Перевод: с латинского на немецкий

с немецкого на латинский

Igel

  • 1 ericinus

    ēricīnus (hēricīnus), a, um (ericius), vom Igel, Igel-, pedes, Plin. Val. 5, 33: caro, Augustin. c. Faust. Manich. 30, 1.

    lateinisch-deutsches > ericinus

  • 2 erinaceus

    ērināceus od. - cius, ī, m. (er), der Igel (Erinaceus europaeus, L.), Vulg. psalm. 103, 18 (herinacius) u. Arnob. in psalm. 103 (erinacius). Plin. Val. 2, 18. – / Plin. 8, 133 jetzt Maih. u. Detl. irenaceus = Igel.

    lateinisch-deutsches > erinaceus

  • 3 ericinus

    ēricīnus (hēricīnus), a, um (ericius), vom Igel, Igel-, pedes, Plin. Val. 5, 33: caro, Augustin. c. Faust. Manich. 30, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ericinus

  • 4 erinaceus

    ērināceus od. - cius, ī, m. (er), der Igel (Erinaceus europaeus, L.), Vulg. psalm. 103, 18 (herinacius) u. Arnob. in psalm. 103 (erinacius). Plin. Val. 2, 18. – Plin. 8, 133 jetzt Maih. u. Detl. irenaceus = Igel.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > erinaceus

  • 5 convolvo

    con-volvo, volvī, volūtum, ere, I) fortwälzen, fortrollen, fortwickeln, u. im Kreise herumrollen, umrollen, a) übh.: turbines rapta convolvunt, Sen.: sol se convolvens, Cic.: quem propter convolvitur Ales (Schwan als Gestirn), Cic. fr.: mare convolvit gentes, reißt fort, schwemmt fort, Lucan.: onera inaequaliter convoluta, unordentlich durcheinander gewälzte, Sen. – m. ex u. Abl., ignis semina e nubibus c. (v. den Winden), Lucr.: m. in u. Akk., in lucem (ans Tageslicht) lubrica terga (von der Schlange), Verg.: convoluta cornua arietum in anfractum, ganz gekrümmt, Plin. – übtr., Gallograeciam quoque Syriaci belli ruina convolvit, reißt mit sich od. nach sich, Flor. 2, 11, 1. – b) insbes., eine Schriftrolle fortrollen, weiterrollen, magnam partem libri, überschlagen, Sen. contr. 10. prooem. § 8. – II) bewickeln = umwickeln, testudo convoluta omnibus rebus, quibus ignis iactus et lapides defendi possent, Caes. b. c. 2, 2, 4: spartum convolutum osseis iligneisve conamentis, Plin. 19, 27. – III) zusammenrollen, -wickeln, culmum siccatum in manipulos c., Plin. 18, 300. – u. Passiv convolvi medial, sich zusammenwickeln, -winden, in multiplicem orbem (v. einer Schlange), Val. Max.: in formam pilae (v. Igel), Plin.: dracones in semet convoluti, Plin.: crines convoluti ad verticem capitis, Varro LL. 7, 44.

    lateinisch-deutsches > convolvo

  • 6 echinus

    echīnus, ī, m. (εχινος), I) der Igel, u. zwar gew. der (eßbare) Seeigel, Meerigel (Echinus esculentus, L.), Plaut. rud. 297. Afran. com. 142. Lucil. 1201. Varro LL. 5, 77. Hor. sat. 2, 4, 33 u. 2, 8, 53. Cels. 2, 29, 4. Plin. 9, 100. Iuven. 4, 413. Edict. Diocl. 5, 7 sqq. Apul. apol. 35: selten der Landigel (sonst erinaceus), Claud. eidyll. 2, 17; vgl. Isid. 12, 6, 57. – II) übtr.: A) ein Zierat an den Säulen, Wulst, Viertelstab, Vitr. 4, 3, 4 u. 4, 7, 3. – B) ein ehernes Gefäß zum Ausspülen der Becher, Spülkump, Lucil. 1158. Hor. sat. 1, 6, 117 (u. dazu Fritzsche). – C) die stachelige Kastanienschale, Calp. ecl. 2, 83. Pallad. de ins. 155.

