Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Perduellio

  • 1 perduellio

    perdŭellĭo, ōnis, f. crime de haute trahison.    - aliquem perduellionis judicare, Liv.: accuser qqn de haute trahison.    - alicui perduellionem judicare, Liv.: accuser qqn de haute trahison.
    * * *
    perdŭellĭo, ōnis, f. crime de haute trahison.    - aliquem perduellionis judicare, Liv.: accuser qqn de haute trahison.    - alicui perduellionem judicare, Liv.: accuser qqn de haute trahison.
    * * *
        Perduellio, huius perduellionis, m. g. Cic. Crime de lese majesté, ou Celuy qui a commis tel crime.

    Dictionarium latinogallicum > perduellio

  • 2 perduellio

    perduellio perduellio, onis f государственная измена

    Латинско-русский словарь > perduellio

  • 3 perduellio

    perduellio perduellio, onis f военные действия против врага

    Латинско-русский словарь > perduellio

  • 4 perduellio

    perduellio perduellio, onis f государственное преступление

    Латинско-русский словарь > perduellio

  • 5 perduellio

    perduellio perduellio, onis f измена отечеству

    Латинско-русский словарь > perduellio

  • 6 perduellio

    perduellio, ōnis, f. (perduellis), die feindselige Handlung, I) gegen Auswärtige, mit denen man Krieg führt; dah. meton. perduelliones = perduelles, Feinde, als schwülstig angeführt bei Cornif. rhet. 4, 15; vgl. Placid. gloss. V, 38, 8 ›perduelliones‹ rebelliones, per quos bella oriuntur. – II) gegen das Vaterland, der Hochverrat, sowohl Gewalttat gegen den Staat, seine Einrichtungen, sein Oberhaupt, seine Bürger, als Verbindung mit dem auswärtigen Feind, Desertion, erlittene Niederlage u. dgl., Liv. u.a. Vgl. Mommsen Röm. Strafrecht S. 537 ff.

    lateinisch-deutsches > perduellio

  • 7 perduellio

    perduellio, ōnis, f. (perduellis), die feindselige Handlung, I) gegen Auswärtige, mit denen man Krieg führt; dah. meton. perduelliones = perduelles, Feinde, als schwülstig angeführt bei Cornif. rhet. 4, 15; vgl. Placid. gloss. V, 38, 8 ›perduelliones‹ rebelliones, per quos bella oriuntur. – II) gegen das Vaterland, der Hochverrat, sowohl Gewalttat gegen den Staat, seine Einrichtungen, sein Oberhaupt, seine Bürger, als Verbindung mit dem auswärtigen Feind, Desertion, erlittene Niederlage u. dgl., Liv. u.a. Vgl. Mommsen Röm. Strafrecht S. 537 ff.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > perduellio

  • 8 perduelliō

        perduelliō ōnis, f    [perduellis], open hostility, hostility to one's country, high-treason: perduellionis reus: perduellionis se iudicare Cn. Fulvio dixit, declared Fulvius guilty of high-treason, L.: tibi perduellionem iudico, L.
    * * *
    treason; hostile action againstone's country

    Latin-English dictionary > perduelliō

  • 9 perduellio

    perdŭellĭo, ōnis, f. [perduellis].
    I.
    Hostile conduct against one's country, treason, whether consisting of an attempt against the state, its institutions, and chief ruler, or of union with a foreign enemy, desertion, etc. (class.):

    qui perduellionis reus est, hostili animo adversus rempublicam vel principem animatus est,

    Dig. 48, 4, 11; Cic. Pis. 2, 4:

    (Clodius) actionem perduellionis intenderat (for causing the execution of the Catilinarians who were Roman citizens),

    id. Mil. 14, 36:

    perduellionis judicium,

    id. Rab. Perd. 3, 10: tum Sempronius, perduellionis se judicare Cn. Fulvio dixit, that he accused Fulvius of high-treason (for allowing himself to be defeated), Liv. 26, 3:

    duumviros, qui Horatio perduellionem judicent, secundum legem facio (for killing his sister, which was regarded as a usurpation of the prerogative of punishment, and hence as a crime against the state),

