Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Tiberio

  • 1 Tiberio

    Tiberio n.pr.m. (Stor.rom) Tibère.

    Dizionario Italiano-Francese > Tiberio

  • 2 Tiberio

    m.
    Tiberius, Tiberius Claudius Nero Caesar Augustus, Tiberio.
    * * *
    1 familiar row, uproar
    * * *
    * * *
    Tiberius
    * * *
    Tiberio n pr
    Tiberius

    Spanish-English dictionary > Tiberio

  • 3 tiberio

    m разг.
    шум, гам

    БИРС > tiberio

  • 4 tiberio *

    1.
    ADJ CAm, Méx sloshed *
    2. SM
    1) (=jaleo) uproar, row; (=pelea) set-to *
    2) CAm, Méx binge *

    Spanish-English dictionary > tiberio *

  • 5 tiberio

    сущ.
    разг. сумятица, шум

    Испанско-русский универсальный словарь > tiberio

  • 6 tiberio

    adj; Гват., М.
    подвы́пивший, захмеле́вший

    Diccionario español-ruso. América Latina > tiberio

  • 7 tiberio

    m
    • mejdan
    • randál

    Diccionario español-checo > tiberio

  • 8 tiberio

    m разг. 1) шум, врява, гюрултия; 2) кавга.

    Diccionario español-búlgaro > tiberio

  • 9 tiberio

    m разг.
    шум, гам

    Universal diccionario español-ruso > tiberio

  • 10 Tiberio

    м.; ист.

    Итальяно-русский универсальный словарь > Tiberio

  • 11 Tiberio

    Tiberius

    Esperanto-English dictionary > Tiberio

  • 12 durante, sotto l'impero di Tiberio

    durante, sotto l'impero di Tiberio
    (periodo) when Tiberius was emperor, under Tiberius' (imperial) rule
    \
    →  impero

    Dizionario Italiano-Inglese > durante, sotto l'impero di Tiberio

  • 13 armar tiberio

    • spustit kravál
    • strašně vyvádět
    • udělat bengál
    • udělat skandál
    • ztropit randál

    Diccionario español-checo > armar tiberio

  • 14 Тиберий Клавдий Нерон

    Tiberio

    Русско-баскский словарь > Тиберий Клавдий Нерон

  • 15 absimilis

    absĭmĭlis, e, non semblable, différent.    - non absimilis alicui, Suet.: qui ressemble à qqn.    - non absimilis Tiberio principi fuit, Suet. Oth. 1: il ressemblait tout à fait à l'empereur Tibère.    - falces non absimili forma muralium falcium, Caes. BG. 3, 14, 5: des faux ayant absolument la forme des faux murales.
    * * *
    absĭmĭlis, e, non semblable, différent.    - non absimilis alicui, Suet.: qui ressemble à qqn.    - non absimilis Tiberio principi fuit, Suet. Oth. 1: il ressemblait tout à fait à l'empereur Tibère.    - falces non absimili forma muralium falcium, Caes. BG. 3, 14, 5: des faux ayant absolument la forme des faux murales.
    * * *
        Absimilis, et hoc absimile, penult. corr. fere iungitur negatiuis particulis, nec, neque, non, et haud. Colum. Odoris grauis, neque absimilis bitumini. Point different, ou dissemblable.
    \
        Non absimilis Tiberio principi fuit. Suet. Il luy resembloit bien.

