-
41 dis - sonus
dis - sonus adj., dissonant, discordant, confused: clamores, L.: illis voces, L.: questus, Ta. —Disagreeing, different: gentes sermone, L.: ab Romanā re, L.: exercitūs linguis, Ta. -
42 dis-sors
dis-sors rtis, adj., of a different fate, not in common: ab omni milite gloria, O. -
43 dis-suādeō
dis-suādeō suāsī, suāsus, ēre, to advise against, dissuade, oppose by argument, resist, object: cum ferret legem, dissuasimus nos: dissuadente Vercingetorige, Cs.: quam (legem): pacem, L.: captivos remittendos: de captivis: suis bellum, O.—Supin. acc.: multis dissuasum prodeuntibus, L.—Poet.: Hinc dissuadet amor, O. -
44 dis-suō
dis-suō —, ūtus, ere, to rip open: dissuto sinu, torn open, O.—Fig.: amicitiae dissuendae, i. e. gently severed. -
45 dis-tāedet
dis-tāedet —, —, ēre, impers, it is wearisome, is disgusting: cum hoc distaedet loqui, T. -
46 dis-tendō
dis-tendō dī, tus, ere, to stretch asunder, stretch out, extend: bracchia, O.: novem Iugeribus distentus, O.: hostium copias, L. — To swell out, distend, stuff, fill: horrea, Tb.: ubera lacte, V. — To divide, separate: copias hostium, L. — Fig., to divide, distract, perplex: in duo bella curas hominum, L.: animos, L. -
47 dis-terminō
dis-terminō āvī, ātus, āre, to divide, limit, part: (stellas) intervallum binas disterminat, C. poet.: (flumen) Dahas Ariosque, Ta. -
48 dis-torqueō
dis-torqueō rsī, rtus, ere, to turn awry, twist, distort: os, T.: oculos, H. -
49 dis-trahō
dis-trahō āxī, actus, ere, to pull asunder, tear in pieces, part, divide: (corpus) quod distrahi non possit: corpus passim distrahendum, L.: turbatis distractus equis, V.: aciem eius distrahi pati, broken, Cs.—To sell in parcels: agros, Ta. — To tear away, draw away, part, separate, remove: ab eis membra: illam a me, T.—Fig., to divide, distract, perplex: haec opinione: animi in contrarias sententias distrahuntur: res p. distracta, L.: amorem, T.: rem, to frustrate, Cs.: famā distrahi, i. e. to be in ill repute, Ta.: controversias, to adjust: voces, i. e. to leave a hiatus.—To part, disconnect, estrange, alienate: sapientiam ab eā (voluptate): a me servatorem. -
50 dis-tribuō
dis-tribuō uī, ūtus, ere, to divide, distribute, apportion, spread: id (dimidium minae), T.: partīs Italiae: copias in trīs partīs, Cs.: (milites) circum familias, quartered, Cs.: Numidis hiberna in proximis urbibus, L.: pecunias exercitui, Cs.: pecuniam in iudices: ex captivis toto exercitu capita singula praedae nomine, Cs.: leges in omnīs terras distributae. -
51 dis-turbō
dis-turbō āvī, ātus, āre, to drive asunder, separate by violence, throw into disorder, disturb: vidistis contionem gladiis disturbari: sortīs.—To demolish, destroy: ad disturbandas nuptias, T.: ignis cuncta disturbat: opera, Cs.—Fig., to frustrate, thwart, ruin: vitae societatem: legem. -
52 dis,
-
53 Dis
The name in Algiers for the fibrous stems of Festuca Patula and Arundo Festucoides which are used for cordage and coarse mats. -
54 Dis
dịs1. nt -, -, Dis[dɪs]2. nt -, - (MUS)D sharp* * *<-, ->nt<-, ->[ˈdɪs]nt D sharp* * *das; Dis, Dis (Musik) D sharp* * *dis… im adj & v, Dis… im subst dis…* * *das; Dis, Dis (Musik) D sharp -
55 dis
