Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Palilia

  • 1 Palilia

    Palīlia, ium и ōrum n. [ Pales ]
    Палилии, сельский пастушеский праздник, справлявшийся 21 апреля, в годовщину основания Рима Vr, C, O

    Латинско-русский словарь > Palilia

  • 2 Palilia

    Pălīlĭa, ĭum, v. Palilis, II.

    Lewis & Short latin dictionary > Palilia

  • 3 palilia

    Feast (pl.) of Pales (tutelary deity of sheep and herds) on 21 April

    Latin-English dictionary > palilia

  • 4 Pales

    Palēs, is, f. (zu opilio), eine der dunkeln altitalischen Feldgottheiten, die gute Bergweide gab (dah. montana, Nemes. ecl. 2, 55) und mit Inuus das große und kleinere Vieh vor Seuchen und Raubtieren schützte und es befruchtete (Ov. fast. 4, 747–774. Arnob. 3, 23); gewöhnlich als Hirtengöttin in Tempeln verehrt (pastoria, Flor. 1, 20, 2) und von Hirten unter Bäumen aufgestellt, Tibull. 2, 5, 28: nach einigen männlichen Geschlechts, Jupiters Sohn, Diener u. Meier, Mart. Cap. 1. § 50. Varro b. Serv. Verg. georg. 3, 1. Arnob. 3, 40. – lux Palis od. sacra Palis = Palilia (s. unten), Ov. fast. 4, 640 u. 820. – Dav. Palīlis, e, zur Pales gehörig, flamma, das Strohfeuer am Feste der Pales (s. unten), Ov.: festa Palilia, Tibull. u. Ov.: u. bl. Palilia (gew. Parilia geschr., s. Georges Lexik. der Lat. Wortf. S. 487), ium, n., die Palilien, ein ländliches Reinigungsfest zu Ehren der Pales, das am 21. April, dem Tage der Gründung Roms durch Hirten, gefeiert wurde. Nach vollbrachtem Opfer zündete man Haufen von Stroh od. Heu in Reihen an, trieb das Vieh hindurch u. die Hirten selbst sprangen dann nach, Varro, Cic. u.a. – u. dav. Palīlicius (Parīlicius), a, um, zu den Palilien gehörig, sidus, die Hyaden, weil sie am Feste Palilia in der Abenddämmerung verschwanden, Plin. 18, 247.

    lateinisch-deutsches > Pales

  • 5 Pales

    Palēs, is, f. (zu opilio), eine der dunkeln altitalischen Feldgottheiten, die gute Bergweide gab (dah. montana, Nemes. ecl. 2, 55) und mit Inuus das große und kleinere Vieh vor Seuchen und Raubtieren schützte und es befruchtete (Ov. fast. 4, 747-774. Arnob. 3, 23); gewöhnlich als Hirtengöttin in Tempeln verehrt (pastoria, Flor. 1, 20, 2) und von Hirten unter Bäumen aufgestellt, Tibull. 2, 5, 28: nach einigen männlichen Geschlechts, Jupiters Sohn, Diener u. Meier, Mart. Cap. 1. § 50. Varro b. Serv. Verg. georg. 3, 1. Arnob. 3, 40. – lux Palis od. sacra Palis = Palilia (s. unten), Ov. fast. 4, 640 u. 820. – Dav. Palīlis, e, zur Pales gehörig, flamma, das Strohfeuer am Feste der Pales (s. unten), Ov.: festa Palilia, Tibull. u. Ov.: u. bl. Palilia (gew. Parilia geschr., s. Georges Lexik. der Lat. Wortf. S. 487), ium, n., die Palilien, ein ländliches Reinigungsfest zu Ehren der Pales, das am 21. April, dem Tage der Gründung Roms durch Hirten, gefeiert wurde. Nach vollbrachtem Opfer zündete man Haufen von Stroh od. Heu in Reihen an, trieb das Vieh hindurch u. die Hirten selbst sprangen dann nach, Varro, Cic. u.a. – u. dav. Palīlicius (Parīlicius), a, um, zu den Palilien gehörig, sidus, die Hyaden, weil sie am Feste Palilia in der Abenddämmerung verschwanden, Plin. 18, 247.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Pales

  • 6 Palilicius

    Pălīlīcĭus, a, um, adj. [Palilia], of or belonging to the Palilia, Palilian: Palilicium sidus, the Hyades, because they vanished in the evening twilight on the festival of the Palilia, Plin. 18, 26, 66, § 247.

