-
1 adjumentum
adjumentum adjumentum, i n пособие, вспомогательные средства -
2 adjumentum
adjūmentum, i, n. [a contraction of adjuvamentum, from adjuvo], a means of aid; help, aid, assistance, support (class.):nihil aderat (in illa puella) adjumenti ad pulchritudinem,
Ter. Phorm. 1, 2, 55:esse alicui magno adjumento ad victoriam,
Cic. Brut. 1, 4:Quam ad rem magnum attulimus adjumentum hominibus nostris,
id. Off. 1, 1:adjumenta et subsidia consulatūs,
id. Mur. 18:adjumenta salutis,
id. Sen. 27:multis aliis adjumentis petitionis ornatus,
id. Mur. 53:mihi honoribus,
id. Imp. Pomp. 24; id. Fin. 5, 21; id. Fam. 13, 30; Sall. J. 45, 2; Quint. prooem. § 27; Ov. P. 4, 13, 31 al. -
3 adjumentum
adjūmentum, ī n. [ adjuvo ]вспомогательное средство, пособиеalicui esse adjumento ad aliquid( in aliquā re) C — быть в помощь кому-л. в чём-л -
4 adjūmentum
adjūmentum, i, n. [contraction de adjuvamentum] aide, secours, assistance. - avec double dat. adjumento esse alicui, Cic.: apporter du secours à qqn. -
5 adjumentum
-
6 adfero
af-fĕro (better adf-), attŭli (adt-, better att-), allātum (adl-), afferre (adf-), v. a.; constr. aliquid ad aliquem or alicui.I.In gen., to bring, take, carry or convey a thing to a place (of portable things, while adducere denotes the leading or conducting of men, animals, etc.), lit. and trop.A.Lit.:B.lumen,
Enn. Ann. 1, 40:viginti minas,
Plaut. As. 1, 3, 78; 1, 3, 87 al.:adtuli hunc.—Quid, adtulisti?—Adduxi volui dicere,
id. Ps. 2, 4, 21:tandem bruma nives adfert,
Lucr. 5, 746: adlatus est acipenser, Cic. ap. Macr. S. 2, 12:adfer huc scyphos,
Hor. Epod. 9, 33:nuces,
Juv. 5, 144:cibum pede ad rostrum veluti manu,
Plin. 10, 46, 63, § 129:pauxillum aquae,
Vulg. Gen. 18, 4:caput ejus,
ib. Marc. 6, 28.—With de in part. sense:adferte nobis de fructibus terrae,
Vulg. Num. 13, 21; ib. Joan. 21, 10 (as lit. rendering of the Greek).—So of letters:adferre litteras, ad aliquem or alicui,
Cic. Att. 8, 6; id. Imp. Pomp. 2; Liv. 22, 11 al.: adferre se ad aliquem locum, to betake one's self to a place, to go or come to (opp. auferre se ab aliquo, to withdraw from, to leave, only poet.):huc me adfero,
Plaut. Am. 3, 4, 6; Ter. And. 4, 5, 12 Bentl.:Fatis huc te poscentibus adfers,
Verg. A. 8, 477:sese a moenibus,
id. ib. 3, 345.—So pass. adferri:urbem adferimur,
are driven, come, Verg. A. 7, 217;and adferre pedem: abite illuc, unde malum pedem adtulistis,
id. Cat. 14, 21.— To bring near, extend, = porrigo (eccl. Lat.):adfer manum tuam,
reach hither, Vulg. Joan. 20, 27.—Trop., to bring to, upon, in a good or bad sense.(α).In bon. part.:(β).pacem ad vos adfero,
Plaut. Am. prol. 32:hic Stoicus genus sermonum adfert non liquidum,
i.e. makes use of, Cic. de Or. 2, 38, 159:nihil ostentationis aut imitationis adferre,
id. ib. 3, 12, 45:non minus adferret ad dicendum auctoritatis quam facultatis,
id. Mur. 2, 4:consulatum in familiam,
id. Phil. 9, 2:animum vacuum ad scribendas res difficiles,
id. Att. 12, 38:tibi benedictionem,
Vulg. Gen. 33, 11:Domino gloriam,
ib. 1 Par. 16, 28; ib. Apoc. 21, 26: ignominiam, ib. Osee, 4, 18.—In mal. part.:II.bellum in patriam,
Ov. M. 12, 5:nisi etiam illuc pervenerint (canes), ut in dominum adferant dentes,
to use their teeth against their master, Varr. R. R. 2, 9, 9:adferam super eos mala,
Vulg. Jer. 23, 12:Quam accusationem adfertis adversus hominem hunc?
