Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Nicanor

  • 1 Nicanor

    Nicanor

    Vocabulari Català-Castellà > Nicanor

  • 2 Nicanor

    Nicanor

    Vocabulario Castellano-Catalán > Nicanor

  • 3 Nicanor

    Nīcānōr, oris m.
    1) сын Пармениона, полководец Александра Македонского, умер в 330 г. до н. э. Q, C
    2) полководец Александра Македонского, родом из Стагиры, в 318 г. до н. э. казнённый Кассандром QC

    Латинско-русский словарь > Nicanor

  • 4 Nicanor

    Nīcānor, ŏris, m., = Nikanôr.
    I.
    A grammarian, Suet. Gram. 5.—
    II.
    A ceiebrated painter, Plin. 35, 11, 39, § 122.—
    III.
    A roman surname, Inscr. Murat. 26, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Nicanor

  • 5 Nicanor

    Христианство: (Nikanor) Никанор (апостол из 70-ти)

    Универсальный англо-русский словарь > Nicanor

  • 6 Nicanor

    сущ.
    имен. Никанор

    Французско-русский универсальный словарь > Nicanor

  • 7 Nicanor

    Universal diccionario español-ruso > Nicanor

  • 8 Nicanor (Nikanor)

    Христианство: Никанор (апостол из 70-ти)

    Универсальный англо-русский словарь > Nicanor (Nikanor)

  • 9 Nicanor the Wonder-worker

    Универсальный англо-русский словарь > Nicanor the Wonder-worker

  • 10 Nicanor, wonderworker of Mount Callistratus

    Христианство: Никанор, чудотворец в горе Каллистратовой (православный святой), Никанор, чудотворец с горы Каллистрат

    Универсальный англо-русский словарь > Nicanor, wonderworker of Mount Callistratus

  • 11 Nikanor (Nicanor)

    Христианство: Никанор (имя святого, апостола из 70-ти)

    Универсальный англо-русский словарь > Nikanor (Nicanor)

