Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Monēta

  • 1 Moneta

    Mŏnēta, ae (archaic gen. Monetas, Liv. Andron. ap. Prisc. p. 679 P.), f. [moneo].
    I.
    The mother of the Muses, a transl. of the Gr. Mnêmosunê: Mnêmosunê Moneta, Gloss. Philox.; cf. Cic. N. D. 3, 18, 47; Hyg. Fab. praef.: filia Monetas, Liv. Andron. ap. Prisc. p. 679 P.—
    II.
    A surname of Juno, in whose temple at Rome money was coined: cum terrae motus factus esset, Ut sue plena procuratio fieret, vocem ab aede Junonis ex arce exstitisse;

    quocirca Junonem illam appellatam Monetam,

    Cic. Div. 1, 45, 101; cf. id. Phil. 7, 1, 1; Liv. 7, 28, 4; Ov. F. 1, 638; 6, 183; Val. Max. 1, 8, 3; Lact. 2, 7, 11:

    ubi nunc aedes atque officina Monetae est,

    Liv. 6, 20, 13.—
    B.
    Transf.
    1.
    The place for coining money, the mint: ad Philotimum scripsi de viatico, sive a moneta, sive ab Oppiis, i. e. taken from the mint or borrowed from the Oppian usurers, Cic. Att. 8, 7, 3; Sid. Carm. 23, 41:

    monetae officinator,

    master of the mint, Inscr. Orell. 3227:

    monetae aequator,

    ib. 3228.—
    2.
    Coined money, coin, money ( poet. and in post-Aug. prose):

    victaque concedit prisca moneta novae,

    Ov. F. 1, 222:

    nigrae, i. e. aereae,

    Mart. 1, 100, 13; Paul. Sent. 5, 25, 1:

    falsam monetam percussisse,

    id. ib. 5, 12, 12:

    probata,

    Vulg. Gen. 23, 16.—
    3.
    A stamp or die for coining money:

    a novā monetā,

    of a new stamp, Mart. 12, 55, 8.—Hence, trop.:

    communi feriat carmen triviale moneta,

    of the common stamp, in ordinary style, Juv. 7, 55:

    jam tempus est quaedam ex nostrā, ut ita dicam, monetā proferri,

    Sen. Ben. 3, 35, 1:

    nomina Graeca Latinā monetā percussa,

    of the Latin stamp, App. Mag. p. 298, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > Moneta

  • 2 Moneta

    Monēta, ae, f. (moneo) = Μνημοσύνη, I) nom. propr.: A) die Mutter der Musen, Cic. de nat. deor. 3, 47. Hyg. fab. praef. p. 3 M.: filia Monetas (archaist. Genet.), Liv. Andr. Odyss. fr. bei Prisc. 6, 6. – B) Beiname der Juno, wegen verschiedener guter Ermahnungen, die sie den Römern gegeben haben soll, Cic. de div. 1, 101. Liv. 7, 28, 4. Ov. fast. 1, 638. Val. Max. 1, 8, 3. Lact. 2, 7, 11. – Im Tempel dieser Iuno Moneta war die röm. Münze; dah. II) nom. appellat., monēta, ae, f., A) die Münze als Ort, die Münzstätte, Cic. u.a.: officinator monetae, Münzmeister, Corp. inscr. Lat. 6, 8463: aequator monetae, Münzwardein, Corp. inscr. Lat. 13, 1820. – übtr., m. hominis formandi, Mutterleib, Macr.: quaedam ex nostra, ut ita dicam, moneta proferre, aus unserer M. (der stoischen Schule), Sen. – B) meton.: 1) das gemünzte Geld, die Münze, Ov., Plin. u.a.: percutere monetam, Vopisc. – übtr., v. Wortschatz, monetam illam veterem sectator, Fronto de oratt. p. 161, 14 N. – 2) der Münzstempel, Stempel, das Gepräge, Mart. 12, 55, 8. – übtr., communi feriat carmen triviale monetā, Iuven.: nomina Latinā monetā percussa, Apul.