id. Joan. 18, 29: quod gustatum adfert mortem, ib. Job, 6, 6: vim adferre alicui for inferre, to use force against or offer violence to one, Cic. Phil. 2, 7; id. Verr. 2, 1, 26; Liv. 9, 16; 42, 29 Drak.; Ov. H. 17, 21 Heins.; id. A. A. 1, 679; Suet. Oth. 12 al.: manus adferre alicui, in a bad sense, to lay hands on, attack, assail (opp.:manus abstinere ab aliquo): pro re quisque manus adfert (sc. ad pugnam),
Cic. Verr. 2, 1, 26:domino a familiā suā manus adlatas esse,
id. Quint. 27:intellegimus eum detrudi, cui manus adferuntur,
id. Caecin. 17:qui sit improbissimus, manus ei adferantur, effodiantur oculi,
id. Rep. 3, 17 Creuz. al.: sibi manus, to lay hands on one's self, to commit suicide: Qui quidem manus, quas justius in Lepidi perniciem animāsset, sibi adferre conatus est, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23.—Also of things: manus templo, to rob or plunder, Cic. Verr. 2, 1, 18:bonis alienis,
id. Off. 2, 15:manus suis vulneribus,
to tear open, id. Att. 3, 15 (a little before:ne rescindam ipse dolorem meum): manus beneficio suo,
to nullify, render worthless, Sen. Ben. 2, 5 ext. —Esp.A.To bring, bear, or carry a thing, as news, to report, announce, inform, publish; constr. alicui or ad aliquem aliquid, or acc. with inf. (class.;B.in the histt., esp. in Livy, very freq.): ea adferam eaque ut nuntiem, etc.,
Plaut. Am. prol. 9:istud quod adfers, aures exspectant meae,
id. As. 2, 2, 65; Ter. Phorm. prol. 22:calamitas tanta fuit, ut eam non ex proelio nuntius, sed ex sermone rumor adferret,
Cic. Imp. Pomp. 9, 25:si ei subito sit adlatum periculum patriae,
id. Off. 1, 43, 154:nihil novi ad nos adferebatur,
id. Fam. 2, 14; id. Att. 6, 8: rumores, qui de me adferuntur, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21:Caelium ad illam adtulisse, se aurum quaerere,
id. Cael. 24; so id. Fam. 5, 2 al.:magnum enim, quod adferebant, videbatur,
Caes. B. C. 3, 15 Dint.:cum crebri adferrent nuntii, male rem gerere Darium,
Nep. 3, 3:haud vana adtulere,
Liv. 4, 37; 6, 31:exploratores missi adtulerunt quieta omnia apud Gallos esse,
id. 8, 17 Drak.:per idem tempus rebellāsse Etruscos adlatum est,
word was brought, id. 10, 45 al.:idem ex Hispaniā adlatum,
Tac. H. 1, 76:esse, qui magnum nescio quid adferret,
Suet. Dom. 16; Luc. 1, 475:scelus adtulit umbris,
Val. Fl. 3, 172 al. —So of instruction: doctrinam, Vulg. prol. Eccli.; ib. 2 Joan. 10.—To bring a thing on one, i.e. to cause, occasion, effect, give, impart; esp. of states of mind:C.aegritudinem alicui,
Ter. Heaut. 4, 3, 2:alicui molestiam,
id. Hec. 3, 2, 9:populo Romano pacem, tranquillitatem, otium, concordiam,
Cic. Mur. 1:alicui multas lacrimas, magnam cladem,
id. N. D. 2, 3, 7:ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis,
id. Fin. 1, 11, 37; so,adferre auctoritatem et fidem orationi,
id. Phil. 12, 7:metum,
id. Verr. 2, 5, 25:dolorem,
id. Sull. 1:luctum et egestatem,
id. Rosc. Am. 5:consolationem,
id. Att. 10, 4:delectationem,
id. Fam. 7, 1 al.:detrimentum,
Caes. B. C. 2, 82:taedium,
Plin. 15, 2, 3, § 7:dolorem capitis,
id. 23, 1, 18:gaudium,
Plin. Ep. 10, 2, 1 al. —To bring forwards, allege, assert, adduce, as an excuse, reason, etc.:D.quam causam adferam?
Ter. Heaut. 4, 3, 23:justas causas adfers,
Cic. Att. 11, 15;also without causa: rationes quoque, cur hoc ita sit, adferendas puto,
id. Fin. 5, 10, 27; cf. id. Fam. 4, 13:idque me non ad meam defensionem adtulisse,
id. Caecin. 29, 85:ad ea, quae dixi, adfer, si quid habes,
id. Att. 7: nihil igitur adferunt, qui in re gerendā versari senectutem negant, they bring forwards nothing to the purpose, who, etc., id. Sen. 6; id. de Or. 2, 53, 215:quid enim poterit dicere?... an aetatem adferet?
i. e. as an excuse, id. ib. 2, 89, 364.—Also absol.:Quid sit enim corpus sentire, quis adferet umquam...?