    Dictionarium latinogallicum > absimilis

  • 16 coepio

    coepio (arch. coipio), coepī, coeptum, coepere ( die tempora praes. nur in der vorklassischen Periode; die tempora perf. act. u. pass. sehr häufig in allen Perioden), v. tr. u. intr. (v. com u. apio), eig. etw. an mehreren Seiten anfassen, -angreifen; dah. anfangen, beginnen, unternehmen, I) tr.: A) act.: a) tempp. praes., meist m. Acc.: mane coepiam, Caecil. com. 90: neque pugnas neque ego litis coepio, Plaut. Men. 960: ubi nil habeat, alium quaestum coepiat, Plaut. truc. 232: lubido extemplo coeperest convivium, Plaut. Pers. 121: ille quicquid coeperet, Ter. adelph. 397: m. Infin., coepiam seditiosa verba loqui, Cato oratt. fr. inc. 17 (b. Paul. ex Fest. 59, 10). – b) tempp. perf.: coepi, coeperam etc., m. Acc. od. absol., id quod coepi, Plaut.: coepit cum talia vates, folgendermaßen (zu reden) anhob, Verg.: iter, quod coeperunt percurrunt, Curt.: quae coeperamus, Quint.: si quicquam hodie hic turbae coeperis, Ter.: magnis operibus perfectis obsidium coepit per L. Catilinam legatum, Sall. fr.: obsidium coepit per praesidia, Tac.: huiusmodi orationem coepit, Tac.: u. m. Infin. act., c. orare, Nep.: coepi velle (ich habe mich dem Wunsche hingegeben, es am mir das Gelüste an), m. folg. Infin., Cic. ep. 7, 5, 1 u. Spät. (s. Hildebr. Apul. met. 4, 31. p. 292; vgl. Ggstz. coepit nolle quae pepigerat, Apul. flor. 18. p. 30, 7 Kr.): dicere coepi, Cic., u. bl. coepi, Verg., Liv. u.a., ich begann zu reden, ich hob an (vgl. Fabri Sall. Iug. 109, 4): aber ut coepi dicere u. bl. ut coepi, wie gesagt (stehende Formel, um die unterbrochene Rede wieder aufzunehmen), Cic. Rosc. Am. 91 u. ad Att. 13, 28, 2: so auch ut coeperam dicere od. ut dicere coeperam, Petron. 75, 10. Augustin. tract. in Io. 124, 2. Fulg. contin. Virg. p. 149 M.: u. m. ab u. Abl., cum ab iis coeperim (sc. dicere), quae etc., Cels. 3, 2. p. 16, 15 D. – mit Infin. pass., gew. mit solchen, die reflexive Bedeutung haben (vgl. Dietsch Sall. Cat. 51, 40. p. 236 sq.), zB. si quae rapinae fieri (zu geschehen) coeperunt, Cic.: afflictari lamentarique coepisse (sich dem heftigsten Klagen u. Jammern hingeben), Cic.: paupertas probro haberi (zu gelten) coepit, Sall.: fiducia augeri (sich zu mehren) nostris coepit, Sall. fr. – doch auch mit reinem Infin. pass. (s. Nipperd. Quaest. Caes. p. 19), zB. coepit defricari, Cornif. rhet.: Maenius urbanus coepit haberi, Liv. (vgl. Fabri Liv. 21, 58, 10); amphora coepit institui, Hor.: si coepisset audiri, Curt.: corpus ut moveri a Miseno coepit, Suet.: Aeolis ab Aeoliis incoli coepit, Mela. – c) Partiz. Fut. coepturus, m. Acc., zB. Romanos omnibus instructiores rebus coepturos bellum, Liv. 42, 47, 3: nemine opinante, quidnam coepturus esset, Suet. Cal. 46: m. ab u. Abl., nos rite coepturi ab Homero videmur, Quint. 10, 1, 46. – B) pass., nur in den tempp. perf.: coeptus sum, zB. ita cum Syphace Romanis amicitia coepta est, Liv.: Ggstz., coeptum (est) per eos, qui agi volebant; desitum est per hunc, qui decessit, Cic. pro Corn. 1. fr. 37 K. – bes. m. folg. Infin. pass., lapides iaci coepti sunt, Caes.: consuli coepti sumus, Cic.: abici arma ac dedi hostes coepti, Liv.: fuga ex acie duce amisso fieri coepta est, Liv.: postquam armis disceptari coeptum sit de iure publico, Cic.: coeptum est referri de inducendo senatus consulto, Cic.: apud Cadmeam cum Lacedaemoniis pugnari coeptum est, Nep. – selten m. Infin. act., surrexit et de damnatione ferventer loqui est coeptum, Cael. in Cic. ep. 8, 8, 2: cum instructa (erat) acies coeptumque in hostem progredi, Gell. 1, 11, 3. - Partic., coeptum bellum, Sall.: c. opus, Ov.: P. Decii non coeptae modo ante, sed cumulatae novā virtute laudes, Liv.: c. cum Antiocho bellum, Liv. (vgl. Fabri Liv. 24, 48, 13): simulque coeptus dies, Tac.: coeptae in rebus prosperis amicitiae, Fronto: im Abl. absol., coeptā luce, Tac.: nocte coeptā, Tac.: coeptā hieme, Tac. – m. ab u. Abl. (zur Angabe des Ursprungs), herrührend, templum ab Agrippina coeptum, Suet.: limes a Tiberio coeptus, Tac.: horti a Lucullo coepti, Tac. (vgl. Walther Tac. ann. 1, 50 in.). – II) intr. anfangen, beginnen, den Anfang nehmen (vgl. Korte u.a. zu Sall. Iug. 31, 4), sic odium coepit glandis, Lucr.: quoniam coepit Graecorum mentio, Iuven.: ubi silentium coepit, Sall.: ubi dies coepit, Sall.: cum ver coepit, Sen.: quando coepisset febris, Cels. – u. m. Adv. od. m. ab od. ex u. Abl. (zur Angabe des Ursprungs) herrühren, unde ea coeperint, Cels.: a quo iurgium coepit, Quint.: a Tiberio Graccho seditiones graves coepere, Tac.: quibus ex virtute nobilitas coepit, Sall.: proditio coepit e domo Scaevini, Tac.: m. cum u. Abl., artis eius originem cum olympiadum initio coepisse, Plin. 36, 11: pictura aut statuaria, quarum utraque cum Phidia coepit, Plin. 36, 15. – / Eine Perfektform coepivi will A. Spengel (Philol. 32, 366) bei Plaut. Cas. 3, 5, 23 u. 57; cist. 4, 2, 19 u. merc. 533 herstellen. – coëpit bei Lucr. 4, 619 u. so auch öfters bei Plaut.

