Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

agēns

  • 61 hiems

    hĭems or hiemps, ĕmis, f. [Gr. chiôn, cheima; Sanscr. himas, snow], the winter, winter time, rainy season (cf.: bruma, solstitium).
    I.
    Lit.: aestatem autumnus sequitur, post acer hiemps fit, Enn. ap. Prisc. p. 647 P. (Ann. v. 406 Vahl.):

    solvitur acris hiems grata vice veris et Favoni,

    Hor. C. 1, 4, 1: crudelis, Enn. ap. Prisc. p. 891 P. (Ann. v. 482 Vahl.);

    opp. to aestas,

    Dig. 43, 20, 1, §§

    31 and 32: dies primus est veris in Aquario, aestatis in Tauro, autumni in Leone, hiemis in Scorpione,

    Varr. R. R. 1, 28, 1; cf. id. ap. Col. 11, 2, 84; Plin. 2, 47, 47, § 125; 18, 25, 60, § 224 sq.: prodit hiems, sequitur crepitans hanc dentibus algor. Lucr. 5, 747:

    hanc vim frigorum hiememque, quam nos vix hujus urbis tectis sustinemus, excipere,

    Cic. Rab. Post. 15, 42:

    summa,

    id. Verr. 2, 4, 40, § 86; id. de Imp. Pomp. 12, 32:

    gravissimā hieme,

    Caes. B. C. 3, 8 fin.:

    jamque hiems appropinquabat,

    id. ib. 3, 9, 8:

    initā hieme,

    id. B. G. 3, 7, 1:

    jam prope hieme confectā,

    id. ib. 7, 32, 2: ante exactam hiemem, id. ib. 6, 1, 4:

    hiems jam praecipitaverat,

    id. B. C. 3, 25, 1:

    modestia hiemis,

    Tac. A. 12, 43:

    bellum difficillimum gessit hieme anni,

    in winter time, Suet. Caes. 35:

    stridebat deformis hiems,

    Juv. 4, 58: Arabes campos et montes hieme et aestate peragrantes, winter and summer, i. e. in all seasons, Cic. Div. 1, 42, 94.—In plur.:

    confligunt hiemes aestatibus acres,

    Lucr. 6, 373:

    est ubi plus tepeant hiemes?

    Hor. Ep. 1, 10, 15:

    informīs hiemes reducit Juppiter, idem Summovet,

    id. C. 2, 10, 15; 3, 1, 32:

    in his locis maturae sunt hiemes,

    Caes. B. G. 4, 20, 1; Cic. N. D. 2, 19, 49:

    seu plures hiemes, seu tribuit Juppiter ultimam,

    years, Hor. C. 1, 11, 4:

    post certas hiemes,

    id. ib. 1, 15, 35; cf.:

    sic multas hiemes atque octogensima vidit solstitia,

    Juv. 4, 92.—Personified: Hiems, Ov. M. 2, 30; 15, 212; 4, 436; Verg. A. 3, 120.—
    B.
    Transf. (mostly poet.).
    1.
    Rainy, stormy weather, a storm, tempest:

    imber Noctem hiememque ferens,

    Verg. A. 5, 11; cf.:

    non tam creber agens hiemem ruit aequore turbo,

    id. G. 3, 470:

    Juppiter horridus austris Torquet aquosam hiemem,

    id. A. 9, 671; id. G. 1, 321; Hor. Epod. 2, 52; Ov. M. 11, 490; 521; 13, 709 al.—In plur., Val. Fl. 2, 22; Stat. S. 5, 1, 36.—In prose:

    maritimos cursus praecludebat hiemis magnitudo,

    Cic. Planc. 40 fin.:

    qui (gubernator) navem ex hieme marique scopuloso servat,

    Nep. Att. 10 fin.
    2.
    In gen., cold, chill; tempest, violence ( poet.):

    sic letalis hiems paulatim in pectora venit,

    a deadly chill, Ov. M. 2, 827; cf. Mart. 2, 46, 7:

    Vesuvinus apex et flammea diri Montis hiems,

    the fiery tempest, Stat. S. 3, 5, 72;

    so of Vesuvius: vix dum ignea montem Torsit hiems,

    Val. Fl. 4, 508:

    instamus jactu telorum et ferrea nimbis Certat hiems,

    the iron storm, shower of weapons, Stat. Th. 5, 386.—
    II.
    Trop.
    1.
    Cold, storm ( poet.):

    ab illa Pessima (die) mutati coepit amoris hiems,

    cold, Ov. H. 5, 34:

    hiems rerum,

    the storm of war, disturbance of war, Claud. B. Get. 151.—
    2.
    Trouble, distress:

    suae senectuti acriorem hiemem parat, quom illam inportunam tempestatem conciet,

    Plaut. Trin. 2, 3, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > hiems

  • 62 ideo

    ĭdĕo, adv. [id-eo, i. e. this for this], for that reason, on that account, therefore (class.; esp. freq. in Quint.; cf.: eo, idcirco; ergo, igitur, itaque).
    I.
    Relatively.
    A.
    With causal particles, quod, quia, quoniam.
    (α).
    With quod:

    ideo quod plerique deducuntur ad molas,

    Varr. R. R. 2, 6, 5:

    re quidem ipsa ideo mihi non satis facio, quod nullam partem tuorum meritorum consequi possum,

    Cic. Tusc. 1, 8, 6; so,

    ideo quod,

    id. Rosc. Am. 30, 85; id. Att. 3, 14, 2; cf. id. Q. Fr. 3, 1, 7, § 23:

    ne me foliis ideo brevioribus ornes, Quod timui, etc.,

    Hor. Ep. 1, 19, 26:

    vel ideo, quod exercere potest utrimque judicium,

    Quint. 10, 1, 131; 10, 5, 16.—
    (β).
    With quia:

    ideo quia uxor ruri est,

    Plaut. Merc. 3, 1, 46; id. Men. 1, 1, 2; so,

    ideo quia, introducing a reason,

    Cic. de Off. 1, 30, 110:

    ut mulieres ideo bene olere quia nihil olebant, videbantur,

    Cic. Att. 2, 1, 1:

    qui ideo felicia bella vestra esse, quia justa sint, prae vobis fertis,

    Liv. 45, 22, 5; Cic. Fam. 13, 7, 3:

    nec medicina ideo non erit ars, quia unctio... cum coquorum ei sit arte communis,

