Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

Sămĭus

  • 1 Samius

        Samius adj.,     of Samos: terra, a district of the mainland belonging to Samos, L.: Iuno, worshipped in Samos, C.: vir, i. e. Pythagoras, O.: testae, made of Samian clay, Tb.
    * * *
    Samia, Samium ADJ
    of/belonging to Samos; (cheap/brittle pottery)

    Latin-English dictionary > Samius

  • 2 Samius

    Sămĭus, a, um, v. Samus, I.

    Lewis & Short latin dictionary > Samius

  • 3 Samii

    Sămus or Sămos, i, f., = Samos.
    I.
    An island on the coast of Asia Minor opposite Ephesus, famed as the birthplace of Pythagoras, as also for its earth and the vessels made from it, the mod. Samo, Mel. 2, 7, 4; Verg. A. 1, 16; Hor. Ep. 1, 11, 2; 1, 11, 21; Ov. M. 8, 221; acc. Samum, Cic. Imp. Pomp. 12, 33; id. Q. Fr. 1, 1, 8, § 25; Liv. 37, 10 fin. sq.; Suet. Aug. 17; Lact. 1, 15, 9; cf.:

    Threïciam Samon (i. e. Samothraciam),

    Verg. A. 7, 208; Ov. M. 15, 61; id. F. 6, 48; id. Tr. 1, 10, 20.—Hence, Sămĭus, a, um, adj., of or belonging to Samos, Samian:

    terra,

    the district belonging to it on the neighboring main-land, Liv. 37, 10 fin.:

    Juno,

    worshipped there, Cic. Verr. 2, 1, 19, § 50:

    vir,

    i. e. Pythagoras, Ov. M. 15, 60; also,

    senex,

    id. Tr. 3, 3, 62; and absol.: Sămĭus, i, m., i. e. Pythagoras, id. F. 3, 153:

    lapis, used for polishing gold,

    Plin. 36, 21, 40, § 152:

    terra,

    Samian earth, id. 35, 16, 53, § 191; 28, 12, 53, § 194 al.: testa, earthen-ware made of Samian ( or other equally fine) clay, Lucil. ap. Non. 398, 33; Tib. 2, 3, 47:

    vas,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 24; id. Capt. 2, 2, 41: catinus, Lucil. ap. Non. 398, 25:

    capedines,

    Cic. Rep. 6, 2, 2.—As substt.
    1.
    Sămĭa, ae, f. (sc. placenta), a kind of cake, Tert. adv. Marc. 3, 5.—
    2.
    In plur.: Sămĭa, ōrum, n., Samian ware, Auct. Her. 4, 51, 64; Plin. 35, 12, 46, § 160; Vulg. Isa. 45, 9.—Its brittleness was proverbial; hence, in a comical lusus verbb.: Pi. (Inveni Bacchidem) Samiam. Ch. Vide quaeso, ne quis tractet illam indiligens:

    Scis tu, ut confringi vas cito Samium solet,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 22; cf. id. Men. 1, 2, 65.— Dim. adj.: Sămĭŏ-lus, a, um, Samian:

    poterium,

    Plaut. Stich. 5, 4, 12.—
    3.
    Sămĭi, ōrum, m., the inhabitants of Samos, the Samians, Cic. Verr. 2, 1, 20, § 52; Liv. 33, 20 fin.
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Samii

  • 4 Samus

    Sămus or Sămos, i, f., = Samos.
    I.
    An island on the coast of Asia Minor opposite Ephesus, famed as the birthplace of Pythagoras, as also for its earth and the vessels made from it, the mod. Samo, Mel. 2, 7, 4; Verg. A. 1, 16; Hor. Ep. 1, 11, 2; 1, 11, 21; Ov. M. 8, 221; acc. Samum, Cic. Imp. Pomp. 12, 33; id. Q. Fr. 1, 1, 8, § 25; Liv. 37, 10 fin. sq.; Suet. Aug. 17; Lact. 1, 15, 9; cf.:

    Threïciam Samon (i. e. Samothraciam),

    Verg. A. 7, 208; Ov. M. 15, 61; id. F. 6, 48; id. Tr. 1, 10, 20.—Hence, Sămĭus, a, um, adj., of or belonging to Samos, Samian:

    terra,

    the district belonging to it on the neighboring main-land, Liv. 37, 10 fin.:

    Juno,

    worshipped there, Cic. Verr. 2, 1, 19, § 50:

    vir,

    i. e. Pythagoras, Ov. M. 15, 60; also,

    senex,

    id. Tr. 3, 3, 62; and absol.: Sămĭus, i, m., i. e. Pythagoras, id. F. 3, 153:

    lapis, used for polishing gold,

    Plin. 36, 21, 40, § 152:

    terra,

    Samian earth, id. 35, 16, 53, § 191; 28, 12, 53, § 194 al.: testa, earthen-ware made of Samian ( or other equally fine) clay, Lucil. ap. Non. 398, 33; Tib. 2, 3, 47:

    vas,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 24; id. Capt. 2, 2, 41: catinus, Lucil. ap. Non. 398, 25:

    capedines,

    Cic. Rep. 6, 2, 2.—As substt.
    1.
    Sămĭa, ae, f. (sc. placenta), a kind of cake, Tert. adv. Marc. 3, 5.—
    2.
    In plur.: Sămĭa, ōrum, n., Samian ware, Auct. Her. 4, 51, 64; Plin. 35, 12, 46, § 160; Vulg. Isa. 45, 9.—Its brittleness was proverbial; hence, in a comical lusus verbb.: Pi. (Inveni Bacchidem) Samiam. Ch. Vide quaeso, ne quis tractet illam indiligens:

    Scis tu, ut confringi vas cito Samium solet,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 22; cf. id. Men. 1, 2, 65.— Dim. adj.: Sămĭŏ-lus, a, um, Samian:

    poterium,

    Plaut. Stich. 5, 4, 12.—
    3.
    Sămĭi, ōrum, m., the inhabitants of Samos, the Samians, Cic. Verr. 2, 1, 20, § 52; Liv. 33, 20 fin.
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Samus

  • 5 aster

    aster, ĕris, m., = astêr.
    I.
    A star, Macr. Somn. Scip. 1, 14.—
    II.
    Esp.
    A.
    Aster Atticus, the Italian starwort, aster:

    Aster amellus, Linn.: aster ab aliquis bubonion appellatur,

    Plin. 27, 5, 19, § 36; App. Herb. 60.—
    B.

    Lewis & Short latin dictionary > aster

  • 6 deprehendo

    dē-prĕhendo or dēprendo (v. prehendo; cf. Quint. 9, 4, 59), di, sum, 3, v. a.
    I.
    To take or snatch away, esp. any thing which is in motion; to seize upon, catch (freq. and class.—For syn. cf.: invenio, reperio, nanciscor; offendo, aperio, patefacio, detego; incido, consequor, assequor, etc.).
    A.
    Lit.:

    deprehensus ex itinere Cn. Magius,

    Caes. B. C. 1, 24, 4:

    in ipso fluminis vado deprehensus,

    id. B. G. 5, 58, 6:

    in agris,

    id. ib. 6, 30:

    in ponte,

    Sall. C. 45:

    nuntiorum pars deprehensa,

    Caes. B. G. 5, 45; cf.:

    deprehensis internuntiis,

    id. B. C. 3, 112 fin.: tabellarios deprendere litterasque intercipere, Cassius ap. Cic. Fam. 12, 12; and:

    litterae deprehensae,

    intercepted, Liv. 2, 4:

    onerarias naves,

    to seize, take possession of, Caes. B. C. 1, 36, 2; so id. B. G. 7, 58, 4; id. B. C. 1, 26 al.:

    volucres jaculis,

    Sil. 16, 566:

    cursu deprendere telum,

    Stat. Th. 6, 568:

    subito deprehensus locutus est,

    taken by surprise, Sen. Ep. 11, 1.—
    B.
    Transf. of inanimate subjects. So, esp. freq. of storms:

    deprensa navigia,

    caught, overtaken by, Lucr. 6, 429; cf. Catull. 25, 13; Verg. A. 5, 52; id. G. 4, 421; Ov. M. 11, 663; Curt. 7, 4 et saep.—
    II.
    In a wider sense, to catch, overtake, surprise, apprehend, detect, find out, discover any one, esp. in doing any thing wrong.
    A.
    Lit.:

    deprehendi in aliquo manifesto scelere,

    Cic. Verr. 2, 5, 43; so,

    in maximo scelere,

    Sall. C. 46, 2; 50, 4:

    in facinore manifesto,

    Cic. Brut. 68 fin.:

    in alio maleficio,

    id. Inv. 2, 4, 14:

    in adulterio,

    id. de Or. 2, 68, 275; Vulg. Johan. 8, 3 et saep.:

    dolis deprehensus,

    Plaut. Bac. 4, 9, 26:

    nocte ferro deprehensus,

    Quint. 7, 6, 8:

    sine duce et sine equitatu deprehensis hostibus,

    Caes. B. G. 7, 52, 2:

    (mulier) deprensa,

    caught in the act, Hor. S. 1, 2, 131; 134; 1, 4, 114:

    in mendacio,

    Quint. 5, 7, 30:

    aliquos flentes,

    id. ib. 7, 9, 11: agendi subita necessitate deprehensi, id. 1, 12, 4; 1, 8, 21:

    aliquem occisum, Suet,

    Caes. 35 et saep.—
    b.
    Of inanimate objects:

    venenum,

    Cic. Clu. 7, 20; cf. id. ib. 16, 47 sq.; Liv. 42, 17:

    res furtiva in domo deprehensa,

    Quint. 5, 13, 49; cf.

    sacrilegium,

    id. 8, 6, 26.—
    B.
    Trop.
    1. (α).
    To comprehend, perceive, understand, detect, discover, discern, observe (chiefly post-Aug. in prose, esp. in Quint.):

    cujus ego facinora oculis prius quam opinione, manibus ante quam suspicione deprehendi,

    Cic. Cael. 6 fin.:

    quid si me stultior ipso deprenderis?

    Hor. S. 2, 7, 43:

    hominum erga se mentes,

    Suet. Calig. 60:

    falsas gemmas,

    Plin. 37, 13, 76, § 198:

    quam naturam ejus Pythagoras Samius primus deprehendit,

    id. 2, 8, 6, § 37; 2, 9, 6, § 43; 9, 28, 44, § 86; Cels. 3, 18; 7 praef.; Plin. Ep. 4, 20, 3:

    falsa facilius deprehendere et refellere,

    Quint. 12, 1, 34:

    quod vix a lectore deprehenditur,

    id. 4, 2, 59:

    in Livio Patavinitatem,

    id. 1, 5, 56; cf. id. 3, 8, 69; 5, 13, 23 et saep.—
    (β).
    With acc. et inf.:

    species diversas esse facile est deprehendere,

    Quint. 9, 2, 44:

    quosdam mitti,

    Suet. Aug. 44:

    deprehenditur vitiose loqui,

    Quint. 1, 6, 7.—
    2.
    To overtake, equal, imitate:

    juvenemque puer deprehende parentem,

    Stat. S. 4, 4, 74.—
    3.
    To find, discover, come upon (always implying mental action, post-Aug.):

    extra carmen non deprendas,

    Quint. 1, 5, 18:

    quod in epistolis Augusti deprehenditur,

    id. 1, 7, 22; 8, 6, 71:

    apud Ciceronem mira figurarum mixtura deprehenditur,

    id. 9, 3, 40.—
    III.
    With the predominant idea of restricting the free movement of an object, to impede, to check, to bring into a strait.
    A.
    Lit.:

    inter quas (latebras) deprehensus hostis,

    Curt. 7, 4, 4:

    in fovea,

    id. 5, 3, 19:

    flamina deprensa silvis,

    i. e. impeded, confined, Verg. A. 10, 98:

    viae deprensus in aggere serpens,

    id. ib. 5, 273; cf. id. ib. 8, 247; Quint. 12, 2, 14. —
    B.
    Trop., to bring into a strait, to embarrass:

    deprehensum me plane video atque sentio,

    Cic. de Or. 1, 48; id. Verr. 2, 4, 12 fin.:

    deprensi pudorem explicant,

    Quint. 6, 3, 100:

    (testes) plus deprehensi nocent, quam firmi et interriti profuissent,

    id. 5, 7, 11 al.

