Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Mārtulus

  • 1 martulus

    martŭlus, v. 1. marculus.

    Lewis & Short latin dictionary > martulus

  • 2 Martulus [1]

    1. Mārtulus, ī, m. (Mars), ein Marspriester, Caper orthogr. 105, 21 K.

    lateinisch-deutsches > Martulus [1]

  • 3 martulus [2]

    2. martulus, ī, m., s. 1. marculus.

    lateinisch-deutsches > martulus [2]

  • 4 Martulus

    1. Mārtulus, ī, m. (Mars), ein Marspriester, Caper orthogr. 105, 21 K.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Martulus

  • 5 martulus

    2. martulus, ī, m., s. marculus.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > martulus

  • 6 martulus

    ī m. v. l. = marculus

    Латинско-русский словарь > martulus

  • 7 marculus

    (martulus), ī m. [demin. к marcus 1. ]

    Латинско-русский словарь > marculus

  • 8 marculus

    marculus marculus(martulus), i m молоточек

    Латинско-русский словарь > marculus

  • 9 marculus [1]

    1. marculus, ī, m. (Demin. v. marcus), ein Hämmerchen, kleiner Hammer (vgl. Isid. orig. 19, 7, 2), Lucil. 1165. Fronto ad Marc. Caes. 4, 3. p. 65, 8 N. Mart. 12, 57, 6. – Nbf. martulus, ī, m., Plin. 7, 195. – Nbf. martellum. ī, n., Gloss. III, 23, 22.

    lateinisch-deutsches > marculus [1]

  • 10 Mars

    Mārs, Mārtis, m. (Mavors u. Mavortius, w. s.; archaist. Dat. Martei, Corp. inscr. Lat. 1, 531, Marte, Corp. inscr. Lat. 1, 62), I) Mars, A) eig., einer der dii consentes, die die Elemente beherrschen u. die Jahreszeiten herbeiführen, weshalb das alte röm. Jahr nach der Einteilung des Romulus, des Sohnes des Mars, mit dem Monate des Mars (dem Martius = März) beginnt, s. Ov. fast. 3, 73 sqq. – dann bes. Gott der kriegerischen Kraft u. des Kriegsgetümmels, dah. ferus, Ov. fast. 4, 25. – Als Vater des Romulus wird er als Stammvater des röm. Volkes betrachtet, s. Cic. Phil. 4, 5. – Zu seinem Dienste waren die Salier bestimmt, Liv. 1, 20, 4. – Geopfert wurden ihm Pferde, Paul. ex Fest. 81, 16, u. Stiere, Ov. her. 6, 10. Macr. sat. 3, 10. § 4. – Beinamen sind M. Silvanus, M. pater, als Gott der Herden u. Feldgott, Cato r. r. 83 u. 141: als Kriegsgott M. Gradivus, der im Kampf Voranschreitende, Liv. 1, 20, 4 (so auch pater od. rex Gradivus, Verg. Aen. 3, 35; 10, 542): M. Ultor, Suet. Aug. 21, 2. – B) meton.: 1) = Kriegsgetümmel, Kampf, Schlacht, a) eig.: Hectoreus, mit Hektor, Ov.: parentalis, Kampfspiel zu Ehren des toten Erzeugers, Ov.: apertus, offene Feldschlacht, Ov.: Actiacus, Schlacht bei Aktium, Plin.: quos amisimus cives, eos Martis vis perculit, non ira victoriae, Cic. Marc. 17: invadunt Martem, beginnen das Gefecht, den Kampf, Verg.: Martem accendere cantu, zum Gefecht entflammen, Verg.: suo Marte cadunt, sie fallen durch ihren eigenen Kampf, d.i. im K. miteinander, Ov.: ebenso femineo Marte cadere, im K. mit einem Weibe, Ov.: alieno Marte, durch Kampf mit einem fremden Volke, Curt. – dah. sprichw., suo (nostro, vestro) Marte, auf eigene Faust, auf eigene Hand u. Gefahr, selbständig, Cic. (s. Heine Cic. de off. 3, 34). – insbes., die Kampfart, equitem suo alienoque Marte pugnare, auf die ihm eigene u. auf fremde Art (als Fußgänger), Liv. 3, 62, 9. – b) übtr., v. gerichtl. Kampf (Streit), forensis, Ov. – 2) das Kriegsglück, der Ausgang der Schlacht, anceps, Liv.: aequo Marte, Liv.: proelium pari Marte initur, Hirt. b. G.: pari Marte pugnabant, Curt.: M. belli communis, Cic. u. Liv. (vgl. Halm Cic. Sest. 12. Weißenb. Liv. 5, 12, 1). – 3) die Kriegswut, terribili Marte ululare, Plin. 26, 18. – 4) der kriegerische Geist oder Mut, die Tapferkeit, si patrii quid Martis habes, Verg.: cedent Marti Dorica castra meo, Ov.: nec sunt mihi Marte secundi, Ov. – II) übtr., Mars, ein Planet, stella Martis, Cic. de nat. deor. 2, 53. Plin. 2, 60: sidus Martis, Plin. 2, 34. – Dav. abgeleitet: Mārtiālis u. Mārtius u. Mārtiaticus u. Mārtulus, w. s.