will bring forwards an explanation, Lucr. 3, 354 (cf. reddo absol. in same sense, id. 1, 566):et, cur credam, adferre possum,
Cic. Tusc. 1, 29, 70; 3, 23, 55.—Adferre aliquid = conducere, conferre aliquid, to contribute any thing to a definite object, to be useful in any thing, to help, assist; constr. with ad, with dat., or absol.:E.quam ad rem magnum adtulimus adjumentum hominibus nostris,
Cic. Off. 1, 1:negat Epicurus diuturnitatem temporis ad beate vivendum aliquid adferre,
id. Fin. 2, 27, 87:quidquid ad rem publicam adtulimus, si modo aliquid adtulimus,
id. Off. 1, 44, 155:illa praesidia non adferunt oratori aliquid, ne, etc.,
id. Mil. 1: aliquid adtulimus etiam nos, id. Planc. 10, 24:quid enim oves aliud adferunt, nisi, etc.,
id. N. D. 2, 63.—Very rare in class. period, to bring forth as a product, to yield, bear, produce, = fero:agri fertiles, qui multo plus adferunt, quam acceperunt,
Cic. Off. 1, 15:herbam adferentem semen,
Vulg. Gen. 1, 29:arva non adferent cibum,
ib. Hab. 3, 17: lignum adtulit fructum, ib. Joel, 2, 22; ib. Apoc. 22, 2:ager fructum,
ib. Luc. 12, 16 al. -
7 affero
af-fĕro (better adf-), attŭli (adt-, better att-), allātum (adl-), afferre (adf-), v. a.; constr. aliquid ad aliquem or alicui.I.In gen., to bring, take, carry or convey a thing to a place (of portable things, while adducere denotes the leading or conducting of men, animals, etc.), lit. and trop.A.Lit.:B.lumen,
Enn. Ann. 1, 40:viginti minas,
Plaut. As. 1, 3, 78; 1, 3, 87 al.:adtuli hunc.—Quid, adtulisti?—Adduxi volui dicere,
id. Ps. 2, 4, 21:tandem bruma nives adfert,
Lucr. 5, 746: adlatus est acipenser, Cic. ap. Macr. S. 2, 12:adfer huc scyphos,
Hor. Epod. 9, 33:nuces,
Juv. 5, 144:cibum pede ad rostrum veluti manu,
Plin. 10, 46, 63, § 129:pauxillum aquae,
Vulg. Gen. 18, 4:caput ejus,
ib. Marc. 6, 28.—With de in part. sense:adferte nobis de fructibus terrae,
Vulg. Num. 13, 21; ib. Joan. 21, 10 (as lit. rendering of the Greek).—So of letters:adferre litteras, ad aliquem or alicui,
Cic. Att. 8, 6; id. Imp. Pomp. 2; Liv. 22, 11 al.: adferre se ad aliquem locum, to betake one's self to a place, to go or come to (opp. auferre se ab aliquo, to withdraw from, to leave, only poet.):huc me adfero,
Plaut. Am. 3, 4, 6; Ter. And. 4, 5, 12 Bentl.:Fatis huc te poscentibus adfers,
Verg. A. 8, 477:sese a moenibus,
id. ib. 3, 345.—So pass. adferri:urbem adferimur,
are driven, come, Verg. A. 7, 217;and adferre pedem: abite illuc, unde malum pedem adtulistis,
id. Cat. 14, 21.— To bring near, extend, = porrigo (eccl. Lat.):adfer manum tuam,
reach hither, Vulg. Joan. 20, 27.—Trop., to bring to, upon, in a good or bad sense.(α).In bon. part.:(β).pacem ad vos adfero,
Plaut. Am. prol. 32:hic Stoicus genus sermonum adfert non liquidum,
i.e. makes use of, Cic. de Or. 2, 38, 159:nihil ostentationis aut imitationis adferre,
id. ib. 3, 12, 45:non minus adferret ad dicendum auctoritatis quam facultatis,
id. Mur. 2, 4:consulatum in familiam,
id. Phil. 9, 2:animum vacuum ad scribendas res difficiles,
id. Att. 12, 38:tibi benedictionem,
Vulg. Gen. 33, 11:Domino gloriam,
ib. 1 Par. 16, 28; ib. Apoc. 21, 26: ignominiam, ib. Osee, 4, 18.—In mal. part.:II.bellum in patriam,
Ov. M. 12, 5:nisi etiam illuc pervenerint (canes), ut in dominum adferant dentes,
to use their teeth against their master, Varr. R. R. 2, 9, 9:adferam super eos mala,
Vulg. Jer. 23, 12:Quam accusationem adfertis adversus hominem hunc?
