Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

adjumentum

  • 1 adjumentum

    adjumentum adjumentum, i n пособие, вспомогательные средства

    Латинско-русский словарь > adjumentum

  • 2 adjumentum

    adjūmentum, i, n. [a contraction of adjuvamentum, from adjuvo], a means of aid; help, aid, assistance, support (class.):

    nihil aderat (in illa puella) adjumenti ad pulchritudinem,

    Ter. Phorm. 1, 2, 55:

    esse alicui magno adjumento ad victoriam,

    Cic. Brut. 1, 4:

    Quam ad rem magnum attulimus adjumentum hominibus nostris,

    id. Off. 1, 1:

    adjumenta et subsidia consulatūs,

    id. Mur. 18:

    adjumenta salutis,

    id. Sen. 27:

    multis aliis adjumentis petitionis ornatus,

    id. Mur. 53:

    mihi honoribus,

    id. Imp. Pomp. 24; id. Fin. 5, 21; id. Fam. 13, 30; Sall. J. 45, 2; Quint. prooem. § 27; Ov. P. 4, 13, 31 al.

    Lewis & Short latin dictionary > adjumentum

  • 3 adjumentum

    adjūmentum, ī n. [ adjuvo ]
    вспомогательное средство, пособие
    alicui esse adjumento ad aliquid( in aliquā re) C — быть в помощь кому-л. в чём-л

    Латинско-русский словарь > adjumentum

  • 4 adjūmentum

    adjūmentum, i, n. [contraction de adjuvamentum] aide, secours, assistance.    - avec double dat. adjumento esse alicui, Cic.: apporter du secours à qqn.

    Dictionarium latinogallicum > adjūmentum

  • 5 adjumentum

    , i n
      вспомогательное средство, пособие
      ♦ esse adjumento – быть в помощь (кому – dat.)

    Dictionary Latin-Russian new > adjumentum

  • 6 adfero

    af-fĕro (better adf-), attŭli (adt-, better att-), allātum (adl-), afferre (adf-), v. a.; constr. aliquid ad aliquem or alicui.
    I.
    In gen., to bring, take, carry or convey a thing to a place (of portable things, while adducere denotes the leading or conducting of men, animals, etc.), lit. and trop.
    A.
    Lit.:

    lumen,

    Enn. Ann. 1, 40:

    viginti minas,

    Plaut. As. 1, 3, 78; 1, 3, 87 al.:

    adtuli hunc.—Quid, adtulisti?—Adduxi volui dicere,

    id. Ps. 2, 4, 21:

    tandem bruma nives adfert,

    Lucr. 5, 746: adlatus est acipenser, Cic. ap. Macr. S. 2, 12:

    adfer huc scyphos,

    Hor. Epod. 9, 33:

    nuces,

    Juv. 5, 144:

    cibum pede ad rostrum veluti manu,

    Plin. 10, 46, 63, § 129:

    pauxillum aquae,

    Vulg. Gen. 18, 4:

    caput ejus,

    ib. Marc. 6, 28.—With de in part. sense:

    adferte nobis de fructibus terrae,

    Vulg. Num. 13, 21; ib. Joan. 21, 10 (as lit. rendering of the Greek).—So of letters:

    adferre litteras, ad aliquem or alicui,

    Cic. Att. 8, 6; id. Imp. Pomp. 2; Liv. 22, 11 al.: adferre se ad aliquem locum, to betake one's self to a place, to go or come to (opp. auferre se ab aliquo, to withdraw from, to leave, only poet.):

    huc me adfero,

    Plaut. Am. 3, 4, 6; Ter. And. 4, 5, 12 Bentl.:

    Fatis huc te poscentibus adfers,

    Verg. A. 8, 477:

    sese a moenibus,

    id. ib. 3, 345.—So pass. adferri:

    urbem adferimur,

    are driven, come, Verg. A. 7, 217;

    and adferre pedem: abite illuc, unde malum pedem adtulistis,

    id. Cat. 14, 21.— To bring near, extend, = porrigo (eccl. Lat.):

    adfer manum tuam,

    reach hither, Vulg. Joan. 20, 27.—
    B.
    Trop., to bring to, upon, in a good or bad sense.
    (α).
    In bon. part.:

    pacem ad vos adfero,

    Plaut. Am. prol. 32:

    hic Stoicus genus sermonum adfert non liquidum,

    i.e. makes use of, Cic. de Or. 2, 38, 159:

    nihil ostentationis aut imitationis adferre,

    id. ib. 3, 12, 45:

    non minus adferret ad dicendum auctoritatis quam facultatis,

    id. Mur. 2, 4:

    consulatum in familiam,

    id. Phil. 9, 2:

    animum vacuum ad scribendas res difficiles,

    id. Att. 12, 38:

    tibi benedictionem,

    Vulg. Gen. 33, 11:

    Domino gloriam,

    ib. 1 Par. 16, 28; ib. Apoc. 21, 26: ignominiam, ib. Osee, 4, 18.—
    (β).
    In mal. part.:

    bellum in patriam,

    Ov. M. 12, 5:

    nisi etiam illuc pervenerint (canes), ut in dominum adferant dentes,

    to use their teeth against their master, Varr. R. R. 2, 9, 9:

    adferam super eos mala,

    Vulg. Jer. 23, 12:

    Quam accusationem adfertis adversus hominem hunc?

    id. Joan. 18, 29: quod gustatum adfert mortem, ib. Job, 6, 6: vim adferre alicui for inferre, to use force against or offer violence to one, Cic. Phil. 2, 7; id. Verr. 2, 1, 26; Liv. 9, 16; 42, 29 Drak.; Ov. H. 17, 21 Heins.; id. A. A. 1, 679; Suet. Oth. 12 al.: manus adferre alicui, in a bad sense, to lay hands on, attack, assail (opp.:

    manus abstinere ab aliquo): pro re quisque manus adfert (sc. ad pugnam),

    Cic. Verr. 2, 1, 26:

    domino a familiā suā manus adlatas esse,

    id. Quint. 27:

    intellegimus eum detrudi, cui manus adferuntur,

    id. Caecin. 17:

    qui sit improbissimus, manus ei adferantur, effodiantur oculi,

    id. Rep. 3, 17 Creuz. al.: sibi manus, to lay hands on one's self, to commit suicide: Qui quidem manus, quas justius in Lepidi perniciem animāsset, sibi adferre conatus est, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23.—Also of things: manus templo, to rob or plunder, Cic. Verr. 2, 1, 18:

    bonis alienis,

    id. Off. 2, 15:

    manus suis vulneribus,

    to tear open, id. Att. 3, 15 (a little before:

    ne rescindam ipse dolorem meum): manus beneficio suo,

    to nullify, render worthless, Sen. Ben. 2, 5 ext.
    II.
    Esp.
    A.
    To bring, bear, or carry a thing, as news, to report, announce, inform, publish; constr. alicui or ad aliquem aliquid, or acc. with inf. (class.;

    in the histt., esp. in Livy, very freq.): ea adferam eaque ut nuntiem, etc.,

    Plaut. Am. prol. 9:

    istud quod adfers, aures exspectant meae,

    id. As. 2, 2, 65; Ter. Phorm. prol. 22:

    calamitas tanta fuit, ut eam non ex proelio nuntius, sed ex sermone rumor adferret,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 25:

    si ei subito sit adlatum periculum patriae,

    id. Off. 1, 43, 154:

    nihil novi ad nos adferebatur,

    id. Fam. 2, 14; id. Att. 6, 8: rumores, qui de me adferuntur, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21:

    Caelium ad illam adtulisse, se aurum quaerere,

    id. Cael. 24; so id. Fam. 5, 2 al.:

    magnum enim, quod adferebant, videbatur,

    Caes. B. C. 3, 15 Dint.:

    cum crebri adferrent nuntii, male rem gerere Darium,

    Nep. 3, 3:

    haud vana adtulere,

    Liv. 4, 37; 6, 31:

    exploratores missi adtulerunt quieta omnia apud Gallos esse,

    id. 8, 17 Drak.:

    per idem tempus rebellāsse Etruscos adlatum est,

    word was brought, id. 10, 45 al.:

    idem ex Hispaniā adlatum,

    Tac. H. 1, 76:

    esse, qui magnum nescio quid adferret,

    Suet. Dom. 16; Luc. 1, 475:

    scelus adtulit umbris,

    Val. Fl. 3, 172 al. —So of instruction: doctrinam, Vulg. prol. Eccli.; ib. 2 Joan. 10.—
    B.
    To bring a thing on one, i.e. to cause, occasion, effect, give, impart; esp. of states of mind:

    aegritudinem alicui,

    Ter. Heaut. 4, 3, 2:

    alicui molestiam,

    id. Hec. 3, 2, 9:

    populo Romano pacem, tranquillitatem, otium, concordiam,

    Cic. Mur. 1:

    alicui multas lacrimas, magnam cladem,

    id. N. D. 2, 3, 7:

    ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis,

    id. Fin. 1, 11, 37; so,

    adferre auctoritatem et fidem orationi,

    id. Phil. 12, 7:

    metum,

    id. Verr. 2, 5, 25:

    dolorem,

    id. Sull. 1:

    luctum et egestatem,

    id. Rosc. Am. 5:

    consolationem,

    id. Att. 10, 4:

    delectationem,

    id. Fam. 7, 1 al.:

    detrimentum,

    Caes. B. C. 2, 82:

    taedium,

    Plin. 15, 2, 3, § 7:

    dolorem capitis,

    id. 23, 1, 18:

    gaudium,

    Plin. Ep. 10, 2, 1 al. —
    C.
    To bring forwards, allege, assert, adduce, as an excuse, reason, etc.:

    quam causam adferam?

