Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Vārum

  • 1 vārus

        vārus adj.    [CVR-], bent, turned awry, crooked: a pectore manūs, O.—Poet.: Alterum (genus hominum) huic varum, i. e. different from this, H. —With legs bent inward, knock-kneed: hunc varum distortis cruribus Balbutit, H.
    * * *
    vara, varum ADJ
    bent-outwards; bandy; bow-legged; contrasting

    Latin-English dictionary > vārus

  • 2 dum

    **A** - dum, adv.: [st2]1 [-] jusqu'à ce point, maintenant, encore. [st2]2 [-] eh bien! donc!    - nihil dum, Cic.: rien encore.    - vix dum, Liv.: à peine.    - nec dum, Virg.: pas encore.    - age dum (agedum): eh bien donc! (dum particule adv. qui se met à la fin de certains mots: nedum...)    - qui dum (quidum)...: comment donc... ? **B** - dum, conj.: [ABCU]A - avec l'indicatif (dum avec valeur purement chronologique). [st1]1 [-] pendant que (dum est alors suivi de l'ind. présent).    - dum haec geruntur, Caes.: pendant que ces choses se passaient.    - dum quaerit escam, margaritam repperit gallus: pendant qu'il cherchait sa nourriture, un coq trouva une perle. [st1]2 [-] dum + ind. prés. ou parf.: en + part. présent, si le sujet des deux prop. est identique.    - dum Cyri et Alexandri similis esse voluit, et Crassi et multorum Crassorum inventus est dissimillimus, Cic. Br. 282: en voulant ressembler à Cyrus et à Alexandre, il en vint à ne pas ressembler du tout à Crassus et à beaucoup d'autres Crassus.    - dum pauca mancipia retinere vult (voluit), fortunas omnes perdidit, Cic.: en voulant garder quelques esclaves, il perdit toute sa fortune. [st1]3 [-] pendant tout le temps que, tant que.    - hoc feci, dum licuit: je l'ai fait, tant que ce fut permis.    - vivet Maeonides Tenedos dum stabit et Ide, Ov. A. 1, 15: le poète de Méonie (Homère) vivra tant que se dresseront Ténédos et le mont Ida. [st1]4 [-] dum + ind. futur antérieur (qqf. ind. prés.): jusqu'au moment où, jusqu'à ce que.    - exspectate dum rediero: attendez que je revienne.    - Tityre, dum redeo, pasce capellas, Virg. B. 9, 23: Tityre, jusqu'à ce que je revienne, fais paître mes chevrettes. [ABCU]B - avec le subjonctif (qui traduit une action envisagée par l’esprit et une intention). [st1]1 [-] jusqu'à ce que.    - exspecta dum redeam: attends que je revienne.    - Caesar ex eo tempore, dum ad flumen Varum veniatur, se frumentum daturum pollicetur, Caes. B. C. 1, 87, 1: César promet de donner du blé depuis ce moment-là jusqu'à ce qu'on arrive au Var. [st1]2 [-] du moment que, pourvu que (négation ne)    - oderint, dum metuant: qu'ils me haïssent, pourvu qu'ils me craignent.    - dum ne sit te ditior alter, Hor.: pourvu que personne ne soit plus riche que toi.
    * * *
    **A** - dum, adv.: [st2]1 [-] jusqu'à ce point, maintenant, encore. [st2]2 [-] eh bien! donc!    - nihil dum, Cic.: rien encore.    - vix dum, Liv.: à peine.    - nec dum, Virg.: pas encore.    - age dum (agedum): eh bien donc! (dum particule adv. qui se met à la fin de certains mots: nedum...)    - qui dum (quidum)...: comment donc... ? **B** - dum, conj.: [ABCU]A - avec l'indicatif (dum avec valeur purement chronologique). [st1]1 [-] pendant que (dum est alors suivi de l'ind. présent).    - dum haec geruntur, Caes.: pendant que ces choses se passaient.    - dum quaerit escam, margaritam repperit gallus: pendant qu'il cherchait sa nourriture, un coq trouva une perle. [st1]2 [-] dum + ind. prés. ou parf.: en + part. présent, si le sujet des deux prop. est identique.    - dum Cyri et Alexandri similis esse voluit, et Crassi et multorum Crassorum inventus est dissimillimus, Cic. Br. 282: en voulant ressembler à Cyrus et à Alexandre, il en vint à ne pas ressembler du tout à Crassus et à beaucoup d'autres Crassus.    - dum pauca mancipia retinere vult (voluit), fortunas omnes perdidit, Cic.: en voulant garder quelques esclaves, il perdit toute sa fortune. [st1]3 [-] pendant tout le temps que, tant que.    - hoc feci, dum licuit: je l'ai fait, tant que ce fut permis.    - vivet Maeonides Tenedos dum stabit et Ide, Ov. A. 1, 15: le poète de Méonie (Homère) vivra tant que se dresseront Ténédos et le mont Ida. [st1]4 [-] dum + ind. futur antérieur (qqf. ind. prés.): jusqu'au moment où, jusqu'à ce que.    - exspectate dum rediero: attendez que je revienne.    - Tityre, dum redeo, pasce capellas, Virg. B. 9, 23: Tityre, jusqu'à ce que je revienne, fais paître mes chevrettes. [ABCU]B - avec le subjonctif (qui traduit une action envisagée par l’esprit et une intention). [st1]1 [-] jusqu'à ce que.    - exspecta dum redeam: attends que je revienne.    - Caesar ex eo tempore, dum ad flumen Varum veniatur, se frumentum daturum pollicetur, Caes. B. C. 1, 87, 1: César promet de donner du blé depuis ce moment-là jusqu'à ce qu'on arrive au Var. [st1]2 [-] du moment que, pourvu que (négation ne)    - oderint, dum metuant: qu'ils me haïssent, pourvu qu'ils me craignent.    - dum ne sit te ditior alter, Hor.: pourvu que personne ne soit plus riche que toi.
    * * *
        Dum, Aduerbium temporis, varia significat. Virgil. Plin. Quand, Ce pendant que.
    \
        Dum, Vsquedum, vel donec: et iungitur his fere verbis, Moror, opperior, expecto. Liuius, Paucos morati dies dum socii venirent. Apres avoir sejourné quelques jours en attendant leurs compaignons, Tant que leurs compaignons veinssent.
    \
        Expectat dum hinc denuo abeat. Terent. Tant que.
    \
        Expectabo dum veniat. Terent. Jusques à tant qu'il vienne.
    \
        Ne expectent dum a Roma legati veniant. Liu. Qu'ils n'attendent point qu'il viennent embassades de Rome.
    \
        Tantisper dum. Terentius, Te meum dici tantisper volo, dum quod te dignum est, sacis. Autant, ou Tant de temps que.
    \
        Dum ne reducam, turbent, porro quam velint. Terent. Pourveu que.
    \
        Tam diu dum. Cic. Tam diu dum forum habuit ornatum. Tant de temps que, etc.
    \
        Dum, Quandiu. Plaut. Dum hae consilescunt turbae. Pendant que ceste noise s'appaise.
    \
        - aliquo mihi est hinc Ablegandus, dum parit Philumena. Terent. Ce pendant que, Entre temps que.
    \
        Dum est tener. Cic. Lors qu'il est tendre.
    \
        Dum studeo obsequi tibi, pene illusi vitam filiae. Terent. En mettant peine de te faire service, etc.
    \
        Ne expectetis dum exeat. Terent. Ne vous attendez point qu'il sorte hors.
    \
        Dum redeo pasce capellas. Virgil. Attendant que je retourne, Pendant que je iray et reviendray.
    \
        Delitui, dum vela darent. Virgil. En attendant que.
    \
        Dum interea, pro Interea dum. Terent. Dum haec loquimur, interea loci ad macellum vbi venimus, etc. Sur ces entrefaictes, Pendant cela.
    \
        Dum, pro Tunc quum. Terent. Dum incipis, grauia sunt. Lors que tu viens à commencer, etc.
    \
        Dum, pro Tandiu, vel tantisper dum, aut quandiu. Plaut. Tant que, ou Autant de temps que.
    \
        Dum hominum genus erit. Cic. Tant que le monde durera.
    \
        Neque dum, pro Et nondum. Cels. Et que point encore.
    \
        Nihil dum, id est Nihil adhuc. Cic. Quanquam nihil dum audieramus nec vbi esses, nec, etc. Rien encore.
    \
        Dum, Postquam. Martial. Audieris dum grande sophos. Apres que tu, etc.
    \
        Dum, pro Quoad. Colum. Paulum aqua maceratur, dum inlentescat. Jusques à tant que, etc.
    \
        Dummodo. Liu. Dummodo virum honoratum videret. Pourveu que, etc.
    \
        Dum ne. Cic. Sicui adhuc videor segnior fuisse, dum ne tibi videar, non laboro. Pourveu que moyennant que.

    Dictionarium latinogallicum > dum

  • 3 paulum

    [st1]1 [-] paulum (paullum), adv.: un peu.    - paulum afuit quin Varum interficeret, Caes.: il s'en fallut de peu qu'il ne tuât Varus. [st1]2 [-] paulum, i, n.: un peu, une faible quantité.    - paulum agelli, Ter. Ad.: un petit coin de terre.
    * * *
    [st1]1 [-] paulum (paullum), adv.: un peu.    - paulum afuit quin Varum interficeret, Caes.: il s'en fallut de peu qu'il ne tuât Varus. [st1]2 [-] paulum, i, n.: un peu, une faible quantité.    - paulum agelli, Ter. Ad.: un petit coin de terre.
    * * *
        Paulum, Aduerbium, diminutiuum a Parum. Terent. Un peu, Bien peu, Guere, Un petit.
    \
        Quasi vero paulum differat ager Campanus ac Stellatis. Cic. Comme s'il n'y avoit guere de difference entre, etc.
    \
        Paulum aliquid sederunt in scholis philosophorum. Quintil. Quelque peu de temps.
    \
        Admodum paulum. Cic. Fort peu.
    \
        Aues paulum infra columbas magnitudine. Plin. Un peu moindres, ou plus petites que colombes.
    \
        Paulum modo Cicero, Si Pompeius paulum modo ostenderit sibi placere. Tant soit peu.
    \
        Vt post paulum clarius ostendemus. Quint. Un peu apres.
    \
        Paulum interesse censes ex animo omnia, Vt fert natura facias, an de_industria? Terent. Pense tu qu'il y ait peu à dire, si, etc.

