Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

Vorwürfe

  • 1 битәрләү

    Vorwürfe m. / pl. machen; ins Gesicht n. schimpfen

    Татарча-алманча сүзлек > битәрләү

  • 2 табалаучы

    Vorwürfe m. / pl. machend

    Татарча-алманча сүзлек > табалаучы

  • 3 reproach

    1. transitive verb

    reproach somebody with or for something — jemandem etwas vorwerfen od. zum Vorwurf machen

    have nothing to reproach oneself for or with — sich (Dat.) nichts vorzuwerfen haben

    2. noun
    1) (rebuke) Vorwurf, der

    be above or beyond reproach — über jeden Vorwurf erhaben sein

    2) (disgrace) Schande, die (to für)
    * * *
    [rə'prəu ] 1. verb
    (to rebuke or blame but usually with a feeling of sadness and disappointment rather than anger: She reproached me for not telling her about my money troubles; There is no need to reproach yourself - you did the best you could.) vorwerfen
    2. noun
    ((an) act of reproaching: a look of reproach; He didn't deserve that reproach from you.) der Vorwurf
    - academic.ru/61634/reproachful">reproachful
    - reproachfully
    * * *
    re·proach
    [rɪˈprəʊtʃ, AM -ˈproʊtʃ]
    I. vt
    to \reproach sb jdm Vorwürfe machen
    to \reproach sb for doing sth jdm wegen einer S. gen Vorwürfe machen
    to \reproach sb with sth jdm etw vorwerfen
    to \reproach oneself sich dat Vorwürfe machen
    II. n
    <pl -es>
    1. no pl (criticism) Vorwurf m
    to be a \reproach to sb/sth ein schlechtes Bild auf jdn/etw werfen
    the recent drop in passenger numbers should be a \reproach to the airline die Fluglinie sollte auf den jüngsten Rückgang der Passagierzahlen reagieren
    a look of \reproach ein vorwurfsvoller Gesichtsausdruck
    to be above [or beyond] \reproach über jeden Tadel erhaben sein
    2. (expression of criticism) Vorwurf m
    * * *
    [rɪ'prəʊtʃ]
    1. n
    1) (= rebuke) Vorwurf m

    to heap reproaches on sbjdn mit Vorwürfen überhäufen

    2)

    (= discredit) to be a reproach to sb/sth — eine Schande für jdn/etw sein

    to bring reproach ( up)on sb/sth — jdn/etw in schlechten Ruf bringen

    to bring reproach ( up)on oneself — in schlechten Ruf kommen

    2. vt
    Vorwürfe machen (+dat)

    to reproach sb for having done sth —

    he has nothing to reproach himself for or wither hat sich (dat) nichts vorzuwerfen

    * * *
    reproach [rıˈprəʊtʃ]
    A v/t
    1. vorwerfen, -halten, zum Vorwurf machen ( alle:
    sb with sth jemandem etwas)
    2. jemandem (o.s. sich) Vorwürfe machen, jemanden tadeln ( for wegen)
    3. etwas tadeln, rügen
    4. fig ein Vorwurf sein für, diskreditieren
    B s
    1. Vorwurf m, Tadel m:
    above ( oder beyond) reproach über jeden Tadel erhaben, untadelig;
    without fear and reproach ohne Furcht und Tadel;
    a look of reproach ein vorwurfsvoller Blick
    2. Schande f (to für):
    bring reproach (up)on sb jemandem Schande oder wenig Ehre machen;
    live in reproach and ignominy in Schimpf und Schande leben
    3. Reproaches pl besonders KATH Improperien pl (Teil der Karfreitagsliturgie)
    * * *
    1. transitive verb

    reproach somebody with or for something — jemandem etwas vorwerfen od. zum Vorwurf machen

    have nothing to reproach oneself for or with — sich (Dat.) nichts vorzuwerfen haben

    2. noun
    1) (rebuke) Vorwurf, der

    be above or beyond reproach — über jeden Vorwurf erhaben sein

    2) (disgrace) Schande, die (to für)
    * * *
    n.
    (§ pl.: reproaches)
    = Tadel -- (Vorwurf) m.
    Vorwurf -¨e m. v.
    Vorwürfe machen ausdr.
    vorwerfen v.

    English-german dictionary > reproach

  • 4 blame

    1. transitive verb
    1) (hold responsible)

    blame somebody [for something] — jemandem die Schuld [an etwas (Dat.)] geben

    don't blame me [if...] — geben Sie nicht mir die Schuld[, wenn...]

    blame something [for something] — etwas [für etwas] verantwortlich machen

    be to blame [for something] — an etwas (Dat.) schuld sein

    blame something on somebody/something — (coll.) jemanden/etwas für etwas verantwortlich machen

    blame somebody/oneself — jemandem/sich Vorwürfe machen

    I don't blame you/him — (coll.) ich kann es Ihnen/ihm nicht verdenken

    don't blame yourselfmachen Sie sich (Dat.) keine Vorwürfe

    2. noun
    (responsibility) Schuld, die

    lay or put the blame [for something] on somebody — jemandem [an etwas (Dat.)] die Schuld geben

    take the blame [for something] — die Schuld [für etwas] auf sich (Akk.) nehmen

    * * *
    [bleim] 1. verb
    1) (to consider someone or something responsible for something bad: I blame the wet road for the accident.) verantwortlich machen
    2) (to find fault with (a person): I don't blame you for wanting to leave.) tadeln
    2. noun
    (the responsibility (for something bad): He takes the blame for everything that goes wrong.) die Verantwortung
    - academic.ru/7377/blameless">blameless
    * * *
    [bleɪm]
    I. vt
    to \blame sb/sth for sth [or sth on sb/sth] jdm/etw die Schuld an etw dat geben, jdn/etw für etw akk verantwortlich machen
    he has only himself to \blame er hat es sich selbst zuzuschreiben
    to \blame sb for doing sth jdn beschuldigen, etw getan zu haben
    to not \blame sb for sth jdm etw nicht verübeln
    a bad workman \blames his tools ( prov) ein schlechter Handwerker schimpft über sein Werkzeug
    II. n no pl
    1. (guilt) Schuld f
    where does the \blame lie? wer hat Schuld?
    to lay [or apportion] the \blame on sb/sth for sth jdm/etw die Schuld an etw dat zuschieben [o geben]
    to pin the \blame for sth on sb jdm etw anhängen fam
    to put the \blame on sb/sth jdm/etw die Schuld geben
    to shift the \blame onto sb jdm die Schuld zuschieben
    to take the \blame die Schuld auf sich akk nehmen
    2. (fault) Tadel m
    * * *
    [bleɪm]
    1. vt
    1) (= hold responsible) die Schuld geben (+dat), beschuldigen

    to blame sb for sth/sth on sb — jdm die Schuld an etw (dat) geben, die Schuld an etw (dat) auf jdn schieben

    to blame sth on sthdie Schuld an etw (dat) auf etw (acc) schieben, einer Sache (dat) die Schuld an etw (dat) geben

    who/what is to blame for this accident? — wer/was ist schuld an diesem Unfall?