    Lewis & Short latin dictionary > deprehendo

  • 7 deprendo

    dē-prĕhendo or dēprendo (v. prehendo; cf. Quint. 9, 4, 59), di, sum, 3, v. a.
    I.
    To take or snatch away, esp. any thing which is in motion; to seize upon, catch (freq. and class.—For syn. cf.: invenio, reperio, nanciscor; offendo, aperio, patefacio, detego; incido, consequor, assequor, etc.).
    A.
    Lit.:

    deprehensus ex itinere Cn. Magius,

    Caes. B. C. 1, 24, 4:

    in ipso fluminis vado deprehensus,

    id. B. G. 5, 58, 6:

    in agris,

    id. ib. 6, 30:

    in ponte,

    Sall. C. 45:

    nuntiorum pars deprehensa,

    Caes. B. G. 5, 45; cf.:

    deprehensis internuntiis,

    id. B. C. 3, 112 fin.: tabellarios deprendere litterasque intercipere, Cassius ap. Cic. Fam. 12, 12; and:

    litterae deprehensae,

    intercepted, Liv. 2, 4:

    onerarias naves,

    to seize, take possession of, Caes. B. C. 1, 36, 2; so id. B. G. 7, 58, 4; id. B. C. 1, 26 al.:

    volucres jaculis,

    Sil. 16, 566:

    cursu deprendere telum,

    Stat. Th. 6, 568:

    subito deprehensus locutus est,

    taken by surprise, Sen. Ep. 11, 1.—
    B.
    Transf. of inanimate subjects. So, esp. freq. of storms:

    deprensa navigia,

    caught, overtaken by, Lucr. 6, 429; cf. Catull. 25, 13; Verg. A. 5, 52; id. G. 4, 421; Ov. M. 11, 663; Curt. 7, 4 et saep.—
    II.
    In a wider sense, to catch, overtake, surprise, apprehend, detect, find out, discover any one, esp. in doing any thing wrong.
    A.
    Lit.:

    deprehendi in aliquo manifesto scelere,

    Cic. Verr. 2, 5, 43; so,

    in maximo scelere,

    Sall. C. 46, 2; 50, 4:

    in facinore manifesto,

    Cic. Brut. 68 fin.:

    in alio maleficio,

    id. Inv. 2, 4, 14:

    in adulterio,

    id. de Or. 2, 68, 275; Vulg. Johan. 8, 3 et saep.:

    dolis deprehensus,

    Plaut. Bac. 4, 9, 26:

    nocte ferro deprehensus,

    Quint. 7, 6, 8:

    sine duce et sine equitatu deprehensis hostibus,

    Caes. B. G. 7, 52, 2:

    (mulier) deprensa,

    caught in the act, Hor. S. 1, 2, 131; 134; 1, 4, 114:

    in mendacio,

    Quint. 5, 7, 30:

    aliquos flentes,

    id. ib. 7, 9, 11: agendi subita necessitate deprehensi, id. 1, 12, 4; 1, 8, 21:

    aliquem occisum, Suet,

    Caes. 35 et saep.—
    b.
    Of inanimate objects:

    venenum,

    Cic. Clu. 7, 20; cf. id. ib. 16, 47 sq.; Liv. 42, 17:

    res furtiva in domo deprehensa,

    Quint. 5, 13, 49; cf.

    sacrilegium,

    id. 8, 6, 26.—
    B.
    Trop.
    1. (α).
    To comprehend, perceive, understand, detect, discover, discern, observe (chiefly post-Aug. in prose, esp. in Quint.):

    cujus ego facinora oculis prius quam opinione, manibus ante quam suspicione deprehendi,

    Cic. Cael. 6 fin.:

    quid si me stultior ipso deprenderis?