  • 12 δέ

    δέ, eine von Hom. an sehr gew. Partikel, welche einzelne Theile eines Satzes u. ganze Sätze so an einander knüpft, daß das Hinzukommende als ein Anderes, Gegenüberstehendes bezeichnet wird: aber, dagegen; wenn der vorangehende, den Gegensatz bildende Ausdruck negativ ist, durch sondern zu übersetzen; ist der Gegensatz schwach, so genügt zur Übersetzung » und«, » ferner« u. dgl. Soll der Gegensatz recht bestimmt und scharf hingestellt werden, so gebraucht man μένδέ; das μέν wird im Deutschen meistens nicht durch ein eigenes Wort übersetzt, sondern nur durch den Ton ausgedrückt. – Einige halten δέ für geschwächt aus δή, vgl. μέν μήν; Andere halten es für entstanden aus ΔFΕ', verwandt δύο; Andere bringen es mit δέω »binden« zusammen. – Bei Homer sind besonders folgende Arten des Gebrauchs wichtig: – 1) die ganz lose, bloß anreihende Verbindung, wo die Gegensätze sehr schwach sind, so daß δέ nicht viel Anderes bedeutet als καί; z. B. Odyss. 8, 455 τὸν δ' ἐπεὶ οὖν δμωαὶ λοῠσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ, ἀμφὶ δέ μιν χλαῖναν καλὴν βάλον ἠδὲ χιτῶνα, ἔκ ῥ ἀσαμίνϑου βὰς ἄνδρας μέτα οἰνοποτῆρας ἤιε, zu ἀμφὶ δέ μιν Schol. ὁ δέ ἀντὶ τοῠ καί; Iliad. 1, 43 sqq ἃς ἔφατ' εὐχόμενος, τοῦ δ' ἔκλυε Φοῖβος Ἀπόλλων, βῆ δὲ κατ' Οὐλύμποιο καρήνων χωόμενος κῆρ, τόξ' ὤμοισιν ἔχων ἀμφηρεφέα τε φαρέτρην. ἔκλαγξαν δ' ἄρ' ὀιστοὶ ἐπ' ὤμων χωομένοιο, αὐτοῦ κινηϑέντος· ὁ δ' ἤιε νυκτὶ ἐοικώς. ἕζετ' ἔπειτ' ἀπάνευϑε νεῶν, μετὰ δ' ἰὸν ἕηκεν· δεινὴ δὲ κλαγγὴ γένετ' ἀργυρέοιο βιοῖο; Odyss. 5, 243 sqq. αὐτὰρ ὁ τάμνετο δοῠρα· ϑοῶς δέ οἱ ἤνυτο ἔργον. εἴκοσι δ' ἔκβαλε πάντα, πελέκκησεν δ' ἄρα χαλκῷ, ξέσσε δ' ἐπισταμένως καὶ ἐπὶ στάϑμην ἴϑυνεν. τόφρα δ' ἔνεικε τέρετρα Καλυψὼ δῖα ϑεάων· τέτρηνεν δ' ἄρα πάντα καὶ ἥρμοσεν ἀλλήλοισιν, γόμφοισιν δ' ἄρα τήν γε καὶ ἁρμονιῇσιν ἄρασσεν; Iliad. 1, 345 sqq ἃς φάτο, Πάτροκλος δὲ φίλῳ ἐπεπείϑεϑ' ἑταίρῳ, ἐκ δ' ἄγαγε κλισίης Βρισηίδα καλλιπάρῃον, δῶκε δ' ἄγειν. τὼ δ' αὖτις ἴτην παρὰ νῆας Ἀχαιῶν· ἡ δ' ἀέκουσ' ἅμα τοῖσι γυνὴ κίεν. – 2) Nicht selten knüpft Homer durch δέ an, wo man vielmehr γάρ erwartet; Iliad. 8, 85 ἀλγήσας δ' ἀνέπαλτο, βέλος δ' εἰς ἐγκέφαλον δῠ, σὺν δ' ἵππους ἐτάραξε, Scholl. Aristonic. βέλος δ': ὅτι ὁ δέ ἀντὶ τοῦ γάρ, βέλος γάρ; so auch in der Zusammensetzung οὐδέ: Iliad. 6, 360 μή με κάϑιζ', Ἑλένη, φιλέουσά περ· οὐδέ με πείσεις, Scholl. Aristonic. οὐ δέ: ὅτι ὁ δέ ἀντὶ τοῦ γάρ, οὐ γάρ με πείσεις; vgl. noch Scholl. Odyss. 2, 6. 4, 236. – 3) Auch statt δή schien alten Grammatikern bei Homer δέ zu stehn; vgl. z. B. Iliad. 1, 204 ἀλλ' ἔκ τοι ἐρέω, τὸ δὲ καὶ τελέεσϑαι ὀίω, Scholl. Nicanor. ἤτοι στικτέον ἐπὶ τὸ »ἐρέω«, ἢ βραχὺ διασταλτέον. ἐὰν μὲν οὖν στίζωμεν, ἔσται τὸ λεγόμενον τοῠτο καὶ τετε λέσϑαι ὑπολαμβάνω· ἐὰν δὲ διαστέλλωμεν, ἔσται ὁ δέ κείμενος ἀντὶ τοῠ δή, καὶ τὸ τό ἀντὶ ὑποτακτικοῠ τοῦ ὅ, vgl. Friedlaender Nicanor p. 34. – 4) Ein Gegensatz kann, genau genommen, nur zwischen coordinirten Ausdrücken stattfinden; Homer aber gebraucht nicht selten δέ in Hauptsätzen, um sie den ihnen untergeordneten vorausgehenden Nebensätzen (Vordersätzen) gegenüberzustellen; Aristarch erklärte in solchen Fällen das δέ des Hauptsatzes kurzweg für περιττόν. Dies ist auch