    lateinisch-deutsches > Moneta

  • 3 Moneta

    Monēta, ae, f. (moneo) = Μνημοσύνη, I) nom. propr.: A) die Mutter der Musen, Cic. de nat. deor. 3, 47. Hyg. fab. praef. p. 3 M.: filia Monetas (archaist. Genet.), Liv. Andr. Odyss. fr. bei Prisc. 6, 6. – B) Beiname der Juno, wegen verschiedener guter Ermahnungen, die sie den Römern gegeben haben soll, Cic. de div. 1, 101. Liv. 7, 28, 4. Ov. fast. 1, 638. Val. Max. 1, 8, 3. Lact. 2, 7, 11. – Im Tempel dieser Iuno Moneta war die röm. Münze; dah. II) nom. appellat., monēta, ae, f., A) die Münze als Ort, die Münzstätte, Cic. u.a.: officinator monetae, Münzmeister, Corp. inscr. Lat. 6, 8463: aequator monetae, Münzwardein, Corp. inscr. Lat. 13, 1820. – übtr., m. hominis formandi, Mutterleib, Macr.: quaedam ex nostra, ut ita dicam, moneta proferre, aus unserer M. (der stoischen Schule), Sen. – B) meton.: 1) das gemünzte Geld, die Münze, Ov., Plin. u.a.: percutere monetam, Vopisc. – übtr., v. Wortschatz, monetam illam veterem sectator, Fronto de oratt. p. 161, 14 N. – 2) der Münzstempel, Stempel, das Gepräge, Mart. 12, 55, 8. – übtr., communi feriat carmen triviale monetā, Iuven.: nomina Latinā monetā percussa, Apul.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Moneta

  • 4 Monēta

        Monēta ae, f    [moneo], the mother of the Muses, C.— A surname of Juno, as the goddess of recollection, C., L., O.—(Because money was coined in the temple of Juno Moneta), a place for coining money, mint, C.— Coined money, coin, money, O.— A stamp, die (late); hence, Communi carmen monetā, of the common stamp, Iu.
    * * *
    money/coinage; die on which coin is struck, stamp; mint, temple striking coins

    Latin-English dictionary > Monēta

  • 5 moneta

        Moneta, monetae, pen. prod. Martial. Monnoye.

    Dictionarium latinogallicum > moneta

  • 6 moneta

    I monēta, ae f.
    1) монетный двор (при храме Юноны-Монеты в Риме) C
    m. hominis formandi Macrматеринское чрево
    communi monetā J — в обыденном стиле, избитый, пошлый
    3) монета, деньги O, PM etc.
    II Monēta, ae f. [ moneo ]
    1) C = Mnemosyne
    2) эпитет Юноны, предупредившей римлян о землетрясении (при её храме чеканились металлические деньги) C, L, O

    Латинско-русский словарь > moneta

  • 7 moneta

    монета a) чеканные деньги, falsam mon. percutere (l. 19 pr. D. 48, 10);

    falsae mon. crimen (1. 53 D. 5, 1);

    adulterator monetae (1. 16 § 9 D. 48, 19);

    b) чеканка денег, adulterinam (фальшивой) mon. exercere (1. 6 § 1 D. 48, 13); с) монетный двор (1. 6 § 1. cit. 1. 38 pr. D. 48, 19. 1. 2 C. 9, 24).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > moneta