    lateinisch-deutsches > coepio

  • 17 proprius

    proprĭus, a, um. [st2]1 [-] qui est la propriété de, qui appartient en propre, propre, personnel, particulier, spécial, caractéristique. [st2]2 [-] approprié, exact, propre (en parl. du langage). [st2]3 [-] dont la propriété est assurée, durable, définitif, solide, permanent. [st2]4 [-] Plin. salutaire, souverain pour, efficace.    - proprium, ii, n.: - [abcl]a - propriété, bien propre. - [abcl]b - caractère propre.    - proprium amittere, Phaedr.: perdre son bien.    - proprium nomen, Diom.: nom propre.    - propria est fortunae varietas, Cic.: l'inconstance est le caractère propre de la fortune.    - id non proprium senectutis est vitium, Cic.: ce mal n'est pas le propre de la vieillesse.    - id proprium Tiberio fuit + inf. Tac.: il était dans le caractère de Tibère de...    - parva munera diutina, locupletia non propria esse consueverunt, Nep. Thras. 4, 2: habituellement, un petit présent dure longtemps, un riche présent n'a pas une propriété assurée.    - chamaepeuce lumborum doloribus propria est, Plin.: le mélèze nain est bon pour les maux de reins.
    * * *
    proprĭus, a, um. [st2]1 [-] qui est la propriété de, qui appartient en propre, propre, personnel, particulier, spécial, caractéristique. [st2]2 [-] approprié, exact, propre (en parl. du langage). [st2]3 [-] dont la propriété est assurée, durable, définitif, solide, permanent. [st2]4 [-] Plin. salutaire, souverain pour, efficace.    - proprium, ii, n.: - [abcl]a - propriété, bien propre. - [abcl]b - caractère propre.    - proprium amittere, Phaedr.: perdre son bien.    - proprium nomen, Diom.: nom propre.    - propria est fortunae varietas, Cic.: l'inconstance est le caractère propre de la fortune.    - id non proprium senectutis est vitium, Cic.: ce mal n'est pas le propre de la vieillesse.    - id proprium Tiberio fuit + inf. Tac.: il était dans le caractère de Tibère de...    - parva munera diutina, locupletia non propria esse consueverunt, Nep. Thras. 4, 2: habituellement, un petit présent dure longtemps, un riche présent n'a pas une propriété assurée.    - chamaepeuce lumborum doloribus propria est, Plin.: le mélèze nain est bon pour les maux de reins.
    * * *
        Proprius, Adiect. Virgil. Propre et particulier à un chascun.
    \
        Culpa mea propria. Cic. C'est ma propre faulte, et non pas la tienne.
    \
        Nec sunt vllo in proprio periculo. Cic. Ils ne sont point en un danger à part, Chascun y est aussi bien que eulx.
    \
        Praedia propria tradere alicui. Cic. Luy bailler pour luy, Qui serons touts à luy, Luy bailler en proprieté.
    \
        Proprium est eius, per translationem. Cic. On luy attribue cela, Cela luy appartient.
    \
        Propria est ea praeceptio Stoicorum. Cic. Il n'y a que eulx qui enseignent cela.
    \
        Proprium. Terent. Perpetuel, Qui dure tousjours.