    I blame him for leaving the door open — er ist schuld, dass die Tür aufblieb

    to blame oneself for sthsich (dat) etw selbst zuzuschreiben haben, selbst an etw (dat) schuld sein

    he blames himself for starting the fire — er gibt sich selbst die Schuld daran, dass das Feuer ausgebrochen ist

    2) (= reproach) Vorwürfe machen (sb for jdm für or wegen)
    3)

    he decided to turn down the offer – well, I can't say I blame him — er entschloss sich, das Angebot abzulehnen – das kann man ihm wahrhaftig nicht verdenken

    so I told her to get lost – (I) don't blame you —

    so I told him what I really thought, do you blame me? — da habe ich ihm gründlich meine Meinung gesagt, und doch wohl nicht zu Unrecht, oder?

    2. n
    1) (= responsibility) Schuld f

    to take the blamedie Schuld auf sich (acc) nehmen; (for sb's mistakes also) den Kopf hinhalten

    why do I always have to take the blame?warum muss denn immer ich an allem schuld sein?

    we share the blame — wir haben beide/alle Schuld

    the blame lies with himer hat Schuld or ist schuld (daran)

    2) (= censure) Tadel m
    * * *
    blame [bleım]
    A v/t
    1. tadeln, rügen ( beide:
    for wegen)
    2. (for) verantwortlich machen (für), jemandem oder einer Sache die Schuld geben oder zuschreiben (an dat):
    blame sb for sth auch jemandem etwas anlasten;
    he is to blame for it er ist daran schuld;
    he is not to blame for his looks er kann nichts für sein Aussehen;
    he blamed it on his brother er gab seinem Bruder die Schuld daran, er lastete es seinem Bruder an;
    he has only himself to blame er hat es sich selbst zuzuschreiben, er ist selbst schuld;
    I can’t blame him ich kann es ihm nicht verübeln;
    blame the other fellow die Schuld auf andere schieben
    3. besonders US umg euph blame this rainy weather! dieses verdammte Regenwetter!;
    blame it! verdammt noch mal!
    B s
    1. Tadel m, Vorwurf m, Rüge f:
    beyond all blame über jeden Tadel erhaben, untadelig
    2. Schuld f, Verantwortung f:
    lay ( oder put, cast) the blame (for sth) on sb, lay the blame (for sth) at sb’s door jemandem die Schuld (an etwas) geben oder zuschieben;
    bear ( oder take) the blame die Schuld auf sich nehmen; pin1 B 1
    3. Fehler m, Vergehen n
    C adj blamed
    * * *
    1. transitive verb

    blame somebody [for something] — jemandem die Schuld [an etwas (Dat.)] geben

    don't blame me [if...] — geben Sie nicht mir die Schuld[, wenn...]

    blame something [for something] — etwas [für etwas] verantwortlich machen

    be to blame [for something] — an etwas (Dat.) schuld sein

    blame something on somebody/something — (coll.) jemanden/etwas für etwas verantwortlich machen

    blame somebody/oneself — jemandem/sich Vorwürfe machen

    I don't blame you/him — (coll.) ich kann es Ihnen/ihm nicht verdenken

    don't blame yourselfmachen Sie sich (Dat.) keine Vorwürfe

    2. noun
    (responsibility) Schuld, die

    lay or put the blame [for something] on somebody — jemandem [an etwas (Dat.)] die Schuld geben

    take the blame [for something] — die Schuld [für etwas] auf sich (Akk.) nehmen

    * * *
    n.
    Schuld -en f.
    Tadel -- m. v.
    Schuld geben ausdr.
    beschuldigen v.
    blamieren v.
    tadeln v.
    vorwerfen v.

    English-german dictionary > blame

  • 5 reproach

    re·proach [rɪʼprəʊtʃ, Am -ʼproʊtʃ] vt
    to \reproach sb jdm Vorwürfe machen;
    to \reproach sb for doing sth jdm wegen einer S. gen Vorwürfe machen;
    to \reproach sb with sth jdm etw vorwerfen;
    to \reproach oneself sich dat Vorwürfe machen n <pl - es>
    1) no pl ( criticism) Vorwurf m;
    to be a \reproach to sb/ sth ein schlechtes Bild auf jdn/etw werfen;
    the recent drop in passenger numbers should be a \reproach to the airline die Fluglinie sollte auf den jüngsten Rückgang der Passagierzahlen reagieren;
    a look of \reproach ein vorwurfsvoller Gesichtsausdruck;
    to be above [or beyond] \reproach über jeden Tadel erhaben sein
    2) ( expression of criticism) Vorwurf m

    English-German students dictionary > reproach

  • 6 Vorwurf

    Vorwurf <-[e]s, Vorwürfe> m
    zarzut m
    jdm [wegen etw] Vorwürfe machen czynić komuś wyrzuty [z powodu czegoś]
    jdm den \Vorwurf der Bestechlichkeit machen zarzucać [ perf zarzucić] komuś przekupstwo
    das kann mir niemand zum \Vorwurf machen tego mi nikt nie może zarzucić
    ich habe mir keine Vorwürfe zu machen nie mam sobie nic do zarzucenia