    lateinisch-deutsches > echinus

  • 7 er

    ēr, ēris, m. (χήρ), der Igel, Nemes. cyn. 57.

    lateinisch-deutsches > er

  • 8 eres [2]

    2. ērēs, is, m., der Igel, Nemes. cyn. 57.

    lateinisch-deutsches > eres [2]

  • 9 ericius

    ēricius, iī, m. (er), I) der Igel, Varro sat. Men. 490. Vulg. Isai. 14, 23; 34, 11 u. 15 (wo cod. Amiat. iricius). Vulg. Sophon. 2, 14. Isid. 12, 3, 7. Vgl. Gloss. ›iricius, εχινος‹. – II) ein starker Balken mit eisernen Zacken, zum Abhalten der Feinde, ein spanischer Reiter, Caes. b. c. 3, 67, 5: militaris, Sall. hist. fr. 3, 22 (23).

    lateinisch-deutsches > ericius

  • 10 rumino

    rūmino, āre, u. rūminor, ārī (rumen), wiederkäuen, I) eig. (Form rumino): 1) im allg.: a) intr.: α) v. Tieren, wie v. Rinde u. Schafe, Colum. 6, 6, 1. Plin. 11, 161. Vulg. Levit. 11, 3: v. Kamel, Vulg. Levit. 11, 4: v. Hirsch, Plin. 10, 200: v. Hasen u. Igel, Vulg. Levit. 11, 5 u. 6: v. Fische scarus, Plin. 9, 62: v. der Kropfgans, in veram alvum ruminantis modo refert, Plin. 10, 131. – β) v. Menschen, servi sui recumbentes et ruminantes, Augustin. conf. 11, 2. – b) tr., v. Rinde, pallentes herbas, Verg. ecl. 6, 54: revocatas herbas, Ov. am. 3, 5, 17: reduces gutture herbas, Paul. Nol. carm. 18, 340: v. Fische scarus, epastas escas, Ov. hal. 119. – 2) prägn., essen, genießen, qui cum radicis amarum corticem ruminare cupiunt, poma spernunt, Anon. de solemn. 1 (Spicil. Solesm. tom. 1. p. 9 sq.). – bildl., quam sapida gaudia de pane tuo ruminaret, Augustin. conf. 6, 3. – II) übtr., wiederkäuen = sich od. jmdm. ins Gedächtnis zurückrufen, wiederholen (vgl. Augustin. in psalm. 46, 1 ut, quando audit, sit similis manducanti; cum autem audita in memoriam revocat, sit similis ruminanti), α) Form ruminor: Odyssian Homeri, Varro sat. Men. 60: antiquitates, ibid. 505: humanitatem, Varro logist. (Tanaquil I) p. 258 Riese: haece mulieri, Liv. Andr. tr. 8: figuras habitusque verborum nove aut insigniter dictorum in Laeviano illo carmine, Gell. 19, 7, 2. – β) Form rumino: dum carmina tua ruminas, Symm. epist. 3, 13: cuius edulio saturati ruminamus cotidie verba, Hieron. epist. 96, 17: ama ecclesiasticas legere litteras; legendo et rumidando omnia quae cognitione digna sunt aut certe plurima perdisces, Augustin. epist. 140, 85: qui autem est non oblitus cogitat et cogitando ruminat, ruminando delectatur, Augustin. in psalm. 36. serm. 3. no. 5.

    lateinisch-deutsches > rumino

  • 11 spinosus

    spīnōsus, a, um (spina), I) voll Dornen, dornig, stachelig, loca, Varro: arbor, Isid.: herbae, Ov.: folia, Plin.: animal, v. Igel, Schol. Iuven. – II) übtr., voll Dornen, a) stechend wie Dornen, curae, Catull. 64, 72. – b) spitzfindig, oratio, Cic.: haec spinosiora, Varro LL. u. Cic.: spinosissimae disciplinae, Augustin.