id. Joan. 18, 29: quod gustatum adfert mortem, ib. Job, 6, 6: vim adferre alicui for inferre, to use force against or offer violence to one, Cic. Phil. 2, 7; id. Verr. 2, 1, 26; Liv. 9, 16; 42, 29 Drak.; Ov. H. 17, 21 Heins.; id. A. A. 1, 679; Suet. Oth. 12 al.: manus adferre alicui, in a bad sense, to lay hands on, attack, assail (opp.:manus abstinere ab aliquo): pro re quisque manus adfert (sc. ad pugnam),
Cic. Verr. 2, 1, 26:domino a familiā suā manus adlatas esse,
id. Quint. 27:intellegimus eum detrudi, cui manus adferuntur,
id. Caecin. 17:qui sit improbissimus, manus ei adferantur, effodiantur oculi,
id. Rep. 3, 17 Creuz. al.: sibi manus, to lay hands on one's self, to commit suicide: Qui quidem manus, quas justius in Lepidi perniciem animāsset, sibi adferre conatus est, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23.—Also of things: manus templo, to rob or plunder, Cic. Verr. 2, 1, 18:bonis alienis,
id. Off. 2, 15:manus suis vulneribus,
to tear open, id. Att. 3, 15 (a little before:ne rescindam ipse dolorem meum): manus beneficio suo,
to nullify, render worthless, Sen. Ben. 2, 5 ext. —Esp.A.To bring, bear, or carry a thing, as news, to report, announce, inform, publish; constr. alicui or ad aliquem aliquid, or acc. with inf. (class.;B.in the histt., esp. in Livy, very freq.): ea adferam eaque ut nuntiem, etc.,
Plaut. Am. prol. 9:istud quod adfers, aures exspectant meae,
id. As. 2, 2, 65; Ter. Phorm. prol. 22:calamitas tanta fuit, ut eam non ex proelio nuntius, sed ex sermone rumor adferret,
Cic. Imp. Pomp. 9, 25:si ei subito sit adlatum periculum patriae,
id. Off. 1, 43, 154:nihil novi ad nos adferebatur,
id. Fam. 2, 14; id. Att. 6, 8: rumores, qui de me adferuntur, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21:Caelium ad illam adtulisse, se aurum quaerere,
id. Cael. 24; so id. Fam. 5, 2 al.:magnum enim, quod adferebant, videbatur,
Caes. B. C. 3, 15 Dint.:cum crebri adferrent nuntii, male rem gerere Darium,
Nep. 3, 3:haud vana adtulere,
Liv. 4, 37; 6, 31:exploratores missi adtulerunt quieta omnia apud Gallos esse,
id. 8, 17 Drak.:per idem tempus rebellāsse Etruscos adlatum est,
word was brought, id. 10, 45 al.:idem ex Hispaniā adlatum,
Tac. H. 1, 76:esse, qui magnum nescio quid adferret,
Suet. Dom. 16; Luc. 1, 475:scelus adtulit umbris,
Val. Fl. 3, 172 al. —So of instruction: doctrinam, Vulg. prol. Eccli.; ib. 2 Joan. 10.—To bring a thing on one, i.e. to cause, occasion, effect, give, impart; esp. of states of mind:C.aegritudinem alicui,
Ter. Heaut. 4, 3, 2:alicui molestiam,
id. Hec. 3, 2, 9:populo Romano pacem, tranquillitatem, otium, concordiam,
Cic. Mur. 1:alicui multas lacrimas, magnam cladem,
id. N. D. 2, 3, 7:ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis,
id. Fin. 1, 11, 37; so,adferre auctoritatem et fidem orationi,
id. Phil. 12, 7:metum,
id. Verr. 2, 5, 25:dolorem,
id. Sull. 1:luctum et egestatem,
id. Rosc. Am. 5:consolationem,
id. Att. 10, 4:delectationem,
id. Fam. 7, 1 al.:detrimentum,
Caes. B. C. 2, 82:taedium,
Plin. 15, 2, 3, § 7:dolorem capitis,
id. 23, 1, 18:gaudium,
Plin. Ep. 10, 2, 1 al. —To bring forwards, allege, assert, adduce, as an excuse, reason, etc.:D.quam causam adferam?
Ter. Heaut. 4, 3, 23:justas causas adfers,
Cic. Att. 11, 15;also without causa: rationes quoque, cur hoc ita sit, adferendas puto,
id. Fin. 5, 10, 27; cf. id. Fam. 4, 13:idque me non ad meam defensionem adtulisse,
id. Caecin. 29, 85:ad ea, quae dixi, adfer, si quid habes,
id. Att. 7: nihil igitur adferunt, qui in re gerendā versari senectutem negant, they bring forwards nothing to the purpose, who, etc., id. Sen. 6; id. de Or. 2, 53, 215:quid enim poterit dicere?... an aetatem adferet?
i. e. as an excuse, id. ib. 2, 89, 364.—Also absol.:Quid sit enim corpus sentire, quis adferet umquam...?
