Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

Stilist

  • 1 stilist

    Stylist(in) m(f), Modeschöpfer(in) m(f); ( moda desinatörü) Modedesigner(in) m(f)

    Sözlük Türkçe-Almanca kompakt > stilist

  • 2 stilist

    stil'ist Stilist m

    Svensk-tysk ordbok > stilist

  • 3 styliste

    stilist
    m
    ( de mode) Designer m, Stylist m
    styliste
    styliste [stilist]

    Dictionnaire Français-Allemand > styliste

  • 4 stylist

    noun
    Designer, der/Designerin, die; (hair-stylist) Haarstilist, der/-stilistin, die
    * * *
    noun (a person who arranges or designs a style especially in hairdressing: a hair-stylist.) der/die Modeschöpfer(in)
    * * *
    styl·ist
    [ˈstaɪlɪst]
    n
    1. (arranger of hair) Friseur, Friseuse m, f
    hair \stylist Friseur, Friseuse m, f, Coiffeur, Coiffeuse m, f; (designer) Designer(in) m(f)
    2. (writer) Stilist(in) m(f)
    * * *
    ['staIlɪst]
    n
    1) (FASHION) Modeschöpfer(in) m(f), Modestylist(in) m(f); (= hair stylist) Friseur m, Friseuse f, Coiffeur m (geh), Coiffeuse f (geh)
    2) (LITER, SPORT) Stilist(in) m(f)
    * * *
    stylist [ˈstaılıst] s
    1. Stilist(in)
    2. a) Modeschöpfer(in)
    b) academic.ru/33240/hair_stylist">hair stylist
    * * *
    noun
    Designer, der/Designerin, die; (hair-stylist) Haarstilist, der/-stilistin, die
    * * *
    n.
    Stilist -en m.

    English-german dictionary > stylist

  • 5 estilista

    esti'lista
    m LIT
    Stilist m, begabter Redner m
    sustantivo masculino y femenino
    1. [escritor] Stilist der, Stilistin die
    2. [diseñador] Stylist der, Stylistin die
    estilista
    estilista [esti'lista]
    num1num literatura Stilist(in) masculino (femenino)
    num2num (diseño) Stylist(in) masculino (femenino)

    Diccionario Español-Alemán > estilista

  • 6 stylist

    stylist 1. GEN Formgestalter(in) m(f), Modedesigner(in) m(f), Stilist(in) m(f); 2. MEDIA Stilist(in) m(f), Haarstilist(in) m(f)

    Englisch-Deutsch Fachwörterbuch der Wirtschaft > stylist

  • 7 Cicero

    Cicero, ōnis, m. (v. cicer, wie Tubero v. tuber; über die Etymologie vgl. Friedländer, Cena Trimalch. mit deutscher Übers. S. 248), Beiname in der gens Tullia, unter dem bekannt sind: M. Tullius Cicero, der größte röm. Redner u. Stilist, geb. am 3. Januar 106 v. Chr. zu Arpinum (vgl. Arpinum), ermordet auf Antonius' Befehl im J. 43 v. Chr. Vgl. Marcus u. Tullius. – Q. Tullius Cicero, des vorigen Bruder. – dah. Plur. Cicerōnēs, a) die wie die Väter genannten Söhne der beiden vorigen, Cic. ad Att. 5, 17, 3: Cicerones pueri, Cic. ep. 2, 17, 1; ad Att. 6, 1, 12. – b) Männer wie Cicero, Sen. de clem. 1, 10, 1. – Das Nähere s. Schuetz Lex. Cic. Tom. 1. p. 104–131. Orelli Onomast. Tull. p. 598 sqq. B. R. Abeken Cicero in seinen Briefen. Hannover 1835. W. Teuffel Gesch. der röm. Literat.5 § 175–189. – Appell., ein Cicero = ein großer Redner, Ven. Fort. 7, 2, 3: vgl. Quint. 10, 1, 112. – / griech. Akk. Cicerona, Claud. ep. 3, 4. – Dav.: A) Ciceromastīx, īgis, m. (Geißel des Cicero, ein dem Ὁμηρομάστιξ nachgebildetes Wort), eine Schmähschrift des Largius Licinius gegen Cicero, Gell. 17, 1, 1. – B) Cicerōniānus, a, um, ciceronianisch, des Cicero, simplicitas, Plin.: aquae (in der Villa Ciceros zu Puteoli), Plin. – subst. = ein Anhänger des Cicero, Ciceronianus es, non Christianus, Hier. ep. 22. no. 30. – Dav. wieder Cicerōniānē, Adv., ciceronianisch, Gramm. ined. (in cod. biblioth. imperial. [Paris.] no. 1180. p. 142).

