Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Sĕleucus

  • 1 Seleucus

    Sĕleucus, i, m., = Seleukos.
    I.
    The name of several kings of Syria; their ancestor, Seleucus Nicator, a general of Alexander the Great after the latter's death founded the kingdom of the Seleucidae, Just. 13, 4, 17; 15, 4, 1.—
    II.
    Name of a servant of Q. Lepta, Cic. Fam. 6, 18, 1.—
    III.

    Lewis & Short latin dictionary > Seleucus

  • 2 Seleucus

    Seleucus, ī, m. (Σέλευκος), mit dem Beinamen Nicator (ὁ Νικάτωρ), ein berühmter Feldherr Alexanders des Gr., dann Statthalter in Babylon u. Medien, zuletzt König in Syrien, Plaut. mil. 75 u. 948 sq. Iustin. 13, 4, 17; 15, 4, 1 sqq. Auson. ord. urb. nob. 24. p. 98 Schenkl. Amm. 14, 8, 2.

    lateinisch-deutsches > Seleucus

  • 3 Seleucus

    Seleucus, ī, m. (Σέλευκος), mit dem Beinamen Nicator (ὁ Νικάτωρ), ein berühmter Feldherr Alexanders des Gr., dann Statthalter in Babylon u. Medien, zuletzt König in Syrien, Plaut. mil. 75 u. 948 sq. Iustin. 13, 4, 17; 15, 4, 1 sqq. Auson. ord. urb. nob. 24. p. 98 Schenkl. Amm. 14, 8, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Seleucus

  • 4 Seleucus

    ī m.
    Селевк, имя нескольких сирийских царей; наиболее известен S. Nicator, один из самых выдающихся полководцев Александра Македонского, основатель царства Селевкидов, царствовавший в Сирии с 312 до 281 г. до н. э. Pl, Just, Aus

    Латинско-русский словарь > Seleucus

  • 5 permaneo

    permănĕo, ēre, mansi, mansum - intr. - [st1]1 [-] demeurer jusqu'à la fin, rester jusqu'au bout, rester de façon persistante.    - ut quam maxime permaneant diuturna corpora, Cic. Tusc. 1: pour garder les corps le plus longtemps possible.    - avec gén. de qualité comme attribut virtus sola permanet tenoris sui, Sen. Ep. 76, 19: la vertu est la seule chose qui garde toujours sa même rectitude (la vertu ne dévie pas).    - quis confidit sibi semper id stabile et firmum permansurum quod... Cic. Fin. 2, 86: peut-on croire qu'on gardera toujours, durable et solide, un bien qui...    - Seleucus in maritima ora permanens, Liv. 37, 21: Séleucus, resté sur la côte.    - quae mecum seros permansit in annos, Ov. Tr. 4, 10, 73: (épouse) qui resta avec moi jusque dans mes vieux jours. [st1]2 [-] rester (fidèle à un mode de vie), persister, persévérer.    - permanere in voluntate, Cic. Fam. 5, 2, 10: persister dans une résolution. --- cf. Att. 1, 20, 3 ; Off. 1, 112.    - permanere in officio: rester fidèle à son devoir (rester dans le devoir).    - permanere in gratia Dei, Vulg. Act. 13, 43: persévérer dans la grâce de Dieu. --- Vulg. Act. 14, 21; id. Rom. 6, 1; id. Phil. 1, 24; id. ib. 3, 16.
    * * *
    permănĕo, ēre, mansi, mansum - intr. - [st1]1 [-] demeurer jusqu'à la fin, rester jusqu'au bout, rester de façon persistante.    - ut quam maxime permaneant diuturna corpora, Cic. Tusc. 1: pour garder les corps le plus longtemps possible.    - avec gén. de qualité comme attribut virtus sola permanet tenoris sui, Sen. Ep. 76, 19: la vertu est la seule chose qui garde toujours sa même rectitude (la vertu ne dévie pas).    - quis confidit sibi semper id stabile et firmum permansurum quod... Cic. Fin. 2, 86: peut-on croire qu'on gardera toujours, durable et solide, un bien qui...    - Seleucus in maritima ora permanens, Liv. 37, 21: Séleucus, resté sur la côte.    - quae mecum seros permansit in annos, Ov. Tr. 4, 10, 73: (épouse) qui resta avec moi jusque dans mes vieux jours. [st1]2 [-] rester (fidèle à un mode de vie), persister, persévérer.    - permanere in voluntate, Cic. Fam. 5, 2, 10: persister dans une résolution. --- cf. Att. 1, 20, 3 ; Off. 1, 112.    - permanere in officio: rester fidèle à son devoir (rester dans le devoir).    - permanere in gratia Dei, Vulg. Act. 13, 43: persévérer dans la grâce de Dieu. --- Vulg. Act. 14, 21; id. Rom. 6, 1; id. Phil. 1, 24; id. ib. 3, 16.
    * * *
        Permaneo, permanes, pen. corr. permansi, permansum, permanere. Plin. iunior. Demourer jusques à la fin.
    \
        Innuba permaneo. Ouid. Je demeure à marier.
    \
        Permanere, per translationem. Terent. Continuer, Perseverer.