eine ganz richtige Auffassung; denn, wenn man die Construction für anakoluthisch erklärt, und den Grund der Erscheinung darin sieht, daß es ursprünglich gar keine untergeordneten Sätze gegeben habe, sondern nur Hauptsätze, so daß also ursprünglich δέ in jedem Satze habe stehn dürfen, von welchem Zustande der Sprache eben der hier betrachtete Homerische Gebrauch ein altehrwürdiger Rest sei, – wenn man diese Ansicht aufstellt, so erklärt man allerdings den Ursprung der Erscheinung, und zwar, wie es scheint, ganz richtig; aber man beseitigt keineswegs die nackte Thatsache, daß, so wie nun einmal die betreffenden Homerischen Perioden im Übrigen gebau't sind, das δέ keine Wirksamkeit, keinen Zweck hat, daß es eben so gut fortbleiben könnte, ohne daß die Deutlichkeit Schaden litte oder der Sinn sich änderte. Das δέ ist hier also in der That περιττόν; doch natürlich nur grammatisch περιττόν; denn daß rhetorisch seine Wirkung bedeutend sei, wird Niemand läugnen; die Anakoluthie giebt dem Vortrage Lebhaftigkeit und Schwung. Aber daß dieses δέ rhetorisch περιττόν sei, hat Aristarch auch gar nicht gemeint. Beispiele: Odyss. 7, 47 ἀλλ' ὅτε δὴ βασιλῆος ἀγακλυτὰ δώμαϑ' ἵκοντο, τοῐσι δὲ μύϑ ων ἦρχε ϑεὰ γλαυκῶπις Ἀϑήνη, Scholl. Aristonic. ὅτι δύο ὄντων »τοῖσι« εἶπε. καὶ περισσὸς ὁ δέ; Iliad. 5, 261 αἴ κέν μοι πολύβουλος Ἀϑήνη κῦδος ὀρέξῃ ἀμφοτέρω κτεῖναι, σὺ δὲ τούσδε μὲν ὠκέας ἵππουςαὐτοῦ ἐρυκακέειν, ἐξ ἄντυγος ἡνία τείνας, Αἰνείαο δ' ἐπἅῖξαι μεμνημένος ἵππων, ἐκ δ' ἐλάσαι Τρώων μετ' ἐυκνήμιδας Ἀχαιούς, zu σὺ δέ Scholl. Aristonic. διπλῆ, ὅτι περισσὸς ὁ δέ σύνδεσμος. Mehr Beispiele bei Friedlaender Aristonic. (Schematol.) p. 33. Zuweilen macht das δέ περιττόν den Zusammenhang etwas dunkel, indem man nicht recht weiß, wo denn eigentlich der Nachsatz anfängt; so z. B. Iliad. 1, 194 ἕως ὁ ταῠϑ' ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ ϑυμόν, ἕλκετο δ' ἐκ κολεοῖο μέγα ξίφος, ἦλϑε δ' Ἀϑήνη· Scholl. Nicanor. ϑυμόν: ἐνταῠϑα μὲν ὑποστικτέον, ἐπὶ δὲ τὸ »ξίφος« ἤτοι ὑπ οστικτέον ἢ στικτέον. ἐὰν μὲν οὖν ὑποστίζωμεν, ὁ ἐπιφερόμενος σύνδεσμος περισσὸς ἔσται, »ἦλϑε δ' Ἀϑήνη«· ἐὰν δὲ στίζωμεν, οὗτος μὲν καλῶς κεῖται, ὁ δὲ πρότερος πλεονάζει ἐν τῷ »ἕλκετο δ' ἐκ κολεοῖο«. βέλτιον δὲ ὑποστίζειν ἀμφότερα· ἐν ὅσῳ γὰρ λογίζεταί τε καὶ σπᾶται, ἦλϑεν ἡ Ἀϑηνᾶ, vgl. Friedlaender.; Scholl. Aristonic. ἦλϑε δ' Ἀϑήνη: ὅτι περισσὸς ὁ δέ σύνδεσμος, vgl. Villoison und Pluygers Retract. edit. p. 8. – Auch der umgekehrte Fall tritt ein, daß das δέ περιττόν, welches Hauptsatz und Nebensatz einander gegenüberstellt, im nachstehenden Nebensatze erscheint; Iliad. 1, 340 τὼ δ' αὐτὼ μάρτυροι ἔστων πρός τε ϑεῶν μακάρων πρός τε ϑνητῶν ἀνϑρώπων καὶ πρὸς τοῠ βασιλῆος ἀπηνέος, εἴ ποτε δ' αὖτε χρειὼ ἐμεῖο γένηται ἀεικέα λοιγὸν ἀμῦναι τοῖς ἄλλοις: hier ist das δέ in εἴ ποτε δ' αὖτε ein περιττόν. – Ueber einige Fälle noch anderer Art, in denen Aristarch angeblichdas δέ für περιττόν hielt, vgl. Friedlaender Aristonic. p. 33; die Ueberlieferung scheint hier mehrfach getrübt zu sein. Richtig ist wohl die Ueberlieferung bei Iliad. 