    Quint. 2, 21, 11:

    atque ideo nondum est perfectus orator, non solum quia aliud in alio magis eminet, sed quod non una omnibus forma placuit,

    id. 12, 10, 2; id. 9, 2, 69:

    competit enim actio, non ideo, quia nunc abest, sed quia umquam beneficio furis abfuit,

    Dig. 47, 2, 47.—
    (γ).
    With quoniam: ideo supervacaneum esse contendunt, quoniam comprehensibilis natura est, Cels. praef. med.:

    quae omnia ideo noscenda sunt, quoniam, etc.,

    id. 2, 19:

    immo ideo magis propera, quoniam id nunc aggressus est,

    Sen. Ep. 76; Plin. 20, 18, 76, § 200:

    hoc ideo adjectum est, quoniam multa genera sunt missionum,

    Dig. 3, 2, 2.—
    B.
    With intentional particles, ut, ne, quo, quin.
    (α).
    With ut:

    quas (alvos) ideo videntur medias facere angustissimas, ut figuram imitentur earum,

    Varr. R. R. 3, 16, 15:

    ideo C. Claudius Pulcher retulit, ut C. Verres posset auferre?

    Cic. Verr. 2, 4, 4, § 7:

    hanc ideo rationem subjecimus, ut, etc.,

    id. Inv. 2, 23, 70:

    neque vero nunc ideo disputabo, quod hunc statum rei publicae non magnopere defendendum putem... sed, ut doceam Rullum, etc.,

    id. Agr. 3, 2, 4:

    quos non ideo excuso, quia non probem, sed ut sint magis admirabiles,

    Quint. 10, 7, 31.—
    (β).
    With ne:

    an ideo aliquid contra mulieres scripsit, ne, etc.,

    Cic. Verr. 2, 1, 41, § 106:

    ideoque decemviros conubium diremisse, ne, etc.,

    Liv. 4, 6, 2:

    non tamen omittenda, vel ideo, ne occupentur,

    Quint. 4, 1, 33:

    nec ideo Rhenum insedimus, ut Italiam tueremur, sed ne quis alius Ariovistus regno Galliarum potiretur,

    Tac. H. 4, 73.—
    * (γ).
    With quo:

    quod id ideo facerent, quo facilius deminuerent hostes,

    Varr. L. L. 5, § 90 Müll. —
    * (δ).
    With quin:

    non, quin breviter reddi responsum potuerit, non recipi reges, ideo potius delectos patrum ad eum missos, quam, etc., sed ut, etc.,

    Liv. 2, 15, 2.—
    C.
    Non ( nec) ideo, with conditional particle si, [p. 878] or referring to an abl. absol.: non, si non potuero indagare, eo ero tardior;

    sed velocior ideo si quivero,

    Varr. L. L. 5, § 5 Müll.; id. R. R. 1, 18, 3:

    vestrae sapientiae est, judices, non, si causa justa est viris fortibus oppugnandi M. Caelium, ideo vobis quoque vos causam putare esse justam, etc.,

    Cic. Cael. 9, 21;

    his et talibus recitatis,... non ideo Thrasea decessit sententia,

    Tac. A. 14, 49:

    si tamen tempestate fuerit abreptus, non ideo minus erit gubernator,

    Quint. 2, 17, 24; 5, 11, 34.—
    II.
    Absol. (rare):

    te velle uxorem aiebat tuo nato dare, Ideo aedificare hoc velle aiebat in tuis,

    Plaut. Most. 4, 3, 34: ex illa investigatione naturae consequi volebat, bono ut esset animo. Ideo enim ille summum bonum euthumian appellat, etc., it was for this reason that, etc., Cic. Fin. 5, 29, 87:

    ideo conducta Paulus agebat sardonyche,

    Juv. 7, 143: nam ideo dictus eirôn, agens imperitum, Quint. 9, 2, 46:

    nihil laboras: ideo, cum opus est, nihil habes,

    Phaedr. 4, 23, 16; Quint. 5, 10, 2:

    atque ideo ad Pompeium contendit,

    Caes. B. C. 3, 11, 1:

    me nemo ministro fur erit, atque ideo nulli comes exeo,

    Juv. 3, 47; 7, 23; 8, 251 al.; so, ideoque, Quint. prooem. § 9; 25; 1, 4, 19; 1, 5, 42; 1, 6, 22 et saep.; cf.:

    ideoque et medius ille orationis modus maxime convenit,

    id. 6, 2, 19; 7, 4, 13:

    videbat id sine rege Persarum non posse fieri, ideoque eum amicum sibi cupiebat adjungi,

    Nep. Alc. 9, 5:

    ideoque necesse est, etc.,

    Lucr. 4, 490; 495; 678 al.; Suet. Caes. 45; 86 al.:

    considerandum est, num cui saepius horum aliquid eveniat, neque ideo corporis ulla difficultas subsequatur,

    Cels. 2, 2:

    nec ideo iram ejus lenient = nec tamen ideo,

    Tac. A. 1, 12; Verg. G. 2, 96; Suet. Aug. 45:

    non tamen his ulla umquam opsonia fiunt rancidula, aut ideo pejor gallina secatur,

    Juv. 11, 135.

    Lewis & Short latin dictionary > ideo

  • 63 inconstans

    I.
    Of persons:

    mihi ridicule es visus esse inconstans, qui eundem et laederes, et laudares,

    Cic. Rosc. Com. 6, 19:

    populus in omnibus inconstantissimus,

    Sen. Ep. 99.—
    II.
    Of inanim. and abstr. things:

    inconstans est, quod ab eodem de eadem re diverse dicitur,

    Cic. Inv. 1, 50, 93:

    litterae,

    id. Fam. 10, 16:

    venti,

    Plin. 18, 35, 80, § 352:

    medendi arte nulla inconstantior,

    id. 29, 1, 1, § 2:

    quid inconstantius Deo?

