Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

Schmährede

  • 1 Schmährede

    Schmährede <-, -n> f
    oszczercza mowa f

    Neue deutsche Polnisch-Deutsch > Schmährede

  • 2 diatribe

    dia·tribe
    [ˈdaɪətraɪb]
    n ( form: verbal) Schmährede f; (written) Schmähschrift f; LIT [gelehrte] Streitschrift, Diatribe f fachspr
    to launch into a \diatribe eine Schmährede vom Stapel lassen fam
    * * *
    ['daIətraɪb]
    n
    Schmährede f
    * * *
    diatribe [ˈdaıətraıb] s Ausfall m, gehässiger Angriff, Hetz- oder Schmähschrift f oder -rede f
    * * *
    n.
    Hetzrede -n f.

    English-german dictionary > diatribe

  • 3 apóstrofe

    a'postrofe
    m
    ( figura retórica) LIT Apostrophe f, Anrede f, Schmährede f

    El ministro lanzó apóstrofes a todos los presentes. — Der Minister überschüttetet alle Anwesenden mit Schmähreden.

    sustantivo masculino o femenino
    apóstrofe
    apóstrofe [a'postrofe]
    (insulto) Beleidigung femenino

    Diccionario Español-Alemán > apóstrofe

  • 4 invectiva

    imbek'tiba
    f
    Invektive f, Schmähung f, Beleidigung f
    sustantivo femenino
    invectiva
    invectiva [imbek'tiβa]
    Schmährede femenino

    Diccionario Español-Alemán > invectiva

  • 5 vituperative

    vi·tu·pera·tive
    [vɪˈtju:pərətɪv, AM vaɪˈtu:pɚət̬ɪv]
    adj ( form) schmähend geh, Schmäh-
    \vituperative speech Schmährede f
    * * *
    [vI'tjuːpərətIv]
    adj (form)
    language schmähend (geh); criticism, remark, attack, abuse beißend; person scharfzüngig
    * * *
    vituperative [-pərətıv; -reı-] adj (adv vituperatively) schmähend, Schmäh…:
    vituperative language academic.ru/80538/vituperation">vituperation 2
    * * *
    adj.
    schmähend adj.

    English-german dictionary > vituperative

  • 6 diatribe

    dia·tribe [ʼdaɪətraɪb] n
    (form: verbal) Schmährede f; ( written) Schmähschrift f; lit [gelehrte] Streitschrift, Diatribe f fachspr;
    to launch into a \diatribe eine Schmährede vom Stapel lassen ( fam)

    English-German students dictionary > diatribe

  • 7 categoria

    catēgoria, ae, f. (κατηγορία), I) = ψόγος = die Schmährede, die schmähende Beschuldigung, Macr. sat. 7, 3, 2. Hier. ep. 82, 9. – II) als t. t. der Logik, das Prädikat, die Eigenschaft, bes. categoriae (rein lat. praedicamenta), die allgemeinen Bestimmungen des Seins u. Denkens, die Kategorien, deren Aristoteles zehn annimmt, Isid. 2, 16, 1 sqq.: Aristotelica quaedam, quas appellat decem categorias, Augustin. conf. 4, 16: Aristoteles dicit decem esse categorias, Serg. expl. in art. Donati 487, 25: Aristotelicae categoriae, Sidon. ep. 4, 1.