    Lewis & Short latin dictionary > Palilicius

  • 7 Palilicius

    Латинско-русский словарь > Palilicius

  • 8 posco

    posco, ĕre, pŏposci (arch. peposci) - tr. - [st2]1 [-] demander avec autorité, réclamer, exiger, requérir, revendiquer. [st2]2 [-] appeler (qqn), citer en justice, accuser, poursuivre; provoquer (au combat), défier. [st2]3 [-] demander, s'informer, s'enquérir de, interroger. [st2]4 [-] demander ou offrir un prix (dans une enchère), renchérir. [st2]5 [-] prier, demander humblement, solliciter, invoquer, implorer, supplier.    - poscere ut: réclamer que.    - poscere aliquid aliquem (poscere aliquid ab aliquo): réclamer qqch à qqn, exiger qqch de qqn.    - parentes pretium pro sepulturâ liberum poscere, Cic. Verr. 2.1.3.§ 7: réclamer de l'argent aux parents pour la sépulture de leurs enfants.    - poscere filiam uxorem sibi, Plaut.: demander une fille en mariage.    - poscere aspiciendum, Cic.: demander à voir.    - peccatis veniam poscere, Hor. S. 1, 3, 75: implorer le pardon de ses fautes.    - poscor aliquid (poét. ou post-class.): on me demande qqch.    - poscor Palilia, Ov.: on me demande de chanter les fêtes de Palès.    - tua numina posco, Virg. En. 1, 666: j'invoque ta divinité.
    * * *
    posco, ĕre, pŏposci (arch. peposci) - tr. - [st2]1 [-] demander avec autorité, réclamer, exiger, requérir, revendiquer. [st2]2 [-] appeler (qqn), citer en justice, accuser, poursuivre; provoquer (au combat), défier. [st2]3 [-] demander, s'informer, s'enquérir de, interroger. [st2]4 [-] demander ou offrir un prix (dans une enchère), renchérir. [st2]5 [-] prier, demander humblement, solliciter, invoquer, implorer, supplier.    - poscere ut: réclamer que.    - poscere aliquid aliquem (poscere aliquid ab aliquo): réclamer qqch à qqn, exiger qqch de qqn.    - parentes pretium pro sepulturâ liberum poscere, Cic. Verr. 2.1.3.§ 7: réclamer de l'argent aux parents pour la sépulture de leurs enfants.    - poscere filiam uxorem sibi, Plaut.: demander une fille en mariage.    - poscere aspiciendum, Cic.: demander à voir.    - peccatis veniam poscere, Hor. S. 1, 3, 75: implorer le pardon de ses fautes.    - poscor aliquid (poét. ou post-class.): on me demande qqch.    - poscor Palilia, Ov.: on me demande de chanter les fêtes de Palès.    - tua numina posco, Virg. En. 1, 666: j'invoque ta divinité.
    * * *
        Posco, poscis, poposci, poscitum, pen. corr. poscere. Varro. Demander chose juste et honneste.
    \
        Reum poscere. Liu. Accuser aucun.
    \
        Veniam deos poscere. Virgil. Demander et requerir pardon à Dieu.
    \
        Ludis neminem poscunt. Plaut. Ils ne provoquent et n'assaillent personne à jouer.
    \
        In praelia poscere. Virgil. Provoquer, Presenter le combat.
    \
        Poscere maioribus poculis. Cic. Boire l'un à l'autre à grands traicts.
    \
        Poscere aliquem clamore. Plaut. Crier apres aucun.
    \
        Vbi res poscit. Plin. Où la chose le requiert.
    \
        Ad quos se celeriter, quum vsus poscit, recipiunt. Caesar. Quand il en est besoing.