2, 802 λίην γὰρ φύλλοισιν ἐοι. κότες ἢ ψαμάϑοισιν ἔρχονται πεδίοιο μαχησόμενοι προτὶ ἄστυ. Ἕκτορ, σοὶ δὲ μάλιστ' ἐπιτέλλομαι ὧδέ γε ῥέξαι, Scholl. Aristonic. σοὶ δέ: ὅτι περισσεύει ὁ δέ σύνδεσμος. – Bei den Attikern, bes. in Prosa, ist μέν – δέ sehr beliebt; doch steht zuweilen δέ allein, wo man μέν – δέ erwartet: ἦν χερός, ἦν δὲ τόξων πάταγος Soph. Tr. 515; τοῠ τότε βασιλέως, πατρὸς δὲ τοῠ νῦν Xen. Cyr. 4, 3, 6; so öfter bei der Apposition: μήτηρ βασιλέως, βασίλεια δ' ἐμή Aesch. Pers. 148; vgl. Ch. 188 u. öfter: τὴν νῠν Βοιωτίαν, πρότερον δὲ Καδμηΐδα γῆν καλουμένην Thuc. 1, 12. – In parenthetischen Zusätzen: Thuc. 4, 66; Xen. Cyr. 1, 2, 1; – εἷλκε μὲν ὁ Σάτυρος, εἷλκον δὲ οἱ ὑπηρέται Xen. Hell. 2, 3, 55; – häufig in Aufzählungen: πρῶτον μὲνδέ, auch ἔπειτα δέ, – stärker: τέϑνηκεν ἀνδρὸς οὐδενὸς ϑεοῦ δ' ὕπο Soph. Phil. 334; nachdrücklich: οὐ μόνονδέ Plat. Legg. V, 747 e; VI, 751 b; τὸ δὲ ὅλον ψευδός ἐστι, vielmehr, Gorg. 519 b; Conv. 216 e. – Nachdrücklich in Fragen u. Anreden, παρὰ τίνος δ' ἀφιγμένος Soph. O. R. 934; πρώην, ἔφην ἐγώ· σὺ δὲ ἄρτι πέπυσαι; Plat. Prot. 310 b; Ἥφαιστε, σοὶ δὲ χρὴ μέλειν ἐπιστολάς Aesch. Prom. 3; so bes. τί δέ. – In den Verbindungen ὧδε δὲ λέγω, Plat. Gorg. 509 d. ἐκ τῶνδε δὲ σκόπει, Phaed. 67 e, u. ä. ist es fast = nämlich. – Nach εἰ, ἐάν, ὅτι, ἐπεί u. ähnl. nach relat. u. partic. knüpft es in Homerischer Weise bei Attikern den Nachsatz an, so daß der Gegensatz, in dem dieser gegen den Vordersatz steht, nachdrücklicher hervorgehoben wird; κεἰ τὸ μηδὲν ἐξερῶ, φράσω δ' ὅμως Soph. Ant. 234; vgl. O. C. 1011; ἐάν τ' αὖ λέγω, ὅτι –, τοῦτο δ' ἔτι ἧττον πείσεσϑ έ μοι λέγοντι Plat. Apol. 38 a. So auch bes. wo ein Demonstrativum auf einen voranstehenden Relativsatz nachdrücklich zurückweis't, ἃ δ' ἐστὶν ἴδια καὶ τῆς ἡγεμονίας ἄξια –, ταῠτα δ' ἐμὸν ἔργον ἐστὶν εἰπεῖν Isocr. 4, 98; ὃ δὲ περὶ πλείους τοῦ σώματος ἡγεῖ, τὴν ψυχὴν περὶ δὲ τούτου ἐπεκοινώσω Plat. Prot. 313 a; ὅτι ταῠτα ἀγαϑὸς ἕκαστος ἡμῶν, ἅπερ σοφὸς, ἃ δὲ ἀμαϑὴς, ταῦτα δὲ κακός Lach. 194 d; ὅστις ἦν ϑακῶν ἀταρβὴς τῆς ϑεᾶς, ὁ δ' ἂν λέγοι Soph. Tr. 23; καί ποτε ὄντος πάγου, οὗτος δὲ ἐξῄει Plat. Conv. 220 b; – εἰ δ' ἐγένετο κακὴ γυνὴ Μήδεια, Πηνελόπεια δὲ μέγα πρᾶγμα, Eubul. Ath. XIII, 559 c. – Zuweilen steht es im Anfang einer Rede, wo man einen Satz ergänzen kann, Soph. Ant. 527. 1181. – Nach mehreren Zwischensätzen nimmt es die Rede wieder auf, wie unser also, Plat. Prot. 313 b; Ar. Ach. 509 Eccl. 173; Xen. Hell 1, 3, 20. – Einem vorangegangenen μέν folgen 2 und mehrere δέ, Soph. O. R. 732. 1360 Ant. 415 u. sonst. – Es steht nie im Anfang des Satzes, gewöhnlich nach einem Worte, doch auch nach mehreren, Soph. Phil. 614; ἄνευ σοῠ δέ O. C. 1347; ὅ, τι λέξω δ' ἀπορῶ O. R. 485; τὰ μὲν ἄλλα τὴν οἰκίαν δέ Dem. 27, 6. – Von Verbindungen mit andern Partikeln merke man: καὶ δέ, aber auch, und doch auch, Hom.; auch bei Att. oft, doch so, daß ein Wort dazwischen tritt, s. Krüger Xen. An. 1, 1, 2; – δ' ἀλλά, aber doch, aber wenigstens, s. Elmsl. zu Eur. Heracl. 565; – δὲ ἄρα, aber nun; – δὲ γάρ, wie ἀλλά γάρ, Her., Thuc. u. sonst; – δὲ δή, nun hingegen, aber doch, Hom.; – δέ τε, und auch, Hom. u. a. Ep.; – μέν τε δέ τε, Il. 5, 139. – Lang ist δέ in der Thesis vor einer Liquida Odyss. 24, 299 gebraucht, ποῦ δὲ νηῠς ἕστηκε ϑοή, var lect. ποῠ δαί, vgl. s. v. δαί