    lateinisch-deutsches > categoria

  • 8 contumelia

    contumēlia, ae, f. (contemno), jede jmds. sittliches Gefühl, Ehre u. Würde herabwürdigende Handlung od. Rede, die Ehrenkränkung, die entehrende, entwürdigende Beschimpfung, der entehrende, entwürdigende Schimpf, die Schmach, in Worten auch = die Schmähung, die Schmährede, Verunglimpfung, der beleidigende, ehrenrührige Ausdruck od. Ausfall (vollst. verborum c.), in Taten = die entehrende, entwürdigende, empörende Mißhandlung, der beleidigende usw. Übermut (vollst. rerum c.), I) eig., einer Pers.: a) übh.: contumeliae acerbiores principibus solent esse, quam iniuriae, Sen.: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam; quae si petulantius iactatur, convicium, si facetius, urbanitas vocatur, Cic.: alterum genus (facetiarum), in quo nulli aculei contumeliarum insunt, Cic. – contumeliā dignus, Cic.: contumeliis obnoxius, Suet. u. Plin. ep.: contumeliae plenum ludibrium, Val. Max. – c. mea (meine, gegen mich), Cic.: contumeliae graves od. gravissimae, Vell. u. Cic.: insignis despecti senatus c., Suet.: an esse ulla maior aut insignitior c. potest, quam etc., Liv. – accipere tantam contumeliam, Caes.: accipere alqd ad od. in contumeliam, etw. für eine Schm. halten, sich durch etw. in seiner Ehre gekränkt fühlen, Ter. u. Curt.: addere contumeliam iniuriae Phaedr.: nullam adhibere memoriam contumeliae, kein Gedächtnis haben für eine B., Nep.: adicere verborum contumelias, Sen. rhet.: afficere alqm contumeliā, Sen., pari contumeliā, Lentul. in Cic. ep., contumeliis, Sen. rhet.: contumeliā appellare alqm perfugam, jmd. Üb. schimpfen, Caes.: arcere ferro eam contumeliam, Liv. – demere (jmdm. abnehmen, zurücknehmen) contumeliam, Liv.: depellere omni vi contumeliam iniuriamque, Liv.: descendere palam ad gravissimas verborum contumelias, Caes.: dicere alci contumeliam od. contumelias, Plaut. u. Ter.: dicere contumelias in Caesarem, Tac.: ultro dicere contumelias, Liv. – istaec quidem contumelia est, Ter.: quid est, si hoc non contumelia est? Ter. – contumelia est m. Inf., Sen. de const. sap. 16, 4. – edere in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandas contumelias, Liv.: effundere contumelias et invidiam in populum Rom. (in einer Rede), Tac.: exsequi (bestrafen) contumelias suas nullā crudelitate, Sen.: exstingui non posse eam contumeliam, Plin. ep. – facere (alci) contumeliam, eine B., eine Schm. antun, Cato, Komik., Liv. u. Sen. ( nur Anton. b. Cic. Phil. 3, 22 cont. facere = eine B. erleiden): ferre aequo animo contumeliam, Iustin.: quae contumelia eum non fregit, sed erexit, Nep. – imponere alci tantam contumeliam, Sall., u. alci contumelias, Gracch. fr., u. alci privatim plurimas iniurias contumeliasque, Cic.: inferre alci contumeliam, Vell.: interrogare alqm verborum contumeliā, Caes.: alternis versibus intorquentur inter fratres contumeliae gravissimae, Cic.: natus ad contumelias omnium ingeniis inurendas, Sen. rhet. – iacere contumeliam in alqm, Cic.: iactare contumeliam petulantius, facetius, Cic. – lacerare alqm incesto ore verborum contumeliis, Cic.: leniuntur alcis erga me officiis hominis importunissimi contumeliae, Metell. in Cic. ep. – meritum esse eam contumeliam omnibus morum vitiis, Vell. – offendet te dicax contumeliā, Tac.: offerre os contumeliis, Tac.: onerare alqm contumeliis od. omnibus contumeliis, Metell. (in Cic. ep.) u. Cic. – parcere nullis verborum contumeliis de viro ad fratrem, Liv.: pati contumelias, Brut. in Cic. ep.: perpeti alcis contumelias, Ter.: perferre omnes indignitates contumeliasque, Caes.: praebere ad contumeliam os od. praebere os contumeliis, Liv.: propulsare a se contumeliam, Cic. – nihil defuit contumeliarum, quin subiret, Suet. – trahere in contumeliam suam, si etc., Suet. – vacat animadversio et castigatio contumeliā, Cic.: vertere alqd in contumeliam suam, etw. als persönlichen Schimpf ansehen, Caes.: vexare alqm omnibus contumeliis, Cic.: vindicare suam contumeliam, Plin. ep.: vindicare alqm a contumeliis alcis, Vell. – contumeliae causā, zB. c. causā alqm describere, Cic.: c. causā alqm nominare dominum (»Herr« schimpfen), Suet., u. c. causā alqos vocare auditores (»Zuhörer« schimpfen), Sen. rhet.: u. (Ggstz. honoris causā) alqm honoris potius, quam contumeliae causā nominatum velle, Cic. – ad contumeliam, zB. praesidium per cruciatum et ad c. necare, Liv. – in contumeliam, zB. nisi in contumeliam ignominiamque nostram certare iuvat, Liv. – per contumeliam, zB. saepe Thurinum appellari, Suet.: per contumeliam beneficium populi Rom. alci extorquere, Caes. – cum contumelia, zB. magna cum contumelia verborum nostros ad pugnam evocare, Caes.: in arma cum gravibus in Romanos contumeliis instigare, Vell.: cum contumelia nostra omnia prius experiri velle, Lentul. in Cic. ep. – defensionem Gabinii sine ulla mea contumelia suscepit, Cic.: non sine verborum contumelia in alqm saevire, Suet. – sine contumelia nominari, ohne bloßgestellt zu werden, Cic. – b) insbes., die Ehrenkränkung, entehrende Mißhandlung durch Unzucht, die Schändung (vollst. c. stupri, ICt.), piratarum contumelias perpeti, Cic.: ad libidinem et contumeliam animum accendere, Liv.: quos post transacta convivia aliae cubiculi contumeliae exspectant, Sen.: ita ei lecti sui contumelia vectigalis est, Apul. – II) übtr., lebl. Ggstde., die Mißhandlung, das Ungemach, quamvis vim et contumeliam perferre (von Schiffen), Caes. b. G. 3, 13, 3: lignum inquinare omni contumeliā, Phaedr. 1, 2, 21. – / Synk. Form contumia, Mart. Cap. 4. § 424 u. Gloss.