    Dictionarium latinogallicum > paulum

  • 4 requiro

    rĕquīro, ĕre, quīsīvī, quīsītum - tr. - [st1]1 [-] rechercher, être à la recherche de, être en quête de.    - Varum requirebat, Caes. BC. 2, 35, 1: il recherchait Varus.    - libros requirere, Cic. Fin. 3, 10: être en quête de livres.    - requisisse dicitur Archimedem illum, Cic. Verr. 4, 131: on dit qu'il fit rechercher l'illustre Archimède. [st1]2 [-] être en quête d'une réponse, d'une solution à une question, demander, s'informer.    - recte requiris, Cic. Br. 183: ta question est judicieuse.    - aliquid ex aliquo ou ab aliquo ou de aliquo requirere: demander qqch à qqn.    - rem a me saepe deliberatam requiris, Cic. Ac. 1, 4: ta question porte sur un point souvent débattu dans ma pensée.    - facilia sunt ea, quae a me de Vatinio requiris, Cic. Fam. 1, 9, 19:    - avec int. indir. - illud a te requiro, quae te tanta poena vexet, Cic. Dom. 3: je te demande quel terrible châtiment te tourmente.    - ex quibus requiram, quonam modo... Cic. Cael. 67: je leur demanderai comment donc...    - quae fortuna discriminis fuisset, requirebant, Curt. 3: elles demandaient quelle avait été l'issue de la bataille. [st1]3 [-] rechercher, réclamer (une chose dont on a l'habitude et qui manque).    - oratio contractior quam aures populi requirunt, Cic. Br. 120: parole plus ramassée que ne le réclame l'oreille du public, trop ramassée pour satisfaire aux exigences de l'auditoire.    - oculi veterem consuetudinem fori requirent, Cic. Mil. 1: les yeux cherchent à retrouver l'ancienne coutume du forum. [st1]4 [-] demander (une chose qui manque), chercher en vain, ne pas trouver, regretter de ne pas trouver, désirer (ce qui manque), regretter (l'absence de).    - majorum nostrorum saepe requiro prudentiam, Cic. Par. 7: souvent je regrette de ne pas trouver autour de moi la sagesse de nos ancêtres.    - Caesaris in se indulgentiam requirunt, Caes. BG. 7, 63: ils regrettent les bontés de César à leur égard.    - nihil de suis veteribus ornamentis requiret, Cic.: il n'aura rien à regretter de son ancienne considération. [st1]5 [-] réclamer, avoir besoin de.    - magnam res diligentiam requirebat, Caes. BG. 6, 34, 3: les circonstances exigeaient une grande attention.    - in hoc bello virtutes animi magnae et multae requiruntur, Cic. Pomp. 64: dans cette guerre beaucoup de grandes qualités morales sont nécessaires.    - virtus nullam requirit voluptatem, Cic. Fin. 1, 61: la vertu n'a besoin en aucune façon du plaisir.
    * * *
    rĕquīro, ĕre, quīsīvī, quīsītum - tr. - [st1]1 [-] rechercher, être à la recherche de, être en quête de.    - Varum requirebat, Caes. BC. 2, 35, 1: il recherchait Varus.    - libros requirere, Cic. Fin. 3, 10: être en quête de livres.    - requisisse dicitur Archimedem illum, Cic. Verr. 4, 131: on dit qu'il fit rechercher l'illustre Archimède. [st1]2 [-] être en quête d'une réponse, d'une solution à une question, demander, s'informer.    - recte requiris, Cic. Br. 183: ta question est judicieuse.    - aliquid ex aliquo ou ab aliquo ou de aliquo requirere: demander qqch à qqn.    - rem a me saepe deliberatam requiris, Cic. Ac. 1, 4: ta question porte sur un point souvent débattu dans ma pensée.    - facilia sunt ea, quae a me de Vatinio requiris, Cic. Fam. 1, 9, 19:    - avec int. indir. - illud a te requiro, quae te tanta poena vexet, Cic. Dom. 3: je te demande quel terrible châtiment te tourmente.    - ex quibus requiram, quonam modo... Cic. Cael. 67: je leur demanderai comment donc...    - quae fortuna discriminis fuisset, requirebant, Curt. 3: elles demandaient quelle avait été l'issue de la bataille. [st1]3 [-] rechercher, réclamer (une chose dont on a l'habitude et qui manque).    - oratio contractior quam aures populi requirunt, Cic. Br. 120: parole plus ramassée que ne le réclame l'oreille du public, trop ramassée pour satisfaire aux exigences de l'auditoire.    - oculi veterem consuetudinem fori requirent, Cic. Mil. 1: les yeux cherchent à retrouver l'ancienne coutume du forum. [st1]4 [-] demander (une chose qui manque), chercher en vain, ne pas trouver, regretter de ne pas trouver, désirer (ce qui manque), regretter (l'absence de).    - majorum nostrorum saepe requiro prudentiam, Cic. Par. 7: souvent je regrette de ne pas trouver autour de moi la sagesse de nos ancêtres.    - Caesaris in se indulgentiam requirunt, Caes. BG. 7, 63: ils regrettent les bontés de César à leur égard.    - nihil de suis veteribus ornamentis requiret, Cic.: il n'aura rien à regretter de son ancienne considération. [st1]5 [-] réclamer, avoir besoin de.    - magnam res diligentiam requirebat, Caes. BG. 6, 34, 3: les circonstances exigeaient une grande attention.    - in hoc bello virtutes animi magnae et multae requiruntur, Cic. Pomp. 64: dans cette guerre beaucoup de grandes qualités morales sont nécessaires.    - virtus nullam requirit voluptatem, Cic. Fin. 1, 61: la vertu n'a besoin en aucune façon du plaisir.
    * * *
        Requiro, requiris, pen. prod. requisiui, requisitum, penul. prod. requirere. Terent. Cercher aucun, Querir, Recercher, Requerir.
    \
        Aliquem vocibus, vel sermone requirere. Plin. iunior. Appeler et hucher aucun en le cerchant.
    \
        Requirere ab aliquo. Plin. iunior. Luy demander de quelque chose.
    \
        Siquis requirit a te cur Romae non sim. Cic. Si aucun te demande pourquoy, etc.
    \
        Requirere. Cic. Requerir, Demander affectueusement.
    \
        In hoc bello Asiatico virtutes animi multae et magnae requiruntur. Cic. Sont requises et necessaires.
    \
        Nullam requirit voluptatem. Cic. Elle n'ha que faire de plaisirs et voluptez, Elle n'en ha point de besoing, Elle ne les requiert point.
    \
        In quo maiorum nostrorum saepe requiro prudentiam. Cic. Je trouve que noz ancestres ont eu faulte de prudence en cela.
    \
        Vereor ne literarum a me officium requiras. Cic. Je crains que tu ne me vueilles blasmer que je ne t'escris point assez souvent.
    \
        Requirere. Cicero. Desirer de ravoir ce que nous avons eu, Regretter.
    \
        Requisitum est. Cic. On a demandé.
    \
        Requisita naturae dixit Sallustius, per periphrasin. Les necessitez de nature.

    Dictionarium latinogallicum > requiro

  • 5 Varianus

    1.
    vārus, a, um, adj. [perh. root kar, kvar; whence Sanscr. kakras, wheel; Lat. circus, curvus, and vārus, for cvarus; cf. Corss. Ausspr. 1, 412], bent, stretched, or grown inwards, or awry.
    I.
    Lit.:

    (canes) debent esse cruribus rectis et potius varis quam vatiis,

    Varr. R. R. 2, 9, 4; hence of persons with legs bent inwards, knock-kneed (cf. valgus): hunc varum distortis cruribus;

    illum Balbutit scaurum pravis fultum male talis,

    Hor. S. 1, 3, 47 (cf. Orelli et Dillenb. ad loc.); Lucil. ap. Non. 26, 12; Plaut. Merc. 3, 4, 54; Dig. 21, 1, 10 fin.:

    manus,

    i. e. bent, crooked, Ov. M. 9, 33:

    bracchia,

    Mart. 7, 32, 9; Stat. Th. 6, 850:

    cornua,

    Ov. M. 12, 382; id. Am. 1, 3, 24:

    talea,

    Col. 5, 9, 2.—
    II.
    Trop., diverse, different ( poet.); absol.:

    geminos, Horoscope, varo Producis genio,

    Pers. 6, 18.—With dat.:

    alterum (genus hominum) et huic varum et nihilo sapientius,

    different from this, Hor. S. 2, 3, 56.
    2.
    vărus, i, m., an eruption on the face, a blotch, pimple, Gr. ionthos, Cels. 6, 5; Plin. 22, 25, 73, § 151; 23, 1, 14, § 19; 23, 4, 42, § 85; 23, 4, 45, § 89.
    3.
    Vārus, i, m., a surname, esp. in the gens Quintilia;

    e. g. P. Quintilius Varus,

    defeated by Arminius, Vell. 2, 117; Suet. Aug. 23; id. Tib. 17; Tac. A. 1, 3; 1, 43; 1, 55; 1, 60 al.—Hence, Vārĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Varus, Varian:

    clades,

    Suet. Aug. 23; 49; id. Tib. 17; 18; id. Calig. 3; 31.

    Lewis & Short latin dictionary > Varianus

  • 6 Varus

    1.
    vārus, a, um, adj. [perh. root kar, kvar; whence Sanscr. kakras, wheel; Lat. circus, curvus, and vārus, for cvarus; cf. Corss. Ausspr. 1, 412], bent, stretched, or grown inwards, or awry.
    I.
    Lit.:

    (canes) debent esse cruribus rectis et potius varis quam vatiis,

    Varr. R. R. 2, 9, 4; hence of persons with legs bent inwards, knock-kneed (cf. valgus): hunc varum distortis cruribus;

    illum Balbutit scaurum pravis fultum male talis,

    Hor. S. 1, 3, 47 (cf. Orelli et Dillenb. ad loc.); Lucil. ap. Non. 26, 12; Plaut. Merc. 3, 4, 54; Dig. 21, 1, 10 fin.:

    manus,

    i. e. bent, crooked, Ov. M. 9, 33:

    bracchia,

    Mart. 7, 32, 9; Stat. Th. 6, 850:

    cornua,

    Ov. M. 12, 382; id. Am. 1, 3, 24:

    talea,

    Col. 5, 9, 2.—
    II.
    Trop., diverse, different ( poet.); absol.:

    geminos, Horoscope, varo Producis genio,

    Pers. 6, 18.—With dat.:

    alterum (genus hominum) et huic varum et nihilo sapientius,

    different from this, Hor. S. 2, 3, 56.
    2.
    vărus, i, m., an eruption on the face, a blotch, pimple, Gr. ionthos, Cels. 6, 5; Plin. 22, 25, 73, § 151; 23, 1, 14, § 19; 23, 4, 42, § 85; 23, 4, 45, § 89.
    3.
    Vārus, i, m., a surname, esp. in the gens Quintilia;

    e. g. P. Quintilius Varus,

    defeated by Arminius, Vell. 2, 117; Suet. Aug. 23; id. Tib. 17; Tac. A. 1, 3; 1, 43; 1, 55; 1, 60 al.—Hence, Vārĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Varus, Varian:

    clades,

    Suet. Aug. 23; 49; id. Tib. 17; 18; id. Calig. 3; 31.

    Lewis & Short latin dictionary > Varus

  • 7 varus

    1.
    vārus, a, um, adj. [perh. root kar, kvar; whence Sanscr. kakras, wheel; Lat. circus, curvus, and vārus, for cvarus; cf. Corss. Ausspr. 1, 412], bent, stretched, or grown inwards, or awry.
    I.
    Lit.:

    (canes) debent esse cruribus rectis et potius varis quam vatiis,

    Varr. R. R. 2, 9, 4; hence of persons with legs bent inwards, knock-kneed (cf. valgus): hunc varum distortis cruribus;

    illum Balbutit scaurum pravis fultum male talis,

    Hor. S. 1, 3, 47 (cf. Orelli et Dillenb. ad loc.); Lucil. ap. Non. 26, 12; Plaut. Merc. 3, 4, 54; Dig. 21, 1, 10 fin.:

    manus,

    i. e. bent, crooked, Ov. M. 9, 33:

    bracchia,

    Mart. 7, 32, 9; Stat. Th. 6, 850:

    cornua,

    Ov. M. 12, 382; id. Am. 1, 3, 24:

    talea,

    Col. 5, 9, 2.—
    II.
    Trop., diverse, different ( poet.); absol.:

    geminos, Horoscope, varo Producis genio,

    Pers. 6, 18.—With dat.:

    alterum (genus hominum) et huic varum et nihilo sapientius,

    different from this, Hor. S. 2, 3, 56.
    2.
    vărus, i, m., an eruption on the face, a blotch, pimple, Gr. ionthos, Cels. 6, 5; Plin. 22, 25, 73, § 151; 23, 1, 14, § 19; 23, 4, 42, § 85; 23, 4, 45, § 89.
    3.
    Vārus, i, m., a surname, esp. in the gens Quintilia;

    e. g. P. Quintilius Varus,

    defeated by Arminius, Vell. 2, 117; Suet. Aug. 23; id. Tib. 17; Tac. A. 1, 3; 1, 43; 1, 55; 1, 60 al.—Hence, Vārĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Varus, Varian:

    clades,

    Suet. Aug. 23; 49; id. Tib. 17; 18; id. Calig. 3; 31.

