-
1 rumino
rūmino, āre, u. rūminor, ārī (rumen), wiederkäuen, I) eig. (Form rumino): 1) im allg.: a) intr.: α) v. Tieren, wie v. Rinde u. Schafe, Colum. 6, 6, 1. Plin. 11, 161. Vulg. Levit. 11, 3: v. Kamel, Vulg. Levit. 11, 4: v. Hirsch, Plin. 10, 200: v. Hasen u. Igel, Vulg. Levit. 11, 5 u. 6: v. Fische scarus, Plin. 9, 62: v. der Kropfgans, in veram alvum ruminantis modo refert, Plin. 10, 131. – β) v. Menschen, servi sui recumbentes et ruminantes, Augustin. conf. 11, 2. – b) tr., v. Rinde, pallentes herbas, Verg. ecl. 6, 54: revocatas herbas, Ov. am. 3, 5, 17: reduces gutture herbas, Paul. Nol. carm. 18, 340: v. Fische scarus, epastas escas, Ov. hal. 119. – 2) prägn., essen, genießen, qui cum radicis amarum corticem ruminare cupiunt, poma spernunt, Anon. de solemn. 1 (Spicil. Solesm. tom. 1. p. 9 sq.). – bildl., quam sapida gaudia de pane tuo ruminaret, Augustin. conf. 6, 3. – II) übtr., wiederkäuen = sich od. jmdm. ins Gedächtnis zurückrufen, wiederholen (vgl. Augustin. in psalm. 46, 1 ut, quando audit, sit similis manducanti; cum autem audita in memoriam revocat, sit similis ruminanti), α) Form ruminor: Odyssian Homeri, Varro sat. Men. 60: antiquitates, ibid. 505: humanitatem, Varro logist. (Tanaquil I) p. 258 Riese: haece mulieri, Liv. Andr. tr. 8: figuras habitusque verborum nove aut insigniter dictorum in Laeviano illo carmine, Gell. 19, 7, 2. – β) Form rumino: dum carmina tua ruminas, Symm. epist. 3, 13: cuius edulio saturati ruminamus cotidie verba, Hieron. epist. 96, 17: ama ecclesiasticas legere litteras; legendo et rumidando omnia quae cognitione digna sunt aut certe plurima perdisces, Augustin. epist. 140, 85: qui autem est non oblitus cogitat et cogitando ruminat, ruminando delectatur, Augustin. in psalm. 36. serm. 3. no. 5.
-
2 rumino
rūmino, āre, u. rūminor, ārī (rumen), wiederkäuen, I) eig. (Form rumino): 1) im allg.: a) intr.: α) v. Tieren, wie v. Rinde u. Schafe, Colum. 6, 6, 1. Plin. 11, 161. Vulg. Levit. 11, 3: v. Kamel, Vulg. Levit. 11, 4: v. Hirsch, Plin. 10, 200: v. Hasen u. Igel, Vulg. Levit. 11, 5 u. 6: v. Fische scarus, Plin. 9, 62: v. der Kropfgans, in veram alvum ruminantis modo refert, Plin. 10, 131. – β) v. Menschen, servi sui recumbentes et ruminantes, Augustin. conf. 11, 2. – b) tr., v. Rinde, pallentes herbas, Verg. ecl. 6, 54: revocatas herbas, Ov. am. 3, 5, 17: reduces gutture herbas, Paul. Nol. carm. 18, 340: v. Fische scarus, epastas escas, Ov. hal. 119. – 2) prägn., essen, genießen, qui cum radicis amarum corticem ruminare cupiunt, poma spernunt, Anon. de solemn. 1 (Spicil. Solesm. tom. 1. p. 9 sq.). – bildl., quam sapida gaudia de pane tuo ruminaret, Augustin. conf. 6, 3. – II) übtr., wiederkäuen = sich od. jmdm. ins Gedächtnis zurückrufen, wiederholen (vgl. Augustin. in psalm. 46, 1 ut, quando audit, sit similis manducanti; cum autem audita in memoriam revocat, sit similis ruminanti), α) Form ruminor: Odyssian Homeri, Varro sat. Men. 60: antiquitates, ibid. 505: humanitatem, Varro logist. (Tanaquil I) p. 258 Riese: haece mulieri, Liv. Andr. tr. 8: figuras habitusque verborum nove aut insigniter dictorum in Laeviano illo carmine, Gell. 19, 7, 2. – β)————Form rumino: dum carmina tua ruminas, Symm. epist. 3, 13: cuius edulio saturati ruminamus cotidie verba, Hieron. epist. 96, 17: ama ecclesiasticas legere litteras; legendo et rumidando omnia quae cognitione digna sunt aut certe plurima perdisces, Augustin. epist. 140, 85: qui autem est non oblitus cogitat et cogitando ruminat, ruminando delectatur, Augustin. in psalm. 36. serm. 3. no. 5. -
3 Levite
-
4 iubilaeus
-
5 morticinus
morticīnus, a, um (mors), gestorben, abgestorben, I) eig., nur von Tieren, wie unser verreckt, ovis, Varro: volucres aut pisces, Varro: cadaver, Aas, Vulg.: in sacris ne morticinum quid adsit, Varro LL.: soleae, v. verrecktem Vieh, Serv. – als Schimpfwort niedriger Leute, Luder, Aas, Plaut. – subst., morticīnum, ī, n., der Leichnam, das Aas, Augustin. c. Faust. 32, 13 in. Vulg. Levit. 17, 15 u.a.: dass. Plur. morticīna, Vulg. Levit. 11, 11 u.a. – II) übtr., abgestorben, caro, Sen.: clavus, Leichdorn, Plin.: urnas reorum morticinas lambere, Gräber der Toten, Prud.