dịs1. nt -, -, Dis[dɪs]2. nt -, - (MUS)D sharp* * *<-, ->nt<-, ->[ˈdɪs]nt D sharp* * *das; Dis, Dis (Musik) D sharp* * *dis… im adj & v, Dis… im subst dis…* * *das; Dis, Dis (Musik) D sharp -
56 DÍS
(pl. dísir), f.1) sister (heitir ok systir dís);2) a female guardian angel, goddess;3) maid.* * *f., pl. disir, and an older but obsolete form jó-dís, which remains in the earliest poems, jódís ( the sister of) úlfs ok Nara = Hela, Ýt. 7; but Loga dís, the sister of Logi, 9; cp. Edda 109: it also remains in the Icel. fem. pr. name Jódís,—the explanation given in Skálda 183 (from jór, equus, and dís) has no philological value, being only the poet’s fancy: [Hel. idis = virgo; A. S. ides; Grimm ingeniously suggests that the Idistaviso in Tacitus may be corrupt for Idisiaviso, the virgin-mead, from idis and viso = Germ. wiese.]I. a sister, Ýt. l. c.; heitir ek systir, dís, jódís, a sister is called dis and jódís, Edda 109; dís skjöldunga, the sister of kings, Bkv. 14.II. generally a goddess or priestess (?), a female guardian-angel, who follows every man from his birth, and only leaves him in the hour of death, cp. the very interesting passages, Hallfr. S. Fs. 114, Þorst. Síðu H. Anal. 184, 185, Gísl., Fms. ii. 192–195 (cp. Nj. 148); hence the phrase, ek kveð aflima orðnar þér dísir, the dísir have left thee, thou art a lost man, Am. 26; cp. also the phrase, heillum horfinn.2. poët. a maid in general, Lex. Poët.3. freq. in Icel. as a fem. pr. name, in compds, Jó-dís, Her-dís, Val-dís, Vig-dís, Hjör-dís, etc.COMPDS: dísablót, dísasalr, dísaskald. -
57 diş
toothdişlər – teethlaxlayan diş – loose toothqoyma dişlər – false teethdiş həkimi – dentistdiş samiti – dental consonantdiş tozu – tooth-powderdiş fırçası – tooth-brushdiş ağrısı – toothachediş qapağı – tooth crowndiş çəkmək – extract / pull out a toothdişə plomb qoymaq – stop / fill a toothdiş qıcırtmaq – grind one's teeth◊ Dişim ağrıyır. – I have a toothache -
58 Dis
1.dīs, dītis, adj., rich, v. dives.2.Dīs, ītis (nom. Dītis, Petr. Poët. 120, 76; Quint. 1, 6, 34; cf. Serv. Verg. A. 6, 273; the nom. Dis very rare in the poets; Aus. Idyl. 12: de deis, 3), m. [cf.: dīus, divus, deus], orig. denoting godhead, deity, in general, and of Jupiter in partic.; cf.: Diespiter and Diovis = Juppiter; afterwards exclusively as the designation of the god of the infernal regions, the Greek Pluto, connected with pater, Varr. L. L. 5, § 66 Müll.; identified by Caesar with the Celtic god of night, cf. Caes. B. G. 6, 18, 1 sq.; Cic. N. D. 2, 26; Tac. H. 4, 84 fin.; Suet. Oth. 8; Inscr. Orell. 1465-1470 and 4967;3.without pater,
Verg. G. 4, 519; id. A. 4, 702; 5, 731; 6, 127 al.:pallida Ditis aqua,
Tib. 3, 1, 28:Ditis ignava aqua,
id. 3, 3, 38; Ov. M. 4, 438; 511; id. F. 4, 449 al.:domina Ditis = Proserpina,
Verg. A. 6, 397.dĭs, an inseparable particle [Sanscr. dva, two: dvis, twice; Gr. dis (dWis); cf.: bis, bini, dubius, duo; also Sanscr. vi- (for dvi-) = dis-], occurs before vowels only in dishiasco; it stands unchanged before c, p, q, t, s, and di; loses its s before b, d, g, l, m, n, r, and v; and becomes dif -before f. So, discedo, dispar, disquiro, distraho, dissolvo; dibalo, dido, digero, dilabor, dimetior, dinumero, dirigo, divello, etc. Before j (i) we have sometimes dī-, as in dijudico, dijungo, and sometimes dis-, as in disjeci, disjungo. Iacio makes disicio or dissicio. In late Lat. disglutino and disgrego occur; while disrumpo occurs in Cic. Lael. 22, 85; cf.II.dirrumpo,