    lateinisch-deutsches > Cicero

  • 8 commentarius

    commentārius, ī, m. (sc. liber, was b. Gell. 13, 19 extr. auch dabeisteht) u. commentārium, ī, n. (sc. volumen) (commentus v. comminiscor), I) Notizen, Entwurf, Abriß, Skizze, Heft, Denkwürdigkeiten, Memoiren, Nachrichten, Papiere, Tagebuch, Denkbuch (meist im Plur.), Cic. u.a.: commentarius rerum urbanarum, Stadtchronik, Sulpic. in Cic. ep.: et divisio et commentarii (Flurbuch), Gromat. vet.: in commentarium (sein Heft) referre, Cic.: ex commentario (Heft) sapere, Sen. – commentarii (belli Gallici), die über die Ereignisse im (gallischen) Kriege von Cäsar geführten Tagebücher; vgl. (über ihren stilist. Wert) Cic. Brut. 262. – im Sing. v. einzelnen Buche eines Abrisses usw., superiore commentario (d.i. im 7. Buche), Hirt. b. G. 8, 30, 1: ebenso superiore od. primo commentario (d.i. im 1. Buche), Gaius inst. 2, 23 u. 145. – II) insbes.: A) als gerichtl. t. t. = das Protokoll, Cic. Verr. 5, 54. Tac. ann. 6, 47. – B) das Journal eines Rechnungsbeamten, a commentariis vehiculorum, Corp. inscr. Lat. 6, 8542. – C) bei den Gramm.: 1) gesammelte Beispiele, Auszüge, Exzerpte aus dem Gelesenen zur Nachweisung u. Erinnerung, Quint. 1, 8, 19. – od. vom Schüler bei od. nach dem Vortrage des Lehrers (Rhetors) niedergeschriebene Notizen, Diktate, Quint. 3, 6, 59. – 2) Kommentar, Gell.: commentaria in Vergilium componere, Gell.

    lateinisch-deutsches > commentarius

  • 9 Maecenas

    Maecēnās, ātis, m., ein eigentl. tuskischer Geschlechtsname (s. Sil. 10, 40), unter dem bes. bekannt C. Cilnius Maecenas (nach Müller-Deecke, Etrusker 1, 377 eig. tuskisch Cfelne Maecnatial), ein röm. Ritter, von väterl. Seite aus dem arretinischen Geschlecht der Maecenates, von mütterl. aus dem der Cilnii (s. Cilnius), großer Freund des Kaisers Augustus, Gönner der Gelehrten u. Dichter, bes. des Vergil u. Horaz, Vell. 2, 88, 2. Tac. ann. 6, 11. Hor. carm. 1, 1, 1 u.a.: als Weichling usw. von Seneka oft bloßgestellt, s. Sen. de prov. 3, 10 u. ep. 19, 9; als gekünstelter, gezierter Stilist bei Sen. ep. 114, 4 sq. Quint. 9, 4, 28: Plur. appell., Sen. prov. 3, 11 u. (= Dichterfreunde, Gönner), Mart. 8, 56, 5 u. (= Vornehme) Iuven. 12, 39. Vgl. Wielands Einleitung zur Übersetzung von Hor. ep. 1, 1. (Über den Charakter des Mäcenas). G. Götz Cilnius Mäcenas. Jena 1902. – Dav. Maecēnātiānus, a, um, mäcenatianisch, des Mäcenas, vina, Plin.: turris (Schloß), Suet.: horti, Suet. u. Fronto. – / Schreibung Mecenas u. mecenatianus bei Fronto ep. ad M. Caes. 1, 8. p. 23, 17 N.

    lateinisch-deutsches > Maecenas

  • 10 textum

    textum, ī, n. (texo), I) das Gewebe, a) eig., Ov. u.a. – b) übtr., für alles Zusammengefügte, das Geflechte, Gewinde, pinea (navis), Ov.: clipei, Verg.: texta rosis facta, Rosenkranz, Mart. – II) bildl., v. stilist. Zusammenfügung, das Gewebe, dicendi textum tenue, Quint. 9, 4, 17.

    lateinisch-deutsches > textum

  • 11 стилист

    n
    1) gener. Stilist, Stilkundler (ученый)
    2) cloth. Stylist (чаще употребляется с Y в корне.)