    lateinisch-deutsches > contumelia

  • 9 conviciolum

    convīciolum, ī, n. (Demin. v. convicium), die erbärmliche Schmährede, conviciolis alqm lacessere, Lampr. Al. Sev. 28, 7.

    lateinisch-deutsches > conviciolum

  • 10 maledictum

    maledictum, ī, n. (maledico), das Lästerwort, Schimpfwort, die Lästerung, Schmähung, Schmährede, die üble Nachrede, ein ehrenrühriger Ausdruck, nihil est tam volucre quam maledictum, Cic.: maledictum arripere ex trivio, Cic.: maledicta in alqm dicere od. conferre od. congerere, Cic.: maledicta in vitam alcis conicere, Cic.: maledictis figere alqm, Cic.: alqm maledictis increpare, Sall., lacerare, Sall.: vexare alqm probris et maledictis, Cic.: quanta dementia est rem ab amico dictam maledictum vocare, a servulo ioculare convicium, Sen. – Insbes.: a) die Verwünschung, Plin. 11, 232. – b) Plur. maledicta, üble-, aufrührerische Reden, Ps. Sall. de rep. 1, 2, 5. – / Synk. Form maldictu (m), Corp. inscr. Lat. 6, 5662.

    lateinisch-deutsches > maledictum

  • 11 opprobrium

    opprobrium (obprobrium), iī, n. (ob u. probrum), I) der Vorwurf, Schimpf, die Beschimpfung, alci esse opprobrio, jmdm. zum Schimpfe gereichen, Cic. fr. (de rep. 4, 3), Nep. u. Quint.: maioris fugiens opprobria culpae, Hor.: postquam ad illa duo opprobria pervenit, Nep. – II) meton.: A) v. Pers., der Schimpf, die Schande, generis, v. Minotaurus, Ov.: maiorum, Tac.: opprobria Romuli Remique, Catull. – B) das Schimpfwort, die Schimpfrede, Schmährede, verb. maledictum et opprobrium, Suet.: opprobria dicere, Ov., fundere, Hor.

