Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Molossī

  • 1 Molossi

    Molossī, ōrum u. ûm, m. (Μολοσσοί), die Molosser, die Bewohner des östl. Epirus, Cic. de div. 1, 76. Nep. Them. 8, 4. – Dav.: A) Molossia, ae, f., das Land der Molosser, Serv. Verg. Aen. 3, 297. – B) Molossis, idis, f. (Μολοσσίς), die von den Molossern bewohnte Landschaft im östl. Epirus, Liv. 8, 24, 3 u. 45, 26, 4. – C) Molossus, a, um (Μολοσσός), molossisch, gens, Ov. met. 1, 226: rex, der Molosserkönig (Munichus), Ov. met. 13, 717: canes, molossische Hunde (gut zur Jagd), Hor. sat. 2, 6, 114 (Genet. canum Molossûm, Lucr. 5, 1061). – subst., Molossus, ī, m., a) ein Molosser = ein molossischer Hund, M. acer (bissiger), Verg. georg. 3, 405. – b) (sc. pes) das Versglied – – – (zB. Ārpīnās), der Molossus, Terent. Maur. 1397. Diom. 479, 4. – u. dav. α) Molossicus, a, um (Μολοσσικός), molossisch, canes, Plaut. capt. 86: metrum, aus lauter Molossen (– – –) bestehend, Diom. 513, 15. – β) molossiambos, ī, m. (molossus u. iambus), das aus einem Molossus u. einem Jambus bestehende Versglied Molossi(zB. ādmīrābĭlēs), der Molossiambus, Diom. 481, 21. – γ) molossopyrrichos, ī, m. (molossus u. pyrrichos), das aus einem Molossus u. einem Pyrrichus bestehende Versglied Molossi(zB. ādmīrābĭlĭs), Diom. 481, 26. – δ) molossospondīos, ī, m. (molossus u. spondeus), das aus einem Molossus und einem Spondeus bestehende Versglied ––––– (zB. cōntūrbātōrēs), Diom. 482, 9.

    lateinisch-deutsches > Molossi

  • 2 Molossi

    Molossī, ōrum m.

    Латинско-русский словарь > Molossi

  • 3 Molossi

    Molossī, ōrum u. ûm, m. (Μολοσσοί), die Molosser, die Bewohner des östl. Epirus, Cic. de div. 1, 76. Nep. Them. 8, 4. – Dav.: A) Molossia, ae, f., das Land der Molosser, Serv. Verg. Aen. 3, 297. – B) Molossis, idis, f. (Μολοσσίς), die von den Molossern bewohnte Landschaft im östl. Epirus, Liv. 8, 24, 3 u. 45, 26, 4. – C) Molossus, a, um (Μολοσσός), molossisch, gens, Ov. met. 1, 226: rex, der Molosserkönig (Munichus), Ov. met. 13, 717: canes, molossische Hunde (gut zur Jagd), Hor. sat. 2, 6, 114 (Genet. canum Molossûm, Lucr. 5, 1061). – subst., Molossus, ī, m., a) ein Molosser = ein molossischer Hund, M. acer (bissiger), Verg. georg. 3, 405. – b) (sc. pes) das Versglied – – – (zB. Ārpīnās), der Molossus, Terent. Maur. 1397. Diom. 479, 4. – u. dav. α) Molossicus, a, um (Μολοσσικός), molossisch, canes, Plaut. capt. 86: metrum, aus lauter Molossen (– – –) bestehend, Diom. 513, 15. – β) molossiambos, ī, m. (molossus u. iambus), das aus einem Molossus u. einem Jambus bestehende Versglied (zB. ādmīrābĭlēs), der Molossiambus, Diom. 481, 21. – γ) molossopyrrichos, ī, m. (molossus u. pyrrichos), das aus einem Molossus u. einem Pyrrichus bestehende Versglied (zB. ādmīrābĭlĭs), Diom. 481, 26. – δ) molossospondīos, ī, m. (molossus u. sponde-
    ————
    us), das aus einem Molossus und einem Spondeus bestehende Versglied ––––– (zB. cōntūrbātōrēs), Diom. 482, 9.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Molossi

  • 4 Molossi

    Mŏlossi, ōrum, m., = Molossoi, the Molossians, a people in the eastern part of Epirus, Plin. 4 prooem.; Cic. Div. 1, 34, 76; Nep. Them. 8, 4.—They were so called from Molossus, the son of Pyrrhus, king of Epirus, and Andromache, acc. to Serv. Verg. A. 3, 297.—Hence,

    Lewis & Short latin dictionary > Molossi

  • 5 molossus

    hunting dog/Molessian hound; (Molessia in Epirus); metrical foot of three long

    Latin-English dictionary > molossus

  • 6 Molossus

    1.
    Mŏlossus, a, um, adj., = Molossos, of or belonging to the Molossi, Molossian:

    missi de gente Molossā,

    Ov. M. 1, 226:

    canes, famed for their strength,

    Hor. S. 2, 6, 114:

    rex,

    Juv. 12, 108:

    gladii,

    id. 14, 162.—Also, subst.: Mŏlossus, i, m.
    A.
    A Molossian (hound):