    Ter. Heaut. 4, 3, 23:

    justas causas adfers,

    Cic. Att. 11, 15;

    also without causa: rationes quoque, cur hoc ita sit, adferendas puto,

    id. Fin. 5, 10, 27; cf. id. Fam. 4, 13:

    idque me non ad meam defensionem adtulisse,

    id. Caecin. 29, 85:

    ad ea, quae dixi, adfer, si quid habes,

    id. Att. 7: nihil igitur adferunt, qui in re gerendā versari senectutem negant, they bring forwards nothing to the purpose, who, etc., id. Sen. 6; id. de Or. 2, 53, 215:

    quid enim poterit dicere?... an aetatem adferet?

    i. e. as an excuse, id. ib. 2, 89, 364.—Also absol.:

    Quid sit enim corpus sentire, quis adferet umquam...?

    will bring forwards an explanation, Lucr. 3, 354 (cf. reddo absol. in same sense, id. 1, 566):

    et, cur credam, adferre possum,

    Cic. Tusc. 1, 29, 70; 3, 23, 55.—
    D.
    Adferre aliquid = conducere, conferre aliquid, to contribute any thing to a definite object, to be useful in any thing, to help, assist; constr. with ad, with dat., or absol.:

    quam ad rem magnum adtulimus adjumentum hominibus nostris,

    Cic. Off. 1, 1:

    negat Epicurus diuturnitatem temporis ad beate vivendum aliquid adferre,

    id. Fin. 2, 27, 87:

    quidquid ad rem publicam adtulimus, si modo aliquid adtulimus,

    id. Off. 1, 44, 155:

    illa praesidia non adferunt oratori aliquid, ne, etc.,

    id. Mil. 1: aliquid adtulimus etiam nos, id. Planc. 10, 24:

    quid enim oves aliud adferunt, nisi, etc.,

    id. N. D. 2, 63.—
    E.
    Very rare in class. period, to bring forth as a product, to yield, bear, produce, = fero:

    agri fertiles, qui multo plus adferunt, quam acceperunt,

    Cic. Off. 1, 15:

    herbam adferentem semen,

    Vulg. Gen. 1, 29:

    arva non adferent cibum,

    ib. Hab. 3, 17: lignum adtulit fructum, ib. Joel, 2, 22; ib. Apoc. 22, 2:

    ager fructum,

    ib. Luc. 12, 16 al.

    Lewis & Short latin dictionary > adfero

  • 7 affero

    af-fĕro (better adf-), attŭli (adt-, better att-), allātum (adl-), afferre (adf-), v. a.; constr. aliquid ad aliquem or alicui.
    I.
    In gen., to bring, take, carry or convey a thing to a place (of portable things, while adducere denotes the leading or conducting of men, animals, etc.), lit. and trop.
    A.
    Lit.:

    lumen,

    Enn. Ann. 1, 40:

    viginti minas,

    Plaut. As. 1, 3, 78; 1, 3, 87 al.:

    adtuli hunc.—Quid, adtulisti?—Adduxi volui dicere,

    id. Ps. 2, 4, 21:

    tandem bruma nives adfert,

    Lucr. 5, 746: adlatus est acipenser, Cic. ap. Macr. S. 2, 12:

    adfer huc scyphos,

    Hor. Epod. 9, 33:

    nuces,

    Juv. 5, 144:

    cibum pede ad rostrum veluti manu,

    Plin. 10, 46, 63, § 129:

    pauxillum aquae,

    Vulg. Gen. 18, 4:

    caput ejus,

    ib. Marc. 6, 28.—With de in part. sense:

    adferte nobis de fructibus terrae,

    Vulg. Num. 13, 21; ib. Joan. 21, 10 (as lit. rendering of the Greek).—So of letters:

    adferre litteras, ad aliquem or alicui,

    Cic. Att. 8, 6; id. Imp. Pomp. 2; Liv. 22, 11 al.: adferre se ad aliquem locum, to betake one's self to a place, to go or come to (opp. auferre se ab aliquo, to withdraw from, to leave, only poet.):

    huc me adfero,

    Plaut. Am. 3, 4, 6; Ter. And. 4, 5, 12 Bentl.:

    Fatis huc te poscentibus adfers,

    Verg. A. 8, 477:

    sese a moenibus,

    id. ib. 3, 345.—So pass. adferri:

    urbem adferimur,

    are driven, come, Verg. A. 7, 217;

    and adferre pedem: abite illuc, unde malum pedem adtulistis,

    id. Cat. 14, 21.— To bring near, extend, = porrigo (eccl. Lat.):

    adfer manum tuam,

    reach hither, Vulg. Joan. 20, 27.—
    B.
    Trop., to bring to, upon, in a good or bad sense.
    (α).
    In bon. part.:

    pacem ad vos adfero,

    Plaut. Am. prol. 32:

    hic Stoicus genus sermonum adfert non liquidum,

    i.e. makes use of, Cic. de Or. 2, 38, 159:

    nihil ostentationis aut imitationis adferre,

    id. ib. 3, 12, 45:

    non minus adferret ad dicendum auctoritatis quam facultatis,

    id. Mur. 2, 4:

    consulatum in familiam,

    id. Phil. 9, 2:

    animum vacuum ad scribendas res difficiles,

    id. Att. 12, 38:

    tibi benedictionem,

    Vulg. Gen. 33, 11:

    Domino gloriam,

    ib. 1 Par. 16, 28; ib. Apoc. 21, 26: ignominiam, ib. Osee, 4, 18.—
    (β).
    In mal. part.:

    bellum in patriam,

    Ov. M. 12, 5:

    nisi etiam illuc pervenerint (canes), ut in dominum adferant dentes,

    to use their teeth against their master, Varr. R. R. 2, 9, 9:

    adferam super eos mala,

    Vulg. Jer. 23, 12:

    Quam accusationem adfertis adversus hominem hunc?

    id. Joan. 18, 29: quod gustatum adfert mortem, ib. Job, 6, 6: vim adferre alicui for inferre, to use force against or offer violence to one, Cic. Phil. 2, 7; id. Verr. 2, 1, 26; Liv. 9, 16; 42, 29 Drak.; Ov. H. 17, 21 Heins.; id. A. A. 1, 679; Suet. Oth. 12 al.: manus adferre alicui, in a bad sense, to lay hands on, attack, assail (opp.:

    manus abstinere ab aliquo): pro re quisque manus adfert (sc. ad pugnam),

    Cic. Verr. 2, 1, 26:

    domino a familiā suā manus adlatas esse,

    id. Quint. 27:

    intellegimus eum detrudi, cui manus adferuntur,

    id. Caecin. 17:

    qui sit improbissimus, manus ei adferantur, effodiantur oculi,

    id. Rep. 3, 17 Creuz. al.: sibi manus, to lay hands on one's self, to commit suicide: Qui quidem manus, quas justius in Lepidi perniciem animāsset, sibi adferre conatus est, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23.—Also of things: manus templo, to rob or plunder, Cic. Verr. 2, 1, 18:

    bonis alienis,

    id. Off. 2, 15:

    manus suis vulneribus,

    to tear open, id. Att. 3, 15 (a little before:

    ne rescindam ipse dolorem meum): manus beneficio suo,

    to nullify, render worthless, Sen. Ben. 2, 5 ext.
    II.
    Esp.
    A.
    To bring, bear, or carry a thing, as news, to report, announce, inform, publish; constr. alicui or ad aliquem aliquid, or acc. with inf. (class.;

    in the histt., esp. in Livy, very freq.): ea adferam eaque ut nuntiem, etc.,

    Plaut. Am. prol. 9:

    istud quod adfers, aures exspectant meae,

    id. As. 2, 2, 65; Ter. Phorm. prol. 22:

    calamitas tanta fuit, ut eam non ex proelio nuntius, sed ex sermone rumor adferret,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 25:

    si ei subito sit adlatum periculum patriae,

    id. Off. 1, 43, 154:

    nihil novi ad nos adferebatur,

    id. Fam. 2, 14; id. Att. 6, 8: rumores, qui de me adferuntur, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21:

    Caelium ad illam adtulisse, se aurum quaerere,

    id. Cael. 24; so id. Fam. 5, 2 al.:

    magnum enim, quod adferebant, videbatur,

    Caes. B. C. 3, 15 Dint.:

    cum crebri adferrent nuntii, male rem gerere Darium,

    Nep. 3, 3:

    haud vana adtulere,

    Liv. 4, 37; 6, 31:

    exploratores missi adtulerunt quieta omnia apud Gallos esse,

    id. 8, 17 Drak.:

    per idem tempus rebellāsse Etruscos adlatum est,

    word was brought, id. 10, 45 al.:

    idem ex Hispaniā adlatum,

    Tac. H. 1, 76:

    esse, qui magnum nescio quid adferret,

    Suet. Dom. 16; Luc. 1, 475:

    scelus adtulit umbris,

    Val. Fl. 3, 172 al. —So of instruction: doctrinam, Vulg. prol. Eccli.; ib. 2 Joan. 10.—
    B.
    To bring a thing on one, i.e. to cause, occasion, effect, give, impart; esp. of states of mind:

    aegritudinem alicui,

    Ter. Heaut. 4, 3, 2:

    alicui molestiam,

    id. Hec. 3, 2, 9:

    populo Romano pacem, tranquillitatem, otium, concordiam,

    Cic. Mur. 1:

    alicui multas lacrimas, magnam cladem,

    id. N. D. 2, 3, 7:

    ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis,

    id. Fin. 1, 11, 37; so,

    adferre auctoritatem et fidem orationi,

    id. Phil. 12, 7:

    metum,

    id. Verr. 2, 5, 25:

    dolorem,

    id. Sull. 1:

    luctum et egestatem,

    id. Rosc. Am. 5:

    consolationem,

    id. Att. 10, 4:

    delectationem,

    id. Fam. 7, 1 al.:

    detrimentum,

    Caes. B. C. 2, 82:

    taedium,

    Plin. 15, 2, 3, § 7:

    dolorem capitis,

    id. 23, 1, 18:

    gaudium,

    Plin. Ep. 10, 2, 1 al. —
    C.
    To bring forwards, allege, assert, adduce, as an excuse, reason, etc.:

    quam causam adferam?

