Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Sextĭus

  • 1 Sextius

    Sextius und Sestius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten P. Sextius, der als Volkstribun die Zurückberufung Ciceros beförderte und den Cicero dann in einer noch erhaltenen Rede verteidigte, s. Orelli Onomast. Tull. 2. p. 546 sq. – Adi. sextisch, lex, vom Volkstribunen L. Sextius abgefaßt, des Inhaltes, daß auch ein Plebejer Konsul werden könne, Liv.: tabula, des Wechslers Sextius, wo Kaufkontrakte aufgesetzt, Auktionen angestellt wurden usw., Cic. – bes. Aquae Sextiae, röm. Kolonie in der Nähe von Massilia, vom Konsul Sextius Kalvinus im J. 123 v. Chr. gegründet, berühmt durch Mineralhäder, jetzt Aix-les bains, Liv. epit. 61. Vell. 1, 15, 4. Solin. 2, 54. Flor. 3, 3, 7. – Dav. abgel. Sextiānus (Sestiānus), a, um, sextianisch, des Sextius (Sestius), conviva, Catull.: mala, Colum.: dicta, Cic.

    lateinisch-deutsches > Sextius

  • 2 Sextius

    Sextius und Sestius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten P. Sextius, der als Volkstribun die Zurückberufung Ciceros beförderte und den Cicero dann in einer noch erhaltenen Rede verteidigte, s. Orelli Onomast. Tull. 2. p. 546 sq. – Adi. sextisch, lex, vom Volkstribunen L. Sextius abgefaßt, des Inhaltes, daß auch ein Plebejer Konsul werden könne, Liv.: tabula, des Wechslers Sextius, wo Kaufkontrakte aufgesetzt, Auktionen angestellt wurden usw., Cic. – bes. Aquae Sextiae, röm. Kolonie in der Nähe von Massilia, vom Konsul Sextius Kalvinus im J. 123 v. Chr. gegründet, berühmt durch Mineralhäder, jetzt Aix-les bains, Liv. epit. 61. Vell. 1, 15, 4. Solin. 2, 54. Flor. 3, 3, 7. – Dav. abgel. Sextiānus (Sestiānus), a, um, sextianisch, des Sextius (Sestius), conviva, Catull.: mala, Colum.: dicta, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Sextius

  • 3 Sextius

    Sextĭus, v. Sestius.

    Lewis & Short latin dictionary > Sextius

  • 4 sextius

    I
    Sextius; (Roman gens name)
    II
    Sextia, Sextium ADJ
    Sextius; (Roman gens name)

    Latin-English dictionary > sextius

  • 5 Sextius

    a, um v. l. = Sestius

    Латинско-русский словарь > Sextius

  • 6 Sestius

    1.
    P. Sestius L. F., a tribune of the people 696 A.U.C., a friend of Cicero and Milo, by the former of whom he was defended in an oration still extant.—
    2.
    C. Sextius Calvinus, an orator, Cic. Brut. 34, 130.—
    3.
    P. Sextius Baculus, a primipili centurio, Caes. B. G. 2, 25; 3, 5; 6, 38 al.— Hence,
    A.
    Sestĭus ( Sext-), a, um adj., of or belonging to a Sestius ( Sextius), Sestian ( Sextian): Tabula Sestia, the bankingtable or counter of a Sestius, otherwise unknown, Cic. Quint. 6, 25.—Aquae Sextiae, v. aqua, 2. e.—
    B.
    Sestĭānus ( Sext-), a, um, adj., of Sestius, Sestian:

    dicta,

    of the tribune of the people, P. Sestius, Cic. Fam. 7, 32, 1:

    conviva,

    that dines with a Sestius Cat. 44, 10:

    mala,

    named after a Sestius, Col. 5, 10, 19; 12, 47, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > Sestius