  • 8 Chrysoptera moneta

    3. ENG silver eight, delphinium moth
    5. FRA ver-gris m du delphinium

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Chrysoptera moneta

  • 9 Iuno

    Iūno, ōnis, f. (wohl zu iuvenis, iūnior, die ›Jugendliche, Blühende‹), Tochter des Saturnus, Schwester u. Gemahlin Jupiters, bei den Römern Götterkönigin, die Reichtum u. konigl. Macht verleiht, Göttin der Ehe u. daher auch der Geburten, von den Frauen als Schutzgeist betrachtet, dah. beim Schwure von ihnen angerufen (Petron. 25, 4), nach den Deutungen der Physiker bald als Luftregion genommen, bald als Himmels- oder Sternenkönigin geltend, Varro LL. 5, 67. Cic. de nat. deor. 2, 66: Iuno regina, Cic. Verr. 5, 184: Iuno Moneta, s. Monēta: Iuno Lacinia, s. Lacīnium: Iuno iniqua (feindselige), Verg. Aen. 1, 668. Ov. met. 7, 520. Lact. 2, 16, 17 (dazu Bünem.): Iunonis sacra, s. sacerno. II, A, a. – mit der Lucina identifiziert, s. Lūcīna: und mit Proserpina, dah. Iuno inferna, Proserpina, Verg. Aen. 6, 138: dies. Iuno Averna, Ov. met. 14, 114, od. I. infera, Stat. silv. 2, 1, 147, I. profunda, Claud. rapt. Pros. 1, 2, I. Stygia, Stat. Theb. 4, 526. – stella Iunonis, der Planet Venus, Plin. 2, 37: urbs Iunonis, v. Argos, Ov. her. 14, 28. – Wie jeder Mann seinen genius, so hatte auch jede Frau ihre Iuno, Plin. 2, 7. Sen. ep. 110, 1. Corp. inscr. Lat. 11, 1324: der sie am Geburtstage opferte, Tibull. 4, 6, 1: u. bei der sie schwor, Tibull. 3, 6, 47. Petron. 25, 4. – Meton., scherzh. = Gattin, mea Iuno, non decet esse te tam tristem tuo Iovi (Gatten), Plaut. Cas. 230. Sen. apoc. 8, 2. – Dav.: A) Iūnōnālis, e, junonisch, tempus, v. Monat Juni, Ov. fast. 6, 63. – B) iūnōnicola, ae, m. (Iuno u. colo), der Verehrer der Juno, Ov. fast. 6, 49. – C) Iūnōnigena, ae, m. (Iuno u. gigno), Sohn der Juno, v. Vulkan, Ov. met. 4, 173. – D) iūnōnius, a, um, junonisch, der Juno, custos, Argus, Ov.: mensis, Juni, Ov. fast. 6, 61: hospitia, Karthago (wo Juno sehr verehrt wurde), Verg.; so auch Samos, Ov.: ales, vom Pfau, Ov.: Hebe, weil sie der Juno Tochter sein soll, Ov.: stella, der Planet Venus, Apul.

    lateinisch-deutsches > Iuno

  • 10 monetalis

    monētālis, e (moneta), zur Münze gehörig, triumviri, die Dreiherren der Münze, die Münzherren, Pompon. dig. 1, 2, 2. § 30: dah. scherzh., monetalis, der Münzherr, Geldmann (v. jmd., der Geld fordert), Cic. ad Att. 10, 11, 5. – aurum m., gemünztes G., Apul. met. 7, 6. – pes m., der römische Fuß (als Maß), weil im Tempel der Iuno Moneta die Normalmaße aufbewahrt wurden (s. Fr. Hultsch Griech. u. Röm. Metrol. S. 71), Gromat. vet. 123, 2 sqq.

    lateinisch-deutsches > monetalis

  • 11 monetalis

    mŏnētālis, e relatif à la monnaie; monnayé.    - triumviri monetales, Dig.: les triumvirs, intendants de la monnaie.    - monetalis, is, m.: l'homme de la monnaie, le manieur de monnaie.    - monetali adscripsi, Cic.: je lui ai donné, en tête de ma lettre, le titre de manieur d'argent.    - aurum monetale, Apul.: or monnayé.    - pes monetalis: pied romain (mesure de longueur, dont l'étalon était conservé dans le temple de Junon Monéta).
    * * *
    mŏnētālis, e relatif à la monnaie; monnayé.    - triumviri monetales, Dig.: les triumvirs, intendants de la monnaie.    - monetalis, is, m.: l'homme de la monnaie, le manieur de monnaie.    - monetali adscripsi, Cic.: je lui ai donné, en tête de ma lettre, le titre de manieur d'argent.    - aurum monetale, Apul.: or monnayé.    - pes monetalis: pied romain (mesure de longueur, dont l'étalon était conservé dans le temple de Junon Monéta).
    * * *
        Monetalis, et hoc monetale, pen. prod. Apul. Monnoyé, Appartenant au faict de la monnoye.
    \
        Monetales Triumuiri. Pomponius. Maistres des monnoyes.