    lateinisch-deutsches > opprobrium

  • 12 δυς-φημία

    δυς-φημία, , 1) Worte von böser Vorbedeutung, Plut. Cat. mai. 23; bei Soph. phil. 10 = Klagen. – 2) Schmährede; D. Hal. 6, 48; N. T. u. Plut. – 3) böse Nachrede, schlechter Ruf, Soph. frg. 185; Poll. 3, 160.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > δυς-φημία

  • 13 δυς-φήμημα

    δυς-φήμημα, τό, Schmährede, Plut. adv. St. 14.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > δυς-φήμημα

  • 14 ὄνειδος

    ὄνειδος, τό (ὄνομα, eigtl. übh. Ruf s. a. E., oder richtiger mit vorgeschlagenem ο von der Wurzel νιδ, Neid), Schimpf, Schmach, Vorwurf, bes. Schmährede, Schimpfwort; ὀνείδεα μυϑήσασϑαι, Il. 1, 291; λέγειν, προφέρειν, 2, 222. 251; βάζειν, Od. 17, 461; αἳ δὴ ἐμῇ κεφαλῇ κατ' ὀνείδεα χεῦαν μητέρι ϑ' ἡμετέρῃ, 22, 463, öfter; ἀρχαῖον, κακοποιόν, Pind. Ol. 6, 80 N. 8, 33; τοιάδ' ἐξ ἀνδρῶν ὀνείδη πολλάκις κλύων κακῶν, Aesch. Pers. 743; ἄλγησον ἦπαρ ἐνδίκοις ὀνείδεσιν, Eum. 130, öfter; τοὔνειδος ὀνειδίσαι, Soph. Phil. 519 (s. auch das verb.); κοὔπω τις λόγον κακὸν ἠνέγκατ' οὐδ' ὄνειδος, Tr. 462; ἐμοὶ ὄνειδος μὴ ϑανεῖν ὑπὲρ τέκνου, mir ist es Schande, Eur. Andr. 411; τέκνοις ὄνειδος λιπεῖν, Heracl. 302; auch in Prosa, Her. 7, 160; ὅτι τὸ φιλότιμόν τε καὶ φιλάργυρον εἶναι ὄνειδος λέγεταί τε καὶ ἔστιν, Plat. Rep. I, 347 b; καὶ ψόγος, Legg. XI, 926 d; ὀνείδει ἔνοχος ἔστω, V, 742 b, wie ὀνείδει ἐνεχέσϑω τῷ μεγίστῳ XII, 808 e; auch ὀνείδη ἐχέτω, VI, 762 a, öfter. – Auch der Gegenstand des Schimpfes, der Schande, σοὶ γὰρ ἐγὼ καὶ ἔπειτα κατηφείη καὶ ὄνειδος ἔσσομαι, Il. 16, 498, vgl. 17, 556; Her. 2, 36; u. concret, der mit Schande bedeckt ist u. Andern Schande bringt; so heißen τοιαῦτ' ὀνείδη die Töchter des Oedipus, Soph. O. R. 1494; Λυσίστρατος Χολαργέων ὄνειδος, Ar. Ach. 820; τῆς πόλεως ὄνειδος γεγενημένος, Lycurg. 5; vgl. Dem. ep. 3 p. 644; τῇ πόλει, Mid. 132. – Wie Soph. Phil. 475 sagt σοὶ δ' ἐκλιπόντι τοῦτ' ὄνειδος οὐ καλόν, diesen nicht schönen Leumund, so ist Eur. Phoen. 828 Θήβαις κάλλιστον ὄνειδος verbunden, Ruhm, Ehre (guter Leumund).