    Ter. Heaut. 4, 3, 23:

    justas causas adfers,

    Cic. Att. 11, 15;

    also without causa: rationes quoque, cur hoc ita sit, adferendas puto,

    id. Fin. 5, 10, 27; cf. id. Fam. 4, 13:

    idque me non ad meam defensionem adtulisse,

    id. Caecin. 29, 85:

    ad ea, quae dixi, adfer, si quid habes,

    id. Att. 7: nihil igitur adferunt, qui in re gerendā versari senectutem negant, they bring forwards nothing to the purpose, who, etc., id. Sen. 6; id. de Or. 2, 53, 215:

    quid enim poterit dicere?... an aetatem adferet?

    i. e. as an excuse, id. ib. 2, 89, 364.—Also absol.:

    Quid sit enim corpus sentire, quis adferet umquam...?

    will bring forwards an explanation, Lucr. 3, 354 (cf. reddo absol. in same sense, id. 1, 566):

    et, cur credam, adferre possum,

    Cic. Tusc. 1, 29, 70; 3, 23, 55.—
    D.
    Adferre aliquid = conducere, conferre aliquid, to contribute any thing to a definite object, to be useful in any thing, to help, assist; constr. with ad, with dat., or absol.:

    quam ad rem magnum adtulimus adjumentum hominibus nostris,

    Cic. Off. 1, 1:

    negat Epicurus diuturnitatem temporis ad beate vivendum aliquid adferre,

    id. Fin. 2, 27, 87:

    quidquid ad rem publicam adtulimus, si modo aliquid adtulimus,

    id. Off. 1, 44, 155:

    illa praesidia non adferunt oratori aliquid, ne, etc.,

    id. Mil. 1: aliquid adtulimus etiam nos, id. Planc. 10, 24:

    quid enim oves aliud adferunt, nisi, etc.,

    id. N. D. 2, 63.—
    E.
    Very rare in class. period, to bring forth as a product, to yield, bear, produce, = fero:

    agri fertiles, qui multo plus adferunt, quam acceperunt,

    Cic. Off. 1, 15:

    herbam adferentem semen,

    Vulg. Gen. 1, 29:

    arva non adferent cibum,

    ib. Hab. 3, 17: lignum adtulit fructum, ib. Joel, 2, 22; ib. Apoc. 22, 2:

    ager fructum,

    ib. Luc. 12, 16 al.

    Lewis & Short latin dictionary > affero

  • 8 auxilia

    auxĭlĭum, ii, n. [augeo], help, aid, assistance, support, succor (syn.: adjumentum, opes, praesidium, subsidium).
    I.
    In gen.: Fer mi auxilium, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 89: quo praesidio fretus, auxiliis quibus? Pac. ap. Non. p. 262, 32:

    auxilium argentarium,

    Plaut. Ps. 1,1, 103; id. Ep. 1, 2, 14:

    non habeo ad auxilium copiam,

    Ter. And. 2, 1, 20:

    navita indigus omni vitali auxilio,

    Lucr. 5, 224:

    venerunt ad auxilium,

    Vulg. Jud. 5, 23; ib. Isa. 10, 3 al.—Hence the phrases:

    auxilium esse alicui,

    to assist one, Plaut. Curc. 2, 2, 17; and more freq.: auxilio esse alicui, Enn. ap. Non. p. 111, 16; Plaut. Poen. 5, 3, 18; 5, 4, 107; Ter. Heaut. 5, 2, 39; Nep. Milt. 5, 1; id. Att. 11, 1; Hor. S. 1, 4, 141; Ov. M. 12, 90 al.:

    auxilium ferre alicui,

    to bring assistance, to aid, succor, Plaut. Stich. 2, 2, 5; Ter. And. 1, 1, 115; id. Ad. 2, 1, 1; Lucr. 3, 1064; Cic. Verr. 2, 2, 3;

    (contra aliquem),

    id. Cat. 2, 9, 19; Caes. B. G. 1, 13; Hor. Epod. 1, 21; Ov. M. 2, 580; 4, 693; 13, 71; Vulg. Jud. 20, 14; ib. Job, 30, 13 al.;

    once adferre,

    Ter. Ad. 3, 2, 2:

    dare,

    Verg. A. 2, 691; Vulg. Psa. 59, 13; 107, 13:

    praebere,

    ib. Jud. 12, 2; ib. 1 Par. 12, 21:

    auxilium sibi adjungere,

    Cic. Rosc. Am. 40, 116:

    expetere,

    Ter. And. 2, 1, 19 sq.:

    unde auxilium petam?

    id. Phorm. 5, 1, 2:

    petere ab aliquo,

    Cic. Or. 41, 141; Ov. M. 7, 507; 5, 178; 14, 461; Vulg. 1 Esdr. 8, 22; ib. Judith, 6, 21 et saep.—In plur.:

    cum (mare) tumet, auxiliis adsidet ille (navita) suis,

    Ov. A. A. 3, 260:

    auxilia portare,

    Sall. C. 6, 5 Kritz:

    magna duo auxilia,

    sources of aid, Liv. 31, 33, 3:

    ne auxilia liberorum innocentibus deessent,

    Quint. 7, 1, 56 et saep.— Meton. (abstr. for concr.), a place of succor, refuge (eccl. Lat.):

    sex (oppida) erunt in fugitivorum auxilia separata,

    Vulg. Num. 35, 6. —
    II.
    Esp.
    A.
    In milit. lang. very freq., and commonly in plur.: auxĭlĭa, ōrum, auxiliary troops, auxiliaries (mostly composed of allies and light-armed troops;

    hence opp. to the legions): auxilium appellatum ab auctu, cum accesserant ei qui adjumento essent alienigenae,