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > δέ

  • 13 γυῖον

    γυῖον, τό, das Glied, verwandt mit γύης, γύαλον, ursprünglich also wohl Bezeichnung solcher Stellen des Leibes, wo eine Biegung, eine Krümmung stattfinden kann, Ellenbogen, Knie u. dgl. Bei Hom., welcher das Wort nur in den Formen γυῖα und γυίων hat, γυίων Iliad. 24, 514 Odyss. 6, 140. 10, 363, γυῖα sehr oft, bezeichnet es, nach Aristarchs Beobachtung, Lehrs Aristarch. 119, ausschließlich Hände und Füße: γυῖα δ' ἔϑηκεν ἐλαφρά, πὀδας καὶ χεῖρας ὕπερϑεν Iliad. 5, 122. 13, 61. 23, 772; οὐ γὰρ ἔτ' ἔμπεδα γυῖα, φίλος, πόδες, οὐδ' ἔτι χεῖρες ὤμων ἀμφοτέρωϑεν ἐπαΐσσονται ἐλαφραί Iliad. 23, 627; daselbst Scholl. Aristonic. und Nicanor., vom Epitomatorin Eins verschmolzen, διπλῆ, ὅτι ἀπὸ τοῠ γάρ ἦρκται, τὸ αἰτιατικὸν προτάξας· καὶ ὅτι ἐπεξηγήσατο τὴν ἔμπεδα γυῖα λέξιν. βραχὺ δὲ διασταλτέον ἐπὶ τὸ φίλος, ὅτι ὡς εἴρηται, ἐπεξηγεῖται τὰ γυῖα, ὅτι πόδες καὶ χεῖρες: von βραχύ an Nicanor, das δέ und das ὡς εἴρηται vom Epitomator eingeschoben; Iliad. 24, 514 αὐτὰρ ἐπεί ῥα γόοιο τετάρπετο δῖος Ἀχιλλεύς, καί οἱ ἀπὸ πραπίδων ἦλϑ' ἵμερος ἠδ' ἀπὸ γυίων, Scholl. Aristonic. ἀϑετεῖται· προείρηται γὰρ ἱκανῶς διὰ τοῦ »αὐτὰρ ἐπεί ῥα γόοιο«· καὶ ἀκύρως τέϑειται τὸ γυίων· οὐ γὰρ οὕτως λέγει πάντα τὰ μέλη, ἀλλὰ μόνον τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας; Iliad. 13, 512 οὐ γὰρ ἔτ' ἔμπεδα γυῖα ποδῶν ἦν ὁρμηϑέντι, οὔτ' ἄρ' ἐπᾱῖξαι μεϑ' ἑὸν βέλος οὔτ' ἀλέασϑαι, genitiv. definitiv. γυῖα ποδῶν, die πόδες sind die γυῖα; Iliad. 8, 34 ὑπό τε τρόμος ἔλλαβε γυῖα; 13, 435 πέδησε δὲ φαίδιμα γυῖα; 7, 6 καμάτῳ δ' ὑπὸ γυῖα λέλυνται; 10, 390 ὑπὸ δ' ἔτρεμε γυῖα. – Pind. Pyth. 3. 52 dativ. plur. γυίοις; N. 7, 73 singul. γυῖον (vgl. Theocr. 22, 121); Ol. 8, 68 für σῶμα, wie Hippocr.; Luc. Tragödop. 297; – μητρὸς γυῖα, Mutterschoß, H. h. Merc. 20; Callim. Dian. 25. – Selten in Prosa bei Sp., wie Plut. Arist. 14 οὐ μόνον στέρνα καὶ κεφαλὴν ἀλλὰ καὶ τὰ γυῖα.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > γυῖον