    Dictionarium latinogallicum > permaneo

  • 6 edoceo

    ē-doceo, docuī, doctum, ēre, jmd. etwas gründltch lehren, über etwas genau belehren, in etwas genau unterweisen, -unterrichten, jmdm. über etw. genaue Auskunft geben, Nachweisung geben (erteilen), etw. genau angeben, -zeigen, deutlich und begreiflich machen u. dgl., zunächst mündlich, dann auch schriftlich u. durch Boten, gew. mit dopp. Acc., quem Minerva omnes artes edocuit, Sall. fr.: iuventutem mala facinora, Sall. – mit Acc. der Pers.u. folg. indir. Fragesatz, quos ille edocuerat, quae dici vellet, Caes.: ed. ut res se habeat, Plaut.: id unde edoce, Ter. – m. Acc. der Pers.u. folg. Infin., Etruscam edocuit gentem casus aperire futuros, Ov.: u. wechselnd m. Acc. der Sache, superbiam, crudelitatem, deos neglegere, omnia venalia habere edocuit, Sall. – m. folg. Acc. u. Infin., Verg. Aen. 8, 13. – mit bl. Acc. der Pers., multos edocuisse, förmlichen Unterricht erteilt haben, Suet.: der Sache, acta, Sall.: praecepta parentis, Verg.: omnia ordine, Liv. – absol. im Passiv, ab Euandro edocti, Liv.: mit in u. Abl., disciplina, in qua edoctus esset, Liv. - Häufig im Partic. Perf. Pass. m. folg. Acc., edoctus artes belli, Liv.: ed. patrias artes, Tac.: ed. cuncta, von allem genau unterrichtet, Sall.: m. de u. Abl., Seleucus edoctus de origine sua, Iustin. – Übtr. v. abstr. Subjj., m. folg. ut u. Konj., edocuit ratio, ut videremus, quicquid esset in aegritudine mali, id non esse naturale, Cic. – m. folg. Acc. u. Infin., id magis veri simile esse usus reapse experiundo edocet, Pacuv. fr.: fama Punici belli satis edocuerat viam tantum Alpes esse, Liv.

    lateinisch-deutsches > edoceo

  • 7 immineo

    im-mineo, ēre (zu Ϝ*men-, emporragen; vgl. ē-mineo, prō-mineo), über etw. herragen, sich über etw. herneigen, I) eig., v. Bäumen, populus antro imminet, Verg.: pinus villae imminens, Hor.: quercus ingens arbor praetorio imminebat, Liv.: nemus desuper imminet, ragt darüber her, Verg. – v. Örtl., die über etw. herragen, einen Ort beherrschen, dicht-, hart an etw-, anstoßen, -angrenzen, ganz in der Nähe liegen, caelum imminet orbi, Verg.: imminet aequoribus scopulus, Ov.: collis urbi imminet, Verg.: tumulus moenibus imminens, Liv.: carcer imminens foro (hart am Forum) aedificatur, Liv.: imminet mari is lacus, Liv.: nisi quod (urbes) imminerent Italiae, Liv.: insulae Italiae imminentes, Liv. (vgl. Fabri Liv. 21, 7, 7. Fabri u. Wölffl. Liv. 21, 49, 1). – manus capiti alcis imminens, erhoben gegen, Curt. 8, 1 (3), 20. – absol., turris ingens imminebat, Liv.: imminet a tergo mons, Mela: ut castellum in urbe velut arcem imminentem haberet, Liv. – v. Monde, lunā imminente, bei Mondschein, Hor. – II) übtr.: A) über jmd. od. etw. hereinzubrechen drohen, jmd. od. etwas bedrohen, a) v. Übeln usw., die drohen, über jmds. Haupte schweben = nahe bevorstehen, bald eintreten, mors, quae propter incertos casus cotidie imminet, propter brevitatem vitae numquam potest longe abesse, Cic.: imminentis et ipsis facies mali ante oculos erat, Curt.: imbrium divina avis imminentum (für imminentium), Hor. carm. 3, 27, 10: quae imminent non vident, Cic.: imminentes domini, die künftigen, Tac.: u. so imminentis (principis) iuventa, Tac. – m. Infin., castris capi imminebat, Flor. 4, 7, 9. – Partiz. subst., imminentium nescius, nichts wissend von dem, was ihm bevorstand, Tac.: imminentium intellegens, sein bevorstehendes Schicksal ahnend, Tac. – b) v. Pers.u. lebl. Subjj., die etw. od. jmd. bedrohen, gegen etw. od. jmd. loszubrechen drohen, etw. od. jmd. hart bedrängen, ihm dicht auf den Fersen (dem Nacken) sitzen, castra Romana Carthaginis portis immineant, Liv.: muris iterum imminet hostis, Verg.: (navis) quae quinqueremi imminebat, Curt. – (rex) imminens fugientium tergis, Curt.: (Alexander) Dareo imminens, Curt.: haud ignaro imminet fortuna, Liv. – absol., videt hostes imminere, Caes.: imminebant enim Seleucus, Lysimachus, Ptolemaeus, Nep. – imbres imminentes, Hor.: gestus imminens, drohende Gebärde, Cic.: haud ignari, quanta invidiae immineret tempestas, Liv. – B) mit dem Nebenbegr. des Strebens, der Begierde nach etw., a) etw. an sich zu reißen drohen, etw. bedrohen, sich einer Sache zu bemächtigen suchen, imminent duo reges toti Asiae, Cic.: sic imperio, quod dedignor, immineo! Curt.: si alieno imminet, Sen.: quae (plebs) fortunis vestris imminebat, Cic.: huius mendicitas aviditate coniunctā in fortunas nostras imminebat, Cic. – b) übh. nach irgend etw. trachten, -eifrig streben, auf etw. lauern, in victoriam, in occasionem, Liv.: ad caedem, Cic.: occasioni, Curt.: deditioni, zur Üb. geneigt sein, Curt. – Partiz. subst., ideo caduca memoria est futuro imminentium, darum fällt alles aus dem G., weil man nur auf das achthat, was kommen werde, Sen. de ben. 3, 3, 4.