    Dictionarium latinogallicum > posco

  • 9 Palilis

    Pălīlis, e, adj. [Pales], of or belonging to Pales:

    flamma Palilis,

    a fire of straw and hay, over which the rustics leaped at the feast of Pales, Ov. F. 4, 798:

    festa Palilia,

    id. M. 14, 774; Tib. 2, 5, 87.—Also as subst.:
    II.
    Pălīlĭa, ĭum (euphon. collat. form Părīlĭa, Varr. R. R. 2, 1, 9; Col. 7, 3, 11; Plin. 19, 5, 24, § 69 et saep.; cf. Prob. ad Verg. G. 3 init.; Charis. p. 43 P.; Mar. Vict. p. 2470 P.), n., the feast of Pales, the shepherd festival, celebrated on the 21st of April, the anniversary of the foundation of Rome, Varr. L. L. 6, 3, 15; Cic. Div. 2, 47, 98; cf. also Ov. F. 4, 721; Tib. 2, 5, 89:

    Parilia,

    Prop. 5, 1, 19; 5, 4, 75; Pers. 1, 72; Serv. Verg. G. 3 init.; Fest. p. 236 Müll.—Hence, Părīlīcĭus, a, um, occurring at the time of the Parilia, Plin. 18, 26, 66, § 247.

    Lewis & Short latin dictionary > Palilis

  • 10 Parilicius

    Pălīlis, e, adj. [Pales], of or belonging to Pales:

    flamma Palilis,

    a fire of straw and hay, over which the rustics leaped at the feast of Pales, Ov. F. 4, 798:

    festa Palilia,

    id. M. 14, 774; Tib. 2, 5, 87.—Also as subst.:
    II.
    Pălīlĭa, ĭum (euphon. collat. form Părīlĭa, Varr. R. R. 2, 1, 9; Col. 7, 3, 11; Plin. 19, 5, 24, § 69 et saep.; cf. Prob. ad Verg. G. 3 init.; Charis. p. 43 P.; Mar. Vict. p. 2470 P.), n., the feast of Pales, the shepherd festival, celebrated on the 21st of April, the anniversary of the foundation of Rome, Varr. L. L. 6, 3, 15; Cic. Div. 2, 47, 98; cf. also Ov. F. 4, 721; Tib. 2, 5, 89:

    Parilia,

    Prop. 5, 1, 19; 5, 4, 75; Pers. 1, 72; Serv. Verg. G. 3 init.; Fest. p. 236 Müll.—Hence, Părīlīcĭus, a, um, occurring at the time of the Parilia, Plin. 18, 26, 66, § 247.

    Lewis & Short latin dictionary > Parilicius

  • 11 Palilis

    Palīlis, e [ Pales ]
    flamma P. O — костёр из соломы, через который прыгали во время Palilia (см.)

    Латинско-русский словарь > Palilis

  • 12 Parilia

    Parīlia, ium n. v. l. = Palilia

    Латинско-русский словарь > Parilia

  • 13 natalis

    nātālis, e (natus, ūs), zur Geburt gehörig, I) adi.: A) Geburts-, dies, Cic., od. (poet.) lux, Ov.: diem natalem suum agere (feiern) quotannis, Cic.: alcis diem natalem celebrare, Tac.: mi hodie est natalis dies, heute ist mein Geburtstag, Plaut.: Ggstz. certumst mihi hunc emortualem (Sterbetag) facere ex natali die, Plaut. Pseud. 1237. – n. dies reditus mei, der Jahrestag meiner Rückkehr aus der Verbannung, Cic.: n. dies huius urbis, der Errettung von der katilinarischen Verschwörung, Cic.: n. dies coloniae, Stiftungstag, Cic.: u. n. dies collegii, Inscr. – n. hora, Hor.: tempus, Ov.: humus od. solum, Geburtsort, Vaterland, Heimat, Ov. u. Sen.: astrum, Hor.: Iuno, Vorsteherin der Geburt, Tibull. – B) angeboren, morbus, Manil.: sterilitas, Colum.: decus, Val. Flacc. – II) subst.: A) nātālis, is, m., 1) Sing.: a) der Geburtsort, Delos natalis Apollinis, Hor. – b) der Geburtsgott, Geburtsgenius, Tibull. u. Ov. – c) der Geburtstag, Cic. u.a.: natalem alcis celebrare, publice celebrare, Suet.: debemus natales tuos perinde ac nostros celebrare, Plin. ep.: poet. sex mihi natales (Jahre) ierant, Ov.: natalis Romae, das Fest Palilia, das jährlich zum Andenken an die Erbauung Roms gefeiert wurde, Ov.: Minervae, da sie zum ersten Male einen Tempel erhielt, Ov.: natalis adoptionis, Jahrestag, Spart.: natali urbis DCXXXIII, im Jahre 633 der Stadt, Plin. – d) die Entstehung, Geburt von Menschen, nat. praeposterus, die verkehrte Geburt (Fußgeburt), Plin. 7, 46: erepto natale, der Quelle des Daseins, Lucan. 7, 391: dies natalis sui, Geburtstag, ICt. u. Eccl. (s. Rönsch Itala 104, der fälschlich einen Nomin. natale annimmt): tantarum arborum, Keim, Plin. 17, 73. – 2) Plur. nātālēs, ium, m., a) die Geburt, natalium periti, Nativitätssteller, Sen.: übtr., die Geburt, Entstehung, adamantis, Plin. – b) die Geburt, der Stand der Geburt, die Familie, natalium splendor, Plin. ep.: mulier natalibus clara, Ov.: homo claris natalibus, Tac.: praeter aetatem atque natales (vornehme Familie), Suet.: natalibus suis restitui od. reddi, in die Geburtsrechte wieder eingesetzt werden, ICt.: so auch de agnoscendis liberis restituendisque natalibus, Plin. ep. – B) nātāle, is, n., a) die Entstehung, par et aequa vum natale naturae et temporis, Chalcid. Tim. 23. p. 89, 1 Wr. – b) der Geburtsort, Plin. 4, 25. – / Abl. gew. natali; selten natale, Lucan. 7, 391. Itala Matth. 14, 6. Corp. inscr. Lat. 9, 2226 u. 14, 2795 u.a. (vgl. Neue-Wagener Formenl.3 1, 346.

