Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Lūnensis

  • 1 Lunensis

    Lūnēnsis, e L, Su, PM adj. к Luna III

    Латинско-русский словарь > Lunensis

  • 2 Lunensis

    Lūnēnsis, e, s. 2. Lūna.

    lateinisch-deutsches > Lunensis

  • 3 Lunensis

    Lūnēnsis, e, s. 2. Luna.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Lunensis

  • 4 Lūnēnsis

        Lūnēnsis e, adj.,     of Luna (a city of Etruria): legati, L.

    Latin-English dictionary > Lūnēnsis

  • 5 Lunensis

    Lūnensis, e, adj., v. 2, Luna, II.

    Lewis & Short latin dictionary > Lunensis

  • 6 Felis lunensis

    Animal Names Latin to English > Felis lunensis

  • 7 ara [1]

    1. āra, ae, f. (altlat. asa zu Wurzel *ās, brennen, glühen) dah. I) ara sepulcri, der Scheiterhaufen, Verg. Aen. 6, 177. Sil. 15, 388. – II) Plur. arae, Felsbänke u. Klippen, bes. von denen um die Insel Aegimurus (w. s.), Verg. Aen. 1, 109. Sisenn. u. Varr. b. Serv. Verg. Aen. 1, 108. Plin. 5, 42. – III) ein erhöhtes Denkmal von Stein, virtutis, Cic. Phil. 14, 34: Lunensis, von lunensischem Marmor, Suet. Ner. 50: erigere duodecim aras ex quadrato saxo, Curt. 9, 3 (13), 19: u. von »Grabsteinen«, Corp. inscr. Lat. 5, 5276 u. 6, 12134. – IV) der Altar, 1) als Opfertisch, Iovis ara, Plaut.: aram condere, Liv.: aras ponere, Verg.: simulacra arasque consecrare, Nep.: aram consecrare deo, Cic.: im Plur. v. einem Altar, Verg. Aen. 3, 545; 4, 219. Ov. met. 7, 74. Liv. 10, 38, 1; 41, 20, 9; 45, 27, 9 (wo: filia victima aris admota, dem Altar). – Solche Altäre standen nicht nur in den Tempeln, sondern auch auf den Straßen, ja in den Häusern, u. zwar im Hofe, wo man den Familiengöttern (penates) opferte, gleichwie den Hausgöttern (lares) im Familiensaale (atrium) auf einer kleinen Feuerstätte (focus); dah. meton., arae et foci, die Altäre der Tempel und die Herde als Opferstätten der Laren und Penaten im Atrium = die Heiligtümer der Tempel und Häuser (nach Preller Röm. Mythol.3 Bd. 2. S. 106. Anm. 2), das heiligste Besitztum, die heiligsten u. teuersten Güter (wie »Haus u. Hof«), Deiotari regis, Cic.: in aris et focis, Cic.: de aris ac focis decernere, Cic., od. pro aris atque focis certare, Sall., od. pro aris focisque dicimare, Liv.: auch bl. relictis aris suis trans maria sequi colonos, Sen. ad Helv. 7, 7. – bildl., weil der Altar ein Zufluchtsort für Schutzbedürftige war, die Zuflucht, der Schutz, Schirm, tribunatus, Cic.: legum, Cic.: hic portus, haec arx, haec ara sociorum, Cic.: vos estis nostrae portus et ara fugae, Ov. – 2) übtr., a) Ara, der Altar, ein Sternbild am südl. Himmel, griech. Θυτήριον (vgl. Hyg. astr. 2, 39 u. 3, 38), Cic. poët.: A. pressa, wegen seiner Senkung, Ov. – b) = muliebria, Priap. 73, 4 B. – / Arch. Nbf. āsa, Varr. bei Macr. sat. 3, 2, 8. Fronto laudes fum. et pulv. p. 213, 17 N.; vgl. Serv. Aen. 4, 219. – Nbf. hāsa, Placid. gloss. (V) 51, 15.

    lateinisch-deutsches > ara [1]

  • 8 Luna [2]