    Lewis & Short latin dictionary > varus

  • 8 medius

    medius, a, um (altind. mádhya-h, griech. μέσσος, μέσος, gotisch midjis, ahd. mitti = nhd. mitten), I) der mittlere, mittelste, der in der Mitte befindliche, -gelegene, u. partitiv, mitten an, auf, in usw., in der Mitte von u. dgl. (Ggstz. summus u. infimus oder imus, od. primus u. extremus, postremus, od. oriens u. cadens u. dgl.), A) eig.: 1) v. Raume: a) im allg.: in triclinio medio... in summo... in imo, Sall. fr.: versus aeque prima et media et extrema pars extenditur, Cic. – unguis, Iuven.: digitus, Quint. (ders. bl. medius, Gromat. vet. 371, 26). – v. Pers., mediam locavit, gab ihr den mittleren Platz, Verg. – medius mundi od. terrae locus, Mittelpunkt, Cic. – mit Genet. partit., eligere locum earum regionum medium, Caes.: ut aliquem locum medium utriusque colloquio diceret, Caes. – v. Pers., medius omnium rex erat, Liv. – m. Abl. der Entfernung, Megara media Corintho Athenisque urbs, Vell.: si medius Polluce et Castore ponar, Ov. – m. inter u. Akk., media inter utraque (sc. Africam et Galliam), von Hispanien, Iustin.: (populus) Romanus medius inter Latium et Tuscos quasi in quodam bivio collocatus, Flor.: v. Pers., rapite sublimem foras; facite inter terram et caelum ut medius sit, Plaut. – u. dafür poet. mit dopp. Genet., medium caeli terraeque per aëra vecta est, Ov.: qui locus est iuguli medius summique lacerti, Ov. – m. ex u. Abl., v. Pers., ne medius ex tribus (auf dem Speisesofa) Iugurtha foret, Sall. – mit dem Nbbgr. des Trennenden, quā (wo) medius liquor secernit Europen ab Afro, Hor.

    b) partitiv = mitten, in der Mitte, α) übh.: telam medium accensum mittere, Liv. – per media hostium tela, mitten durch die G., Liv.: medios in hostes, mitten in usw., Sall.: arida loca medii itineris, in der Mitte des Wegs, Iustin. – in medio foro, mitten auf usw., Cic.: in medio colle, Caes. – medio oppido fluere, in der Mitte der Stadt (deshalb noch nicht gerade im Mittelpunkte), Liv.: ponere in media via, Phaedr.: via... medio est altissima caelo, Ov. – a medio spatio, Caes.: ex medio monte, Sall.: ex medio itinere, Caes. – übtr. auf die Pers. (s. die Auslgg. zu Verg. georg. 4, 436; Aen. 7, 169), considit scopulo medius, mitten auf dem Felsen, Verg.: in ferarum concilio medius sedebat, Ov. – medium alqm arripere, Ter., od. complecti, in der Mitte, um den Leib, Ter. u. Liv. (s. Fabri Liv. 23, 9, 9). – β) ex media alqa re, v. dem, was mitten aus etw. herausgenommen so recht eigentlich dazu gehört, alteri sunt e mediis Caesaris partibus, Cic.: hoc e medio est iure civili, Cic.; vgl. Fabri Sall. orat. Licin. 8. Beier Cic. de off. 1, 63.

    c) subst., medium, iī, n., die Mitte, aa) der mittlere-, innere Raum, der Mittelpunkt, utrique imperatores in medium exeunt (treten in die Mitte vor); extra turbam ordinum colloquuntur simul, Plaut.: in medio aedium od. bl. medio aedium, Liv.: medio Capitolini montis, Tac.: poet. mit dopp. Genet., nocte volat medio caeli terraeque, zwischen Himmel und Erde, Verg. – v. Mittelpunkte, medium ferire, Cic.: in medium caestus proicere, Verg.: in medium vergere, Cic.: id autem medium infimum in sphaera est, Cic.: vom Mitteltreffen, Zentrum des Heeres, in agmine in primis modo, modo in postremis, saepe in medio adesse, Sall.: auxilia regum pro cornibus, medio sextam legionem constituit, Tac. – Insbes.: α) als Punkt, wohin alle ihr Gepäck usw. werfen, in medium oder (selten) in medio conicere sarcinas, Liv. (s. Drak. Liv. 10, 36, 1); – od. um den sich alle scharen, alqm in medium accipere, in ihre Mitte nehmen (um ihn zu decken, zu schützen), Liv. (s. Drak. u. Fabri Liv. 21, 46, 9); – od. auf den man feindlich von allen Seiten losgeht, utrimque hostem invehi nuntiatur. Diu in medio caesi milites, wurden die in die Mitte genommenen niedergehauen, Liv. – β) als Punkt, wo etwas als Kampfpreis so niedergelegt wird, daß jeder Preisbewerber es sehen und dazu gelangen kann, in medio palma est posita, jeder kann den Preis erringen, Ter. – ebenso als Gewinn für die Spielenden, in singulos talos singulos denarios in medium conferebat (setzte), quos tollebat universos, qui etc., Suet. – od. als Gemeingut, gemeinschaftliche Kasse usw., an dem alle teilhaben, das allen zu Gebote steht, zuteil werden kann, zugänglich ist, nach dem alle zulangen können, bona interfectorum in medium cedant, mögen Gemeingut werden, Tac.: in medium quaerere, zu gemeinschaftlichem Gebrauche, Verg.: discenda in medium dare, allgemein zugänglich machen, zum besten geben, Ov.: obscenas voluptates faciles, communes, in medio sitas dicunt, seien leicht erreichbar, jedermann zugänglich, könnten allen zuteil werden, Cic.: u. so laus in medio sita, Tac. dial.: velut in medio posita, als Gemeingut, wovon jeder nehmen könne, Curt.: u. so in medio posita, das allen zu Gebote Stehende, an der Hand Liegende, Hor.: u. ubi in medio praeda administrantibus esset, die nur zugreifen dürften, um die Beute an sich zu reißen, Liv. – u. so in medium afferre communes utilitates, Cic.: in m. conferre laudes, jeder für alle Ruhm erwerben (Ggstz. ex communi ad se trahere), Liv.: in medium referre ad vacuas aures, Ov.: in medium consulere, fürs Gemeinwohl, allgemeine Beste, Ter., Liv. u.a. (s. Ruhnken Ter. Andr. 3, 3, 16 u. die Auslgg. zu Liv. 24, 22, 15). – u. bei den Juristen als »Gesamtmasse« eines gemeinschaftlichen Vermögens, »Erbmasse« u. dgl., in medium conferre, ICt.: in medium venire, in die Masse fließen, ICt.: e medio deducere, ICt.: ex medio sumere, ferre, ICt. – γ) als Punkt, wo, umgeben vom Volke, vor Gericht die Parteien, Zeugen (zur Vernehmung) stehen, die Akten u. dgl. zur Einsicht vorliegen, mater virginis est in medio (ist da, frage sie), ipsa virgo, res ipsa; hic Geta praeterea, Ter.: veniant in m., mögen öffentlich (vor Gericht) auftreten, Cic.: tabulae sunt in medio, liegen (zu jedermanns Einsicht) vor, Cic.: removere e medio litteras, beiseite schaffen, Cic. – dah. v. strittigen Gegenständen, rem in medium vocare, vor ihr Gericht ziehen, Cic.: et regni crimen in medio (erit), wird vorliegen, Liv.: ego vero, si (regni crimen) in medio ponitur (in Frage gestellt wird, wem die Schuld beizulegen sei), non agnosco, Liv.: alqd in medio relinquere, unentschieden lassen, Cic.: ebenso (wie το μέσον θειναι) in medium relinquere, Claud. Quadrig. fr. u. Tac. – u. übtr. v. Auftreten der Parteien, prima veniat in medium Epicuri ratio, zuerst möge auftreten, Cic. – δ) als freier Raum, freie Straße, wo sich das Publikum einfindet, die Öffentlichkeit, ubi tabernis apertis omnia in medio vidit, alles (alle Waren) auf offener Straße ausgelegt sieht, Liv. – in medium procedere, öffentlich erscheinen, auftreten, Plaut.; übtr., loci in medium procedent, werden sich gleichs. deinem Blicke darbieten, Cic. – de medio recedere, aus dem Wege-, beiseite gehen, Raum geben, Cic. – aber e medio excedere, sich (aus der großen Welt) zurückziehen, Ter.: dass. secedere seque e medio amovere, Suet.: u. e medio discedere, sich verbergen, Suet.: emphat., e medio excedere od. abire, aus der Welt gehen, sterben, Ter.: u. alqm tollere de medio, aus dem Wege räumen, ermorden, Cic. – hoc deliberantium genus pellatur e medio, fort mit usw., Cic. – rem in medium proferre, etwas davon verlauten lassen, Cic. – in medium conferre, der Öffentlichkeit übergeben, Liv.: in medium vacuas referre ad aures, allgemein zum besten geben, Ov.: in medium dare, der Öffentlichkeit übergeben, verraten, Lucr.: aber omnia in medium dare discenda, alles zum Lernen darbieten, seinen Schülern zum besten geben, Ov.: dah. e medio = aus dem großen Publikum, ex medio res arcessit comoedia, Hor.: verba e medio, Ov.: vollst., verba e medio sumpta, Quint.: u. bl. e medio sumpta, Hor. u. Amm.: verba iacentia tollere e medio, Cic. – u. dah.: ε) in medio = sub divo, unter freiem Himmel, im Freien, Pallad. 1, 35, 12. – bb) der mittlere Teil, ovi medium, der Dotter, Apic. 9, 416.

    2) v. der Zeit: a) die mittlere, die dazwischenliegende = verflossene, α) übh.: ultimi temporis recordatione, proximi memoriā medium illud tristissimum tempus... ex animo excĭdere, Cic.: longa fuit medii mora temporis, der Zwischenzeit, Ov.: u. so oft m. tempus, Ov. u. Suet.: unum quasi comperendinatus medium diem fuisse, noch einen Tag Frist dazwischen hatte, Cic. – medio tempore, in der Zwischenzeit, mittlerweile, Suet. u. Iustin.: so medio temporis spatio, Suet.: mediis diebus, in den Zwischentagen, Liv.: mediis horis, Eutr. – poet. u. nachaug., medium esse = intercedere, dazwischensein, -fallen, -verfließen, mit folg. et, zB. mediumque fuit breve tempus, et orsa est Leucothoë, Ov.: exiguum temporis medium, et etc., Plin. ep.: una dies m. est, et etc., Ov.. una nox m. erat, et etc., Prop. – β) insbes. v. Alter, das mittlere, m. aetas (Ggstz. aetas primae iuventae u. senectus, od. puer u. iuvenis), Plaut., Cic., Colum. u. o.: constans aetas, quae media dicitur, Cic.: v. Lebl., Falernum (vinum) nec in novitate, nec in nimia vetustate corpori salubre est. Media eius aetas a quindecimo anno incipit, Plin. – übtr. auf die Pers. od. Sache, in den mittleren Jahren stehend, uxor, Plaut.: quemcumque vis occupa, adulescentem, senem, medium, Sen.: Aeglen maximam natu appellavit, mediam Euphrosynen, tertiam Thalian, Sen.: v. Lebl., vinum novum, vetus, medium (weder zu jung, noch zu alt), Varro fr.

    b) partitiv, mitten in usw., in der Mitte, Mitt-, α) übh. v. Tage, aestas erat mediusque dies, die Zeit um Mittag, Ov.: in medios dormire dies, mitten in den T. hinein, Hor.: de medio potare die, vom hellen Mittag an, Hor.: medio die (Ggstz. ortu obituque), Ov.: u. übtr., m. dies, Mittag = Süden, stabula ad medium conversa diem, Verg.: occidens Zephyros, Austros medius dies mittit, Apul.; vgl. media ab regione diei, Lucr. – v. der Nacht, mediā nocte, Suet.: ad mediam noctem, Suet. – v. den Jahreszeiten, medium erat tempus sementis, es war mitten in der Zeit der Aussaat, Flor.: extremā hieme... ineunte vere... mediā aestate, Cic.: aestu medio, aestibus mediis, frigoribus mediis, Verg. – übtr., v. der Pers., duorum fratrum aetatibus medius interiectus, dem Alter nach mitten zwischen den beiden Br. stehend, Cic.: in mediis (illis), mitten unter ihnen, Verg. – β) von dem, was mitten im Gange ist, mitten in od. auf usw., medium iam classe tenebat iter, war im vollen Laufe, Verg.: in honore deûm medio, Verg.: medio sermone, Verg.: in media pace, Sen. de ira 2, 2, 6; ep. 18, 6 u. 91, 5. Curt. 8, 10 (36), 17.

    c) subst., medium, iī, n., die Mitte, die mittlere Zeit, iam diei medium erat, Liv.: noctis erat medium, Ov.: per medium diei, Tac.: medio diei, Tac. (s. Heräus Tac. hist. 1, 62, 7): medio noctis, Iustin.: medio temporis, in der Zwischenzeit, mittlerweile (διὰ μέσον), Tac.: so auch in medium, mittlerweile, indessen, Apic. 3, 63. – nec longum in medio tempus, cum etc., kurze Zeit verstrich dazwischen, als usw., Verg. Aen. 9, 395 (vgl. oben no. 2, a, α mediumque fuit breve tempus, et etc.).

