Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Sĭcŭlus

  • 1 Siculus

    Sĭcŭlus, a, um, v. Siculi, A.

    Lewis & Short latin dictionary > Siculus

  • 2 Siculus

    Латинско-русский словарь > Siculus

  • 3 siculus

    -a/um adj A
    sicilien adj, Sicile (de siculus)

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > siculus

  • 4 siculus

    Sicula, Siculum ADJ
    Sicilian, of/pertaining to Sicily (island southwest of Italy); cruel; luxurious

    Latin-English dictionary > siculus

  • 5 Siculi

    Siculī, ōrum, m., die Sikuler, ein Zweig der Sicani (urspr. in Gallien), der früh in Italien einwanderte und das Land von der Tiber bis an die östliche Küste besetzte, in der Folge aber genötigt wurde, nach Sizilien zu wandern, Plin. 3, 56. Varro LL. 5, 101. Colum. 1, 3, 6. – dah. übtr. = die Einwohner Siziliens, die Sizilier, Cic. Brut. 46: Siculi Hieron et Epicharmus, Colum. 1, 1, 8: Genet. Siculûm, Lucr. 6, 642. – im Sing. Siculus, ī, m., der Sizilier, Plaut. capt. 888. Cic. de or. 2, 278 u.a.: Hieron Siculus, Varro r. r. 1, 1, 8. – Dav. Siculus, a, um, sizilisch, mare, Hor. u. Mela: fretum, Liv. u.a.: tellus, Verg.: oratores, Cic.: pastor, der Dichter Theokrit, Verg.: fratres, Amphinomus u. Anapus, Mart.: coniunx, Proserpina, Iuven.: fuga (sc. Sex. Pompei), Prop.: tyrannus, Phalaris, Ov.: Siculi cantus (Plur.), der Sirenengesang, Iuven. 9, 150.

    lateinisch-deutsches > Siculi

  • 6 Siculi

    Siculī, ōrum, m., die Sikuler, ein Zweig der Sicani (urspr. in Gallien), der früh in Italien einwanderte und das Land von der Tiber bis an die östliche Küste besetzte, in der Folge aber genötigt wurde, nach Sizilien zu wandern, Plin. 3, 56. Varro LL. 5, 101. Colum. 1, 3, 6. – dah. übtr. = die Einwohner Siziliens, die Sizilier, Cic. Brut. 46: Siculi Hieron et Epicharmus, Colum. 1, 1, 8: Genet. Siculûm, Lucr. 6, 642. – im Sing. Siculus, ī, m., der Sizilier, Plaut. capt. 888. Cic. de or. 2, 278 u.a.: Hieron Siculus, Varro r. r. 1, 1, 8. – Dav. Siculus, a, um, sizilisch, mare, Hor. u. Mela: fretum, Liv. u.a.: tellus, Verg.: oratores, Cic.: pastor, der Dichter Theokrit, Verg.: fratres, Amphinomus u. Anapus, Mart.: coniunx, Proserpina, Iuven.: fuga (sc. Sex. Pompei), Prop.: tyrannus, Phalaris, Ov.: Siculi cantus (Plur.), der Sirenengesang, Iuven. 9, 150.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Siculi