  • 7 aqua

    aqua, æ, f. [st2]1 [-] eau, eau de pluie, pluie, inondation. [st2]2 [-] lac, mer, fleuve. [st2]3 [-] l'eau (de la clepsydre), le temps.    - aqua et igni interdicere alicui: interdire à qqn l’eau et le feu = exiler qqn, bannir qqn.    - aquam et terram petere, Liv. 35, 17: demander la soumission.    - aquæ perennes, Cic. Verr. 4.107: eaux intarrissables.    - Albana aqua, Cic. Div. 1, 44 fin: le lac d'Albe.    - aquæ magnæ bis eo anno fuerunt, Liv. 24, 9: il y eut cette année-là deux inondations.    - aquæ (plur.): les eaux (thermales), les bains.    - Aquæ Sextiæ: les eaux de Sextius (= Aix).    - Aquæ Aureliæ: les eaux d'Aurélius (à Baden-Baden).    - ad aquas venire: venir aux eaux thermales.    - aqua intercus: hydropisie.    - medicamentum ad aquam intercutem dare, Cic. Off. 3, 24, 92: donner un remède pour l'hydropisie.    - aquam perdere: perdre son temps ([perdre l'eau [de la clepsydre qui mesure le temps de parole]).    - aquam dare, Plin. Ep. 6, 2: fixer le temps de parole.    - præbere aquam, Hor. S. 1, 4, 88: inviter au repas (offrir l'eau pour se laver et pour boire).
    * * *
    aqua, æ, f. [st2]1 [-] eau, eau de pluie, pluie, inondation. [st2]2 [-] lac, mer, fleuve. [st2]3 [-] l'eau (de la clepsydre), le temps.    - aqua et igni interdicere alicui: interdire à qqn l’eau et le feu = exiler qqn, bannir qqn.    - aquam et terram petere, Liv. 35, 17: demander la soumission.    - aquæ perennes, Cic. Verr. 4.107: eaux intarrissables.    - Albana aqua, Cic. Div. 1, 44 fin: le lac d'Albe.    - aquæ magnæ bis eo anno fuerunt, Liv. 24, 9: il y eut cette année-là deux inondations.    - aquæ (plur.): les eaux (thermales), les bains.    - Aquæ Sextiæ: les eaux de Sextius (= Aix).    - Aquæ Aureliæ: les eaux d'Aurélius (à Baden-Baden).    - ad aquas venire: venir aux eaux thermales.    - aqua intercus: hydropisie.    - medicamentum ad aquam intercutem dare, Cic. Off. 3, 24, 92: donner un remède pour l'hydropisie.    - aquam perdere: perdre son temps ([perdre l'eau [de la clepsydre qui mesure le temps de parole]).    - aquam dare, Plin. Ep. 6, 2: fixer le temps de parole.    - præbere aquam, Hor. S. 1, 4, 88: inviter au repas (offrir l'eau pour se laver et pour boire).
    * * *
        Aqua, aquae. Eaue, ou Eau.
    \
        Aquae augur, cornix. Horat. Qui prognostique la pluye.
    \
        Aquae pauper fluuius. Horat. Riviere qui ha peu d'eaue.
    \
        Potores aquae. Horat. Buveurs d'eaue.
    \
        Aduersa aqua nauigare. Plaut. Contre eaue.
    \
        Ambiguae aquae. Ouid. De diverse nature, ou dangereuses à boire.
    \
        Caelestis. Horat. Pluye.
    \
        Calda. Martial. Chaulde. \ Cana. Ouid. Blanche d'escume.
    \
        Cisternina. Colum. De cisterne.
    \
        Concordes aquae. Plin. Quand deux rivieres se joignent et coulent ensemble par accord.
    \
        Deterrima. Colu. La pire de toutes.
    \
        Egelida. Plin. Tiede.
    \
        Eximia aqua. Columel. Tresbonne, Bonne par excellence.
    \
        Fluuialis. Columel. Eaue de riviere.
    \
        Foetida. Plin. Puante.
    \
        Incertae aquae. Ouid. Qui ne tiennent point un certain cours.
    \
        Aqua intercus. Cic. Hydropisie.
    \
        Iugis aqua. Cic. Qui ne tarist jamais.
    \
        Lethaeis aquis scripta dare. Ouid. Oublier.
    \
        Limosa aqua. Columel. Limonneuse.
    \
        Manans. Columel. Coulant.
    \
        Niualis. Gell. Eaue de neige.
    \
        Pigra. Pli. Qui ne coule point, Croupant, ou croupissant, Dormant.
    \
        Puteana. Plin. De puis.
    \
        Aqua rosacea. Plin. Eaue rose.
    \
        Seruam aquam bibere. Ouid. L'eaue de serviteurs.
    \
        Stagnans aqua. Plin. Qui ne bouge et ne coule point.
    \
        Addere aquam flammae. Tibul. Estaindre le feu.
    \
        Appellere ad aquam animalia. Varro. Mener à l'abbrevoir.
    \
        Astrictis aquis torpent fluuii. Claud. Quand les rivieres sont gelees.
    \
        Canet aqua. Ouid. Est blanche.
    \
        Cedo aquam manibus. Plaut. Donne moy à laver.
    \
        Aqua et igni interdici. Cic. Estre banni.
    \
        Interdictis aquis imminet aeger. Ouid. Defendues.
    \
        Interponere aquam vino. Martial. Mesler.
    \
        Intrita facta aqua. Var. Eaue empanee et espessie d'autre chose.
    \
        Lacessere cautes dicuntur aquae. Sen. Quand elles batent contre les rochiers.
    \
        Aquam perdere. Quintil. Perdre son temps.
    \
        Vrbem perfluunt aquae. Horat. Coulent par, ou parmi la ville.
    \
        Plaudere aquas natatu. Stat. Frapper, Battre.
    \
        Scribere in aqua. Catul. Oublier.
    \
        Secare. Ouid. Nager, Fendre l'eaue.
    \
        Sistere. Ouid. Arrester.
    \
        Sternere aquas. Valer. Flac. Les faire calmes et tranquilles.
    \
        Succedere aquae. Ouid. Se mettre soubs l'eaue, Se plonger dedans.
    \
        Vertendis aquis apta sydera. Ouid. Temps et saison propre pour naviger.