    Dictionarium latinogallicum > proprius

  • 18 struo

    strŭo, ĕre, struxi, structum - tr. - [st1]1 [-] réunir, assembler, rassembler, joindre, empiler, entasser, amonceler, superposer.    - lateres struere, Caes.: assembler des briques.    - ordine longo penum struere, Virg.: charger le buffet de mets (entasser les mets dans une longue file).    - avenae structae, Ov.: chalumeau, flûte de Pan (tuyaux disposés les uns à côté des autres). [st1]2 [-] construire, bâtir, élever, édifier, façonner.    - pyram struere: élever un bûcher. [st1]3 [-] disposer (avec ordre), arranger, dresser, ranger, apprêter, préparer.    - alicui insidias struere: dresser des embûches à qqn.    - struere copias: mettre ses troupes en ordre de bataille.    - mortem patri struere, Tac.: méditer la mort de son père. [st1]4 [-] méditer, tramer, machiner.    - causas struere, Tac. A. 2: imaginer des prétextes.    - aliquem struere, Tac.: suborner qqn.    - struente Tiberio, Cic.: à l'instigation de Tibère.    - struebantur qui monerent, Tac.: il y avait des gens apostés pour...    - struere sibi sollicitudinem, Cic.: se créer des ennuis.
    * * *
    strŭo, ĕre, struxi, structum - tr. - [st1]1 [-] réunir, assembler, rassembler, joindre, empiler, entasser, amonceler, superposer.    - lateres struere, Caes.: assembler des briques.    - ordine longo penum struere, Virg.: charger le buffet de mets (entasser les mets dans une longue file).    - avenae structae, Ov.: chalumeau, flûte de Pan (tuyaux disposés les uns à côté des autres). [st1]2 [-] construire, bâtir, élever, édifier, façonner.    - pyram struere: élever un bûcher. [st1]3 [-] disposer (avec ordre), arranger, dresser, ranger, apprêter, préparer.    - alicui insidias struere: dresser des embûches à qqn.    - struere copias: mettre ses troupes en ordre de bataille.    - mortem patri struere, Tac.: méditer la mort de son père. [st1]4 [-] méditer, tramer, machiner.    - causas struere, Tac. A. 2: imaginer des prétextes.    - aliquem struere, Tac.: suborner qqn.    - struente Tiberio, Cic.: à l'instigation de Tibère.    - struebantur qui monerent, Tac.: il y avait des gens apostés pour...    - struere sibi sollicitudinem, Cic.: se créer des ennuis.
    * * *
        Struo, struis, struxi, structum, struere. Liu. Mettre en ordre, Bastir, Composer.
    \
        Struere aliquid. Tacit. Machiner quelque meschanceté.
    \
        Num me fefellit hosce id struere? Terent. Ne scavoye je pas bien que ceulx cy machinoyent cela?
    \
        Aciem struere. Cic. Dresser son armee contre aucun.
    \
        Aggeres struere. Caes. Faire chaussees et taluz.
    \
        Bellum struitur. Cic. Il se dresse une guerre.
    \
        Calamitatem alicui struere. Cic. Luy bastir ou machiner et pourchasser destruction.
    \
        Consilia struere. Liu. Adviser les moyens de faire quelque chose, Consulter.
    \
        Crimen alicui struere. Tacitus. Luy brasser et machiner quelque blasme.
    \
        Domos struere. Horat. Bastir, Construire, Edifier.
    \
        Epulas struere. Tacit. Apprester.
    \
        Fercula luxuriose struere. Columel. Apprester somptueusement viandes.
    \
        Insidias alicui struere. Liu. Luy preparer quelques embusches.
    \
        Sera quidem tanto struitur medicina dolori. Stat. Est composee et apprestee trop tard.
    \
        Mendacium struere. Liuius. Songer et composer ou dresser une menterie.
    \
        Montes ad sydera struxerunt gigantes. Ouid. Les geants ont mis plusieurs montaignes les unes sur les autres jusques au ciel.
    \
        Odium struere in aliquem. Cic. Pourchasser quelque haine contre aucun, Le mettre en la male grace d'aucun, Luy brasser et machiner la malvueillance d'aucun.
    \
        Opes struere. Liu. Amasser force biens.
    \
        Orationem solutam struere. Gell. Composer ou escrire en prose.
    \
        Penum struere. Virgil. Ordonner.
    \
        Periculum ruinae struere. Cecinna ad Ciceronem. Dresser à autruy une cheute.
    \
        Verba struere. Cic. Adjancer et mettre en ordre.