    lateinisch-deutsches > natalis

  • 14 posco

    pōsco, popōscī, ere (statt *porc-sco zu pre-cor, altind. prochā, Frage, Erkundigung, ahd. forsca, Forschung, Frage), etw. haben wollen, ausbitten, verlangen, fordern, I) im allg.: a) v. Pers.: α) m. Acc. od. absol.: argentum, Cic.: pugnam, Liv.: m. Dat. eth., filiam alcis sibi uxorem, Plaut.: audaciae partes sibi, Cic. – ad exitium posci, Tac. – absol., incipiunt postulare, poscere, minari, Cic.: poscit, dandum est, Cic. – β) m. Acc. u. ab u. Abl.: munus ab alqo, litteras ab alqo, Cic.: tutorem ab alqo, Suet. – γ) m. dopp. Acc.: tota milia decem me poposcit, Catull.: magistratum Sicyonium nummos poposcit, Cic.: quinque talenta poscit te mulier, Hor.: ferociter pro se quisque signum duces poscere, Liv.: sagmina te, rex, posco, Liv.: quousque poscemus aliquid deos, Sen. – dah. Passiv poscor, man verlangt, fordert von mir, m. Acc. rei od. absol., poscor meum Laelapa, Ov.: aegre passus, quod rationem pecuniae praedaticiae posceretur, Gell.: segetes alimentaque debita poscebatur humus, Ov. met. 1, 137: absol., poscimur, ich werde verlangt, muß jetzt erscheinen, Ov. met. 2, 144. – bei Dichtern oft vom Aufgefordertwerden zum Gesange, Apollo poscitur verba, Prop.: poscor Palilia, Ov.: poscimur Aonides, Ov. met. 5, 333: so auch poscimur, Hor. carm. 1, 32, 1. – δ) m. folg. ut u. Konj., Cic. fr., Tac. u. Iuven. – ε) m. folg. Acc. u. Infin., ereptumque dolo reddi sibi poscit honorem, Verg.: delubra vestra tueri poscimus, Ov.: te morari posco inter voluptates, Sen. rhet. – b) übtr., v. Lebl., etw. fordern, erfordern, erheischen, quod res poscere videbatur, Caes.: cum tempus posceret, Nep. – II) insbes.: A) etwas so u. so hoch bieten, a) vom Verkäufer = licere, einen gewissen Preis für etwas fordern, tanti quanti poscit, vin tanti illam emi? Plaut. merc. 490: pro reliquis (libris) idem pretium poposcit, Varro bei Lact. 1, 6, 10. – b) v. Käufer, etw. um den und den Preis fordern, kaufen wollen, qui cenā poscit? Plaut.: quinquagenis talentis opera effecta p., Plin. – B) jmd. vor Gericht fordern, accusant ii, quos populus poscit, Cic.: dictatorem p. reum, Liv. – C) jmds. Auslieferung fordern, um ihn zur Strafe zu ziehen, huius tantae cladis auctor Annibal poscitur, Flor. 2, 6, 7: poscimur, o socii! Sil. 2, 44: nec poscitur auctor, Sil. 4, 32: poscendum poenae iuvenem iubebat, Sil. 1, 677. – D) jmd. zum Kampfe herausfordern, alqm in proelia, Verg. – u. mit Acc. des Kampfes, zum Kampfe auffordern, acies, Verg.: proelia, Lucan. – absol. übtr., poscunt maioribus poculis, fordern einander heraus, Cic. II Verr. 1, 66. – E) anhalten um ein Mädchen, tibi permitto, posce, duce, Plaut. trin. 384 (vgl. 386): sine dote posco tuam sororem filio, Plaut. trin. 499: m. dopp. Acc., tuam sororem uxorem posco filio, Plaut. trin. 450. – F) forschen, fragen, etwas zu wissen verlangen, causas, Verg.: quae sit sententia, posco, Verg. – G) rufen, 1) im allg.: clamore hominem posco, Plaut.: gemitu Alciden, Sen. poët.: dah. poscor Olympo, der Himmel ruft mich (zum Kampf), Verg. – 2) insbes., anrufen, supplex tua numina posco, Verg.: terrena numina poscit, Ov. – / Archaist. Perf. pepōscī, Val. Antias b. Gell. 6 (7), 9, 9.