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > ὄνειδος

  • 15 порочащая речь

    adj

    Универсальный русско-немецкий словарь > порочащая речь

  • 16 речь, полная оскорблений

    n

    Универсальный русско-немецкий словарь > речь, полная оскорблений

  • 17 defamatory

    adjective
    * * *
    de·fama·tory
    [dɪˈfæmətəri, AM -tɔ:ri]
    adj ( form) diffamierend
    a \defamatory speech eine Schmährede
    \defamatory statement beleidigende Äußerung, üble Nachrede
    * * *
    [dI'fmətərI]
    adj
    diffamierend, verleumderisch
    * * *
    defamatory [dıˈfæmətərı; US -ˌtəʊriː; -ˌtɔː-] adj (adv defamatorily) verleumderisch, diffamierend:
    be defamatory of academic.ru/19109/defame">defame
    * * *
    adjective
    * * *
    adj.
    verleumderisch adj.

    English-german dictionary > defamatory

  • 18 categoria

    catēgoria, ae, f. (κατηγορία), I) = ψόγος = die Schmährede, die schmähende Beschuldigung, Macr. sat. 7, 3, 2. Hier. ep. 82, 9. – II) als t. t. der Logik, das Prädikat, die Eigenschaft, bes. categoriae (rein lat. praedicamenta), die allgemeinen Bestimmungen des Seins u. Denkens, die Kategorien, deren Aristoteles zehn annimmt, Isid. 2, 16, 1 sqq.: Aristotelica quaedam, quas appellat decem categorias, Augustin. conf. 4, 16: Aristoteles dicit decem esse categorias, Serg. expl. in art. Donati 487, 25: Aristotelicae categoriae, Sidon. ep. 4, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > categoria