    Cic. Div. 2, 62. — Sup.:

    inconstantissimo vultu et maestissimo,

    Gell. 13, 30, 7.— Adv.: inconstanter, inconstantly, capriciously, inconsistently:

    jactantibus se opinionibus inconstanter et turbide,

    inconsistently and confusedly, Cic. Tusc. 4, 10, 24:

    loqui,

    id. Ac. 2, 17, 53:

    haec dicuntur inconstantissime,

    without the least consistency, id. Fin. 2, 27, 88:

    adductus primo ita negare inconstanter, ut, etc.,

    Liv. 40, 55, 5:

    prodire,

    Hirt. B. Afr. 82: agens, M. Aurel. ap. Front. ad Caes. 3, ep. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > inconstans

  • 64 inconstanter

    I.
    Of persons:

    mihi ridicule es visus esse inconstans, qui eundem et laederes, et laudares,

    Cic. Rosc. Com. 6, 19:

    populus in omnibus inconstantissimus,

    Sen. Ep. 99.—
    II.
    Of inanim. and abstr. things:

    inconstans est, quod ab eodem de eadem re diverse dicitur,

    Cic. Inv. 1, 50, 93:

    litterae,

    id. Fam. 10, 16:

    venti,

    Plin. 18, 35, 80, § 352:

    medendi arte nulla inconstantior,

    id. 29, 1, 1, § 2:

    quid inconstantius Deo?

    Cic. Div. 2, 62. — Sup.:

    inconstantissimo vultu et maestissimo,

    Gell. 13, 30, 7.— Adv.: inconstanter, inconstantly, capriciously, inconsistently:

    jactantibus se opinionibus inconstanter et turbide,

    inconsistently and confusedly, Cic. Tusc. 4, 10, 24:

    loqui,

    id. Ac. 2, 17, 53:

    haec dicuntur inconstantissime,

    without the least consistency, id. Fin. 2, 27, 88:

    adductus primo ita negare inconstanter, ut, etc.,

    Liv. 40, 55, 5:

    prodire,

    Hirt. B. Afr. 82: agens, M. Aurel. ap. Front. ad Caes. 3, ep. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > inconstanter

  • 65 inermis

    ĭn-ermis, e, and in-ermus, a, um (v. Neue, Formenl. 2, p. 88), adj. [2. in-arma], unarmed, without weapons, defenceless.
    I.
    Form inermis.
    A.
    Lit.:

    si spoliatum, inermem recepisset Antonium,

    Cic. Fam. 12, 10, 3:

    inermibus vim facere (opp. arma. tis),

    id. Caecin. 22, 63; cf. ib. 12; 61, 60 sq.:

    milites,

    Caes. B. G. 3, 29: manus peditum inermium, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 10, 3:

    praedas ex agro inermi ac nudo praesidiis agens,

    Liv. 29, 4, 7; cf. Plin. 5, 9, 10, § 51:

    frater tendebat inermes infelix palmas,

    Verg. A. 10, 595; 11, 414; 674:

    inermia frustra bracchia tendens,

    Ov. M. 5, 175.—
    2.
    Transf.:

    legati,

    without an army, Tac. H. 2, 81; cf. id. ib. 1, 11;

    3, 5: gingiva,

    toothless, Juv. 10, 200:

    virus,

    weak, Prud. Cath. 3, 154.—
    B.
    Trop.:

    carmen,

    i. e. that wounds no one, harmless, Ov. Ib. 2; cf. Prop. 4, 6, 32:

    in altera philosophiae parte inermis ac nudus est,

    unprepared, not well versed, Cic. Fin. 1, 7, 22:

    omnia tractanda putabat inermi justitia,

    Juv. 4, 80.—
    II.
    Form inermus:

    cum paucis inermis (al. inermibus),

    Cic. Fam. 11, 12, 1: magna multitudo sed inermorum, Lepid. ap. Cic. Fam. 10, 34, 1:

    ab inermis pedibus,

    Sall. J. 107, 1 (in other passages of Sall. the read. is dub.; cf. Kritz, J. 113, 6;

    Fabri,

    ib. 94, 2).

    Lewis & Short latin dictionary > inermis

  • 66 inermus

    ĭn-ermis, e, and in-ermus, a, um (v. Neue, Formenl. 2, p. 88), adj. [2. in-arma], unarmed, without weapons, defenceless.
    I.
    Form inermis.
    A.
    Lit.:

    si spoliatum, inermem recepisset Antonium,

    Cic. Fam. 12, 10, 3:

    inermibus vim facere (opp. arma. tis),

    id. Caecin. 22, 63; cf. ib. 12; 61, 60 sq.:

    milites,

    Caes. B. G. 3, 29: manus peditum inermium, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 10, 3:

    praedas ex agro inermi ac nudo praesidiis agens,

    Liv. 29, 4, 7; cf. Plin. 5, 9, 10, § 51:

    frater tendebat inermes infelix palmas,

    Verg. A. 10, 595; 11, 414; 674:

    inermia frustra bracchia tendens,

    Ov. M. 5, 175.—
    2.
    Transf.:

    legati,

    without an army, Tac. H. 2, 81; cf. id. ib. 1, 11;

    3, 5: gingiva,

    toothless, Juv. 10, 200:

    virus,

    weak, Prud. Cath. 3, 154.—
    B.
    Trop.:

    carmen,

    i. e. that wounds no one, harmless, Ov. Ib. 2; cf. Prop. 4, 6, 32:

    in altera philosophiae parte inermis ac nudus est,

    unprepared, not well versed, Cic. Fin. 1, 7, 22:

    omnia tractanda putabat inermi justitia,

    Juv. 4, 80.—
    II.
    Form inermus:

    cum paucis inermis (al. inermibus),

    Cic. Fam. 11, 12, 1: magna multitudo sed inermorum, Lepid. ap. Cic. Fam. 10, 34, 1:

    ab inermis pedibus,

    Sall. J. 107, 1 (in other passages of Sall. the read. is dub.; cf. Kritz, J. 113, 6;

    Fabri,

    ib. 94, 2).