    Dictionarium latinogallicum > struo

  • 19 coepio

    coepio (arch. coipio), coepī, coeptum, coepere ( die tempora praes. nur in der vorklassischen Periode; die tempora perf. act. u. pass. sehr häufig in allen Perioden), v. tr. u. intr. (v. com u. apio), eig. etw. an mehreren Seiten anfassen, -angreifen; dah. anfangen, beginnen, unternehmen, I) tr.: A) act.: a) tempp. praes., meist m. Acc.: mane coepiam, Caecil. com. 90: neque pugnas neque ego litis coepio, Plaut. Men. 960: ubi nil habeat, alium quaestum coepiat, Plaut. truc. 232: lubido extemplo coeperest convivium, Plaut. Pers. 121: ille quicquid coeperet, Ter. adelph. 397: m. Infin., coepiam seditiosa verba loqui, Cato oratt. fr. inc. 17 (b. Paul. ex Fest. 59, 10). – b) tempp. perf.: coepi, coeperam etc., m. Acc. od. absol., id quod coepi, Plaut.: coepit cum talia vates, folgendermaßen (zu reden) anhob, Verg.: iter, quod coeperunt percurrunt, Curt.: quae coeperamus, Quint.: si quicquam hodie hic turbae coeperis, Ter.: magnis operibus perfectis obsidium coepit per L. Catilinam legatum, Sall. fr.: obsidium coepit per praesidia, Tac.: huiusmodi orationem coepit, Tac.: u. m. Infin. act., c. orare, Nep.: coepi velle (ich habe mich dem Wunsche hingegeben, es am mir das Gelüste an), m. folg. Infin., Cic. ep. 7, 5, 1 u. Spät. (s. Hildebr. Apul. met. 4, 31. p. 292; vgl. Ggstz. coepit nolle quae pepigerat, Apul. flor. 18. p. 30, 7 Kr.): dicere coepi, Cic., u. bl.
    ————
    coepi, Verg., Liv. u.a., ich begann zu reden, ich hob an (vgl. Fabri Sall. Iug. 109, 4): aber ut coepi dicere u. bl. ut coepi, wie gesagt (stehende Formel, um die unterbrochene Rede wieder aufzunehmen), Cic. Rosc. Am. 91 u. ad Att. 13, 28, 2: so auch ut coeperam dicere od. ut dicere coeperam, Petron. 75, 10. Augustin. tract. in Io. 124, 2. Fulg. contin. Virg. p. 149 M.: u. m. ab u. Abl., cum ab iis coeperim (sc. dicere), quae etc., Cels. 3, 2. p. 16, 15 D. – mit Infin. pass., gew. mit solchen, die reflexive Bedeutung haben (vgl. Dietsch Sall. Cat. 51, 40. p. 236 sq.), zB. si quae rapinae fieri (zu geschehen) coeperunt, Cic.: afflictari lamentarique coepisse (sich dem heftigsten Klagen u. Jammern hingeben), Cic.: paupertas probro haberi (zu gelten) coepit, Sall.: fiducia augeri (sich zu mehren) nostris coepit, Sall. fr. – doch auch mit reinem Infin. pass. (s. Nipperd. Quaest. Caes. p. 19), zB. coepit defricari, Cornif. rhet.: Maenius urbanus coepit haberi, Liv. (vgl. Fabri Liv. 21, 58, 10); amphora coepit institui, Hor.: si coepisset audiri, Curt.: corpus ut moveri a Miseno coepit, Suet.: Aeolis ab Aeoliis incoli coepit, Mela. – c) Partiz. Fut. coepturus, m. Acc., zB. Romanos omnibus instructiores rebus coepturos bellum, Liv. 42, 47, 3: nemine opinante, quidnam coepturus esset, Suet. Cal. 46: m. ab u. Abl., nos rite coepturi ab Homero videmur, Quint. 10, 1, 46. – B) pass., nur in den tempp. perf.: coeptus