-
6 sagma
-
7 iubilaeus
Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > iubilaeus
-
8 morticinus
morticīnus, a, um (mors), gestorben, abgestorben, I) eig., nur von Tieren, wie unser verreckt, ovis, Varro: volucres aut pisces, Varro: cadaver, Aas, Vulg.: in sacris ne morticinum quid adsit, Varro LL.: soleae, v. verrecktem Vieh, Serv. – als Schimpfwort niedriger Leute, Luder, Aas, Plaut. – subst., morticīnum, ī, n., der Leichnam, das Aas, Augustin. c. Faust. 32, 13 in. Vulg. Levit. 17, 15 u.a.: dass. Plur. morticīna, Vulg. Levit. 11, 11 u.a. – II) übtr., abgestorben, caro, Sen.: clavus, Leichdorn, Plin.: urnas reorum morticinas lambere, Gräber der Toten, Prud.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > morticinus
-
9 sagma
sagma, ae, f. u. sagma, atis, n. (σάγμα), der härene Packsattel, Saumsattel, als f., Veget. 3, 59, 1. Itala Levit. 15, 9. Isid. orig. 20, 16, 5: als n., Vulg. Levit. 15, 9: sagma burdonis, asini, cameli, Edict. Diocl. 11, 4 sqq. -
10 abante
-
11 acceia
-
12 albor
albor, ōris, m. (albus), a) das Weiß = die weiße Farbe, Vulg. levit. 13, 16 u.a. Non. 73, 2. – b) das Weiße als Stoff, α) das Weiße im Ei, ovi, Scrib. 24. Plin. Val. 1, 16 u.a. (s. Rhode Lex. Scrib. p. 348, a): trium ovorum, Pallad. 11, 14, 9. Apic. 1, 6: Plur., ovi albores, Cael. Aur. acut. 2, 37, 199. – β) = albugo, der weiße Fleck im Auge (als Krankheit), Pelagon. veterin. 30.
-
13 arvina
arvīna, ae, f. (wahrsch. zu griech. ὀρύα, Darm, entstanden aus *ἀρυα), I) Schmer, Fett, Speck vgl. Suet. fr. 170. p. 272 R.), Vulg. exod. 29, 22 u. Iob. 15, 27: pinguis, Verg. Aen. 7, 627. Ambros. in psalm. 98. serm. 17. § 15: arvinae tori, Cypr. ad Donat. 7: arv. iecoris, Vulg. levit. 3, 15. – II) übtr., die Feistigkeit eines Menschen, Prud. cath. 7, 9. Sidon. ep. 8, 14: uti carne ad arvinam corporis, Ambros. de Noë et arca 25, 90. – dah. als Beiname, A. Cornelius (Cossus) Arvina, Liv. 8, 38, 1.
-
14 arvinula
arvīnula, ae, f. (Demin. v. arvina), Fett, Plur., Vulg. levit. 8, 16. Gloss. IV, 310, 18.
-
15 ascella
ascella (ascilla), ae, f. = axilla, I) die Achselhöhle, meton., die Achsel, Vulg. levit. 1, 17; prov. 19, 24 u. 26, 15. Greg. Tur. hist. Franc. 2, 16. Isid. 11, 1, 65. Marc. Emp. 18. Th. Prisc. medic. praes. 1, 9. Sex. Placit. de medic. 33, 2. Anthim. 23. Vgl. Gloss. ›ascilla, μασχάλη‹. – II) der Flügel, Itala Matth. 23, 37.