    2. Lūna, ae, f., Stadt an der Grenze Liguriens u. Etruriens, mit einem guten Hafen, Liv. 39, 21, 5. Mela 2, 4, 9 (2. § 72). Sil. 8, 480 sq.: Lunae portus, j. Hafen von Spezzia, Liv. 34, 8, 4 (Lunai portus, Enn. ann. 16 bei Pers. 6, 9). – Dav. Lūnēnsis, e, lunensisch, Liv.: marmor, der heutige karrarische Marmor, Plin.: ara, aus lun. Marmor, Suet. – Plur. subst., Lūnēnsēs, ium, m., die Einw. von Luna, die Lunenser, Plin.

    lateinisch-deutsches > Luna [2]

  • 9 conspicuus

    conspĭcŭus, a, um [st2]1 [-] qui se voit, qu'on peut voir, qui tombe sous la vue, visible. [st2]2 [-] qui attire les regards, remarquable, distingué, illustre.    - habere mortem in conspicuo, Sen. Brev. Vit. 20, 5: avoir la mort devant les yeux, penser à la mort.    - conspicuus polus, Ov. Tr. 4, 10, 108: le ciel visible. --- cf. Hor. O. 3, 16, 19; Ov. P. 3, 4, 22; Tac. An. 2, 20; 12, 37.    - Romanis conspicuum eum divitiae faciebant, Liv. 1, 34, 11, ses richesses le signalaient à l'attention des Romains.    - viri laude conspicui, Plin. Ep. 3, 3, 2, hommes d'un mérite éclatant.    - conspicuus domo, Tib.: d'une illustre naissance.
    * * *
    conspĭcŭus, a, um [st2]1 [-] qui se voit, qu'on peut voir, qui tombe sous la vue, visible. [st2]2 [-] qui attire les regards, remarquable, distingué, illustre.    - habere mortem in conspicuo, Sen. Brev. Vit. 20, 5: avoir la mort devant les yeux, penser à la mort.    - conspicuus polus, Ov. Tr. 4, 10, 108: le ciel visible. --- cf. Hor. O. 3, 16, 19; Ov. P. 3, 4, 22; Tac. An. 2, 20; 12, 37.    - Romanis conspicuum eum divitiae faciebant, Liv. 1, 34, 11, ses richesses le signalaient à l'attention des Romains.    - viri laude conspicui, Plin. Ep. 3, 3, 2, hommes d'un mérite éclatant.    - conspicuus domo, Tib.: d'une illustre naissance.
    * * *
        Conspicuus, Adiectiuum. Martialis. Qui est fort en veue, ou fort voyable, et qu'on appercoit comme rouge, et autres choses de haulte couleur.
    \
        Venustas conspicua. Author ad Herennium. Qu'on appercoit.
    \
        Conspicuus alicui. Plin. Qui est fort à la veue d'aucun.
    \
        Conspicuus longe fulgentibus armis. Ouid. Voyable.
    \
        Conspicuus fons in planitie. Plin. Clere fontaine.
    \
        Conspicuus forma. Plinius iunior. Fort beau, et quasi faict pour estre regardé.
    \
        Conspicuus homo. Liuius. Qu'un chascun regarde et ha en admiration.
    \
        Conspicuus laude. Plin. iunior. Fort honoré et prisé.
    \
        Conspicuus magnitudine Lunensis caseus. Plin. Grand à merveilles, Estimé et prisé pour sa grandeur.