  • 19 contumelia

    contumēlia, ae, f. (contemno), jede jmds. sittliches Gefühl, Ehre u. Würde herabwürdigende Handlung od. Rede, die Ehrenkränkung, die entehrende, entwürdigende Beschimpfung, der entehrende, entwürdigende Schimpf, die Schmach, in Worten auch = die Schmähung, die Schmährede, Verunglimpfung, der beleidigende, ehrenrührige Ausdruck od. Ausfall (vollst. verborum c.), in Taten = die entehrende, entwürdigende, empörende Mißhandlung, der beleidigende usw. Übermut (vollst. rerum c.), I) eig., einer Pers.: a) übh.: contumeliae acerbiores principibus solent esse, quam iniuriae, Sen.: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam; quae si petulantius iactatur, convicium, si facetius, urbanitas vocatur, Cic.: alterum genus (facetiarum), in quo nulli aculei contumeliarum insunt, Cic. – contumeliā dignus, Cic.: contumeliis obnoxius, Suet. u. Plin. ep.: contumeliae plenum ludibrium, Val. Max. – c. mea (meine, gegen mich), Cic.: contumeliae graves od. gravissimae, Vell. u. Cic.: insignis despecti senatus c., Suet.: an esse ulla maior aut insignitior c. potest, quam etc., Liv. – accipere tantam contumeliam, Caes.: accipere alqd ad od. in contumeliam, etw. für eine Schm. halten, sich durch etw. in seiner Ehre gekränkt fühlen, Ter. u. Curt.: addere contumeliam iniuriae Phaedr.: nullam adhibere memoriam contumeliae, kein Ge-
    ————
    dächtnis haben für eine B., Nep.: adicere verborum contumelias, Sen. rhet.: afficere alqm contumeliā, Sen., pari contumeliā, Lentul. in Cic. ep., contumeliis, Sen. rhet.: contumeliā appellare alqm perfugam, jmd. Üb. schimpfen, Caes.: arcere ferro eam contumeliam, Liv. – demere (jmdm. abnehmen, zurücknehmen) contumeliam, Liv.: depellere omni vi contumeliam iniuriamque, Liv.: descendere palam ad gravissimas verborum contumelias, Caes.: dicere alci contumeliam od. contumelias, Plaut. u. Ter.: dicere contumelias in Caesarem, Tac.: ultro dicere contumelias, Liv. – istaec quidem contumelia est, Ter.: quid est, si hoc non contumelia est? Ter. – contumelia est m. Inf., Sen. de const. sap. 16, 4. – edere in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandas contumelias, Liv.: effundere contumelias et invidiam in populum Rom. (in einer Rede), Tac.: exsequi (bestrafen) contumelias suas nullā crudelitate, Sen.: exstingui non posse eam contumeliam, Plin. ep. – facere (alci) contumeliam, eine B., eine Schm. antun, Cato, Komik., Liv. u. Sen. ( nur Anton. b. Cic. Phil. 3, 22 cont. facere = eine B. erleiden): ferre aequo animo contumeliam, Iustin.: quae contumelia eum non fregit, sed erexit, Nep. – imponere alci tantam contumeliam, Sall., u. alci contumelias, Gracch. fr., u. alci privatim plurimas iniurias contumeliasque, Cic.: inferre alci contumeliam, Vell.: interrogare alqm verborum contumeliā, Caes.:
    ————
    alternis versibus intorquentur inter fratres contumeliae gravissimae, Cic.: natus ad contumelias omnium ingeniis inurendas, Sen. rhet. – iacere contumeliam in alqm, Cic.: iactare contumeliam petulantius, facetius, Cic. – lacerare alqm incesto ore verborum contumeliis, Cic.: leniuntur alcis erga me officiis hominis importunissimi contumeliae, Metell. in Cic. ep. – meritum esse eam contumeliam omnibus morum vitiis, Vell. – offendet te dicax contumeliā, Tac.: offerre os contumeliis, Tac.: onerare alqm contumeliis od. omnibus contumeliis, Metell. (in Cic. ep.) u. Cic. – parcere nullis verborum contumeliis de viro ad fratrem, Liv.: pati contumelias, Brut. in Cic. ep.: perpeti alcis contumelias, Ter.: perferre omnes indignitates contumeliasque, Caes.: praebere ad contumeliam os od. praebere os contumeliis, Liv.: propulsare a se contumeliam, Cic. – nihil defuit contumeliarum, quin subiret, Suet. – trahere in contumeliam suam, si etc., Suet. – vacat animadversio et castigatio contumeliā, Cic.: vertere alqd in contumeliam suam, etw. als persönlichen Schimpf ansehen, Caes.: vexare alqm omnibus contumeliis, Cic.: vindicare suam contumeliam, Plin. ep.: vindicare alqm a contumeliis alcis, Vell. – contumeliae causā, zB. c. causā alqm describere, Cic.: c. causā alqm nominare dominum (»Herr« schimpfen), Suet., u. c. causā alqos vocare auditores (»Zuhörer« schimpfen), Sen. rhet.: u. (Ggstz. honoris causā) alqm
    ————
    honoris potius, quam contumeliae causā nominatum velle, Cic. – ad contumeliam, zB. praesidium per cruciatum et ad c. necare, Liv. – in contumeliam, zB. nisi in contumeliam ignominiamque nostram certare iuvat, Liv. – per contumeliam, zB. saepe Thurinum appellari, Suet.: per contumeliam beneficium populi Rom. alci extorquere, Caes. – cum contumelia, zB. magna cum contumelia verborum nostros ad pugnam evocare, Caes.: in arma cum gravibus in Romanos contumeliis instigare, Vell.: cum contumelia nostra omnia prius experiri velle, Lentul. in Cic. ep. – defensionem Gabinii sine ulla mea contumelia suscepit, Cic.: non sine verborum contumelia in alqm saevire, Suet. – sine contumelia nominari, ohne bloßgestellt zu werden, Cic. – b) insbes., die Ehrenkränkung, entehrende Mißhandlung durch Unzucht, die Schändung (vollst. c. stupri, ICt.), piratarum contumelias perpeti, Cic.: ad libidinem et contumeliam animum accendere, Liv.: quos post transacta convivia aliae cubiculi contumeliae exspectant, Sen.: ita ei lecti sui contumelia vectigalis est, Apul. – II) übtr., lebl. Ggstde., die Mißhandlung, das Ungemach, quamvis vim et contumeliam perferre (von Schiffen), Caes. b. G. 3, 13, 3: lignum inquinare omni contumeliā, Phaedr. 1, 2, 21. – Synk. Form contumia, Mart. Cap. 4. § 424 u. Gloss.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > contumelia