    Neue deutsche Polnisch-Deutsch > Vorwurf

  • 7 convicium

    convīcium, iī, n. (= convocium, aus con u. vox), die laute Stimmerhebung, I) im allg., der durch lautes Sprechen, bes. Zanken, Streiten, Keifen entstandene Lärm, das Geschrei, Gezänk, Zankgeschrei, Gekeife, der laute Zank u. Streit, c. mulierum, Cic. fr.: cantorum, Cic.: aures convicio defessae, Cic.: ante aedes facere convicium, Ter. – v. Tieren, c. ranarum, Phaedr.: querulae convicia ranae, Col. poët. – II) insbes., das gegen eine bestimmte Person gerichtete, die Schelte, die Scheltrede, a) die tadelnde, mißbilligende Schelte, der laute Tadel, die Strafrede, Strafpredigt, die laute Zurechtweisung, der laute Vorwurf, der laute Widerspruch, (Ggstz. plausus), convicium acerbum, Phaedr.: grave, Cic.: hesternum Icilii, Liv.: cotidianum, Quint. – alqm conviciis agitare (zusetzen), quod (weil, daß usw.), Iustin.: clamore et conviciis et sibilis consectari, Cic.: convicio alcis corripi, Caes.: reprehensoris convicia (Vorwürfe = Ausstellungen) diluere, Cic. – alci convicium facere, jmdm. Vorwürfe machen, eine Str. halten, ihn ausschelten, Plaut., Cic. u.a.: u. so alci c. magnum, mirificum, grave facere, Cic.: noctuae c. acerbum facere (v. der Zikade), Phaedr.: alci c. facere, quoties etc., Plin. ep.: alci c. maximum facere, ut ne m. Konj. (um zu bewirken, daß nicht usw.), Cic.: alci magnum c. fit cuncto a senatu, Cic.: non modo acclamatione, sed convicio et maledictis impediri (am Reden gehindert werden), Cic.: urgebor iam omnium vestrum convicio, gleich werdet ihr alle mit Vorwürfen mir zu Leibe gehen, Cic. – v. lebl. Subjj., epistulam hanc convicio efflagitarunt codicilli tui, Cic.: cum convicio aurium extorta mihi veritas esset, Cic.: verberavi te cogitationis tacito dumtaxat convicio, Cic.: quae quidem misericors continentia plebis tacitum crudelium victorum convicium est, Val. Max. – Meton., von dem, was einem zum Vorwurf, Tadel gereicht, convicium tot me annos iam se pascere, einen lauten Vorwurf (v. einem ungeratenen Sohne), Plaut. merc. 59. – b) die schimpfende, spottende Schelte, das Schelt-, Schimpfwort, das Lästerwort, die Schimpf-, Lästerrede, das Stichelwort, die Stichelrede, der Spott-, Hohnruf (Ggstz. blanditiae), c. foedissimum, Suet.: c. ioculare, Sen.: c. petulans, Vell.: convicia festa, Spottlieder (der Soldaten beim Triumph), Mart., u. der Knaben bei Hochzeiten, Lucan. u. Sen. poët.: convicia rustica, Ov. – concitari ad convicia, Suet.: dicere alci convicium, Plaut. u. Ov.: facere alci convicium, jmd. schelten, schmähen, Sen. (vgl. no. a): ferre patienter maledicta et convicia hominum, Suet.: incessere alqm conviciis, Suet.: ingerere alci convicia, Hor.: consectari alqm conviciis et sibilis, Cic.: insectari alqm conviciis, Lact.: Caligulam convicium et probrum iudicare, den Beinamen K. für ein Schimpfwort u. eine Schmach erklären, Sen.: lacerare alqm diurnis conviciis, Val. Max., od. probrosis conviciis, Amm.: lacessere alqm conviciis, Amm.: proscindere alqm convicio od. conviciis, Suet. u. Plin.: regerere (zurückgeben) convicia, Hor.: transire a conviciis ac probris ad tela et manus, Tac. – v. lebl. Subjj., cave ne eosdem illos libellos, quos tibi hendecasyllabi nostri blanditiis elicere non possunt, convicio scazontes extorqueant, Plin. ep. 5, 10 (11), 2. – Meton., nemorum convicia, picae, die Schmäher, Lästerer, Spottvögel, Ov. met. 5, 676. – / Die. Schreibung convicium ( nicht convitium) ist die allein richtige, s. Paul. ex Fest. 41, 20. Haupt opusc. 3, 456. Brambach im Rhein. Mus. 24, 538.

    lateinisch-deutsches > convicium

  • 8 criminor

    crīminor, ātus sum, ārī (crimen), anschuldigen, a) jmd. anschuldigen, anklagen, verklagen, jmdm. Vorwürfe machen, bes. im üblen Sinne = jmd. anschwärzen, verunglimpfen, verleumden, senatum, Sall.: patres, Liv.: regem, Curt. – ne me criminaretur tibi (bei dir), Ter.: u. so alium alii, Suet.: patres apud populum od. apud plebem, Liv.: Caesarem apud veteranos, Vell. – m. Ang. in bezug auf was? teils durch allg. Acc., nihil Sestium, Cic. – teils durch Acc. u. Infin., Q. Metellum apud populum Romanum criminatus est bellum illum ducere, Cic. – teils durch einen Satz m. quod u. Konj., magnā invidiā criminatur filium, vir natus quod rem feminarum tetigerit, Phaedr. – b) etwas anschuldigen, zur Last legen, zum Vorwurf machen, über od. wegen etw. Klage führen, sich beklagen, sich beschweren, Vorwürfe machen, m. Ang. was? durch Acc., iam enim non libet omnia criminari, Cic.: tribuni plebis illae intermortuae contiones (Ansprachen ans Volk), quibus cotidie meam potentiam invidiose criminabatur, Cic.: libet enim tibi nescio quid etiam de illa tribu criminari, Cic.: Agrippinae amicitiam in eo cr., an ihm, Tac.: per publicanos cr. Metelli lentitudinem, Vell.: senatus consultum cr. absenti principi (bei dem abw. F.), Plin. ep.: cr. hanc rem apud regem, Iustin. – od. durch Genet., mutuo se rapinae turpissimae criminabantur, Apul. met. 10, 14. – od. durch Acc. u. Infin., venenum eiusdem Clodiae necandae causā parasse Caelium criminantur, Cic.: me esse gratum (dankbar) criminaris, Cic.: extrahi rem criminantes, Liv.: nunc apud mercennarios milites, nunc apud transfugas prodi Romano Syracusas criminabatur, Liv. – od. durch einen Satz m. quod u. Konj., criminabatur (machte zum Vorwurf) etiam, quod Titum filium ab hominibus relegasset et ruri habitare iussisset, Cic. – m. Ang. in betreff? durch de u. Abl., illae res, de quibus criminamur, Cornif. rhet. – c) absol., (wo die Pers. od. Sache, die man anschuldigt, aus dem Zshg. zu ergänzen ist) = Klage führen, vorwerfen, als Beschuldiger (Ankläger) auftreten, ut illi criminantur, Sall. fr.: argumentando criminari crimenve dissolvere, für Beschuldigungen als Beweisführer oder gegen Beschuldigungen als Widerleger auftreten, Cic.: quo gravior criminantis auctoritas esset, Curt. – / Aktive Nbf. crimino, āre, Enn. sat. 8. Plaut. Pseud. 493. – criminor passiv (vgl. Charis. 165, 11. Diom. 337, 18. Prisc. 8, 14), Cic. de leg. agr. 3, 13: criminantur, Augustin. de civ. dei 8, 21: criminatum esse ab alqo, Hyg. astr. 2, 18: criminatus, Apul. met. 7, 23.