    Molossus acer,

    Verg. G. 3, 405:

    Molossūm for Molossorum,

    Lucr. 5, 1063.—
    B.
    In prosody: pes, a metrical foot consisting of three long syllables (e. g. Arpinas, evertunt), Quint. 9, 4, 82; Diom. p. 475 P.
    2.
    Mŏlossus, i, m., son of Pyrrhus, king of Epirus, and Andromache, the progenitor of the Molossi, acc. to Serv. Verg. A. 3, 297.

    Lewis & Short latin dictionary > Molossus

  • 7 Molossus

    I (Molossicus), a, um [ Molossi ]
    молосский (gens O; canis H)
    II Molossus, ī m.
    1) (sc. canis) молосская собака (охотничья) V etc.
    2) (sc. pes) молосская стопа (— — —)

    Латинско-русский словарь > Molossus

  • 8 latro [1]

    1. lātro, āvī, ātum, āre, bellen, I) intr.: 1) eig. (u. zwar vom feindseligen Gebell des großen Hundes, wie ὑλακτειν, dagegen gannire v. harmlosen Gekläff des kleinen Hundes, wie κνυζασθαι; baubari v. heulenden Bäffen des Hundes), canum est latrare sive baubari, Suet. fr.: cum iam (canes Molossi) latrant, Lucr.: quod si luce quoque canes latrent, Cic.: multum latrante Lyciscā (die Hündin L.), Verg.: latr. pro re domini, Phaedr.: canis timidus vehementius latrat quam mordet, Curt. 7, 4 (16), 13. – Partic. subst., lātrāns, der Beller, Kläffer = Hund, Ov. met. 8, 412. Petron. 72, 9: Plur., Ov. met. 8, 344. – 2) übtr.: a) bellen = zanken, heftig eifern, schreien, v. Menschen, bes. v. schlechten Rednern u. Rabulisten, Cic. Brut. 58: latr. ad clepsydram, Cic. de or. 3, 138: rumperis et latras, schreist dich fast zu Tode, Hor. sat. 1, 3, 136. – b) rauschen, lärmen, toben, undae latrantes, Verg.: animus cum pectore latrat, Enn.: curae latrantes, Petron.: stomachus latrans, der knurrende (vor Hunger) Hor. – II) tr.: 1) eig.: a) anbellen, v. Hunden, me, Plaut.: senem adulterum, Hor.: cervinam pellem, Hor.: in Capitolium euntem od. ingredientem numquam, Aur. Vict. u. Gell.: im Passiv, latrari a canibus, Plin. 25, 126 u. 28, 100: non latrari a cane leporis fimum aut pilos tenentem, Plin. 30, 147. – b) prägn., unter Bellen ausspeien, latrat canicula (Hundsgestirn) flammas, Manil. 5, 207. – 2) übtr.: a) v. Menschen usw., α) anbellen = schmähen, si quis opprobriis dignum latraverit, Hor. – β) bellend-, belfernd hören lassen, canina verba in foro, Ov.: magnas latrantia pectora curas, Stat. – b) v. der Natur, laut und ungestüm fordern, nihil aliud sibi naturam latrare, nisi ut usw., Lucr. 2, 17. – / Das a der ersten Silbe erst bei spät. Dichtern kurz.

    lateinisch-deutsches > latro [1]