  • 7 capitalis

    căpĭtālis, e [caput] [st1]1 [-] qui concerne la tête, capital, [c.-à-d., suivant les cas] qui entraîne la mort (peine de mort), ou seulement la mort civile.    - poena capitalis, Liv. 6, 4, 5, etc.: peine capitale.    - accusare aliquem rei capitalis, Cic. Verr. 2, 2, 28, § 68: accuser qqn d'un crime capital.    - fraus capitalis, Cic. de Or. 1, 232: crime capital.    - crimen capitale, Cic. Verr. 5, 23: accusation capitale.    - triumviri capitales, Cic. Or. 156: les triumvirs (commissaires) aux affaires capitales. --- cf. Liv. 25, 1, 10; 39, 14, 10. [st1]2 [-] fig. mortel, fatal, funeste.    - capitalis hostis, Cic. Cat. 2, 3: ennemi mortel.    - nulla capitalior pestis quam, Cic. CM 39: pas de fléau plus funeste que.    - capitale odium, Cic. Lael. 2: haine mortelle.    - capitalis oratio, Cic. Off. 2, 73: discours fatal.    - capitalis ira, Hor. S. 1, 7, 13: colère mortelle. [st1]3 [-] capital, éminent, supérieur.    - Siculus ille capitalis, Cic. Q. Fr. 2, 11: ce Sicilien, écrivain de premier ordre.    - capitale ingenium, Ov.: talent supérieur.    - capitalis jocus, Treb.: plaisanterie exquise.
    * * *
    căpĭtālis, e [caput] [st1]1 [-] qui concerne la tête, capital, [c.-à-d., suivant les cas] qui entraîne la mort (peine de mort), ou seulement la mort civile.    - poena capitalis, Liv. 6, 4, 5, etc.: peine capitale.    - accusare aliquem rei capitalis, Cic. Verr. 2, 2, 28, § 68: accuser qqn d'un crime capital.    - fraus capitalis, Cic. de Or. 1, 232: crime capital.    - crimen capitale, Cic. Verr. 5, 23: accusation capitale.    - triumviri capitales, Cic. Or. 156: les triumvirs (commissaires) aux affaires capitales. --- cf. Liv. 25, 1, 10; 39, 14, 10. [st1]2 [-] fig. mortel, fatal, funeste.    - capitalis hostis, Cic. Cat. 2, 3: ennemi mortel.    - nulla capitalior pestis quam, Cic. CM 39: pas de fléau plus funeste que.    - capitale odium, Cic. Lael. 2: haine mortelle.    - capitalis oratio, Cic. Off. 2, 73: discours fatal.    - capitalis ira, Hor. S. 1, 7, 13: colère mortelle. [st1]3 [-] capital, éminent, supérieur.    - Siculus ille capitalis, Cic. Q. Fr. 2, 11: ce Sicilien, écrivain de premier ordre.    - capitale ingenium, Ov.: talent supérieur.    - capitalis jocus, Treb.: plaisanterie exquise.
    * * *
        Capitalis, et hoc capitale, pen. prod. Cic. Qui a gaigné la mort, ou infamie, Meschant et digne de punition.
    \
        Capitale crimen, vel facinus dicitur. Cic. Cas capital.
    \
        Capitalis aedis. Plaut. Maison en laquelle a esté commis cas capital.
    \
        Capitalis aduersarius. Cic. Ennemi mortel.
    \
        Capitalem fraudem admittere. Vlpian. Commettre cas digne de mort.
    \
        Morbus capitalis. Gell. Maladie mortelle.
    \
        Noxa capitalis. Liu. Un mot digne de punition.
    \
        Odium capitale. Cic. Haine mortelle.
    \
        Capitale periculum. Plaut. Danger de mort.
    \
        Capitalis pestis, voluptas corporis. Cic. Peste mortelle.
    \
        Rei capitalis quaestiones. Cic. De crime capital, De matiere criminelle.
    \
        Capitales triumuiri, ad quos capitalium causarum animaduersio spectabat. Liu. Juges criminels.
    \
        Capitale est. Plin. Il y a peine de mort, C'est sur peine de la har.
    \
        Capitalia ausi. Liu. Qui avoyent gaigné d'estre pendus, ou la mort.
    \
        Capitale ingenium, Ingenium solers exponit Ouidius. Esprit subtil et ingenieux.