will bring forwards an explanation, Lucr. 3, 354 (cf. reddo absol. in same sense, id. 1, 566):et, cur credam, adferre possum,
Cic. Tusc. 1, 29, 70; 3, 23, 55.—Adferre aliquid = conducere, conferre aliquid, to contribute any thing to a definite object, to be useful in any thing, to help, assist; constr. with ad, with dat., or absol.:E.quam ad rem magnum adtulimus adjumentum hominibus nostris,
Cic. Off. 1, 1:negat Epicurus diuturnitatem temporis ad beate vivendum aliquid adferre,
id. Fin. 2, 27, 87:quidquid ad rem publicam adtulimus, si modo aliquid adtulimus,
id. Off. 1, 44, 155:illa praesidia non adferunt oratori aliquid, ne, etc.,
id. Mil. 1: aliquid adtulimus etiam nos, id. Planc. 10, 24:quid enim oves aliud adferunt, nisi, etc.,
id. N. D. 2, 63.—Very rare in class. period, to bring forth as a product, to yield, bear, produce, = fero:agri fertiles, qui multo plus adferunt, quam acceperunt,
Cic. Off. 1, 15:herbam adferentem semen,
Vulg. Gen. 1, 29:arva non adferent cibum,
ib. Hab. 3, 17: lignum adtulit fructum, ib. Joel, 2, 22; ib. Apoc. 22, 2:ager fructum,
ib. Luc. 12, 16 al. -
8 auxilia
auxĭlĭum, ii, n. [augeo], help, aid, assistance, support, succor (syn.: adjumentum, opes, praesidium, subsidium).I.In gen.: Fer mi auxilium, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 89: quo praesidio fretus, auxiliis quibus? Pac. ap. Non. p. 262, 32:II.auxilium argentarium,
Plaut. Ps. 1,1, 103; id. Ep. 1, 2, 14:non habeo ad auxilium copiam,
Ter. And. 2, 1, 20:navita indigus omni vitali auxilio,
Lucr. 5, 224:venerunt ad auxilium,
Vulg. Jud. 5, 23; ib. Isa. 10, 3 al.—Hence the phrases:auxilium esse alicui,
to assist one, Plaut. Curc. 2, 2, 17; and more freq.: auxilio esse alicui, Enn. ap. Non. p. 111, 16; Plaut. Poen. 5, 3, 18; 5, 4, 107; Ter. Heaut. 5, 2, 39; Nep. Milt. 5, 1; id. Att. 11, 1; Hor. S. 1, 4, 141; Ov. M. 12, 90 al.:auxilium ferre alicui,
to bring assistance, to aid, succor, Plaut. Stich. 2, 2, 5; Ter. And. 1, 1, 115; id. Ad. 2, 1, 1; Lucr. 3, 1064; Cic. Verr. 2, 2, 3;(contra aliquem),
id. Cat. 2, 9, 19; Caes. B. G. 1, 13; Hor. Epod. 1, 21; Ov. M. 2, 580; 4, 693; 13, 71; Vulg. Jud. 20, 14; ib. Job, 30, 13 al.;once adferre,
Ter. Ad. 3, 2, 2:dare,
Verg. A. 2, 691; Vulg. Psa. 59, 13; 107, 13:praebere,
ib. Jud. 12, 2; ib. 1 Par. 12, 21:auxilium sibi adjungere,
Cic. Rosc. Am. 40, 116:expetere,
Ter. And. 2, 1, 19 sq.:unde auxilium petam?