    lateinisch-deutsches > criminor

  • 9 exprobro

    ex-probro, āvī, ātum, āre (ex u. probrum), vorhalten, vorwerfen, zum Vorwurfe machen, Vorwürfe machen, a) übh.: α) alqd: id, Plaut.: ea ipsa, Liv.: corporis vitia, Suet.: nudum corpus, Tac.: casus bellicos, Cic.: officia, Cic.: mutuo flagitia, Suet. – zugl. m. in (bei, an) u. Abl., ea (vitia) in adversariis, Cic. de or. 2, 305. – zugl. m. Abl. (durch), versiculis (in V.) praesentia mala, Suet. Tib. 59, 1: ea velut excusando, Tac. ann. 1, 10. – β) alci alqd: haec hosti, Liv.: eadem ei in convivio, Curt.: libertinum ei proavum, Suet.: alci fugam, Ov.: alci periurium, Liv.: vitia puellis, Ov. – γ) alci m. de (in betreff, wegen) u. Abl.: desine de uxore mihi exprobrare, Nep. Epam. 5, 5. – δ) m. folg. Acc. u. Infin.: pergin servom me exprobrare esse? Plaut.: expr. nihilo plus sanitatis in curia quam in foro esse, Liv. – zugl. m. Abl. Gerund. (durch), tamquam vivendo exprobrarent interfectum esse Rubellium Plautum, Tac. ann. 16, 10. – ε) m. folg. quod u. Konj., quasi exprobrare (videntur), quod in vita maneam, Cic. ep. 5, 15, 3: Pompeio a multis exprobratum est, quod etc., Suet. Caes. 50, 1. – ζ) m. folg. dir. Rede: cum illi quidam in altercatione exprobrasset ›quotiens ego vidi patrem tuum etc.‹, Suet. fr. 40 (vit. Hor.) ed. Reiff. (wahrsch. unecht). – η) absol.: quor (= cur) exprobras? Plaut.: circumstabant armati hostes exprobrantes eludentesque, Liv.: est gratus iocus, qui minus exprobrat, quam potest, Quint.: dulcis esse tamen debet, non exprobrans (anfahrend) sonus, Quint. 11, 3, 16. – b) vorhalten = im Tone des Vorwurfs od. unter Vorwürfen (vorwurfsvoll) etw. vorbringen, -entgegenhalten, -erwähnen, -in Erinnerung bringen, -auf etw. hinweisen, aut queri semper aliquid aut etiam exprobrare, Cic. de amic. 71: expr. suam militiam, Liv. 2, 23, 11: sua merita cicatricesque acceptas, Liv. 2, 27, 2: detrita tegmina et nudum corpus, Tac. ann. 1, 18: cicatrices ex vulneribus, verberum notas, Tac. ann. 1, 35. – m. Dat. (jmdm. od. bei jmd.) od. m. apud u. Akk. der Pers., illi beneficia sua, Vulc. Gall. Avid. Cass. 8, 1: ingrato meritum, Ov. her. 12, 21: nec exprobranda (beneficia) apud memores, Liv. 5, 44, 3.

    lateinisch-deutsches > exprobro

  • 10 грубо упрекать

    adv
    gener. (j-m) Vorwürfe an den Kopf werfen (в чём-л.; кого-л.), (j-m) Vorwürfe an den Köpf werfen (кого-л. в чем-л.)

    Универсальный русско-немецкий словарь > грубо упрекать

  • 11 reprocher

    ʀəpʀɔʃe
    v
    1)

    Je ne vous reproche rien. — Das soll kein Vorwurf sein.

    2)
    reprocher
    reprocher [ʀ(ə)pʀɔ∫e] <1>
    (faire grief de) Beispiel: reprocher quelque chose à quelqu'un jdm etwas vorwerfen; Beispiel: reprocher à quelqu'un de faire quelque chose jdm vorwerfen etwas zu tun; Beispiel: avoir quelque chose à reprocher à quelqu'un jdm etwas vorzuwerfen haben
    Beispiel: se reprocher quelque chose sich datif Vorwürfe wegen etwas machen; Beispiel: se reprocher de faire quelque chose sich datif Vorwürfe machen, dass man etwas tut; Beispiel: avoir quelque chose à se reprocher sich datif etwas vorzuwerfen haben

    Dictionnaire Français-Allemand > reprocher

  • 12 hail

    I 1. noun
    1) no pl., no indef. art. (Meteorol.) Hagel, der
    2) (fig.): (shower) Hagel, der; (of insults, questions, etc.) Schwall, der; Flut, die

    a hail of bullets/arrows — ein Kugel-/Pfeilhagel od. -regen

    2. intransitive verb
    1) impers. (Meteorol.)

    it hails or is hailing — es hagelt

    2) (fig.)

    hail downniederprasseln (on auf + Akk.)

    hail down on somebody[Beschimpfungen, Vorwürfe usw.:] auf jemanden einprasseln

    3. transitive verb
    niederhageln od. niederprasseln lassen
    II 1. transitive verb
    1) (call out to) anrufen, (fachspr.) anpreien [Schiff]; (signal to) heranwinken, anhalten [Taxi]
    2) (acclaim) zujubeln (+ Dat.); bejubeln (as als)
    2. interjection
    (arch.) sei gegrüßt (geh.)

    hail Macbeth/to thee, O Caesar — Heil Macbeth/dir, o Cäsar

    Hail Marysee Ave Maria

    * * *
    I 1. [heil] noun
    1) (small balls of ice falling from the clouds: There was some hail during the rainstorm last night.) der Hagel
    2) (a shower (of things): a hail of arrows.) der Hagel
    2. verb
    (to shower hail: It was hailing as I drove home.) hageln
    - academic.ru/33183/hailstone">hailstone
    II 1. [heil] verb
    1) (to shout to in order to attract attention: We hailed a taxi; The captain hailed the passing ship.) rufen,grüßen
    2) (to greet or welcome (a person, thing etc) as something: His discoveries were hailed as a great step forward in medicine.) bejubeln
    2. noun
    (a shout (to attract attention): Give that ship a hail.) der Gruß
    3. interjection
    (an old word of greeting: Hail, O King!) Heil!
    * * *
    hail1
    [heɪl]
    I. vt
    to \hail sb jdn [be]grüßen
    2. ( form: call)
    to \hail sb jdn rufen
    to \hail sth etw anrufen
    I tried to \hail her from the car window ich versuchte, sie durch Zurufen aus dem Autofenster auf mich aufmerksam zu machen
    to \hail a taxi [or cab] ein Taxi rufen [o herbeiwinken
    to \hail sb/sth jdm/etw zujubeln
    to \hail sb/sth as sth jdn/etw als etw bejubeln
    the film was \hailed as a masterpiece in its day der Film wurde als ein Meisterwerk seiner Zeit gepriesen
    II. vi ( form or hum)
    to \hail from sth von etw dat stammen, in etw dat beheimatet sein
    this yacht \hails from Brighton der Heimathafen dieser Yacht ist Brighton
    where do you \hail from? woher kommen Sie?, wo stammen Sie her? geh
    III. n
    1. (greeting) Gruß m
    2. (earshot) Rufweite f
    out of/within \hail außer/in Rufweite
    IV. interj ( poet or old) sei/seid gegrüßt veraltet o hum
    \hail thee Caesar! heil dir Cäsar!
    hail2
    [heɪl]
    I. n no pl Hagel m
    a \hail of bullets/stones ein Kugel-/Steinhagel m
    a \hail of insults ein Schwall m von Beschimpfungen
    II. vi
    it's \hailing impers es hagelt
    * * *
    I [heɪl]
    1. n
    Hagel m

    a hail of stonesein Steinhagel m, ein Hagel von Steinen

    in a hail of bulletsim Kugel- or Geschosshagel

    2. vi
    hageln II
    1. vt
    1) (= acclaim) zujubeln (+dat), bejubeln

    to hail sb/sth as sth — jdn/etw als etw feiern

    2) (= call loudly) zurufen (+dat); ship anrufen, preien (spec); taxi (by calling) rufen; (by making sign) anhalten, (herbei)winken
    2. vi

    they hail from all parts of the world —

    where do you hail from?wo stammen Sie her?