    Универсальный русско-немецкий словарь > стилист

  • 12 Cicero

    Cicero, ōnis, m. (v. cicer, wie Tubero v. tuber; über die Etymologie vgl. Friedländer, Cena Trimalch. mit deutscher Übers. S. 248), Beiname in der gens Tullia, unter dem bekannt sind: M. Tullius Cicero, der größte röm. Redner u. Stilist, geb. am 3. Januar 106 v. Chr. zu Arpinum (vgl. Arpinum), ermordet auf Antonius' Befehl im J. 43 v. Chr. Vgl. Marcus u. Tullius. – Q. Tullius Cicero, des vorigen Bruder. – dah. Plur. Cicerōnēs, a) die wie die Väter genannten Söhne der beiden vorigen, Cic. ad Att. 5, 17, 3: Cicerones pueri, Cic. ep. 2, 17, 1; ad Att. 6, 1, 12. – b) Männer wie Cicero, Sen. de clem. 1, 10, 1. – Das Nähere s. Schuetz Lex. Cic. Tom. 1. p. 104-131. Orelli Onomast. Tull. p. 598 sqq. B. R. Abeken Cicero in seinen Briefen. Hannover 1835. W. Teuffel Gesch. der röm. Literat.5 § 175-189. – Appell., ein Cicero = ein großer Redner, Ven. Fort. 7, 2, 3: vgl. Quint. 10, 1, 112. – griech. Akk. Cicerona, Claud. ep. 3, 4. – Dav.: A) Ciceromastīx, īgis, m. (Geißel des Cicero, ein dem Ὁμηρομάστιξ nachgebildetes Wort), eine Schmähschrift des Largius Licinius gegen Cicero, Gell. 17, 1, 1. – B) Cicerōniānus, a, um, ciceronianisch, des Cicero, simplicitas, Plin.: aquae (in der Villa Ciceros zu Puteoli), Plin. – subst. = ein Anhänger des Cicero, Ciceronianus es, non Christianus, Hier. ep. 22. no. 30. – Dav. wieder
    ————
    Cicerōniānē, Adv., ciceronianisch, Gramm. ined. (in cod. biblioth. imperial. [Paris.] no. 1180. p. 142).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Cicero

  • 13 commentarius

    commentārius, ī, m. (sc. liber, was b. Gell. 13, 19 extr. auch dabeisteht) u. commentārium, ī, n. (sc. volumen) (commentus v. comminiscor), I) Notizen, Entwurf, Abriß, Skizze, Heft, Denkwürdigkeiten, Memoiren, Nachrichten, Papiere, Tagebuch, Denkbuch (meist im Plur.), Cic. u.a.: commentarius rerum urbanarum, Stadtchronik, Sulpic. in Cic. ep.: et divisio et commentarii (Flurbuch), Gromat. vet.: in commentarium (sein Heft) referre, Cic.: ex commentario (Heft) sapere, Sen. – commentarii (belli Gallici), die über die Ereignisse im (gallischen) Kriege von Cäsar geführten Tagebücher; vgl. (über ihren stilist. Wert) Cic. Brut. 262. – im Sing. v. einzelnen Buche eines Abrisses usw., superiore commentario (d.i. im 7. Buche), Hirt. b. G. 8, 30, 1: ebenso superiore od. primo commentario (d.i. im 1. Buche), Gaius inst. 2, 23 u. 145. – II) insbes.: A) als gerichtl. t. t. = das Protokoll, Cic. Verr. 5, 54. Tac. ann. 6, 47. – B) das Journal eines Rechnungsbeamten, a commentariis vehiculorum, Corp. inscr. Lat. 6, 8542. – C) bei den Gramm.: 1) gesammelte Beispiele, Auszüge, Exzerpte aus dem Gelesenen zur Nachweisung u. Erinnerung, Quint. 1, 8, 19. – od. vom Schüler bei od. nach dem Vortrage des Lehrers (Rhetors) niedergeschriebene Notizen, Diktate, Quint. 3, 6, 59. – 2) Kommentar, Gell.: commentaria in Vergilium com-
    ————
    ponere, Gell.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > commentarius

  • 14 Maecenas

    Maecēnās, ātis, m., ein eigentl. tuskischer Geschlechtsname (s. Sil. 10, 40), unter dem bes. bekannt C. Cilnius Maecenas (nach Müller-Deecke, Etrusker 1, 377 eig. tuskisch Cfelne Maecnatial), ein röm. Ritter, von väterl. Seite aus dem arretinischen Geschlecht der Maecenates, von mütterl. aus dem der Cilnii (s. Cilnius), großer Freund des Kaisers Augustus, Gönner der Gelehrten u. Dichter, bes. des Vergil u. Horaz, Vell. 2, 88, 2. Tac. ann. 6, 11. Hor. carm. 1, 1, 1 u.a.: als Weichling usw. von Seneka oft bloßgestellt, s. Sen. de prov. 3, 10 u. ep. 19, 9; als gekünstelter, gezierter Stilist bei Sen. ep. 114, 4 sq. Quint. 9, 4, 28: Plur. appell., Sen. prov. 3, 11 u. (= Dichterfreunde, Gönner), Mart. 8, 56, 5 u. (= Vornehme) Iuven. 12, 39. Vgl. Wielands Einleitung zur Übersetzung von Hor. ep. 1, 1. (Über den Charakter des Mäcenas). G. Götz Cilnius Mäcenas. Jena 1902. – Dav. Maecēnātiānus, a, um, mäcenatianisch, des Mäcenas, vina, Plin.: turris (Schloß), Suet.: horti, Suet. u. Fronto. – Schreibung Mecenas u. mecenatianus bei Fronto ep. ad M. Caes. 1, 8. p. 23, 17 N.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Maecenas