    lateinisch-deutsches > immineo

  • 8 permaneo

    per-maneo, mānsī, mānsum, ēre, fort und fort bleiben, verbleiben, ausharren, I) im allg.: Seleucus in maritima ora permanens, Liv.: p. in acie, Hirt. b. G.: non diutius permanere sine periculo eodem loco posse, Auct. b. Afr. – v. Lebl., hae permanserunt aquae complures dies, hielten fort und fort an, Caes. – II) prägn., verbleiben, 1) = fort und fort sich erhalten, fortdauern, Persae (mortuos) cerā circumlitos condunt, ut quam maxime permaneant diuturna corpora, Cic.: quis enim confidit sibi semper id stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit, Cic.: amicitia Masinissae bona atque honesta nobis permansit, Sall.: vox permanens, sich bis ans Ende in derselben Tonlage erhaltende, ausdauernde Stimme, Cic. Brut. 141. – ira inter eos intercessit, quae permansit diu, Ter.: Athenis iam ille mos a Cecrope permansit, Cic.: mundi partium coniunctio... perdiuturna, permanens ad longinquum et immensum paene tempus, sich erstreckend, Cic.: solus ad extremos permanet ille (animus) rogos, Ov.: ultima (coniunx), quae mecum seros permansit in annos, Ov.: caro illa insolubilis et permanens in aeternum, Lact. – 2) fort und fort verbleiben, -verharren, maneo in voluntate et quoad tu voles permanebo, Cic.: u. so in proposito susceptoque consilio, Cic.: in sua pristina sententia, Cic.: in officio, Caes.: in fide, Liv. – m. Genet., si una indepravata virtus est et sola permanet tenoris sui, Sen. ep. 76, 19.

    lateinisch-deutsches > permaneo

  • 9 edoceo

    ē-doceo, docuī, doctum, ēre, jmd. etwas gründltch lehren, über etwas genau belehren, in etwas genau unterweisen, -unterrichten, jmdm. über etw. genaue Auskunft geben, Nachweisung geben (erteilen), etw. genau angeben, -zeigen, deutlich und begreiflich machen u. dgl., zunächst mündlich, dann auch schriftlich u. durch Boten, gew. mit dopp. Acc., quem Minerva omnes artes edocuit, Sall. fr.: iuventutem mala facinora, Sall. – mit Acc. der Pers.u. folg. indir. Fragesatz, quos ille edocuerat, quae dici vellet, Caes.: ed. ut res se habeat, Plaut.: id unde edoce, Ter. – m. Acc. der Pers.u. folg. Infin., Etruscam edocuit gentem casus aperire futuros, Ov.: u. wechselnd m. Acc. der Sache, superbiam, crudelitatem, deos neglegere, omnia venalia habere edocuit, Sall. – m. folg. Acc. u. Infin., Verg. Aen. 8, 13. – mit bl. Acc. der Pers., multos edocuisse, förmlichen Unterricht erteilt haben, Suet.: der Sache, acta, Sall.: praecepta parentis, Verg.: omnia ordine, Liv. – absol. im Passiv, ab Euandro edocti, Liv.: mit in u. Abl., disciplina, in qua edoctus esset, Liv. - Häufig im Partic. Perf. Pass. m. folg. Acc., edoctus artes belli, Liv.: ed. patrias artes, Tac.: ed. cuncta, von allem genau unterrichtet, Sall.: m. de u. Abl., Seleucus edoctus de origine sua, Iustin. – Übtr. v. abstr. Subjj., m. folg. ut u. Konj., edocuit ratio, ut videremus, quicquid esset in aegritudi-
    ————
    ne mali, id non esse naturale, Cic. – m. folg. Acc. u. Infin., id magis veri simile esse usus reapse experiundo edocet, Pacuv. fr.: fama Punici belli satis edocuerat viam tantum Alpes esse, Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > edoceo

  • 10 immineo

    im-mineo, ēre (zu *men-, emporragen; vgl. ē- mineo, prō-mineo), über etw. herragen, sich über etw. herneigen, I) eig., v. Bäumen, populus antro imminet, Verg.: pinus villae imminens, Hor.: quercus ingens arbor praetorio imminebat, Liv.: nemus desuper imminet, ragt darüber her, Verg. – v. Örtl., die über etw. herragen, einen Ort beherrschen, dicht-, hart an etw-, anstoßen, -angrenzen, ganz in der Nähe liegen, caelum imminet orbi, Verg.: imminet aequoribus scopulus, Ov.: collis urbi imminet, Verg.: tumulus moenibus imminens, Liv.: carcer imminens foro (hart am Forum) aedificatur, Liv.: imminet mari is lacus, Liv.: nisi quod (urbes) imminerent Italiae, Liv.: insulae Italiae imminentes, Liv. (vgl. Fabri Liv. 21, 7, 7. Fabri u. Wölffl. Liv. 21, 49, 1). – manus capiti alcis imminens, erhoben gegen, Curt. 8, 1 (3), 20. – absol., turris ingens imminebat, Liv.: imminet a tergo mons, Mela: ut castellum in urbe velut arcem imminentem haberet, Liv. – v. Monde, lunā imminente, bei Mondschein, Hor. – II) übtr.: A) über jmd. od. etw. hereinzubrechen drohen, jmd. od. etwas bedrohen, a) v. Übeln usw., die drohen, über jmds. Haupte schweben = nahe bevorstehen, bald eintreten, mors, quae propter incertos casus cotidie imminet, propter brevitatem vitae numquam potest longe abesse, Cic.: imminentis et ipsis facies mali ante oculos erat, Curt.:
    ————
    imbrium divina avis imminentum (für imminentium), Hor. carm. 3, 27, 10: quae imminent non vident, Cic.: imminentes domini, die künftigen, Tac.: u. so imminentis (principis) iuventa, Tac. – m. Infin., castris capi imminebat, Flor. 4, 7, 9. – Partiz. subst., imminentium nescius, nichts wissend von dem, was ihm bevorstand, Tac.: imminentium intellegens, sein bevorstehendes Schicksal ahnend, Tac. – b) v. Pers.u. lebl. Subjj., die etw. od. jmd. bedrohen, gegen etw. od. jmd. loszubrechen drohen, etw. od. jmd. hart bedrängen, ihm dicht auf den Fersen (dem Nacken) sitzen, castra Romana Carthaginis portis immineant, Liv.: muris iterum imminet hostis, Verg.: (navis) quae quinqueremi imminebat, Curt. – (rex) imminens fugientium tergis, Curt.: (Alexander) Dareo imminens, Curt.: haud ignaro imminet fortuna, Liv. – absol., videt hostes imminere, Caes.: imminebant enim Seleucus, Lysimachus, Ptolemaeus, Nep. – imbres imminentes, Hor.: gestus imminens, drohende Gebärde, Cic.: haud ignari, quanta invidiae immineret tempestas, Liv. – B) mit dem Nebenbegr. des Strebens, der Begierde nach etw., a) etw. an sich zu reißen drohen, etw. bedrohen, sich einer Sache zu bemächtigen suchen, imminent duo reges toti Asiae, Cic.: sic imperio, quod dedignor, immineo! Curt.: si alieno imminet, Sen.: quae (plebs) fortunis vestris imminebat, Cic.: huius mendicitas aviditate coniunctā in
    ————
    fortunas nostras imminebat, Cic. – b) übh. nach irgend etw. trachten, -eifrig streben, auf etw. lauern, in victoriam, in occasionem, Liv.: ad caedem, Cic.: occasioni, Curt.: deditioni, zur Üb. geneigt sein, Curt. – Partiz. subst., ideo caduca memoria est futuro imminentium, darum fällt alles aus dem G., weil man nur auf das achthat, was kommen werde, Sen. de ben. 3, 3, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > immineo