    Dictionarium latinogallicum > aqua

  • 8 Calvinus

    Calvīnus, a, um
    Кальвин, римск. cognomen; наиболее известны
    1) T. Veturius C., консул в 334 и 321 гг. до н. э. L
    2) Gajus Sextius C., консул в 124 г. до н. э., основатель колонии Aquae Sextiae (в 124 г. до н. э.) L, VP

    Латинско-русский словарь > Calvinus

  • 9 Sestius

    Сестий (Секстий), римск. nomen; наиболее известны
    1) L. S. Lateranus, народный трибун в 376367 гг. до н. э., вместе с Л. Лицинием Столоном провёл leges LiciniaeSextiae, открывшие плебеям доступ к консульству L
    2) C. S. Calvinus, в 123 г. до н. э. основал город Aquae Sestiae (ныне Aix, близ Марселя) L, VP etc.
    3) P. S., квестор в 63 г. до н. э., друг Цицерона, противник Катилины и Клодия C
    4) L. S., сын предыдущего, сначала противник Цезаря и сторонник заговора против него, впоследствии помилованный Августом и получивший консульство C

    Латинско-русский словарь > Sestius

  • 10 Aquae Sextiae

    Aquae Sextiae, s. Sextius.

    lateinisch-deutsches > Aquae Sextiae

  • 11 lictor

    līctor, ōris, m. (zu ligo, ich binde), in Inschrn. mit langem I = ei (zB. Corp. inscr. Lat. 3, 7367; 6, 699 u. 9, 4057; s. Corssen Über Aussprache usw. 1. S. 9 f.), der Liktor, im Plur. līctōrēs, die Liktoren, die (aus der niedrigsten Volksklasse od. dem Stande der Freigelassenen entnommenen) öffentl. Diener eines Diktators (24), Konsuls (12) od. Prätors (6). Sie trugen diesen Magistraten die fasces (Rutenbündel, aus deren Mitte ein Beil hervorragte), als Symbol der peinlichen Gerichtsbarkeit, in einer Reihe, einer nach dem andern gehend, voran, machten ihnen Platz (turbam summovebant), sahen darauf, daß ihnen die nötige Achtung erwiesen wurde (animadvertebant) u. vollzogen an von diesen Magistraten Verurteilten die Strafen (das Auspeitschen mit Ruten, wobei die Verurteilten mit den Händen u. Füßen an einen Pfahl gebunden wurden, das Hängen u. Köpfen), Cic. u.a.: lictor primus, der dem Range nach erste, Cic.; ders. lictor proximus, als der dem Magistrat zunächst gehende, der die Befehle des Magistrats empfing u. vollzog, Cic. u.a.: übtr., proximus lictor lugurthae, der Leibtrabant des I., Sall. Iug. 12, 3: aderat ianitor carceris, carnifex praetoris, mors terrorque sociorum et civium Romanorum, lictor Sextius, Cic.: anteibant lictores non cum bacillis, sed, ut hi praetoribus anteeunt, cum fascibus duobus, Cic.: i lictor, colliga manum, Cic. – / Archaist. Dat. lictore, Corp. inscr. Lat. 1, 1060.