  • 15 textum

    textum, ī, n. (texo), I) das Gewebe, a) eig., Ov. u.a. – b) übtr., für alles Zusammengefügte, das Geflechte, Gewinde, pinea (navis), Ov.: clipei, Verg.: texta rosis facta, Rosenkranz, Mart. – II) bildl., v. stilist. Zusammenfügung, das Gewebe, dicendi textum tenue, Quint. 9, 4, 17.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > textum

  • 16 üslupçu

    üslupçu Stilist m

    Türkçe-Almanca sözlük > üslupçu

  • 17 stylist

    styl·ist [ʼstaɪlɪst] n
    1) ( arranger of hair) Friseur(in) m(f), Friseuse f;
    hair \stylist Friseur, Friseuse m, f, Coiffeur, Coiffeuse m, f; ( designer) Designer(in) m(f)
    2) ( writer) Stilist(in) m(f)

    English-German students dictionary > stylist

  • 18 íróművész

    (DE) Stilist {r}; (EN) stylist

    Magyar-német-angol szótár > íróművész

  • 19 стилист

    стили́ст м., -и Stilist m, -en, -en.

    Български-немски речник > стилист

  • 20 συνθέτης

    συν-θέτης, , der zusammensetzt, bes. der Stilist; λόγων, der Prosaist, im Ggstz von ποιητής

    Wörterbuch altgriechisch-deutsch > συνθέτης

См. также в других словарях:

  • stilist — STILÍST, Ă, stilişti, ste, s.m. şi f. 1. Scriitor care se distinge prin calitatea stilului său; maestru al stilului. 2. Nume dat credincioşilor unor biserici ortodoxe care mai folosesc calendarul iulian. – Din fr. styliste. Pentru sensul 2, cf. s …   Dicționar Român

  • stilist — stìlist (stilȉst) m DEFINICIJA 1. pisac, autor koji se ističe dobrim stilom 2. stručnjak koji daje konačan estetski oblik odjevnim modnim predmetima; kreator ETIMOLOGIJA vidi stil …   Hrvatski jezični portal

  • stìlist — (stilı̏st) m (stìlistkinja, stìlistica ž) 1. {{001f}}pisac, autor koji se ističe dobrim stilom 2. {{001f}}stručnjak koji daje konačan estetski oblik odjevnim modnim predmetima; kreator …   Veliki rječnik hrvatskoga jezika

  • stilíst — a m (ȋ) kdor v svojih literarnih delih dobro uporablja izrazna in oblikovna sredstva jezikovnega izražanja: dober stilist; Cankar je velik stilist; kot stilist se je veliko naučil pri klasikih // nav. ekspr. kdor dobro uporablja izrazna in… …   Slovar slovenskega knjižnega jezika

  • Stilist — Sti|lịst 〈m. 16〉 jmd., der die sprachl. Ausdrucksformen (gut od. schlecht) beherrscht ● er ist ein guter, schlechter Stilist er schreibt einen guten, schlechten Stil * * * Sti|lịst, der; en, en (bildungsspr.): 1. jmd., der die sprachlichen… …   Universal-Lexikon

  • stilist — sti|list sb., en, er, erne (skribent med en karakteristisk el. god skrivestil); en fremragende stilist …   Dansk ordbog

  • Stilist — Stilstikker skribent, sprogvirtuos …   Danske encyklopædi

  • stilíst — s. m., pl. stilíşti …   Romanian orthography

  • Stilist — Sti|lịst 〈m.; Gen.: en, Pl.: en〉 jmd., der die Formen des sprachl. Ausdrucks gut beherrscht …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • stilist — is., Fr. styliste 1) Bir modaevinde yeni ürünlerin oluşumunu ve yaratılmasını sağlayan kimse 2) Giyim eşyası alanında uzmanlaşmış moda desinatörü …   Çağatay Osmanlı Sözlük

  • Stilist — Sti|list der; en, en <zu ↑...ist>: 1. jmd., der die sprachlichen Ausdrucksmittel beherrscht. 2. jmd., der den Stil (4) beherrscht …   Das große Fremdwörterbuch

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»