    lateinisch-deutsches > spinosus

  • 12 convolvo

    con-volvo, volvī, volūtum, ere, I) fortwälzen, fortrollen, fortwickeln, u. im Kreise herumrollen, umrollen, a) übh.: turbines rapta convolvunt, Sen.: sol se convolvens, Cic.: quem propter convolvitur Ales (Schwan als Gestirn), Cic. fr.: mare convolvit gentes, reißt fort, schwemmt fort, Lucan.: onera inaequaliter convoluta, unordentlich durcheinander gewälzte, Sen. – m. ex u. Abl., ignis semina e nubibus c. (v. den Winden), Lucr.: m. in u. Akk., in lucem (ans Tageslicht) lubrica terga (von der Schlange), Verg.: convoluta cornua arietum in anfractum, ganz gekrümmt, Plin. – übtr., Gallograeciam quoque Syriaci belli ruina convolvit, reißt mit sich od. nach sich, Flor. 2, 11, 1. – b) insbes., eine Schriftrolle fortrollen, weiterrollen, magnam partem libri, überschlagen, Sen. contr. 10. prooem. § 8. – II) bewickeln = umwickeln, testudo convoluta omnibus rebus, quibus ignis iactus et lapides defendi possent, Caes. b. c. 2, 2, 4: spartum convolutum osseis iligneisve conamentis, Plin. 19, 27. – III) zusammenrollen, -wickeln, culmum siccatum in manipulos c., Plin. 18, 300. – u. Passiv convolvi medial, sich zusammenwickeln, -winden, in multiplicem orbem (v. einer Schlange), Val. Max.: in formam pilae (v. Igel), Plin.: dracones in semet convoluti, Plin.: crines convoluti ad verticem capitis, Varro LL. 7, 44.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > convolvo

  • 13 echinus

    echīnus, ī, m. (εχινος), I) der Igel, u. zwar gew. der (eßbare) Seeigel, Meerigel (Echinus esculentus, L.), Plaut. rud. 297. Afran. com. 142. Lucil. 1201. Varro LL. 5, 77. Hor. sat. 2, 4, 33 u. 2, 8, 53. Cels. 2, 29, 4. Plin. 9, 100. Iuven. 4, 413. Edict. Diocl. 5, 7 sqq. Apul. apol. 35: selten der Landigel (sonst erinaceus), Claud. eidyll. 2, 17; vgl. Isid. 12, 6, 57. – II) übtr.: A) ein Zierat an den Säulen, Wulst, Viertelstab, Vitr. 4, 3, 4 u. 4, 7, 3. – B) ein ehernes Gefäß zum Ausspülen der Becher, Spülkump, Lucil. 1158. Hor. sat. 1, 6, 117 (u. dazu Fritzsche). – C) die stachelige Kastanienschale, Calp. ecl. 2, 83. Pallad. de ins. 155.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > echinus

  • 14 er

    ēr, ēris, m. (χήρ), der Igel, Nemes. cyn. 57.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > er

  • 15 eres

    1. ērēs, ēdis, m., s. heres.
    ————————
    2. ērēs, is, m., der Igel, Nemes. cyn. 57.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > eres

  • 16 ericius

    ēricius, iī, m. (er), I) der Igel, Varro sat. Men. 490. Vulg. Isai. 14, 23; 34, 11 u. 15 (wo cod. Amiat. iricius). Vulg. Sophon. 2, 14. Isid. 12, 3, 7. Vgl. Gloss. ›iricius, εχινος‹. – II) ein starker Balken mit eisernen Zacken, zum Abhalten der Feinde, ein spanischer Reiter, Caes. b. c. 3, 67, 5: militaris, Sall. hist. fr. 3, 22 (23).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ericius