    lateinisch-deutsches > posco

  • 15 natalis

    nātālis, e (natus, ūs), zur Geburt gehörig, I) adi.: A) Geburts-, dies, Cic., od. (poet.) lux, Ov.: diem natalem suum agere (feiern) quotannis, Cic.: alcis diem natalem celebrare, Tac.: mi hodie est natalis dies, heute ist mein Geburtstag, Plaut.: Ggstz. certumst mihi hunc emortualem (Sterbetag) facere ex natali die, Plaut. Pseud. 1237. – n. dies reditus mei, der Jahrestag meiner Rückkehr aus der Verbannung, Cic.: n. dies huius urbis, der Errettung von der katilinarischen Verschwörung, Cic.: n. dies coloniae, Stiftungstag, Cic.: u. n. dies collegii, Inscr. – n. hora, Hor.: tempus, Ov.: humus od. solum, Geburtsort, Vaterland, Heimat, Ov. u. Sen.: astrum, Hor.: Iuno, Vorsteherin der Geburt, Tibull. – B) angeboren, morbus, Manil.: sterilitas, Colum.: decus, Val. Flacc. – II) subst.: A) nātālis, is, m., 1) Sing.: a) der Geburtsort, Delos natalis Apollinis, Hor. – b) der Geburtsgott, Geburtsgenius, Tibull. u. Ov. – c) der Geburtstag, Cic. u.a.: natalem alcis celebrare, publice celebrare, Suet.: debemus natales tuos perinde ac nostros celebrare, Plin. ep.: poet. sex mihi natales (Jahre) ierant, Ov.: natalis Romae, das Fest Palilia, das jährlich zum Andenken an die Erbauung Roms gefeiert wurde, Ov.: Minervae, da sie zum ersten Male einen Tempel erhielt, Ov.: natalis adoptionis, Jahrestag, Spart.: natali urbis DCXXXIII, im Jahre
    ————
    633 der Stadt, Plin. – d) die Entstehung, Geburt von Menschen, nat. praeposterus, die verkehrte Geburt (Fußgeburt), Plin. 7, 46: erepto natale, der Quelle des Daseins, Lucan. 7, 391: dies natalis sui, Geburtstag, ICt. u. Eccl. (s. Rönsch Itala 104, der fälschlich einen Nomin. natale annimmt): tantarum arborum, Keim, Plin. 17, 73. – 2) Plur. nātālēs, ium, m., a) die Geburt, natalium periti, Nativitätssteller, Sen.: übtr., die Geburt, Entstehung, adamantis, Plin. – b) die Geburt, der Stand der Geburt, die Familie, natalium splendor, Plin. ep.: mulier natalibus clara, Ov.: homo claris natalibus, Tac.: praeter aetatem atque natales (vornehme Familie), Suet.: natalibus suis restitui od. reddi, in die Geburtsrechte wieder eingesetzt werden, ICt.: so auch de agnoscendis liberis restituendisque natalibus, Plin. ep. – B) nātāle, is, n., a) die Entstehung, par et aequa vum natale naturae et temporis, Chalcid. Tim. 23. p. 89, 1 Wr. – b) der Geburtsort, Plin. 4, 25. – Abl. gew. natali; selten natale, Lucan. 7, 391. Itala Matth. 14, 6. Corp. inscr. Lat. 9, 2226 u. 14, 2795 u.a. (vgl. Neue-Wagener Formenl.3 1, 346.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > natalis