    B) bildl.: 1) zwischen zwei Extremen als drittes in der Mitte stehend, -schwebend, sich in der Mitte haltend, a) im allg.: cum inter pacem et bellum medium nihil intersit, Cic.: u. dafür poet m. dopp. Genet., si quid medium mortis fugaeque, Ov. – multitudo aut servit humiliter aut superbe dominatur; libertatem, quae media est, nec spernere modice nec habere sciunt, Liv. – v. der Rede, m. dicendi genus, Quint. u. (Ggstz. uber u. gracile) Gell.: tum graves sumus, tum subtiles, tum medium quiddam tenemus, Cic.: u. übtr., v. Redner, alii (oratores) graves, alii subtiles, alii eis interiecti et tamquam medii, Cic. – in der Philos., der mittlere, von dem, was weder lobens- noch tadelnswert ist, weder gut noch böse, m. officium, Cic. (s. bes. Cic. de off. 1, 16; de fin. 3, 58): alia interiecta et media u. media illa, Mitteldinge, Cic.: mediae artes, Quint.: subst., minora quaeque sunt ex mediis, Quint. b) den Ansichten u. dem Verhalten nach = zwischen zwei Ansichten oder Parteien die Mitte haltend, einen Mittelweg einschlagend, media consilii via, Liv.: ex quibus partim tecum sentiebant, partim medium quendam cursum tenebant, Cic.: mediis consiliis stare, Liv.: m. oratio, m. sententia, Liv.: medium quiddam tenere, einen Mittelweg einschlagen, Plin. ep. – mit inter u. Akk., quod medium inter aequum et utile erat, decreverunt, Liv. – subst., media sequi, einen Mittelweg einschlagen, Tac.: mediis copulare concordiam, durch vermittelnde Maßregeln, durch Entgegenkommen, Liv. – übtr. auf die Pers., medium se gerere, parteilos sich in der Mitte halten, Liv.: agebat medium (er schlug einen Mittelweg ein), plurima dissimulans, aliqua inhibens, Vell.: aliis notantibus praefectum, aliis praemia decernentibus, mediis... dicentibus, Liv. – oder = sich neutral verhaltend, unparteiisch, neutral, utra castra (sc. sequar)? Media tollit Antonius, Cic. – u. übtr. auf die Pers., pacem utrique parti, ut medios deceat amicos, optent, Liv.: tamquam medios, nec in alterius favorem inclinatos, miserat rex, Liv.: medios et neutrius partis, Suet.: de mediis et neutram partem sequentibus, Suet.: qui se medium esse vult, Cic.: medios esse iam non licebit, Cic.: Eumenes in eo bello medius erat animo, Vell.: Macedonico bello medium agere, neutral bleiben, Liv. epit. – u. mit dem Nbbgr. des Unentschiedenen, Unbestimmtenunbestimmt, unentschieden, zweideutig, responsum, zwischen Ja u. Nein in der Mitte schwebend, Liv.: vocabula, gleichsam mitteldeutig, zweideutig, Gell.: medius ambiguusque sermo, Plin. ep.: sed haec quoque media relinquamus, Vopisc.: subst., ad Varum media scriptitabat, Tac. – übtr. auf die Pers., se dubium mediumque partibus praestitit, Vell.: medii inter duos exspectavere fortunam, Flor.

    c) dem Grade od. Maße nach zwischen dem Hohen u. Niederen, Ausgezeichneten und ganz Schlechten in der Mitte stehend, gewöhnlich, ziemlich, mäßig, mittelmäßig, media bella, Liv.: ipsi me dium ingenium, magis extra vitium, quam cum virtutibus, Tac.: gratia non media, nicht gewöhnliche, ungemeine, Liv.: uxorum fides summa, libertorum media, servorum aliqua, filiorum nulla, Vell.: nihil medium, sed immensa omnia volvere animo, Liv.: pauca ille mediis sermonibus locutus, mit gewöhnlichen Worten, Ov. – übtr. auf die Pers., innocentiā eximius, sanctitate praecipuus, eloquentiā medius, Vell.: m. plebs, das gewöhnliche Volk, der gemeine Mann, Ov.: u. so m. vulgus, Ov.

    2) vermittelnd zwischen zwei Extremen stehend, a) nach beiden Seiten hinüberspielend, zu beidem geneigt, -befähigt, eine Mischung von beidem u. dgl., medium erat in Anco ingenium, et Numae et Romuli memor, Liv.: übtr. auf die Pers., multus in eo proelio Caesar fuit mediusque inter imperatorem et militem, Flor.: u. dafür poet. mit dopp. Genet., pacis eras mediusque belli, zu Frieden u. Krieg gleich befähigt, Hor.

    b) tätig als Mittler eingreifend, vermittelnd, hilfreich, der Vermittler, media quaedam manus, Quint.: medio Pompei capite, Flor. – v. der Pers., medium se offert, Verg.: mediis dis, Ov.: u. poet mit dopp. Genet., medius fratris sui maestaeque sororis, Ov. Vgl. übh. Drak. Sil. 16, 222. Juret. Symm. epist. 4, 51. Gronovii Obss. in Eccl. 13.

    3) störend zwischen eine Handlung tretend od. entzweiend zwischen zwei Personen tretend, ne medius occurrere possit, störend zur Unzeit erscheinen könne, Verg.: quos inter medius venit furor, Haß entzweite sie beide, Verg.

    II) (wie μέσος) übtr., weil die Mitte jeden Körper in zwei Hälften teilt = dimidius, halb, zur Hälfte (Ggstz. totus), mediā plus parte, Ov.: media Minerva, das Brustbild, die Büste der M., Iuven.: m. scrupulum croci, Pallad.: aurum coronarium Italicis totum, medium provincialibus reddidit, Capit.: quod (oculus) convexus mediusque quacumque cernatur, Plin.: Nepa (sidus) medius occĭdit (Ggstz. totus apparet), Colum. – subst., medium, iī, n., die Hälfte, in itineris medio, Eutr.: scillae medium conterunt cum aqua, Varro.: scrobem ad medium completo, Colum.

    lateinisch-deutsches > medius

  • 9 scriptito

    scrīptito, āvī, ātum, āre (Intens. v. scribo), fort und fort schreiben, zu schreiben pflegen, I) im allg.: quod ea quae nos per ae antiqui per ai scriptitaverunt, Vel. Long. 57, 21 K.: in palmarum foliis primo scriptitatum est, Plin. 13, 68. – II) insbef.: a) = recht oft ( wiederholt) schreiben = recht oft schriftlich berichten, haec et si quid aliud ad me scribas velim vel potius scriptites, Cic. ad Att. 7, 12. § 6: ad Primum et Varum media scriptitabat, Tac. hist. 3, 52: abfol., scr. Othoni, ibid. 2, 86. – b) als Schriftsteller aufsetzen, abfassen, verfassen, orationes multis, Cic. Brut. 169: talia, Plin. ep.: Graeci si scriptitarunt, Cic.: in deos convicia potius quam eis dignum aliquid scriptitasse, Augustin.: ea, quae scriptitantur legibus humano consilio promulgatis, Augustin.

    lateinisch-deutsches > scriptito

  • 10 substituo

    substituo, uī, ūtum, ere (sub u. statuo), I) unter od. nach etw. stellen, -legen, 1) eig.: lapides plantae, Pallad. 4, 10, 22: armaturas leves post elephantos, Auct. b. Afr. 59, 3. – 2) übtr.: a) im allg.: substituerat animo speciem corporis amplam, hatte er sich ansehnlich (im Geiste) vorgestellt, -gedacht, Liv. 28, 35, 5. – b) insbes., unterwerfen, aussetzen, alqm crimini, einem ein Verbrechen schuldgeben, Plin. ep.: fortunam culpae, Quint. – II) an die Stelle einer Person oder Sache setzen, substituieren, a) im allg.: in locum eorum cives Romanos, Cic.: in locum eius Alfenum Varum, Tac.: alqm alci, Curt.: alqm pro alqo, Cic.: alqd pro alqa re, Cic.: sibi consules, Suet. – m. dopp. Acc., im Passiv m. dopp. Nom., alqm tutorem (als V.) Antiocho (für A.), Iustin. 36, 1, 7: alqm huius criminis reum, auf jmd. die Schuld dieses V. wälzen, Curt. 6, 7 (28), 31: Alexander dux (als F.) in locum eius (patris) substituitur, Iustin. 11, 2, 5: in huius locum Artabanus rex (als K.) substituitur, Iustin. 42, 2, 1. – b) insbes., jmd. zum zweiten Erben-, zum Beierben machen, -einsetzen, alqm, Suet. u. ICt.: heredes invicem, Suet. u. ICt.: pupillus, cui substitutus heres erat, Suet.: substitutus heres, der Beierbe, Quint. – absol., substituere alci, jmdm. einen Beierben geben, ICt.

    lateinisch-deutsches > substituo

  • 11 varus [1]

    1. vārus, a, um (wohl aus * vaqsros zu Wz. waq; vgl. vacillo, varicus), von der geraden Linie abweichend, I) eig. auseinandergebogen, -gespannt, -gewachsen, auswärtsgebogen, -gehend, a) übh.: cruribus potius varis quam vatiis, Varro: cornua, Ov.: tenui a pectore varas manus, ich hielt die Fäuste von der Br. nach auswärts gekrümmt, Ov. – b) prägn., von Pers., mit auswärts gebogenen Schenkeln und so krummbeinig, grätschend, subst., (als Schmeichelwort) Dächsel, Teckelchen, Plaut., Lucil. fr. u. Hor. – II) übtr., abweichend, entgegengesetzt, alterum (genus) huic varum, Hor. sat. 2, 3, 56: gemini varo genio, Pers. 6, 18.

    lateinisch-deutsches > varus [1]

  • 12 Varus [4]

    4. Vārus, ī, m., ein Fluß an der östl. Grenze des narbon. Galliens, der sich in das Mittelmeer ergießt, j. Var, Plin. 3, 31. Caes. b.c. 1, 86: dasselbe Vārum, ī, n., Mela 2, 4, 9 (2. § 72 u. 74).

    lateinisch-deutsches > Varus [4]

