Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

affici+poenā/la

  • 1 afficio

    af-ficio, fēcī, fectum, ere [ facio ]
    a. aliquem laetitiā (gaudio) Cs, C — доставить кому-л. радость (обрадовать кого-л.)
    a. aliquem beneficiis C — облагодетельствовать кого-л.
    a. aliquem injuria Enn — обидеть кого-л.
    2)
    а) снабжать, наделять (aliquem praedā Pl; aliquem praemio C; aliquem muneribus C, Nep)
    aliquem gloria a. C — прославить кого-л.
    a. morte (capitali poenā) Cказнить
    servitute a. aliquem Cпоработить кого-либо
    a. aliquem sepulturā C — похоронить кого-л.
    б) pass.
    injuriā affici ab aliquo Enn — потерпеть обиду от кого-л.
    3) влиять, действовать, иметь влияние
    5) ослаблять, изнурять, утомлять (labor, fames, sitis afficiunt corpora L)
    6) производить впечатление, воздействовать (litterae tuae sic me affecerunt, ut... C)
    affici aliquā re PJ — восхищаться чём-л.
    7) иметь отношение, быть связанным ( affectum esse ad aliquam rem C)

    Латинско-русский словарь > afficio

  • 2 Наказать

    - castigare (aliquem verberibus); corrigere; multare (aliquem morte; exsilio multatus; vinculis); exsequi (violata jura; delicta; injurias); vindicare (maleficia); punire; poena multare / afficere; exigere poenam; animadvertere; monere; objurgare; plectere;

    • наказать кого-л. за что-л. - verberationem alicujus rei alicui dare;

    • накзать штрафом - multare;

    • наказывать злодеяния по заслугам - rependere sceleribus poenas;

    • быть наказанным - affici poena;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Наказать

  • 3 Наказывать

    - castigare (aliquem verberibus); corrigere; multare (aliquem morte; exsilio multatus; vinculis); exsequi (violata jura; delicta; injurias); vindicare (maleficia); punire; poena multare / afficere; exigere poenam; animadvertere; monere; objurgare; plectere;

    • наказать кого-л. за что-л. - verberationem alicujus rei alicui dare;

    • накзать штрафом - multare;

    • наказывать злодеяния по заслугам - rependere sceleribus poenas;

    • быть наказанным - affici poena;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Наказывать