Plaut. Bacch. 3, 3, 37: dirripio in Cic. de Imp. Pomp. 19, 37, in some MSS.; and dimminuo in MSS. of Plautus, v. Neue Formenl. 2, 782 sq.—Meaning.A.Dis, in most cases, answers to our asunder, in pieces, apart, in two, in different directions, implying separation or division, as in: diffindo, diffugio, digero, discedo, discepto, discerno, discerpo, discindo, dido, diffindo, dimitto, dirumpo, divido, and a multitude of others.—B.Less freq. = Engl. un-, reversing or negativing the meaning of the primitive, as in discingo, disconduco, disconvenio, diffido, diffiteor, disjungo, displiceo, dissimulo, dissocio, dissuadeo, and a few others; so, dinumero, to count as separate objects: disputo, to discuss different views or things. —C.In a few words dis- acquires an intensive force, exceedingly, as, differtus, dilaudo, discupio, disperio ( utterly), dispudet, dissuavior, distaedet. This is but a development of its original meaning: thus, differtus is properly stuffed out; dilaudo, to scatter praise of, etc.—D.Between, among, through: dinosco, dirigo (or derigo), dijudico, diligo, dilucesco, dispicio, dissereno. -
59 dis
1.dīs, dītis, adj., rich, v. dives.2.Dīs, ītis (nom. Dītis, Petr. Poët. 120, 76; Quint. 1, 6, 34; cf. Serv. Verg. A. 6, 273; the nom. Dis very rare in the poets; Aus. Idyl. 12: de deis, 3), m. [cf.: dīus, divus, deus], orig. denoting godhead, deity, in general, and of Jupiter in partic.; cf.: Diespiter and Diovis = Juppiter; afterwards exclusively as the designation of the god of the infernal regions, the Greek Pluto, connected with pater, Varr. L. L. 5, § 66 Müll.; identified by Caesar with the Celtic god of night, cf. Caes. B. G. 6, 18, 1 sq.; Cic. N. D. 2, 26; Tac. H. 4, 84 fin.; Suet. Oth. 8; Inscr. Orell. 1465-1470 and 4967;3.without pater,
Verg. G. 4, 519; id. A. 4, 702; 5, 731; 6, 127 al.:pallida Ditis aqua,
Tib. 3, 1, 28:Ditis ignava aqua,
id. 3, 3, 38; Ov. M. 4, 438; 511; id. F. 4, 449 al.:domina Ditis = Proserpina,
Verg. A. 6, 397.dĭs, an inseparable particle [Sanscr. dva, two: dvis, twice; Gr. dis (dWis); cf.: bis, bini, dubius, duo; also Sanscr. vi- (for dvi-) = dis-], occurs before vowels only in dishiasco; it stands unchanged before c, p, q, t, s, and di; loses its s before b, d, g, l, m, n, r, and v; and becomes dif -before f. So, discedo, dispar, disquiro, distraho, dissolvo; dibalo, dido, digero, dilabor, dimetior, dinumero, dirigo, divello, etc. Before j (i) we have sometimes dī-, as in dijudico, dijungo, and sometimes dis-, as in disjeci, disjungo. Iacio makes disicio or dissicio. In late Lat. disglutino and disgrego occur; while disrumpo occurs in Cic. Lael. 22, 85; cf.II.dirrumpo,