    lateinisch-deutsches > lictor

  • 12 mors

    mors, mortis, f. (zu Wurzel mor, wov. auch morior, verwandt mit μόρος, μοιρα, der Tod, I) eig. u. übtr.: A) eig.: acerba, Cic.: m. honesta, Nep.: celeris, Suet.: immatura, Lucr., Catull., Cic. u.a.: innoxia, Iustin.: matura, Flor. 3, 17, 9: necessaria, der natürliche, Cic.: perspicua, Cic.: alci propinqua, Cic.: repentina, Cic.: voluntaria, Cic.: mors coacta, Ggstz. fortuita, Tac.: cuius aetati mors propior erat, Sall. fr.: beata L. Crassi mors illa, quae est a multis saepe defleta, Cic.: fames, miserrima omnium mors, Sall.: fames et frigus, quae miserrima mortis genera sunt, Cic.: mors crucis, Kreuzestod, Augustin. in Ioann. tract. 124, 1. – mortis periculum, Caes.: mortis poena od. poenae, Cic.: potio mortis causā data, Ps. Quint. decl.: civium suorom vitae mortisque arbiter, Sen. – morti proximus, Fronto, Augustin. u.a.: morti vicinus, Capit., Hieron. u.a. (s. über beide Krebs-Schmalz Antib.7 Bd. 2. S. 103 u. 104 unter mors). – mors (alci) appropinquat, Cic. – obire mortem, s. ob-eo: mortem subire, suscipere, s. sub-eo, suscipio: occumbere mortem, s. occumbo: mortem oppetere, s. oppeto: voluntariam mortem petere, Gell.: cupide mortem expetere pro salute civium, Cic.: morti od. ad mortem se offerre, s. offero: mortem sibi consciscere, Cic.: mortem alci afferre, Plaut.: afferre alci causam mortis voluntariae, Cic.: alci mortem inferre u. offerre, Cic.: alqm dare ad mortem, Plaut., od. morti, Hor.: alqm morti mittere, Plaut.: alqm morte afficere, Cic.: mortem proponere, Cic.: ad mortem trudi, Cic.: morte deleri, Cic.: alqm morte multare, Cic., punire, Plin. ep.: alqm morte damnare (v. der Natur), Sen.: alqm ad mortem damnare, Tac.: alci morti esse, jmdm. den Tod bringen, Cic.: ebenso mortem facere, Ov.: morte suā mori, eines natürlichen T. sterben, Sen.: ebenso suā morte defungi, Suet.: inhonestā morte mori, Tert.: vitam cum morte commutare, Sulpic. in Cic. ep.: mortem servituti anteponere, Cic.: mortem deprecari, um sein Leben bitten, Caes.: mortem alcis persequi, Cic., Caes. u. Liv.: fidenti animo ad mortem gradiri, Cic.: alqm ex media morte eripere, Cic.: mortem alcis lacerare, jmd. im Tode, Cic.: so auch alcis vitam spoliare, eius mortem ornare, Cic.: Drusum matura mors abstulit, Flor. 3, 17, 9. – in mortem (zum Todesstoß) destringere ferrum, Tac. – in morte, noch im T., noch nach dem T., Verg.: in extrema morte, an der äußersten Grenze des T., in den letzten Augenblicken, Catull. u. Verg.: so auch supremā morte, Hor. u.a. (s. Schmid Hor. ep. 2, 2, 173). – Plur. mortes, wie θάνατοι, α) v. Tode mehrerer, Tod, Todesfälle, mortes imperatoriae, Cic.: mortes quattuor, Mart.: mortes meorum, Plin. ep.: clarae mortes pro patria oppetitae, Aufopferungen für das V. durch den Tod, Cic.: quibus videmus optabiles mortes fuisse cum gloria, Aufopferungen durch einen rühmlichen Tod, Cic.: perdere mortes, den Tod verschwenden, d.i. unnütz Tod (unter den Feinden) verbreiten, Stat. – β) v. den verschiedenen Erscheinungen des Todes, die Todesarten, Todesgefahren, der Tod in jeder Gestalt, o hominem mille mortibus dignum! Sen.: omnes per mortes animam dare, Verg.: omni imagine mortium, Tac. – B) übtr.: 1) von Lebl., der Tod = das Absterben, Hinschwinden, hoc mors est illius, quod ante fuit, Lucr.: rerum omnium oblivio morsque memoriae, Plin. – 2) personif., die Gottheit Mors, Tochter des Erebus und der Nox, Cic. de nat. deor. 3, 44. Hyg. fab. praef. in. Verg. Aen. 11, 197. – II) meton.: 1) der Tod = der Leichnam, die Leiche, hominis, Plin.: morte campos contegi, Acc. fr.: nec sit in Attalico mors mea nixa toro, Prop. – ähnl. von einem Greise, odiosum est mortem amplexari, eine Leiche, ein Skelett, Plaut. – 2) wie φόνος, = durch Mord vergossenes Blut, Todesblut, ensem multā morte recepit, Verg. Aen. 9, 348. – 3) der, das Todbringende, der Tod, mors terrorque sociorum lictor Sextius, Cic. Verr. 5, 118. – ubi fratri suo paratam mortem (tödliche Gift) ebibit, Apul. met. 10, 5. p. 886 H.: aër fertilis in mortes, ergiebig an tödlichen Plagen, Lucan. 9, 625: u. Plur. mortes v. todbringenden Geschossen, Lucan. 7, 517. Sil. 9, 369. Stat. Theb. 6, 793. – / Archaist. Abl. morti, Lucr. 6, 1229 (1232).