  • 4 afficio

    adfĭcĭo (affĭcĭo), ĕre, fēci, fectum [ad + facio] - tr. -    - inf. prés. passif adficier Arn. 2, 77. [st1]1 [-] pourvoir de, combler de, gratifier.    - praedā atque agro suos adficere, Plaut. Amp. 193: pourvoir les siens de butin et de territoire.    - a te postulo ut dolorem eisdem verbis adficias quibus Epicurus voluptatem, Cic. Tusc. 2, 18: je ne te demande pas d'attribuer à la douleur les mêmes épithètes qu'Epicure l'a fait à propos du plaisir.    - res sordidas deorum honore adficere, Cic. Nat. 1, 38: accorder les honneurs divins à des objets [faire des dieux d'objets] d'usage courant.    - aliquem sepulturā adficere, Cic. Div. 1, 56: ensevelir qqn.    - stipendio exercitum adficere, Cic. Balb. 61: payer la solde à l'armée.    - praemiis adficere, Cic. Mil. 57: récompenser.    - servitute adficere, Cic. Rep. 1, 68: mettre dans la servitude.    - morte, cruciatu, cruce adficere, Cic. Verr. 1, 9: faire subir la mort, la torture, le supplice de la croix.    - poenā adficere, Cic. de Or. 2, 134: punir, châtier.    - timore adficere, Cic. Quinct. 6: remplir de crainte.    - pari sensu doloris aliquem adficere, Cic. Verr. 5, 123: pénétrer qqn du même sentiment de douleur.    - adfici, passif: éprouver.    - affici admiratione: éprouver de l’admiration.    - delectatione adfici, Cic. Tusc. 1, 98: éprouver du plaisir.    - amentiā adficere aliquem, Cic. Amer. 67: frapper qqn d'égarement.    - desiderio adficere, Cic. Fam. 15, 21, 1: inspirer du regret à qqn. [st1]2 [-] mettre dans tel ou tel état, affecter, disposer.    - exercendum corpus et ita adficiendum est, ut... Cic. Off. 1, 79: il faut exercer le corps et le disposer de telle sorte que...    - Syracusanam civitatem, ut abs te adfecta est, ita in te esse animatam videmus, Cic. Verr. 4, 151, nous constatons que la cité de Syracuse a pour toi des sentiments qui correspondent à l'état où tu l'as mise.    - animos ita adficere, ut... Cic. de Or. 2, 176: disposer l'esprit des auditeurs de telle sorte que...    - quonam modo ille vos vivus adficeret? Cic. Mil. 79: quels sentiments donc vous inspirerait-il, s'il vivait?    - varie sum adfectus tuis litteris, Cic. Fam. 16, 4, 1: ta lettre m'a causé des impressions diverses.    - conviciis diversissime afficiebatur, Suet.: les injures faisaient sur lui les impressions les plus diverses.    - quae audita longe aliter patres ac plebem adfecere, Liv. 2, 24, 1: cette nouvelle produisit une impression bien différente sur les patriciens et sur la plèbe.    - ex te duplex nos adficit sollicitudo, Cic. Br. 332: à ton sujet une double inquiétude me saisit. [st1]3 [-] affaiblir, affecter.    - exercitum super morbum etiam fames adfecit, Liv. 28, 46, 15: en plus de la maladie la famine aussi attaqua l'armée.    - corpora adficere, Liv. 28, 15, 4: affaiblir les forces physiques.    - rerum corpus adficientium varietas, Sen. Beat. 15, 4: la variété des objets qui affectent le corps humain.
    * * *
    adfĭcĭo (affĭcĭo), ĕre, fēci, fectum [ad + facio] - tr. -    - inf. prés. passif adficier Arn. 2, 77. [st1]1 [-] pourvoir de, combler de, gratifier.    - praedā atque agro suos adficere, Plaut. Amp. 193: pourvoir les siens de butin et de territoire.    - a te postulo ut dolorem eisdem verbis adficias quibus Epicurus voluptatem, Cic. Tusc. 2, 18: je ne te demande pas d'attribuer à la douleur les mêmes épithètes qu'Epicure l'a fait à propos du plaisir.    - res sordidas deorum honore adficere, Cic. Nat. 1, 38: accorder les honneurs divins à des objets [faire des dieux d'objets] d'usage courant.    - aliquem sepulturā adficere, Cic. Div. 1, 56: ensevelir qqn.    - stipendio exercitum adficere, Cic. Balb. 61: payer la solde à l'armée.    - praemiis adficere, Cic. Mil. 57: récompenser.    - servitute adficere, Cic. Rep. 1, 68: mettre dans la servitude.    - morte, cruciatu, cruce adficere, Cic. Verr. 1, 9: faire subir la mort, la torture, le supplice de la croix.    - poenā adficere, Cic. de Or. 2, 134: punir, châtier.    - timore adficere, Cic. Quinct. 6: remplir de crainte.    - pari sensu doloris aliquem adficere, Cic. Verr. 5, 123: pénétrer qqn du même sentiment de douleur.    - adfici, passif: éprouver.    - affici admiratione: éprouver de l’admiration.    - delectatione adfici, Cic. Tusc. 1, 98: éprouver du plaisir.    - amentiā adficere aliquem, Cic. Amer. 67: frapper qqn d'égarement.    - desiderio adficere, Cic. Fam. 15, 21, 1: inspirer du regret à qqn. [st1]2 [-] mettre dans tel ou tel état, affecter, disposer.    - exercendum corpus et ita adficiendum est, ut... Cic. Off. 1, 79: il faut exercer le corps et le disposer de telle sorte que...    - Syracusanam civitatem, ut abs te adfecta est, ita in te esse animatam videmus, Cic. Verr. 4, 151, nous constatons que la cité de Syracuse a pour toi des sentiments qui correspondent à l'état où tu l'as mise.    - animos ita adficere, ut... Cic. de Or. 2, 176: disposer l'esprit des auditeurs de telle sorte que...    - quonam modo ille vos vivus adficeret? Cic. Mil. 79: quels sentiments donc vous inspirerait-il, s'il vivait?    - varie sum adfectus tuis litteris, Cic. Fam. 16, 4, 1: ta lettre m'a causé des impressions diverses.    - conviciis diversissime afficiebatur, Suet.: les injures faisaient sur lui les impressions les plus diverses.    - quae audita longe aliter patres ac plebem adfecere, Liv. 2, 24, 1: cette nouvelle produisit une impression bien différente sur les patriciens et sur la plèbe.    - ex te duplex nos adficit sollicitudo, Cic. Br. 332: à ton sujet une double inquiétude me saisit. [st1]3 [-] affaiblir, affecter.    - exercitum super morbum etiam fames adfecit, Liv. 28, 46, 15: en plus de la maladie la famine aussi attaqua l'armée.    - corpora adficere, Liv. 28, 15, 4: affaiblir les forces physiques.    - rerum corpus adficientium varietas, Sen. Beat. 15, 4: la variété des objets qui affectent le corps humain.
    * * *
        Afficio, afficis, pen. cor affeci, pen. prod. affectum, afficere, Ex Ad et Facio compositum. Fort esmouvoir le cueur.
    \
        Affici admiratione. Cic. Estre en admiration et grande estime ou reputation.
    \
        Affici animis. Cic. Estre esmeu.
    \
        Afficere animos. Cic. Esmouvoir les cueurs.
    \
        Afficere beneficiis. Cic. Faire plusieurs plaisirs.
    \
        Caede. Liu. Tuer. \ Calamitate. Cic. Faire povre et miserable.
    \
        Corpus afficere, pro eo quod est Macerare, domare. Cic. Macerer, et debiliter ou affliger le corps, Interesser, Ohier.
    \
        Cruciatu. Caesar. Tormenter.
    \
        Cura. Cic. Travailler de soing et soulci.
    \
        Delectatione. Cic. Delecter.
    \
        Desyderio me vrbs afficit. Cic. J'ay grand desir de veoir la ville.
    \
        Difficultate. Caesar. Estre en grande difficulté et perplexité.
    \
        Doloribus affici. Cic. Porter grandes douleurs, Estre affligé et tormenté de douleurs.
    \
        Affecit domicoenio clientem. Mart. Pour punition l'a faict souper en son logis, et a empesché que personne ne l'ait semond et invité à souper.
    \
        Afficere errore mentis. Cic. Mettre en erreur.
    \
        Exilio affici. Cic. Estre banni, ou puni par, ou de bannissement.
    \
        Afficere gloria. Cic. Donner gloire.
    \
        Honore aliquem afficere. Cic. Honorer.
    \
        Ignominia. Cic. Infamer.
    \
        Incommodo. Cic. Faire desplaisir.
    \
        Iniuriis. Cic. Injurier.
    \
        Laetitia magna afficere. Cic. Resjouir.
    \
        Laude affici. Cic. Estre loué.
    \
        Lucro. Plaut. Faire gaigner.
    \
        Macula. Cic. Deshonorer, Donner mauvais bruit.
    \
        Metu. Cic. Faire avoir paour.
    \
        Molestia. Cic. Molester, Ennuyer, Attedier.
    \
        Morbo. Terent. Estre malade.
    \
        Morte ab aliquo affici. Cic. Estre tué.
    \
        Muneribus aliquem afficere. Cic. Luy donner ou faire des dons.
    \
        Nomine aliquo. Cic. Bailler quelque tiltre et qualité.
    \
        Poena. Cic. Punir.
    \
        Praemio. Cic. Donner guerdon, Remunerer.
    \
        Sepultura. Hirtius. Sepulturer, Mettre en terre.
    \
        Solicitudine. Caesar. Mettre en soulci.
    \
        Solicitudo ex te afficit me. Cic. Je suis en grand soulci de toy, Je me soulcie fort de toy.
    \
        Stipendio afficere. Cic. Bailler soulde aux gensdarmes.
    \
        Timore affici. Cic. Avoir crainte.
    \
        Affici torminibus. Plin. Estre malade des trenchees.
    \
        Affici vulneribus. Colum. Estre navré.
    \
        Pulmo totus afficitur. Columel. Tout le poulmon est corrompu et gasté.

    Dictionarium latinogallicum > afficio

  • 5 afficio

    af-ficio (ad-ficio), fēcī, fectum, ere (ad u. facio), I) zu etw. hinzutun; dah. (als rhetor.-dial. t. t. ) = mit etw. in Verbindung, Zusammenhang, in ein Verhältnis bringen, eae res, quae quodammodo affectae sunt ad id (mit dem in einem gewissen Verhältnis stehen), de quo quaeritur, Cic. top. 8 u. 11.