    Liv. 1, 26:

    diem perduellionis alicui dicere,

    Suet. Caes. 12; cf. Liv. 43, 16; Val. Max. 6, 5, 3.—
    * II.
    Transf., concr., a ( foreign) enemy of one's country, a public enemy; for the usual hostis (censured as a bombastic expression), Auct. Her. 4, 10, 15; cf. Amm. 21, 16, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > perduellio

  • 10 perduellio

    perduelliones rhH. — враги, неприятель
    2) государственная измена, государственное преступление C, L

    Латинско-русский словарь > perduellio

  • 11 perduellio

    1) государственное преступление, измена отечеству (1. 11 § 3 D. 3, 2. 1. 75 § 9 D. 31. 1. 1 § 3 D. 18, 16. 1. 31 § 4 D. 39, 5. 1. 11 D. 48, 4). 2) нападение, вторжение (1. 7 C. Th. 11, 31).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > perduellio

  • 12 duûmvir

    duûmvir u. duovir, virī, m., gew. im Plur. duovirī (duumvirī), ōrum, m. (in den besten Hdschrn. u. in Inschr. gew. II vir, II viri [ausgeschrieben duovir, Corp. inscr. Lat. 10, 1215: duomvir, Corp. inscr. Lat. 1, 1107: duumvir, Liv. 2, 42, 5; 6, 5, 8 u.ö. Spart. Hadr. 19, 1. Prisc. de accent. § 24; vgl. Osann ad Pompon. de orig. iur. not. p. 50. not. *]: Plur. heteroklit. duovires, Corp. inscr. Lat. 10, 6517), die Zweiherren, Duovirn, eine aus zwei Personen bestehende Behörde, Kommission, I) in Rom: duumviri perduellionis (od. qui de perduellione anquirant, creati), zwei Untersuchungsrichter (quaesitores) in Sachen der perduellio, in alter Zeit vom Könige, später vom Volke durch die Konsuln gewählt, Liv. 1, 26, 5 sqq.; 6, 20, 12, anders im Prozeß des C. Rabirius, Cic. Rab. perd. 4, 12. Vgl. Mommsen, Röm. Staatsr. 23, 318 ff.; Strafrecht S. 155 u. 587 ff. – B) duumviri sacrorum od. sacris faciundis, die die Aufsicht über die sibyllinischen Bücher sührende Behörde, Liv. 3, 10, 7; 5, 13, 6, später aus zehn Personen (decemviri sacrorum, Liv. 22, 10, 9), seit Sulla aus fünfzehn (quindecimviri, Lact. 1, 6, 13) bestehend. – C) duumviri aedi faciendae od. locandae od. dedicandae, eine in den Tribut-Komitien erwählte Kommission, um sowohl die Verakkordierung eines Tempelbaues als die Dedikation eines Heiligtums zu besorgen, Liv. 7, 28, 5; 22, 33, 8: im Sing., Liv. 2, 42, 5; 35, 41, 8; 40, 34, 5 sq. – D) duumviri navales, eine in den Tribut-Komitien gewählte Behörde, die nicht nur mit der Einrichtung und Ausrüstung der in einem einzelnen Fall zum Dienst bestimmten Kriegsschiffe, sondern auch mit der Führung derselben beauftragt wurde, Liv. 9, 30, 4; 40, 18, 8; 41, 1, 3: Sing. duumvir navalis, Liv. 40, 42, 8; 41, 1, 2. – II) in den röm. Munizipien u. Kolonien: duumviri od. duoviri (iuri dicundo), (in u. außer Italien) die beiden höchsten Magistratspersonen (mit den alten röm. Konsuln zu vergleichen u. wie diese meist nur auf ein Jahr aus dem Munizipal-Senate [decuriones] gewählt), die die Oberaufficht über die ganze städtische Verwaltung hatten, Präsidenten des Senates und oberste Stadtrichter waren, Cic. de lege agr. 2, 93 (II viri). Caes. b.c. 1, 30, 1: Sing. duovir, Corp. inscr. Lat. 10, 1268 u. 3865. Vgl. W. Liebenam Städtewesen S. 308 ff: dieselben stellten jedes fünfte Jahr die Bürgerlisten auf, dh. duoviri quinquennales gen., oft in Inschr., zB. Corp. inscr. Lat. 9, 3307 u. 10, 6074. (Apul. met. 10, 18 quinquennali magistratui fuerat destinatus.)