    Varr. L L. 5, § 90 Müll.; Veg. 2, 2; cf.

    auxiliares, and Smith, Dict. Antiq.: quibus (copiis) rex Deiotarus imperatoribus nostris auxilia mitteret,

    Cic. Deiot. 8, 22; so Sall. J 7, 2; Liv. 5, 5, 8 al.:

    auxiliis in mediam aciem conjectis,

    Caes. B. G. 3, 24; so,

    dimittere,

    Sall. J. 8, 2:

    ab sociis et nomine Latino accersere,

    id. ib. 39, 2; cf. id. ib. 84, 2:

    facere mercede,

    Tac. A. 6, 33; Vulg. 1 Macc. 9, 52; ib. 2 Macc. 8, 15 et saep.—Opp to the legions:

    sex legiones et magna equitum ac peditum auxilia,

    Cic. Part. Or. 6, 1; so Suet. Aug. 23; 49; id. Tib. 16; 30; id. Calig. 43; 44; id. Galb. 10 al.—In sing.:

    Oroden auctus auxilio Pharasmanes vocare ad pugnam,

    Tac. A. 6, 34; Ov. M. 11, 387.—Borrowed from miht. lang.: Duodecim deis plus quam in caelo [p. 213] deorumst inmortalium Mihi nunc auxilio adjutores sunt, Plaut. Ep. 5, 2, 10 sq.:

    Auxilia ac socios jam pacto foedere habebant,

    Lucr. 5, 1443.—In gen.: auxilia, military force, power:

    Caesar confisus famā rerum gestarum, infirmis auxiliis proficisci non dubitaverat,

    Caes. B. C. 3, 106; Flor. 2, 8, 15; Just. 1, 6.—
    B.
    In medic. lang., an antidote, remedy, in the most extended sense of the word:

    corporis,

    Cels. 2, 9; so id. 2, 11 fin.; 4, 22; 5, 26, n. 21 al.:

    adversae valetudinis,

    id. 1 praef.; Plin. 25, 3, 6, § 20.—
    C.
    Auxilium as a personified existence, like Fides. Salus, etc., in Plaut. Cist. 1, 3, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > auxilia

  • 9 auxilium

    auxĭlĭum, ii, n. [augeo], help, aid, assistance, support, succor (syn.: adjumentum, opes, praesidium, subsidium).
    I.
    In gen.: Fer mi auxilium, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 89: quo praesidio fretus, auxiliis quibus? Pac. ap. Non. p. 262, 32:

    auxilium argentarium,

    Plaut. Ps. 1,1, 103; id. Ep. 1, 2, 14:

    non habeo ad auxilium copiam,

    Ter. And. 2, 1, 20:

    navita indigus omni vitali auxilio,

    Lucr. 5, 224:

    venerunt ad auxilium,

    Vulg. Jud. 5, 23; ib. Isa. 10, 3 al.—Hence the phrases:

    auxilium esse alicui,

    to assist one, Plaut. Curc. 2, 2, 17; and more freq.: auxilio esse alicui, Enn. ap. Non. p. 111, 16; Plaut. Poen. 5, 3, 18; 5, 4, 107; Ter. Heaut. 5, 2, 39; Nep. Milt. 5, 1; id. Att. 11, 1; Hor. S. 1, 4, 141; Ov. M. 12, 90 al.:

    auxilium ferre alicui,

    to bring assistance, to aid, succor, Plaut. Stich. 2, 2, 5; Ter. And. 1, 1, 115; id. Ad. 2, 1, 1; Lucr. 3, 1064; Cic. Verr. 2, 2, 3;

    (contra aliquem),

    id. Cat. 2, 9, 19; Caes. B. G. 1, 13; Hor. Epod. 1, 21; Ov. M. 2, 580; 4, 693; 13, 71; Vulg. Jud. 20, 14; ib. Job, 30, 13 al.;

    once adferre,

    Ter. Ad. 3, 2, 2:

    dare,

    Verg. A. 2, 691; Vulg. Psa. 59, 13; 107, 13:

    praebere,

    ib. Jud. 12, 2; ib. 1 Par. 12, 21:

    auxilium sibi adjungere,

    Cic. Rosc. Am. 40, 116:

    expetere,

    Ter. And. 2, 1, 19 sq.:

    unde auxilium petam?

    id. Phorm. 5, 1, 2:

    petere ab aliquo,

    Cic. Or. 41, 141; Ov. M. 7, 507; 5, 178; 14, 461; Vulg. 1 Esdr. 8, 22; ib. Judith, 6, 21 et saep.—In plur.:

    cum (mare) tumet, auxiliis adsidet ille (navita) suis,

    Ov. A. A. 3, 260:

    auxilia portare,

    Sall. C. 6, 5 Kritz:

    magna duo auxilia,

    sources of aid, Liv. 31, 33, 3:

    ne auxilia liberorum innocentibus deessent,

    Quint. 7, 1, 56 et saep.— Meton. (abstr. for concr.), a place of succor, refuge (eccl. Lat.):

    sex (oppida) erunt in fugitivorum auxilia separata,

    Vulg. Num. 35, 6. —
    II.
    Esp.
    A.
    In milit. lang. very freq., and commonly in plur.: auxĭlĭa, ōrum, auxiliary troops, auxiliaries (mostly composed of allies and light-armed troops;

    hence opp. to the legions): auxilium appellatum ab auctu, cum accesserant ei qui adjumento essent alienigenae,