    Lewis & Short latin dictionary > inermus

  • 67 inquietus

    in-quĭētus, a, um, adj., restless, unquiet (not in Cic. or Cæs.;

    freq. in Liv.): animus,

    Liv. 1, 46, 2:

    ingenia,

    id. 22, 21, 2:

    lux deinde noctem inquieta insecuta est,

    id. 5, 52, 6:

    praecordia,

    Hor. Epod. 5, 95:

    inquieta urbs auctionibus,

    Tac. H. 1, 20:

    vita oratorum,

    id. Or. 13 init.:

    tempora,

    id. ib. 37:

    Marius,

    Vell. 2, 11, 2:

    noctes,

    Val. Max. 8, 14, ext. 1:

    littora saeviente fluctu inquieta,

    Sen. Suas. 1, 2:

    infantes,

    Plin. 28, 19, 78, § 259:

    Adria,

    Hor. C. 3, 3, 5: inertia. [p. 961] busy idleness, Sen. Tranq. 12, 2; Just. 41, 3, 8.— Comp.:

    inquietiores,

    Amm. 22, 5.— Sup.:

    inter affectus inquietissimos rem quietissimam fidem quaeris,

    Sen. Ben. 7, 26, 5.— Adv.: inquĭētē, restlessly, unquietly, without intermission:

    jugis flagrantibus,

    Sol. 30. — Comp.:

    inquietius agens,

    Amm. 15, 5, 4 al.

    Lewis & Short latin dictionary > inquietus

  • 68 ita

    ĭta, adv. [pronom. stem i-; cf. is; Sanscr. itthā; Zend, itha], in the manner specified, in this manner, in this wise, in such a way, so, thus.
    I.
    In gen.
    A.
    Referring to what precedes, as has been said, thus, so:

    des operam ut investiges sitne ita,

    Cic. Att. 12, 17: vidi ego nequam homines, verum te nullum deteriorem. Phil. Ita sum, Plaut. Bacch. 5, 2, 60:

    ita aiunt,

    Ter. And. 1, 2, 21; 3, 3, 18; id. Ad. 5, 5, 7:

    et hercule ita fecit,

    Cic. Cael. 11, 37:

    factum est ita,

    id. Att. 7, 8, 4:

    aiunt enim te ita dictitare,

    id. Verr. 2, 3, 64, § 151;

    frequent in phrase: quae cum ita sint,

    since what has been said is true, id. Rosc. Com. 6, 17 init.; so,

    quod cum ita sit,

    id. Caecin. 12, 33:

    quae cum ita essent,

    id. Clu. 34, 94 fin.
    B.
    To introduce the thought which follows, thus, in the following manner, as follows, in this way:

    in tertio de oratore ita scriptum est, in perpetua, etc.,

    Quint. 9, 1, 25:

    haec ita digerunt: primum... secundum, etc.,

    id. 11, 2, 20:

    ita sciunt procuratores... nullius apud te auctoritatem valere plus quam meam,

    Cic. Fam. 13, 42, 4; id. Tusc. 3, 18, 41:

    ita constitui, fortiter esse agendum,

    id. Clu. 19, 51. —
    C.
    In affirmations, esp. in replies, yes, it is so, just so, true: quid istic tibi negoti est? Dav. Mihin'? Si. Ita, Ter. And. 5, 2, 8:

    an laudationes? ita, inquit Antonius,

    Cic. de Or. 2, 11, 44:

    Davusne? ita,

    Hor. S. 2, 7, 2; so in solemn affirmation: est ita: est, judices, ita, ut dicitur, Cic. Verr. 2, 4, 52, § 117:

    et certe ita est,

    id. Att. 9, 13, 2:

    ita est,

    Plaut. Ps. 1, 5, 51; Ter. And. 1, 1, 27;

    and in negations: non est ita,

    Cic. Off. 1, 44, § 158; strengthened by other particles of affirmation: as vero, profecto, prorsus, plane;

    ita vero,

    Plaut. Men. 5, 9, 37:

    ita profecto,

    id. Am. 1, 1, 214:

    non est profecto ita, judices,

    Cic. Rosc. Am. 40, 121:

    ita prorsus,

    id. Tusc. 2, 27, 67:

    prorsus ita,

    id. Leg. 3, 12, 26:

    ita plane,

    id. Tusc. 1, 7, 13; id. Ac. 2, 35, 113.—
    D.
    In interrogations, esp.
    a.
    Jeeringly, implying an affirmative, = alêthes: itane? really? truly? is it so? itane credis? Ter. And. 2, 3, 25; id. Eun. 5, 8, 28; Cic. Div. 2, 40, 83:

    itane est?

    id. Rosc. Am. 39, 113;

    so with vero or tandem: itane vero? ego non justus?

    Cic. N. D. 2, 4, 11; id. Verr. 2, 5, 30, § 77; id. Div. 1, 13, 23:

    itane tandem?

    id. Clu. 65, 182. —
    b.
    Where surprise or reproach is implied: quid ita? (Gr. ti dai), why so? how is that? what do you mean? accusatis Sex. Roscium. Quid ita? Cic. Rosc. Am. 12, 34; id. N. D. 1, 35, 99; id. Off. 2, 23, 83:

    quid ita passus est Eretriam capi? quid ita tot Thessaliae urbes? Quid ita, etc.,

    Liv. 32, 21, 13; 27, 34, 13; Plaut. Trin. 4, 2, 42.
    II.
    In partic.
    A.
    In comparisons, so.
    1.
    To point out the resemblance, usually corresponding to ut; sometimes to quasi, quomodo, quemadmodum, quam, tamquam, veluti, qualis, etc., as, like, in the same way as:

    non ita amo ut sani solent homines,

    Plaut. Merc. 2, 1, 38:

    ita ut res sese habet,

    Ter. Heaut. 4, 3, 24:

    ita vero, Quirites, ut precamini, eveniat,

    Cic. Phil. 4, 4, 10:

    omnis enim pecunia ita tractatur, ut praeda, a praefectis,

    id. Fam. 2, 17, 7:

    an ita tu's animata, ut qui expers matris imperiis sies?