  • 20 conviciolum

    convīciolum, ī, n. (Demin. v. convicium), die erbärmliche Schmährede, conviciolis alqm lacessere, Lampr. Al. Sev. 28, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > conviciolum

См. также в других словарях:

  • Schmährede — Schmährede,die:⇨Beschimpfung …   Das Wörterbuch der Synonyme

  • Schmährede — Aischrologie (von griechisch αίσχρολογία „schmutzige Rede“ bzw. αίσχροσ „Schande,Schmach“) bezeichnet im engeren Sinn Schmähreden im kultischen Kontext der Antike, wenn beispielsweise bei Festen der Artemis oder des Dionysos Frauen in der… …   Deutsch Wikipedia

  • Schmährede — Schmäh|re|de 〈f. 19〉 Schmähung, Beschimpfung * * * Schmäh|re|de, die: 1. Rede, mit der jmd., etw. geschmäht wird: eine S. gegen jmdn. halten. 2. <meist Pl.> schmähende Äußerung; Schmähung: n führen. * * * Schmäh|re|de, die: 1. Rede, mit der …   Universal-Lexikon

  • Schmährede — Schmäh|re|de …   Die deutsche Rechtschreibung

  • Aischrologie — (von griechisch αίσχρολογία „schmutzige Rede“ bzw. αίσχροσ „Schande, Schmach“), auch Tothasmos (τωθασμός „Spott“, „Neckerei“) bezeichnet im engeren Sinn Schmähreden im kultischen Kontext der Antike, wenn beispielsweise bei Festen der Artemis …   Deutsch Wikipedia

  • Bibracte-Schlacht — Schlacht bei Bibracte Teil von: Gallischer Krieg Datum Juni 58 v. Chr. Ort Saône et Loire, Frankreich Ausgang …   Deutsch Wikipedia

  • Schlacht bei Bibracte — Teil von: Gallischer Krieg Datum Juni 58 v. Chr. Ort Saône et Loire, Frankreich …   Deutsch Wikipedia

  • Schlacht von Bibracte — Schlacht bei Bibracte Teil von: Gallischer Krieg Datum Juni 58 v. Chr. Ort Saône et Loire, Frankreich Ausgang …   Deutsch Wikipedia

  • Beschimpfung — 1. (österr.): Beflegelung, Insultierung; (geh.): Schmähung, Verunglimpfung; (abwertend): Anpöbelung, Begeiferung; (veraltet): Lästerung. 2. Schimpfrede, Schimpfwort; (geh.): Schmährede, Schmähung, Schmähwort, Verunglimpfung; (bildungsspr.):… …   Das Wörterbuch der Synonyme

  • Antonius van der Linde — (* 14. November 1833 in Haarlem; † 12. August 1897 in Wiesbaden) war ein niederländischer Historiker, Bibliothekar, Theologe und Philologe. Er gilt als der erste namhafte Schachhistoriker …   Deutsch Wikipedia

  • Antonius von der Linde — Antonius van der Linde Antonius van der Linde (* 14. November 1833 in Haarlem; † 12. August 1897 in Wiesbaden) war ein niederländischer Historiker, Bibliothekar, Theologe und Philologe. Er gilt als der erste namhafte Schachhistoriker.… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»