  • 14 γέφῡρα

    γέφῡρα, , wahrscheinl. von γῆ, γέα, und φύρω, = ein künstlicher Erdwall, ein Damm, vgl. Etym. m. 229, 9; Hom. hat das Wort siebenmal; zweimal in eigentlichster Bedeutung, Erdwall, Damm, Iliad. 5, 88 und 89 ποταμῷ πλήϑοντι ἐοικὼς χειμάρρῳ, ὅς τ' ὦκα ῥέων ἐκέδασσε γεφύρας· τὸν δ' οὔτ' ἄρ τε γέφυραι ἐεργμέναι ἰσχανόωσιν, οὔτ' ἄρα ἕρκεα ἴσχει ἀλωάων ἐριϑηλέων. Mehrmals πολέμοιο γέφυραι, plur. Homerisch anstatt des sing., der Raum, durch welchen zwei feindliche Heere vor dem Beginne des Handgemenges wie durch einen Damm getrennt werden, und auf welchem sie nachher kämpfen, schlechtweg = der Wahlplatz, das Schlachtfeld; immer πολέμοιο (πτολέμοιο) γεφύρας accus. Versende: Iliad. 4, 371 τί πτώσσεις, τί δ' ὀπιπεύεις πολέμοιο γεφύρας; 11, 160 ἵπποι κείν' ὄχεα κροτάλιζον ἀνὰ πτολέμοιο γεφύρας; 20, 427 οὐδ' ἂν ἔτι δὴν ἀλλήλους πτώσσοιμεν ἀνὰ πτολέμοιο γεφύρας; 8, 378 ἢ νῶι Ἕκτωρ γηϑήσει προφανείσα ἀνὰ πτολέμοιο γεφύρας; 8, 553 οἱ δὲ μέγα φρονέοντες ἀνὰ πτολέμοιο γεφύρας εἵατο παννύχιοι, πυρὰ δέ σφισι καίετο πολλά, v. l. ἐπὶ πτολέμοιο γεφύρας, ἐπὶ πτολέμοιο γεφύρῃ, ἀνὰ πτολέμοιο γεφύρῃ, Scholl. Didym. γράφεται γεφύρῃ, Scholl. Nicanor. προηγουμένως μὲν τοῖς ἑξῆς συναπτέον· τὸν γὰρ τόπον ἐν ᾧ ἡ τοῦ πολέμου συμβολὴ γίνεται, γέφυραν εἶπε πολέμου [ἢ τὰς διαβάσεις αὐτὰς αἷς ἐν τοῖς πολέμοις ἐχρῶντο]. λόγον δὲ ἔχει καὶ τοῖς ἄνω συνάπτειν ἵν' ᾖ περίφρασις, πολέμοιο γεφύρῃ ἀντὶ τοῦ τῷ πολέμῳ· ὁ δὲ λόγος, μέγα φρονοῦντες ἐπὶ τῷ πολέμῳ, τουτέστι τῷ κεκρατηκέναι κατὰ τὸν πόλεμον. Die eingeklammerken Worte sind unächt, s. Friedländer, welcher auch mit Recht annimmt, daß Nicanor im Homer ἐπὶ πτολέμοιο γεφύρῃ schrieb. – In der Bedeutung Erdwall gebraucht Pind. das Wort, N. 6, 40, wo der korinthische Isthmus πόντου γέφυρα heißt, u. I. 4, 20 (3, 38), γέφυραν ποντιάδα πρὸ Κορίνϑου τειχέων. Die gewöhnliche Bed. aber nach Hom. ist = B rü che; Her. 4, 85. 97; Att.; γέφυραν ζευγνύναι, γεφύρᾳ ζευγνύναι ποταμόν, eine Brücke über den Fluß schlagen; Ggstz λύειν, sie abbrechen. [ ñ ñ ñ erst Sp., wie Ep. ad. 632 ( App. 223).]

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > γέφῡρα

  • 15 Никанор

    Christianity: Nikanor (Nicanor) (имя святого, апостола из 70-ти), Nicanor (Nikanor) (апостол из 70-ти)