-
16 attacus
attacus, ī, m. (ἀττακός), eine Art Heuschrecken mit kurzen Flügeln, Vulg. levit. 11, 22.
-
17 bruchus
brūchus, ī, m. (βροῦχος), eine ungeflügelte Heuschreckenart, Prud. ham. 228. Alcim. Avit. 5, 193. Vulg. levit. 11, 22 u.a.: neben locusta, Hier. ep. 53, 8. Vulg. 2. paral. 6, 28.
-
18 bubo
būbo, ōnis, m. (onomatop., wie βύας, βῦζα), der Uhu (Strix Bubo, L.), bei den Alten, wie bei uns, durch sein Schreien Unglücksprophet, Varr. LL. 5, 75. Ov. met. 5, 550. Plin. 10, 34. Apul. flor. 13. Arnob. 2, 59. Amm. 30, 5, 16. Vulg. levit. 11, 17. Anthol. Lat. 390, 28 (385, 28). – auch fem. (vgl. Prisc. 6, 14), Verg. Aen. 4, 462. Lampr. Commod. 16, 5.
-
19 charadrios
charadrios u. -us, ī, m. (χαραδριός), ein gelblicher Vogel, dem Brachvogel ähnlich, der in Erdspalten u. Klüften wohnt, viell. der Regenpfeifer, Vulg. levit. 11, 19; deuter. 14, 18.
-
20 choerogryllus
choerogryllus, ī, m. (χοιρόγρυλλος), das Stachelschwein, der Schweinigel, Vulg. levit. 11, 5; deuter. 14, 7.
См. также в других словарях:
Levit — bezeichnet: einen Leviten Igor Levit (* 1987), russisch deutscher Pianist Johann Levit (1884–um 1942), böhmischer Chirurg Siehe auch: Levits, Levi Diese Seite ist eine … Deutsch Wikipedia
levit — levít s. m., pl. levíţi Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic LEVÍT s.m. (ist.) Preot la vechii evrei. [cf. fr. lévite, lat.t. levita. < ebr. Lewi – nume propriu, însemnând acela care uneşte ] … Dicționar Român
lèvīt — m 〈G levíta, N mn levíti〉 1. {{001f}}(Levit) jud. pripadnik Levijeva plemena iz kojeg su Izraelci birali svoje svećenike u rano biblijsko doba, a kasnije i sve vjersko osoblje u prvom jeruzalemskom hramu 2. {{001f}}kat. svećenik, u katoličkoj… … Veliki rječnik hrvatskoga jezika
Levit. — Levit. abbr. Bible Leviticus. * * * … Universalium
levit — lèvīt m <G levíta> DEFINICIJA 1. jud. pripadnik Levijeva plemena iz kojeg su Izraelci birali svoje svećenike u rano biblijsko doba, a kasnije i sve vjersko osoblje u prvom jeruzalemskom hramu 2. kat. svećenik, u katoličkoj liturgiji đakon i … Hrvatski jezični portal
Levit. — Levit., Leviticus (book of the Old Testament) … Useful english dictionary
levit — variant of levet2 Obs … Useful english dictionary
Levit, der — Der Levīt, des en, plur. die en, bey den ehemahligen Juden, ein Glied des Stammes Levi, besonders so fern die Glieder dieses Stammes zu dem Dienste des Tempels verbunden und berechtiget waren. Der levitische Gottesdienst, der Gottesdienst des… … Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart
Levit — abbreviation see Lev … New Collegiate Dictionary
Levit — Le|vit 〈[ vi:t] m. 16〉 1. Angehöriger eines israelit. Stammes 2. 〈dann〉 jüd. Priester bzw. Priesterdiener 3. 〈kath. Kirche〉 Diakon u. Subdiakon (als Helfer beim Hochamt) [zu hebr. lewi „der Anhängliche, der Treue“ (Name), bes. der dritte Sohn… … Universal-Lexikon
Levit — Le|vit 〈 [ vi:t] m.; Gen.: en, Pl.: en〉 1. Angehöriger eines israelit. Stammes 2. jüd. Priester bzw. Priesterdiener 3. 〈kath. Kirche〉 Diakon u. Subdiakon (als Helfer beim Hochamt) [Etym.: zu hebr. lewi »der Anhängliche, der Treue«; bes. der… … Lexikalische Deutsches Wörterbuch