    lateinisch-deutsches > duûmvir

  • 13 maiestas

    māiestās, ātis, f. (maius, a, um), I) Größe, Hoheit, Erhabenheit, Ehrwürdigkeit, Würde, Majestät einer Gottheit od. hochgestellter Menschen, deorum, Cic.: divina, göttliche Majestät, Suet. – iudicum, Cic.: senatus, Liv. – patria, väterl. Autorität, Liv. – bes. die Hoheit od. Majestät des Staates, die entweder ein Monarch od. in einer Republik das Volk hat, regia, Caes.: ducis (des Kaisers), d.i. Se. Kaiserliche Majestät, Phaedr.: tua (zu Augustus), Hor.: capta (gefangene), eines Königs, Flor.: populi Romani, Cic.: maiestatem minuere, die Majestät des röm. Staates schmälern, die Hoheit, Ehre, Würde, das Ansehen des röm. Staates beeinträchtigen, Cic.: so auch deminutio maiestatis, Cic. – crimen maiestatis, der verletzten Majestät (Hoheit, Ehre, Würde, des Ansehens des röm. Volkes, während perduellio, Hochverrat, der die Existenz des Staates bedroht), Cic.: lex maiestatis, wegen der verletzten Majestät, Cic.: laesae maiestatis accusari, Sen.: maiestatis od. de maiestate damnari, maiestatis condemnari, Cic.: maiestatis reus, Suet.: videri maiestatem, als Hochverrat gelten, Tac.: iudicia maiestatis, Gerichte, die über Verbrechen gegen die Sicherheit od. Ehre (des röm. Volkes und später) des Kaisers urteilten, Suet. – II) übtr., übh. Ansehen, Würde, Vortrefflichkeit, Pracht, matronarum, Liv.: boum, Varro. – loci, Liv.: quanta in oratione m., Cic. – poet., Tyria m., tyrische Purpurpracht, Claud. laud. Stil. 1, 80.

    lateinisch-deutsches > maiestas

  • 14 Hochverrat

    Hochverrat, perduellio (gegen die Freiheit der Bürger und die öffentliche Sicherheit unternommene Feindseligkeit). – laesa maiestas (Beeinträchtigung der Würde u. des Ansehens, sowie der Ruhe des römischen Volks und der Obrigkeit, späterhin Verbrechen gegen die geheiligte Person des Fürsten selbst). – laesa res publica (Beeinträchtigung des Gemeinwesens durch Aufruhrstiftung etc.). – Zur Zeit des Freistaats bezeichneten die Römer, bes. die Redner, den »Hochverrat gegen den Staat« durch parricidium patriae od. durch das noch allgemeinere scelus (beide im Ggstz. zu pietas). – einen H. begehen, maiestatem (an jmd., alcis) minuere od. laedere; am Vaterlande, patriae parricidio obstringi od. se obstringere: etwas für H. am Staate erklären, alqd contra rem publicam factum esse decernere (vom Senate).