    Универсальный русско-английский словарь > Никанор

  • 16 moneo

    mŏnĕo, ēre, ŭi, ĭtum [rac. men; cf. memini; mens, mentio] - tr. -    - voir la conjugaison.    - inf. pres. pass. monerier, Plaut. Capt. 2, 3, 36; subj. parf. moneris pour monueris, Pac. d. Non. 507, 24 sq. [st1]1 [-] faire songer à qqch, faire souvenir.    - monere aliquem de aliqua re, Cic. Att. 11, 16, 5: faire songer qqn à qqch. --- cf. Cic. Q. 2, 3, 6.    - avec acc. de pron. n. id ipsum, quod me mones, Cic. Att. 14, 19, 1: ce à quoi précisément tu me fais penser.    - cf. Cic. Fam. 3, 3, 1; Cat. 2, 20 ; Sall. C. 58, 3.    - nec ea, quae ab natura monemur, audimus, Cic. Lael. 88: nous n'entendons pas les avertissements de la nature.    - aliquem alicujus monere: faire songer qqn à qqch, attirer l’attention de qqn sur qqch, rappeler qqch à qqn.    - milites temporis ac necessitatis monet, Tac. An. 1, 67: il appelle l'attention des soldats sur les circonstances et sur la nécessité du moment.    - monere + prop. inf.: faire observer que. --- Cic. Verr. pr. 43; Dom. 105; Caes. BC. 3, 89, 4.    - res ipsa monebat tempus esse, Cic. Att. 10, 8, 1: les événements eux-mêmes me rappelaient qu'il était temps.    - cum Nicanorem insidiari Piraeo a Dercillo moneretur, Nep. Phoc. 2, 4: étant prévenu par Dercillus que Nicanor complotait contre le Pirée. [st1]2 [-] avertir, engager, exhorter.    - monere ut subj.: avertir de, engager à.    - cf. Caes. BG. 1, 20, 6; Cic. Fam. 10, 1, 2, etc.    - monere ne: avertir de ne pas. --- Cic. Div. 1, 55 11.    - avec subj. seul Cic. Verr. pr. 36.    - avec inf. ratio ipsa monet amicitias comparare, Cic. Fin. 1, 66: la raison même avertit de se ménager des amitiés.    - cf. Cic. Inv. 2, 66 ; CM 32; Sall. C. 52, 3; J. 19, 2; Tac. An. 1, 63, etc.    - av. inf. pass. Mart. 1, 109, 13. [st1]3 [-] donner des avertissements, des inspirations, éclairer, instruire.    - tu vatem, tu Diva, mone, Virg. En. 7, 41: toi à ton poète, toi, Muse, donne l'inspiration.    - velut divinitus mente monita, Liv. 26, 19, 4: comme avec une intelligence inspirée des dieux. [st1]4 [-] prédire, annoncer.    - Virg. En. 3, 712.
    * * *
    mŏnĕo, ēre, ŭi, ĭtum [rac. men; cf. memini; mens, mentio] - tr. -    - voir la conjugaison.    - inf. pres. pass. monerier, Plaut. Capt. 2, 3, 36; subj. parf. moneris pour monueris, Pac. d. Non. 507, 24 sq. [st1]1 [-] faire songer à qqch, faire souvenir.    - monere aliquem de aliqua re, Cic. Att. 11, 16, 5: faire songer qqn à qqch. --- cf. Cic. Q. 2, 3, 6.    - avec acc. de pron. n. id ipsum, quod me mones, Cic. Att. 14, 19, 1: ce à quoi précisément tu me fais penser.    - cf. Cic. Fam. 3, 3, 1; Cat. 2, 20 ; Sall. C. 58, 3.    - nec ea, quae ab natura monemur, audimus, Cic. Lael. 88: nous n'entendons pas les avertissements de la nature.    - aliquem alicujus monere: faire songer qqn à qqch, attirer l’attention de qqn sur qqch, rappeler qqch à qqn.    - milites temporis ac necessitatis monet, Tac. An. 1, 67: il appelle l'attention des soldats sur les circonstances et sur la nécessité du moment.    - monere + prop. inf.: faire observer que. --- Cic. Verr. pr. 43; Dom. 105; Caes. BC. 3, 89, 4.    - res ipsa monebat tempus esse, Cic. Att. 10, 8, 1: les événements eux-mêmes me rappelaient qu'il était temps.    - cum Nicanorem insidiari Piraeo a Dercillo moneretur, Nep. Phoc. 2, 4: étant prévenu par Dercillus que Nicanor complotait contre le Pirée. [st1]2 [-] avertir, engager, exhorter.    - monere ut subj.: avertir de, engager à.    - cf. Caes. BG. 1, 20, 6; Cic. Fam. 10, 1, 2, etc.    - monere ne: avertir de ne pas. --- Cic. Div. 1, 55 11.    - avec subj. seul Cic. Verr. pr. 36.    - avec inf. ratio ipsa monet amicitias comparare, Cic. Fin. 1, 66: la raison même avertit de se ménager des amitiés.    - cf. Cic. Inv. 2, 66 ; CM 32; Sall. C. 52, 3; J. 19, 2; Tac. An. 1, 63, etc.    - av. inf. pass. Mart. 1, 109, 13. [st1]3 [-] donner des avertissements, des inspirations, éclairer, instruire.    - tu vatem, tu Diva, mone, Virg. En. 7, 41: toi à ton poète, toi, Muse, donne l'inspiration.    - velut divinitus mente monita, Liv. 26, 19, 4: comme avec une intelligence inspirée des dieux. [st1]4 [-] prédire, annoncer.    - Virg. En. 3, 712.
    * * *
        Moneo, mones, monui, monitum, pen. corr. monere. Admonnester, Advertir, Conseiller.
    \
        Monere aliquem vt veniat ad coenam. Terent. Inviter à soupper.

    Dictionarium latinogallicum > moneo

  • 17 ניקנור

    נִיקָנוֹר, נִקָ׳pr. n. m. (Νικάνωρ) Nicanor, 1) a general under Antioch Epiphanes and Demetrius I, defeated and slain by Judah Maccabi (1 Macc. 7:39; 2 Macc. 15:30). Y.Taan.II, 66a top (Meg. Taan. XII) יום נ׳ Nicanor-Day (a half-festival); Y.Meg.I, 70c bot. 2) N., who imported Corinthian bronze doors for a Temple gate. Yoma III, 10; Tosef. ib. II, 4; Y. ib. III, 41a; Bab. ib. 38a. Midd. II, 3, a. fr. (שערי) שער נ׳, v. נְחוּשְׁתָּן.

    Jewish literature > ניקנור

  • 18 נק׳

    נִיקָנוֹר, נִקָ׳pr. n. m. (Νικάνωρ) Nicanor, 1) a general under Antioch Epiphanes and Demetrius I, defeated and slain by Judah Maccabi (1 Macc. 7:39; 2 Macc. 15:30). Y.Taan.II, 66a top (Meg. Taan. XII) יום נ׳ Nicanor-Day (a half-festival); Y.Meg.I, 70c bot. 2) N., who imported Corinthian bronze doors for a Temple gate. Yoma III, 10; Tosef. ib. II, 4; Y. ib. III, 41a; Bab. ib. 38a. Midd. II, 3, a. fr. (שערי) שער נ׳, v. נְחוּשְׁתָּן.