    3. interj

    (obs, liter) hail (to)... hail Caesar — sei gegrüßt,... (liter) heil dir Cäsar

    4. n
    (Zu)ruf m
    * * *
    hail1 [heıl]
    A s Hagel m (auch fig von Flüchen, Fragen, Steinen etc):
    hail of bullets Geschosshagel
    B v/i
    1. unpers hageln:
    it is hailing es hagelt
    2. hail down fig niederhageln, -prasseln ( beide:
    on, upon auf akk)
    C v/t hail down fig niederhageln oder -prasseln lassen (on, upon auf akk):
    hail blows down on sb jemanden mit Schlägen eindecken
    hail2 [heıl]
    A v/t
    1. freudig oder mit Beifall begrüßen, zujubeln (dat):
    they hailed him (as) king sie jubelten ihm als König zu
    2. (be)grüßen
    3. jemanden, ein Taxi etc herbeirufen oder -winken
    4. fig etwas begrüßen, begeistert aufnehmen
    B v/i
    1. besonders SCHIFF rufen, sich melden
    2. (her)stammen, kommen ( beide:
    from von oder aus)
    C int besonders poet heil!
    D s
    1. Gruß m
    2. (Zu)Ruf m
    3. Ruf-, Hörweite f:
    within hail in Rufweite
    * * *
    I 1. noun
    1) no pl., no indef. art. (Meteorol.) Hagel, der
    2) (fig.): (shower) Hagel, der; (of insults, questions, etc.) Schwall, der; Flut, die

    a hail of bullets/arrows — ein Kugel-/Pfeilhagel od. -regen

    2. intransitive verb
    1) impers. (Meteorol.)

    it hails or is hailing — es hagelt

    2) (fig.)

    hail downniederprasseln (on auf + Akk.)

    hail down on somebody[Beschimpfungen, Vorwürfe usw.:] auf jemanden einprasseln

    3. transitive verb
    niederhageln od. niederprasseln lassen
    II 1. transitive verb
    1) (call out to) anrufen, (fachspr.) anpreien [Schiff]; (signal to) heranwinken, anhalten [Taxi]
    2) (acclaim) zujubeln (+ Dat.); bejubeln (as als)
    2. interjection
    (arch.) sei gegrüßt (geh.)

    hail Macbeth/to thee, O Caesar — Heil Macbeth/dir, o Cäsar

    * * *
    n.
    Hagel -- m.

    English-german dictionary > hail

  • 13 recriminar

    rrɛkrimi'nar
    v
    verbo transitivo
    ————————
    recriminarse verbo pronominal
    recriminar
    recriminar [rrekrimi'nar]
    num1num (reprochar) Vorwürfe machen +dativo
    num2num (acusar) beschuldigen

    Diccionario Español-Alemán > recriminar

  • 14 convicium

    convīcium, iī, n. (= convocium, aus con u. vox), die laute Stimmerhebung, I) im allg., der durch lautes Sprechen, bes. Zanken, Streiten, Keifen entstandene Lärm, das Geschrei, Gezänk, Zankgeschrei, Gekeife, der laute Zank u. Streit, c. mulierum, Cic. fr.: cantorum, Cic.: aures convicio defessae, Cic.: ante aedes facere convicium, Ter. – v. Tieren, c. ranarum, Phaedr.: querulae convicia ranae, Col. poët. – II) insbes., das gegen eine bestimmte Person gerichtete, die Schelte, die Scheltrede, a) die tadelnde, mißbilligende Schelte, der laute Tadel, die Strafrede, Strafpredigt, die laute Zurechtweisung, der laute Vorwurf, der laute Widerspruch, (Ggstz. plausus), convicium acerbum, Phaedr.: grave, Cic.: hesternum Icilii, Liv.: cotidianum, Quint. – alqm conviciis agitare (zusetzen), quod (weil, daß usw.), Iustin.: clamore et conviciis et sibilis consectari, Cic.: convicio alcis corripi, Caes.: reprehensoris convicia (Vorwürfe = Ausstellungen) diluere, Cic. – alci convicium facere, jmdm. Vorwürfe machen, eine Str. halten, ihn ausschelten, Plaut., Cic. u.a.: u. so alci c. magnum, mirificum, grave facere, Cic.: noctuae c. acerbum facere (v. der Zikade), Phaedr.: alci c. facere, quoties etc., Plin. ep.: alci c. maximum facere, ut ne m. Konj. (um zu bewirken, daß nicht usw.), Cic.: alci magnum c. fit cuncto a senatu, Cic.: non modo acclamatione, sed
    ————
    convicio et maledictis impediri (am Reden gehindert werden), Cic.: urgebor iam omnium vestrum convicio, gleich werdet ihr alle mit Vorwürfen mir zu Leibe gehen, Cic. – v. lebl. Subjj., epistulam hanc convicio efflagitarunt codicilli tui, Cic.: cum convicio aurium extorta mihi veritas esset, Cic.: verberavi te cogitationis tacito dumtaxat convicio, Cic.: quae quidem misericors continentia plebis tacitum crudelium victorum convicium est, Val. Max. – Meton., von dem, was einem zum Vorwurf, Tadel gereicht, convicium tot me annos iam se pascere, einen lauten Vorwurf (v. einem ungeratenen Sohne), Plaut. merc. 59. – b) die schimpfende, spottende Schelte, das Schelt-, Schimpfwort, das Lästerwort, die Schimpf-, Lästerrede, das Stichelwort, die Stichelrede, der Spott-, Hohnruf (Ggstz. blanditiae), c. foedissimum, Suet.: c. ioculare, Sen.: c. petulans, Vell.: convicia festa, Spottlieder (der Soldaten beim Triumph), Mart., u. der Knaben bei Hochzeiten, Lucan. u. Sen. poët.: convicia rustica, Ov. – concitari ad convicia, Suet.: dicere alci convicium, Plaut. u. Ov.: facere alci convicium, jmd. schelten, schmähen, Sen. (vgl. no. a): ferre patienter maledicta et convicia hominum, Suet.: incessere alqm conviciis, Suet.: ingerere alci convicia, Hor.: consectari alqm conviciis et sibilis, Cic.: insectari alqm conviciis, Lact.: Caligulam convicium et probrum iudicare, den Beinamen K. für ein
    ————
    Schimpfwort u. eine Schmach erklären, Sen.: lacerare alqm diurnis conviciis, Val. Max., od. probrosis conviciis, Amm.: lacessere alqm conviciis, Amm.: proscindere alqm convicio od. conviciis, Suet. u. Plin.: regerere (zurückgeben) convicia, Hor.: transire a conviciis ac probris ad tela et manus, Tac. – v. lebl. Subjj., cave ne eosdem illos libellos, quos tibi hendecasyllabi nostri blanditiis elicere non possunt, convicio scazontes extorqueant, Plin. ep. 5, 10 (11), 2. – Meton., nemorum convicia, picae, die Schmäher, Lästerer, Spottvögel, Ov. met. 5, 676. – Die. Schreibung convicium ( nicht convitium) ist die allein richtige, s. Paul. ex Fest. 41, 20. Haupt opusc. 3, 456. Brambach im Rhein. Mus. 24, 538.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > convicium