    ————
    sum, zB. ita cum Syphace Romanis amicitia coepta est, Liv.: Ggstz., coeptum (est) per eos, qui agi volebant; desitum est per hunc, qui decessit, Cic. pro Corn. 1. fr. 37 K. – bes. m. folg. Infin. pass., lapides iaci coepti sunt, Caes.: consuli coepti sumus, Cic.: abici arma ac dedi hostes coepti, Liv.: fuga ex acie duce amisso fieri coepta est, Liv.: postquam armis disceptari coeptum sit de iure publico, Cic.: coeptum est referri de inducendo senatus consulto, Cic.: apud Cadmeam cum Lacedaemoniis pugnari coeptum est, Nep. – selten m. Infin. act., surrexit et de damnatione ferventer loqui est coeptum, Cael. in Cic. ep. 8, 8, 2: cum instructa (erat) acies coeptumque in hostem progredi, Gell. 1, 11, 3. - Partic., coeptum bellum, Sall.: c. opus, Ov.: P. Decii non coeptae modo ante, sed cumulatae novā virtute laudes, Liv.: c. cum Antiocho bellum, Liv. (vgl. Fabri Liv. 24, 48, 13): simulque coeptus dies, Tac.: coeptae in rebus prosperis amicitiae, Fronto: im Abl. absol., coeptā luce, Tac.: nocte coeptā, Tac.: coeptā hieme, Tac. – m. ab u. Abl. (zur Angabe des Ursprungs), herrührend, templum ab Agrippina coeptum, Suet.: limes a Tiberio coeptus, Tac.: horti a Lucullo coepti, Tac. (vgl. Walther Tac. ann. 1, 50 in.). – II) intr. anfangen, beginnen, den Anfang nehmen (vgl. Korte u.a. zu Sall. Iug. 31, 4), sic odium coepit glandis, Lucr.: quoniam coepit Graecorum mentio, Iuven.: ubi silentium coepit, Sall.: ubi
    ————
    dies coepit, Sall.: cum ver coepit, Sen.: quando coepisset febris, Cels. – u. m. Adv. od. m. ab od. ex u. Abl. (zur Angabe des Ursprungs) herrühren, unde ea coeperint, Cels.: a quo iurgium coepit, Quint.: a Tiberio Graccho seditiones graves coepere, Tac.: quibus ex virtute nobilitas coepit, Sall.: proditio coepit e domo Scaevini, Tac.: m. cum u. Abl., artis eius originem cum olympiadum initio coepisse, Plin. 36, 11: pictura aut statuaria, quarum utraque cum Phidia coepit, Plin. 36, 15. – Eine Perfektform coepivi will A. Spengel (Philol. 32, 366) bei Plaut. Cas. 3, 5, 23 u. 57; cist. 4, 2, 19 u. merc. 533 herstellen. – coëpit bei Lucr. 4, 619 u. so auch öfters bei Plaut.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > coepio