    Varr. L L. 5, § 90 Müll.; Veg. 2, 2; cf.

    auxiliares, and Smith, Dict. Antiq.: quibus (copiis) rex Deiotarus imperatoribus nostris auxilia mitteret,

    Cic. Deiot. 8, 22; so Sall. J 7, 2; Liv. 5, 5, 8 al.:

    auxiliis in mediam aciem conjectis,

    Caes. B. G. 3, 24; so,

    dimittere,

    Sall. J. 8, 2:

    ab sociis et nomine Latino accersere,

    id. ib. 39, 2; cf. id. ib. 84, 2:

    facere mercede,

    Tac. A. 6, 33; Vulg. 1 Macc. 9, 52; ib. 2 Macc. 8, 15 et saep.—Opp to the legions:

    sex legiones et magna equitum ac peditum auxilia,

    Cic. Part. Or. 6, 1; so Suet. Aug. 23; 49; id. Tib. 16; 30; id. Calig. 43; 44; id. Galb. 10 al.—In sing.:

    Oroden auctus auxilio Pharasmanes vocare ad pugnam,

    Tac. A. 6, 34; Ov. M. 11, 387.—Borrowed from miht. lang.: Duodecim deis plus quam in caelo [p. 213] deorumst inmortalium Mihi nunc auxilio adjutores sunt, Plaut. Ep. 5, 2, 10 sq.:

    Auxilia ac socios jam pacto foedere habebant,

    Lucr. 5, 1443.—In gen.: auxilia, military force, power:

    Caesar confisus famā rerum gestarum, infirmis auxiliis proficisci non dubitaverat,

    Caes. B. C. 3, 106; Flor. 2, 8, 15; Just. 1, 6.—
    B.
    In medic. lang., an antidote, remedy, in the most extended sense of the word:

    corporis,

    Cels. 2, 9; so id. 2, 11 fin.; 4, 22; 5, 26, n. 21 al.:

    adversae valetudinis,

    id. 1 praef.; Plin. 25, 3, 6, § 20.—
    C.
    Auxilium as a personified existence, like Fides. Salus, etc., in Plaut. Cist. 1, 3, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > auxilium

  • 10 subsidium

    subsĭdĭum, ii, n. [subsideo].
    I.
    Milit. t. t.
    A.
    Orig., the troops stationed in reserve in the third line of battle (behind the principes), the line of reserve, reserve-ranks, triarii:

    subsidium dicebatur, quando milites subsidebant in extremā acie labentique aciei succurrebant. Quod genus militum constabat ex iis, qui emeruerant stipendia, locum tamen retinebant in exercitu: quae erat tertia acies triariorum,

    Fest. p. 306 Müll.; cf.:

    subsidium, quod postpositum est ad subveniendum laborantibus,

    id. p. 223 ib.:

    triarii quoque dicti, quod in acie tertio ordine extremis subsidio deponebantur: quod hi subsidebant, ab eo subsidium dictum,

    Varr. L. L. 5, § 89 ib. (very rare):

    subsidia et secundam aciem adortus,

    Liv. 4, 28:

    jaculatores fugerunt inter subsidia ad secundam aciem,

    id. 21, 46:

    impulsa frons prima et trepidatio subsidiis illata,

    id. 6, 13:

    in subsidiis pugnacissimas locaverunt gentes,

    Curt. 3, 9, 3:

    in subsidiis positi,

    id. 4, 13, 28.—
    B.
    A body of reserve, an auxiliary corps, auxiliary forces, etc. (class.; syn.: suppetiae, auxilium): duae cohortes de subsidio procedunt, Sisenn. ap. Non. 363, 18:

    rem esse in angusto vidit, neque ullum esse subsidium, quod submitti posset,

    Caes. B. G. 2, 25:

    neque certa subsidia collocari poterant,

    id. ib. 2, 22:

    cohortes veteranas in fronte, post eas ceterum exercitum in subsidiis locat,

    stationed as a reserve, Sall. C. 59, 5.—
    C.
    Abstr., support in battle, aid, help, relief, succor, assistance:

    cum alius alii subsidium ferrent,

    Caes. B. G. 2, 26:

    funditores Baleares subsidio oppidanis mittit,

    id. ib. 2, 7:

    missi in subsidium equites,

    Tac. A. 12, 55:

    Italiae subsidio proficisci,

    Caes. B. C. 3, 78; cf. Cic. Phil. 5, 17, 46:

    integros subsidio adducit,

    Caes. B. G. 7, 87:

    subsidio venire,

    Cic. Att. 8, 7, 1:

    commune in Germanos Gallosque subsidium, octo legiones erant,

    Tac. A. 4, 5.—
    II.
    Transf., in gen., support, assistance, aid, help, protection, etc. (syn. adjumentum).
    (α).
    Sing.:

    abi quaerere, ubi jurando tuo satis sit subsidii,

    Plaut. Cist. 2, 1, 26:

    mihi hoc subsidium (sc. juris interpretationem) jam inde ab adulescentia comparavi,