    Jewish literature > נק׳

  • 19 נִיקָנוֹר

    נִיקָנוֹר, נִקָ׳pr. n. m. (Νικάνωρ) Nicanor, 1) a general under Antioch Epiphanes and Demetrius I, defeated and slain by Judah Maccabi (1 Macc. 7:39; 2 Macc. 15:30). Y.Taan.II, 66a top (Meg. Taan. XII) יום נ׳ Nicanor-Day (a half-festival); Y.Meg.I, 70c bot. 2) N., who imported Corinthian bronze doors for a Temple gate. Yoma III, 10; Tosef. ib. II, 4; Y. ib. III, 41a; Bab. ib. 38a. Midd. II, 3, a. fr. (שערי) שער נ׳, v. נְחוּשְׁתָּן.

    Jewish literature > נִיקָנוֹר

  • 20 נִקָ׳

    נִיקָנוֹר, נִקָ׳pr. n. m. (Νικάνωρ) Nicanor, 1) a general under Antioch Epiphanes and Demetrius I, defeated and slain by Judah Maccabi (1 Macc. 7:39; 2 Macc. 15:30). Y.Taan.II, 66a top (Meg. Taan. XII) יום נ׳ Nicanor-Day (a half-festival); Y.Meg.I, 70c bot. 2) N., who imported Corinthian bronze doors for a Temple gate. Yoma III, 10; Tosef. ib. II, 4; Y. ib. III, 41a; Bab. ib. 38a. Midd. II, 3, a. fr. (שערי) שער נ׳, v. נְחוּשְׁתָּן.

    Jewish literature > נִקָ׳

См. также в других словарях:

  • Nicanor — or Nikanor is the name of: Contents 1 People 1.1 Ancient history 1.2 Modern period …   Wikipedia

  • Nicanor — hace referencia a: Nicanor Borges Nicanor Duarte Frutos, político paraguayo, Presidente de la República (2003); Nicanor Parra, antipoeta chileno; Nicanor Piñole, pintor español; Nicanor Zabaleta, músico español. Comandante Nicanor Otamendi,… …   Wikipedia Español

  • NICANOR° — NICANOR°, one of the Syrian officers sent by lysias to fight against Judah Maccabee. He is mentioned at length in I and II Maccabees, both passages giving an account of the battle of Emmaus in which Nicanor and Gorgias were defeated by Judah.… …   Encyclopedia of Judaism

  • Nicanor — m Spanish: from the Late Greek name Nikanōr. This is probably a byform of the earlier name Nikandēr, which is composed of the elements nikē victory + anēr man (genitive andros). It was the name of one of the Hellenized Jews chosen as deacons by… …   First names dictionary

  • Nicanor — Nicanor, san ► BIBLIA (m. 160 a C) General sirio de Antíoco IV Epífanes …   Enciclopedia Universal

  • Nicanor — Nikanor (Νικάνωρ, „Der Sieger“, lateinisch Nicanor) ist der Name diverser Personen aus dem antiken Makedonien und Griechenland: Militärpersonen unter Alexander dem Großen und den Diadochen: Nikanor (Sohn des Parmenion) Nikanor (Hetairos) Nikanor… …   Deutsch Wikipedia

  • NICANOR — I. NICANOR Alexandrinus Grammaticus, sub Hadriano Imperatore Suidas. Vide Voss. Hist. Graec. l. 2. c. 12. Τρεῖς γεγόνασι Νικάνορες, inquit Suidas. Ὁ μὲν ὑιὸς Βαλάκρου, ἕτερος δὲ Παρμενίωνος, ἄλλος δὲ Σταγειρίτης τὸ γενος, οὗ καὶ ῾γπερίδης… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Nicanor — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Nicanor (en grec ancien Nικάνωρ / Nikánôr) est un nom d origine grecque qui peut désigner : Généraux Nicanor, général de Cassandre de… …   Wikipédia en Français

  • Nicanor, S. (1) — 1S. Nicanor Diac. M. (10. Jan. al. 6. Mai, 28. Juli, 28. Dec.). Dieser Nicanor wird in den griechischen und lateinischen Martyrologien als einer der ersten von den Aposteln aufgestellten sieben Diaconen genannt, der auf der Insel Cypern das… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Nicanor, S. (2) — 2S. Nicanor (Nicander), (5. Juni), ein Martyrer in Egypten. S. S. Marcianus28 …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Nicanor Perlas — en 2006 Nicanor Perlas, né en 1950 aux Philippines, ingénieur agronome de formation, est un des pionniers de la lutte contre la « mondialisation économique et élitaire » aussi bien dans son pays qu’au niveau international. Il est… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»