  • 13 venio

    venio, vēnī, ventum, venīre (βαίνω = *βανjω, altind. gámati, geht, gotisch qiman, ahd. quëman), kommen (Ggstz. abire, discedere, manere), I) eig.: A) im allg.: a) v. leb. Subjj.: α) übh.: istinc, Cic.: huc, Cic.: istuc, Cic.: foras, Plaut.: redeant, unde venerint, Liv.: qui unā venerant, Cic.: ab domo (Heimat), Liv.: ad alqm, Cic.: ad urbem, Cic.: in Cariam ex insula, Plaut.: in astu, Ter. u. Nep.: in Tusculanum, Cic.: in conspectum, Caes. u. Nep.: in conspectum alcis, Hirt. b.G.: sub aspectum, Cic.: sub oculos, Sen. u. Quint.: sub ora viri caelo, von Tauben, Verg. – m. bl. Acc. loc., domum ad alqm, Cic.: domum alcis saepe salutandi causā, Mat. in Cic. ep.: sexto die Delum Athenis, Cic.: poet. tumulum, Verg.: fines Ausonios, Verg.: Scythiam, Verg. – m. Ang. mit wem? cum equitatu, Caes.: ceteros cum custodibus in aedem Concordiae venire iubet, läßt er unter Bedeckung in den T. der C. bringen, Sall. – m. Ang. wem? novus exercitus domo accitus Etruscis venit, Liv. 9, 33, 2 (vgl. unten no. b). – m. Angabe des Zweckes, huc ad ludos, Plaut.: ad alqm ad cenam, Plaut.: v. auxilio (Dat.), subsidio (Dat.), Caes. u.a.: ad causam dicendam, Liv.: ad eum oratum, ut etc., Caes.: eam veni quaesitum, Plaut.: socios ad senatum questum venisse m. folg. Acc. u. Infin., Metell. Numid. fr.: ad istum emptum venerunt illum locum senatorium, Cic.: m. Infin., aurum petere, Plaut.: speculari, Liv.: Libycos populare penates, Verg. – impers., dum ad flumen Varum veniatur, Caes.: ad quos ventum erat, Caes.: ventum in insulam est, Cic.: Lilybaeum venitur, Cic.: venitur ad tempus, Vell.: ubi eo ventum est, Caes. – β) in feindlicher Absicht kommen, anrücken, veniens hostis,Verg.: strictam aciem venientibus offert, Verg. – impers., veniri ad se existimantes, Caes. – b) v. Lebl.: nostra navis huc ex portu Persico venit, Plaut.: venit in os salsi umor saporis, Lucr.: sub aspectum, Cic., in conspectum, Cels., sub oculos, Quint.: frumentum Tiberi venit, Liv.: a te litterae non venerunt, Cael. in Cic. ep.: ventus a mediterraneis regionibus veniens, Cels.: de ipso caelo subito venturum oraculum, Apul.: Rhodanus fluvius ex Alpibus veniens per Lemannum lacum meat, Mart. Cap. 6. § 635: venientia carra, die auf ihn zulaufenden, Treb. Poll. trig. tyr. 8, 5: eminus veniens telum, Donat. Ter. Andr. 1, 3, 3: unda ex adverso veniens, ibid. – m. Dat. wem? dominae mihi venit epistula nostrae, Prop.: dum tibi litterae meae veniant, zukommt, zugestellt wird, Cic.: priori Remo augurium venisse fertur, soll erschienen sein, Liv.

    B) insbes.: 1) kommen = zurückkehren, Romam, Liv.: cum venies, Ov. – 2) (poet.) kommen = hervorkommen, a) übh.: veniens sol, Hor.: venientes lacrimae, Verg. – b) kommen, hervorkommen = wachsen, veniunt felicius uvae, Verg.: ipsae (arbores) veniunt sponte suā, Verg.: ut hederae veniant suā sponte melius, Prop.

    II) übtr.: A) im allg.: a) v. leb. Subjj.: α) übh.: ut videndum sit, quem ad modum velis venire ad extremum (orationis), Cic.: ut ad id aliquando, quod cupiebat, veniret, Cic.: venimus ad summum fortunae, Hor. – β) in feindl. Absicht auftreten, contra alienum pro familiari et necessario, Cic.: contra summam amici existimationem, Cic.: contra iniuriam, Cic.: contra rem alcis, Cic. – b) v. Lebl.: α) übh.: alqd venit in buccam, kommt einem in den Mund, fällt ein, Cic.: v. in mentem, Cic.: v. in animum, Fronto, sub sensum, Varro LL.: oratorum laus ita ducta ab humili venit ad summum, ut iam senescat brevique tempore ad nihilum ventura videatur, Cic. – veniens in corpore virtus, erscheinende, Verg. – β) v. der Zeit, kommen = erscheinen, herannahen, sich nähern, ubi ea dies, quam constituerat, venit, Caes.: venisse tempus victoriae, Caes.: cum tristes misero kalendae venere, Hor.: veniet eorum laudi suum tempus, Quint. – motus temporum venientis (künftigen) anni, Cic.: non sumus omnino sine cura venientis anni (wegen des k.J.), Cic.: ea pars rei publicae vicit, nec in praesens modo, sed in venientem etiam annum M. Fabium et L. Valerium consules dedit, Liv. – veniens aetas, die kommende Zeit (= die Nachkommenschaft), Ov. fast. 6, 639. – ventura (künftigen) bella, Verg.: u. so venturorum nepotum proles, Ov. – Partiz. subst., ventūra, ōrum, n., die Zukunft, Lucan. 6, 591. – γ) als mediz. t.t. von phys. Zuständen, Übeln, kommen, eintreten, sich einstellen, si sudor non venit, Cels.: plenus somnus venit, Cels.: si subito venerit febris, Cels.: ubi remissio venit, Cels.: donec sanitas venit, Cels.: venit malum, morbus, Cels.

    B) insbes.: 1) v. in alqd, in eine Lage od. einen Zustand kommen, geraten, gelangen, von Pers.u. Lebl., in calamitatem, Cic.: in consuetudinem, Cic.: in consuetudinem proverbii, in proverbium, zum Sprichworte werden, Liv.: in morem, zur Sitte, zur Gewohnheit werden, Liv. u. Ov.: in contentionem, Cic.: in discrimen, Cic.: in dubium, Cic.: in odium, Cic.: in invidiam, Nep.: in partem alcis rei, an etwas teilhaben, Cic.: in sermonem, ins Gerede kommen, Cic.: aber veni in eum sermonem, ut dicerem, geriet ich darauf, Cic.: in eam opinionem, Cael. in Cic. ep.: in nonnullam spem, Cic.: alci in amicitiam, Caes.: in contemptionem, Caes.: summum in cruciatum, dem qualvollsten Lose anheimfallen, Caes.: in fidem ac potestatem alcis, Caes.: in periculum, Caes.: in cognitionem alcis, Quint.: in controversiam, Cels. u. Quint. – eo iam dementiae venimus, ut etc., Sen.: eo discordiae ventum (est), ut etc., Tac.: huc arrogantiae venerat, ut etc., Tac.: neque huc puto malignitatis ventum, ut etc., Val. Max. – cum speramus eo rem venturam, ut etc., Hor. ep. 2, 1, 126: saepe in eum locum (bis auf den Punkt) ventum est, ut etc., Caes. b.G. 6, 43, 4. – 2) in der Rede, in der Darstellung zu etwas kommen, gelangen, übergehen, ut iam a fabulis ad facta veniamus, Cic.: ab his ad maxillam venturus, Cels.: venio ad recentiores litteras, Cic.: ad Arcesilam Carneademque veniamus, Cic. – impers., ad ea veniendum est, quae, Cels. – 3) woher kommen, a) = abstammen, v. Pers., Bebrycia de gente, Verg. Aen. 5, 373. – b) = entstehen, α) v. Zuständen, maius commodum ex otio meo quam ex aliorum negotiis rei publicae venturum, Sall.: prava ex falsis opinionibus veniunt, Quint.: vitium peius, quod ex inopia, quam quod ex copia venit, Quint. – β) von der Zeit, anni venientes, die erst ankommenden, aufsteigenden, zunehmenden Jahre des Alters (bis ins 45. Jahr), Ggstz. recedentes, Hor. de art. poët. 175. – 4) kommen = eintreten, sich ereignen, sich zutragen, haec ubi veniunt, Cic.: si quando similis fortuna venisset, Liv.: quod longe aliter venit, Liv.: mors quidem omnium par est; per quae venit, diversa sunt, Sen.: si quid in Samnio adversi venisset, Liv.; vgl. Nipperd. Tac. ann. 14, 43. – 5) jmdm. kommen, zukommen, an jmd. gelangen, jmdm. zufallen, zuteil werden, isti morbus interdum venit, Plaut.: hereditates mihi negasti venire, Cic.: illi et gloriam et regnum venturum, Sall.: utrumque bellum Plautio sorte venit, Liv. (s. Weißenb. Liv. 29, 20, 4; aber Iustin. 13, 4, 10 Jeep sorte evenit): ultro illi et gloriam et regnum venturum, Cic.: umbra loco deerat... umbra venit loco, Ov. – v. Übeln = jmd. treffen, betreffen, selten m. ad od. in u. Akk., ad quem autem dolor veniat, ad eundem etiam interitum venire, Cic.: ne qua in rem publicam clades veniat, Liv. – gew. m. Dat., quae sibi duobus proeliis venerant, Sall.: scis mihi multa venire mala, Prop.: venit arboribus lues, Verg. – 6) = provenire, vonstatten gehen, Erfolg haben, id quo promptius veniret, Tac. ann. 12, 32 extr. – / Archaist. Fut. venibo, Pompon. com. fr. 65: venibunt, Commodian. apol. 900. – Synkop. Imperf. venibat, Ter. Phorm. 652. – Synkop. Genet. Plur. Partiz. Präs. venientum, Verg. georg. 4, 167; Aen. 1, 434 u. 6, 755.

    lateinisch-deutsches > venio

  • 14 varus

    [st1]1 [-] vārus, a, um: - [abcl][b]a - qui a les jambes retournées en dedans, cagneux. - [abcl]b - recourbé. - [abcl]c - courbé, plié. - [abcl]d - contraire, opposé.[/b] [st1]2 [-] vărus, i, m.: Cels. pustule, bouton (sur le visage). [st1]3 [-] Vārus, i, m.: Varus (nom romain). - [abcl][b]a - Q. Attius Varus, vaillant général, du temps des guerres sociales. - [abcl]b - L. Varus, un épicurien, ami d'Auguste. - [abcl]c - P. Alfenus Varus, consul et jurisconsulte. - [abcl]d - P. Quintilius Varus, général romain, dont l'armée fut anéantie par Arminius, en Germanie.[/b] - voir hors site Varus.
    * * *
    [st1]1 [-] vārus, a, um: - [abcl][b]a - qui a les jambes retournées en dedans, cagneux. - [abcl]b - recourbé. - [abcl]c - courbé, plié. - [abcl]d - contraire, opposé.[/b] [st1]2 [-] vărus, i, m.: Cels. pustule, bouton (sur le visage). [st1]3 [-] Vārus, i, m.: Varus (nom romain). - [abcl][b]a - Q. Attius Varus, vaillant général, du temps des guerres sociales. - [abcl]b - L. Varus, un épicurien, ami d'Auguste. - [abcl]c - P. Alfenus Varus, consul et jurisconsulte. - [abcl]d - P. Quintilius Varus, général romain, dont l'armée fut anéantie par Arminius, en Germanie.[/b] - voir hors site Varus.
    * * *
        Varus, vara, varum. Plin. Qui ha les jambes tortues.
    \
        Varae manus. Ouid. Ouvertes pour empoigner celuy contre qui on luicte.
    \
        Vara brachia tendis. Martial. Ouverts pour embrasser, Escarquillez.
    \
        Genius varus. Pers. Diverse et differente inclination naturelle.
    \
        Varus, Substantiuum. Vari apud Celsum. Taches au visage, comme lentilles.