    Dictionarium latinogallicum > capitalis

  • 8 Siculi

    Sĭcŭli, ōrum, m., = Sikeloi.
    I.
    The Siculians or Sicilians, an ancient Italian people on the Tiber, a portion of whom, driven thence, migrated to the island of Sicily, which derived its name from them, Plin. 3, 5, 9, § 56; 3, 5, 10, § 71; Varr. L. L. 5, § 101 Müll.; Col. 1, 3, 6.—Hence, in the class. per.,
    II.
    The inhabitants of Sicily, Cic. Verr. 2, 4, 43, § 95; id. Brut. 12, 46; id. de Or. 2, 54, 217; id. Att. 14, 12, 1 al.— Gen. plur. Siculūm, Lucr. 6, 642.—In the sing.: Sĭcŭlus, i, m., a Sicilian, Plaut. Capt. 4, 2, 108; id. Rud. prol. 49; Cic. Verr. 2, 2, 13, § 32; id. de Or. 2, 69, 280; id. Rep. 1, 14, 22 et saep.—Hence,
    A.
    Sĭcŭlus, a, um, adj., of or belonging to Sicily, Sicilian (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    tellus,

    i. e. Sicily, Verg. A. 1, 34:

    mare,

    Mel. 2, 7, 14; Hor. C. 2, 12, 2:

    unda,

    id. ib. 3, 4, 28; 4, 4, 44; Verg. A. 3, 696:

    fretum,

    Liv. 1, 2, 5; Front. Strat. 1, 7, 1; Tac. A. 1, 53:

    montes,

    Verg. E. 2, 21:

    mel,

    Varr. R. R. 3, 2, 12; 3, 16, 14:

    praedo,

    Plaut. Poen. 4, 2, 75:

    oratores,

    Cic. Or, 69, 230: Epicharmus, Hor. Ep. [p. 1694] 2, 1, 58:

    poëta Empedocles,

    id. A. P. 463:

    tyrannus,

    i. e. Phalaris, Ov. Tr. 3, 11, 41; cf. Hor. Ep. 1, 2, 58;

    hence, juvencus,

    the bull of Phalaris, Pers. 3, 39; Claud. B. Gild. 187:

    aula,

    the court of Phalaris, Juv. 6, 486:

    fuga,

    the flight of Sex. Pompeius before Octavius after the naval battle near the Sicilian coast, Prop. 2, 1, 28; cf. Suet. Aug. 16; Flor. 4, 8;

    hence, pirata,

    i. e. Sex. Pompeius, Luc. 6, 422: conjux, i. e. Proserpine (so called because carried off from Sicily), Juv. 13, 50:

    virgo,

    i. e. a Siren, Stat. S. 2, 1, 10;

    hence, cantus,

    of the Sirens, Juv. 9, 150:

    logei, Attici omnes: nullum Siculum acceperis,

    i. e. provincial, Plaut. Pers. 3, 1, 67.—
    B.
    Sĭcĭlĭa, ae, f., = Sikelia, the island of Sicily:

    fretum Siciliae,

    Caes. B. C. 2, 3; Mel. 2, 7, 14; Plin. 3, 8, 14, § 86; 2, 88, 90, § 204; Plaut. Rud. prol. 54; 2, 6, 60; id. Men. 2, 3, 57; Cic. Verr. 2, 2, 1, § 1; 2, 3, 6, § 12 et saep. al.—
    C.
    Sĭcĭlĭensis, e, adj., of or belonging to Sicily, Sicilian:

    fretum,

    Cic. N. D. 3, 10, 24:

    hospes,

    from Sicily, Plaut. Rud. 2, 4, 30:

    quaestura mea,

    Cic. Fam. 13, 38:

    annus,

    the quœstorship in Sicily, id. Brut. 92, 318:

    fisci,

    id. Verr. 1, 9, 24; cf.

    pecunia,

    id. ib. 1, 8, 22:

    spiritus,

    id. ib. 2, 3, 9, §

    22: peregrinatio,

    Suet. Calig. 51:

    bellum,

    id. Aug. 70:

    pugna,

    id. ib. 96.—
    D.
    Sīcĕ-lis, ĭdis, adj. f., = Silelis, Sicilian; subst., a Sicilian woman:

    Sicelides... puellae... Sicelis esse volo, Ov.H.15, 51 sq.: Nymphae,

    id. M. 5, 412:

    Musae,

    i. e. of Theocritus, pastoral, Verg. E. 4, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Siculi

  • 9 Calp

    T. Calpurnius Siculus I н. э.

    Латинско-русский словарь > Calp

  • 10 Diodorus

    Diodōrus, ī m.
    1) D. Cronos, кариец, философ Мегарской школы при дворе Птолемея Сотера C, PM, AG
    2) родом из Тира, философ перипатетической школы (ок. 110 г. до н. э.) C
    3) D. Siculus («Сицилийский»), современник Ю. Цезаря и Августа, греч. автор истории с древнейших времён до Галльских походов Цезаря PM, Lact

    Латинско-русский словарь > Diodorus

  • 11 Siciliensis

    Siciliēnsis, e C = Siculus I

    Латинско-русский словарь > Siciliensis

  • 12 Archimedes

    Archimēdēs, is, Akk. em u. ēn, m. (Ἀρχιμήδης), berühmter Mathematiker u. Mechaniker, geb. 287 v. Chr., der die Mathematik durch viele wichtige Entdeckungen (Kreismessung, Quadratur der Parabel u.a.) bereicherte, Cic. Tusc. 1, 63; 5, 64 (Akk. -em). Liv. 25, 31, 9 (Akk. -ēn). Vitr. 9. praef. 9: Arch. Siculus, Lact. 2, 5, 18: von einem Soldaten getötet nach der Eroberung von Syrakus durch Marcellus (212 v. Chr.), Liv. 25, 31, 9: griech. Genet. Archimedi b. Cic. de rep. 1, 21. – Dav. Archimēdēus od. - īus, a, um, archimedisch, Mart. Cap. u. Mar. Victorin.

    lateinisch-deutsches > Archimedes

  • 13 Calpurnius

    Calpurnius, a, um, Name eines röm. plebej. Geschlechts (dessen Familien die Beinamen Flamma, Asprenas, Piso [Frugi], Bestia, Bibulus führen), aus dem am bekanntesten: C. Calp. Piso, 186 v. Chr. Prätor u. dann Proprätor in Spanien, Liv. 39, 6, 1; 39, 30, 1 sqq.: Konsul 180 v. Chr., Liv. 40, 35, 1, u. als solcher gestorben, Liv. 40, 37, 1. – L. Calp. Piso, Konsul im J. 112 u. später (107) Legat des Kassius, Caes. b. G. 1, 6 u. 12 14. – L. Calp. Piso Frugi, bekannt wegen seiner strengen Rechtlichkeit und edlen Gesinnung, Cic. Tusc. 3, 16. Val. Max. 4, 3, 11: Volkstribun 149 v. Chr., Cic. Brut. 106: Konsul 133 v. Chr., Cic. Verr. 4, 108. – L. Calp. Bestia, Volkstribun 121 v. Chr., Cic. Brut. 128: Konsul (111) u. Feldherr gegen Jugurtha, Sall. Iug. 27 sqq. – L. Calp. Bibulus, der Stiefsohn des M. Brutus, Hor. sat. 1, 10, 86 (wo bl. Bibule); vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Literat.5 § 255, 2. – C. Calp. Piso, Schwiegersohn Ciceros, Cic. ad Att. 2, 24, 3; Sest. 54. – L. Calp. Piso Caesonius, Konsul im J. 58 v. Chr., Schwiegervater Cäsars, Gegner Ciceros, Caes. b. c. 1, 3. § 6. u. oft Cic. de domo, pro Sest., in Pis. – Calpurnia, Cäsars Gemahlin (Tochter des zuletzt gen. Calp.), Vell. 2, 57, 2. – Außerdem: T. Calpurnius Siculus, ein röm. Bukoliker aus der zweiten Hälfte des 3. Jahrh. n. Chr., unter dessen Namen wir elf Eklogen besitzen, in denen politische Anspielungen mit großer Wahrscheinlichkeit auf die Zeiten des Karus u. Numerianus (280 n. Chr.) gedeutet werden. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Literat.5 § 306, 1. – Adi. kalpurnisch, familia, Cic.: domus, Auct. Paneg. in Pis. – bes. Calpurnia lex, α) de repetundis, vom Volkstribun L. Calp. Piso Frugi, Cic. de off. 2, 75 (u. dazu Beier). – β) de ambitu, vom Konsul C. Calp. Piso, Cic. Mur. 46. – Dav. Calpurniānus, a, um, kalpurnianisch, equites, unter dem (oben zuerst gen.) Prätor Kalpurnius dienende, Liv. 39, 31, 7.