  • 20 impero

    m empire
    ( potere) rule
    * * *
    impero s.m.
    1 empire: l'impero britannico, the British Empire; è finita l'epoca degli imperi coloniali, the time of colonial empires is over
    2 (estens.) empire; (dominio) dominion, rule: un enorme impero industriale, a huge industrial empire; esercitare, stabilire il proprio impero su qlco., qlcu., to exert, to establish one's dominion over s.o., sthg. // l'impero delle lettere, the world of literature
    agg. empire (attr.): mobili di stile impero, Empire furniture.
    * * *
    [im'pɛro]
    1. sm
    2. agg inv
    Empire attr
    * * *
    I [im'pɛro]
    sostantivo maschile empire (anche fig.)

    l'impero britannico, romano — the British, Roman Empire

    durante, sotto l'impero di Tiberio — (periodo) when Tiberius was emperor, under Tiberius' (imperial) rule

    II
    aggettivo invariabile [stile, mobile] (Second) Empire
    * * *
    impero
    /im'pεro/
    sostantivo m.
    empire (anche fig.); l'impero britannico, romano the British, Roman Empire; un impero finanziario a financial empire; durante, sotto l'impero di Tiberio (periodo) when Tiberius was emperor, under Tiberius' (imperial) rule
     [stile, mobile] (Second) Empire.

    Dizionario Italiano-Inglese > impero

См. также в других словарях:

  • Tiberio II — Emperador del Imperio bizantino Sólido de Tiberio II, luciendo ropas consulares. Reinado 578 – 582 …   Wikipedia Español

  • Tiberio — ist der Familienname folgender Personen: Alberto Tiberio (* 1982), Schweizer Radrennfahrer Tiberio ist der Vorname folgender Personen: Tiberio Crispo (1498–1566), Kardinal der katholischen Kirche Tiberio Guarente (* 1985), italienischer… …   Deutsch Wikipedia

  • Tiberio — (Loro Ciuffenna,Италия) Категория отеля: Адрес: Loc. Gropina Fraz. Penna 116 A, 52024 Loro Ciuffenna …   Каталог отелей

  • tiberio — sustantivo masculino 1. Uso/registro: coloquial. Confusión grande, alboroto: Se montó un tiberio en la plaza. Sinónimo: alboroto …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • tiberio — (De or. inc.), quizá de Tiberio, emperador romano, 42 a. C. 37 d. C., por alus. a sus orgías). m. coloq. Ruido, confusión, alboroto …   Diccionario de la lengua española

  • Tiberio II — Constantino. Emperador bizantino (578 582). Elevado en diciembre de 574 a la categoría de césar durante el reinado de Justino II gracias a la influencia de su esposa Sofía, que ejerció el gobierno durante los últimos años de este, marcados por la …   Enciclopedia Universal

  • Tiberio — Emperador del Imperio romano Busto del Emperador Tiberio …   Wikipedia Español

  • Tiberio — ► sustantivo masculino coloquial Ruido, situación confusa: ■ con tanto tiberio no puedo estudiar. SINÓNIMO alboroto follón * * * tiberio (quizá por alusión a las orgías del emperador «Tiberio»; inf.) m. *Escándalo o *jaleo. Escena de ruido y… …   Enciclopedia Universal

  • tiberio — {{#}}{{LM SynT38697}}{{〓}} {{CLAVE T37756}}{{\}}{{CLAVE}}{{/}}{{\}}SINÓNIMOS Y ANTÓNIMOS:{{/}} {{[}}tiberio{{]}} {{《}}▍ s.m.{{》}} {{※}}col.{{¤}} = ruido • jaleo • confusión • alboroto • revuelo • follón (col.) ≠ calma {{#}}{{LM T37756}}{{〓}}… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • tiberio — sustantivo masculino coloquial ruido*, confusión, algarabía, alboroto*, bulla, zipizape* (coloquial), cisco. Tiberio alude, generalmente, a una situación de gran desorden donde, además, hay ruidos de voces, gritos, etc. * * * …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • Tiberio Claudio Nerón (pretor) — Tiberio Claudio Nerón Tiberio Claudio Nerón (85 a. C. 33 a. C.) fue un miembro de la gens Claudia. Era descendente directo del cónsul Tiberio Claudio Nerón, hijo del censor Apio Claudio el Censor. Su padre, Druso Claudio Nerón, sirvió bajo… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»