  • 11 permaneo

    per-maneo, mānsī, mānsum, ēre, fort und fort bleiben, verbleiben, ausharren, I) im allg.: Seleucus in maritima ora permanens, Liv.: p. in acie, Hirt. b. G.: non diutius permanere sine periculo eodem loco posse, Auct. b. Afr. – v. Lebl., hae permanserunt aquae complures dies, hielten fort und fort an, Caes. – II) prägn., verbleiben, 1) = fort und fort sich erhalten, fortdauern, Persae (mortuos) cerā circumlitos condunt, ut quam maxime permaneant diuturna corpora, Cic.: quis enim confidit sibi semper id stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit, Cic.: amicitia Masinissae bona atque honesta nobis permansit, Sall.: vox permanens, sich bis ans Ende in derselben Tonlage erhaltende, ausdauernde Stimme, Cic. Brut. 141. – ira inter eos intercessit, quae permansit diu, Ter.: Athenis iam ille mos a Cecrope permansit, Cic.: mundi partium coniunctio... perdiuturna, permanens ad longinquum et immensum paene tempus, sich erstreckend, Cic.: solus ad extremos permanet ille (animus) rogos, Ov.: ultima (coniunx), quae mecum seros permansit in annos, Ov.: caro illa insolubilis et permanens in aeternum, Lact. – 2) fort und fort verbleiben, -verharren, maneo in voluntate et quoad tu voles permanebo, Cic.: u. so in proposito susceptoque consilio, Cic.: in sua pristina sententia, Cic.: in officio, Caes.: in fide, Liv. – m.
    ————
    Genet., si una indepravata virtus est et sola permanet tenoris sui, Sen. ep. 76, 19.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > permaneo

  • 12 Antiochea

    Antĭŏchēa or Antĭŏchīa (like Alexandrēa, Alexandrīa, q. v.; cf. Prisc. p. 588 P., and Ochsn. Eclog. 143), ae, f., = Antiocheia, Antioch.
    I.
    The name of several cities.
    A.
    The most distinguished is that founded by Seleucus Nicator, and named after his father Antiochus; the chief town of Syria, on the Orontes, now Antakia, Just. 15, 4; Cic. Arch. 3, 4; cf. Mann. Syr. 363.—
    B.
    A town in Caria, on the Mœander; also called IIuthopolis, Liv. 38, 13; Plin. 5, 29, 29, § 108.—
    C.
    In Mesopotamia, afterwards called Edessa, Plin. 5, 24, 21, § 86.—
    D.
    In Mygdonia (Mesopotamia), Antiocheia ê Mugdonikê, now Nisibin, Plin. 6, 13, 16, § 42.—
    E.
    In Macedonia; its inhabitants, Antiochienses, Plin. 4, 10, 17, § 35.—
    II.
    The province of Syria, in which Antiochia, on the Orontes, was situated, Plin. 5, 12, 13, § 66; Mel. 1, 11, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > Antiochea

  • 13 Antiochia

    Antĭŏchēa or Antĭŏchīa (like Alexandrēa, Alexandrīa, q. v.; cf. Prisc. p. 588 P., and Ochsn. Eclog. 143), ae, f., = Antiocheia, Antioch.
    I.
    The name of several cities.
    A.
    The most distinguished is that founded by Seleucus Nicator, and named after his father Antiochus; the chief town of Syria, on the Orontes, now Antakia, Just. 15, 4; Cic. Arch. 3, 4; cf. Mann. Syr. 363.—
    B.
    A town in Caria, on the Mœander; also called IIuthopolis, Liv. 38, 13; Plin. 5, 29, 29, § 108.—
    C.
    In Mesopotamia, afterwards called Edessa, Plin. 5, 24, 21, § 86.—
    D.
    In Mygdonia (Mesopotamia), Antiocheia ê Mugdonikê, now Nisibin, Plin. 6, 13, 16, § 42.—
    E.
    In Macedonia; its inhabitants, Antiochienses, Plin. 4, 10, 17, § 35.—
    II.
    The province of Syria, in which Antiochia, on the Orontes, was situated, Plin. 5, 12, 13, § 66; Mel. 1, 11, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > Antiochia

  • 14 finio

    fīnĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [finis], to limit, bound, enclose within boundaries (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    populi Romani imperium Rhenum finire,