    Dictionarium latinogallicum > conspicuus

  • 10 ara

    1. āra, ae, f. (altlat. asa zu Wurzel *ās, brennen, glühen) dah. I) ara sepulcri, der Scheiterhaufen, Verg. Aen. 6, 177. Sil. 15, 388. – II) Plur. arae, Felsbänke u. Klippen, bes. von denen um die Insel Aegimurus (w. s.), Verg. Aen. 1, 109. Sisenn. u. Varr. b. Serv. Verg. Aen. 1, 108. Plin. 5, 42. – III) ein erhöhtes Denkmal von Stein, virtutis, Cic. Phil. 14, 34: Lunensis, von lunensischem Marmor, Suet. Ner. 50: erigere duodecim aras ex quadrato saxo, Curt. 9, 3 (13), 19: u. von »Grabsteinen«, Corp. inscr. Lat. 5, 5276 u. 6, 12134. – IV) der Altar, 1) als Opfertisch, Iovis ara, Plaut.: aram condere, Liv.: aras ponere, Verg.: simulacra arasque consecrare, Nep.: aram consecrare deo, Cic.: im Plur. v. einem Altar, Verg. Aen. 3, 545; 4, 219. Ov. met. 7, 74. Liv. 10, 38, 1; 41, 20, 9; 45, 27, 9 (wo: filia victima aris admota, dem Altar). – Solche Altäre standen nicht nur in den Tempeln, sondern auch auf den Straßen, ja in den Häusern, u. zwar im Hofe, wo man den Familiengöttern (penates) opferte, gleichwie den Hausgöttern (lares) im Familiensaale (atrium) auf einer kleinen Feuerstätte (focus); dah. meton., arae et foci, die Altäre der Tempel und die Herde als Opferstätten der Laren und Penaten im Atrium = die Heiligtümer der Tempel und Häuser (nach Preller Röm. Mythol.3 Bd. 2. S. 106. Anm. 2), das heiligste Besitztum, die
    ————
    heiligsten u. teuersten Güter (wie »Haus u. Hof«), Deiotari regis, Cic.: in aris et focis, Cic.: de aris ac focis decernere, Cic., od. pro aris atque focis certare, Sall., od. pro aris focisque dicimare, Liv.: auch bl. relictis aris suis trans maria sequi colonos, Sen. ad Helv. 7, 7. – bildl., weil der Altar ein Zufluchtsort für Schutzbedürftige war, die Zuflucht, der Schutz, Schirm, tribunatus, Cic.: legum, Cic.: hic portus, haec arx, haec ara sociorum, Cic.: vos estis nostrae portus et ara fugae, Ov. – 2) übtr., a) Ara, der Altar, ein Sternbild am südl. Himmel, griech. Θυτήριον (vgl. Hyg. astr. 2, 39 u. 3, 38), Cic. poët.: A. pressa, wegen seiner Senkung, Ov. – b) = muliebria, Priap. 73, 4 B. – Arch. Nbf. āsa, Varr. bei Macr. sat. 3, 2, 8. Fronto laudes fum. et pulv. p. 213, 17 N.; vgl. Serv. Aen. 4, 219. – Nbf. hāsa, Placid. gloss. (V) 51, 15.
    ————————
    2. ara, s. hara.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ara

  • 11 Luna

    2. Lūna, ae, f., Stadt an der Grenze Liguriens u. Etruriens, mit einem guten Hafen, Liv. 39, 21, 5. Mela 2, 4, 9 (2. § 72). Sil. 8, 480 sq.: Lunae portus, j. Hafen von Spezzia, Liv. 34, 8, 4 (Lunai portus, Enn. ann. 16 bei Pers. 6, 9). – Dav. Lūnēnsis, e, lunensisch, Liv.: marmor, der heutige karrarische Marmor, Plin.: ara, aus lun. Marmor, Suet. – Plur. subst., Lūnēnsēs, ium, m., die Einw. von Luna, die Lunenser, Plin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Luna

  • 12 ara

    āra, ae, f. (Osc. form aasa; Umbr. asa: PELLEX. ASAM. IVNONIS. NE. TAGITO., Lex Numae ap. Gell. 4, 3, 3; cf. Serv. ad Verg. A. 4, 219; Macr. S. 3, 2) [perh. Sanscr. ās, Gr. hêmai, Dor. hêsmai = to sit, as the seat or resting-place of the victim or offering; v. Curt. p. 381 sq.], an altar.
    I.
    Lit.: Jovis aram sanguine turpari, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 35, 85 (Trag. v. 125 Vahl.):

    Inde ignem in aram, ut Ephesiae Dianae laeta laudes,

    Plaut. Mil. 2, 5, 1:

    omnīs accedere ad aras... aras sanguine multo Spargere,

    Lucr. 5, 1199 sq.; so id. 1, 84:

    turicremas aras,

    id. 2, 353 (adopted by Verg. A. 4, 453);