    II) auf jmd. od. etw. einwirken, Eindruck machen, u. zwar: A) alqm alqā re, durch etw. auf jmd. irgendwie einwirken, -ihn in eine Lage, in eine Stimmung u. dgl. versetzen = jmdm. etw. antun, verschaffen, erweisen, geben, verleihen, zukommen od. zufließen od. angedeihen lassen, widerfahren lassen, verursachen, bereiten, machen, mit etw. heimsuchen, befallen, erfüllen, alqm uno vulnere in mortem, mit einem Stoße zu Tode verwunden, Tac.: alqm lucris, Gewinn bereiten, Plaut.: nuntiis bonis, mit guten Nachrichten erfreuen, Plaut.: praedā atque agro adoreāque, mit Leuten u. Land u. Ruhm bereichern, Plaut.: meritos donis aut suppliciis, Dict.: alqm maximā laetitiā, mit großer Fr. erfüllen, Caes. u. Cic.: ignominiā mortuum, egestate vivum, Cic.: alqm amplissimo regis honore et nomine, Cic.: res sordidas deorum honore, göttliche Ehre erweisen, Cic.: alqm iniuriā, ihm Unrecht tun, Enn. fr.: vgl. iniuriā afficior, man tut mir Unrecht, Enn. fr.: u. iniuriā afficior, ab alqo, jmd. tut mir Unrecht, Enn. fr.: quan tā me molestiā affecerit, welchen Kummer es mir verursacht od. gemacht hat, Cic.: aber ut aliquid audiremus potius ex te, quam te afficeremus ullā molestiā, dich mit unangenehmen Dingen unterhalten, Cic. – alqm praemiis, maximis praemiis, Cic.: alqm alio pretio pro talibus ausis, Verg.: alqm magnis, plurimis maximisque muneribus, zufließen lassen, Nep. u. Cic.: victorem exercitum stipendio, beschenken, Cic.: sic hunc liberum populum libertas ipsa servitute afficit, stürzt in Knechtschaft, Cic.: cives Rom. morte, cruciatu, cruce, Cic.: alqm capitali poenā, belegen, Liv.: alqm sepulturā, zur Erde bestatten, Cic.: alqd maculā, einen Schandfleck anhängen, Cic.: non eo nomine afficiendum, quo laudator affecerit, belegen, Cic.: non postulo, ut dolorem iisdem verbis afficias (bezeichnest), quibus etc., Cic.: tali medicamine vultum, bestreichen, Ov. – u. so im Passiv, eius iussu verberibus affici, Curt.: tantis pedum doloribus affici, ut etc., geplagt werden, Cic.: morbo affectus, Ter. u. Curt.: morbo gravi et mortifero affectum esse, Cic.: gravi morbo oculorum affici, Nep.: gravi vulnere affici, schwer verwundet werden, Caes.: mortifero vulnere affici, Lucil. fr.: magnā difficultate affici, in große Verlegenheit versetzt werden od. geraten, Caes.: summā difficultate rei frumentariae affici, in die größte Not wegen der Beschaffung von Lebensmitteln geraten, Caes.: negotiis belli affectum (verwickelt) exercitumque esse, Gell.: beneficio affici, teilhaftig werden, Cic.: si pio dolore me esse affectum (ergriffen) viderint, Cic.: magno dolore affici, sehr mißvergnügt werden, Caes.: affirmo neminem umquam tantā calamitate affectum esse, von solchen Leiden betroffen worden sei, Cic.: magnā affectus sollicitudine hoc nuntio, durch diese Nachricht sehr unangenehm überrascht, Caes.: admiratione afficiuntur ii, qui etc., es wird denen Bewunderung gezollt, die usw., Cic.: piratae non metu aliquo affecti, sed satietate, von F. befallen, ergriffen = aus F., Cic.

    B) alqm, auf jmds. Körper, äußere Lage od. auf seinen Geist einwirken, 1) (seltener) körperlich einwirken, in irgend eine Verfassung setzen, behandeln, a) übh.: exercendum corpus et ita afficiendum est, ut etc., in eine solche Verfassung zu setzen, so zu gewöhnen, Cic. de off. 1, 79: Syracusanam civitatem, ut abs te affecta est, ita in te esse animatam videmus (im Doppelsinn = behandelt u. = gestimmt), Cic. Verr. 4, 151: filius, quem pater contra pietatem male afficiebat, schlecht behandelte, Papin. dig. 37, 12, 5. – b) insbes., nachteilig einwirken, eingreifen, schwächen, aestus, labor, fames, sitis afficiunt corpora, Liv.: quae (oppugnatio) et ipsos affecerat, Liv.: fames affecit exercitus, Liv.: pulmo totus afficitur, Cels. 2) geistig den u. den (angenehmen od. unangenehmen) Eindruck machen, in die u. die (angenehme od. unangenehme) Stimmung versetzen, stimmen, anregen, ergreifen, nec iam de ollis nos afficit angor, so wenig der Kummer um das Künftige uns jetzt trifft, Lucr.: ut ei, qui audirent, sic afficerentur animis, ut etc., Cic.: litterae tuae sic me affecerunt, ut etc., Cic.: varie sum affectus tuis litteris, Cic.: ipsa mea legens sic afficior (überkommt mich ein solches Gefühl), ut Catonem, non me loqui existimem, Cic.: consules oportere sic affici, ut etc., so gestimmt sein, gesinnt sein, Plin. pan.: neque asinum talibus cibis affici posse, noch können solche Speisen auf einen E. einen besondern Eindruck machen, Apul. met. 10, 15: Corinthia, quibus delectatur nec afficitur, an denen er seine Freude hatte, für die er sich aber nicht begeisterte, Plin. ep. 3, 1, 9. – / Parag. Inf. Präs. Pass. afficier, Arnob. 2, 77.