    Dictionarium latinogallicum > monetalis

  • 12 Iuno

    Iūno, ōnis, f. (wohl zu iuvenis, iūnior, die ›Jugendliche, Blühende‹), Tochter des Saturnus, Schwester u. Gemahlin Jupiters, bei den Römern Götterkönigin, die Reichtum u. konigl. Macht verleiht, Göttin der Ehe u. daher auch der Geburten, von den Frauen als Schutzgeist betrachtet, dah. beim Schwure von ihnen angerufen (Petron. 25, 4), nach den Deutungen der Physiker bald als Luftregion genommen, bald als Himmels- oder Sternenkönigin geltend, Varro LL. 5, 67. Cic. de nat. deor. 2, 66: Iuno regina, Cic. Verr. 5, 184: Iuno Moneta, s. Moneta: Iuno Lacinia, s. Lacinium: Iuno iniqua (feindselige), Verg. Aen. 1, 668. Ov. met. 7, 520. Lact. 2, 16, 17 (dazu Bünem.): Iunonis sacra, s. sacer no. II, A, a. – mit der Lucina identifiziert, s. Lucina: und mit Proserpina, dah. Iuno inferna, Proserpina, Verg. Aen. 6, 138: dies. Iuno Averna, Ov. met. 14, 114, ob. I. infera, Stat. silv. 2, 1, 147, I. profunda, Claud. rapt. Pros. 1, 2, I. Stygia, Stat. Theb. 4, 526. – stella Iunonis, der Planet Venus, Plin. 2, 37: urbs Iunonis, v. Argos, Ov. her. 14, 28. – Wie jeder Mann seinen genius, so hatte auch jede Frau ihre Iuno, Plin. 2, 7. Sen. ep. 110, 1. Corp. inscr. Lat. 11, 1324: der sie am Geburtstage opferte, Tibull. 4, 6, 1: u. bei der sie schwor, Tibull. 3, 6, 47. Petron. 25, 4. – Meton., scherzh. = Gattin, mea Iuno, non decet esse te tam
    ————
    tristem tuo Iovi (Gatten), Plaut. Cas. 230. Sen. apoc. 8, 2. – Dav.: A) Iūnōnālis, e, junonisch, tempus, v. Monat Juni, Ov. fast. 6, 63. – B) iūnōnicola, ae, m. (Iuno u. colo), der Verehrer der Juno, Ov. fast. 6, 49. – C) Iūnōnigena, ae, m. (Iuno u. gigno), Sohn der Juno, v. Vulkan, Ov. met. 4, 173. – D) iūnōnius, a, um, junonisch, der Juno, custos, Argus, Ov.: mensis, Juni, Ov. fast. 6, 61: hospitia, Karthago (wo Juno sehr verehrt wurde), Verg.; so auch Samos, Ov.: ales, vom Pfau, Ov.: Hebe, weil sie der Juno Tochter sein soll, Ov.: stella, der Planet Venus, Apul.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Iuno

  • 13 monetalis

    monētālis, e (moneta), zur Münze gehörig, triumviri, die Dreiherren der Münze, die Münzherren, Pompon. dig. 1, 2, 2. § 30: dah. scherzh., monetalis, der Münzherr, Geldmann (v. jmd., der Geld fordert), Cic. ad Att. 10, 11, 5. – aurum m., gemünztes G., Apul. met. 7, 6. – pes m., der römische Fuß (als Maß), weil im Tempel der Iuno Moneta die Normalmaße aufbewahrt wurden (s. Fr. Hultsch Griech. u. Röm. Metrol. S. 71), Gromat. vet. 123, 2 sqq.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > monetalis