Plaut. Bacch. 3, 3, 37: dirripio in Cic. de Imp. Pomp. 19, 37, in some MSS.; and dimminuo in MSS. of Plautus, v. Neue Formenl. 2, 782 sq.—Meaning.A.Dis, in most cases, answers to our asunder, in pieces, apart, in two, in different directions, implying separation or division, as in: diffindo, diffugio, digero, discedo, discepto, discerno, discerpo, discindo, dido, diffindo, dimitto, dirumpo, divido, and a multitude of others.—B.Less freq. = Engl. un-, reversing or negativing the meaning of the primitive, as in discingo, disconduco, disconvenio, diffido, diffiteor, disjungo, displiceo, dissimulo, dissocio, dissuadeo, and a few others; so, dinumero, to count as separate objects: disputo, to discuss different views or things. —C.In a few words dis- acquires an intensive force, exceedingly, as, differtus, dilaudo, discupio, disperio ( utterly), dispudet, dissuavior, distaedet. This is but a development of its original meaning: thus, differtus is properly stuffed out; dilaudo, to scatter praise of, etc.—D.Between, among, through: dinosco, dirigo (or derigo), dijudico, diligo, dilucesco, dispicio, dissereno. -
60 dis
[T dis, Tk dash, from OT *tash]: outside[T dis, Az dis, Tk dish, from OT *tish]: toothA Concise Gagauz Dictionary with etymologies and Turkish, Azerbaijani and Turkmen cognates > dis
См. также в других словарях:
dis — dis·accord; dis·advantage; dis·affect; dis·aggregate; dis·ap·pear; dis·array; dis·bar; dis·burse; dis·card; dis·charge; dis·ci·ple; dis·ci·pli·nar·i·an; dis·ci·pline; dis·claim; dis·close; dis·co; dis·co·glos·sid; dis·coid; dis·coi·dal;… … English syllables
DIS — Danish Institute for Study Abroad Established 1959 Director Anders Uhrskov Academic staff 120 Admin. staff 80 … Wikipedia
Dis wo ich herkomm — Studioalbum von Samy Deluxe … Deutsch Wikipedia
Dis — may refer to: Contents 1 Academic institutions 2 Companies 3 Computer topics … Wikipedia
Dis Pater — Dis Pater, or Dispater was a Roman god of the underworld, later subsumed by Pluto or Hades. Originally a chthonic god of riches, fertile agricultural land, and underground mineral wealth, he was later commonly equated with the Roman deities Pluto … Wikipedia
Dis-Moll — Akkordsymbol(e): dis, Dism, D♯m Paralleltonart: Fis Dur Dominante: Ais Dur Subdominante: gis Moll Natürliche Moll … Deutsch Wikipedia
dis-Moll — Akkordsymbol(e): dis, Dism, D♯m Paralleltonart: Fis Dominante: Ais Dur / ais Moll Subdominante: gis Moll Natürliche Molltonleiter … Deutsch Wikipedia
DIS — (Danish Interpretation Systems) европейский производитель оборудования для аудиоконференций. С 1952 года компания разрабатывает и производит различные решения для конференц залов, включая: конференц системы и конгресс системы (системы для… … Википедия
Dis — steht für: in der Musik das um ein Halbton erhöhtes D, siehe Tonleiter Dis Dur, eine Tonart, siehe Es Dur den römischen Totengott Dis Pater ein Album von Jan Garbarek dis steht für: den über Dis gebildeten Moll Akkord dis Moll DIS ist die… … Deutsch Wikipedia
dis- — ♦ Élément, du lat. dis, indiquant la séparation, la différence, le défaut. ● dis Préfixe exprimant la séparation, la différence, la cessation ou le défaut : dissimilaire, dissymétrie, disgracieux. dis élément, du lat. dis, indiquant la séparation … Encyclopédie Universelle
dis- — Dis [dɪs] Präfix; fremdsprachliches Basiswort, das auch das Gegenwort bildet>: drückt eine Verneinung, eine Verkehrung ins Gegenteil aus: a) <verbal> nicht: disharmonieren; disqualifizieren. b) <substantivisch> Disharmonie; Diskon … Universal-Lexikon