    Caes. B. G. 4, 16, 4:

    quo (jugo) Cappadocia finitur ab Armenia, Auct. B. Alex. 35, 5: Tmolus Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypaepis,

    Ov. M. 11, 152; Vell. 2, 126, 3:

    rem res finire videtur (followed by terminare),

    Lucr. 1, 998:

    riparum clausas margine finit aquas,

    Ov. F. 2, 222:

    signum animo,

    Liv. 1, 18, 8:

    in ore sita lingua est, finita dentibus,

    Cic. N. D. 2, 59, 149.—
    B.
    In partic.: finiens orbis or circulus, the horizon: illi orbes, qui aspectum nostrum definiunt, qui a Graecis horizontes nominantur, a nobis finientes rectissime nominari possunt, Cic. Div. 2, 44, 92:

    circulus,

    Sen. Q. N. 5, 17, 2.
    II.
    Trop.
    A.
    To set bounds to, restrain, check:

    equidem illud ipsum non nimium probo, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis: an potest cupiditas finiri?

    Cic. Fin. 2, 9, 27; cf.:

    cupiditates satietate,

    id. ib. 2, 20, 64:

    deliberativas miror a quibusdam sola utilitate finitas,

    Quint. 3, 8, 1.—
    B.
    For definio, to prescribe, determine, fix, appoint, assign:

    sepulcris novis finivit modum,

    Cic. Leg, 2, 26, 66:

    AD EAM REM RATIONE CVRSVS ANNVOS SACERDOTES FINIVNTO,

    id. ib. 2, 8, 20:

    spatia omnis temporis numero noctium,

    Caes. B. G. 6, 18, 2; cf.: Hercyniae silvae latitudo novem dierum iter patet;

    non enim aliter finiri potest,

    i. e. its extent cannot be described more accurately, id. ib. 6, 25, 1; so too is to be explained the disputed passage: hoc autem sphaerae genus, in quo solis et lunae motus inessent... in illa sphaera solida non potuisse finiri, this sort of (movable) celestial globe... could not be defined, marked out, on that solid globe (of Thales), Cic. Rep. 1, 14:

    locum, in quo dimicaturi essent,

    Liv. 42, 47, 5:

    ut si finias equum, genus est animal, species mortale, etc.,

    Quint. 7, 3, 3; cf.:

    rhetorice finitur varie,

    id. 2, 15, 1:

    sit nobis orator is, qui a M. Catone finitur,

    id. 12, 1, 1; 12, 3, 40.— Pass. impers.:

    de pecunia finitur, Ne major causa ludorum consumeretur quam, etc.,

    Liv. 40, 44, 10.—
    C.
    To put an end to, to finish, terminate:

    bellum,

    Caes. B. C. 3, 51, 3; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 8; Vell. 2, 17, 1:

    prandia nigris moris,

    Hor. S. 2, 4, 23: graves labores morte, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (transl. from Eurip. ponôn pepaumenon):

    dolores morte,

    id. Fin. 1, 15, 49:

    tristitiam vitaeque labores molli mero,

    Hor. C. 1, 7, 17:

    labores,

    id. ib. 3, 4, 39; id. S. 1, 1, 93:

    dolores,

    id. ib. 2, 3, 263:

    studia,

    id. Ep. 2, 2, 104:

    amores,

    id. C. 1, 19, 4:

    sitim,

    id. Ep. 2, 2, 146:

    honores aequo animo,

    Vell. 2, 33, 3:

    vitam mihi ense,

    Ov. Tr. 3, 7, 49:

    vitam voluntariā morte, inediā, etc.,

    Plin. 6, 19, 22, § 66; 8, 42, 64, § 157;

    so very rarely of a natural death: Valerianus in illo dedecore vitam finivit,

    Lact. Mort. Pers. 5, 6; cf. Tac. A. 1, 9; Sen. Ep. 66, 43:

    praecipitare te et finire,

    Sen. Cons. ad Marc. 3, 3:

    (Burrus) impedito meatu spiritum finiebat,

    Tac. A. 14, 51:

    animam,

    Ov. M. 7, 591:

    (distinctiones) interest sermonem finiant an sensum,

    Quint. 11, 3, 37; cf.:

    ut verbum acuto sono finiant,

    to pronounce with the accent on the last syllable, id. 1, 5, 25.— Pass., to come to an end, close, be ended, terminate:

    ut senten tiae verbis finiantur,

    end, close with verbs, Cic. de Or. 3, 49, 191; cf.:

    nec solum componentur verba ratione, sed etiam finientur,

    id. Or. 49, 164:

    Latinum (verbum), quod o et n litteris finiretur, non reperiebant,

    Quint. 1, 5, 60; cf. id. 1, 6, 14.—
    2.
    In partic. ( poet. and in post-Aug. prose), to come to an end, to cease.
    a.
    To finish speaking, draw to a close, end:

    finierat Paean,

    Ov. M. 1, 566; 13, 123; 14, 441; cf.:

    finiturus eram, sed, etc.,

    id. A. A. 1, 755:

    ut semel finiam,

    Quint. 1, 12, 6; 8, 3, 55; cf.:

    denique, ut semel finiam,

    id. 9, 4, 138: 5, 13, 3; 11, 3, 59.—
    b.
    To come to one's end, to die:

    sic fuit utilius finiri ipsi, Cic. poët. Tusc. 1, 48, 115: sic Tiberius finivit octavo et septuagesimo aetatis anno,

    Tac. A. 6, 50 fin.; for which, in pass.:

    qui morbo finiuntur,

    Plin. Ep. 1, 12, 2:

    Seleucus quoque iisdem ferme diebus finitur,

    Just. 27, 3, 12; cf.:

    finita Juliorum domo,

    become extinct, Tac. H. 1, 16.—Hence, fīnītus, a, um, P. a. In rhetor., of words, that terminate properly, well-rounded, rhythmical:

    et ipsi infracta et amputata loquuntur et eos vituperant, qui apta et finita pronuntiant,

    Cic. Or. 51, 170.— Sup.:

    finitissimus,

    Prisc. 1076 P.— Adv.: fīnītē.
    * 1.
    (Acc. to II. A.) To a certain extent, within limits:

    avarus erit, sed finite,

    Cic. Fin. 2, 9, 27.—
    * 2.
    (Acc. to II. B.) Definitely, specifically:

    referri oportere ad senatum aut infinite de re publica, aut de singulis rebus finite,

    Gell. 14, 7, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > finio

  • 15 finite

    fīnĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [finis], to limit, bound, enclose within boundaries (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    populi Romani imperium Rhenum finire,

    Caes. B. G. 4, 16, 4:

    quo (jugo) Cappadocia finitur ab Armenia, Auct. B. Alex. 35, 5: Tmolus Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypaepis,

    Ov. M. 11, 152; Vell. 2, 126, 3:

    rem res finire videtur (followed by terminare),

    Lucr. 1, 998:

    riparum clausas margine finit aquas,

    Ov. F. 2, 222:

    signum animo,

    Liv. 1, 18, 8:

    in ore sita lingua est, finita dentibus,

    Cic. N. D. 2, 59, 149.—
    B.
    In partic.: finiens orbis or circulus, the horizon: illi orbes, qui aspectum nostrum definiunt, qui a Graecis horizontes nominantur, a nobis finientes rectissime nominari possunt, Cic. Div. 2, 44, 92:

    circulus,

    Sen. Q. N. 5, 17, 2.
    II.
    Trop.
    A.
    To set bounds to, restrain, check:

    equidem illud ipsum non nimium probo, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis: an potest cupiditas finiri?

    Cic. Fin. 2, 9, 27; cf.:

    cupiditates satietate,

    id. ib. 2, 20, 64:

    deliberativas miror a quibusdam sola utilitate finitas,

    Quint. 3, 8, 1.—
    B.
    For definio, to prescribe, determine, fix, appoint, assign:

    sepulcris novis finivit modum,

    Cic. Leg, 2, 26, 66:

    AD EAM REM RATIONE CVRSVS ANNVOS SACERDOTES FINIVNTO,

    id. ib. 2, 8, 20:

    spatia omnis temporis numero noctium,

    Caes. B. G. 6, 18, 2; cf.: Hercyniae silvae latitudo novem dierum iter patet;

    non enim aliter finiri potest,

    i. e. its extent cannot be described more accurately, id. ib. 6, 25, 1; so too is to be explained the disputed passage: hoc autem sphaerae genus, in quo solis et lunae motus inessent... in illa sphaera solida non potuisse finiri, this sort of (movable) celestial globe... could not be defined, marked out, on that solid globe (of Thales), Cic. Rep. 1, 14:

    locum, in quo dimicaturi essent,

    Liv. 42, 47, 5:

    ut si finias equum, genus est animal, species mortale, etc.,

    Quint. 7, 3, 3; cf.:

    rhetorice finitur varie,

    id. 2, 15, 1:

    sit nobis orator is, qui a M. Catone finitur,

    id. 12, 1, 1; 12, 3, 40.— Pass. impers.:

    de pecunia finitur, Ne major causa ludorum consumeretur quam, etc.,

    Liv. 40, 44, 10.—
    C.
    To put an end to, to finish, terminate:

    bellum,

    Caes. B. C. 3, 51, 3; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 8; Vell. 2, 17, 1:

    prandia nigris moris,

    Hor. S. 2, 4, 23: graves labores morte, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (transl. from Eurip. ponôn pepaumenon):

    dolores morte,

    id. Fin. 1, 15, 49:

    tristitiam vitaeque labores molli mero,

    Hor. C. 1, 7, 17:

    labores,

    id. ib. 3, 4, 39; id. S. 1, 1, 93:

    dolores,

    id. ib. 2, 3, 263:

    studia,

    id. Ep. 2, 2, 104:

    amores,

    id. C. 1, 19, 4:

    sitim,

    id. Ep. 2, 2, 146:

    honores aequo animo,

    Vell. 2, 33, 3:

    vitam mihi ense,

    Ov. Tr. 3, 7, 49:

    vitam voluntariā morte, inediā, etc.,

    Plin. 6, 19, 22, § 66; 8, 42, 64, § 157;

    so very rarely of a natural death: Valerianus in illo dedecore vitam finivit,

    Lact. Mort. Pers. 5, 6; cf. Tac. A. 1, 9; Sen. Ep. 66, 43:

    praecipitare te et finire,

    Sen. Cons. ad Marc. 3, 3:

    (Burrus) impedito meatu spiritum finiebat,

    Tac. A. 14, 51:

    animam,

    Ov. M. 7, 591:

    (distinctiones) interest sermonem finiant an sensum,

    Quint. 11, 3, 37; cf.:

    ut verbum acuto sono finiant,

    to pronounce with the accent on the last syllable, id. 1, 5, 25.— Pass., to come to an end, close, be ended, terminate:

    ut senten tiae verbis finiantur,

    end, close with verbs, Cic. de Or. 3, 49, 191; cf.:

    nec solum componentur verba ratione, sed etiam finientur,

    id. Or. 49, 164:

    Latinum (verbum), quod o et n litteris finiretur, non reperiebant,

    Quint. 1, 5, 60; cf. id. 1, 6, 14.—
    2.
    In partic. ( poet. and in post-Aug. prose), to come to an end, to cease.
    a.
    To finish speaking, draw to a close, end:

    finierat Paean,

    Ov. M. 1, 566; 13, 123; 14, 441; cf.:

    finiturus eram, sed, etc.,

    id. A. A. 1, 755:

    ut semel finiam,

    Quint. 1, 12, 6; 8, 3, 55; cf.:

    denique, ut semel finiam,

    id. 9, 4, 138: 5, 13, 3; 11, 3, 59.—
    b.
    To come to one's end, to die:

    sic fuit utilius finiri ipsi, Cic. poët. Tusc. 1, 48, 115: sic Tiberius finivit octavo et septuagesimo aetatis anno,

    Tac. A. 6, 50 fin.; for which, in pass.:

    qui morbo finiuntur,

    Plin. Ep. 1, 12, 2:

    Seleucus quoque iisdem ferme diebus finitur,

    Just. 27, 3, 12; cf.:

    finita Juliorum domo,

    become extinct, Tac. H. 1, 16.—Hence, fīnītus, a, um, P. a. In rhetor., of words, that terminate properly, well-rounded, rhythmical:

    et ipsi infracta et amputata loquuntur et eos vituperant, qui apta et finita pronuntiant,

    Cic. Or. 51, 170.— Sup.:

    finitissimus,

    Prisc. 1076 P.— Adv.: fīnītē.
    * 1.
    (Acc. to II. A.) To a certain extent, within limits:

    avarus erit, sed finite,

    Cic. Fin. 2, 9, 27.—
    * 2.
    (Acc. to II. B.) Definitely, specifically:

    referri oportere ad senatum aut infinite de re publica, aut de singulis rebus finite,

    Gell. 14, 7, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > finite

  • 16 impetrabilis

    impĕtrābĭlis ( inp-), e, adj. [impetro].
    I.
    Pass., easy to be obtained, attainable (rare;

    not in Cic. and Cæs.): cui postulanti triumphum rerum gestarum magnitudo impetrabilem faciebat,

    Liv. 39, 29, 4:

    venia,

    id. 36, 33, 5:

    omnia et tuta apud Romanos,

    id. 25, 29, 8:

    votum facite Junoni,

    Prop. 4 (5), 1, 101:

    quo impetrabilior pax esset,

    Liv. 30, 16, 15.—
    II.
    Act., that easily obtains or effects, successful (ante- and postclass.):

    non potuit venire orator magis ad me impetrabilis,

    Plaut. Most. 5, 2, 40:

    impetrabilior qui vivat, nullus est,

    id. Merc. 3, 4, 20:

    Nicator Seleucus efficaciae impetrabilis rex, Anim. 14, 8: dies,

    on which a wish is gained, favorable, propitious, Plaut. Ep. 3, 2, 6:

    efficacia,

    Amm. 14, 8, 6; 15, 8, 21.— Adv.: impĕtrābĭlĭter, in a way likely to attain: impetrabilius, Symm. Or. pro Patr. 4 Mai.

    Lewis & Short latin dictionary > impetrabilis

  • 17 impetrabiliter

    impĕtrābĭlis ( inp-), e, adj. [impetro].
    I.
    Pass., easy to be obtained, attainable (rare;

    not in Cic. and Cæs.): cui postulanti triumphum rerum gestarum magnitudo impetrabilem faciebat,

    Liv. 39, 29, 4:

    venia,

    id. 36, 33, 5:

    omnia et tuta apud Romanos,

    id. 25, 29, 8:

    votum facite Junoni,

    Prop. 4 (5), 1, 101:

    quo impetrabilior pax esset,

    Liv. 30, 16, 15.—
    II.
    Act., that easily obtains or effects, successful (ante- and postclass.):

    non potuit venire orator magis ad me impetrabilis,

    Plaut. Most. 5, 2, 40:

    impetrabilior qui vivat, nullus est,

    id. Merc. 3, 4, 20:

    Nicator Seleucus efficaciae impetrabilis rex, Anim. 14, 8: dies,

    on which a wish is gained, favorable, propitious, Plaut. Ep. 3, 2, 6:

    efficacia,

    Amm. 14, 8, 6; 15, 8, 21.— Adv.: impĕtrābĭlĭter, in a way likely to attain: impetrabilius, Symm. Or. pro Patr. 4 Mai.

    Lewis & Short latin dictionary > impetrabiliter

  • 18 inpetrabilis

    impĕtrābĭlis ( inp-), e, adj. [impetro].
    I.
    Pass., easy to be obtained, attainable (rare;

    not in Cic. and Cæs.): cui postulanti triumphum rerum gestarum magnitudo impetrabilem faciebat,

    Liv. 39, 29, 4:

    venia,

    id. 36, 33, 5:

    omnia et tuta apud Romanos,

    id. 25, 29, 8:

    votum facite Junoni,

    Prop. 4 (5), 1, 101:

    quo impetrabilior pax esset,

    Liv. 30, 16, 15.—
    II.
    Act., that easily obtains or effects, successful (ante- and postclass.):

    non potuit venire orator magis ad me impetrabilis,

    Plaut. Most. 5, 2, 40:

    impetrabilior qui vivat, nullus est,

    id. Merc. 3, 4, 20:

    Nicator Seleucus efficaciae impetrabilis rex, Anim. 14, 8: dies,

    on which a wish is gained, favorable, propitious, Plaut. Ep. 3, 2, 6:

    efficacia,

    Amm. 14, 8, 6; 15, 8, 21.— Adv.: impĕtrābĭlĭter, in a way likely to attain: impetrabilius, Symm. Or. pro Patr. 4 Mai.

    Lewis & Short latin dictionary > inpetrabilis

  • 19 Macetae

    Măcĕtae ( Măcĕdae), ārum, m., = Maketai.
    I.
    (As a less usual form for Makedones,) Macedonians:

    Macetae locupletissimo imperio aucti,

    Gell. 9, 3, 1.— Gen. plur. Măcĕtūm. Stat. S. 4, 6, 106; Sil. 14, 5; Luc. 2, 647; Claud. ap. Rufin. 2, 279; Aus. de Clar. Urb. 2, 9.—
    II.
    (Because Antiochus the Great was a descendant of Seleucus Nicator) = Syri, Sil. 13, 878.