    2, 417: multo sanguine maesti Conspergunt aras adolentque altaria donis,

    id. 4, 1237 al.:

    ara Aio Loquenti consecrata,

    Cic. Div. 1, 45, 101:

    ara condita atque dicata,

    Liv. 1, 7; cf. Suet. Claud. 2:

    ara sacrata,

    Liv. 40, 22; cf. Suet. Tib. 14:

    exstruere,

    id. Aug. 15; so Vulg. 4 Reg. 21, 4:

    construere,

    ib. 2 Par. 33, 3:

    facere,

    ib. ib. 33, 15:

    erigere,

    ib. Num. 23, 4:

    aedificare,

    ib. 3 Reg. 14, 23:

    ponere,

    ib. ib. 16, 32:

    destruere,

    ib. Exod. 34, 13, and ib. Jud. 6, 25:

    subvertere,

    ib. Deut. 7, 5:

    dissipare,

    ib. ib. 12, 3:

    suffodere,

    ib. Jud. 31, 32:

    demolire,

    ib. Ezech. 6, 4:

    depopulari, ib. Osee, 10, 2: interibunt arae vestrae,

    ib. Ezech. 6, 6 et saep.—Altars were erected not only in the temples, but also in the streets and highways, in the open air, Plaut. Aul. 4, 1, 20.—Esp. were altars erected in the courts of houses (impluvia), for the family gods (Penates), while the household gods (Lares) received offerings upon a small hearth (focus) in the family hall (atrium); hence, arae et foci, meton. for home, or hearth and home, and pro aris et focis pugnare, to fight for altars and fires, for one's dearest possessions:

    urbem, agrum, aras, focos seque dedere,

    Plaut. Am. 1, 1, 71:

    te amicum Deiotari regis arae focique viderunt,

    Cic. Deiot. 3:

    de vestris conjugibus ac liberis, de aris ac focis, decernite,

    id. Cat. 4, 11, 24; id. Sest. 42:

    nos domicilia, sedesque populi Romani, Penates, aras, focos, sepulcra majorum defendimus,

    id. Phil. 8, 3:

    patriae, parentibus, aris atque focis bellum parare,

    Sall. C. 52, 3:

    pro patriā, pro liberis, pro aris atque focis suis cernere,

    id. ib. 59, 5:

    sibi pro aris focisque et deūm templis ac solo, in quo nati essent, dimicandum fore,

    Liv. 5, 30 et saep.—Criminals fled to the altars for protection, Don. ad Ter. Heaut. 5, 2, 22:

    interim hanc aram occupabo,

    Plaut. Most. 5, 1, 45:

    Priamum cum in aram confugisset, hostilis manus interemit,

    Cic. Tusc. 1, 35, 85:

    eo ille confugit in arāque consedit,

    Nep. Paus. 4, 4:

    Veneris sanctae considam vinctus ad aras: haec supplicibus favet,

    Tib. 4, 13, 23.—Hence, trop., protection, refuge, shelter:

    tamquam in aram confugitis ad deum,

    Cic. N. D. 3, 10, 25:

    ad aram legum confugere,

    id. Verr. 2, 2, 3:

    hic portus, haec ara sociorum,

    id. ib. 2, 5, 48; Ov. Tr. 4, 5, 2; 5, 6, 14; id. H. 1, 110; id. P. 2, 8, 68.—One who took an oath was accustomed to lay hold of the altar, in confirmation of it, Plaut. Rud. 5, 2, 46:

    qui si aram tenens juraret, crederet nemo,

    Cic. Fl. 36, 90; Nep. Hann. 2, 4 (cf. Liv. 21, 1):

    tango aras, medios ignes et numina testor,

    Verg. A. 12, 201; 4, 219: ara sepulcri, a funeral pile, regarded as an altar, Verg. A. 6, 177; Sil. 15, 388.—
    II.
    Meton.
    A.
    The Altar, a constellation in the southern sky, Gr. Thutêrion (Arat. 403 al.): Aram, quam flatu permulcet spiritus austri, poët. ap. Cic. N. D. 2, 44, 114; so Cic. Arat. 202; 213 Orell.; Hyg. Astr. 2, 39, and id. ib. 3, 38:

    pressa,

    i. e. low in the south, Ov. M. 2, 139. —
    B.
    Arae, The Altars.
    a.
    Rocky cliffs in the Mediterranean Sea, between Sicily Sardinia and Africa, so called from their shape, Varr. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 108;

