Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Tertullĭānus

  • 1 Tertullianus

    Tertulliānus, ī, m., I) Q. Septimius Florens Tertullianus, aus Karthago, berühmter Kirchenvater am Ende des 2. und am Anfang des 3. Jahrhunderts n. Chr., Lact. 6, 1, 23 u. 5, 4, 3. Isid. orig. 8, 5, 60. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 373. – Dav. Tertulliānistae, ārum, m., die Anhänger des Tertullian, Isid. orig. 8, 5, 60. – II) ein berühmter Jurist zur Zeit des Sept. Severus, Ulp. dig. 29, 2, 30. § 6 u.a. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 372, 6.

    lateinisch-deutsches > Tertullianus

  • 2 Tertullianus

    Tertulliānus, ī, m., I) Q. Septimius Florens Tertullianus, aus Karthago, berühmter Kirchenvater am Ende des 2. und am Anfang des 3. Jahrhunderts n. Chr., Lact. 6, 1, 23 u. 5, 4, 3. Isid. orig. 8, 5, 60. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 373. – Dav. Tertulliānistae, ārum, m., die Anhänger des Tertullian, Isid. orig. 8, 5, 60. – II) ein berühmter Jurist zur Zeit des Sept. Severus, Ulp. dig. 29, 2, 30. § 6 u.a. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 372, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Tertullianus

  • 3 Tertullianus

    Tertulliānus, ī m. (Q Septimius Florens)
    Тертуллиан, древнейший из христианских писателей, уроженец Карфагена (ок. 160220 гг. н. э.)

    Латинско-русский словарь > Tertullianus

  • 4 Tertullianus

    A. B.
    A celebrated jurist under Septimius Severus, Dig. 29, 2, 30, § 6; 28, 5, 3, § 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Tertullianus

  • 5 tertullianus

    юрист, живший во времена императоров Севера и Каракаллы (1. 30 § 6 D. 29, 2. 1. 7 pr. C. 5, 70).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > tertullianus

  • 6 tertullianus

    Tertullian; (c. 200, first Latin Christian writer)

    Latin-English dictionary > tertullianus

  • 7 Tert

    Q. Septimius Florens Tertullianus ок. 160-220 н. э.

    Латинско-русский словарь > Tert

  • 8 astipulator

    astipulātor (adstipulātor), ōris, m. (astipulor), I) als gerichtl. t. t., einer der bei einer stipulatio, d.h. bei einem feierlichen Vertrage (Bürgschaft, Kontrakt) von dem stipulator, der sich das Versprechen geben ließ, hinzugezogen wurde, um sich dasselbe Versprechen wiederholen zu lassen, damit er dann, wenn die Leistung verweigert wurde, vor Gericht als Zeuge oder Beistand des stipulator oder dessen Erben, wenn sie klagbar wurden, auftreten konnte, Gaius inst. 3, 110. 117. 126. 215. Cic. Quinct. 58 (u. dazu Klotz); Pis. 18. – II) übtr., ein unbedingter Beipflichter, tamquam idoneus ast., Sidon. ep. 6, 4: Stoici et eorum astipulator Antiochus, Cic. Acad. 2, 67: ast. vanae opinionis, Val. Max. 7, 1, 2 extr.: impositae devotionis ast., Sidon. ep. 1, 9. p. 65, 3 Sav.: ast. veritatis tuae, Hier. b. Augustin. ep. 75, 6: disertissimus eorum ast. Tertullianus, Augustin. de bono viduit. 7.

    lateinisch-deutsches > astipulator

  • 9 concupiscentia

    concupiscentĭa, ae, f. [st2]1 [-] désir ardent, convoitise. [st2]2 [-] concupiscence.
    * * *
    concupiscentĭa, ae, f. [st2]1 [-] désir ardent, convoitise. [st2]2 [-] concupiscence.
    * * *
        Concupiscentia. Tertullianus. Convoitise qu'on ha tant de bonnes choses que de mauvaises.

    Dictionarium latinogallicum > concupiscentia

  • 10 concussor

    concussŏr, ōris, m. concussionnaire.
    * * *
    concussŏr, ōris, m. concussionnaire.
    * * *
        Concussor, concussoris, Verbale, m. g. Tertullianus. Concusseur, Faiseur de concussions.