    lateinisch-deutsches > Mars

  • 11 marculus

    1. marculus, ī, m. (Demin. v. marcus), ein Hämmerchen, kleiner Hammer (vgl. Isid. orig. 19, 7, 2), Lucil. 1165. Fronto ad Marc. Caes. 4, 3. p. 65, 8 N. Mart. 12, 57, 6. – Nbf. martulus, ī, m., Plin. 7, 195. – Nbf. martellum. ī, n., Gloss. III, 23, 22.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > marculus

  • 12 Mars

    Mārs, Mārtis, m. (Mavors u. Mavortius, w. s.; archaist. Dat. Martei, Corp. inscr. Lat. 1, 531, Marte, Corp. inscr. Lat. 1, 62), I) Mars, A) eig., einer der dii consentes, die die Elemente beherrschen u. die Jahreszeiten herbeiführen, weshalb das alte röm. Jahr nach der Einteilung des Romulus, des Sohnes des Mars, mit dem Monate des Mars (dem Martius = März) beginnt, s. Ov. fast. 3, 73 sqq. – dann bes. Gott der kriegerischen Kraft u. des Kriegsgetümmels, dah. ferus, Ov. fast. 4, 25. – Als Vater des Romulus wird er als Stammvater des röm. Volkes betrachtet, s. Cic. Phil. 4, 5. – Zu seinem Dienste waren die Salier bestimmt, Liv. 1, 20, 4. – Geopfert wurden ihm Pferde, Paul. ex Fest. 81, 16, u. Stiere, Ov. her. 6, 10. Macr. sat. 3, 10. § 4. – Beinamen sind M. Silvanus, M. pater, als Gott der Herden u. Feldgott, Cato r. r. 83 u. 141: als Kriegsgott M. Gradivus, der im Kampf Voranschreitende, Liv. 1, 20, 4 (so auch pater od. rex Gradivus, Verg. Aen. 3, 35; 10, 542): M. Ultor, Suet. Aug. 21, 2. – B) meton.: 1) = Kriegsgetümmel, Kampf, Schlacht, a) eig.: Hectoreus, mit Hektor, Ov.: parentalis, Kampfspiel zu Ehren des toten Erzeugers, Ov.: apertus, offene Feldschlacht, Ov.: Actiacus, Schlacht bei Aktium, Plin.: quos amisimus cives, eos Martis vis perculit, non ira victoriae, Cic. Marc. 17: invadunt Martem,
    ————
    beginnen das Gefecht, den Kampf, Verg.: Martem accendere cantu, zum Gefecht entflammen, Verg.: suo Marte cadunt, sie fallen durch ihren eigenen Kampf, d.i. im K. miteinander, Ov.: ebenso femineo Marte cadere, im K. mit einem Weibe, Ov.: alieno Marte, durch Kampf mit einem fremden Volke, Curt. – dah. sprichw., suo (nostro, vestro) Marte, auf eigene Faust, auf eigene Hand u. Gefahr, selbständig, Cic. (s. Heine Cic. de off. 3, 34). – insbes., die Kampfart, equitem suo alienoque Marte pugnare, auf die ihm eigene u. auf fremde Art (als Fußgänger), Liv. 3, 62, 9. – b) übtr., v. gerichtl. Kampf (Streit), forensis, Ov. – 2) das Kriegsglück, der Ausgang der Schlacht, anceps, Liv.: aequo Marte, Liv.: proelium pari Marte initur, Hirt. b. G.: pari Marte pugnabant, Curt.: M. belli communis, Cic. u. Liv. (vgl. Halm Cic. Sest. 12. Weißenb. Liv. 5, 12, 1). – 3) die Kriegswut, terribili Marte ululare, Plin. 26, 18. – 4) der kriegerische Geist oder Mut, die Tapferkeit, si patrii quid Martis habes, Verg.: cedent Marti Dorica castra meo, Ov.: nec sunt mihi Marte secundi, Ov. – II) übtr., Mars, ein Planet, stella Martis, Cic. de nat. deor. 2, 53. Plin. 2, 60: sidus Martis, Plin. 2, 34. – Dav. abgeleitet: Mārtiālis u. Mārtius u. Mārtiaticus u. Mārtulus, w. s.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Mars

  • 13 Marculus

    1.
    marcŭlus or martŭlus, i, m. dim. [marcus], a small hammer, a hammer (ante-class. and post-Aug.):

    malleus vocatur, quia dum quid calet et molle est, caedit et producit: marcus, malleus major: et dictus marcus, quod major sit ad caedendum, et fortior: marcellus mediocris: marculus malleus pusillus,