    deutsch-lateinisches > Hochverrat

  • 15 duûmvir

    duûmvir u. duovir, virī, m., gew. im Plur. duovirī (duumvirī), ōrum, m. (in den besten Hdschrn. u. in Inschr. gew. II vir, II viri [ausgeschrieben duovir, Corp. inscr. Lat. 10, 1215: duomvir, Corp. inscr. Lat. 1, 1107: duumvir, Liv. 2, 42, 5; 6, 5, 8 u.ö. Spart. Hadr. 19, 1. Prisc. de accent. § 24; vgl. Osann ad Pompon. de orig. iur. not. p. 50. not. *]: Plur. heteroklit. duovires, Corp. inscr. Lat. 10, 6517), die Zweiherren, Duovirn, eine aus zwei Personen bestehende Behörde, Kommission, I) in Rom: duumviri perduellionis (od. qui de perduellione anquirant, creati), zwei Untersuchungsrichter (quaesitores) in Sachen der perduellio, in alter Zeit vom Könige, später vom Volke durch die Konsuln gewählt, Liv. 1, 26, 5 sqq.; 6, 20, 12, anders im Prozeß des C. Rabirius, Cic. Rab. perd. 4, 12. Vgl. Mommsen, Röm. Staatsr. 23, 318 ff.; Strafrecht S. 155 u. 587 ff. – B) duumviri sacrorum od. sacris faciundis, die die Aufsicht über die sibyllinischen Bücher sührende Behörde, Liv. 3, 10, 7; 5, 13, 6, später aus zehn Personen (decemviri sacrorum, Liv. 22, 10, 9), seit Sulla aus fünfzehn (quindecimviri, Lact. 1, 6, 13) bestehend. – C) duumviri aedi faciendae od. locandae od. dedicandae, eine in den Tribut-Komitien erwählte Kommission, um sowohl die Verakkordierung eines Tempelbaues als die Dedikation eines Heiligtums zu besorgen, Liv. 7,
    ————
    28, 5; 22, 33, 8: im Sing., Liv. 2, 42, 5; 35, 41, 8; 40, 34, 5 sq. – D) duumviri navales, eine in den Tribut-Komitien gewählte Behörde, die nicht nur mit der Einrichtung und Ausrüstung der in einem einzelnen Fall zum Dienst bestimmten Kriegsschiffe, sondern auch mit der Führung derselben beauftragt wurde, Liv. 9, 30, 4; 40, 18, 8; 41, 1, 3: Sing. duumvir navalis, Liv. 40, 42, 8; 41, 1, 2. – II) in den röm. Munizipien u. Kolonien: duumviri od. duoviri (iuri dicundo), (in u. außer Italien) die beiden höchsten Magistratspersonen (mit den alten röm. Konsuln zu vergleichen u. wie diese meist nur auf ein Jahr aus dem Munizipal-Senate [decuriones] gewählt), die die Oberaufficht über die ganze städtische Verwaltung hatten, Präsidenten des Senates und oberste Stadtrichter waren, Cic. de lege agr. 2, 93 (II viri). Caes. b.c. 1, 30, 1: Sing. duovir, Corp. inscr. Lat. 10, 1268 u. 3865. Vgl. W. Liebenam Städtewesen S. 308 ff: dieselben stellten jedes fünfte Jahr die Bürgerlisten auf, dh. duoviri quinquennales gen., oft in Inschr., zB. Corp. inscr. Lat. 9, 3307 u. 10, 6074. (Apul. met. 10, 18 quinquennali magistratui fuerat destinatus.)

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > duûmvir

  • 16 maiestas

    māiestās, ātis, f. (maius, a, um), I) Größe, Hoheit, Erhabenheit, Ehrwürdigkeit, Würde, Majestät einer Gottheit od. hochgestellter Menschen, deorum, Cic.: divina, göttliche Majestät, Suet. – iudicum, Cic.: senatus, Liv. – patria, väterl. Autorität, Liv. – bes. die Hoheit od. Majestät des Staates, die entweder ein Monarch od. in einer Republik das Volk hat, regia, Caes.: ducis (des Kaisers), d.i. Se. Kaiserliche Majestät, Phaedr.: tua (zu Augustus), Hor.: capta (gefangene), eines Königs, Flor.: populi Romani, Cic.: maiestatem minuere, die Majestät des röm. Staates schmälern, die Hoheit, Ehre, Würde, das Ansehen des röm. Staates beeinträchtigen, Cic.: so auch deminutio maiestatis, Cic. – crimen maiestatis, der verletzten Majestät (Hoheit, Ehre, Würde, des Ansehens des röm. Volkes, während perduellio, Hochverrat, der die Existenz des Staates bedroht), Cic.: lex maiestatis, wegen der verletzten Majestät, Cic.: laesae maiestatis accusari, Sen.: maiestatis od. de maiestate damnari, maiestatis condemnari, Cic.: maiestatis reus, Suet.: videri maiestatem, als Hochverrat gelten, Tac.: iudicia maiestatis, Gerichte, die über Verbrechen gegen die Sicherheit od. Ehre (des röm. Volkes und später) des Kaisers urteilten, Suet. – II) übtr., übh. Ansehen, Würde, Vortrefflichkeit, Pracht, matronarum, Liv.: boum, Varro. – loci, Liv.: quanta in ora-
    ————
    tione m., Cic. – poet., Tyria m., tyrische Purpurpracht, Claud. laud. Stil. 1, 80.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > maiestas

  • 17 factio

    factĭo, ōnis, f. [id.].
    I.
    A making, doing, preparing (very rare):

    tabulae, quas is instituisset, cui testamenti factio nulla est,

    the right of making a will, Cic. Top. 11, 50; cf.:

    factionem testamenti habere,

    id. Fam. 7, 21:

    quae haec factio est?