id. Phorm. 5, 1, 2:petere ab aliquo,
Cic. Or. 41, 141; Ov. M. 7, 507; 5, 178; 14, 461; Vulg. 1 Esdr. 8, 22; ib. Judith, 6, 21 et saep.—In plur.:cum (mare) tumet, auxiliis adsidet ille (navita) suis,
Ov. A. A. 3, 260:auxilia portare,
Sall. C. 6, 5 Kritz:magna duo auxilia,
sources of aid, Liv. 31, 33, 3:ne auxilia liberorum innocentibus deessent,
Quint. 7, 1, 56 et saep.— Meton. (abstr. for concr.), a place of succor, refuge (eccl. Lat.):sex (oppida) erunt in fugitivorum auxilia separata,
Vulg. Num. 35, 6. —Esp.A.In milit. lang. very freq., and commonly in plur.: auxĭlĭa, ōrum, auxiliary troops, auxiliaries (mostly composed of allies and light-armed troops;B.hence opp. to the legions): auxilium appellatum ab auctu, cum accesserant ei qui adjumento essent alienigenae,
Varr. L L. 5, § 90 Müll.; Veg. 2, 2; cf.auxiliares, and Smith, Dict. Antiq.: quibus (copiis) rex Deiotarus imperatoribus nostris auxilia mitteret,
Cic. Deiot. 8, 22; so Sall. J 7, 2; Liv. 5, 5, 8 al.:auxiliis in mediam aciem conjectis,
Caes. B. G. 3, 24; so,dimittere,
Sall. J. 8, 2:ab sociis et nomine Latino accersere,
id. ib. 39, 2; cf. id. ib. 84, 2:facere mercede,
Tac. A. 6, 33; Vulg. 1 Macc. 9, 52; ib. 2 Macc. 8, 15 et saep.—Opp to the legions:sex legiones et magna equitum ac peditum auxilia,
Cic. Part. Or. 6, 1; so Suet. Aug. 23; 49; id. Tib. 16; 30; id. Calig. 43; 44; id. Galb. 10 al.—In sing.:Oroden auctus auxilio Pharasmanes vocare ad pugnam,
Tac. A. 6, 34; Ov. M. 11, 387.—Borrowed from miht. lang.: Duodecim deis plus quam in caelo [p. 213] deorumst inmortalium Mihi nunc auxilio adjutores sunt, Plaut. Ep. 5, 2, 10 sq.:Auxilia ac socios jam pacto foedere habebant,
Lucr. 5, 1443.—In gen.: auxilia, military force, power:Caesar confisus famā rerum gestarum, infirmis auxiliis proficisci non dubitaverat,
Caes. B. C. 3, 106; Flor. 2, 8, 15; Just. 1, 6.—In medic. lang., an antidote, remedy, in the most extended sense of the word:C.corporis,
Cels. 2, 9; so id. 2, 11 fin.; 4, 22; 5, 26, n. 21 al.:adversae valetudinis,
id. 1 praef.; Plin. 25, 3, 6, § 20.—Auxilium as a personified existence, like Fides. Salus, etc., in Plaut. Cist. 1, 3, 6. -
9 auxilium
auxĭlĭum, ii, n. [augeo], help, aid, assistance, support, succor (syn.: adjumentum, opes, praesidium, subsidium).I.In gen.: Fer mi auxilium, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 89: quo praesidio fretus, auxiliis quibus? Pac. ap. Non. p. 262, 32:II.auxilium argentarium,
Plaut. Ps. 1,1, 103; id. Ep. 1, 2, 14:non habeo ad auxilium copiam,
Ter. And. 2, 1, 20:navita indigus omni vitali auxilio,
Lucr. 5, 224:venerunt ad auxilium,
Vulg. Jud. 5, 23; ib. Isa. 10, 3 al.—Hence the phrases:auxilium esse alicui,
to assist one, Plaut. Curc. 2, 2, 17; and more freq.: auxilio esse alicui, Enn. ap. Non. p. 111, 16; Plaut. Poen. 5, 3, 18; 5, 4, 107; Ter. Heaut. 5, 2, 39; Nep. Milt. 5, 1; id. Att. 11, 1; Hor. S. 1, 4, 141; Ov. M. 12, 90 al.:auxilium ferre alicui,
to bring assistance, to aid, succor, Plaut. Stich. 2, 2, 5; Ter. And. 1, 1, 115; id. Ad. 2, 1, 1; Lucr. 3, 1064; Cic. Verr. 2, 2, 3;(contra aliquem),
id. Cat. 2, 9, 19; Caes. B. G. 1, 13; Hor. Epod. 1, 21; Ov. M. 2, 580; 4, 693; 13, 71; Vulg. Jud. 20, 14; ib. Job, 30, 13 al.;once adferre,
Ter. Ad. 3, 2, 2:dare,
Verg. A. 2, 691; Vulg. Psa. 59, 13; 107, 13:praebere,
ib. Jud. 12, 2; ib. 1 Par. 12, 21:auxilium sibi adjungere,
Cic. Rosc. Am. 40, 116:expetere,
Ter. And. 2, 1, 19 sq.:unde auxilium petam?