    Isid. Orig. 19, 7, 2;

    Lucil. ib.: tegulas invenit Cinyra, et metalla aeris, item forcipem, martulum, vectem, incudem,

    Plin. 7, 56, 57, § 195:

    alii caelo et marculo gemmulas exsculpunt,

    Front. ad Caes. 4, 4, 3 Mai.:

    aerariorum marculi,

    Mart. 12, 57, 6.
    2.
    Marcŭlus diminutivum a Marco, Paul. ex Fest. p. 125 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > Marculus

  • 14 marculus

    1.
    marcŭlus or martŭlus, i, m. dim. [marcus], a small hammer, a hammer (ante-class. and post-Aug.):

    malleus vocatur, quia dum quid calet et molle est, caedit et producit: marcus, malleus major: et dictus marcus, quod major sit ad caedendum, et fortior: marcellus mediocris: marculus malleus pusillus,

    Isid. Orig. 19, 7, 2;

    Lucil. ib.: tegulas invenit Cinyra, et metalla aeris, item forcipem, martulum, vectem, incudem,

    Plin. 7, 56, 57, § 195:

    alii caelo et marculo gemmulas exsculpunt,

    Front. ad Caes. 4, 4, 3 Mai.:

    aerariorum marculi,

    Mart. 12, 57, 6.
    2.
    Marcŭlus diminutivum a Marco, Paul. ex Fest. p. 125 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > marculus

См. также в других словарях:

  • marteau — [ marto ] n. m. • 1380; marteaus, plur. de martel, déb. XIIe; lat. pop. °martellus → martel I ♦ 1 ♦ Outil de percussion, composé d une masse métallique percée d un trou (œil) dans lequel est fixé un manche. ⇒Vx maillet. Enfoncer un clou avec un… …   Encyclopédie Universelle

  • martel — [ martɛl ] n. m. • 1558 « souci »; XIIe « marteau »; lat. pop. °martellus, de martulus, marculus ♦ Loc. (XVIe) SE METTRE MARTEL EN TÊTE : se faire du souci. « ne te mets pas martel en tête. Je cours très peu de danger » (Romains). ● martel nom… …   Encyclopédie Universelle

  • marteau — (mar tô) s. m. 1°   Outil en fer garni d un manche, qui sert à battre les métaux, à forger, à cogner. •   Un affreux serrurier, laborieux Vulcain.... De cent coups de marteau me va fendre la tête, BOILEAU Sat. VI. •   Et leurs bras vigoureux… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • martel — mar tel, v. i. [F. marteler, fr. martel, marteau, hammer, a dim. fr. L. martulus, marculus, dim. of marcus hammer. Cf. {March} to step.] To make a blow with, or as with, a hammer. [Obs.] Spenser. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Martinet — For other uses, see Martinet (disambiguation). The martinet is a punitive device traditionally used in France and other parts of Europe. The word also has other usages (see below). It is also a term for a type of hammer in French, a diminutive of …   Wikipedia

  • МАРТЕЛЛОСЫ — (ит., от лат. marcus молоток). Небольшие круглые башни на берегах Сардинии и Корсики, выстроенные Карлом V против морских разбойников. Словарь иностранных слов, вошедших в состав русского языка. Чудинов А.Н., 1910. МАРТЕЛЛОСЫ ит., от лат.… …   Словарь иностранных слов русского языка

  • martel — /mahr tel, mahr tel /, n. a hammerlike, shafted weapon having a head with a point at one end and a blunt face at the other. Also called martel de fer /mahr tel deuh fer , mahr tel /. [1275 1325; ME < MF < VL *martellus, dim. of L martulus,… …   Universalium

  • Martillo — (Del lat. vulgar martellus < lat. martulus.) ► sustantivo masculino 1 Herramienta que consiste en una pieza de hierro encajada en un mango, que sirve para clavar o golpear una cosa. 2 ANATOMÍA Hueso pequeño del oído medio de los mamíferos,… …   Enciclopedia Universal

  • -eau — ⇒ EAU, suff. I. Suff. formateur de subst. masc. à valeur dimin ou péj. A. Suff. formateur de subst. désignant un animal. 1. [La base est un subst.] Petit d un animal : baleineau. « Petit de la baleine » cailleteau. « Petit de la caille » carpeau …   Encyclopédie Universelle

  • mortier — (mor tié ; l r ne se lie jamais ; au pluriel, l s se lie : des mortié z épais) s. m. 1°   Vase à parois épaisses, en fer, en marbre ou autre substance, creusé d une cavité hémisphérique évasée par le haut, et dans lequel on concasse, pulvérise ou …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • martel — ˈmärˌtel noun ( s) Etymology: Middle French martel, marteau, from Late Latin martellus, alteration of Latin martulus, marculus; akin to Latin malleus hammer more at maul : hammer; especially …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»