  • 16 pastorius

    pāstōrius, a, um (pastor), zum Hirten gehörig, Hirten-, pellis, Hirtenpelz, Ov.: sacra, die Palilien (s. Palilia unter Pales), Ov.: ille p. populus, Hirtenvolk, Flor.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pastorius

  • 17 posco

    pōsco, popōscī, ere (statt *porc-sco zu pre-cor, altind. prochā, Frage, Erkundigung, ahd. forsca, Forschung, Frage), etw. haben wollen, ausbitten, verlangen, fordern, I) im allg.: a) v. Pers.: α) m. Acc. od. absol.: argentum, Cic.: pugnam, Liv.: m. Dat. eth., filiam alcis sibi uxorem, Plaut.: audaciae partes sibi, Cic. – ad exitium posci, Tac. – absol., incipiunt postulare, poscere, minari, Cic.: poscit, dandum est, Cic. – β) m. Acc. u. ab u. Abl.: munus ab alqo, litteras ab alqo, Cic.: tutorem ab alqo, Suet. – γ) m. dopp. Acc.: tota milia decem me poposcit, Catull.: magistratum Sicyonium nummos poposcit, Cic.: quinque talenta poscit te mulier, Hor.: ferociter pro se quisque signum duces poscere, Liv.: sagmina te, rex, posco, Liv.: quousque poscemus aliquid deos, Sen. – dah. Passiv poscor, man verlangt, fordert von mir, m. Acc. rei od. absol., poscor meum Laelapa, Ov.: aegre passus, quod rationem pecuniae praedaticiae posceretur, Gell.: segetes alimentaque debita poscebatur humus, Ov. met. 1, 137: absol., poscimur, ich werde verlangt, muß jetzt erscheinen, Ov. met. 2, 144. – bei Dichtern oft vom Aufgefordertwerden zum Gesange, Apollo poscitur verba, Prop.: poscor Palilia, Ov.: poscimur Aonides, Ov. met. 5, 333: so auch poscimur, Hor. carm. 1, 32, 1. – δ) m. folg. ut u. Konj., Cic. fr., Tac. u. Iuven. – ε) m. folg. Acc. u. Infin., er-
    ————
    eptumque dolo reddi sibi poscit honorem, Verg.: delubra vestra tueri poscimus, Ov.: te morari posco inter voluptates, Sen. rhet. – b) übtr., v. Lebl., etw. fordern, erfordern, erheischen, quod res poscere videbatur, Caes.: cum tempus posceret, Nep. – II) insbes.: A) etwas so u. so hoch bieten, a) vom Verkäufer = licere, einen gewissen Preis für etwas fordern, tanti quanti poscit, vin tanti illam emi? Plaut. merc. 490: pro reliquis (libris) idem pretium poposcit, Varro bei Lact. 1, 6, 10. – b) v. Käufer, etw. um den und den Preis fordern, kaufen wollen, qui cenā poscit? Plaut.: quinquagenis talentis opera effecta p., Plin. – B) jmd. vor Gericht fordern, accusant ii, quos populus poscit, Cic.: dictatorem p. reum, Liv. – C) jmds. Auslieferung fordern, um ihn zur Strafe zu ziehen, huius tantae cladis auctor Annibal poscitur, Flor. 2, 6, 7: poscimur, o socii! Sil. 2, 44: nec poscitur auctor, Sil. 4, 32: poscendum poenae iuvenem iubebat, Sil. 1, 677. – D) jmd. zum Kampfe herausfordern, alqm in proelia, Verg. – u. mit Acc. des Kampfes, zum Kampfe auffordern, acies, Verg.: proelia, Lucan. – absol. übtr., poscunt maioribus poculis, fordern einander heraus, Cic. II Verr. 1, 66. – E) anhalten um ein Mädchen, tibi permitto, posce, duce, Plaut. trin. 384 (vgl. 386): sine dote posco tuam sororem filio, Plaut. trin. 499: m. dopp. Acc., tuam sororem uxorem posco filio, Plaut. trin. 450. – F) forschen, fragen, etwas zu
    ————
    wissen verlangen, causas, Verg.: quae sit sententia, posco, Verg. – G) rufen, 1) im allg.: clamore hominem posco, Plaut.: gemitu Alciden, Sen. poët.: dah. poscor Olympo, der Himmel ruft mich (zum Kampf), Verg. – 2) insbes., anrufen, supplex tua numina posco, Verg.: terrena numina poscit, Ov. – Archaist. Perf. pepōscī, Val. Antias b. Gell. 6 (7), 9, 9.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > posco

  • 18 pāstōrius

        pāstōrius adj.    [pastor], of a herdsman, of a shepherd: pellis, O.: sacra, the Palilia, O.