    Dictionarium latinogallicum > varus

  • 15 medius

    medius, a, um (altind. mádhya-h, griech. μέσσος, μέσος, gotisch midjis, ahd. mitti = nhd. mitten), I) der mittlere, mittelste, der in der Mitte befindliche, -gelegene, u. partitiv, mitten an, auf, in usw., in der Mitte von u. dgl. (Ggstz. summus u. infimus oder imus, od. primus u. extremus, postremus, od. oriens u. cadens u. dgl.), A) eig.: 1) v. Raume: a) im allg.: in triclinio medio... in summo... in imo, Sall. fr.: versus aeque prima et media et extrema pars extenditur, Cic. – unguis, Iuven.: digitus, Quint. (ders. bl. medius, Gromat. vet. 371, 26). – v. Pers., mediam locavit, gab ihr den mittleren Platz, Verg. – medius mundi od. terrae locus, Mittelpunkt, Cic. – mit Genet. partit., eligere locum earum regionum medium, Caes.: ut aliquem locum medium utriusque colloquio diceret, Caes. – v. Pers., medius omnium rex erat, Liv. – m. Abl. der Entfernung, Megara media Corintho Athenisque urbs, Vell.: si medius Polluce et Castore ponar, Ov. – m. inter u. Akk., media inter utraque (sc. Africam et Galliam), von Hispanien, Iustin.: (populus) Romanus medius inter Latium et Tuscos quasi in quodam bivio collocatus, Flor.: v. Pers., rapite sublimem foras; facite inter terram et caelum ut medius sit, Plaut. – u. dafür poet. mit dopp. Genet., medium caeli terraeque per aëra vecta est, Ov.: qui locus est iuguli medius summique lacerti, Ov. – m. ex u. Abl.,
    ————
    v. Pers., ne medius ex tribus (auf dem Speisesofa) Iugurtha foret, Sall. – mit dem Nbbgr. des Trennenden, quā (wo) medius liquor secernit Europen ab Afro, Hor.
    b) partitiv = mitten, in der Mitte, α) übh.: telam medium accensum mittere, Liv. – per media hostium tela, mitten durch die G., Liv.: medios in hostes, mitten in usw., Sall.: arida loca medii itineris, in der Mitte des Wegs, Iustin. – in medio foro, mitten auf usw., Cic.: in medio colle, Caes. – medio oppido fluere, in der Mitte der Stadt (deshalb noch nicht gerade im Mittelpunkte), Liv.: ponere in media via, Phaedr.: via... medio est altissima caelo, Ov. – a medio spatio, Caes.: ex medio monte, Sall.: ex medio itinere, Caes. – übtr. auf die Pers. (s. die Auslgg. zu Verg. georg. 4, 436; Aen. 7, 169), considit scopulo medius, mitten auf dem Felsen, Verg.: in ferarum concilio medius sedebat, Ov. – medium alqm arripere, Ter., od. complecti, in der Mitte, um den Leib, Ter. u. Liv. (s. Fabri Liv. 23, 9, 9). – β) ex media alqa re, v. dem, was mitten aus etw. herausgenommen so recht eigentlich dazu gehört, alteri sunt e mediis Caesaris partibus, Cic.: hoc e medio est iure civili, Cic.; vgl. Fabri Sall. orat. Licin. 8. Beier Cic. de off. 1, 63.
    c) subst., medium, iī, n., die Mitte, aa) der mittlere-, innere Raum, der Mittelpunkt, utrique imperatores in medium exeunt (treten in die Mitte vor);
    ————
    extra turbam ordinum colloquuntur simul, Plaut.: in medio aedium od. bl. medio aedium, Liv.: medio Capitolini montis, Tac.: poet. mit dopp. Genet., nocte volat medio caeli terraeque, zwischen Himmel und Erde, Verg. – v. Mittelpunkte, medium ferire, Cic.: in medium caestus proicere, Verg.: in medium vergere, Cic.: id autem medium infimum in sphaera est, Cic.: vom Mitteltreffen, Zentrum des Heeres, in agmine in primis modo, modo in postremis, saepe in medio adesse, Sall.: auxilia regum pro cornibus, medio sextam legionem constituit, Tac. – Insbes.: α) als Punkt, wohin alle ihr Gepäck usw. werfen, in medium oder (selten) in medio conicere sarcinas, Liv. (s. Drak. Liv. 10, 36, 1); – od. um den sich alle scharen, alqm in medium accipere, in ihre Mitte nehmen (um ihn zu decken, zu schützen), Liv. (s. Drak. u. Fabri Liv. 21, 46, 9); – od. auf den man feindlich von allen Seiten losgeht, utrimque hostem invehi nuntiatur. Diu in medio caesi milites, wurden die in die Mitte genommenen niedergehauen, Liv. – β) als Punkt, wo etwas als Kampfpreis so niedergelegt wird, daß jeder Preisbewerber es sehen und dazu gelangen kann, in medio palma est posita, jeder kann den Preis erringen, Ter. – ebenso als Gewinn für die Spielenden, in singulos talos singulos denarios in medium conferebat (setzte), quos tollebat universos, qui etc., Suet. – od. als Gemeingut, gemeinschaftliche Kasse usw., an
    ————
    dem alle teilhaben, das allen zu Gebote steht, zuteil werden kann, zugänglich ist, nach dem alle zulangen können, bona interfectorum in medium cedant, mögen Gemeingut werden, Tac.: in medium quaerere, zu gemeinschaftlichem Gebrauche, Verg.: discenda in medium dare, allgemein zugänglich machen, zum besten geben, Ov.: obscenas voluptates faciles, communes, in medio sitas dicunt, seien leicht erreichbar, jedermann zugänglich, könnten allen zuteil werden, Cic.: u. so laus in medio sita, Tac. dial.: velut in medio posita, als Gemeingut, wovon jeder nehmen könne, Curt.: u. so in medio posita, das allen zu Gebote Stehende, an der Hand Liegende, Hor.: u. ubi in medio praeda administrantibus esset, die nur zugreifen dürften, um die Beute an sich zu reißen, Liv. – u. so in medium afferre communes utilitates, Cic.: in m. conferre laudes, jeder für alle Ruhm erwerben (Ggstz. ex communi ad se trahere), Liv.: in medium referre ad vacuas aures, Ov.: in medium consulere, fürs Gemeinwohl, allgemeine Beste, Ter., Liv. u.a. (s. Ruhnken Ter. Andr. 3, 3, 16 u. die Auslgg. zu Liv. 24, 22, 15). – u. bei den Juristen als »Gesamtmasse« eines gemeinschaftlichen Vermögens, »Erbmasse« u. dgl., in medium conferre, ICt.: in medium venire, in die Masse fließen, ICt.: e medio deducere, ICt.: ex medio sumere, ferre, ICt. – γ) als Punkt, wo, umgeben vom Volke, vor Gericht die Parteien, Zeu-
    ————
    gen (zur Vernehmung) stehen, die Akten u. dgl. zur Einsicht vorliegen, mater virginis est in medio (ist da, frage sie), ipsa virgo, res ipsa; hic Geta praeterea, Ter.: veniant in m., mögen öffentlich (vor Gericht) auftreten, Cic.: tabulae sunt in medio, liegen (zu jedermanns Einsicht) vor, Cic.: removere e medio litteras, beiseite schaffen, Cic. – dah. v. strittigen Gegenständen, rem in medium vocare, vor ihr Gericht ziehen, Cic.: et regni crimen in medio (erit), wird vorliegen, Liv.: ego vero, si (regni crimen) in medio ponitur (in Frage gestellt wird, wem die Schuld beizulegen sei), non agnosco, Liv.: alqd in medio relinquere, unentschieden lassen, Cic.: ebenso (wie το μέσον θειναι) in medium relinquere, Claud. Quadrig. fr. u. Tac. – u. übtr. v. Auftreten der Parteien, prima veniat in medium Epicuri ratio, zuerst möge auftreten, Cic. – δ) als freier Raum, freie Straße, wo sich das Publikum einfindet, die Öffentlichkeit, ubi tabernis apertis omnia in medio vidit, alles (alle Waren) auf offener Straße ausgelegt sieht, Liv. – in medium procedere, öffentlich erscheinen, auftreten, Plaut.; übtr., loci in medium procedent, werden sich gleichs. deinem Blicke darbieten, Cic. – de medio recedere, aus dem Wege-, beiseite gehen, Raum geben, Cic. – aber e medio excedere, sich (aus der großen Welt) zurückziehen, Ter.: dass. secedere seque e medio amovere, Suet.: u. e medio discedere, sich verbergen, Suet.:
    ————
    emphat., e medio excedere od. abire, aus der Welt gehen, sterben, Ter.: u. alqm tollere de medio, aus dem Wege räumen, ermorden, Cic. – hoc deliberantium genus pellatur e medio, fort mit usw., Cic. – rem in medium proferre, etwas davon verlauten lassen, Cic. – in medium conferre, der Öffentlichkeit übergeben, Liv.: in medium vacuas referre ad aures, allgemein zum besten geben, Ov.: in medium dare, der Öffentlichkeit übergeben, verraten, Lucr.: aber omnia in medium dare discenda, alles zum Lernen darbieten, seinen Schülern zum besten geben, Ov.: dah. e medio = aus dem großen Publikum, ex medio res arcessit comoedia, Hor.: verba e medio, Ov.: vollst., verba e medio sumpta, Quint.: u. bl. e medio sumpta, Hor. u. Amm.: verba iacentia tollere e medio, Cic. – u. dah.: ε) in medio = sub divo, unter freiem Himmel, im Freien, Pallad. 1, 35, 12. – bb) der mittlere Teil, ovi medium, der Dotter, Apic. 9, 416.
    2) v. der Zeit: a) die mittlere, die dazwischenliegende = verflossene, α) übh.: ultimi temporis recordatione, proximi memoriā medium illud tristissimum tempus... ex animo excĭdere, Cic.: longa fuit medii mora temporis, der Zwischenzeit, Ov.: u. so oft m. tempus, Ov. u. Suet.: unum quasi comperendinatus medium diem fuisse, noch einen Tag Frist dazwischen hatte, Cic. – medio tempore, in der Zwischenzeit, mittlerweile, Suet. u. Iustin.: so medio temporis
    ————
    spatio, Suet.: mediis diebus, in den Zwischentagen, Liv.: mediis horis, Eutr. – poet. u. nachaug., medium esse = intercedere, dazwischen sein, -fallen, -verfließen, mit folg. et, zB. mediumque fuit breve tempus, et orsa est Leucothoë, Ov.: exiguum temporis medium, et etc., Plin. ep.: una dies m. est, et etc., Ov.. una nox m. erat, et etc., Prop. – β) insbes. v. Alter, das mittlere, m. aetas (Ggstz. aetas primae iuventae u. senectus, od. puer u. iuvenis), Plaut., Cic., Colum. u. o.: constans aetas, quae media dicitur, Cic.: v. Lebl., Falernum (vinum) nec in novitate, nec in nimia vetustate corpori salubre est. Media eius aetas a quindecimo anno incipit, Plin. – übtr. auf die Pers. od. Sache, in den mittleren Jahren stehend, uxor, Plaut.: quemcumque vis occupa, adulescentem, senem, medium, Sen.: Aeglen maximam natu appellavit, mediam Euphrosynen, tertiam Thalian, Sen.: v. Lebl., vinum novum, vetus, medium (weder zu jung, noch zu alt), Varro fr.
    b) partitiv, mitten in usw., in der Mitte, Mitt-, α) übh. v. Tage, aestas erat mediusque dies, die Zeit um Mittag, Ov.: in medios dormire dies, mitten in den T. hinein, Hor.: de medio potare die, vom hellen Mittag an, Hor.: medio die (Ggstz. ortu obituque), Ov.: u. übtr., m. dies, Mittag = Süden, stabula ad medium conversa diem, Verg.: occidens Zephyros, Austros medius dies mittit, Apul.; vgl. media ab regione diei,
    ————
    Lucr. – v. der Nacht, mediā nocte, Suet.: ad mediam noctem, Suet. – v. den Jahreszeiten, medium erat tempus sementis, es war mitten in der Zeit der Aussaat, Flor.: extremā hieme... ineunte vere... mediā aestate, Cic.: aestu medio, aestibus mediis, frigoribus mediis, Verg. – übtr., v. der Pers., duorum fratrum aetatibus medius interiectus, dem Alter nach mitten zwischen den beiden Br. stehend, Cic.: in mediis (illis), mitten unter ihnen, Verg. – β) von dem, was mitten im Gange ist, mitten in od. auf usw., medium iam classe tenebat iter, war im vollen Laufe, Verg.: in honore deûm medio, Verg.: medio sermone, Verg.: in media pace, Sen. de ira 2, 2, 6; ep. 18, 6 u. 91, 5. Curt. 8, 10 (36), 17.
    c) subst., medium, iī, n., die Mitte, die mittlere Zeit, iam diei medium erat, Liv.: noctis erat medium, Ov.: per medium diei, Tac.: medio diei, Tac. (s. Heräus Tac. hist. 1, 62, 7): medio noctis, Iustin.: medio temporis, in der Zwischenzeit, mittlerweile (διὰ μέσον), Tac.: so auch in medium, mittlerweile, indessen, Apic. 3, 63. – nec longum in medio tempus, cum etc., kurze Zeit verstrich dazwischen, als usw., Verg. Aen. 9, 395 (vgl. oben no. 2, a, α mediumque fuit breve tempus, et etc.).
    B) bildl.: 1) zwischen zwei Extremen als drittes in der Mitte stehend, -schwebend, sich in der Mitte haltend, a) im allg.: cum inter pacem et bellum medi-
    ————
    um nihil intersit, Cic.: u. dafür poet m. dopp. Genet., si quid medium mortis fugaeque, Ov. – multitudo aut servit humiliter aut superbe dominatur; libertatem, quae media est, nec spernere modice nec habere sciunt, Liv. – v. der Rede, m. dicendi genus, Quint. u. (Ggstz. uber u. gracile) Gell.: tum graves sumus, tum subtiles, tum medium quiddam tenemus, Cic.: u. übtr., v. Redner, alii (oratores) graves, alii subtiles, alii eis interiecti et tamquam medii, Cic. – in der Philos., der mittlere, von dem, was weder lobens- noch tadelnswert ist, weder gut noch böse, m. officium, Cic. (s. bes. Cic. de off. 1, 16; de fin. 3, 58): alia interiecta et media u. media illa, Mitteldinge, Cic.: mediae artes, Quint.: subst., minora quaeque sunt ex mediis, Quint. b) den Ansichten u. dem Verhalten nach = zwischen zwei Ansichten oder Parteien die Mitte haltend, einen Mittelweg einschlagend, media consilii via, Liv.: ex quibus partim tecum sentiebant, partim medium quendam cursum tenebant, Cic.: mediis consiliis stare, Liv.: m. oratio, m. sententia, Liv.: medium quiddam tenere, einen Mittelweg einschlagen, Plin. ep. – mit inter u. Akk., quod medium inter aequum et utile erat, decreverunt, Liv. – subst., media sequi, einen Mittelweg einschlagen, Tac.: mediis copulare concordiam, durch vermittelnde Maßregeln, durch Entgegenkommen, Liv. – übtr. auf die Pers., medium se gerere, parteilos sich in der Mitte halten,
    ————
    Liv.: agebat medium (er schlug einen Mittelweg ein), plurima dissimulans, aliqua inhibens, Vell.: aliis notantibus praefectum, aliis praemia decernentibus, mediis... dicentibus, Liv. – oder = sich neutral verhaltend, unparteiisch, neutral, utra castra (sc. sequar)? Media tollit Antonius, Cic. – u. übtr. auf die Pers., pacem utrique parti, ut medios deceat amicos, optent, Liv.: tamquam medios, nec in alterius favorem inclinatos, miserat rex, Liv.: medios et neutrius partis, Suet.: de mediis et neutram partem sequentibus, Suet.: qui se medium esse vult, Cic.: medios esse iam non licebit, Cic.: Eumenes in eo bello medius erat animo, Vell.: Macedonico bello medium agere, neutral bleiben, Liv. epit. – u. mit dem Nbbgr. des Unentschiedenen, Unbestimmtenunbestimmt, unentschieden, zweideutig, responsum, zwischen Ja u. Nein in der Mitte schwebend, Liv.: vocabula, gleichsam mitteldeutig, zweideutig, Gell.: medius ambiguusque sermo, Plin. ep.: sed haec quoque media relinquamus, Vopisc.: subst., ad Varum media scriptitabat, Tac. – übtr. auf die Pers., se dubium mediumque partibus praestitit, Vell.: medii inter duos exspectavere fortunam, Flor.
    c) dem Grade od. Maße nach zwischen dem Hohen u. Niederen, Ausgezeichneten und ganz Schlechten in der Mitte stehend, gewöhnlich, ziemlich, mäßig, mittelmäßig, media bella, Liv.: ipsi me-
    ————
    dium ingenium, magis extra vitium, quam cum virtutibus, Tac.: gratia non media, nicht gewöhnliche, ungemeine, Liv.: uxorum fides summa, libertorum media, servorum aliqua, filiorum nulla, Vell.: nihil medium, sed immensa omnia volvere animo, Liv.: pauca ille mediis sermonibus locutus, mit gewöhnlichen Worten, Ov. – übtr. auf die Pers., innocentiā eximius, sanctitate praecipuus, eloquentiā medius, Vell.: m. plebs, das gewöhnliche Volk, der gemeine Mann, Ov.: u. so m. vulgus, Ov.
    2) vermittelnd zwischen zwei Extremen stehend, a) nach beiden Seiten hinüberspielend, zu beidem geneigt, -befähigt, eine Mischung von beidem u. dgl., medium erat in Anco ingenium, et Numae et Romuli memor, Liv.: übtr. auf die Pers., multus in eo proelio Caesar fuit mediusque inter imperatorem et militem, Flor.: u. dafür poet. mit dopp. Genet., pacis eras mediusque belli, zu Frieden u. Krieg gleich befähigt, Hor.
    b) tätig als Mittler eingreifend, vermittelnd, hilfreich, der Vermittler, media quaedam manus, Quint.: medio Pompei capite, Flor. – v. der Pers., medium se offert, Verg.: mediis dis, Ov.: u. poet mit dopp. Genet., medius fratris sui maestaeque sororis, Ov. Vgl. übh. Drak. Sil. 16, 222. Juret. Symm. epist. 4, 51. Gronovii Obss. in Eccl. 13.
    3) störend zwischen eine Handlung tretend od.
    ————
    entzweiend zwischen zwei Personen tretend, ne medius occurrere possit, störend zur Unzeit erscheinen könne, Verg.: quos inter medius venit furor, Haß entzweite sie beide, Verg.
    II) (wie μέσος) übtr., weil die Mitte jeden Körper in zwei Hälften teilt = dimidius, halb, zur Hälfte (Ggstz. totus), mediā plus parte, Ov.: media Minerva, das Brustbild, die Büste der M., Iuven.: m. scrupulum croci, Pallad.: aurum coronarium Italicis totum, medium provincialibus reddidit, Capit.: quod (oculus) convexus mediusque quacumque cernatur, Plin.: Nepa (sidus) medius occĭdit (Ggstz. totus apparet), Colum. – subst., medium, iī, n., die Hälfte, in itineris medio, Eutr.: scillae medium conterunt cum aqua, Varro.: scrobem ad medium completo, Colum.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > medius