    Plaut. As. 3, 1, 2:

    ut homost, ita morem geras,

    Ter. Ad. 3, 3, 77:

    ut hirundines... ita falsi amici, etc.,

    Auct. Her. 4, 48, 61:

    tametsi ita de meo facto loquor, quasi ego illud mea voluntate fecerim,

    Cic. Verr. 2, 1, 11, § 29:

    sed prorsus ita, quasi aut reus numquam esset futurus, aut, etc.,

    id. ib. 2, 4, 22, § 49; Quint. 9, 4, 87:

    me consulem ita fecistis, quomodo pauci facti sunt,

    Cic. Agr. 2, 1, 3; Quint. 11, 1, 92:

    quemadmodum dicimus non feci furtum, ita, non est hoc furtum,

    Quint. 7, 3, 1:

    non ita variant undae... quam facile mutantur amantes,

    Prop. 3, 5, 11:

    castra in hostico incuriose ita posita, tamquam procul abesset hostis,

    Liv. 8, 38, 2:

    neque enim ita se gessit tamquam rationem aliquando esset redditurus,

    Cic. Verr. 2, 4, 22, § 49:

    Alexander ita cupide profectus fuerat, veluti, etc.,

    Just. 12, 2, 1:

    sane ita se habet sacrum, quale apud Homerum quoque est,

    Quint. 1, 5, 67.—
    2.
    Following or followed by ut, to denote that two things are in the same condition or category.
    (α).
    Ut... ita, as... so, just as... so also, alike... and, as well... as: Dolabellam ut Tarsenses, ita Laodiceni multo amentiores ultro arcessierunt, Cass. ap. Cic. Fam. 12, 13, 10:

    Hercules cum ut Eurysthei filios, ita suos configebat sagittis,

    Cic. Ac. 2, 28, 89; id. Leg. 2, 2, 5. —
    (β).
    Ut... ita, although... yet:

    ut errare potuisti, sic decipi te non potuisse quis non videt?

    Cic. Fam. 10, 20, 2:

    haec omnia ut invitis, ita non adversantibus patriciis transacta,

    Liv. 3, 55, 15; cf.;

    pleraque Alpium sicut breviora ita arrectiora sunt,

    id. 21, 35, 11. —
    (γ).
    Ita ut, just as:

    ita ut occoepi dicere,

    Plaut. Poen. 2, 24; id. Trin. 4, 2, 52:

    ita ut antea demonstravimus,

    Caes. B. G. 7, 76; Cato, R. R. 144, 2.—
    3.
    In oaths, emphatic wishes, solemn assertions, etc., expressed by a comparison:

    ita ille faxit Juppiter,

    Plaut. Most. 2, 1, 51: ita me di ament, non nil timeo, i.e. may they so love me as it is true that, etc., Ter. Eun. 4, 1, 1; 3, 2, 21:

    ita sim felix,

    Prop. 1, 7, 3:

    sollicitat, ita vivam, me tua valetudo,

    Cic. Fam. 16, 20, 1; Verg. A. 9, 208; so, followed by ut, with indic.:

    ita mihi salvā re publicā vobiscum perfrui liceat, ut ego non moveor, etc.,

    Cic. Cat. 4, 6, 11:

    ita me Venus amet, ut ego te numquam sinam, etc.,

    Plaut. Curc. 1, 3, 52:

    ita me amabit sancta Saturitas, itaque suo me condecoret cognomine, ut ego vidi,

    id. Capt. 4, 2, 97; by ut, with subj., adding a second wish:

    nam tecum esse, ita mihi omnia quae opto contingant, ut vehementer velim,

    Cic. Fam. 5, 21, 1; for which the abl. absol.: ita incolumi Caesare moriar, Balb. ap. Cic. Att. 9, 7, B, 3; for the subj. with ita, the fut. indic.:

    ita te amabit Juppiter, ut tu nescis?

    Plaut. Aul. 4, 10, 31; id. Merc. 4, 4, 22.—
    B.
    To denote a kind or quality, so, such, of this nature, of this kind:

    nam ita est ingenium muliebre,

    Plaut. Stich. 5, 5, 3:

    ita est amor: balista ut jacitur,

    id. Trin. 3, 2, 42:

    ita sunt res nostrae,

    Cic. Att. 4, 1, 8:

    ita sunt Persarum mores,

    Plaut. Pers. 4, 2, 25:

    si ita sum, non tam est admirandum regem esse me,

    Cic. Sull. 7, 22; id. Dom. 27, 71:

    ita inquam = hoc dico,

    id. Phil. 14, 5, 12.—
    C.
    To denote an expected or natural consequence, so, thus, accordingly, under these circumstances, in this manner, therefore:

    ita praetorium missum,

    Liv. 21, 54, 3:

    ita Jovis illud sacerdotium per hanc rationem Theomnasto datur,

    Cic. Verr. 2, 2, 51 fin.; esp.: ita fit, thus it comes to pass, hence it follows:

    ita fit ut animus de se ipse tum judicet, cum id ipsum, quo judicatur, aegrotet,

    Cic. Tusc. 3, 1, 1; id. Off. 1, 28, 101; 1, 45, 160:

    ita fit ut deus ille nusquam prorsus appareat,

    id. N. D. 1, 14, 37; id. Leg. 1, 15, 42; so in an inference, therefore: et deus vester nihil agens; expers virtutis igitur;

    ita ne beatus quidem,

    id. N. D. 1, 40, 110; Suet. Caes. 60; so,

    itaque (= et ita), crassum (caelum) Thebis, itaque pingues Thebani,

    Cic. Fat. 4, 7; id. N. D. 3, 17, 44.—
    D.
    Introducing a limitation or restriction, on the condition, on the assumption, in so far, to such an extent, only in so far, etc., commonly followed by ut:

    et tamen ita probanda est mansuetudo, ut adhibeatur rei publicae causa severitas,