    Hor. S. 2, 7, 43:

    hominum erga se mentes,

    Suet. Calig. 60:

    falsas gemmas,

    Plin. 37, 13, 76, § 198:

    quam naturam ejus Pythagoras Samius primus deprehendit,

    id. 2, 8, 6, § 37; 2, 9, 6, § 43; 9, 28, 44, § 86; Cels. 3, 18; 7 praef.; Plin. Ep. 4, 20, 3:

    falsa facilius deprehendere et refellere,

    Quint. 12, 1, 34:

    quod vix a lectore deprehenditur,

    id. 4, 2, 59:

    in Livio Patavinitatem,

    id. 1, 5, 56; cf. id. 3, 8, 69; 5, 13, 23 et saep.—
    (β).
    With acc. et inf.:

    species diversas esse facile est deprehendere,

    Quint. 9, 2, 44:

    quosdam mitti,

    Suet. Aug. 44:

    deprehenditur vitiose loqui,

    Quint. 1, 6, 7.—
    2.
    To overtake, equal, imitate:

    juvenemque puer deprehende parentem,

    Stat. S. 4, 4, 74.—
    3.
    To find, discover, come upon (always implying mental action, post-Aug.):

    extra carmen non deprendas,

    Quint. 1, 5, 18:

    quod in epistolis Augusti deprehenditur,

    id. 1, 7, 22; 8, 6, 71:

    apud Ciceronem mira figurarum mixtura deprehenditur,

    id. 9, 3, 40.—
    III.
    With the predominant idea of restricting the free movement of an object, to impede, to check, to bring into a strait.
    A.
    Lit.:

    inter quas (latebras) deprehensus hostis,

    Curt. 7, 4, 4:

    in fovea,

    id. 5, 3, 19:

    flamina deprensa silvis,

    i. e. impeded, confined, Verg. A. 10, 98:

    viae deprensus in aggere serpens,

    id. ib. 5, 273; cf. id. ib. 8, 247; Quint. 12, 2, 14. —
    B.
    Trop., to bring into a strait, to embarrass:

    deprehensum me plane video atque sentio,

    Cic. de Or. 1, 48; id. Verr. 2, 4, 12 fin.:

    deprensi pudorem explicant,

    Quint. 6, 3, 100:

    (testes) plus deprehensi nocent, quam firmi et interriti profuissent,

    id. 5, 7, 11 al.

    Lewis & Short latin dictionary > deprendo

  • 8 lucmo

    lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —
    II.
    Transf.
    A.
    An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:

    Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,

    Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—
    B.
    Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:

    Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,

    Liv. 1, 34, 1 sqq.:

    invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,

    id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—
    C.
    An Etrurian:

    prima galeritus posuit praetoria Lucmo,

    Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—
    D.
    Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius).

    Lewis & Short latin dictionary > lucmo

  • 9 lucmon

    lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —
    II.
    Transf.
    A.
    An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:

    Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,

    Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—
    B.
    Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:

    Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,

    Liv. 1, 34, 1 sqq.:

    invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,

    id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—
    C.
    An Etrurian:

    prima galeritus posuit praetoria Lucmo,

    Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—
    D.
    Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius).

    Lewis & Short latin dictionary > lucmon

  • 10 lucomo

    lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —
    II.
    Transf.
    A.
    An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:

    Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,

    Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—
    B.
    Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:

    Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,

    Liv. 1, 34, 1 sqq.:

    invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,

    id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—
    C.
    An Etrurian:

    prima galeritus posuit praetoria Lucmo,

    Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—
    D.
    Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius).

    Lewis & Short latin dictionary > lucomo

  • 11 lucumo

    lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —
    II.
    Transf.
    A.
    An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:

    Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,

    Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—
    B.
    Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:

    Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,

    Liv. 1, 34, 1 sqq.:

    invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,

    id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—
    C.
    An Etrurian:

    prima galeritus posuit praetoria Lucmo,

    Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—
    D.
    Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius).