  • 16 scriptito

    scrīptito, āvī, ātum, āre (Intens. v. scribo), fort und fort schreiben, zu schreiben pflegen, I) im allg.: quod ea quae nos per ae antiqui per ai scriptitaverunt, Vel. Long. 57, 21 K.: in palmarum foliis primo scriptitatum est, Plin. 13, 68. – II) insbef.: a) = recht oft ( wiederholt) schreiben = recht oft schriftlich berichten, haec et si quid aliud ad me scribas velim vel potius scriptites, Cic. ad Att. 7, 12. § 6: ad Primum et Varum media scriptitabat, Tac. hist. 3, 52: abfol., scr. Othoni, ibid. 2, 86. – b) als Schriftsteller aufsetzen, abfassen, verfassen, orationes multis, Cic. Brut. 169: talia, Plin. ep.: Graeci si scriptitarunt, Cic.: in deos convicia potius quam eis dignum aliquid scriptitasse, Augustin.: ea, quae scriptitantur legibus humano consilio promulgatis, Augustin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > scriptito

  • 17 substituo

    substituo, uī, ūtum, ere (sub u. statuo), I) unter od. nach etw. stellen, -legen, 1) eig.: lapides plantae, Pallad. 4, 10, 22: armaturas leves post elephantos, Auct. b. Afr. 59, 3. – 2) übtr.: a) im allg.: substituerat animo speciem corporis amplam, hatte er sich ansehnlich (im Geiste) vorgestellt, -gedacht, Liv. 28, 35, 5. – b) insbes., unterwerfen, aussetzen, alqm crimini, einem ein Verbrechen schuldgeben, Plin. ep.: fortunam culpae, Quint. – II) an die Stelle einer Person oder Sache setzen, substituieren, a) im allg.: in locum eorum cives Romanos, Cic.: in locum eius Alfenum Varum, Tac.: alqm alci, Curt.: alqm pro alqo, Cic.: alqd pro alqa re, Cic.: sibi consules, Suet. – m. dopp. Acc., im Passiv m. dopp. Nom., alqm tutorem (als V.) Antiocho (für A.), Iustin. 36, 1, 7: alqm huius criminis reum, auf jmd. die Schuld dieses V. wälzen, Curt. 6, 7 (28), 31: Alexander dux (als F.) in locum eius (patris) substituitur, Iustin. 11, 2, 5: in huius locum Artabanus rex (als K.) substituitur, Iustin. 42, 2, 1. – b) insbes., jmd. zum zweiten Erben-, zum Beierben machen, -einsetzen, alqm, Suet. u. ICt.: heredes invicem, Suet. u. ICt.: pupillus, cui substitutus heres erat, Suet.: substitutus heres, der Beierbe, Quint. – absol., substituere alci, jmdm. einen Beierben geben, ICt.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > substituo

  • 18 varus

    1. vārus, a, um (wohl aus * vaqsros zu Wz. waq; vgl. vacillo, varicus), von der geraden Linie abweichend, I) eig. auseinandergebogen, -gespannt, -gewachsen, auswärtsgebogen, -gehend, a) übh.: cruribus potius varis quam vatiis, Varro: cornua, Ov.: tenui a pectore varas manus, ich hielt die Fäuste von der Br. nach auswärts gekrümmt, Ov. – b) prägn., von Pers., mit auswärts gebogenen Schenkeln und so krummbeinig, grätschend, subst., (als Schmeichelwort) Dächsel, Teckelchen, Plaut., Lucil. fr. u. Hor. – II) übtr., abweichend, entgegengesetzt, alterum (genus) huic varum, Hor. sat. 2, 3, 56: gemini varo genio, Pers. 6, 18.
    ————————
    2. varus, ī, m. = ἴονθος, eine Art Gesichtsausschlag, Knöspchen, Finnen, Cels. u. Plin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > varus

  • 19 Varus

    3. Vārus, ī, m., Beiname mehrerer röm. Familien, aus denen am bekanntesten I) L. Varus, ein Epikureer u. Freund des Augustus, Quint. 6, 3, 78. – II) Q. Attius Varus, ein tapferer Anführer zur Zeit der Bürgerkriege, Caes. b.c. 1, 13 u. 30 u.a. – III) P. Alfenus Varus, Konsul u. berühmter Rechtsgelehrter, Gell. 6, 5, 1; vgl. Hor. sat. 1, 3, 130. – IV) Quintilius Varus, aus Kremona, vertrauter Freund des Horaz u. mehr noch des Vergil, Hor. carm. 1, 24, 5, Muster eines aufrichtigen Kunstrichters, Hor. de art. poët. 438. – V) P. Quintilius Varus, der bekannte Feldherr des Augustus, der im J. 9 n. Chr. von Arminius im Teutoburger Walde mit seinen Truppen vernichtet wurde, Vell. 2, 117. Suet. Aug. 23, 2. Tac. ann. 1, 3. – Dav. Vāriānus, a, um, varianisch, des Varus, clades, Plin. 7, 150. Suet. Aug. 23, 1 u. Cal. 3, 2: legiones, Tac. ann. 2, 7: exercitus, ibid. 2, 15.
    ————————
    4. Vārus, ī, m., ein Fluß an der östl. Grenze des narbon. Galliens, der sich in das Mittelmeer ergießt, j. Var, Plin. 3, 31. Caes. b.c. 1, 86: dasselbe Vārum, ī, n., Mela 2, 4, 9 (2. § 72 u. 74).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Varus