    conduct, dealing, proceeding, Plaut. Rud. 5, 3, 15; id. Bacch. 4, 8, 2.—
    II.
    (Acc. to facio, II. B.; lit., a taking part or siding with any one; hence concr.) A company of persons associated or acting together, a class, order, sect, faction, party (syn.: pars, partes, causa, rebellio, perduellio, seditio).
    A.
    In gen. (rare): cum vostris nostra non est aequa factio;

    Affinitatem vobis aliam quaerite,

    i. e. family, rank, Plaut. Trin. 2, 4, 51; cf.:

    neque nos factione tanta, quanta tu, sumus,

    id. Cist. 2, 1, 17; id. Trin. 2, 4, 66; 90; 96; id. Aul. 2, 1, 45: utrimque factiones tibi pares, Cato ap. Charis. p. 198 P.: alia (medicorum) factio coepit in Sicilia, i. e. class or school, Plin. 29, 1, 4, § 5:

    est et alia magices factio, a Mose pendens,

    id. 30, 1, 2, § 11:

    lascivientium,

    Vulg. Amos, 6, 7.—
    B.
    In partic., a company of political adherents or partisans, a party, side, faction (class.;

    among the republican Romans usually with the odious accessory notion of oligarchical): in Gallia non solum in omnibus civitatibus atque in omnibus pagis partibusque, sed paene etiam in singulis domibus factiones sunt, earumque factionum principes sunt, qui, etc.,

    divisions, factions, Caes. B. G. 6, 11, 2 sq.:

    paucorum factione oppressus,

    id. B. C. 1, 22, 5; cf.:

    in qua (Scaevolae oratione) invidia incitatur in judicum et in accusatorum factionem,

    Cic. Brut. 44, 164:

    haec inter bonos amicitia, inter malos factio est,

    Sall. J. 31, 15:

    conspiratis factionum partibus,

    Phaedr. 1, 2, 4:

    per vim et factionem,

    Cic. Att. 7, 9, 4:

    triginta illorum consensus et factio,

    i. e. oligarchy, Cic. Rep. 1, 28; cf.:

    cum certi propter divitias aut genus aut aliquas opes rem publicam tenent, est factio: sed vocantur illi optimates,

    id. ib. 3, 14; 1, 44; cf.

    also: ut exsistat ex rege dominus, ex optimatibus factio, ex populo turba et confusio,

    id. ib. 1, 45:

    in factionis potestate,

    id. ib. 3, 32:

    principem factionis ad Philippum trahentium res,

    Liv. 32, 19, 2; Tac. H. 1, 13; Suet. Claud. 13.—
    2.
    Scenic t. t., a division, company, or party of charioteers at the Roman races (of which there were four, named after their colors:

    albata, prasina, russata, veneta),

    Suet. Calig. 55; id. Vit. 7; 14; id. Dom. 7; Inscr. Orell. 2593; cf. Fest. p. 86 Müll.; and Anthon's Dict. of Antiq. p. 256.—Also of pantomimes, Suet. Ner. 16; and:

    domini factionum = factionarii,

    id. ib. 5; 22; Lampr. Com. 16.

    Lewis & Short latin dictionary > factio

  • 18 hostis

    hostis (also fos-), is, comm. [Sanscr. root ghas-, to eat, consume, destroy; Germ. Gast; cf. also hasta], a stranger, foreigner; afterwards transf., an enemy (cf.:

    adversarius, inimicus, perduellis): equidem etiam illud animadverto, quod qui proprio nomine perduellis esset, is hostis vocaretur, lenitate verbi rei tristitiam mitigatam. Hostis enim apud majores nostros is dicebatur, quem nunc peregrinum dicimus... quamquam id nomen durius effecit jam vetustas: a peregrino enim recessit et proprie in eo qui arma contra ferret remansit,

    Cic. Off. 1, 12, 37; cf. Varr. L. L. 5, § 3 Müll.: hostis apud antiquos peregrinus dicebatur, et qui nunc hostis perduellio, Paul. ex Fest. p. 102 P.—
    II.
    An enemy in arms or of one's country (opp. inimicus, a private enemy, or one who is inimically disposed).
    A.
    Lit.:

    qui (Pompeius) saepius cum hoste conflixit quam quisquam cum inimico concertavit,