    Cic. Off. 1, 25, 88:

    pax ita convenerat, ut Etruscis Latinisque fluvius Albula finis esset,

    Liv. 1, 3; 24, 29 fin.:

    sed ante omnia ita vos irae indulgere oportet, ut potiorem irā salutem habeatis,

    id. 23, 3; so with tamen:

    longiorem dicturis periodum colligendus est spiritus, ita tamen ut id neque diu neque cum sono faciamus,

    Quint. 11, 3, 53:

    haec ita praetereamus, ut tamen intuentes ac respectantes relinquamus,

    Cic. Sest. 5, 13. —
    E.
    To denote degree, so, to such a degree, so very, so much:

    quod quid ita placuerit iis, non video,

    Quint. 9, 4, 10:

    hoc tibi ita mando, ut dubitem an etiam te rogem, ut pugnes ne intercaletur,

    Cic. Att. 5, 9, 2:

    ita fugavit Samnites, ut, etc.,

    Liv. 8, 36; esp. with adjj.:

    judices ita fortes tamen fuerunt, ut... vel perire maluerint, quam,

    Cic. Att. 1, 16, 5:

    ita sordidus ut se Non umquam servo melius vestiret,

    Hor. S. 1, 1, 96:

    ita sunt omnia debilitata,

    Cic. Fam. 2, 5, 2; so with negatives: non (haud, nec, etc.) ita, not very, not especially:

    non ita magna mercede,

    Cic. Fam. 1, 9, 3:

    non ita lato interjecto mari,

    id. Or. 8, 25:

    non ita antiqua,

    id. Verr. 2, 4, 49, § 109:

    accessione utuntur non ita probabili,

    id. Fin. 2, 13, 42:

    haec nunc enucleare non ita necesse est,

    id. Tusc. 5, 8, 23:

    non ita multum provectus,

    id. Phil. 1, 3, 7:

    post, neque ita multo,

    Nep. Cim. 3, 4; id. Pel. 2, 4; id. Phoc. 2, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > ita

  • 69 latratus

    lātrātus, ūs, m. [1. latro], a barking (not ante-Aug.), Plin. 8, 40, 61, § 142:

    apros Latratu turbabis agens,

    Verg. G. 3, 411.—In plur.:

    venator cursu canis et latratibus instat,

    Verg. A. 12, 751:

    latratus edere,

    Ov. M. 4, 450:

    latratibus rumpuntur somni,

    Juv. 6, 415:

    vasti canis,

    Col. 7, 12, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > latratus

  • 70 lusoria

    lūsōrĭus, a, um, adj. [lusor], of or belonging to a player.
    I.
    Lit.:

    pila,

    a playing-ball, Plin. 7, 56, 57, § 205:

    alveus cum tesseris,

    id. 37, 2, 6, § 13.—Hence,
    2.
    Subst.: lūsōrĭum, ii, n., a place where shows of gladiators and wild beasts were given:

    statuit sibi triclinium in summo lusorio,

    Lampr. Heliog. 25; Lact. Mort. Persecut. 21.—
    B.
    Used for pleasure; hence, as subst.: lūsōrĭa, ae, f. (sc. navis), a [p. 1087] vessel for pleasure, yacht, Sen. Ben. 7, 20, 3; and, transf., any kind of light vessel, cutter:

    lusoriis navibus discurrere flumen ultro citroque,

    with cruisers, Amm. 17, 2, 3.— Plur.:

    lusoriae,

    swift-sailing cruisers, cutters, Vop. Bonos. 15: de lusoriis Danubii, Cod. Th. 7, tit. 17.—
    II.
    Trop.
    A.
    That serves for amusement or pastime, sportive:

    quaestio,

    Plin. 7, 53, 54, § 180:

    arma,

    Sen. Ep. 117, 25:

    spectaculum non fidele et lusorium,

    id. ib. 80, 2.—
    B.
    Transf., that is done or given in play; hence, empty, ineffectual, invalid, = irritus:

    nomen,

    Sen. Ben. 5, 8, 3:

    lusorias minas alicui facere,

    Dig. 35, 3, 4:

    imperium,

    ib. 43, 8, 1.—Hence, adv.: lūsōrĭē, playfully, in sport, not in earnest, apparently:

    lusorie (causam) agens,

    Dig. 30, 1, 50, § 1.

    Lewis & Short latin dictionary > lusoria

  • 71 lusorium

    lūsōrĭus, a, um, adj. [lusor], of or belonging to a player.
    I.
    Lit.:

    pila,

    a playing-ball, Plin. 7, 56, 57, § 205:

    alveus cum tesseris,

    id. 37, 2, 6, § 13.—Hence,
    2.
    Subst.: lūsōrĭum, ii, n., a place where shows of gladiators and wild beasts were given:

    statuit sibi triclinium in summo lusorio,

    Lampr. Heliog. 25; Lact. Mort. Persecut. 21.—
    B.
    Used for pleasure; hence, as subst.: lūsōrĭa, ae, f. (sc. navis), a [p. 1087] vessel for pleasure, yacht, Sen. Ben. 7, 20, 3; and, transf., any kind of light vessel, cutter:

    lusoriis navibus discurrere flumen ultro citroque,

    with cruisers, Amm. 17, 2, 3.— Plur.:

    lusoriae,

    swift-sailing cruisers, cutters, Vop. Bonos. 15: de lusoriis Danubii, Cod. Th. 7, tit. 17.—
    II.
    Trop.
    A.
    That serves for amusement or pastime, sportive:

    quaestio,

    Plin. 7, 53, 54, § 180:

    arma,

    Sen. Ep. 117, 25:

    spectaculum non fidele et lusorium,

    id. ib. 80, 2.—
    B.
    Transf., that is done or given in play; hence, empty, ineffectual, invalid, = irritus:

    nomen,

    Sen. Ben. 5, 8, 3:

    lusorias minas alicui facere,

    Dig. 35, 3, 4:

    imperium,

    ib. 43, 8, 1.—Hence, adv.: lūsōrĭē, playfully, in sport, not in earnest, apparently:

    lusorie (causam) agens,

    Dig. 30, 1, 50, § 1.