    Quadrig. Ann. ib.: saxa vocant Itali, mediis quae in fluctibus, Aras,

    Verg. A. 1, 109.—
    b.
    Arae Philaenorum, v. Philaeni.—
    III.
    Transf., in gen., a monument of stone:

    ara virtutis,

    Cic. Phil. 14, 13:

    Lunensis ara,

    of Lunensian marble, Suet. Ner. 50 fin. —Also [p. 150] a tombstone:

    ARAM D. S. P. R. (de suā pecuniā restituit),

    Inscr. Orell. 4521; so ib. 4522; 4826.

    Lewis & Short latin dictionary > ara

  • 13 Luna

    1.
    lūna, ae ( gen. lunai, Lucr. 5, 69), f. [contr. for luc-na, from root luc; v. luceo], the moon.
    I.
    Lit.:

    dimidiata,

    Cato, R. R. 37:

    extrema et prima,

    Varr. R. R. 1, 37:

    solis annuos cursus spatiis menstruis luna consequitur,

    Cic. N. D. 2, 19, 50; 2, 40, 103; id. Ac. 2, 39, 123:

    cum luna laboret,

    is eclipsed, id. Tusc. 1, 38, 92:

    lunae defectus,

    Liv. 26, 5:

    lunae defectio,

    Quint. 1, 10, 47:

    siderum regina bicornis,

    Hor. C. S. 35:

    aurea,

    Ov. M. 10, 448:

    nivea,

    id. ib. 14, 367:

    minor,

    Hor. S. 2, 8, 31:

    dimidia,

    Plin. 18, 32, 75, § 323:

    plena,

    id. 11, 30, 36, § 109:

    nova,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    intermenstrua,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    lunae senium,

    id. 7, 48, 49, § 155:

    lunae coitus,

    id. 16, 39, 74, § 190:

    crescens,

    Col. 2, 15:

    decrescens,

    id. 2, 5: tertia, quarta, quinta, etc., the third, fourth, fifth, etc., day after the new moon, id. 2, 10:

    laborans,

    an eclipse of the moon, Juv. 6, 442: corniculata, dividua, protumida, plena, App. de Deo Socr.—
    II.
    Transf.
    A.
    A month:

    centesima revolvente se luna,

    Plin. 18, 25, 57, § 217; cf. Ov. M. 7, 531.—
    B.
    A night:

    roscida,

    Verg. G. 3, 337:

    immeritae omnia lunae,

    Prop. 4, 4, 23.—
    C.
    The figure of a half-moon, a crescent, lune, Stat. Th. 6, 289. —Esp., the badge worn by senators on their shoes:

    felix... appositam nigrae lunam subtexit alutae,

    Juv. 7, 191:

    patricia,

    Stat. S. 5, 2, 27; cf. Isid. Orig. 19, 34, and lunula. —
    D. E.
    Personified: Lūna, the Moon-goddess:

    Volcanus, Luna, Sol, Dies, di quattuor,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 21; Ov. F. 4, 374; Aus. Ep. 5, 3; 19, 3; cf. Stat. Th. 12, 299 sqq.;

    Hyg. Fab. praef.: Aristoteles... Minervam esse lunam probabilibus argumentis explicat,

    Arn. 3, 31. Her temple, built on the Aventine by Servius Tullius, was burned in Nero's reign, Liv. 40, 2, 2; Tac. A. 15, 41.
    2.
    Lūna, ae, f., a city of Etruria, now Luni, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 8, § 50; Liv. 39, 21, 5; 43, 11; Mart. 13, 30, 1; Sil. 8, 482.— Hence,
    II.
    Lūnensis or Lūniensis, e, adj., of or belonging to Luna:

    caseus Luniensis, remarkable for its size,

    Plin. 11, 42, 97, § 241; Mart. 13, 30 in lemm.:

    marmor,

    the modern marble of Carrara, Plin. 36, 6, 7, § 48:

    silex,

    id. 36, 18, 29, § 135:

    ara,

    an altar of marble of Luna, Suet. Ner. 50. — Plur. subst.: Lūnenses, ĭum, m., the inhabitants of Luna, Plin. 36, 5, 4, § 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Luna