  • 14 monetalis

    mŏnētālis, e, adj. [moneta], of or belonging to the mint; minted, coined (class.):

    triumviri monetales,

    the directors of the mint, Dig. 1, 2, 2, § 30.—In jest of one who asks for money:

    monetali ascripsi, quod ille ad me pro consule,

    the money-man, Cic. Att. 10, 11, 5:

    aurum,

    coined, App. M. 7, p. 190, 21: pes monetalis, the Roman foot (because the standard was kept in the temple of Juno Moneta), Grom. Vet. p. 128, 2 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > monetalis

  • 15 linteus

    a, um [ linum ]
    льняной, полотняный, холщовый ( vestis C)
    lintei libri Lполотняные книги (древнеримская летопись, написанная на полотне и хранившаяся в храме богини Juno Moneta)

    Латинско-русский словарь > linteus

  • 16 monetalis

    I monētālis, e [ moneta ]
    1) монетный, денежный
    triumviri monetales Dig — триумвиры, ведавшие чеканкой монеты
    II monētālis, is m. шутл.
    тот, кто требует денег C

    Латинско-русский словарь > monetalis

  • 17 monetarius

    monētārius, iī m. [ moneta ]
    монетчик AV, Eutr, Vop

    Латинско-русский словарь > monetarius

  • 18 communis

    commūnis, e (altlat. commoinis; vgl. moenia, munus), I) mehreren od. allen gemeinsam, -gemein, gemeinschaftlich, öffentlich, allgemein, gewöhnlich (Ggstz. proprius, einem eigentümlich), A) adi.: vita, das alltägliche Leben, Cic.: salutatio c., überall üblich, Cic.: mens c., Cic.: mimi c., oft gesehene, gewöhnliche, Cic.: communi monetā, mit gewöhnlichem Stempel, Iuven.: homo vitae communis ignarus, der nicht zu leben weiß, ohne Lebensart, Cic.: sensus c., s. sēnsus: una domus, communia omnia, Gemeinschaft in allem, Cic. – locus c., euphemist. = Unterwelt, Plaut., u. = Bordell, Sen.: loca c., öffentliche Orte, Cic.: dagegen loci c., Gemeinplätze in der Philosophie, Cic. – als rhet. t. t., exordium c., auch auf den entgegengesetzten Teil passend, Cic. – als gramm. t. t., verbum c., das auf or ausgehend sowohl aktive als passive Bedeutung hat, Gell.: syllaba, doppelzeitig (= anceps), Gramm.: genus, sowohl männlichen als weiblichen Geschlechts, Charis. – oft m. einem (jedoch mehr das dabeistehende Nomen ergänzenden) Genet., od. m. einem (oft an das Verbum esse sich anlehnenden) Dat., od. m. cum u. Abl. od. m. inter se, zB. c. classis Graeciae, Nep.: hostes c. omnium, Cic.: c. hominum infirmitas, Cic.: praecepta omnium communia et contrita, Cic.: amicorum esse communia omnia, Cic.: communia esse amicorum inter se omnia, Cic.: omnia ei cum amicis fuisse communia, Nep.: mors omni aetati est c., Cic.: paries domui utrique c., Ov.: pernicies (sum) c. adulescentibus, Ter.: multa sunt civibus inter se c., Cic.: alterum nobis cum dis, alterum cum beluis c. est, Sall.: quocum fuit domus et militia c., Cic.: u. so oft alqd cum alqo c. habere (von Reisig Vorll. § 374 für unlat. gehalten), s. Quint. 5, 10, 110. Sen. contr. 