  • 15 criminor

    crīminor, ātus sum, ārī (crimen), anschuldigen, a) jmd. anschuldigen, anklagen, verklagen, jmdm. Vorwürfe machen, bes. im üblen Sinne = jmd. anschwärzen, verunglimpfen, verleumden, senatum, Sall.: patres, Liv.: regem, Curt. – ne me criminaretur tibi (bei dir), Ter.: u. so alium alii, Suet.: patres apud populum od. apud plebem, Liv.: Caesarem apud veteranos, Vell. – m. Ang. in bezug auf was? teils durch allg. Acc., nihil Sestium, Cic. – teils durch Acc. u. Infin., Q. Metellum apud populum Romanum criminatus est bellum illum ducere, Cic. – teils durch einen Satz m. quod u. Konj., magnā invidiā criminatur filium, vir natus quod rem feminarum tetigerit, Phaedr. – b) etwas anschuldigen, zur Last legen, zum Vorwurf machen, über od. wegen etw. Klage führen, sich beklagen, sich beschweren, Vorwürfe machen, m. Ang. was? durch Acc., iam enim non libet omnia criminari, Cic.: tribuni plebis illae intermortuae contiones (Ansprachen ans Volk), quibus cotidie meam potentiam invidiose criminabatur, Cic.: libet enim tibi nescio quid etiam de illa tribu criminari, Cic.: Agrippinae amicitiam in eo cr., an ihm, Tac.: per publicanos cr. Metelli lentitudinem, Vell.: senatus consultum cr. absenti principi (bei dem abw. F.), Plin. ep.: cr. hanc rem apud regem, Iustin. – od. durch Genet., mutuo se rapinae turpissimae criminab-
    ————
    antur, Apul. met. 10, 14. – od. durch Acc. u. Infin., venenum eiusdem Clodiae necandae causā parasse Caelium criminantur, Cic.: me esse gratum (dankbar) criminaris, Cic.: extrahi rem criminantes, Liv.: nunc apud mercennarios milites, nunc apud transfugas prodi Romano Syracusas criminabatur, Liv. – od. durch einen Satz m. quod u. Konj., criminabatur (machte zum Vorwurf) etiam, quod Titum filium ab hominibus relegasset et ruri habitare iussisset, Cic. – m. Ang. in betreff? durch de u. Abl., illae res, de quibus criminamur, Cornif. rhet. – c) absol., (wo die Pers. od. Sache, die man anschuldigt, aus dem Zshg. zu ergänzen ist) = Klage führen, vorwerfen, als Beschuldiger (Ankläger) auftreten, ut illi criminantur, Sall. fr.: argumentando criminari crimenve dissolvere, für Beschuldigungen als Beweisführer oder gegen Beschuldigungen als Widerleger auftreten, Cic.: quo gravior criminantis auctoritas esset, Curt. – Aktive Nbf. crimino, āre, Enn. sat. 8. Plaut. Pseud. 493. – criminor passiv (vgl. Charis. 165, 11. Diom. 337, 18. Prisc. 8, 14), Cic. de leg. agr. 3, 13: criminantur, Augustin. de civ. dei 8, 21: criminatum esse ab alqo, Hyg. astr. 2, 18: criminatus, Apul. met. 7, 23.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > criminor

  • 16 exprobro

    ex-probro, āvī, ātum, āre (ex u. probrum), vorhalten, vorwerfen, zum Vorwurfe machen, Vorwürfe machen, a) übh.: α) alqd: id, Plaut.: ea ipsa, Liv.: corporis vitia, Suet.: nudum corpus, Tac.: casus bellicos, Cic.: officia, Cic.: mutuo flagitia, Suet. – zugl. m. in (bei, an) u. Abl., ea (vitia) in adversariis, Cic. de or. 2, 305. – zugl. m. Abl. (durch), versiculis (in V.) praesentia mala, Suet. Tib. 59, 1: ea velut excusando, Tac. ann. 1, 10. – β) alci alqd: haec hosti, Liv.: eadem ei in convivio, Curt.: libertinum ei proavum, Suet.: alci fugam, Ov.: alci periurium, Liv.: vitia puellis, Ov. – γ) alci m. de (in betreff, wegen) u. Abl.: desine de uxore mihi exprobrare, Nep. Epam. 5, 5. – δ) m. folg. Acc. u. Infin.: pergin servom me exprobrare esse? Plaut.: expr. nihilo plus sanitatis in curia quam in foro esse, Liv. – zugl. m. Abl. Gerund. (durch), tamquam vivendo exprobrarent interfectum esse Rubellium Plautum, Tac. ann. 16, 10. – ε) m. folg. quod u. Konj., quasi exprobrare (videntur), quod in vita maneam, Cic. ep. 5, 15, 3: Pompeio a multis exprobratum est, quod etc., Suet. Caes. 50, 1. – ζ) m. folg. dir. Rede: cum illi quidam in altercatione exprobrasset ›quotiens ego vidi patrem tuum etc.‹, Suet. fr. 40 (vit. Hor.) ed. Reiff. (wahrsch. unecht). – η) absol.: quor (= cur) exprobras? Plaut.: circumstabant armati hostes exprobrantes eludentesque, Liv.: est gratus
    ————
    iocus, qui minus exprobrat, quam potest, Quint.: dulcis esse tamen debet, non exprobrans (anfahrend) sonus, Quint. 11, 3, 16. – b) vorhalten = im Tone des Vorwurfs od. unter Vorwürfen (vorwurfsvoll) etw. vorbringen, -entgegenhalten, -erwähnen, -in Erinnerung bringen, -auf etw. hinweisen, aut queri semper aliquid aut etiam exprobrare, Cic. de amic. 71: expr. suam militiam, Liv. 2, 23, 11: sua merita cicatricesque acceptas, Liv. 2, 27, 2: detrita tegmina et nudum corpus, Tac. ann. 1, 18: cicatrices ex vulneribus, verberum notas, Tac. ann. 1, 35. – m. Dat. (jmdm. od. bei jmd.) od. m. apud u. Akk. der Pers., illi beneficia sua, Vulc. Gall. Avid. Cass. 8, 1: ingrato meritum, Ov. her. 12, 21: nec exprobranda (beneficia) apud memores, Liv. 5, 44, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exprobro

  • 17 sting

    1. noun
    1) (wounding) Stich, der; (by jellyfish, nettles) Verbrennung, die
    2) (pain) Stechen, das; stechender Schmerz; (from ointment, cane, whip, wind, rash) Brennen, das

    a sting in the tail(fig.) ein Pferdefuß

    take the sting out of something(fig.) einer Sache (Dat.) den Stachel nehmen (geh.)