    Dictionarium latinogallicum > concussor

  • 11 astipulator

    astipulātor (adstipulātor), ōris, m. (astipulor), I) als gerichtl. t. t., einer der bei einer stipulatio, d.h. bei einem feierlichen Vertrage (Bürgschaft, Kontrakt) von dem stipulator, der sich das Versprechen geben ließ, hinzugezogen wurde, um sich dasselbe Versprechen wiederholen zu lassen, damit er dann, wenn die Leistung verweigert wurde, vor Gericht als Zeuge oder Beistand des stipulator oder dessen Erben, wenn sie klagbar wurden, auftreten konnte, Gaius inst. 3, 110. 117. 126. 215. Cic. Quinct. 58 (u. dazu Klotz); Pis. 18. – II) übtr., ein unbedingter Beipflichter, tamquam idoneus ast., Sidon. ep. 6, 4: Stoici et eorum astipulator Antiochus, Cic. Acad. 2, 67: ast. vanae opinionis, Val. Max. 7, 1, 2 extr.: impositae devotionis ast., Sidon. ep. 1, 9. p. 65, 3 Sav.: ast. veritatis tuae, Hier. b. Augustin. ep. 75, 6: disertissimus eorum ast. Tertullianus, Augustin. de bono viduit. 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > astipulator

  • 12 Certum est, quia impossibile

    It is certain, because it is impossible. (Tertullianus)

    Latin Quotes (Latin to English) > Certum est, quia impossibile

  • 13 Respice post te, mortalem te esse memento

    Look around you, remember that you are mortal. (Tertullianus)

    Latin Quotes (Latin to English) > Respice post te, mortalem te esse memento

  • 14 vicina

    vīcīnus, a, um, adj. [vicus], near, neighboring, in the neighborhood or vicinity.
    I.
    Lit.
    A.
    Adj. (mostly poet.; cf.:

    contiguus, finitimus): taberna,

    Hor. Ep. 1, 14, 24:

    silva,

    id. C. 3, 29, 39:

    oppidum,

    id. Epod. 5, 44:

    urbes,

    id. A. P. 66; Verg. G. 1, 510:

    sedes astris,

    id. A. 5, 759:

    caelo Olympum,

    Tib. 4, 1, 131:

    heu quam vicina est ultima terra mihi!

    Ov. Tr. 3, 4, 52:

    bellum,

    Liv. 1, 14, 6.— Poet.:

    jurgia,

    i.e. of neighbors, Hor. Ep. 2, 2, 171.—With gen.:

    ora vicina perusti aetheris,

    Luc. 9, 432.— Comp.:

    ni convexa foret (terra), parti vicinior esset,

    Ov. F. 6, 275.—
    B.
    Substt.
    1.
    vīcīnus, i, m., a neighbor (the predom. signif. of the word):

    Eutychus Tuus... vicinus proximus,

    Plaut. Merc. 2, 4, 7; so,

    proximus,

    Cic. Cat. 2, 10, 21; Dig. 50, 15, 4:

    ceteri finitimi ac vicini,

    Cic. Sull. 20, 58:

    vel tribules vel vicinos meos,

    id. Rosc. Am. 16, 47:

    si te interioribus vicinis tuis anteponis,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7:

    bonus sane vicinus,

    Hor. Ep. 2, 2, 132:

    vicine Palaemon,

    Verg. E. 3, 53.—
    b.
    Transf., of time, a contemporary: Tertullianus vicinus eorum temporum, Hier. Script. Eccl. Luc.—
    2.
    vīcīna, ae, f., a neighbor:

    ego huc transeo in proximum ad meam vicinam,

    Plaut. Cas. 2, 1, 2; 3, 3, 16; Ter. And. 1, 1, 78; id. Hec. 4, 4, 98; Quint. 5, 11, 28; Hor. C. 3, 19, 24.—With gen.:

    Fides in Capitolio vicina Jovis,

    Cic. Off. 3, 29, 104:

    anus vicina loci,

    Ov. F. 6, 399.—
    3.
    vīcīnum, i, n., a neighboring place, the neighborhood, vicinity (mostly post-Aug.):

    stellae in vicino terrae,

    Plin. 2, 16, 13, § 68; so,

    in vicino,

    id. 6, 26, 30, § 122; Cels. 2, 6 fin.; Sen. Brev. Vit. 15, 3:

    ex (e) vicino,

    Col. 7, 2, 4; Plin. 23, 8, 75, § 145.— Plur.:

    amnis rigans vicina,

    Plin. 6, 18, 22, § 65; Ov. M. 1, 573.—With gen.:

    in Syriae vicina pervenire,

    Plin. 16, 32, 59, § 135.—
    II.
    Trop., nearly resembling in quality or nature, like, similar, kindred, allied (class.):