    Cic. de Imp. Pomp. 10, 28; cf.:

    omnes nos statuit ille quidem non inimicos sed hostes,

    id. Phil. 11, 1, 3;

    opp. inimicus,

    Curt. 7, 10 (v. also the foll.):

    debent oratori sic esse adversariorum nota consilia, ut hostium imperatori,

    Quint. 12, 1, 35:

    legiones hostium,

    Plaut. Am. prol. 136:

    hostes nefarios prostravit,

    Cic. Phil. 14, 10, 27:

    (bellum) compellere intra hostium moenia,

    id. Rep. 1, 1:

    vita ex hostium telis servata,

    id. ib. 1, 3:

    adventus hostium,

    id. ib. 2, 3:

    ut eam (probitatem) vel in eis quos numquam vidimus, vel, quod majus est, in hoste etiam diligamus,

    id. Lael. 9, 29:

    hostem rapinis prohibere,

    Caes. B. G. 1, 15, 4:

    quando hostis alienigena terrae Italiae bellum intulisset,

    Liv. 29, 10, 5:

    servit Hispanae vetus hostis orae Cantaber sera domitus catena,

    Hor. C. 3, 8, 21:

    terra marique victus hostis,

    id. Epod. 9, 27 et saep.:

    inimicis quoque et hostibus ea indigna videri,

    Cic. Inv. 1, 54, 105; cf.:

    inimicus, hostis esset, tanta contumelia accepta,

    id. Verr. 2, 2, 24, § 58:

    sibi inimicus atque hostis,

    id. Fin. 5, 10, 29:

    horum omnium communis hostis praedoque,

    id. Verr. 2, 2, 6, § 17:

    tam dis hominibusque hostis,

    id. Phil. 2, 26, 64; id. Att. 15, 21, 1:

    Cn. Pompeius auctor et dux mei reditus, illius (Clodii) hostis,

    id. Mil. 15, 39:

    acer Bupalo hostis (Hipponax),

    Hor. Epod. 6, 14:

    fas est et ab hoste doceri,

    Ov. M. 4, 428:

    di meliora piis erroremque hostibus illum!

    Verg. G. 3, 513; cf. Ov. H. 16, 219; id. Am. 2, 10, 16; id. F. 3, 494; id. P. 4, 6, 35:

    quam (aquam) hostis hosti commodat,

    Plaut. Rud. 2, 4, 21.— In fem.:

    hostis est uxor, invita quae ad virum nuptum datur,

    Plaut. Stich. 1, 2, 83:

    nupta meretrici hostis est,

    Ter. Hec. 5, 2, 23:

    ut, quo die captam hostem vidisset, eodem matrimonio junctam acciperet,

    Liv. 30, 14, 2:

    cum certa videbitur hostis,

    Ov. A. A. 2, 461; id. H. 6, 82; Prop. 1, 4, 18:

    ille uxorem, tu hostem luges,

    Curt. 4, 11, 4.—
    B.
    Transf., of animals or things ( poet. and in post-Aug. prose):

    qualem ministrum fulminis alitem... in ovilia Demisit hostem vividus impetus,

    Hor. C. 4, 4, 10; Ov. F. 1, 359:

    rhinoceros genitus hostis elephanto,

    Plin. 8, 20, 29, § 71.—Of a chessman:

    unus cum gemino calculus hoste perit,

    Ov. A. A. 3, 358:

    fac, pereat vitreo miles ab hoste tuus,

    id. ib. 2, 208:

    rerum ipsa natura non parens sed noverca fuerit, si facultatem dicendi sociam scelerum, adversam innocentiae, hostem veritatis invenit,

    Quint. 12, 1, 2:

    illa vero vitiosissima, quae jam humanitas vocatur, studiorum perniciosissima hostis,

    id. 2, 2, 10 —
    2.
    Of an adversary in a suit, in a parody of the law of the Twelve Tables:

    si status condictus cum hoste intercedit dies,

    Plaut. Curc. 1, 1, 5; cf. also Gell. 16, 4, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > hostis