  • 20 venio

    venio, vēnī, ventum, venīre (βαίνω = *βανjω, altind. gámati, geht, gotisch qiman, ahd. quëman), kommen (Ggstz. abire, discedere, manere), I) eig.: A) im allg.: a) v. leb. Subjj.: α) übh.: istinc, Cic.: huc, Cic.: istuc, Cic.: foras, Plaut.: redeant, unde venerint, Liv.: qui unā venerant, Cic.: ab domo (Heimat), Liv.: ad alqm, Cic.: ad urbem, Cic.: in Cariam ex insula, Plaut.: in astu, Ter. u. Nep.: in Tusculanum, Cic.: in conspectum, Caes. u. Nep.: in conspectum alcis, Hirt. b.G.: sub aspectum, Cic.: sub oculos, Sen. u. Quint.: sub ora viri caelo, von Tauben, Verg. – m. bl. Acc. loc., domum ad alqm, Cic.: domum alcis saepe salutandi causā, Mat. in Cic. ep.: sexto die Delum Athenis, Cic.: poet. tumulum, Verg.: fines Ausonios, Verg.: Scythiam, Verg. – m. Ang. mit wem? cum equitatu, Caes.: ceteros cum custodibus in aedem Concordiae venire iubet, läßt er unter Bedeckung in den T. der C. bringen, Sall. – m. Ang. wem? novus exercitus domo accitus Etruscis venit, Liv. 9, 33, 2 (vgl. unten no. b). – m. Angabe des Zweckes, huc ad ludos, Plaut.: ad alqm ad cenam, Plaut.: v. auxilio (Dat.), subsidio (Dat.), Caes. u.a.: ad causam dicendam, Liv.: ad eum oratum, ut etc., Caes.: eam veni quaesitum, Plaut.: socios ad senatum questum venisse m. folg. Acc. u. Infin., Metell. Numid. fr.: ad istum emptum venerunt illum locum senatorium, Cic.: m. Infin.,
    ————
    aurum petere, Plaut.: speculari, Liv.: Libycos populare penates, Verg. – impers., dum ad flumen Varum veniatur, Caes.: ad quos ventum erat, Caes.: ventum in insulam est, Cic.: Lilybaeum venitur, Cic.: venitur ad tempus, Vell.: ubi eo ventum est, Caes. – β) in feindlicher Absicht kommen, anrücken, veniens hostis,Verg.: strictam aciem venientibus offert, Verg. – impers., veniri ad se existimantes, Caes. – b) v. Lebl.: nostra navis huc ex portu Persico venit, Plaut.: venit in os salsi umor saporis, Lucr.: sub aspectum, Cic., in conspectum, Cels., sub oculos, Quint.: frumentum Tiberi venit, Liv.: a te litterae non venerunt, Cael. in Cic. ep.: ventus a mediterraneis regionibus veniens, Cels.: de ipso caelo subito venturum oraculum, Apul.: Rhodanus fluvius ex Alpibus veniens per Lemannum lacum meat, Mart. Cap. 6. § 635: venientia carra, die auf ihn zulaufenden, Treb. Poll. trig. tyr. 8, 5: eminus veniens telum, Donat. Ter. Andr. 1, 3, 3: unda ex adverso veniens, ibid. – m. Dat. wem? dominae mihi venit epistula nostrae, Prop.: dum tibi litterae meae veniant, zukommt, zugestellt wird, Cic.: priori Remo augurium venisse fertur, soll erschienen sein, Liv.
    B) insbes.: 1) kommen = zurückkehren, Romam, Liv.: cum venies, Ov. – 2) (poet.) kommen = hervorkommen, a) übh.: veniens sol, Hor.: venientes lacrimae, Verg. – b) kommen, hervorkommen = wachsen, veniunt felicius uvae, Verg.: ipsae (arbores) ve-
    ————
    niunt sponte suā, Verg.: ut hederae veniant suā sponte melius, Prop.
    II) übtr.: A) im allg.: a) v. leb. Subjj.: α) übh.: ut videndum sit, quem ad modum velis venire ad extremum (orationis), Cic.: ut ad id aliquando, quod cupiebat, veniret, Cic.: venimus ad summum fortunae, Hor. – β) in feindl. Absicht auftreten, contra alienum pro familiari et necessario, Cic.: contra summam amici existimationem, Cic.: contra iniuriam, Cic.: contra rem alcis, Cic. – b) v. Lebl.: α) übh.: alqd venit in buccam, kommt einem in den Mund, fällt ein, Cic.: v. in mentem, Cic.: v. in animum, Fronto, sub sensum, Varro LL.: oratorum laus ita ducta ab humili venit ad summum, ut iam senescat brevique tempore ad nihilum ventura videatur, Cic. – veniens in corpore virtus, erscheinende, Verg. – β) v. der Zeit, kommen = erscheinen, herannahen, sich nähern, ubi ea dies, quam constituerat, venit, Caes.: venisse tempus victoriae, Caes.: cum tristes misero kalendae venere, Hor.: veniet eorum laudi suum tempus, Quint. – motus temporum venientis (künftigen) anni, Cic.: non sumus omnino sine cura venientis anni (wegen des k.J.), Cic.: ea pars rei publicae vicit, nec in praesens modo, sed in venientem etiam annum M. Fabium et L. Valerium consules dedit, Liv. – veniens aetas, die kommende Zeit (= die Nachkommenschaft), Ov. fast. 6, 639. – ventura (künftigen) bella, Verg.: u. so ven-
    ————
    turorum nepotum proles, Ov. – Partiz. subst., ventūra, ōrum, n., die Zukunft, Lucan. 6, 591. – γ) als mediz. t.t. von phys. Zuständen, Übeln, kommen, eintreten, sich einstellen, si sudor non venit, Cels.: plenus somnus venit, Cels.: si subito venerit febris, Cels.: ubi remissio venit, Cels.: donec sanitas venit, Cels.: venit malum, morbus, Cels.
    B) insbes.: 1) v. in alqd, in eine Lage od. einen Zustand kommen, geraten, gelangen, von Pers.u. Lebl., in calamitatem, Cic.: in consuetudinem, Cic.: in consuetudinem proverbii, in proverbium, zum Sprichworte werden, Liv.: in morem, zur Sitte, zur Gewohnheit werden, Liv. u. Ov.: in contentionem, Cic.: in discrimen, Cic.: in dubium, Cic.: in odium, Cic.: in invidiam, Nep.: in partem alcis rei, an etwas teilhaben, Cic.: in sermonem, ins Gerede kommen, Cic.: aber veni in eum sermonem, ut dicerem, geriet ich darauf, Cic.: in eam opinionem, Cael. in Cic. ep.: in nonnullam spem, Cic.: alci in amicitiam, Caes.: in contemptionem, Caes.: summum in cruciatum, dem qualvollsten Lose anheimfallen, Caes.: in fidem ac potestatem alcis, Caes.: in periculum, Caes.: in cognitionem alcis, Quint.: in controversiam, Cels. u. Quint. – eo iam dementiae venimus, ut etc., Sen.: eo discordiae ventum (est), ut etc., Tac.: huc arrogantiae venerat, ut etc., Tac.: neque huc puto malignitatis ventum, ut etc., Val. Max. – cum speramus eo rem
    ————
    venturam, ut etc., Hor. ep. 2, 1, 126: saepe in eum locum (bis auf den Punkt) ventum est, ut etc., Caes. b.G. 6, 43, 4. – 2) in der Rede, in der Darstellung zu etwas kommen, gelangen, übergehen, ut iam a fabulis ad facta veniamus, Cic.: ab his ad maxillam venturus, Cels.: venio ad recentiores litteras, Cic.: ad Arcesilam Carneademque veniamus, Cic. – impers., ad ea veniendum est, quae, Cels. – 3) woher kommen, a) = abstammen, v. Pers., Bebrycia de gente, Verg. Aen. 5, 373. – b) = entstehen, α) v. Zuständen, maius commodum ex otio meo quam ex aliorum negotiis rei publicae venturum, Sall.: prava ex falsis opinionibus veniunt, Quint.: vitium peius, quod ex inopia, quam quod ex copia venit, Quint. – β) von der Zeit, anni venientes, die erst ankommenden, aufsteigenden, zunehmenden Jahre des Alters (bis ins 45. Jahr), Ggstz. recedentes, Hor. de art. poët. 175. – 4) kommen = eintreten, sich ereignen, sich zutragen, haec ubi veniunt, Cic.: si quando similis fortuna venisset, Liv.: quod longe aliter venit, Liv.: mors quidem omnium par est; per quae venit, diversa sunt, Sen.: si quid in Samnio adversi venisset, Liv.; vgl. Nipperd. Tac. ann. 14, 43. – 5) jmdm. kommen, zukommen, an jmd. gelangen, jmdm. zufallen, zuteil werden, isti morbus interdum venit, Plaut.: hereditates mihi negasti venire, Cic.: illi et gloriam et regnum venturum, Sall.: utrumque bellum Plautio sorte venit, Liv.
    ————
    (s. Weißenb. Liv. 29, 20, 4; aber Iustin. 13, 4, 10 Jeep sorte evenit): ultro illi et gloriam et regnum venturum, Cic.: umbra loco deerat... umbra venit loco, Ov. – v. Übeln = jmd. treffen, betreffen, selten m. ad od. in u. Akk., ad quem autem dolor veniat, ad eundem etiam interitum venire, Cic.: ne qua in rem publicam clades veniat, Liv. – gew. m. Dat., quae sibi duobus proeliis venerant, Sall.: scis mihi multa venire mala, Prop.: venit arboribus lues, Verg. – 6) = provenire, vonstatten gehen, Erfolg haben, id quo promptius veniret, Tac. ann. 12, 32 extr. – Archaist. Fut. venibo, Pompon. com. fr. 65: venibunt, Commodian. apol. 900. – Synkop. Imperf. venibat, Ter. Phorm. 652. – Synkop. Genet. Plur. Partiz. Präs. venientum, Verg. georg. 4, 167; Aen. 1, 434 u. 6, 755.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > venio

См. также в других словарях:

  • varum — see GENU VARUM …   Medical dictionary

  • Genou varum — Genu varum Radiographie d un enfant de 2 ans avec un genou varum …   Wikipédia en Français

  • Genu Varum — Radiographie d un enfant de 2 ans avec un genou varum …   Wikipédia en Français

  • Genu varum — Radiographie d un enfant de 2 ans avec un genou varum. Ostéotomie …   Wikipédia en Français

  • Oru Naal Varum — Directed by T. K. Rajeev Kumar Produced by Maniyanpilla Raju …   Wikipedia

  • Genu varum — Infobox Disease Name = PAGENAME Caption = X Ray of the legs in a 2 year old child with rickets DiseasesDB = 29404 ICD10 = ICD10|Q|68|3|q|65 ICD10|Q|68|5|q|65, ICD10|Q|74|1|q|65 ICD9 = ICD9|755.64 congenital; ICD9|736.42 acquired ICDO = OMIM =… …   Wikipedia

  • genu varum — anat. patol. Deformidad que afecta a las piernas que se caracteriza por una desviación de las rodillas hacia fuera y los pies hacia dentro (piernas en O). Medical Dictionary. 2011. genu …   Diccionario médico

  • Idhu Kadhal Varum Paruvam — Infobox Film name = Idhu Kadhal Varum Paruvam caption = director = Kasturi Raja writer = starring = Kiran Rathod producer = music = editor = released = 2006 runtime = language = Tamil country = India budget = imdb id =Idhu Kadhal Varum Paruvam is …   Wikipedia

  • genu varum — ● genu varum nom masculin (latin genu, genou, et varum, tourné en dedans) Déviation de la jambe vers l intérieur de l axe du membre inférieur avec saillie du genou en dehors …   Encyclopédie Universelle

  • Genu Varum — Abwinklung bezeichnet in der Medizin eine Abweichung einer Gliedmaße von der Normalstellung (Neutral 0 Stellung). Von Varus Stellung spricht man, wenn an Knochen bzw.  Gelenken der zur Körpermitte gelegene (=mediale) Winkel kleiner als die Norm… …   Deutsch Wikipedia

  • Genu varum — Abwinklung bezeichnet in der Medizin eine Abweichung einer Gliedmaße von der Normalstellung (Neutral 0 Stellung). Von Varus Stellung spricht man, wenn an Knochen bzw.  Gelenken der zur Körpermitte gelegene (=mediale) Winkel kleiner als die Norm… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»