    lateinisch-deutsches > mors

  • 13 occupo [1]

    1. occupo, āvī, ātum, āre (ob u. capio), einnehmen, I) eig.: 1) einen Ort od. einen Ggstd. einnehmen, besetzen, sich seiner bemächtigen, ihn in Beschlag nehmen, überrumpeln, Italiam praesidiis, Cic.: locum, Cic.: possessiones, Cic.: urbem, Liv.: regnum, Cic.: tyrannidem, Cic.: tempus occupandi res (die Staatsgewalt), Liv.: aditum, hineingehen, Verg.: currum, besteigen, Ov.: alqm amplexu, umarmen, Ov.: familiam optimam, in Beschlag nehmen, Plaut.: so auch Sextius noster eum occupavit, nahm ihn in Beschlag (er mußte durchaus Wohnung bei ihm nehmen), Cic. – 2) einen Ort od. Gegenstand besetzen, a) sich an etw. ansetzen, crustae occupant intus vasa omnia, in quis aquae fervent, Plin. 20, 95. – b) mit etw. besetzen = mit etwas anfüllen, urbem (sc. aedificiis), Liv.: polum nube, Hor.: aream fundamentis, Liv.: navem frumento, Auct. b. Afr. – c) v. Örtlichk. = einnehmen, urbs oram freti occupat, Mela: superna litora Padus occupat, Mela: Hercynia silva iter sexaginta dierum occupat, Mela. – II) übtr.: 1) überfallen, überraschen, a) femdl.: alqm, Liv. u. Curt.: alqm gladio, Verg., saxo, Ov.: mors ipsam occupat, ereilt sie, Ter.: sopor occupat artus, Verg.: si occupasset (nos) artior casus, wenn wir ins Gedränge kämen, Amm. – b) selten im freundlichen Sinne = überraschen, alqm, Hor. ep. 1, 7, 66. – 2) zuvor kommen, rates, Ov.: ortum solis, Curt.: Servilius Ahala Sp. Maelium regnum appetentem occupatum (indem er ihm in der Ausführung seines Vorhabens zuvorkam) interemit, Cic.: u. absol., albati equo Corace occupavere, kamen zuvor, gewannen den Vorsprung (beim Wettrennen), Plin. 8,160: dah. = zuerst etwas tun, iuvenem occupat, redet zuerst ihn an, Val. Flacc.: num quid vis? occupo, willst du etwas? rede ich ihn zuerst an, frage ich zuerst, Hor. – m. folg. Infin. (s. Dräger Hist. Synt.2 2, 320. M. Müller Liv. 1, 14, 4. Weißenb. Liv. 4, 30, 3. Fabri Liv. 21, 39, 10), castris castra conferre occupant, Enn. fr.: occupabo adire, will zuerst auf ihn zugehen, Plaut.: interdum rapere occupat, Hor.: occupant bellum facere, Liv.: occupavit Padum traicere, Liv.: occupat eventum telo temptare priorem, Sil. – 3) in Besitz nehmen, einnehmen, sich bemächtigen, v. Pers.: proximum quodque verbum, aufgreifen, Quint.: multum est primo aspectu oculos occupasse, gefesselt zu haben, Sen.: carnificis manum, dem Sch. ins Handwerk greifen, Curt.: falsis criminibus aures occupare, Curt.: animos eorum, qui audiunt, magnitudine rei, Cic.: validioris gratiam, zu gewinnen suchen, Curt.: admirationem, erzwingen, Sen.: proximos illi tamen occupavit Pallas honores, hat inne, Hor.: occ. nomen beati, beanspruchen, Hor.: occupandi temporis causa, um Zeit zu gewinnen, Sen. – v. Gemütszuständen usw., timor occupavit exercitum, Caes.: pavor occupat animos, Liv.: mentes Siculorum occupat superstitio, Cic.: occupati metu, Curt. – opinio vetus falsa occupavit et convaluit (hat Platz gegriffen und Wurzel gefaßt) m. folg. Acc. u. Infin., Gell. 4, 11, 1. – 4) in Beschlag nehmen, a) eine gewisse Zeit od. Zahl in Beschlag nehmen, wegnehmen, haec causa primos menses occupabit, Cael. in Cic. ep. 8, 10, 3: cum in mentem venit tres et sexaginta annos aeque multa volumina occupasse mihi, Liv. 31, 1, 3. – b) in Anspruch nehmen, beschäftigen, animum in funambulo, Ter.: homines occupatos hāc re, Plaut.: occupat res cogitatioaes hominum, Liv.: in apparando acerrime esse occupatum, Nep.: in patria funditus delenda occupatum et esse et fuisse, Cic.: occupati aliarum rerum curā, Liv.: occupatus variis cogitationibus iudex, Quint. Vgl. occupatus. – c) hindern, profluvium sanguinis occupat secantes, Curt.: ministeria aestu occupantur, Curt. – d) occupatum esse in alqa re, nur in etw. begriffen, auf etw. beschränkt sein, res enim sunt parvae, prope in singulis litteris atque interpunctionibus occupatae, Cic. Mur. 25. – 5) Geld irgendwo anlegen, pecuniam in pecore, Colum.: pecuniam grandi fenore, gegen hohe Zinsen anlegen, Cic.: pecunias apud alqm, Cic. – 6) beschleunigen, rasch ausführen, facinus, Iustin.: transitum, Iustin.: mortem manu, Flor.: preces, Sen. poët. – mit folg. Acc. u. Infin., sich beeilen, id nos priores facere occupabimus, Cato origg. 5. fr. 3. – / Archaist. Coni. Perf. occupassis, Plaut. most. 1097: occupassit, Plaut. asin. 818.