    Cic. de Or. 1, 45 199; cf.: ut illud subsidium (sc. bibliothe [p. 1782] cam) senectuti parem, id. Att. 12, 3, 52:

    subsidium bellissimum existimo senectuti otium,

    id. de Or. 1, 60, 255; cf. id. Quint. 1, 4:

    sine talium virorum subsidio resistere,

    id. Clu. 1, 3:

    his difficultatibus duae res erant subsidio,

    Caes. B. G. 2, 20:

    fidissimum annonae subsidium,

    Liv. 27, 5:

    aurum ad subsidium fortunae relictum,

    id. 22, 32:

    non aliud subsidium quam misericordia Caesaris fuit,

    Tac. A. 2, 63:

    nec tibi subsidio sit praesens numen,

    Ov. Ib. 285.—
    (β).
    Plur.:

    industriae subsidia,

    Cic. Cat. 2, 5, 9:

    frumentaria subsidia rei publicae,

    id. Imp. Pomp. 12, 34:

    sibi subsidia ad omnes vitae status parare,

    id. Fam. 9, 6, 4:

    his ego subsidiis ea sum consecutus,

    id. ib. 15, 4, 14; Suet. Calig. 12:

    ad omnes casus subsidia comparare,

    to prepare resources, make provision, Caes. B. G. 4, 31:

    mare circa Capreas importuosum et vix modicis navigiis pauca subsidia,

    Tac. A. 4, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > subsidium

См. также в других словарях:

  • Adjument — Ad ju*ment ([a^]d j[ u]*ment), n. [L. adjumentum, for adjuvamentum, fr. adjuvare to help; ad + juvare to help.] Help; support; also, a helper. [Obs.] Waterhouse. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Ибн-Зогар — (Абу Мерван), известный под именем Авензогар араб. врач, род. близ Севильи около 1072 г. по Р. Хр., † в 1162 г. в Севилье, слыл замечательнейшим врачом Испании и Африки и отличался самостоятельным направлением. Замечательнейшее из его сочинений:… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Johan Andreas Murray — Pour les articles homonymes, voir Murray. Johan Andreas Murray est un médecin et botaniste suédois, né à Stockholm le 27 janvier 1740, marié à Eleonora Margaretha Conradi (1749–1827) en 1772 et décédé à Göttingen le 22 mai 1791. Entre 1756 et… …   Wikipédia en Français

  • Johan Andreas Murray — Nacimiento 27 de enero 1740 Estocolmo Fallecimiento …   Wikipedia Español

  • Ибн Зухр — Абу Марван Ибн Зухр (араб. تحرير ابن زهر‎‎; полностью Абу Марван Абд аль Малик ибн Аби ль Ала Зухр, латинизированное Авензоар, в старых русских источниках также Ибн Зогар; по разным данным, от 1072 до 1094 – 1162, Севилья) арабский медик,… …   Википедия

  • Абу Марван Ибн Зухр — (араб. تحرير ابن زهر‎‎; полностью Абу Марван Абд аль Малик ибн Аби ль Ала Зухр, латинизированное Авензоар, в старых русских источниках также Ибн Зогар; по разным данным, от 1072 до 1094 – 1162, Севилья) арабский медик, представитель известной… …   Википедия

  • Авензоар — Абу Марван Ибн Зухр (араб. تحرير ابن زهر‎‎; полностью Абу Марван Абд аль Малик ибн Аби ль Ала Зухр, латинизированное Авензоар, в старых русских источниках также Ибн Зогар; по разным данным, от 1072 до 1094 – 1162, Севилья) арабский медик,… …   Википедия

  • Ибн-Зогар — Абу Марван Ибн Зухр (араб. تحرير ابن زهر‎‎; полностью Абу Марван Абд аль Малик ибн Аби ль Ала Зухр, латинизированное Авензоар, в старых русских источниках также Ибн Зогар; по разным данным, от 1072 до 1094 – 1162, Севилья) арабский медик,… …   Википедия

  • Maximilian Hell —     Maximilian Hell     † Catholic Encyclopedia ► Maximilian Hell     (Höll).     Astronomer, b. at Schemnitz in Hungary, 15 May, 1720; d. at Vienna, 14 April, 1792. He entered the Society of Jesus at Trentschin, 18 October, 1738, and after his… …   Catholic encyclopedia

  • ԳԱՄ — I. (եկի, եկ, եկայք, եկեալ, գալ.) NBH 1 0525 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 5c, 6c, 7c, 10c, 12c, 13c, 14c չ. ἤκω, ἕρχομαι, βαίνω, πάρειμι Venio, adsum, adeo եւ այլն. Եկաւորել. փոխիլ անտի այսր, ʼի հեռաւոր վայրէ ʼի մօտաւորն …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՕԳՆԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ — ( ) NBH 2 1020 Chronological Sequence: Early classical, 7c, 8c գ. βοήθεια, βοήθημα auxilium, juvamen, adjumentum, adjutorium, opitulatio. Օգնական լինելն. օգն օգնութիւն. ձեռնտուութիւն. եարտըմ, իմտատ, եարլըգ. *Այլուստ լինի օգնականութիւն եւ… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»