    lateinisch-deutsches > Calpurnius

  • 14 Diodorus

    Diodōrus, ī, m. (Διόδωρος), I) ein Dialektiker, aus Jasus in Karien, Zeitgenosse des Königs Ptolemäus Soter, Cic. de fato 12. Plin. 7, 180. Gell, 11, 12, 2. – II) ein Peripatetiker aus Tyrus, der um 109 v. Chr. lebte, Cic. de fin. 2, 19 u.a. – III) ein griech. Historiker aus Agyrium in Sizilien (dah. Siculus gen.), Zeitgenosse des Augustus, Plin. praef. § 25. Lact. 1, 13, 8.

    lateinisch-deutsches > Diodorus

  • 15 Epicharmus

    Epicharmus, ī, m. (Επίχαρμος), ein Philosoph u. dramat. Dichter (u. als solcher Vertreter der dorisch-sizilischen Komödie), Schüler des Pythagoras, geboren auf der Insel Kos; er siedelte von da nach Megara und endlich nach Syrakus über (dah. Siculus zubenannt), Cic. Tusc. 1, 15. Hor. ep. 2, 1, 58.

    lateinisch-deutsches > Epicharmus

  • 16 item

    item, Adv. (zu ita), zur Bezeichnung der Wiederkehr eines u. desselben Prädikats bei verschiedenen Subjekten = ebenso, ebenfalls, desgleichen auch, I) im allg.: hunc meum esse dico. Tr. Et ego item aio esse meum, Plaut.: Le. Quaeso aequo animo patitor. Li. Patitor tu item, Plaut.: Romulus augur, ut apud Ennium est, cum fratre item augure, Cic.: te esse hominem divitem, me item hominem pauperum pauperrimum, Plaut. – mit Weglassung des (dann hinzuzudenkenden) Prädikats bei item, zB. hoc in Libera servant, in Libero non item, Cic.: litterae mittuntur isti a patre vehementes, ab amicis item, Cic.: spectaculum uni Crasso iucundum, ceteris non item, Cic. – huic item Menaechmo nomen est, Plaut.: ipse cum telo esse, item (es ebenfalls tun) alios iubere, Sall.: ipse armatus intentusque item (es ebenfalls zu sein) milites cogebat, Sall. – aiunt nonnuli, Sallustius item, me oportuisse accusare, Cic. – II) insbes.: A) in Vergleichen = ebenso, auf gleiche Weise, korresp. mit ut, sicut, quemadmodum, quasi, wie: fecisti item, ut praedones, Cic.: proinde heri ut sint, ipse (servus) item sit, Plaut.: ut enim de sensibus hesterno sermone vidistis, item faciunt de reliquis, Cic.: ut ipsi concedi non oporteret, si in nostros fines impetum faceret, sic item nos esse iniquos, quod in suo iure se interpellaremus, Caes. – sicut... item, Cic.: item... quemadmodum, Cic.: item... quasi, und quasi... item, Plaut. – ebenso korresp. mit qui (quae, quod), wie prognatum patre eodem, quo ego sum, formā, aetate item, quā ego sum, Plaut. – B) et item, itemque u. bl. item, zur Anreihung und Aufzählung gleichartiger Dinge = und ebenso, und auch, sowie auch, desgleichen, gleichermaßen, hanc me iussit suo gnato dare epistulam et item hanc alteram suo amico, Plaut.: solis defectiones itemque lunae praedicuntur in multos annos, Cic.: in eo itinere persuadet Castico, ut regnum in civitate sua occuparet...: itemque Dumnorigi Aeduo, ut idem conaretur, persuadet, Caes.: unus Epirotes, Pyrrhus...: unus item Siculus, Dionysius prior, Nep.: cum praesidio equitum atque peditum, item funditorum Balearium, Sall. – C) auf Angabe der Beschaffenheit = von der Art, dergleichen, lapides substernendi aut quid item, Varro: substernitur eis acus aut quid item aliud, Varro: neque ego hāc nocte longiorem me vidisse censeo, nisi item unam, verberatus quam pependi perpetem, Plaut.