    Lewis & Short latin dictionary > lusorium

  • 72 lusorius

    lūsōrĭus, a, um, adj. [lusor], of or belonging to a player.
    I.
    Lit.:

    pila,

    a playing-ball, Plin. 7, 56, 57, § 205:

    alveus cum tesseris,

    id. 37, 2, 6, § 13.—Hence,
    2.
    Subst.: lūsōrĭum, ii, n., a place where shows of gladiators and wild beasts were given:

    statuit sibi triclinium in summo lusorio,

    Lampr. Heliog. 25; Lact. Mort. Persecut. 21.—
    B.
    Used for pleasure; hence, as subst.: lūsōrĭa, ae, f. (sc. navis), a [p. 1087] vessel for pleasure, yacht, Sen. Ben. 7, 20, 3; and, transf., any kind of light vessel, cutter:

    lusoriis navibus discurrere flumen ultro citroque,

    with cruisers, Amm. 17, 2, 3.— Plur.:

    lusoriae,

    swift-sailing cruisers, cutters, Vop. Bonos. 15: de lusoriis Danubii, Cod. Th. 7, tit. 17.—
    II.
    Trop.
    A.
    That serves for amusement or pastime, sportive:

    quaestio,

    Plin. 7, 53, 54, § 180:

    arma,

    Sen. Ep. 117, 25:

    spectaculum non fidele et lusorium,

    id. ib. 80, 2.—
    B.
    Transf., that is done or given in play; hence, empty, ineffectual, invalid, = irritus:

    nomen,

    Sen. Ben. 5, 8, 3:

    lusorias minas alicui facere,

    Dig. 35, 3, 4:

    imperium,

    ib. 43, 8, 1.—Hence, adv.: lūsōrĭē, playfully, in sport, not in earnest, apparently:

    lusorie (causam) agens,

    Dig. 30, 1, 50, § 1.

    Lewis & Short latin dictionary > lusorius

  • 73 mannulus

    mannŭlus, i, m. dim. [1. mannus], a Gallic pony (post-Aug.), Plin. Ep. 4, 2, 3; Mart. 12, 24, 8. ††
    1.
    mannus, i, m. [Celtic], a kind of small Gallic horse, a coach-horse, cob (used esp. for pleasure-drives):

    agens mannos,

    Lucr. 3, 1063:

    si per obliquum similis sagittae (serpens) Terruit mannos,

    Hor. C. 3, 27, 6; id. Ep. 1, 7, 77:

    rapientibus esseda mannis,

    Ov. Am. 2, 16, 49:

    detonsi,

    with shorn manes, Prop. 4 (5), 8, 15:

    obesi manni,

    Sen. Ep. 87, 9. ††
    2.
    Mannus, i, m. [Germ. Mann, anthrôpos], a god of the ancient Germans, son of Tuisco, Tac. G. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > mannulus

  • 74 Mannus

    mannŭlus, i, m. dim. [1. mannus], a Gallic pony (post-Aug.), Plin. Ep. 4, 2, 3; Mart. 12, 24, 8. ††
    1.
    mannus, i, m. [Celtic], a kind of small Gallic horse, a coach-horse, cob (used esp. for pleasure-drives):

    agens mannos,

    Lucr. 3, 1063:

    si per obliquum similis sagittae (serpens) Terruit mannos,

    Hor. C. 3, 27, 6; id. Ep. 1, 7, 77:

    rapientibus esseda mannis,

    Ov. Am. 2, 16, 49:

    detonsi,

    with shorn manes, Prop. 4 (5), 8, 15:

    obesi manni,

    Sen. Ep. 87, 9. ††
    2.
    Mannus, i, m. [Germ. Mann, anthrôpos], a god of the ancient Germans, son of Tuisco, Tac. G. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Mannus

  • 75 mannus

    mannŭlus, i, m. dim. [1. mannus], a Gallic pony (post-Aug.), Plin. Ep. 4, 2, 3; Mart. 12, 24, 8. ††
    1.
    mannus, i, m. [Celtic], a kind of small Gallic horse, a coach-horse, cob (used esp. for pleasure-drives):

    agens mannos,

    Lucr. 3, 1063:

    si per obliquum similis sagittae (serpens) Terruit mannos,

    Hor. C. 3, 27, 6; id. Ep. 1, 7, 77:

    rapientibus esseda mannis,

    Ov. Am. 2, 16, 49:

    detonsi,

    with shorn manes, Prop. 4 (5), 8, 15:

    obesi manni,

    Sen. Ep. 87, 9. ††
    2.
    Mannus, i, m. [Germ. Mann, anthrôpos], a god of the ancient Germans, son of Tuisco, Tac. G. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > mannus

  • 76 molimen

    mōlīmen, ĭnis, n. [molior], a great exertion, effort, endeavor, attempt, undertaking (mostly poet., not in Cic.):

    ventus Trudit agens magnam magno molimine navem,

    Lucr. 4, 902:

    revellere Annosam pinum magno molimine,

    Ov. M. 12, 357:

    quanto cum fastu, quanto molimine circum Spectemus vacuam Romanis vatibus aedem,

    Hor. Ep. 2, 2, 93:

    sceleris,

    Ov. M. 6, 473:

    res, suo ipsa molimine gravis,

    Liv. 2, 56: rerum, Ov. P. 1, 2, 75:

    molimine vasto tabularia,

    id. M. 15, 809.