    3) (Zool.) [Gift]stachel, der
    4) (fraud) Ding, das (ugs.); (police operation) Operation, die
    2. transitive verb,
    1) (wound) stechen

    a bee stung [him on] his arm — eine Biene stach ihm in den Arm

    a jellyfish stung me/my leg — ich habe mich/mein Bein an einer Qualle verbrannt

    2) (cause pain to)

    the smoke/the wind stung my eyes — der Rauch/der Wind brannte mir in den Augen

    3) (hurt mentally) tief treffen; [zutiefst] verletzen

    stingingscharf [Vorwürfe, Anklagen, Kritik]

    4) (incite)

    sting somebody into something/doing something — jemanden zu etwas anstacheln/dazu anstacheln, etwas zu tun

    5) (sl.): (swindle) übers Ohr hauen (ugs.)
    3. intransitive verb,
    1) (feel pain) brennen
    2) (have sting) stechen
    * * *
    1. [stiŋ] noun
    1) (a part of some plants, insects etc, eg nettles and wasps, that can prick and inject an irritating or poisonous fluid into the wound.) der Stachel
    2) (an act of piercing with this part: Some spiders give a poisonous sting.) der Stich, der Biß
    3) (the wound, swelling, or pain caused by this: You can soothe a wasp sting by putting vinegar on it.) der Stich, der Biß
    2. verb
    1) (to wound or hurt by means of a sting: The child was badly stung by nettles/mosquitoes; Do those insects sting?) stechen
    2) ((of a wound, or a part of the body) to smart or be painful: The salt water made his eyes sting.) brennen
    * * *
    [stɪŋ]
    I. n
    1. BIOL of a bee, hornet Stachel m; of a jellyfish Brennfaden m; of a plant Brennhaar nt
    2. (wound) Stich m; of jellyfish Brennen nt
    bee/hornet/wasp \sting Bienen-/Hornissen-/Wespenstich m
    3. no pl (from antiseptic, ointment) Brennen nt; (from needle) Stechen nt; (from whip) brennender Schmerz
    \sting of defeat ( fig) schmerzliche Niederlage
    \sting of remorse Gewissensbisse pl
    4. no pl (harshness) of a remark, irony, satire Stachel m; of a voice, criticism Schärfe f
    I will never forget the \sting of his words ich werde die Kränkung durch seine Worte niemals vergessen
    5. AM ( fam: theft) großer Coup
    6. AM ( fam: police operation) Undercovereinsatz m
    7.
    to have a \sting in the tail (have surprising end) eine Pointe haben; (have negative aspect) eine Kehrseite haben
    to take the \sting out of sth etw dat den Stachel nehmen
    II. vi
    <stung, stung>
    bee, hornet stechen; disinfectant, sunburn brennen; wound, cut schmerzen, weh tun; ( fig) words, criticism schmerzen
    III. vt
    <stung, stung>
    to \sting sb insect jdn stechen; jellyfisch jdn brennen
    I was stung by the nettles ich habe mich an den Nesseln verbrannt
    the vodka stung her throat der Wodka brannte ihr im Hals
    his conscience stung him for weeks after the incident ( fig) sein Gewissen plagte ihn nach dem Unfall noch wochenlang
    to \sting sb's eyes sand, wind, hail jdm in den Augen brennen
    3. (upset)
    to \sting sb jdn verletzen [o kränken]
    he was stung by her criticisms ihre Kritik hat ihn tief getroffen
    4. BRIT, AUS (goad)
    to \sting sb into sth jdn zu etw dat aufstacheln
    the negative comments stung me into action die abfälligen Bemerkungen ließen mich aktiv werden
    to \sting sb jdn übers Ohr hauen fam [o sl abzocken]; (overcharge) jdn schröpfen fam
    to \sting sb [for] sth jdm etw abknöpfen fam
    the bank stung me £50 in charges when I went overdrawn als ich das Konto überzogen hatte, hat mir die Bank eine Überziehungsgebühr von 50 Pfund aufgebrummt
    to \sting sb with higher fees/surcharges/new taxes jdm höhere Gebühren/Zuschläge/neue Steuern aufbrummen fam
    * * *
    [stɪŋ] vb: pret, ptp stung
    1. n
    1) (ZOOL, BOT: organ of insect) Stachel m; (of jellyfish) Brennfaden m; (of nettle) Brennhaar nt
    2) (of insect = act, wound) Stich m; (of nettle, jellyfish, = act) Brennen nt; (= wound) Quaddel f
    3) (= pain from needle etc) Stechen nt, stechender Schmerz; (of antiseptic, ointment, from nettle etc) Brennen nt; (of whip) brennender Schmerz

    there might be a bit of a sting —

    4) (fig of remark, irony) Stachel m; (of attack, criticism etc) Schärfe f

    to take the sting out of sth — etw entschärfen; (out of remark, criticism also) einer Sache (dat) den Stachel nehmen

    to have a sting in its tail (story, film) — ein unerwartet fatales Ende nehmen; (remark)

    death, where now thy sting? — Tod, wo ist dein Stachel?

    2. vt
    1) (insect) stechen; (jellyfish) verbrennen
    2)
    3) (comments, sarcasm etc) treffen, schmerzen; (remorse, conscience) quälen

    to sting sb into doing sth — jdn antreiben, etw zu tun

    he was stung into replyinger ließ sich dazu hinreißen zu antworten

    4) (inf)

    could I sting you for a fiver?kann ich dir einen Fünfer abknöpfen? (inf)

    3. vi
    1) (insect) stechen; (nettle, jellyfish etc) brennen; (= burn eyes, cut, ointment etc) brennen
    2) (hail etc) wie mit Nadeln stechen
    3) (comments, sarcasm etc) schmerzen
    * * *
    sting [stıŋ]
    A v/t prät stung [stʌŋ], obs stang [stæŋ], pperf stung
    1. stechen
    2. beißen, brennen in oder auf (dat)
    3. schmerzen, jemandem wehtun (Schlag etc):
    be stung with remorse von Reue geplagt werden oder sein
    4. anstacheln, reizen ( beide:
    into zu):
    sting sb into action jemanden aktiv werden lassen
    5. umg
    a) jemanden neppen ( for um Geld etc)
    b) sting sb for a pound jemandem ein Pfund abknöpfen
    B v/i
    1. stechen
    2. brennen, beißen (Pfeffer etc)
    3. schmerzen, wehtun (beide auch fig)
    C s
    1. Stachel m (eines Insekts, des Todes etc)
    2. a) Stich m, Biss m
    b) Brennen n, brennender Schmerz:
    sting of conscience Gewissensbisse pl;
    the sting is in the tail fig das dicke Ende kommt noch;
    the plan has a sting in the ( oder its) tail der Plan hat einen Pferdefuß;
    take the sting out of fig einer Sache den Stachel nehmen
    3. Pointe f, Spitze f (eines Epigramms etc)
    4. Schwung m, Wucht f
    5. BOT academic.ru/70792/stimulus">stimulus 3
    * * *
    1. noun
    1) (wounding) Stich, der; (by jellyfish, nettles) Verbrennung, die
    2) (pain) Stechen, das; stechender Schmerz; (from ointment, cane, whip, wind, rash) Brennen, das

    a sting in the tail(fig.) ein Pferdefuß

    take the sting out of something(fig.) einer Sache (Dat.) den Stachel nehmen (geh.)