    lateinisch-deutsches > item

  • 17 Archimedes

    Archimēdēs, is, Akk. em u. ēn, m. (Ἀρχιμήδης), berühmter Mathematiker u. Mechaniker, geb. 287 v. Chr., der die Mathematik durch viele wichtige Entdeckungen (Kreismessung, Quadratur der Parabel u.a.) bereicherte, Cic. Tusc. 1, 63; 5, 64 (Akk. -em). Liv. 25, 31, 9 (Akk. -ēn). Vitr. 9. praef. 9: Arch. Siculus, Lact. 2, 5, 18: von einem Soldaten getötet nach der Eroberung von Syrakus durch Marcellus (212 v. Chr.), Liv. 25, 31, 9: griech. Genet. Archimedi b. Cic. de rep. 1, 21. – Dav. Archimēdēus od. - īus, a, um, archimedisch, Mart. Cap. u. Mar. Victorin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Archimedes

  • 18 Calpurnius

    Calpurnius, a, um, Name eines röm. plebej. Geschlechts (dessen Familien die Beinamen Flamma, Asprenas, Piso [Frugi], Bestia, Bibulus führen), aus dem am bekanntesten: C. Calp. Piso, 186 v. Chr. Prätor u. dann Proprätor in Spanien, Liv. 39, 6, 1; 39, 30, 1 sqq.: Konsul 180 v. Chr., Liv. 40, 35, 1, u. als solcher gestorben, Liv. 40, 37, 1. – L. Calp. Piso, Konsul im J. 112 u. später (107) Legat des Kassius, Caes. b. G. 1, 6 u. 12 14. – L. Calp. Piso Frugi, bekannt wegen seiner strengen Rechtlichkeit und edlen Gesinnung, Cic. Tusc. 3, 16. Val. Max. 4, 3, 11: Volkstribun 149 v. Chr., Cic. Brut. 106: Konsul 133 v. Chr., Cic. Verr. 4, 108. – L. Calp. Bestia, Volkstribun 121 v. Chr., Cic. Brut. 128: Konsul (111) u. Feldherr gegen Jugurtha, Sall. Iug. 27 sqq. – L. Calp. Bibulus, der Stiefsohn des M. Brutus, Hor. sat. 1, 10, 86 (wo bl. Bibule); vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Literat.5 § 255, 2. – C. Calp. Piso, Schwiegersohn Ciceros, Cic. ad Att. 2, 24, 3; Sest. 54. – L. Calp. Piso Caesonius, Konsul im J. 58 v. Chr., Schwiegervater Cäsars, Gegner Ciceros, Caes. b. c. 1, 3. § 6. u. oft Cic. de domo, pro Sest., in Pis. – Calpurnia, Cäsars Gemahlin (Tochter des zuletzt gen. Calp.), Vell. 2, 57, 2. – Außerdem: T. Calpurnius Siculus, ein röm. Bukoliker aus der zweiten Hälfte des 3. Jahrh. n. Chr., unter dessen Namen
    ————
    wir elf Eklogen besitzen, in denen politische Anspielungen mit großer Wahrscheinlichkeit auf die Zeiten des Karus u. Numerianus (280 n. Chr.) gedeutet werden. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Literat.5 § 306, 1. – Adi. kalpurnisch, familia, Cic.: domus, Auct. Paneg. in Pis. – bes. Calpurnia lex, α) de repetundis, vom Volkstribun L. Calp. Piso Frugi, Cic. de off. 2, 75 (u. dazu Beier). – β) de ambitu, vom Konsul C. Calp. Piso, Cic. Mur. 46. – Dav. Calpurniānus, a, um, kalpurnianisch, equites, unter dem (oben zuerst gen.) Prätor Kalpurnius dienende, Liv. 39, 31, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Calpurnius