1, 1, 25. Sen. ep. 48, 3 u. 74, 17 a. Apul. de deo Socr. 13 extr. (vgl. Krebs-Schmalz Antib. S. 308. Aufl. 7.). – B) subst., commūne, is, n., das gemeinschaftliche Besitz- od. Nutzstück, das Gemeingut, das gemeinschaftliche Vermögen einer Korporation, privatus illis census erat brevis, commune magnum (Gemeingut, Staatsschatz, griech. το κοινόν), Hor.: haud mediocriter de communi, quicquid poterat, ad se in privatam domum sevocabat, Cic.: quod ius statues communi dividundo, Cic.: de communi alqd consequi, ICt. – Plur., deinde, ut communibus pro communibus utatur, privatis ut suis, Cic.: communia laudas. Hor.: modo ne communia solus occupet, Ov. – Insbes., a) das Gemeinwesen, die Kommune, der Staat (griech. το κοινόν), Siciliae, Milyadum, Cic.: gentis Pelasgae, Ov. – b) in commune, adv. = α) für alle, zum gemeinschaftlichen Gebrauche,Nutzen, -Zweck (s. Heräus Tac. hist. 4, 64, 13. Bünem. Lact. 3, 21, 2 u. 3, 25, 1), in c. conferre, Cic.: in c. congerere, Tac.: in c. consulere, Ter. u.a.: in c. consultare, Tac.: omnia in c. possidēre, Lact.: in c. vocare honores, zum Gemeingut (der Patrizier u. Plebejer) machen, Liv.: so auch in communi ponere libertatem, Tac. – β) im allgemeinen, überhaupt, Quint., Plin. u. Tac. – dah. in Bausch und Bogen (Ggstz. nominatim), Tac. dial. 26. – γ) halbpart! Sen. u. Phaedr. – II) übtr., 1) subjekt., von Pers. (wie κοινός), a) alle im Staate gleichstellend, nicht exklusiv verfahrend, demokratisch gesinnt, Cic. ep. 4, 9, 2. – b) sich andern gleichstellend, umgänglich, v. höher Gestellten = leutselig, herablassend (vgl. Gernh. Cic. de sen. 59. Halm Cic. Mur. 66. Ruhnken Suet. Cl. 21), Cic. u.a.: c. nimis circa omnes, Eutr.: Cyrum minorem communem erga Lysandrum atque humanum fuisse, Cic.: ut communis infimis, par principibus videretur, Nep.: quis Laelio communior, Cic. Mur. 66: nec ullo spectaculi genere communior aut remissior erat, Suet. Claud. 21. – 2) gemein, gewöhnlich, mimi, Cic. ep. 7, 1, 1: communes manus, id est non lotae, Vulg. Marc. 7, 2 u. 5: numquam manducavi commune et immundum, Vulg. act. apost. 10, 14: cum diceret nil esse communius, Treb. Poll. Gallien. 17, 5.

    lateinisch-deutsches > communis

  • 19 linteus

    linteus, a, um (linum), aus Leinwand, leinen, linnen, vestis (Decke), Cic.: lorica (Ggstz. lorica serta atque aënea), Nep.: libri, eine alte auf Leinwand geschriebene Chronik des röm. Volkes, die im Tempel der Iuno Moneta aufbewahrt wurde, Liv. – Nbf. lenteus, wov. subst. lentea, ōrum, n., Corp. inscr. Lat. 14, 2215, 19. – subst., linteum, ī, n., a) Leinwand, ein leinenes Tuch, eine leinene Decke, ein Laken, linteum vetus, alter Lappen, Sen.: lintea inscripta (gezeichnete), Iuven.: polliceri lintea in vela, Liv.: merces linteis delatae, Cic.: locus linteis contectus est, Liv.: super adiectum (hingebreitetes) linteum recubans, Plin. ep.: succinctus linteo, Suet.: linteo cinctus, Gaius: capita linteis vinciunt, Curt. – Insbes. α) ein leinenes Segel, Catull. u.a. Dichter: infecta lintea, schwarze Segel, Catull.: dare lintea ventis, vor den W. bringen, ausspannen, Ov., retro, die S. wenden, zurücksegeln, Verg.: dextrā lintea dare, rechts ausspannen, Ov.: conversa domum dare lintea, die S. nach H. umkehrend spannen, Hor. (vgl. bildl., tali placet dare lintea curae, Nemes. cyn. 58). – β) ein leinener Vorhang, Mart. 2, 57, 6. – γ) ein Schamgürtel, Schurz, nudus, linteo cinctus, Gaius inst. 3, 192. – b) übtr., baumwollenes Zeug, Tuch, ex quibus (lanuginis pilis) vestes pretioso linteo faciunt, Plin. 12, 38: Iuba circa fruticem lanugines esse tradit linteaque ea Indicis praestantiora, Plin. 12, 39.