  • 9 canis

    cănis, is, m. f. [st2]1 [-] chien, chienne. [st2]2 [-] chien (t. d'injure). [st2]3 [-] la Canicule (une constellation). [st2]4 [-] chien de mer. [st2]5 [-] le coup du chien (aux dés, c'est un mauvais coup: le joueur a obtenu les quatre as). [st2]6 [-] chaîne, carcan.    - cane pejus vitare (aliquid): éviter (qqch) comme la peste.    - cave canem: prends garde au chien.    - damnosi facito stent tibi saepe canes, Ov. A. A. 2, 206: fais en sorte d'avoir souvent le coup de chien.
    * * *
    cănis, is, m. f. [st2]1 [-] chien, chienne. [st2]2 [-] chien (t. d'injure). [st2]3 [-] la Canicule (une constellation). [st2]4 [-] chien de mer. [st2]5 [-] le coup du chien (aux dés, c'est un mauvais coup: le joueur a obtenu les quatre as). [st2]6 [-] chaîne, carcan.    - cane pejus vitare (aliquid): éviter (qqch) comme la peste.    - cave canem: prends garde au chien.    - damnosi facito stent tibi saepe canes, Ov. A. A. 2, 206: fais en sorte d'avoir souvent le coup de chien.
    * * *
        Canis, huius canis, com. g. Un chien, ou une chienne.
    \
        Canis foemina paruulo Cyro vbera praebens. Iustinus. Une chienne.
    \
        Corda canum leuisomna. Lucret. De legier somme.
    \
        Canum fida custodia. Cic. La seure garde.
    \
        Excubiae canum Horat. Le guet des chiens.
    \
        Arguti canes. Seneca. Jappans.
    \
        Armillati canes. Propert. Qui ont des colliers de poinctes de fer au col.
    \
        Assiduus canis. Colum. Qui ne bouge de la maison, pour la garder.
    \
        Citi. Ouid. Legiers.
    \
        Emeriti. Stat. Qui ne peuvent plus courir ne servir.
    \
        Erroneus canis. Colum. Trottier, Coureur, Qui ne se tient point à l'hostel.
    \
        Melitaei canes. Plin. Petis chiens de damoiselles.
    \
        Molossi canes. Horat. Dogues.
    \
        Odori canes. Claud. Qui ont bon nez, Qui ont grand flairement, et sentent bien tost la beste sauvage.
    \
        Pastoralis canis. Columel. Un mastin, Chien qui garde le bestail, Chien de bergier.
    \
        Pecuarius canis. Columel. Chien de bergier.
    \
        Pernix. Columel. Legier, Viste, Bien courant.
    \
        Peruigil. Seneca. Qui veille tousjours.
    \
        Soliciti. Ouid. Soigneux de faire bon guet.
    \
        Venaticus canis. Columel. Chien de chasse.
    \
        Vigilax canis. Columel. Chien de bon guet.
    \
        Villaticus canis. Columel. Un mastin de laboureur qui garde la metairie.
    \
        Addicere aliquem canibus. Horat. L'abandonner et faire manger aux chiens. \ Agere canes. Ouid. Mener.
    \
        Hortari canes. Ouid. Harer.
    \
        Pascere canem sero. Virg. Nourrir de laict cler, de laict mesgue.
    \
        Vlulare dicuntur canes, quum lamentantibus similes lugubrem quandam et querulam edunt vocem. Ouid. Heurer.
    \
        Canis. Terent. Quand par oultrage on appelle quelcun chien, ou mastin, Canaille.
    \
        Canis, pro Assecla. Ci. Qui suit un autre par tout, comme le chien suit son maistre.

    Dictionarium latinogallicum > canis

  • 10 molossus

    [st1]1 [-] Mŏlossus, i, m.: Molossus (roi d'Epire et souche des Molosses).    - [gr]gr. Μολοσσός. [st1]2 [-] Mŏlossus, a, um: du pays des Molosses.    - Molossus (canis), Hor.: molosse, dogue. [st1]3 [-] mŏlossus, i, m.: molosse (pied de trois longues).
    * * *
    [st1]1 [-] Mŏlossus, i, m.: Molossus (roi d'Epire et souche des Molosses).    - [gr]gr. Μολοσσός. [st1]2 [-] Mŏlossus, a, um: du pays des Molosses.    - Molossus (canis), Hor.: molosse, dogue. [st1]3 [-] mŏlossus, i, m.: molosse (pied de trois longues).
    * * *
        Molossus, molossi, m. g. Virgil. Un gros matin, Un dogue.