  • 19 Diodorus

    Diodōrus, ī, m. (Διόδωρος), I) ein Dialektiker, aus Jasus in Karien, Zeitgenosse des Königs Ptolemäus Soter, Cic. de fato 12. Plin. 7, 180. Gell, 11, 12, 2. – II) ein Peripatetiker aus Tyrus, der um 109 v. Chr. lebte, Cic. de fin. 2, 19 u.a. – III) ein griech. Historiker aus Agyrium in Sizilien (dah. Siculus gen.), Zeitgenosse des Augustus, Plin. praef. § 25. Lact. 1, 13, 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Diodorus

  • 20 Epicharmus

    Epicharmus, ī, m. (Επίχαρμος), ein Philosoph u. dramat. Dichter (u. als solcher Vertreter der dorisch-sizilischen Komödie), Schüler des Pythagoras, geboren auf der Insel Kos; er siedelte von da nach Megara und endlich nach Syrakus über (dah. Siculus zubenannt), Cic. Tusc. 1, 15. Hor. ep. 2, 1, 58.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Epicharmus

См. также в других словарях:

  • Sicŭlus — Sicŭlus, s. Calpurnius Siculus …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • SICULUS — Neptuni fil. post Sicanum, Siciliae Rex, huic Insulae nomen dedit, ut legimus apud Solin. c. 5. Vide supra Sicilia …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Siculus Flaccus — (date uncertain) was an ancient Roman gromaticus (land surveyor), and writer in Latin on land surveying. His work was included in a collection of gromatic treatises in the 6th century AD.References *cite encyclopedia |last=Campbell |first=John… …   Wikipedia

  • Podarcis siculus — Podarcis siculus …   Wikipédia en Français

  • Convolvulus siculus —   Convolvulus siculus …   Wikipedia Español

  • Diodorus Siculus — Diodorus redirects here. For other uses, see Diodorus (disambiguation). Diodorus Siculus (Greek: Διόδωρος Σικελιώτης, Diodoros Sikeliotes) was a Greek historian who flourished between 60 and 30 BC. According to Diodorus own work, he was born at… …   Wikipedia

  • Quintus Cloelius Siculus (consul en -498) — Pour les articles homonymes, voir Cloelius Siculus. Quintus Cloelius Siculus est un homme politique romain du début du Ve siècle av. J.‑C.. Sa gens serait origaire d Albe la Longue, et serait arrivé à Rome sous le règne du roi Tullus… …   Wikipédia en Français

  • Titus Cloelius Siculus — Pour les articles homonymes, voir Cloelius Siculus. Titus Cloelius Siculus fut un homme politique du premier siècle de la République romaine (Ve siècle av. J.‑C.). En 444 av. J. C., il est élu tribun militaire à pouvoir consulaire, avec …   Wikipédia en Français

  • Astragalus siculus — Astragalus siculus …   Wikipédia en Français

  • Lasiochernes siculus — Lasiochernes siculus …   Wikipédia en Français

  • Calpurnius Siculus — Titus Calpurnius Siculus war ein römischer Dichter im 1. Jahrhundert n. Chr., zur Zeit Neros. Über seine Person ist praktisch nichts bekannt außer dem, was man aus seinen Werken erschließen kann. Erhalten sind von ihm sieben Eklogen… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»