    lateinisch-deutsches > occupo [1]

  • 14 reus

    reus, ī, m. u. rea, ae, f. (zu rēs = Prozeß), I) der oder die in Anklagestand versetzt-, der verklagt ist, der Verklagte, die Verklagte, wobei die Angabe der Klage im Genet. steht (Ggstz. accusator, quaesitor, iudex), seltener mit de u. Abl., reus ad populum (vor den Tributkomitien), Liv. 2, 53, 3: reus parricidii, Quint.: reus furtorum, Lampr.: cotidianorum scelerum rei, Lampr.: maluit patrati quam incepti facinoris reus esse, Tac.: reum facere alqm, in Anklagestand versetzen, vor Gericht fordern, Cic., de vi, Cael. in Cic. ep.: reum fieri, in Anklagestand versetzt werden, angeklagt werden, Cic.: ut socrus rea ne fiat, Cic.: alqm reum agere, in Anklagestand versetzen, anklagen, Liv. u.a. (s. Fabri u. Weißenb. Liv. 24, 25, 1): u. so alqm agere reum legum spretarum (wegen usw.), Ov.: alqm incesti reum agere, Vell.: u. reum peragere, die Klage weiter verfolgen, durchführen, Liv. 4, 42, 6 (u. so receptus reus, neque peractus, die Klage gegen ihn wurde nicht weiter verfolgt, Tac. ann. 4, 21: et peragar populi publicus ore reus, und vom Volke werde ich für völlig schuldig erklärt werden, Ov. trist. 1, 1, 24): referre in reos, unter die Zahl der Beklagten schreiben, vom Prätor, Cic.: alqm ex reis eximere (wieder ausstreichen), Cic.: postulare alqm reum impietatis, anklagen, Plin. ep.: nemo est reus (befindet sich im Anklagestand) legibus illis, Cic.: similis criminis reus erat, Quint.: Sextius, qui est de vi reus, Cic.: alqm reum pro se constituere, als Schuldner (in Schuldsachen) für sich stellen, ICt. – außergerichtlich, reus fortunae, schuld am Unglücke, Liv.: reus calpae alienae, Liv.: reus in secreto acebatur, wurde insgeheim (beim Könige) angeschwärzt, Curt.: egit me ore silente reum, Ov.: reus sine te criminis huius agor, Ov.: communis culpae cur reus unus agor? Prop. – Plur. rei, die Parteien, sowohl der Kläger als der verklagte Teil, reos appello, quorum res est, Cic. de or. 2, 321. – II) der etwas zu leisten gehalten ist, schuldig, verbunden zu etw., gebunden an etw., satis dandi, ICt.: dotis, ICt.: voti, schuldig, das Gelübde zu bezahlen, d.i. wenn der Wunsch gewährt ist, Verg.: suae partis tutandae, schuldig, für seinen Teil zu stehen, Liv.