    lateinisch-deutsches > afficio

  • 6 afficio

    af-ficio (ad-ficio), fēcī, fectum, ere (ad u. facio), I) zu etw. hinzutun; dah. (als rhetor.-dial. t. t. ) = mit etw. in Verbindung, Zusammenhang, in ein Verhältnis bringen, eae res, quae quodammodo affectae sunt ad id (mit dem in einem gewissen Verhältnis stehen), de quo quaeritur, Cic. top. 8 u. 11.
    II) auf jmd. od. etw. einwirken, Eindruck machen, u. zwar: A) alqm alqā re, durch etw. auf jmd. irgendwie einwirken, -ihn in eine Lage, in eine Stimmung u. dgl. versetzen = jmdm. etw. antun, verschaffen, erweisen, geben, verleihen, zukommen od. zufließen od. angedeihen lassen, widerfahren lassen, verursachen, bereiten, machen, mit etw. heimsuchen, befallen, erfüllen, alqm uno vulnere in mortem, mit einem Stoße zu Tode verwunden, Tac.: alqm lucris, Gewinn bereiten, Plaut.: nuntiis bonis, mit guten Nachrichten erfreuen, Plaut.: praedā atque agro adoreāque, mit Leuten u. Land u. Ruhm bereichern, Plaut.: meritos donis aut suppliciis, Dict.: alqm maximā laetitiā, mit großer Fr. erfüllen, Caes. u. Cic.: ignominiā mortuum, egestate vivum, Cic.: alqm amplissimo regis honore et nomine, Cic.: res sordidas deorum honore, göttliche Ehre erweisen, Cic.: alqm iniuriā, ihm Unrecht tun, Enn. fr.: vgl. iniuriā afficior, man tut mir Unrecht, Enn. fr.: u. iniuriā afficior, ab alqo, jmd. tut mir Unrecht, Enn. fr.: quan-
    ————
    tā me molestiā affecerit, welchen Kummer es mir verursacht od. gemacht hat, Cic.: aber ut aliquid audiremus potius ex te, quam te afficeremus ullā molestiā, dich mit unangenehmen Dingen unterhalten, Cic. – alqm praemiis, maximis praemiis, Cic.: alqm alio pretio pro talibus ausis, Verg.: alqm magnis, plurimis maximisque muneribus, zufließen lassen, Nep. u. Cic.: victorem exercitum stipendio, beschenken, Cic.: sic hunc liberum populum libertas ipsa servitute afficit, stürzt in Knechtschaft, Cic.: cives Rom. morte, cruciatu, cruce, Cic.: alqm capitali poenā, belegen, Liv.: alqm sepulturā, zur Erde bestatten, Cic.: alqd maculā, einen Schandfleck anhängen, Cic.: non eo nomine afficiendum, quo laudator affecerit, belegen, Cic.: non postulo, ut dolorem iisdem verbis afficias (bezeichnest), quibus etc., Cic.: tali medicamine vultum, bestreichen, Ov. – u. so im Passiv, eius iussu verberibus affici, Curt.: tantis pedum doloribus affici, ut etc., geplagt werden, Cic.: morbo affectus, Ter. u. Curt.: morbo gravi et mortifero affectum esse, Cic.: gravi morbo oculorum affici, Nep.: gravi vulnere affici, schwer verwundet werden, Caes.: mortifero vulnere affici, Lucil. fr.: magnā difficultate affici, in große Verlegenheit versetzt werden od. geraten, Caes.: summā difficultate rei frumentariae affici, in die größte Not wegen der Beschaffung von Lebensmitteln geraten, Caes.: negotiis belli affectum (ver-
    ————
    wickelt) exercitumque esse, Gell.: beneficio affici, teilhaftig werden, Cic.: si pio dolore me esse affectum (ergriffen) viderint, Cic.: magno dolore affici, sehr mißvergnügt werden, Caes.: affirmo neminem umquam tantā calamitate affectum esse, von solchen Leiden betroffen worden sei, Cic.: magnā affectus sollicitudine hoc nuntio, durch diese Nachricht sehr unangenehm überrascht, Caes.: admiratione afficiuntur ii, qui etc., es wird denen Bewunderung gezollt, die usw., Cic.: piratae non metu aliquo affecti, sed satietate, von F. befallen, ergriffen = aus F., Cic.
    B) alqm, auf jmds. Körper, äußere Lage od. auf seinen Geist einwirken, 1) (seltener) körperlich einwirken, in irgend eine Verfassung setzen, behandeln, a) übh.: exercendum corpus et ita afficiendum est, ut etc., in eine solche Verfassung zu setzen, so zu gewöhnen, Cic. de off. 1, 79: Syracusanam civitatem, ut abs te affecta est, ita in te esse animatam videmus (im Doppelsinn = behandelt u. = gestimmt), Cic. Verr. 4, 151: filius, quem pater contra pietatem male afficiebat, schlecht behandelte, Papin. dig. 37, 12, 5. – b) insbes., nachteilig einwirken, eingreifen, schwächen, aestus, labor, fames, sitis afficiunt corpora, Liv.: quae (oppugnatio) et ipsos affecerat, Liv.: fames affecit exercitus, Liv.: pulmo totus afficitur, Cels. 2) geistig den u. den (angenehmen od. unangenehmen) Eindruck machen, in die u. die (angeneh-
    ————
    me od. unangenehme) Stimmung versetzen, stimmen, anregen, ergreifen, nec iam de ollis nos afficit angor, so wenig der Kummer um das Künftige uns jetzt trifft, Lucr.: ut ei, qui audirent, sic afficerentur animis, ut etc., Cic.: litterae tuae sic me affecerunt, ut etc., Cic.: varie sum affectus tuis litteris, Cic.: ipsa mea legens sic afficior (überkommt mich ein solches Gefühl), ut Catonem, non me loqui existimem, Cic.: consules oportere sic affici, ut etc., so gestimmt sein, gesinnt sein, Plin. pan.: neque asinum talibus cibis affici posse, noch können solche Speisen auf einen E. einen besondern Eindruck machen, Apul. met. 10, 15: Corinthia, quibus delectatur nec afficitur, an denen er seine Freude hatte, für die er sich aber nicht begeisterte, Plin. ep. 3, 1, 9. – Parag. Inf. Präs. Pass. afficier, Arnob. 2, 77.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > afficio

  • 7 adfĭcĭo

    adfĭcĭo (affĭcĭo), ĕre, fēci, fectum [ad + facio] - tr. -    - inf. prés. passif adficier Arn. 2, 77. [st1]1 [-] pourvoir de, combler de, gratifier.    - praedā atque agro suos adficere, Plaut. Amp. 193: pourvoir les siens de butin et de territoire.    - a te postulo ut dolorem eisdem verbis adficias quibus Epicurus voluptatem, Cic. Tusc. 2, 18: je ne te demande pas d'attribuer à la douleur les mêmes épithètes qu'Epicure l'a fait à propos du plaisir.    - res sordidas deorum honore adficere, Cic. Nat. 1, 38: accorder les honneurs divins à des objets [faire des dieux d'objets] d'usage courant.    - aliquem sepulturā adficere, Cic. Div. 1, 56: ensevelir qqn.    - stipendio exercitum adficere, Cic. Balb. 61: payer la solde à l'armée.    - praemiis adficere, Cic. Mil. 57: récompenser.    - servitute adficere, Cic. Rep. 1, 68: mettre dans la servitude.    - morte, cruciatu, cruce adficere, Cic. Verr. 1, 9: faire subir la mort, la torture, le supplice de la croix.    - poenā adficere, Cic. de Or. 2, 134: punir, châtier.    - timore adficere, Cic. Quinct. 6: remplir de crainte.    - pari sensu doloris aliquem adficere, Cic. Verr. 5, 123: pénétrer qqn du même sentiment de douleur.    - adfici, passif: éprouver.    - affici admiratione: éprouver de l’admiration.    - delectatione adfici, Cic. Tusc. 1, 98: éprouver du plaisir.    - amentiā adficere aliquem, Cic. Amer. 67: frapper qqn d'égarement.    - desiderio adficere, Cic. Fam. 15, 21, 1: inspirer du regret à qqn. [st1]2 [-] mettre dans tel ou tel état, affecter, disposer.    - exercendum corpus et ita adficiendum est, ut... Cic. Off. 1, 79: il faut exercer le corps et le disposer de telle sorte que...    - Syracusanam civitatem, ut abs te adfecta est, ita in te esse animatam videmus, Cic. Verr. 4, 151, nous constatons que la cité de Syracuse a pour toi des sentiments qui correspondent à l'état où tu l'as mise.    - animos ita adficere, ut... Cic. de Or. 2, 176: disposer l'esprit des auditeurs de telle sorte que...    - quonam modo ille vos vivus adficeret? Cic. Mil. 79: quels sentiments donc vous inspirerait-il, s'il vivait?    - varie sum adfectus tuis litteris, Cic. Fam. 16, 4, 1: ta lettre m'a causé des impressions diverses.    - conviciis diversissime afficiebatur, Suet.: les injures faisaient sur lui les impressions les plus diverses.    - quae audita longe aliter patres ac plebem adfecere, Liv. 2, 24, 1: cette nouvelle produisit une impression bien différente sur les patriciens et sur la plèbe.    - ex te duplex nos adficit sollicitudo, Cic. Br. 332: à ton sujet une double inquiétude me saisit. [st1]3 [-] affaiblir, affecter.    - exercitum super morbum etiam fames adfecit, Liv. 28, 46, 15: en plus de la maladie la famine aussi attaqua l'armée.    - corpora adficere, Liv. 28, 15, 4: affaiblir les forces physiques.    - rerum corpus adficientium varietas, Sen. Beat. 15, 4: la variété des objets qui affectent le corps humain.