    dialecticorum scientia vicina et finitima eloquentiae,

    Cic. Or. 32, 113:

    vicina praedictae, sed amplior virtus,

    Quint. 8, 3, 83:

    in his rebus, quibus nomina sua sunt, vicinis potius uti,

    id. 8, 6, 35:

    vicina virtutibus vitia,

    id. 8, 3, 7: quod est hupoptôsei vicinum, id. 9, 2, 58:

    odor croco vicinus est,

    Plin. 21, 9, 29, § 53; cf. id. 21, 18, 69, § 115:

    cui vicinum est, non negare quod obicitur,

    Quint. 6, 3, 81.— Comp.:

    ferrum molle plumboque vicinius,

    Plin. 34, 14, 41, § 143.—
    b.
    Absol.:

    non ex eodem sed ex diverso vicinum accipitur,

    Quint. 9, 3, 68:

    multum ab amethysto distat hyacinthos, tamen e vicino descendens,

    Plin. 37, 9, 41, § 125 (al. ab vicino tamen colore descendens).—Hence, adv.: vīcīnē, in the neighborhood, near by (late Lat.): (fluvius) quantum crescit aquis, pisces vicinius offert, nearer by, Ven. Carm. 3, 12, 11:

    vicinissime frui,

    Aug. Doctr. Chr. 1, 33 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > vicina

  • 15 vicinum

    vīcīnus, a, um, adj. [vicus], near, neighboring, in the neighborhood or vicinity.
    I.
    Lit.
    A.
    Adj. (mostly poet.; cf.:

    contiguus, finitimus): taberna,

    Hor. Ep. 1, 14, 24:

    silva,

    id. C. 3, 29, 39:

    oppidum,

    id. Epod. 5, 44:

    urbes,

    id. A. P. 66; Verg. G. 1, 510:

    sedes astris,

    id. A. 5, 759:

    caelo Olympum,

    Tib. 4, 1, 131:

    heu quam vicina est ultima terra mihi!

    Ov. Tr. 3, 4, 52:

    bellum,

    Liv. 1, 14, 6.— Poet.:

    jurgia,

    i.e. of neighbors, Hor. Ep. 2, 2, 171.—With gen.:

    ora vicina perusti aetheris,

    Luc. 9, 432.— Comp.:

    ni convexa foret (terra), parti vicinior esset,

    Ov. F. 6, 275.—
    B.
    Substt.
    1.
    vīcīnus, i, m., a neighbor (the predom. signif. of the word):

    Eutychus Tuus... vicinus proximus,

    Plaut. Merc. 2, 4, 7; so,

    proximus,

    Cic. Cat. 2, 10, 21; Dig. 50, 15, 4:

    ceteri finitimi ac vicini,

    Cic. Sull. 20, 58:

    vel tribules vel vicinos meos,

    id. Rosc. Am. 16, 47:

    si te interioribus vicinis tuis anteponis,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7:

    bonus sane vicinus,

    Hor. Ep. 2, 2, 132:

    vicine Palaemon,

    Verg. E. 3, 53.—
    b.
    Transf., of time, a contemporary: Tertullianus vicinus eorum temporum, Hier. Script. Eccl. Luc.—
    2.
    vīcīna, ae, f., a neighbor:

    ego huc transeo in proximum ad meam vicinam,

    Plaut. Cas. 2, 1, 2; 3, 3, 16; Ter. And. 1, 1, 78; id. Hec. 4, 4, 98; Quint. 5, 11, 28; Hor. C. 3, 19, 24.—With gen.:

    Fides in Capitolio vicina Jovis,

    Cic. Off. 3, 29, 104:

    anus vicina loci,

    Ov. F. 6, 399.—
    3.
    vīcīnum, i, n., a neighboring place, the neighborhood, vicinity (mostly post-Aug.):

    stellae in vicino terrae,

    Plin. 2, 16, 13, § 68; so,

    in vicino,

    id. 6, 26, 30, § 122; Cels. 2, 6 fin.; Sen. Brev. Vit. 15, 3:

    ex (e) vicino,

    Col. 7, 2, 4; Plin. 23, 8, 75, § 145.— Plur.:

    amnis rigans vicina,

    Plin. 6, 18, 22, § 65; Ov. M. 1, 573.—With gen.:

    in Syriae vicina pervenire,

    Plin. 16, 32, 59, § 135.—
    II.
    Trop., nearly resembling in quality or nature, like, similar, kindred, allied (class.):

    dialecticorum scientia vicina et finitima eloquentiae,

    Cic. Or. 32, 113:

    vicina praedictae, sed amplior virtus,

    Quint. 8, 3, 83:

    in his rebus, quibus nomina sua sunt, vicinis potius uti,

    id. 8, 6, 35:

    vicina virtutibus vitia,

    id. 8, 3, 7: quod est hupoptôsei vicinum, id. 9, 2, 58:

    odor croco vicinus est,

    Plin. 21, 9, 29, § 53; cf. id. 21, 18, 69, § 115:

    cui vicinum est, non negare quod obicitur,

    Quint. 6, 3, 81.— Comp.:

    ferrum molle plumboque vicinius,

    Plin. 34, 14, 41, § 143.—
    b.
    Absol.:

    non ex eodem sed ex diverso vicinum accipitur,

    Quint. 9, 3, 68:

    multum ab amethysto distat hyacinthos, tamen e vicino descendens,

    Plin. 37, 9, 41, § 125 (al. ab vicino tamen colore descendens).—Hence, adv.: vīcīnē, in the neighborhood, near by (late Lat.): (fluvius) quantum crescit aquis, pisces vicinius offert, nearer by, Ven. Carm. 3, 12, 11:

    vicinissime frui,

    Aug. Doctr. Chr. 1, 33 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > vicinum

  • 16 vicinus

    vīcīnus, a, um, adj. [vicus], near, neighboring, in the neighborhood or vicinity.
    I.
    Lit.
    A.
    Adj. (mostly poet.; cf.:

    contiguus, finitimus): taberna,

    Hor. Ep. 1, 14, 24:

    silva,

    id. C. 3, 29, 39:

    oppidum,

    id. Epod. 5, 44:

    urbes,

    id. A. P. 66; Verg. G. 1, 510:

    sedes astris,

    id. A. 5, 759:

    caelo Olympum,

    Tib. 4, 1, 131:

    heu quam vicina est ultima terra mihi!

    Ov. Tr. 3, 4, 52:

    bellum,

    Liv. 1, 14, 6.— Poet.:

    jurgia,

    i.e. of neighbors, Hor. Ep. 2, 2, 171.—With gen.:

    ora vicina perusti aetheris,

    Luc. 9, 432.— Comp.:

    ni convexa foret (terra), parti vicinior esset,

    Ov. F. 6, 275.—
    B.
    Substt.
    1.
    vīcīnus, i, m., a neighbor (the predom. signif. of the word):

    Eutychus Tuus... vicinus proximus,

    Plaut. Merc. 2, 4, 7; so,

    proximus,

    Cic. Cat. 2, 10, 21; Dig. 50, 15, 4:

    ceteri finitimi ac vicini,

    Cic. Sull. 20, 58:

    vel tribules vel vicinos meos,

    id. Rosc. Am. 16, 47:

    si te interioribus vicinis tuis anteponis,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7:

    bonus sane vicinus,

    Hor. Ep. 2, 2, 132:

    vicine Palaemon,

    Verg. E. 3, 53.—
    b.
    Transf., of time, a contemporary: Tertullianus vicinus eorum temporum, Hier. Script. Eccl. Luc.—
    2.
    vīcīna, ae, f., a neighbor:

    ego huc transeo in proximum ad meam vicinam,

    Plaut. Cas. 2, 1, 2; 3, 3, 16; Ter. And. 1, 1, 78; id. Hec. 4, 4, 98; Quint. 5, 11, 28; Hor. C. 3, 19, 24.—With gen.:

    Fides in Capitolio vicina Jovis,

    Cic. Off. 3, 29, 104:

    anus vicina loci,

    Ov. F. 6, 399.—
    3.
    vīcīnum, i, n., a neighboring place, the neighborhood, vicinity (mostly post-Aug.):

    stellae in vicino terrae,

    Plin. 2, 16, 13, § 68; so,

    in vicino,

    id. 6, 26, 30, § 122; Cels. 2, 6 fin.; Sen. Brev. Vit. 15, 3:

    ex (e) vicino,

    Col. 7, 2, 4; Plin. 23, 8, 75, § 145.— Plur.:

    amnis rigans vicina,

    Plin. 6, 18, 22, § 65; Ov. M. 1, 573.—With gen.:

    in Syriae vicina pervenire,

    Plin. 16, 32, 59, § 135.—
    II.
    Trop., nearly resembling in quality or nature, like, similar, kindred, allied (class.):

    dialecticorum scientia vicina et finitima eloquentiae,

    Cic. Or. 32, 113:

    vicina praedictae, sed amplior virtus,

    Quint. 8, 3, 83:

    in his rebus, quibus nomina sua sunt, vicinis potius uti,

    id. 8, 6, 35:

    vicina virtutibus vitia,

    id. 8, 3, 7: quod est hupoptôsei vicinum, id. 9, 2, 58:

    odor croco vicinus est,

    Plin. 21, 9, 29, § 53; cf. id. 21, 18, 69, § 115:

    cui vicinum est, non negare quod obicitur,

    Quint. 6, 3, 81.— Comp.:

    ferrum molle plumboque vicinius,

    Plin. 34, 14, 41, § 143.—
    b.
    Absol.:

    non ex eodem sed ex diverso vicinum accipitur,

    Quint. 9, 3, 68:

    multum ab amethysto distat hyacinthos, tamen e vicino descendens,

    Plin. 37, 9, 41, § 125 (al. ab vicino tamen colore descendens).—Hence, adv.: vīcīnē, in the neighborhood, near by (late Lat.): (fluvius) quantum crescit aquis, pisces vicinius offert, nearer by, Ven. Carm. 3, 12, 11:

    vicinissime frui,

    Aug. Doctr. Chr. 1, 33 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > vicinus

См. также в других словарях:

  • Tertulliānus — 1) Quintus Septimius Florens T., der Sohn eines römischen Hauptmanns, geb. um 160 n. Chr. in Carthago, studirte die Wissenschaften, bes. die Rechtsgelehrsamkeit, u. bekannte sich seiner philosophischen Richtung nach zur Stoischen Schule; er ging… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Tertulliānus — Tertulliānus, Quintus Septimius Florens, Kirchenschriftsteller, geb. um 160 in Karthago, gest. daselbst nach 220, war in seiner Vaterstadt als Rhetor und vielleicht als Sachwalter tätig. Um 190 trat er zum Christentum über. Von strenger… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Tertullianus, S. (1) — 1S. Tertullianus (27. Apr.), Bischof von Bologna, bestieg um das J. 470 als Nachfolger des heil. Paternianus2 den Hirtenstuhl. Er mag in den Stürmen der Völkerwanderung für seine Heerde viel gelitten und gestritten haben. Deßhalb steht sein Name… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Tertullianus, S. (2) — 2S. Tertullianus (4. Aug.), Priester und Martyrer zu Rom. S. S. Tertullinus3 …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • TERTULLIANUS Quintus Septimius Florens — Theologus, patriâ Carthaginensis, nobilitate insignis, variâ doctrinâ instructissimus, floruit A. C. 200. Historia eius haec est: Presbyter Carthaginensis fuit, parte Ethnicô, virô proconsulari natus, qui, sub Praefecto provinciae, cohortis… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Quintus Septimius Florens Tertullianus — Tertullians Apologeticum (Codex Balliolensis) Quintus Septimius Florens Tertullianus oder kurz Tertullian (* um 150; † um 230) war ein bedeutender, aber auch umstrittener früher christlicher Schriftsteller. Er hieß eigentlich Quintus Septimius… …   Deutsch Wikipedia

  • ТЕРТУЛЛИАН (Tertullianus) Квинт Септимий Флоренс — (ок. 160 после 200) христианский теолог и писатель. Подчеркивая пропасть между библейским откровением и греческой философией, Тертуллиан утверждал веру именно в силу ее несоизмеримости с разумом. В конце жизни сблизился с монтанистами и порвал с… …   Большой Энциклопедический словарь

  • Quintus Septimus Florens Tertullianus — Tertullien Demande de traduction Tertullian → …   Wikipédia en Français

  • Тертуллиан Квинт Септимий Флоренс Тертуллиан (Quintus Septimius Florens Tertullianus) — (около 160 — после 220), христианский богослов, писатель. Подчёркивая пропасть между библейским откровением и греческой философией, Тертуллиан утверждал веру именно в силу её несоизмеримости с разумом. Был пресвитером в Карфагене, в конце… …   Большой Энциклопедический словарь

  • Quintus Septimius Florens Tertullianus — noun Carthaginian theologian whose writing influenced early Christian theology (160 230) • Syn: ↑Tertullian • Instance Hypernyms: ↑theologian, ↑theologist, ↑theologizer, ↑theologiser …   Useful english dictionary

  • ТЕРТУЛЛИАН —    • Tertulliānus,        1. римский юрист времен Папиниана, составитель нескольких юридических сочинений, отрывки из которых встречаются в пандектах;        2. Q. Septimius Florens Tert., живший приблизительно в 150 230 гг. от Р. X., был… …   Реальный словарь классических древностей

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»