    Dictionarium latinogallicum > molossus

  • 11 latro

    1. lātro, āvī, ātum, āre, bellen, I) intr.: 1) eig. (u. zwar vom feindseligen Gebell des großen Hundes, wie ὑλακτειν, dagegen gannire v. harmlosen Gekläff des kleinen Hundes, wie κνυζασθαι; baubari v. heulenden Bäffen des Hundes), canum est latrare sive baubari, Suet. fr.: cum iam (canes Molossi) latrant, Lucr.: quod si luce quoque canes latrent, Cic.: multum latrante Lyciscā (die Hündin L.), Verg.: latr. pro re domini, Phaedr.: canis timidus vehementius latrat quam mordet, Curt. 7, 4 (16), 13. – Partic. subst., lātrāns, der Beller, Kläffer = Hund, Ov. met. 8, 412. Petron. 72, 9: Plur., Ov. met. 8, 344. – 2) übtr.: a) bellen = zanken, heftig eifern, schreien, v. Menschen, bes. v. schlechten Rednern u. Rabulisten, Cic. Brut. 58: latr. ad clepsydram, Cic. de or. 3, 138: rumperis et latras, schreist dich fast zu Tode, Hor. sat. 1, 3, 136. – b) rauschen, lärmen, toben, undae latrantes, Verg.: animus cum pectore latrat, Enn.: curae latrantes, Petron.: stomachus latrans, der knurrende (vor Hunger) Hor. – II) tr.: 1) eig.: a) anbellen, v. Hunden, me, Plaut.: senem adulterum, Hor.: cervinam pellem, Hor.: in Capitolium euntem od. ingredientem numquam, Aur. Vict. u. Gell.: im Passiv, latrari a canibus, Plin. 25, 126 u. 28, 100: non latrari a cane leporis fimum aut pilos tenentem, Plin. 30, 147. – b) prägn., unter Bellen ausspeien, latrat canicula
    ————
    (Hundsgestirn) flammas, Manil. 5, 207. – 2) übtr.: a) v. Menschen usw., α) anbellen = schmähen, si quis opprobriis dignum latraverit, Hor. – β) bellend-, belfernd hören lassen, canina verba in foro, Ov.: magnas latrantia pectora curas, Stat. – b) v. der Natur, laut und ungestüm fordern, nihil aliud sibi naturam latrare, nisi ut usw., Lucr. 2, 17. – Das a der ersten Silbe erst bei spät. Dichtern kurz.
    ————————
    2. latro, ōnis, m. (λάτρις), I) der gedungene Diener, Trabant, Söldner, Enn. ann. 59 u. 538; vgl. Varro LL. 7, 52. – von Mietsoldaten, Plaut. mil. 949; Poen. 663. – II) übtr.: a) der Freibeuter, der auf eigene Hand Krieg führt, der Buschklepper, Wegelagerer, Straßenräuber, Bandit, Strolch, Lotterbube, expeditus latro, Cic.: maximus latronum dux, Val. Max.: insidiosus et plenus latronum locus, Cic.: quin etiam leges latronum esse dicuntur, quibus pareant, quas observent, Cic.: latronibus circumventum defendo, Sen.: inter vias latrones sum passus, bin ich von R. überfallen worden, Corp. inscr. Lat. 8, 2728: mit Genet., servatorum meorum latro (Mörder), Curt. 8, 2 (6), 9. – v. Wolf, improbus latro, Phaedr. 1, 1, 4: v. Teufel, Commodian. apol. 183 u. 685. – latro fem., nach Exc. ex Charis. 545, 4. Prisc. 5, 10. Serv. Verg. Aen. 12, 519. – b) von denen, die, da sie das Recht, Krieg zu führen, nicht haben (z.B. ein Bürger gegen den Staat), dennoch Krieg führen od. sich sonst gegen den Staat u. die Gesetze auflehnen, Freibeuter, Brigant (Ggstz. iustus hostis), latrones magis od. verius quam iusti hostes, Liv. 35, 7, 7 u. 40, 27, 10: so v. Eroberer, latro gentiumque vastator (v. Alexander), Sen. de ben. 1, 13, 3: m. Genet., tu omnium gentium, quas adisti, latro es, Curt. 7, 8 (34), 19. – c) der (im Hinterhalte dem Wilde auflauernde) Jäger,
    ————
    Verg. Aen. 12, 7. – d) der Stein im Brett- od. Kriegsspiele, Ov. art. am. 3, 357: vitreus, Mart. 7, 72, 8: insidiosi, Mart. 14, 20, 1. Vgl. latrunculus no. II, b.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > latro

  • 12 Admetus

    Lewis & Short latin dictionary > Admetus

  • 13 Canis

    1.
    cănis ( cănes, Plaut. Men. 5, 1, 18; id. Trin. 1, 2, 133; 1, 2, 135; Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll., or Ann. v. 518 Vahl.; Lucil. ap. Varr. ib.; cf. Charis. 1, 17, p. 118 P.; abl. always cane; gen. plur. canum; v. Neue, Formenl. pp. 223, 258 sq.), comm. [Sanscr. cvan; Gr. kuôn, kunos; Germ. Hund; Engl. hound].
    I.
    Lit., a dog.
    A.
    In gen., v. Varr. R. R. 1, 21; 2, 9, 1 sqq.; Plin. 8, 40, 61, § 142 sqq.; Col. 7, 12, 1: tantidem quasi feta canes sine dentibus latrat, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll. (Ann. v. 518 Vahl.):

    introiit in aedĭs ater alienus canis,

    Ter. Phorm. 4, 4, 25: inritata canes, Lucil. ap. Charis. 1, p. 100 P.:

    canem inritatam imitarier,

    Plaut. Capt. 3, 1, 25:

    in Hyrcaniă plebs publicos alit canes, optumates domesticos: nobile autem genus canum illud scimus esse, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 45, 108:

    si lupi canibus similes sunt,

    id. Ac. 2, 16, 50:

    canes ut montivagae persaepe ferai Naribus inveniunt quietes,

    Lucr. 1, 405:

    canis acer,

    Hor. Epod. 12, 6:

    acres,

    Varr. R. R. 1, 21:

    acriores et vigilantiores,

    Cato, R. R. 124:

    assiduus,

    Col. R. R. 7, 12, 5:

    catenarius,

    Sen. Ira, 3, 37, 2:

    catenă vinctus,

    Petr. 29:

    Molossi,

    Hor. S. 2, 6, 115; cf. Lucr. 5, 1063:

    obscenae,

    Verg. G. 1, 470; Ov. F. 4, 936:

    pastoralis,

    Col. 7, 12, 3:

    pecuarius,

    id. 7, 12, 8:

    pulicosa,

    id. 7, 13, 2:

    rabidi,

    Lucr. 5, 892; Sen. Oedip. 932:

    rabiosus,

    Plin. 29, 4, 32, § 98:

    saeva canum rabies,

    Prop. 3, 16 (4, 15), 17; Plin. 8, 40, 63, § 152:

    est verunculus in linguă canum, quo exempto nec rabidi fuint, etc.,

    id. 29, 4, 32, § 100: rabiosa. Hor. Ep. 2, 2, 75:

    venatici,

    Cic. Verr. 2, 4, 13, § 31; Nep. Pel. 2, 5:

    alere canes ad venandum,

    Ter. And. 1, 1, 30; Curt. 9, 1, 31:

    vigiles,

    Hor. C. 3, 16, 2:

    canum fida custodia,

    Cic. N. D. 2, 63, 150:

    fida canum vis,

    Lucr. 6, 1222:

    levisomna canum fido cum pectore corda,

    id. 5, 864:

    caput mediae canis praecisae,

    Liv. 40, 6, 1; cf. Curt. 10, 9, 12:

    saepe citos egi per juga longa canes,

    Ov. H. 5, 20:

    canibus circumdare saltus,

    Verg. E. 10, 57:

    hos non inmissis canibus agitant,

    id. G. 3, 371:

    leporem canibus venari,

    id. ib. 3, 410.—
    B.
    Esp.
    1.
    As a term of reproach, to denote,
    a.
    A shameless, vile person, Plaut. Most. 1, 1, 40; Ter. Eun. 4, 7, 33 Donat. ad loc.; Hor. Epod. 6, 1; cf. id. S. 2, 2, 56; Petr. 74, 9; Suet. Vesp. 13. —
    b.
    A fierce or enraged person, Plaut. Men. 5, 1, 14, 5, 1, 18; Hyg. Fab. 3; cf. Cic. Rosc. Am. 20, 57; Sen. Cons. Marc. 22, 5.—
    2.
    As the regular designation of the hangers-on or parasites of an eminent or rich Roman; a follower, dog, creature:

    multa sibi opus esse, multa canibus suis quos circa se habuit,

    Cic. Verr. 2, 1, 48, § 126:

    cohors ista quorum hominum est? Volusii haruspices et Canelii medici et horum canum quos tribunal meum vides lambere,

    id. ib. 2, 3, 11, §

    28: apponit de suis canibus quendam,

    id. ib. 2, 4, 19, § 40; 2, 5, 56, § 146; id. Att. 6, 3, 6; id. Pis. 10, 23.—
    3.
    In mythical lang.
    a.
    Tergeminus, i. e. Cerberus. Ov. A. A. 3, 322; id. Tr. 4, 7, 16;

    called also viperius,

    id. Am. 3, 12, 26:

    Tartareus,

    Sen. Herc. Fur. 649:

    triformis,

    id. Herc. Oet. 1202: Echidnaea. Ov. M. 7, 409; cf.:

    infernae canes,

    Hor. S. 1, 8, 35; Verg. A. 6, 257; Luc. 6, 733. —
    b.
    Semidei canes, Anubis, Luc. 8, 832.—
    4.
    Prov.
    a.
    Stultitia est venatum ducere invitas canes, Plaut. Stich. 1, 2, 82.—
    b.
    Cane pejus et angui Vitare aliquid, Hor. Ep. 1, 17, 30.—
    c.
    Ut canis a corio numquam absterrebitur uncto, will never be frightened from the greasy hide, Hor. S. 2, 5, 83.—
    d.
    Canis caninam non ēst (cf. Engl. dog won ' t eat dog), Auct. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll.—
    e.
    A cane non magno saepe tenetur aper, Ov. R. Am. 422.—
    5.
    CAVE CANEM, beware of the dog, a frequent inscription of warning to trespassers on doors, etc., Petr. 29; Varr. ap. Non. p. 153, 1; Inscr. Orell. 4320. —Hence:

    Cave Canem,

    the title of a satire by Varro, Non. p. 75, 22.—
    II.
    Transf. [p. 279]
    A.
    A constellation; the Dog.
    1.
    Esp.:

    Canis Major, or simply Canis,

    a constellation of twenty stars, Hyg. Astr. 3, 34; of which the brighest is Sirius or Canicula, Cic. N. D. 2, 44, 114; id. Arat. 108 (349); 123 (367); 138 (382); 276 (522); Vitr. 9, 5, 2; Verg. G. 1, 218; 2, 353; Hor. S. 1, 7, 25; id. Ep. 1, 10, 16; Tib. 3, 5, 2; Ov. F. 4, 904; Plin. 18, 26, 64, § 234 sqq.—
    2.
    Canis Minor, or Minusculus, the Little Dog, = Prokuôn, commonly called Antecanis (hence the plur. canes), Vitr. 9, 52; Plin. 18, 28, 68, § 268; Ov. F. 4, 904.—Acc. to the fable, the dog of Erigone, daughter of Icarius;

    hence, Erigoneïus,

    Ov. F. 5, 723, and Icarius, id. ib. 4, 939.—
    B.
    The sea-dog, called canis marinus, Plin. 9, 35, 55, § 110; and mythically, of the dogs of Scylla, Lucr. 5, 890; Verg. A. 3, 432; Tib. 3, 4, 89; Cic. Verr. 2, 5, 56, § 146; Luc. 1, 549 Cort.; Sen. Med. 351.—
    C.
    The worst throw with dice, the dog-throw (cf. canicula and alea):

    damnosi,

    Prop. 4 (5), 8, 46; Ov. Tr. 2, 474:

    canem mittere,

    Suet. Aug. 71; cf. Isid. Orig. 18, 65.—Prov.:

    tam facile quam canis excidit,

    Sen. Apocol. 10, 2.—
    D.
    A Cynic philosopher:

    Diogenes cum choro canum suorum,

    Lact. Epit. 39, 4.—
    E.
    A kind of fetter, Plaut. Cas. 2, 6, 37 dub. (al. camum; v. camus); cf. 1. catulus.
    2.
    Cănis, is, m., a small river tributary to the Po, Plin. 3, 16, 20, § 117.

    Lewis & Short latin dictionary > Canis

  • 14 canis

    1.
    cănis ( cănes, Plaut. Men. 5, 1, 18; id. Trin. 1, 2, 133; 1, 2, 135; Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll., or Ann. v. 518 Vahl.; Lucil. ap. Varr. ib.; cf. Charis. 1, 17, p. 118 P.; abl. always cane; gen. plur. canum; v. Neue, Formenl. pp. 223, 258 sq.), comm. [Sanscr. cvan; Gr. kuôn, kunos; Germ. Hund; Engl. hound].
    I.
    Lit., a dog.
    A.
    In gen., v. Varr. R. R. 1, 21; 2, 9, 1 sqq.; Plin. 8, 40, 61, § 142 sqq.; Col. 7, 12, 1: tantidem quasi feta canes sine dentibus latrat, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll. (Ann. v. 518 Vahl.):

    introiit in aedĭs ater alienus canis,

    Ter. Phorm. 4, 4, 25: inritata canes, Lucil. ap. Charis. 1, p. 100 P.:

    canem inritatam imitarier,

    Plaut. Capt. 3, 1, 25:

    in Hyrcaniă plebs publicos alit canes, optumates domesticos: nobile autem genus canum illud scimus esse, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 45, 108:

    si lupi canibus similes sunt,

    id. Ac. 2, 16, 50:

    canes ut montivagae persaepe ferai Naribus inveniunt quietes,

    Lucr. 1, 405:

    canis acer,

    Hor. Epod. 12, 6:

    acres,

    Varr. R. R. 1, 21:

    acriores et vigilantiores,

    Cato, R. R. 124:

    assiduus,

    Col. R. R. 7, 12, 5:

    catenarius,

    Sen. Ira, 3, 37, 2:

    catenă vinctus,

    Petr. 29:

    Molossi,

    Hor. S. 2, 6, 115; cf. Lucr. 5, 1063:

    obscenae,

    Verg. G. 1, 470; Ov. F. 4, 936:

    pastoralis,

    Col. 7, 12, 3:

    pecuarius,

    id. 7, 12, 8:

    pulicosa,

    id. 7, 13, 2:

    rabidi,

    Lucr. 5, 892; Sen. Oedip. 932:

    rabiosus,

    Plin. 29, 4, 32, § 98:

    saeva canum rabies,

    Prop. 3, 16 (4, 15), 17; Plin. 8, 40, 63, § 152:

    est verunculus in linguă canum, quo exempto nec rabidi fuint, etc.,

    id. 29, 4, 32, § 100: rabiosa. Hor. Ep. 2, 2, 75:

    venatici,

    Cic. Verr. 2, 4, 13, § 31; Nep. Pel. 2, 5:

    alere canes ad venandum,

    Ter. And. 1, 1, 30; Curt. 9, 1, 31:

    vigiles,

    Hor. C. 3, 16, 2:

    canum fida custodia,

    Cic. N. D. 2, 63, 150:

    fida canum vis,

    Lucr. 6, 1222:

    levisomna canum fido cum pectore corda,

    id. 5, 864:

    caput mediae canis praecisae,

    Liv. 40, 6, 1; cf. Curt. 10, 9, 12:

    saepe citos egi per juga longa canes,

    Ov. H. 5, 20:

    canibus circumdare saltus,

    Verg. E. 10, 57:

    hos non inmissis canibus agitant,

    id. G. 3, 371:

    leporem canibus venari,

    id. ib. 3, 410.—
    B.
    Esp.
    1.
    As a term of reproach, to denote,
    a.
    A shameless, vile person, Plaut. Most. 1, 1, 40; Ter. Eun. 4, 7, 33 Donat. ad loc.; Hor. Epod. 6, 1; cf. id. S. 2, 2, 56; Petr. 74, 9; Suet. Vesp. 13. —
    b.
    A fierce or enraged person, Plaut. Men. 5, 1, 14, 5, 1, 18; Hyg. Fab. 3; cf. Cic. Rosc. Am. 20, 57; Sen. Cons. Marc. 22, 5.—
    2.
    As the regular designation of the hangers-on or parasites of an eminent or rich Roman; a follower, dog, creature:

    multa sibi opus esse, multa canibus suis quos circa se habuit,

    Cic. Verr. 2, 1, 48, § 126:

    cohors ista quorum hominum est? Volusii haruspices et Canelii medici et horum canum quos tribunal meum vides lambere,

    id. ib. 2, 3, 11, §

    28: apponit de suis canibus quendam,

    id. ib. 2, 4, 19, § 40; 2, 5, 56, § 146; id. Att. 6, 3, 6; id. Pis. 10, 23.—
    3.
    In mythical lang.
    a.
    Tergeminus, i. e. Cerberus. Ov. A. A. 3, 322; id. Tr. 4, 7, 16;

    called also viperius,

    id. Am. 3, 12, 26:

    Tartareus,

    Sen. Herc. Fur. 649:

    triformis,

    id. Herc. Oet. 1202: Echidnaea. Ov. M. 7, 409; cf.:

    infernae canes,

    Hor. S. 1, 8, 35; Verg. A. 6, 257; Luc. 6, 733. —
    b.
    Semidei canes, Anubis, Luc. 8, 832.—
    4.
    Prov.
    a.
    Stultitia est venatum ducere invitas canes, Plaut. Stich. 1, 2, 82.—
    b.
    Cane pejus et angui Vitare aliquid, Hor. Ep. 1, 17, 30.—
    c.
    Ut canis a corio numquam absterrebitur uncto, will never be frightened from the greasy hide, Hor. S. 2, 5, 83.—
    d.
    Canis caninam non ēst (cf. Engl. dog won ' t eat dog), Auct. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll.—
    e.
    A cane non magno saepe tenetur aper, Ov. R. Am. 422.—
    5.
    CAVE CANEM, beware of the dog, a frequent inscription of warning to trespassers on doors, etc., Petr. 29; Varr. ap. Non. p. 153, 1; Inscr. Orell. 4320. —Hence:

    Cave Canem,

    the title of a satire by Varro, Non. p. 75, 22.—
    II.
    Transf. [p. 279]
    A.
    A constellation; the Dog.
    1.
    Esp.:

    Canis Major, or simply Canis,

    a constellation of twenty stars, Hyg. Astr. 3, 34; of which the brighest is Sirius or Canicula, Cic. N. D. 2, 44, 114; id. Arat. 108 (349); 123 (367); 138 (382); 276 (522); Vitr. 9, 5, 2; Verg. G. 1, 218; 2, 353; Hor. S. 1, 7, 25; id. Ep. 1, 10, 16; Tib. 3, 5, 2; Ov. F. 4, 904; Plin. 18, 26, 64, § 234 sqq.—
    2.
    Canis Minor, or Minusculus, the Little Dog, = Prokuôn, commonly called Antecanis (hence the plur. canes), Vitr. 9, 52; Plin. 18, 28, 68, § 268; Ov. F. 4, 904.—Acc. to the fable, the dog of Erigone, daughter of Icarius;

    hence, Erigoneïus,

    Ov. F. 5, 723, and Icarius, id. ib. 4, 939.—
    B.
    The sea-dog, called canis marinus, Plin. 9, 35, 55, § 110; and mythically, of the dogs of Scylla, Lucr. 5, 890; Verg. A. 3, 432; Tib. 3, 4, 89; Cic. Verr. 2, 5, 56, § 146; Luc. 1, 549 Cort.; Sen. Med. 351.—
    C.
    The worst throw with dice, the dog-throw (cf. canicula and alea):

    damnosi,

    Prop. 4 (5), 8, 46; Ov. Tr. 2, 474:

    canem mittere,

    Suet. Aug. 71; cf. Isid. Orig. 18, 65.—Prov.:

    tam facile quam canis excidit,

    Sen. Apocol. 10, 2.—
    D.
    A Cynic philosopher:

    Diogenes cum choro canum suorum,

    Lact. Epit. 39, 4.—
    E.
    A kind of fetter, Plaut. Cas. 2, 6, 37 dub. (al. camum; v. camus); cf. 1. catulus.
    2.
    Cănis, is, m., a small river tributary to the Po, Plin. 3, 16, 20, § 117.