  • 14 luna

    1.
    lūna, ae ( gen. lunai, Lucr. 5, 69), f. [contr. for luc-na, from root luc; v. luceo], the moon.
    I.
    Lit.:

    dimidiata,

    Cato, R. R. 37:

    extrema et prima,

    Varr. R. R. 1, 37:

    solis annuos cursus spatiis menstruis luna consequitur,

    Cic. N. D. 2, 19, 50; 2, 40, 103; id. Ac. 2, 39, 123:

    cum luna laboret,

    is eclipsed, id. Tusc. 1, 38, 92:

    lunae defectus,

    Liv. 26, 5:

    lunae defectio,

    Quint. 1, 10, 47:

    siderum regina bicornis,

    Hor. C. S. 35:

    aurea,

    Ov. M. 10, 448:

    nivea,

    id. ib. 14, 367:

    minor,

    Hor. S. 2, 8, 31:

    dimidia,

    Plin. 18, 32, 75, § 323:

    plena,

    id. 11, 30, 36, § 109:

    nova,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    intermenstrua,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    lunae senium,

    id. 7, 48, 49, § 155:

    lunae coitus,

    id. 16, 39, 74, § 190:

    crescens,

    Col. 2, 15:

    decrescens,

    id. 2, 5: tertia, quarta, quinta, etc., the third, fourth, fifth, etc., day after the new moon, id. 2, 10:

    laborans,

    an eclipse of the moon, Juv. 6, 442: corniculata, dividua, protumida, plena, App. de Deo Socr.—
    II.
    Transf.
    A.
    A month:

    centesima revolvente se luna,

    Plin. 18, 25, 57, § 217; cf. Ov. M. 7, 531.—
    B.
    A night:

    roscida,

    Verg. G. 3, 337:

    immeritae omnia lunae,

    Prop. 4, 4, 23.—
    C.
    The figure of a half-moon, a crescent, lune, Stat. Th. 6, 289. —Esp., the badge worn by senators on their shoes:

    felix... appositam nigrae lunam subtexit alutae,

    Juv. 7, 191:

    patricia,

    Stat. S. 5, 2, 27; cf. Isid. Orig. 19, 34, and lunula. —
    D. E.
    Personified: Lūna, the Moon-goddess:

    Volcanus, Luna, Sol, Dies, di quattuor,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 21; Ov. F. 4, 374; Aus. Ep. 5, 3; 19, 3; cf. Stat. Th. 12, 299 sqq.;

    Hyg. Fab. praef.: Aristoteles... Minervam esse lunam probabilibus argumentis explicat,

    Arn. 3, 31. Her temple, built on the Aventine by Servius Tullius, was burned in Nero's reign, Liv. 40, 2, 2; Tac. A. 15, 41.
    2.
    Lūna, ae, f., a city of Etruria, now Luni, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 8, § 50; Liv. 39, 21, 5; 43, 11; Mart. 13, 30, 1; Sil. 8, 482.— Hence,
    II.
    Lūnensis or Lūniensis, e, adj., of or belonging to Luna:

    caseus Luniensis, remarkable for its size,

    Plin. 11, 42, 97, § 241; Mart. 13, 30 in lemm.:

    marmor,

    the modern marble of Carrara, Plin. 36, 6, 7, § 48:

    silex,

    id. 36, 18, 29, § 135:

    ara,

    an altar of marble of Luna, Suet. Ner. 50. — Plur. subst.: Lūnenses, ĭum, m., the inhabitants of Luna, Plin. 36, 5, 4, § 14.