    3) (Zool.) [Gift]stachel, der
    4) (fraud) Ding, das (ugs.); (police operation) Operation, die
    2. transitive verb,
    1) (wound) stechen

    a bee stung [him on] his arm — eine Biene stach ihm in den Arm

    a jellyfish stung me/my leg — ich habe mich/mein Bein an einer Qualle verbrannt

    the smoke/the wind stung my eyes — der Rauch/der Wind brannte mir in den Augen

    3) (hurt mentally) tief treffen; [zutiefst] verletzen

    stingingscharf [Vorwürfe, Anklagen, Kritik]

    sting somebody into something/doing something — jemanden zu etwas anstacheln/dazu anstacheln, etwas zu tun

    5) (sl.): (swindle) übers Ohr hauen (ugs.)
    3. intransitive verb,
    1) (feel pain) brennen
    2) (have sting) stechen
    * * *
    n.
    Brennen - n.
    Stachel -n m.
    Stich -e (Wespen-) m.
    Stich -e m.
    brennender Schmerz m. v.
    (§ p.,p.p.: stung)
    = brennen (auf) v.
    jemanden aktiv werden lassen ausdr.
    jemanden necken ausdr.
    stechen (Insekt) v.

    English-german dictionary > sting

  • 18 корить

    F tadeln (за В wegen G); Vorwürfe machen ( В jemandem); vorwerfen (В/Т jemandem A)
    * * *
    кори/ть fam tadeln (за В wegen G); Vorwürfe machen (В jemandem); vorwerfen ( В/Т jemandem A)
    * * *
    кор|и́ть
    <-ю́, -и́шь> нсв
    прх rügen, schelten, tadeln

    Универсальный русско-немецкий словарь > корить

  • 19 укор

    у́кор м., -и, ( два) укора Tadel m, -, Vorwurf m, Vorwürfe; Търпя укори Vorwürfe leiden.

    Български-немски речник > укор

  • 20 упрек

    у́пре|к м., -ци, ( два) упрека Vorwurf m, Vorwürfe; Отправям упреци към някого Jmdm. Vorwürfe machen.

    Български-немски речник > упрек

См. также в других словарях:

  • Vorwürfe machen — [Aufbauwortschatz (Rating 1500 3200)] Auch: • die Schuld geben Bsp.: • Gib mir nicht die Schuld für diesen Misserfolg! …   Deutsch Wörterbuch

  • Vorwürfe machen — anschuldigen; vorhalten; vorwerfen; zum Vorwurf machen; beschuldigen …   Universal-Lexikon

  • Sexueller Missbrauch in der römisch-katholischen Kirche — ist ein Phänomen, das seit Mitte der neunziger Jahre weltweit größere öffentliche Aufmerksamkeit erhalten hat. Die Sensibilisierung für das frühere Tabuthema hat viele Opfer ermutigt, 30 oder 40 Jahre nach den Vorfällen an die Öffentlichkeit zu… …   Deutsch Wikipedia

  • Roschacher-Affäre — Die Roschacher Affäre, auch Roschacher Blocher Affäre, GPK Affäre oder Fall Roschacher, bezeichnet eine Reihe von Ereignissen im Herbst 2007, unmittelbar vor den Schweizer Parlamentswahlen mit einer Vielzahl von Akteuren rund um schweizerische… …   Deutsch Wikipedia

  • Fall Roschacher — Die Roschacher Affäre, auch Roschacher Blocher Affäre, GPK Affäre oder Fall Roschacher, bezeichnet eine Reihe von Ereignissen im Herbst 2007, unmittelbar vor den Schweizer Parlamentswahlen mit einer Vielzahl von Akteuren rund um schweizerische… …   Deutsch Wikipedia

  • Vorwurf — Anschuldigung; Beschuldigung; Vorhaltung; Unterstellung; Bezichtigung * * * Vor|wurf [ fo:ɐ̯vʊrf], der; [e]s, Vorwürfe [ fo:ɐ̯vʏrfə]: Äußerung, mit der jmd. jmdm. etwas vorwirft, sein Handeln, Verhalten rügt: ein versteckter, leiser, schwerer… …   Universal-Lexikon

  • Unruhen in Osttimor 2006 — Lage Osttimors. Die Unruhen in Osttimor 2006 entzündeten sich am Protest von Soldaten, die aus dem Westen des Landes stammten. Neben den Auseinandersetzungen zwischen meuternden Soldaten, Polizisten und der Armee kam es zu ethnisch motivierten… …   Deutsch Wikipedia

  • Amtsmissbrauchaffären in der Wiener Polizei 2006 — 2006 wurden zwei Amtsmissbrauchaffären in der Wiener Polizei an die Öffentlichkeit getragen, die hinsichtlich der handelnden Personen miteinander verflochten waren. Einer der beiden Involvierten, Ernst Geiger, ist 2009 – rehabilitiert – wieder… …   Deutsch Wikipedia

  • Chronologie der Unruhen in Osttimor 2006 — Diese Liste führt die Vorfälle während der Unruhen in Osttimor 2006 auf. → Hauptartikel: Unruhen in Osttimor 2006 Inhaltsverzeichnis 1 2006 1.1 Januar 2006 1.2 Februar 2006 …   Deutsch Wikipedia

  • Heinrich IV. (HRR) — Aus einem Evangeliar aus St. Emmeram, nach 1106: In der oberen Reihe Kaiser Heinrich IV. (Heinricus imperator) zwischen seinen Söhnen. Ihm zur Linken Konrad (Chuonradus), der 1101 in Opposition zu seinen Vater verstorben war, und zu seiner… …   Deutsch Wikipedia

  • Wolfgang Fränkel — Wolfgang Immerwahr[1][2] Fränkel (* 4. Januar 1905 in Gablonz; † 29. November 2010 in Bad Liebenzell[3]) war ein deutscher Jurist. Inhaltsverzeichnis 1 Als Mitarbeiter bei der Reichsanwaltschaft …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»