    Lewis & Short latin dictionary > molimen

  • 77 Pactolis

    Pactōlus, i, m., = Paktôlos, a river in Lydia which was said to bring down golden sands, the mod. Sarabat, Verg. A. 10, 142; Plin. 5, 29, 30, § 110; Hyg. Fab. 191; Ov. M. 11, 142: Pactolus aureas undas agens, Varr. ap. Non. 243, 20.—Prov., of wealth:

    tibique Pactolus fluat,

    Hor. Epod. 15, 20; cf. Prop. 1, 14, 11; Juv. 14, 299.— Hence,
    II.
    Pactōlis, ĭdis, f. adj., of or belonging to the Pactolus:

    nymphae Pactolides,

    Ov. M. 6, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Pactolis

  • 78 Pactolus

    Pactōlus, i, m., = Paktôlos, a river in Lydia which was said to bring down golden sands, the mod. Sarabat, Verg. A. 10, 142; Plin. 5, 29, 30, § 110; Hyg. Fab. 191; Ov. M. 11, 142: Pactolus aureas undas agens, Varr. ap. Non. 243, 20.—Prov., of wealth:

    tibique Pactolus fluat,

    Hor. Epod. 15, 20; cf. Prop. 1, 14, 11; Juv. 14, 299.— Hence,
    II.
    Pactōlis, ĭdis, f. adj., of or belonging to the Pactolus:

    nymphae Pactolides,

    Ov. M. 6, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Pactolus

  • 79 Phlegethon

    Phlĕgĕthon, ontis, m., = Phlegethôn (burning, blazing), a river in the Lower World, which ran with fire instead of water:

    Chaos et Phlegethon loca nocte silentia late,

    Verg. A. 6, 265:

    Tartareus,

    id. ib. 6, 551; Stat. Th. 4, 522:

    ardenti freto Phlegethon harenas igneus tostas agens,

    Sen. Thyest. 1018; id. Oedip. 162; id. Agam. 752. —Hence,
    A.
    Phlĕgĕthontēus, a, um, adj., Phlegethontian:

    ripa,

    Claud. Rapt. Pros. 1, 88.—
    B.
    Phlĕgĕthontis, ĭdis, f. adj., Phlegethontian:

    unda,

    Ov. M. 15, 532:

    lympha,

    id. ib. 5, 544.

    Lewis & Short latin dictionary > Phlegethon

  • 80 Phlegethonteus

    Phlĕgĕthon, ontis, m., = Phlegethôn (burning, blazing), a river in the Lower World, which ran with fire instead of water:

    Chaos et Phlegethon loca nocte silentia late,

    Verg. A. 6, 265:

    Tartareus,

    id. ib. 6, 551; Stat. Th. 4, 522:

    ardenti freto Phlegethon harenas igneus tostas agens,

    Sen. Thyest. 1018; id. Oedip. 162; id. Agam. 752. —Hence,
    A.
    Phlĕgĕthontēus, a, um, adj., Phlegethontian:

    ripa,

    Claud. Rapt. Pros. 1, 88.—
    B.
    Phlĕgĕthontis, ĭdis, f. adj., Phlegethontian:

    unda,

    Ov. M. 15, 532:

    lympha,

    id. ib. 5, 544.

    Lewis & Short latin dictionary > Phlegethonteus

См. также в других словарях:

  • Agens — (lateinisch „das Tuende“, Mehrzahl eingedeutscht Agenzien oder lateinisch Agentia) steht für: Agens (Philosophie), in der Philosophie die verursachende Kraft Agens (Linguistik), in der Linguistik den handelnden Teil eines Satzes in der Chemie und …   Deutsch Wikipedia

  • agens — àgens m <G mn àgēnsā> DEFINICIJA 1. pokretna sila, ono što djeluje (u politici i sl.) 2. kem. element ili spoj koji djeluje u nekom procesu [agens oksidacije]; djelotvorno sredstvo 3. pov. fil. djelotvoran uzrok 4. lingv. pokretač, vršilac… …   Hrvatski jezični portal

  • AGENS —         (лат.) движущая сила, действующая сущность. Философский энциклопедический словарь. М.: Советская энциклопедия. Гл. редакция: Л. Ф. Ильичёв, П. Н. Федосеев, С. М. Ковалёв, В. Г. Панов. 1983 …   Философская энциклопедия

  • Agens — Agens,das:⇨Triebkraft Agens→Antrieb …   Das Wörterbuch der Synonyme

  • Agens — (lat.), das an sich Wirksame …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Agens — (lat., »wirkend«, Mehrzahl Agenzien), im allgemeinen soviel wie wirkende Ursache oder Kraft, speziell eine Kraft, wie die chemische Verwandtschaft, infolge deren verschiedenartige Stoffe Verbindungen miteinander eingehen, oder die Kohäsion,… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Agens — (lat.), wirkende Ursache, Kraft …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Agens — Agens, lat., das Wirkende, Wirksame; davon agentia, Agentien …   Herders Conversations-Lexikon

  • Agens — Agens, das; , Agẹnzien <lateinisch> (Philosophie tätiges Wesen oder Prinzip; Medizin wirkendes Mittel; Sprachwissenschaft Träger eines im Verb genannten aktiven Verhaltens) …   Die deutsche Rechtschreibung

  • Agens — Heilmittel; Pharmazeutikum; Mittel (umgangssprachlich); Arznei; Präparat; Arzneimittel; Medikament; Therapeutikum; Pharmakon; Medizin * * * Agens 〈n.; …   Universal-Lexikon

  • Agens — 1Agens das; , Plur. Ag’enzien [...i̯ən] <aus mlat. agens »treibende Kraft«, substantiviertes Part. Präs. von lat. agere, vgl. ↑agieren> treibende Kraft; wirkendes, handelndes, tätiges Wesen od. ↑Prinzip (Philos.). Agens 2 2Agens das; …   Das große Fremdwörterbuch

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»