    Lewis & Short latin dictionary > Macetae

  • 20 permaneo

    per-mănĕo, mansi, mansum, 2, v. n., to stay to the end; to hold out, last, continue, endure, remain; to persist, persevere (class.; syn.: persto, persevero).
    (α).
    Absol.:

    ut quam maxime permaneant diuturna corpora,

    Cic. Tusc. 1, 45, 108; id. Fin. 2, 27, 87:

    ira tam permansit diu,

    Ter. Hec. 3, 1, 25; Sall. J. 5, 5:

    Athenis jam ille mos a Cecrope permansit,

    Cic. Leg. 2, 25, 63.—With ad:

    verris octo mensium incipit salire: permanet, ut id recte facere possit, ad trimum,

    Varr. R. R. 2, 4, 8:

    perdiuturna, permanens ad longinquum et immensum paene tempus,

    Cic. N. D. 2, 33, 85; so,

    ad posteros nostros, Decret. Tergest. 2, 26: solus ad extremos permanet ille rogos,

    Ov. A. A. 2, 120:

    ad numerum,

    Cic. N. D. 1, 37, 105.— With in and acc.:

    ultima quae mecum seros permansit in annos,

    Ov. Tr. 4, 10, 73.— With adv. quo:

    quo neque permaneant animae neque corpora nostra,

    Lucr. 1, 122; v. Lachm. ad h. l.—
    (β).
    With in and abl.:

    Seleucus in maritimā orā permanens,

    Liv. 37, 21:

    in voluntate,

    Cic. Fam. 5, 2, 10:

    in pristinā sententiā,

    id. Att. 1, 20, 3:

    in proposito susceptoque consilio,

    id. Off. 1, 31, 112:

    in officio,

    Caes. B. G. 5, 4.—
    * (γ).
    With gen.:

    virtus sola permanet tenoris sui,

    Sen. Ep. 76, 19.—
    II.
    To abide in a way, rule, or mode of life, to live by, to devote one's life to (eccl. Lat.):

    in proposito cordis,

    Vulg. Act. 11, 23:

    in gratiā Dei,

    id. ib. 13, 43:

    in fide,

    id. ib. 14, 21:

    in peccato,

    id. Rom. 6, 1:

    in carne,

    id. Phil. 1, 24:

    in eādem regulā,

    id. ib. 3, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > permaneo

См. также в других словарях:

  • Seleucus — was the name of several Macedonian kings of the Seleucid dynasty ruling in the area of Syria:* Seleucus I Nicator (Satrap 311–305 BC, King 305 BC–281 BC) * Seleucus II Callinicus (246–225 BC) * Seleucus III Ceraunus (or Soter) (225–223 BC) *… …   Wikipedia

  • Seleucus — († nach 221) war ein römischer Usurpator unter der Herrschaft des Elagabal. Über ihn und seine Politik ist nur sehr wenig bekannt. Seleucus versuchte um 221, die Macht im römischen Reich zu ergreifen. Seine genaue Identität ist allerdings… …   Deutsch Wikipedia

  • SELEUCUS I — SELEUCUS I. NICANOR Antiochi et Laodices, fil. vir clarus cum Alexandro Magno, ad bellum Persicum profectus est: quô mortuô, castris eius praefuit, et urbem condidit, quam de patris nomine Antiochiam vocavit. Regnum Syriae occupavit, an. 3652.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Seleucus I — [sə lo͞o′kəs] died 280 B.C.; Macedonian general & founder of the Seleucid dynasty: called Seleucus Nicator …   English World dictionary

  • Seleucus — Seleucus, Berg im Narbonensischen Gallien im Gebiet der Tricorier, wo Magnentius zum zweiten Mal geschlagen wurde; j. Mont Saleon …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Seleucus I — (Seleucus Nicator) 358? 281? B.C., Macedonian general under Alexander the Great: founder of the Seleucid dynasty. * * * …   Universalium

  • SELEUCUS II — SELEUCUS II. fil. Antiochi Thei, per ironiam Callinicus dictus, successit patti, An. 570. Urb. Cond. a Ptolemaeo Euergeta saepius victus, regnôque exutus: Obiit equi lapsu, An. 527. Strabo l. 16. Iustin. l. 27. Appian. de bello Syriaco etc …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SELEUCUS IV — SELEUCUS IV. Philopator, post Antiochum M. patrem, Rex. Sub hoc magnis cladibus Syri a Romanis affecti sunt: Coeterum, favit Iudaeis annuosque reditus eis constituit, ad sacrificia procuranda. Interim a Simeone, templi Praefecto, de thesauris ibi …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SELEUCUS V — SELEUCUS V. fil. Demetrii Nicanoris, thronum occupavit, Ann. 629. Urb. Cond. a Cleopatra matre, post marito vitam ereptam, sagittae ictu interfectus, paulo post inaugurationem. Appian. in Syriac. Iustin. l. 39. Euseb. in Chron …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SELEUCUS VI — SELEUCUS VI. Antiochi Gryphi fil. cum patruo Cyziceno de Syriaco imperio dimicavit, atque acie victum interfecit. Ipse a patruele Antiocho Pio regnô pulsus, et a civibus Mopsuestiae in Palatio concrematus est. Olymp. 5. 3. Potius Ann. 660. vel… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SELEUCUS — I. SELEUCUS Cons. an ab. Urb. Con. 573. II. SELEUCUS Emesenus Grammaticus, Suidâ teste, composuit Parthicorum libros duos. Alius Alexandrinus Grammaticus, cognomentô Homericus, quem in omnes pene Poetas commentatum esse ait Suidas. Alius est… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»