    lateinisch-deutsches > linteus

  • 20 monetarius

    monētārius, a, um (moneta), zur Münze gehörig, Münz-, familia, die Münzarbeiter einer Münze, Corp. inscr. Lat. 6, 298. – subst., monētarius, iī, m., der Münzarbeiter, Münzer, Corp. inscr. Lat. 6, 2476*: im Plur. oft bei Aur. Vict., Eutr. u.a.

    lateinisch-deutsches > monetarius

См. также в других словарях:

  • Moneta — (lat. „Mahnerin“) ist der Beiname der römischen Staatsgöttin Juno. In oder neben deren Tempel befand sich auf dem römischen Kapitol eine Münzstätte, von der sich der Name Moneten ableitet. Das Bild der Göttin zierte auch die dort geprägten… …   Deutsch Wikipedia

  • Moneta — • A theologian, born at Cremona, Italy, date unknown; died at Bologna, 1240 Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Moneta     Moneta     † …   Catholic encyclopedia

  • moneta — /mo neta/ s.f. [lat. monēta (come der. di monēre avvertire ), attributo di Giunone che secondo gli antichi significherebbe l avvertitrice , per i buoni avvertimenti dati dalla dea ai Romani nei pericoli; l estensione di sign. è dovuta al fatto… …   Enciclopedia Italiana

  • moneta — monèta ž DEFINICIJA bank. 1. novac kao oblik [kovana moneta] 2. novac, novčana jedinica ili valuta jedne zemlje FRAZEOLOGIJA moneta za potkusurivanje 1. ono što se daje kao mito, sredstvo kojim se postiže što podmićivanjem 2. žarg. mali narodi… …   Hrvatski jezični portal

  • moneta — monetà sf. (2) metalinis pinigas: Smulkios monètos DŽ. Senovėje medaliai nieku nesiskyrė nuo monetų rš. Parodykite man monetą čyžės DP363. ║ col. pinigai: Tikrą monetą ... kalti BB1Mak15,6 …   Dictionary of the Lithuanian Language

  • moneta — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. monetaecie {{/stl 8}}{{stl 7}} metalowy pieniądz o określonym ciężarze, próbie, wymiarach i zwykle okrągłym kształcie, opatrzony wybitym godłem państwa, wizerunkiem, określeniem wartości ZOB. brać – wziąć {{/stl …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • Monēta — (lat., »Mahnerin«), Beiname der Juno (s. d.), dann soviel wie Münzstätte und Münze, da im alten Rom erstere beim Tempel der Juno Moneta auf dem Kapitol (an Stelle von Santa Maria in Araceli) war; daher Monēten, scherzhaft soviel wie Geld …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • MONETA — Iunonis cognomentum, apud Romanos a monendo impositum, Cicer. l. 1. de Divin. c. 15. Nam cum urbs maximô terra motu concuteretur nec quisquam nosset quâ victimâ id mali posset expiari, vox ex Iunonis templo audita est, quae sacerdotes monuit sue… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Monēta — (lat.), Münze; daher Monetal, Münzen betreffend …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Moneta — Monēta (lat., »Mahnerin«), Beiname der Juno; dann s.v.w. Münzstätte, Münze, da im alten Rom die Münzstätte neben dem Tempel der Juno M. auf dem Kapitol war; daher Moneten s.v.w. Geld …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Moneta — Moneta, lat., Münze; monetal, Münzen betreffend …   Herders Conversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»