    Latin-English dictionary > pāstōrius

  • 19 concino

    con-cĭno, cĭnŭi, no sup., 3, v. n. and a. [cano].
    I.
    Neutr., to sing, play, or sound together, in concert or harmoniously (class.).
    A.
    Prop.:

    ubi (chorus) certis numeris ac pedibus velut facta conspiratione consensit atque concinuit,

    Col. 12, 2, 4:

    concinere tragoedo pronuntianti,

    to accompany, Suet. Calig. 54:

    cornua ac tubae concinuere,

    Tac. A. 1, 68; cf.:

    concinunt tubae,

    Liv. 9, 32, 6; and:

    ubi signa concinuissent,

    id. 30, 5, 2.—

    Also without the idea of concert: concinit albus olor,

    Ov. H. 7, 2.—
    B.
    Trop., to agree together, harmonize, accord, sunaidô:

    omnibus inter se concinentibus mundi partibus,

    Cic. N. D. 2, 7, 19:

    videsne ut haec concinant?

    id. Fin. 5, 28, 83:

    faxo, ne juvet vox ista veto, quā nunc concinentes collegas nostros tam laeti auditis,

    Liv. 6, 35, 9:

    ita fit ut nulli duo concinant,

    Plin. 3, 1, 3, § 16:

    Stoici cum Peripateticis re concinere videntur, verbis discrepare,

    Cic. N. D. 1, 7, 16 Orell. N. cr.
    II.
    Act., to cause to sound together, in concert or harmoniously, to make concordant sounds, to sound, sing of, celebrate in song, magnify, etc.
    A.
    In gen.:

    haec cum pressis et flebilibus modis, qui totis theatris maestitiam inferant, concinuntur,

    Cic. Tusc. 1, 44, 106:

    ite, concinite in modum: Io Hymen, etc.,

    Cat. 61, 123; Suet. Calig. 6:

    carmina nuptialia,

    Cat. 61, 12:

    carmina,

    id. 65, 13:

    laudes Iovi,

    Tib. 2, 5, 10:

    aelinon,

    Ov. Am. 3, 9, 24: sua festa Palilia, Tib. 2, 5, 88:

    laetos dies,

    Hor. C. 4, 2, 41:

    majore plectro Caesarem,

    id. ib. 33:

    stridor lituum clangorque tubarum Non pia concinuit cum rauco classica cornu,

    Luc. 1, 238.—
    B.
    Esp. (acc. to cano, II. C.), to sing prophetically, prophesy (very rare):

    nigraque funestum concinit omen avis,

    Prop. 2 (3), 28, 38:

    tristia omina,

    Ov. Am. 3, 12, 2. —Hence, concĭnens, entis, P. a., harmonizing, harmonious, Arn. 3, 123.— Comp., Claud. Mam. Stat. Anim. 2, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > concino

  • 20 flammo

    flammo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [1. flamma].
    I.
    Neutr., to flame, blaze, burn ( poet. and perh. only in the part. pres.):

    super raros feni flammantis acervos Traicit immundos ebria turba pedes (in the purifications at the Palilia),

    Prop. 4 (5), 4, 77 (cf. Ov. F. 4, 727 and ib. 781):

    flammantia lumina torquens (anguis),

    Verg. G. 3, 433.—
    II.
    Act., to inflame, set on fire, burn; in pass. also to burn ( poet. and in postAug. prose).—
    A.
    Lit.:

    quaecumque igni flammata cremantur,

    Lucr. 2, 672:

    ut interirent aut crucibus affixi aut flammandi,

    Tac. A. 15, 54:

    fax nubila flammans,

    Val. Fl. 1, 568: principio aetherio flammatus Juppiter igni Vertitur, blazing, flaming, Cic. poët. Div. 1, 11, 17.—
    2.
    Transf., of color, to make flame-colored, to color red, to redden:

    illius roseo flammatur purpura vultu,

    Stat. Ach. 1, 297; cf.:

    flammata pudore juventus,

    Val. Fl. 4, 655:

    flammata toga,

    i. e. fiery red, Mart. 5, 19, 12.—
    B.
    Trop., to inflame, kindle, incite:

    sic donis vulgum laudumque cupidine flammat,

    Sil. 16, 303:

    juvenem facta ad Mavortia,

    id. 1, 55:

    flammantur in hostem cornipedes,

    Stat. Th. 8, 390:

    his inter se vocibus instinctos flammavere insuper adlatae litterae,

    Tac. H. 4, 24:

    omnes exercitus flammaverat arrogantia venientium a Vitellio militum,

    i. e. had inflamed with anger, incensed, id. ib. 2, 74; cf.:

    talia flammato secum dea corde volutans,

    inflamed, angry mind, Verg. A. 1, 50:

    sponsae flammatus amore,

    Val. Fl. 8, 300; Stat. Th. 1, 249.

    Lewis & Short latin dictionary > flammo

См. также в других словарях:

  • PALILIA — vel, ut alii, Parilia sacra Palis Deae. Heysch. Παλίλια, ἀγών. Οἱ μὲν τῷ Πάλητι, ἔνιοι δὲ τῷ Πανί. Haec a pastoribus in agris fiebant 1. Calend. Maii, quô die Romulus urbem fundavit; vel ad lupos arcendos, morbosque a pecore pellendos, seu pro… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Palilĭa — (Relgsw.), s.u. Pales …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Palilia — /pə lilˈi ə/ plural noun (or sing) The festival of Pales (L Palēs), Roman goddess of flocks, held on 21 April, traditional date of the founding of Rome …   Useful english dictionary

  • Palilia — Parilia oder auch Palilia hieß ein antikes römisches Hirtenfest, das sowohl in der Stadt Rom als auch auf dem Land am 21. April gefeiert wurde. Da es zu Ehren der Göttin Pales begangen wurde, hat es wohl ursprünglich Palilia geheißen („Palilien“ …   Deutsch Wikipedia

  • ПАЛИЛИИ —    • Palilĭa (также Parilia),          Παλίλια, деревенский праздник римских пастухов, праздновавшийся 21 апреля, на котором обращались к Палесу с просьбой защитить и размножить их стада и простить все повреждения и осквернения, ненамеренно… …   Реальный словарь классических древностей

  • Παλήλια — (Palilia). Ποιμενική γιορτή των Λατίνων προς χάρη της θεά Πάλης, προστάτιδας των βοσκών, που οι Ρωμαίοι συγγραφείς την ταύτιζαν με την ελληνική Εστία. Συμπίπτει με τις 21 Απριλίου του σύγχρονου ημερολογίου. Στη γιορτή αυτή ράντιζαν το έδαφος με… …   Dictionary of Greek

  • Fetes romaines (avril) — Fêtes romaines (avril) Sommaire 1 Fordicidia 2 Cerealia 3 Palilia 4 Vinalia 5 Robigalia …   Wikipédia en Français

  • Fêtes romaines (avril) — Sommaire 1 Jeux Megalenses 2 Fordicidia 3 Cerealia 4 Palilia 5 Vinalia …   Wikipédia en Français

  • Pales (Mythologie) — Fest der Pales (Joseph Benoît Suvée, 1783) Pales ist in der römischen Mythologie eine Gottheit der Hirten. Zur Zeit des Varro scheint Pales nur noch wenig bekannt gewesen zu sein. Es gab in den historischen Quellen die Erwähnung eines Pales… …   Deutsch Wikipedia

  • Parilia — Fest der Pales (Joseph Benoît Suvée, 1783) Parilia oder auch Palilia hieß ein antikes römisches Hirtenfest, das sowohl in der Stadt Rom als auch auf dem Land am 21. April gefeiert wurde. Da es zu Ehren der Göttin Pales begangen wurde, hat es wohl …   Deutsch Wikipedia

  • Parilien — Parilia oder auch Palilia hieß ein antikes römisches Hirtenfest, das sowohl in der Stadt Rom als auch auf dem Land am 21. April gefeiert wurde. Da es zu Ehren der Göttin Pales begangen wurde, hat es wohl ursprünglich Palilia geheißen („Palilien“ …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»