    Lewis & Short latin dictionary > luna

  • 15 Lunenses

    1.
    lūna, ae ( gen. lunai, Lucr. 5, 69), f. [contr. for luc-na, from root luc; v. luceo], the moon.
    I.
    Lit.:

    dimidiata,

    Cato, R. R. 37:

    extrema et prima,

    Varr. R. R. 1, 37:

    solis annuos cursus spatiis menstruis luna consequitur,

    Cic. N. D. 2, 19, 50; 2, 40, 103; id. Ac. 2, 39, 123:

    cum luna laboret,

    is eclipsed, id. Tusc. 1, 38, 92:

    lunae defectus,

    Liv. 26, 5:

    lunae defectio,

    Quint. 1, 10, 47:

    siderum regina bicornis,

    Hor. C. S. 35:

    aurea,

    Ov. M. 10, 448:

    nivea,

    id. ib. 14, 367:

    minor,

    Hor. S. 2, 8, 31:

    dimidia,

    Plin. 18, 32, 75, § 323:

    plena,

    id. 11, 30, 36, § 109:

    nova,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    intermenstrua,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    lunae senium,

    id. 7, 48, 49, § 155:

    lunae coitus,

    id. 16, 39, 74, § 190:

    crescens,

    Col. 2, 15:

    decrescens,

    id. 2, 5: tertia, quarta, quinta, etc., the third, fourth, fifth, etc., day after the new moon, id. 2, 10:

    laborans,

    an eclipse of the moon, Juv. 6, 442: corniculata, dividua, protumida, plena, App. de Deo Socr.—
    II.
    Transf.
    A.
    A month:

    centesima revolvente se luna,

    Plin. 18, 25, 57, § 217; cf. Ov. M. 7, 531.—
    B.
    A night:

    roscida,

    Verg. G. 3, 337:

    immeritae omnia lunae,

    Prop. 4, 4, 23.—
    C.
    The figure of a half-moon, a crescent, lune, Stat. Th. 6, 289. —Esp., the badge worn by senators on their shoes:

    felix... appositam nigrae lunam subtexit alutae,

    Juv. 7, 191:

    patricia,

    Stat. S. 5, 2, 27; cf. Isid. Orig. 19, 34, and lunula. —
    D. E.
    Personified: Lūna, the Moon-goddess:

    Volcanus, Luna, Sol, Dies, di quattuor,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 21; Ov. F. 4, 374; Aus. Ep. 5, 3; 19, 3; cf. Stat. Th. 12, 299 sqq.;

    Hyg. Fab. praef.: Aristoteles... Minervam esse lunam probabilibus argumentis explicat,

    Arn. 3, 31. Her temple, built on the Aventine by Servius Tullius, was burned in Nero's reign, Liv. 40, 2, 2; Tac. A. 15, 41.
    2.
    Lūna, ae, f., a city of Etruria, now Luni, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 8, § 50; Liv. 39, 21, 5; 43, 11; Mart. 13, 30, 1; Sil. 8, 482.— Hence,
    II.
    Lūnensis or Lūniensis, e, adj., of or belonging to Luna:

    caseus Luniensis, remarkable for its size,

    Plin. 11, 42, 97, § 241; Mart. 13, 30 in lemm.:

    marmor,

    the modern marble of Carrara, Plin. 36, 6, 7, § 48:

    silex,

    id. 36, 18, 29, § 135:

    ara,

    an altar of marble of Luna, Suet. Ner. 50. — Plur. subst.: Lūnenses, ĭum, m., the inhabitants of Luna, Plin. 36, 5, 4, § 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Lunenses

  • 16 Luniensis

    1.
    lūna, ae ( gen. lunai, Lucr. 5, 69), f. [contr. for luc-na, from root luc; v. luceo], the moon.
    I.
    Lit.:

    dimidiata,

    Cato, R. R. 37:

    extrema et prima,

    Varr. R. R. 1, 37:

    solis annuos cursus spatiis menstruis luna consequitur,

    Cic. N. D. 2, 19, 50; 2, 40, 103; id. Ac. 2, 39, 123:

    cum luna laboret,

    is eclipsed, id. Tusc. 1, 38, 92:

    lunae defectus,

    Liv. 26, 5:

    lunae defectio,

    Quint. 1, 10, 47:

    siderum regina bicornis,

    Hor. C. S. 35:

    aurea,

    Ov. M. 10, 448:

    nivea,

    id. ib. 14, 367:

    minor,

    Hor. S. 2, 8, 31:

    dimidia,

    Plin. 18, 32, 75, § 323:

    plena,

    id. 11, 30, 36, § 109:

    nova,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    intermenstrua,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    lunae senium,

    id. 7, 48, 49, § 155:

    lunae coitus,

    id. 16, 39, 74, § 190:

    crescens,

    Col. 2, 15:

    decrescens,

    id. 2, 5: tertia, quarta, quinta, etc., the third, fourth, fifth, etc., day after the new moon, id. 2, 10:

    laborans,

    an eclipse of the moon, Juv. 6, 442: corniculata, dividua, protumida, plena, App. de Deo Socr.—
    II.
    Transf.
    A.
    A month:

    centesima revolvente se luna,

    Plin. 18, 25, 57, § 217; cf. Ov. M. 7, 531.—
    B.
    A night:

    roscida,

    Verg. G. 3, 337:

    immeritae omnia lunae,

    Prop. 4, 4, 23.—
    C.
    The figure of a half-moon, a crescent, lune, Stat. Th. 6, 289. —Esp., the badge worn by senators on their shoes:

    felix... appositam nigrae lunam subtexit alutae,

    Juv. 7, 191:

    patricia,

    Stat. S. 5, 2, 27; cf. Isid. Orig. 19, 34, and lunula. —
    D. E.
    Personified: Lūna, the Moon-goddess:

    Volcanus, Luna, Sol, Dies, di quattuor,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 21; Ov. F. 4, 374; Aus. Ep. 5, 3; 19, 3; cf. Stat. Th. 12, 299 sqq.;

    Hyg. Fab. praef.: Aristoteles... Minervam esse lunam probabilibus argumentis explicat,

    Arn. 3, 31. Her temple, built on the Aventine by Servius Tullius, was burned in Nero's reign, Liv. 40, 2, 2; Tac. A. 15, 41.
    2.
    Lūna, ae, f., a city of Etruria, now Luni, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 8, § 50; Liv. 39, 21, 5; 43, 11; Mart. 13, 30, 1; Sil. 8, 482.— Hence,
    II.
    Lūnensis or Lūniensis, e, adj., of or belonging to Luna:

    caseus Luniensis, remarkable for its size,

    Plin. 11, 42, 97, § 241; Mart. 13, 30 in lemm.:

    marmor,

    the modern marble of Carrara, Plin. 36, 6, 7, § 48:

    silex,

    id. 36, 18, 29, § 135:

    ara,

    an altar of marble of Luna, Suet. Ner. 50. — Plur. subst.: Lūnenses, ĭum, m., the inhabitants of Luna, Plin. 36, 5, 4, § 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Luniensis

См. также в других словарях:

  • Felis lunensis — Temporal range: Pliocene to Pleistocene[1] 2.5–.0781 Ma …   Wikipedia

  • Coleophora lunensis — Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Arthropoda Class: Insecta …   Wikipedia

  • Eoraptor lunensis — …   Википедия

  • LUNENS — Lunensis …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • Chasmaporthetes — Temporal range: Late Miocene–Late Pleistocene …   Wikipedia

  • Eoraptor — Saltar a navegación, búsqueda ? Eoraptor Rango fósil: Triásico superior …   Wikipedia Español

  • Eoraptor — Taxobox| name = Eoraptor | fossil range = Late Triassic image width = 200px regnum = Animalia phylum = Chordata classis = Sauropsida superordo = Dinosauria ordo = Saurischia subordo = ?Theropoda genus = Eoraptor species = E. lunensis binomial =… …   Wikipedia

  • Eoraptor — lunensis, Skelettrekonstruktion in Brüssel Zeitraum Obertrias (mittleres Carnium) 228 Mio. Jahre Fundorte Argentinien ( …   Deutsch Wikipedia

  • Эораптор — ? † Эораптор …   Википедия

  • Ecteninion — Taxobox name = Ecteninion fossil range = Late Triassic regnum = Animalia phylum = Chordata classis = Synapsida ordo = Therapsida subordo = Cynodontia genus = Ecteninion species = E. lunensis binomial = Ecteninion lunensis binomial authority =… …   Wikipedia

  • Georg Spormecker — (* um 1495; † 1562) war ein deutscher Chronist. Spormecker verfasste eine lateinische Chronik der Stadt Lünen (Chronica Lünensis civitatis Marcanae). Werke Moderne Ausgabe: Chronik der Stadt Lünen, aus d. Latein. übers. u. neubearb. von Hermann… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»