    Dictionarium latinogallicum > adfĭcĭo

  • 8 afficere

    aliquem aliqua re, 1) доставлять, причинять кому что-нибудь, affici, терпеть, испытывать, poena (1. 10 § 2. D. 48, 19), jactura (1. 28 § 12 eod.), damno (1. 4 D. 36, 1), injuria (1. 22. § 2. D. 46, 8), necessitate (1. 14. D. 50, 12). 2) lucro aff. aliquem (1. 14 pr. D. 37, 5).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > afficere

  • 9 Mors

    mors, tis, f. [root mor, v. morior] (dat. morte, Varr. ap. Gell. 24), death in every form, natural or violent (syn.: letum, nex).
    I.
    Lit.:

    omnium rerum mors est extremum,

    Cic. Fam. 6, 21, 1:

    mors ultima linea rerum est,

    Hor. Ep. 1, 16, 79:

    mortem sibi consciscere,

    to kill one's self, Cic. Verr. 2, 3, 56, § 129:

    obire,

    to die, id. Phil. 5, 17, 48;

    Plaut Aul. prol. 15: nam necessest me... cras mortem exequi,

    id. Ps. 4, 2, 38:

    certae occumbere morti,

    to submit to, Verg. A. 2, 62:

    aliquem ad mortem dare,

    to put to death, kill, Plaut. Am. 2, 2, 177:

    morti,

    Hor. S. 2, 3, 197:

    aliquem morte multare,

    Cic. Tusc. 1, 22, 50; so,

    per vim,

    id. Verr. 2, 1, 5, § 14:

    morte multatus,

    id. Tusc. 1, 40, 97; Tac. A. 6, 9; Plin. Ep. 8, 14, 15; Lact. 2, 9, 24:

    morte punire,

    Plin. Ep. 8, 14, 12; Tac. A. 4, 44; 11, 18:

    mortis poena,

    Cic. Cat. 4, 4, 7:

    morti addici,

    id. Off. 3, 10, 45:

    omne humanum genus morte damnatum est,

    Sen. Ep. 71, 15:

    Antonius civium suorum vitae sedebat mortisque arbiter,

    Sen. Polyb. 16, 2:

    vitae et mortis habere potestatem,

    Vulg. Sap. 16, 13:

    illata per scelus,

    assassination, Cic. Mil. 7, 17:

    ad mortem se offerre pro patriā,

    id. Tusc. 1, 15, 32: afferre, Serv. ap. Cic. Fam. 4, 12, 2:

    multare aliquem usque ad mortem,

    Ter. Ad. 1, 2, 9:

    morte cadere,

    Hor. C. 4, 2, 15: morte acerbissimā affici, Serv. ap. Cic. Fam. 4, 12, 2:

    multare,

    id. de Or. 1, 43, 100:

    ad mortem duci,

    id. Tusc. 1, 42, 100:

    cui legatio ipsa morti fuisset,

    brought death, id. Phil. 9, 1, 3:

    imperfecta,

    blindness, Stat. Th. 11, 582: morte suā mori, to die a natural death:

    bella res est, mori suā morte,

    Sen. Ep. 69, 6:

    mors suprema,

    Hor. Ep. 2, 2, 173; Sil. 5, 416: mortis fine, Boëth. Consol. 2, 7: quae rapit ultima mors est, Lucil. ap. Sen. Ep. 24, 20: proximus morti = moriens, Aug. Civ. Dei, 22, 8; App. M. 1, 72; cf.:

    morti vicinus,

    Aug. Serm. 306, 10; Hier. in Joel, 1, 13 al.; cf.:

    cui, mors cum appropinquet,

    Cic. Fin. 5, 11, 31:

    cujus aetati mors propior erat,

    Sall. H. 2, 41, 9:

    adpropinquante morte,

    Cic. Div. 1, 30, 64 sq.:

    ut prorogetur tibi dies mortis,

    Sen. Ben. 5, 17, 6:

    circa mortis diem,

    id. Ep. 27, 2:

    mansurum est vitium usque ad diem mortis,

    Cels. 7, 7, 15 init. — Poet.:

    mors sola fatetur quantula sint hominum corpuscula,

    Juv. 10, 173. —In plur.:

    mortes, when several persons are spoken of: praeclarae mortes sunt imperatoriae,

    Cic. Fin. 2, 30, 97; so Hor. S. 1, 3, 108:

    meorum,

    Plin. Ep. 8, 16, 1:

    perdere mortes,

    to throw away lives, to die in vain, Stat. Th. 9, 58:

    hinc subitae mortes,

    Juv. 1, 144.—Also of different forms or modes of death:

    omnīs per mortīs,

    Verg. A. 10, 854; cf.:

    omni imagine mortium,

    Tac. H. 3, 28; Sen. Clem. 1, 18, 2.—Rarely of an abstract thing:

    fere rerum omnium oblivio morsque memoriae,

    death, total loss, Plin. 14, 22, 28, § 142.—
    B.
    Personified.
    1.
    Mors, a goddess, the daughter of Erebus and Nox, Cic. N. D. 3, 17, 44; Verg. A. 11, 197; Hyg. Fab. praef.—
    2.
    (Eccl. Lat.) = eum qui habebat mortis imperium, id est, diabolum, Vulg. Heb. 2, 14; id. Isa. 28, 15; cf.:

    ero mors tua, o mors,

    id. Hos. 13, 14; id. Apoc. 6, 8.—
    II.
    Transf.
    A.
    A dead body, corpse (mostly poet.): morte campos contegi, with corpses, Att. ap. Non. 110, 31:

    mortem ejus (Clodii) lacerari,

    body, corpse, Cic. Mil. 32, 86; Cat. 64, 362; Prop. 3, 5, 22:

    vitis, quam juxta hominis mors laqueo pependerit,

    Plin. 14, 19, 23, § 119; Stat. Th. 1, 768.—Hence, jestingly, of an old man:

    odiosum est mortem amplexari,

    a corpse, a skeleton, Plaut. Bacch. 5, 2, 33.—
    B.
    Like phonos, the blood shed by murder:

    ensem multā morte recepit,

    Verg. A. 9, 348.—
    C.
    That which brings death (of missiles), a deadly weapon ( poet.):

    mille cavet lapsas circum cava tempora mortes,

    Stat. Th. 6, 792; Luc. 7, 517:

    per pectora saevas Exceptat mortes,

    Sil. 9, 369.—Of a sentence or threat of death:

    ut auferat a me mortem istam,

    Vulg. Ex. 10, 17;

    of terrible pangs and anxieties: contritiones mortis,

    id. 2 Reg. 22, 5:

    dolores mortis,

    id. Psa. 18, 4; 116, 3;

    of a cruel and murderous officer: aderat mors terrorque sociorum et civium lictor Sestius,

    Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118.—
    D.
    Esp. (eccl. Lat.):

    mors secunda,

    the second death, future punishment, Vulg. Apoc. 2, 11; 20, 6; 14:

    mors alone,

    id. 1 Joh. 5, 16; also spiritual death, that of a soul under the dominion of sin:

    stimulus mortis peccatum est,

    id. 1 Cor. 15, 56; Rom. 8, 6 et saep.; cf. Lact. 7, 10 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > Mors

  • 10 mors

    mors, tis, f. [root mor, v. morior] (dat. morte, Varr. ap. Gell. 24), death in every form, natural or violent (syn.: letum, nex).
    I.
    Lit.:

    omnium rerum mors est extremum,

    Cic. Fam. 6, 21, 1:

    mors ultima linea rerum est,

    Hor. Ep. 1, 16, 79:

    mortem sibi consciscere,

    to kill one's self, Cic. Verr. 2, 3, 56, § 129:

    obire,

    to die, id. Phil. 5, 17, 48;

    Plaut Aul. prol. 15: nam necessest me... cras mortem exequi,

    id. Ps. 4, 2, 38:

    certae occumbere morti,

    to submit to, Verg. A. 2, 62:

    aliquem ad mortem dare,

    to put to death, kill, Plaut. Am. 2, 2, 177:

    morti,

    Hor. S. 2, 3, 197:

    aliquem morte multare,

    Cic. Tusc. 1, 22, 50; so,

    per vim,

    id. Verr. 2, 1, 5, § 14:

    morte multatus,

    id. Tusc. 1, 40, 97; Tac. A. 6, 9; Plin. Ep. 8, 14, 15; Lact. 2, 9, 24:

    morte punire,

    Plin. Ep. 8, 14, 12; Tac. A. 4, 44; 11, 18:

    mortis poena,

    Cic. Cat. 4, 4, 7:

    morti addici,

    id. Off. 3, 10, 45:

    omne humanum genus morte damnatum est,

    Sen. Ep. 71, 15:

    Antonius civium suorum vitae sedebat mortisque arbiter,

    Sen. Polyb. 16, 2:

    vitae et mortis habere potestatem,

    Vulg. Sap. 16, 13:

    illata per scelus,

    assassination, Cic. Mil. 7, 17:

    ad mortem se offerre pro patriā,

    id. Tusc. 1, 15, 32: afferre, Serv. ap. Cic. Fam. 4, 12, 2:

    multare aliquem usque ad mortem,

    Ter. Ad. 1, 2, 9:

    morte cadere,

    Hor. C. 4, 2, 15: morte acerbissimā affici, Serv. ap. Cic. Fam. 4, 12, 2:

    multare,

    id. de Or. 1, 43, 100:

    ad mortem duci,

    id. Tusc. 1, 42, 100:

    cui legatio ipsa morti fuisset,

    brought death, id. Phil. 9, 1, 3:

    imperfecta,

    blindness, Stat. Th. 11, 582: morte suā mori, to die a natural death:

    bella res est, mori suā morte,

    Sen. Ep. 69, 6:

    mors suprema,

    Hor. Ep. 2, 2, 173; Sil. 5, 416: mortis fine, Boëth. Consol. 2, 7: quae rapit ultima mors est, Lucil. ap. Sen. Ep. 24, 20: proximus morti = moriens, Aug. Civ. Dei, 22, 8; App. M. 1, 72; cf.:

    morti vicinus,

    Aug. Serm. 306, 10; Hier. in Joel, 1, 13 al.; cf.:

    cui, mors cum appropinquet,

    Cic. Fin. 5, 11, 31:

    cujus aetati mors propior erat,

    Sall. H. 2, 41, 9:

    adpropinquante morte,

    Cic. Div. 1, 30, 64 sq.:

    ut prorogetur tibi dies mortis,

    Sen. Ben. 5, 17, 6:

    circa mortis diem,

    id. Ep. 27, 2:

    mansurum est vitium usque ad diem mortis,

    Cels. 7, 7, 15 init. — Poet.:

    mors sola fatetur quantula sint hominum corpuscula,

    Juv. 10, 173. —In plur.:

    mortes, when several persons are spoken of: praeclarae mortes sunt imperatoriae,

    Cic. Fin. 2, 30, 97; so Hor. S. 1, 3, 108:

    meorum,

    Plin. Ep. 8, 16, 1:

    perdere mortes,

    to throw away lives, to die in vain, Stat. Th. 9, 58:

    hinc subitae mortes,

    Juv. 1, 144.—Also of different forms or modes of death:

    omnīs per mortīs,

    Verg. A. 10, 854; cf.:

    omni imagine mortium,

    Tac. H. 3, 28; Sen. Clem. 1, 18, 2.—Rarely of an abstract thing:

    fere rerum omnium oblivio morsque memoriae,

    death, total loss, Plin. 14, 22, 28, § 142.—
    B.
    Personified.
    1.
    Mors, a goddess, the daughter of Erebus and Nox, Cic. N. D. 3, 17, 44; Verg. A. 11, 197; Hyg. Fab. praef.—
    2.
    (Eccl. Lat.) = eum qui habebat mortis imperium, id est, diabolum, Vulg. Heb. 2, 14; id. Isa. 28, 15; cf.:

    ero mors tua, o mors,

    id. Hos. 13, 14; id. Apoc. 6, 8.—
    II.
    Transf.
    A.
    A dead body, corpse (mostly poet.): morte campos contegi, with corpses, Att. ap. Non. 110, 31:

    mortem ejus (Clodii) lacerari,

    body, corpse, Cic. Mil. 32, 86; Cat. 64, 362; Prop. 3, 5, 22:

    vitis, quam juxta hominis mors laqueo pependerit,

    Plin. 14, 19, 23, § 119; Stat. Th. 1, 768.—Hence, jestingly, of an old man:

    odiosum est mortem amplexari,

    a corpse, a skeleton, Plaut. Bacch. 5, 2, 33.—
    B.
    Like phonos, the blood shed by murder:

    ensem multā morte recepit,

    Verg. A. 9, 348.—
    C.
    That which brings death (of missiles), a deadly weapon ( poet.):

    mille cavet lapsas circum cava tempora mortes,

    Stat. Th. 6, 792; Luc. 7, 517:

    per pectora saevas Exceptat mortes,

    Sil. 9, 369.—Of a sentence or threat of death:

    ut auferat a me mortem istam,

    Vulg. Ex. 10, 17;

    of terrible pangs and anxieties: contritiones mortis,

    id. 2 Reg. 22, 5:

    dolores mortis,

    id. Psa. 18, 4; 116, 3;

    of a cruel and murderous officer: aderat mors terrorque sociorum et civium lictor Sestius,

    Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118.—
    D.
    Esp. (eccl. Lat.):

    mors secunda,

    the second death, future punishment, Vulg. Apoc. 2, 11; 20, 6; 14:

    mors alone,

    id. 1 Joh. 5, 16; also spiritual death, that of a soul under the dominion of sin:

    stimulus mortis peccatum est,

    id. 1 Cor. 15, 56; Rom. 8, 6 et saep.; cf. Lact. 7, 10 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > mors

  • 11 subplicium

    supplĭcĭum ( subpl-), ii, n. [supplex; prop. a kneeling down, either as a suppliant or to receive punishment].
    I.
    As a suppliant.
    A.
    In relig. lang., humiliation, a public prayer or supplication, an act of worship (mostly ante-Aug. and in prose after the Aug. period; not in Cic. or Cæs.; syn.: supplicatio, obsecratio): nunc pergam, ut suppliciis placans caelitum aras expleam, Att. ap. Non. 398, 19; cf.:

    deos suppliciis, sumptu, votis, donis, Precibus plorans, obsecrans,

    Afran. ib. 398, 22:

    suppliciis votisque fatigare deos,

    Liv. 27, 50, 5:

    non votis neque suppliciis muliebribus auxilia deorum parantur,

    Sall. C. 52, 29.—
    2.
    Esp., a sacrificing, offering:

    nihil ei (Jovi) acceptum est a perjuris supplicii,

    offering, sacrifice, Plaut. Rud. prol. 25:

    in suppliciis deorum magnifici,

    Sall. C. 9, 2; id. J. 55, 1:

    precibus suppliciisque deos placare,

    Liv. 22, 57, 5; cf.:

    quos (boves) ad deorum servant supplicia,

    Varr. R. R. 2, 5, 10:

    tum supplicia dis ludique magni ab senatu decernuntur,

    Tac. A. 3, 64 Nipperd. ad loc.:

    vannos onustas aromatis et hujuscemodi suppliciis congerunt,

    App. M. 11, p. 265, 3; id. Dogm. Plat. 2, p. 16, 5: supplicia veteres quaedam sacrificia a supplicando vocabant, Fest. pp. 308 and 309 Müll. —
    B.
    Transf., out of the relig. sphere, an humble entreaty or petition, a supplication in gen. (very rare):

    Vagenses fatigati regis suppliciis,

    Sall. J. 66, 2:

    igitur legatos ad consulem cum suppliciis mittit, qui tantummodo ipsi liberisque vitam peterent,

    id. ib. 46, 2.—
    II.
    To receive punishment; hence, punishment, penalty, torture, torment, pain, distress, suffering (class. and freq.; usu. of the penalty of death; syn. poena).
    (α).
    Sing.:

    dabitur pol supplicium mihi de tergo vestro,

    Plaut. As. 2, 4, 75 sq.; cf.:

    illi de me supplicium dabo,

    Ter. Heaut. 1, 1, 86; id. Eun. 1, 1, 24; Cat. 116, 8; Nep. Paus. 5, 5:

    de homine nobili virgis supplicium crudelissime sumere,

    Cic. Verr. 2, 2, 37, § 91; 2, 5, 45, § 117:

    sumere (de aliquo),

    Plaut. Pers. 5, 2, 72; id. Merc. 5, 4, 31; Ter. And. 3, 5, 17; Cic. Inv. 2, 28, 84; id. Rep. 3, 33, 45; Caes. B. G. 1, 39; Liv. 2, 5, 5; 3, 18, 10:

    aliquem hostibus ad supplicium dedere,

    Caes. B. G. 7, 26:

    aliquem tradi ad supplicium jubere,

    Tac. A. 11, 35:

    rapi,

    Cic. de Or. 2, 59, 138:

    supplicio affici,

    to be put to death, Caes. B. G. 1, 27:

    ne ad ultimum supplicium progredi necesse habeant,

    to take their own lives, id. B. C. 1, 84:

    aliquem vinculis ac verberibus atque omni supplicio excruciatum necare,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 11:

    summo cruciatu supplicioque perire,

    id. N. D. 3, 33, 81:

    gravissimum ei rei supplicium cum cruciatu constitutum est,

    Caes. B. G. 6, 17: [p. 1815] talis improborum consensio supplicio omni vindicanda (est), Cic. Lael. 12, 43:

    satis supplicii tulisse,

    Caes. B. C. 1, 84:

    supplicio culpa reciditur,

    Hor. C. 3, 24, 34:

    suā manu supplicium persolvere,

    Tac. A. 6, 32 (26):

    luere,

    Just. 2, 5, 6; Tac. A. 15, 60:

    supplicium redimere opimā mercede,

    Amm. 26, 3, 4.—
    (β).
    Plur.:

    ad exquisita supplicia proficisci,

    Cic. Off. 3, 27, 100:

    semper iis (improbis) ante oculos judicia et supplicia versentur,

    id. Rep. 3, 16, 26:

    ad innocentum supplicia descendunt,

    Caes. B. G. 6, 17:

    supplicia annua pendere,

    Plin. 29, 4, 14, § 57:

    subire,

    Cic. Ep. ad Brut. 1, 12, 1:

    suppliciis delicta coërcere,

    Hor. S. 1, 3, 79:

    subplicia in post futuros conposuit,

    Sall. H. 1, 41, 6 Dietsch:

    domant impios saeva supplicia,

    Sen. Herc. Fur. 749:

    supplicia haurire,

    Verg. A. 4, 383.