id. Phorm. 5, 1, 2:petere ab aliquo,
Cic. Or. 41, 141; Ov. M. 7, 507; 5, 178; 14, 461; Vulg. 1 Esdr. 8, 22; ib. Judith, 6, 21 et saep.—In plur.:cum (mare) tumet, auxiliis adsidet ille (navita) suis,
Ov. A. A. 3, 260:auxilia portare,
Sall. C. 6, 5 Kritz:magna duo auxilia,
sources of aid, Liv. 31, 33, 3:ne auxilia liberorum innocentibus deessent,
Quint. 7, 1, 56 et saep.— Meton. (abstr. for concr.), a place of succor, refuge (eccl. Lat.):sex (oppida) erunt in fugitivorum auxilia separata,
Vulg. Num. 35, 6. —Esp.A.In milit. lang. very freq., and commonly in plur.: auxĭlĭa, ōrum, auxiliary troops, auxiliaries (mostly composed of allies and light-armed troops;B.hence opp. to the legions): auxilium appellatum ab auctu, cum accesserant ei qui adjumento essent alienigenae,
Varr. L L. 5, § 90 Müll.; Veg. 2, 2; cf.auxiliares, and Smith, Dict. Antiq.: quibus (copiis) rex Deiotarus imperatoribus nostris auxilia mitteret,
Cic. Deiot. 8, 22; so Sall. J 7, 2; Liv. 5, 5, 8 al.:auxiliis in mediam aciem conjectis,
Caes. B. G. 3, 24; so,dimittere,
Sall. J. 8, 2:ab sociis et nomine Latino accersere,
id. ib. 39, 2; cf. id. ib. 84, 2:facere mercede,
Tac. A. 6, 33; Vulg. 1 Macc. 9, 52; ib. 2 Macc. 8, 15 et saep.—Opp to the legions:sex legiones et magna equitum ac peditum auxilia,
Cic. Part. Or. 6, 1; so Suet. Aug. 23; 49; id. Tib. 16; 30; id. Calig. 43; 44; id. Galb. 10 al.—In sing.:Oroden auctus auxilio Pharasmanes vocare ad pugnam,
Tac. A. 6, 34; Ov. M. 11, 387.—Borrowed from miht. lang.: Duodecim deis plus quam in caelo [p. 213] deorumst inmortalium Mihi nunc auxilio adjutores sunt, Plaut. Ep. 5, 2, 10 sq.:Auxilia ac socios jam pacto foedere habebant,
Lucr. 5, 1443.—In gen.: auxilia, military force, power:Caesar confisus famā rerum gestarum, infirmis auxiliis proficisci non dubitaverat,
Caes. B. C. 3, 106; Flor. 2, 8, 15; Just. 1, 6.—In medic. lang., an antidote, remedy, in the most extended sense of the word:C.corporis,
Cels. 2, 9; so id. 2, 11 fin.; 4, 22; 5, 26, n. 21 al.:adversae valetudinis,
id. 1 praef.; Plin. 25, 3, 6, § 20.—Auxilium as a personified existence, like Fides. Salus, etc., in Plaut. Cist. 1, 3, 6. -
10 subsidium
subsĭdĭum, ii, n. [subsideo].I.Milit. t. t.A.Orig., the troops stationed in reserve in the third line of battle (behind the principes), the line of reserve, reserve-ranks, triarii:B.subsidium dicebatur, quando milites subsidebant in extremā acie labentique aciei succurrebant. Quod genus militum constabat ex iis, qui emeruerant stipendia, locum tamen retinebant in exercitu: quae erat tertia acies triariorum,
Fest. p. 306 Müll.; cf.:subsidium, quod postpositum est ad subveniendum laborantibus,
id. p. 223 ib.:triarii quoque dicti, quod in acie tertio ordine extremis subsidio deponebantur: quod hi subsidebant, ab eo subsidium dictum,
Varr. L. L. 5, § 89 ib. (very rare):subsidia et secundam aciem adortus,
Liv. 4, 28:jaculatores fugerunt inter subsidia ad secundam aciem,
id. 21, 46:impulsa frons prima et trepidatio subsidiis illata,
id. 6, 13:in subsidiis pugnacissimas locaverunt gentes,
Curt. 3, 9, 3:in subsidiis positi,
id. 4, 13, 28.—A body of reserve, an auxiliary corps, auxiliary forces, etc. (class.; syn.: suppetiae, auxilium): duae cohortes de subsidio procedunt, Sisenn. ap. Non. 363, 18:C.rem esse in angusto vidit, neque ullum esse subsidium, quod submitti posset,
Caes. B. G. 2, 25:neque certa subsidia collocari poterant,
id. ib. 2, 22:cohortes veteranas in fronte, post eas ceterum exercitum in subsidiis locat,
stationed as a reserve, Sall. C. 59, 5.—Abstr., support in battle, aid, help, relief, succor, assistance:II. (α).cum alius alii subsidium ferrent,
Caes. B. G. 2, 26:funditores Baleares subsidio oppidanis mittit,
id. ib. 2, 7:missi in subsidium equites,
Tac. A. 12, 55:Italiae subsidio proficisci,
Caes. B. C. 3, 78; cf. Cic. Phil. 5, 17, 46:integros subsidio adducit,
Caes. B. G. 7, 87:subsidio venire,
Cic. Att. 8, 7, 1:commune in Germanos Gallosque subsidium, octo legiones erant,
Tac. A. 4, 5.—Sing.:(β).abi quaerere, ubi jurando tuo satis sit subsidii,
Plaut. Cist. 2, 1, 26:mihi hoc subsidium (sc. juris interpretationem) jam inde ab adulescentia comparavi,
Cic. de Or. 1, 45 199; cf.: ut illud subsidium (sc. bibliothe [p. 1782] cam) senectuti parem, id. Att. 12, 3, 52:subsidium bellissimum existimo senectuti otium,
id. de Or. 1, 60, 255; cf. id. Quint. 1, 4:sine talium virorum subsidio resistere,
id. Clu. 1, 3:his difficultatibus duae res erant subsidio,
Caes. B. G. 2, 20:fidissimum annonae subsidium,
Liv. 27, 5:aurum ad subsidium fortunae relictum,
id. 22, 32:non aliud subsidium quam misericordia Caesaris fuit,
Tac. A. 2, 63:nec tibi subsidio sit praesens numen,
Ov. Ib. 285.—Plur.:industriae subsidia,
Cic. Cat. 2, 5, 9:frumentaria subsidia rei publicae,
id. Imp. Pomp. 12, 34:sibi subsidia ad omnes vitae status parare,
id. Fam. 9, 6, 4:his ego subsidiis ea sum consecutus,
id. ib. 15, 4, 14; Suet. Calig. 12:ad omnes casus subsidia comparare,
to prepare resources, make provision, Caes. B. G. 4, 31:mare circa Capreas importuosum et vix modicis navigiis pauca subsidia,
Tac. A. 4, 67.