    Lewis & Short latin dictionary > canis

  • 15 latrator

    lātrātor, ōris, m. [id.], a barker (perh. not ante-Aug.).
    I.
    Lit., poet. for a dog:

    Molossi,

    Mart. 12, 1:

    Anubis (who is represented with the head of a dog),

    Verg. A. 8, 698; Ov. M. 9, 690.—
    II.
    Transf., a bawler, brawler:

    a viro bono in rabulam latratoremque converti,

    Quint. 12, 9, 12. [p. 1041]

    Lewis & Short latin dictionary > latrator

  • 16 Molossia

    Mŏlossĭa, ae, f., = Molossia, Molossia, the country of the Molossi, in Epirus, Serv. Verg. A. 3, 297.

    Lewis & Short latin dictionary > Molossia

  • 17 Molossicus

    Mŏlossĭcus, a, um, adj. [Molossus], Molossian (ante- and post-class.):

    parasiti Molossici (v. Molossus, A.),

    i. e. as ravenous as Molossian hounds, Plaut. Capt. 1, 1, 18: carmen, consisting wholly of molossi (———;

    e. g.: Romani victores Germanis devictis),

    Diom. p. 513 P.

    Lewis & Short latin dictionary > Molossicus

  • 18 Molossis

    Mŏlossis, ĭdis, f., = Molossis, Molossis, the country of the Molossi, in the eastern part of Epirus, Liv. 8, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Molossis

См. также в других словарях:

  • MOLOSSI — populi Epiri, quorum regio Molossia, nunc Pandosia, teste Pinetô, a Molosso Pyrrhi et Andromaches filio, nominata, quam postea Helenus de nomine Chaonis fratris sui, quem in venatione imprudens occiderat, Chaoniam appellavit. Hinc canes Molossi… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Frédéric Molossi — Conseillers généraux de la Seine Saint Denis Article connexe : Conseillers généraux de la Seine Saint Denis (2004 2008). Claude Bartolone, président du Conseil général. Les conseillers généraux de la Seine Saint Denis sont au nombre de 40.… …   Wikipédia en Français

  • МОЛОССЫ —    • Molossi,          Μολοσσοί, ττοί, народ эллинского племени, выведенный, по преданиям, из Фессалии, в Эпир Пирром, сыном Ахиллеевым, и занявший Додонскую область к северу от Амбракийского залива. Plut. Pyrrh. 1. Justin. 17, 3. Liv. 8, 24. 45 …   Реальный словарь классических древностей

  • Gazette de Parme — Gazzetta di Parma  Gazzetta di Parma {{{nomorigine}}} Pays …   Wikipédia en Français

  • Gazzetta di Parma — Pays  Italie Langue Italien Péri …   Wikipédia en Français

  • Abdel-Madjid Sadi — Conseillers généraux de la Seine Saint Denis Article connexe : Conseillers généraux de la Seine Saint Denis (2004 2008). Claude Bartolone, président du Conseil général. Les conseillers généraux de la Seine Saint Denis sont au nombre de 40.… …   Wikipédia en Français

  • Azzedine Taïbi — Conseillers généraux de la Seine Saint Denis Article connexe : Conseillers généraux de la Seine Saint Denis (2004 2008). Claude Bartolone, président du Conseil général. Les conseillers généraux de la Seine Saint Denis sont au nombre de 40.… …   Wikipédia en Français

  • Bally Bagayoko — Conseillers généraux de la Seine Saint Denis Article connexe : Conseillers généraux de la Seine Saint Denis (2004 2008). Claude Bartolone, président du Conseil général. Les conseillers généraux de la Seine Saint Denis sont au nombre de 40.… …   Wikipédia en Français

  • Conseillers Généraux De La Seine-Saint-Denis — Article connexe : Conseillers généraux de la Seine Saint Denis (2004 2008). Claude Bartolone, président du Conseil général. Les conseillers généraux de la Seine Saint Denis sont au nombre de 40. Claude Bartolone en a été élu président le 20… …   Wikipédia en Français

  • Conseillers generaux de la Seine-Saint-Denis — Conseillers généraux de la Seine Saint Denis Article connexe : Conseillers généraux de la Seine Saint Denis (2004 2008). Claude Bartolone, président du Conseil général. Les conseillers généraux de la Seine Saint Denis sont au nombre de 40.… …   Wikipédia en Français

  • Conseillers généraux de la Seine-Saint-Denis — Articles connexes : Conseillers généraux de la Seine Saint Denis (2004 2008) et Conseillers généraux de la Seine Saint Denis (2008 2011). Claude Bartolone, président du Conseil général. Les conseillers généraux de la Seine Saint Denis sont… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»