  • 19 perduellis

    per-dŭellis, is ( gen. plur. perduellūm, Att. ap. Non. 22, 15, or Trag. Rel. p. 238 Rib.; abl. perdvellibus, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 49 Müll., or p. 146 Vahl.), m. [per-duellum, i. e. bellum], a public enemy, an enemy actually waging war against a country (mostly anteclass. for the class. hostis):

    quos nos hostes appellamus, eos veteres perduelles appellabant, per eam adjectionem indicantes, cum quibus bellum esset,

    Dig. 50, 16, 234:

    equidem illud etiam animadverto, quod qui proprio nomine perduellis esset, is hostis vocaretur, lenitate verbi tristitiam rei mitigante,

    Cic. Off. 1, 12, 37; Varr. L. L. 5, § 3 Müll.:

    apud Ennium perduelles dicuntur hostes,

    Varr. L. L. 7, § 49 ib.: perduelles superati, S. C. ap. Liv. 45, 16, 7:

    pirata non est ex perduellium numero, sed communis hostis omnium,

    Cic. Off. 3, 29, 107; Liv. 25, 12; 36, 2; Plaut. Am. 1, 1, 94; id. Cist. 1, 3, 53; Amm. 26, 7 sq.; 29, 5.—
    II.
    Transf., a private enemy, an enemy, = inimicus (Plautin.), Plaut. Ps. 2, 1, 8; cf. id. ib. 15.— Perduellis seems never to mean traitor to one's country (cf. perduellio); in this sense parricida is used instead.

    Lewis & Short latin dictionary > perduellis

  • 20 DISLOYALTY

    [N]
    INFIDELITAS (-ATIS) (F)
    PERFIDIA (-AE) (F)
    IMPIETAS (-ATIS) (F)
    INPIETAS (-ATIS) (F)
    PERDUELLIO (-ONIS) (F)

    English-Latin dictionary > DISLOYALTY

См. также в других словарях:

  • Perduellio — (lat. per duellum, dt. Hochverrat) ist im römischen Strafrecht die Bezeichnung für feindliche Handlungen insbesondere von Amtsinhabern gegen das römische Gemeinwesen. Der genaue Straftatbestand ist unklar, die Taten gegen das Gemeinwesen werden… …   Deutsch Wikipedia

  • Perduellio —    • Perduellĭo          (из per очень и duellis враг, собственно, сильная вражда), обозначает враждебные отношения гражданина против своего отечества, выражающиеся или в агитации против государственного устройства или в союзе с внешним врагом… …   Реальный словарь классических древностей

  • Perduellio — Saltar a navegación, búsqueda El perduellio era, en tiempos de la Antigua Roma, un término jurídico equivalente a la actual alta traición. Se utilizaba cuando un general cometía una ofensa militar, como rebelarse contra el Estado. Los casos de… …   Wikipedia Español

  • Perduëllio — (lat.), im römischen Rechte das Verbrechen des Verrats am Vaterland …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Perduellio — Perduellio, lat., s. Hochverrath …   Herders Conversations-Lexikon

  • Perduellio — In the early days of Ancient Rome, perduellio was the term for the capital offense of high treason. It was set down plainly in the Law of the Twelve Tables as thus: The Law of the Twelve Tables orders that he who has stirred up an enemy or who… …   Wikipedia

  • perduellio — /pard(y)uwel(i)yow/ In Roman law, hostility or enmity towards the Roman republic; traitorous conduct on the part of a citizen, subversive of the authority of the laws or tending to overthrow the government …   Black's law dictionary

  • perduellio — (Civil law.) Treason; a hostile attempt against the state …   Ballentine's law dictionary

  • Hochverrath — (Crimen perduellionis, Perduellio, bei den Römern auch Crimen majestatis), das Verbrechen, welches dadurch begangen wird, daß Jemand gegen den Staat Etwas in der Absicht unternimmt, um denselben auf eine unerlaubte Weise in seiner… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Law of majestas — The Law of Majestas, or lex maiestas, refers to any one of several ancient Roman laws (leges maiestatis) throughout the republican and Imperial periods dealing with crimes against the Roman people, state, or Emperor. In Roman law the offences… …   Wikipedia

  • СУДОПРОИЗВОДСТВО —    • Iudicium,          процесс.          a) Аттическое (ср. Meier Schömann, der attische Process, 1824, вновь изд. Липсиусом, 1883; E. Platner, Beiträge zur Kenntniss des attischen Rechts, 1820 и der Process und die Klagen bei den Attikern, 1824 …   Реальный словарь классических древностей

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»