    Lewis & Short latin dictionary > subplicium

  • 12 supplicium

    supplĭcĭum ( subpl-), ii, n. [supplex; prop. a kneeling down, either as a suppliant or to receive punishment].
    I.
    As a suppliant.
    A.
    In relig. lang., humiliation, a public prayer or supplication, an act of worship (mostly ante-Aug. and in prose after the Aug. period; not in Cic. or Cæs.; syn.: supplicatio, obsecratio): nunc pergam, ut suppliciis placans caelitum aras expleam, Att. ap. Non. 398, 19; cf.:

    deos suppliciis, sumptu, votis, donis, Precibus plorans, obsecrans,

    Afran. ib. 398, 22:

    suppliciis votisque fatigare deos,

    Liv. 27, 50, 5:

    non votis neque suppliciis muliebribus auxilia deorum parantur,

    Sall. C. 52, 29.—
    2.
    Esp., a sacrificing, offering:

    nihil ei (Jovi) acceptum est a perjuris supplicii,

    offering, sacrifice, Plaut. Rud. prol. 25:

    in suppliciis deorum magnifici,

    Sall. C. 9, 2; id. J. 55, 1:

    precibus suppliciisque deos placare,

    Liv. 22, 57, 5; cf.:

    quos (boves) ad deorum servant supplicia,

    Varr. R. R. 2, 5, 10:

    tum supplicia dis ludique magni ab senatu decernuntur,

    Tac. A. 3, 64 Nipperd. ad loc.:

    vannos onustas aromatis et hujuscemodi suppliciis congerunt,

    App. M. 11, p. 265, 3; id. Dogm. Plat. 2, p. 16, 5: supplicia veteres quaedam sacrificia a supplicando vocabant, Fest. pp. 308 and 309 Müll. —
    B.
    Transf., out of the relig. sphere, an humble entreaty or petition, a supplication in gen. (very rare):

    Vagenses fatigati regis suppliciis,

    Sall. J. 66, 2:

    igitur legatos ad consulem cum suppliciis mittit, qui tantummodo ipsi liberisque vitam peterent,

    id. ib. 46, 2.—
    II.
    To receive punishment; hence, punishment, penalty, torture, torment, pain, distress, suffering (class. and freq.; usu. of the penalty of death; syn. poena).
    (α).
    Sing.:

    dabitur pol supplicium mihi de tergo vestro,

    Plaut. As. 2, 4, 75 sq.; cf.:

    illi de me supplicium dabo,

    Ter. Heaut. 1, 1, 86; id. Eun. 1, 1, 24; Cat. 116, 8; Nep. Paus. 5, 5:

    de homine nobili virgis supplicium crudelissime sumere,

    Cic. Verr. 2, 2, 37, § 91; 2, 5, 45, § 117:

    sumere (de aliquo),

    Plaut. Pers. 5, 2, 72; id. Merc. 5, 4, 31; Ter. And. 3, 5, 17; Cic. Inv. 2, 28, 84; id. Rep. 3, 33, 45; Caes. B. G. 1, 39; Liv. 2, 5, 5; 3, 18, 10:

    aliquem hostibus ad supplicium dedere,

    Caes. B. G. 7, 26:

    aliquem tradi ad supplicium jubere,

    Tac. A. 11, 35:

    rapi,

    Cic. de Or. 2, 59, 138:

    supplicio affici,

    to be put to death, Caes. B. G. 1, 27:

    ne ad ultimum supplicium progredi necesse habeant,

    to take their own lives, id. B. C. 1, 84:

    aliquem vinculis ac verberibus atque omni supplicio excruciatum necare,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 11:

    summo cruciatu supplicioque perire,

    id. N. D. 3, 33, 81:

    gravissimum ei rei supplicium cum cruciatu constitutum est,

    Caes. B. G. 6, 17: [p. 1815] talis improborum consensio supplicio omni vindicanda (est), Cic. Lael. 12, 43:

    satis supplicii tulisse,

    Caes. B. C. 1, 84:

    supplicio culpa reciditur,

    Hor. C. 3, 24, 34:

    suā manu supplicium persolvere,

    Tac. A. 6, 32 (26):

    luere,

    Just. 2, 5, 6; Tac. A. 15, 60:

    supplicium redimere opimā mercede,

    Amm. 26, 3, 4.—
    (β).
    Plur.:

    ad exquisita supplicia proficisci,

    Cic. Off. 3, 27, 100:

    semper iis (improbis) ante oculos judicia et supplicia versentur,

    id. Rep. 3, 16, 26:

    ad innocentum supplicia descendunt,

    Caes. B. G. 6, 17:

    supplicia annua pendere,

    Plin. 29, 4, 14, § 57:

    subire,

    Cic. Ep. ad Brut. 1, 12, 1:

    suppliciis delicta coërcere,

    Hor. S. 1, 3, 79:

    subplicia in post futuros conposuit,

    Sall. H. 1, 41, 6 Dietsch:

    domant impios saeva supplicia,

    Sen. Herc. Fur. 749:

    supplicia haurire,

    Verg. A. 4, 383.

    Lewis & Short latin dictionary > supplicium

  • 13 afficio

    , affeci, affectum, afficere 3
      1) причинять (кому – acc., что – abl.), затрагивать;
      2) закалять (тело)
      ♦ afficere donis осыпать дарами
      ♦ afficere honore осыпать почестями
      ♦ afficere dolore причинять боль
      ♦ afficere poena казнить
      ♦ affici pass. быть охваченным (страхом)

    Dictionary Latin-Russian new > afficio

См. также в других словарях:

  • POENA — et Beneficium, pro Diis habitos apud quosdam Aethiopiae populos legimus: Sunt qui non ab Aethioplbus, sed ab Assyriis et Persis hos cultos fuisse asserunt; illam quod malorum, hunc quod bonorum largitorem esse opinantur, Alex. ab Alex. l. 18. c.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • POENA Theatralis — seu potius Poena Legis Theatralis, indigitatur apud Ael. Spartian. in Hadriano, c. 18. ubi ait: Decoctores bonorum suorum, si suae auctoritatis (seu sui iuris) essent, catamidiari in amphitheatro et dimitti iussit. Nempe iam olim Lege fuerat… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Friedrich Gottlieb Zoller — (* 3. Dezember 1717 in Leipzig; † 22. Mai 1782 ebenda) war ein deutscher Rechtswissenschaftler. Leben Sein Vater war der königlich polnische und kurfürstlich sächsische Hofrat sowie Leipziger Ratsherr Johann Friedrich Zoller. Seine Mutter war… …   Deutsch Wikipedia

  • FURTUM — contrectatio est rei alienae, invito domino: Ei nomen an a ferendo, an a furvo, i. e. atro, quod nocte et velo gaudeant proximi bonis insidiantes? Saturno regnante nullum fuisse dicitur. Apud Lacedaemonios, sobrios illos et acres viros, verba… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • AURIS — oboedientiae symbolum et servitutis, ut vidimus supra, ubi de Aurem perforandi ritu. Eandem Memoriae consecratam, refert Servius: quod de ima eius parte Plinius habet, unde Aures tangendi vellendique mos, de quo ibid. Sic autem is, l. 11. c. 45.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ennuy — et fascherie, AEgrimonia, AEgritudo, Diuidia, Incommoditas, Molestia, Odium, Satietas, Senium, Taedium. L ennuy qu on prend d une chose premier qu elle advienne, Praemolestia. Legier ennuy, Offensiuncula. Plein d ennuy et fascheries, AErumnosus.… …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»