    Lewis & Short latin dictionary > lucumo

  • 12 Lucumonius

    lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —
    II.
    Transf.
    A.
    An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:

    Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,

    Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—
    B.
    Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:

    Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,

    Liv. 1, 34, 1 sqq.:

    invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,

    id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—
    C.
    An Etrurian:

    prima galeritus posuit praetoria Lucmo,

    Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—
    D.
    Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius).

    Lewis & Short latin dictionary > Lucumonius

  • 13 samio

    sămĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [Samius], to polish or furbish with Samian stone (late Lat.):

    loricas, cataphractas,

    Veg. Mil. 2, 14: ferramenta, Aur. ap. Vop. Aur. 7.

    Lewis & Short latin dictionary > samio

  • 14 Προσυμναῖος

    A of Prosymna, St. Byz.; epith. of Hera at Argos, Timoth.Hist. et Agatho Samius ap.Ps.-Plu.Fluv.18.3; Προσυμναίᾳ θεῷ, i.e. Δήμητρι Προσύμνῃ (Paus.2.37.1), IG4.666.1 ([place name] Lerna); Προσυμναῖος λεώς prob.ib.666.7; ἁ πάτρα τῶν Π. ib.5(2).493 ([place name] Megalopolis).

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > Προσυμναῖος

См. также в других словарях:

  • SAMIUS — insignis Eques Romanus quadringentis numorum milibus Suilio datis et cognitâ praevaricatione, ferrô in domo eius occubuit, Tacit. l. 11. Annal. c. 5 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SAMIUS Lucumo — apud Ausonium, Ep. 4. v. 67. Scillite decies non si purgêris acetô, Anticipesque tuo Samii Lucumonis acumen: Pythagoras est, quem τὸν Σάμιον absolute vocant plerumque Scriptores, et Σάμιον σοφόν. Unde ad hunc Ausonii versum alludens Ioannes… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Chthonius samius —   Chthonius samius Clasificación científica Reino …   Wikipedia Español

  • Dionysius Samius — Dionysios von Samos (latinisiert Dionysius Samius) war ein griechischer Historiker und Mythograph der hellenistischen Zeit von der Insel Samos. Er war Verfasser eines Kyklos historikos. Erhaltene Teile seines Werks wurden in die von Felix Jacoby… …   Deutsch Wikipedia

  • ARISTARCHUS Samius — inter eos, qui Gnomonica vel Organica in venerunt, Horologium fecit, Scaphen sive Hemisphaerium a forma dictum, et discum in planitie, ad eundem usum, struxit: de quo, vide Salmas. ad Solin. p. 636. 646. et 647. ut et infra, in voce Scaphe …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ASTER Samius — genus terrae candidissimae; quam quidam cum κουφολίθς et ἀφροσελήνῳ confundunt: Avicenna putat esse Talk Arabicum, quod hodieque Talch dicitur. Vide qraefatum Auctorem ubi supra p. 1098 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CALLITELES Samius — Genitor Sylosontis, Polycratis et Pantagnoti …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DIONYSIUS Samius — Scripsit περὶ Κύκλωπος. Athen …   Hofmann J. Lexicon universale

  • LUCUMO Samius — apud Aus. Ep. 4. v. 67. Scillite decies non si purgeris aceto, Anticipesque tuo Samii Lucumonis acumen: Pythagoras est, quem τὸν Σάμιον absolute vocant Scriptores et Σαμιονσοφὸν, Salmas. ad Vopisc. in Aurel …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PAUSIMACHUS Samius — inter eos qui terrarum historiam literis fuerint persecuti, a Festo Avieno refertur, in descriptione Orae maritimae. Pausimachus ille, prisca quem genuit Samos …   Hofmann J. Lexicon universale

  • THEODORUS Samius — Torneutices inventor, memoratur Plinio, l. 7. c. 56 …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»