См. также в других словарях:
Adjument — Ad ju*ment ([a^]d j[ u]*ment), n. [L. adjumentum, for adjuvamentum, fr. adjuvare to help; ad + juvare to help.] Help; support; also, a helper. [Obs.] Waterhouse. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
Ибн-Зогар — (Абу Мерван), известный под именем Авензогар араб. врач, род. близ Севильи около 1072 г. по Р. Хр., † в 1162 г. в Севилье, слыл замечательнейшим врачом Испании и Африки и отличался самостоятельным направлением. Замечательнейшее из его сочинений:… … Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона
Johan Andreas Murray — Pour les articles homonymes, voir Murray. Johan Andreas Murray est un médecin et botaniste suédois, né à Stockholm le 27 janvier 1740, marié à Eleonora Margaretha Conradi (1749–1827) en 1772 et décédé à Göttingen le 22 mai 1791. Entre 1756 et… … Wikipédia en Français
Johan Andreas Murray — Nacimiento 27 de enero 1740 Estocolmo Fallecimiento … Wikipedia Español
Ибн Зухр — Абу Марван Ибн Зухр (араб. تحرير ابن زهر; полностью Абу Марван Абд аль Малик ибн Аби ль Ала Зухр, латинизированное Авензоар, в старых русских источниках также Ибн Зогар; по разным данным, от 1072 до 1094 – 1162, Севилья) арабский медик,… … Википедия
Абу Марван Ибн Зухр — (араб. تحرير ابن زهر; полностью Абу Марван Абд аль Малик ибн Аби ль Ала Зухр, латинизированное Авензоар, в старых русских источниках также Ибн Зогар; по разным данным, от 1072 до 1094 – 1162, Севилья) арабский медик, представитель известной… … Википедия
Авензоар — Абу Марван Ибн Зухр (араб. تحرير ابن زهر; полностью Абу Марван Абд аль Малик ибн Аби ль Ала Зухр, латинизированное Авензоар, в старых русских источниках также Ибн Зогар; по разным данным, от 1072 до 1094 – 1162, Севилья) арабский медик,… … Википедия
Ибн-Зогар — Абу Марван Ибн Зухр (араб. تحرير ابن زهر; полностью Абу Марван Абд аль Малик ибн Аби ль Ала Зухр, латинизированное Авензоар, в старых русских источниках также Ибн Зогар; по разным данным, от 1072 до 1094 – 1162, Севилья) арабский медик,… … Википедия
Maximilian Hell — Maximilian Hell † Catholic Encyclopedia ► Maximilian Hell (Höll). Astronomer, b. at Schemnitz in Hungary, 15 May, 1720; d. at Vienna, 14 April, 1792. He entered the Society of Jesus at Trentschin, 18 October, 1738, and after his… … Catholic encyclopedia
ԳԱՄ — I. (եկի, եկ, եկայք, եկեալ, գալ.) NBH 1 0525 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 5c, 6c, 7c, 10c, 12c, 13c, 14c չ. ἤκω, ἕρχομαι, βαίνω, πάρειμι Venio, adsum, adeo եւ այլն. Եկաւորել. փոխիլ անտի այսր, ʼի հեռաւոր վայրէ ʼի մօտաւորն … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
ՕԳՆԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ — ( ) NBH 2 1020 Chronological Sequence: Early classical, 7c, 8c գ. βοήθεια, βοήθημα auxilium, juvamen, adjumentum, adjutorium, opitulatio. Օգնական լինելն. օգն օգնութիւն. ձեռնտուութիւն. եարտըմ, իմտատ, եարլըգ. *Այլուստ լինի օգնականութիւն եւ… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)