    lateinisch-deutsches > reus

  • 15 Sestianus

    Sestiānus, a, um, s. Sextius.

    lateinisch-deutsches > Sestianus

  • 16 Sestius

    Sestius, a, um, s. Sextius.

    lateinisch-deutsches > Sestius

  • 17 Sextianus

    Sextiānus, a, um, s. Sextius.

    lateinisch-deutsches > Sextianus

  • 18 Σηστιώδης

    Σηστιώδης, ες, nach Art eines gew. Sextius, Sestius, d. i. albern, abgeschmackt, compar. σηστιωδέστερον, Cic. Att. 7, 17.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > Σηστιώδης

  • 19 Σηστιος

        I
        3
        [Σηστός] сестский Dem., Plut.
        II
        ὅ Plut. = лат. Sextius

    Древнегреческо-русский словарь > Σηστιος

  • 20 Aquae Sextiae

    Aquae Sextiae, s. Sextius.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Aquae Sextiae

См. также в других словарях:

  • Sextĭus — Sextĭus. Die Sextia gens war ein plebejisches Geschlecht, mit den Familien der Calvinus u. Sextinus (s. b.). Hier zu nennen: 1) Titus S., war Legat Cäsars in Gallien u. wurde unter dem ersten Triumvirat Statthalter in Afrika; er besiegte dort den …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Sextĭus — Sextĭus, röm. plebejisches Geschlecht, aus dem Lucius S. Lateranus, mit seinem Kollegen C. Licinius Stolo Urheber der Leges Liciniae Sextiae, 366 v. Chr. als der erste Plebejer Konsul war …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Sextius — Sextĭus, Lucius, röm. Volkstribun, s. Licinius …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Sextius — Sextius, röm. plebej. Geschlecht; der berühmteste S. ist Lucius, der als Volkstribun mit Licinius Stolo die Berechtigung der Plebejer zum Konsulate u. eine lex agraria durchsetzte; er wurde 366 v. Chr. der erste plebej. Konsul. Von Cajus S., 122… …   Herders Conversations-Lexikon

  • SEXTIUS — I. SEXTIUS praenomine Lucius, secundum Plutarchum et Fastos Capitolinos primus de plebe Consul factus est. II. SEXTIUS praenomine Titus, C. Iulii Caesaris legatus in Gallia, l. 6. Comm. c. 1. l. 7. c. 49. 90 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Sextius MICHEL — (1827 1906) est un ancien maire du XV° arrondissement de Paris. Son buste dans le Jardin des Félibres à Sceaux (Hauts de Seine). Sommaire …   Wikipédia en Français

  • Sextius Alexandre Francois de Miollis — Sextius Alexandre François de Miollis Sextius Alexandre François de Miollis Origine  France Hommage …   Wikipédia en Français

  • Sextius Alexandre François Miollis — Sextius Alexandre François de Miollis Sextius Alexandre François de Miollis Origine  France Hommage …   Wikipédia en Français

  • Sextius alexandre françois de miollis — Origine  France Hommage …   Wikipédia en Français

  • Sextius Alexandre François de Miollis — Origine  France Distinctions Comte de Mio …   Wikipédia en Français

  • Sextius Alexandre François de Miollis — (Aix, September 18, 1759 – Aix, June 18, 1828) was a French military officer serving in the American Revolutionary War, the French Revolutionary Wars, and the Napoleonic Wars. Biography His father was a counselor of the provincial Parlement of… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»