  • 17 rumino

    rūmino, āre, u. rūminor, ārī (rumen), wiederkäuen, I) eig. (Form rumino): 1) im allg.: a) intr.: α) v. Tieren, wie v. Rinde u. Schafe, Colum. 6, 6, 1. Plin. 11, 161. Vulg. Levit. 11, 3: v. Kamel, Vulg. Levit. 11, 4: v. Hirsch, Plin. 10, 200: v. Hasen u. Igel, Vulg. Levit. 11, 5 u. 6: v. Fische scarus, Plin. 9, 62: v. der Kropfgans, in veram alvum ruminantis modo refert, Plin. 10, 131. – β) v. Menschen, servi sui recumbentes et ruminantes, Augustin. conf. 11, 2. – b) tr., v. Rinde, pallentes herbas, Verg. ecl. 6, 54: revocatas herbas, Ov. am. 3, 5, 17: reduces gutture herbas, Paul. Nol. carm. 18, 340: v. Fische scarus, epastas escas, Ov. hal. 119. – 2) prägn., essen, genießen, qui cum radicis amarum corticem ruminare cupiunt, poma spernunt, Anon. de solemn. 1 (Spicil. Solesm. tom. 1. p. 9 sq.). – bildl., quam sapida gaudia de pane tuo ruminaret, Augustin. conf. 6, 3. – II) übtr., wiederkäuen = sich od. jmdm. ins Gedächtnis zurückrufen, wiederholen (vgl. Augustin. in psalm. 46, 1 ut, quando audit, sit similis manducanti; cum autem audita in memoriam revocat, sit similis ruminanti), α) Form ruminor: Odyssian Homeri, Varro sat. Men. 60: antiquitates, ibid. 505: humanitatem, Varro logist. (Tanaquil I) p. 258 Riese: haece mulieri, Liv. Andr. tr. 8: figuras habitusque verborum nove aut insigniter dictorum in Laeviano illo carmine, Gell. 19, 7, 2. – β)
    ————
    Form rumino: dum carmina tua ruminas, Symm. epist. 3, 13: cuius edulio saturati ruminamus cotidie verba, Hieron. epist. 96, 17: ama ecclesiasticas legere litteras; legendo et rumidando omnia quae cognitione digna sunt aut certe plurima perdisces, Augustin. epist. 140, 85: qui autem est non oblitus cogitat et cogitando ruminat, ruminando delectatur, Augustin. in psalm. 36. serm. 3. no. 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > rumino

  • 18 spinosus

    spīnōsus, a, um (spina), I) voll Dornen, dornig, stachelig, loca, Varro: arbor, Isid.: herbae, Ov.: folia, Plin.: animal, v. Igel, Schol. Iuven. – II) übtr., voll Dornen, a) stechend wie Dornen, curae, Catull. 64, 72. – b) spitzfindig, oratio, Cic.: haec spinosiora, Varro LL. u. Cic.: spinosissimae disciplinae, Augustin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > spinosus

См. также в других словарях:

  • Igel — Langohrigel (Hemiechinus auritus) Systematik Reihe: Landwirbeltiere (Tetrapoda) Klasse …   Deutsch Wikipedia

  • Igel — [ i:gl̩], der; s, : braunes, Stacheln tragendes, kurzbeiniges Säugetier, das sich bei Gefahr zu einer stachligen Kugel zusammenrollt: der Igel stellt die Stacheln auf; Igel halten Winterschlaf. * * * Igel 〈m. 5〉 1. 〈Zool.〉 Insektenfresser mit… …   Universal-Lexikon

  • Igel — es un municipio del Distrito de Tréveris Saarburg, en el land de Renania Palatinado de la República Federal Alemana. Se encuentra en la orilla izquierda del río Mosela, al oeste de Tréveris y cerca de la frontera con Luxemburgo. Su población, a… …   Wikipedia Español

  • Igel — Igel …   Wikipédia en Français

  • Igel — Sm std. (9. Jh.), mhd. igel, ahd. igil, as. igil Stammwort. Aus wg. * egila m. Igel , auch in ae. igel; daneben mit Länge des Wurzelvokals anord. ígull, ae. īl. Aus ig. (eur.) * eghi in lit. ežỹs, skr. kslav. ježĭ, gr. echĩnos, arm. ozni. Die… …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • Igel — Igel: Der altgerm. Name des Igels mhd. igel, ahd. ĭ̅gil, niederl. egel, aengl. ĭ̅gel, aisl. ĭ̅gull ist, wie z. B. auch griech. echīnos »Igel« und die baltoslaw. Sippe von russ. ëž »Igel«, eine Ableitung von dem idg. Wort für »Schlange«. Das… …   Das Herkunftswörterbuch

  • Igel [1] — Igel, 1) (Erinaceus L.), Gattung aus der Unterordnung der insectenfressenden Raubsäugethiere; hat zwei längere u. vier kürzere Vorderzähne, oben zwei, unten einen Eckzahn, spitzige Schnauze, mit Stacheln u. vermischten Haaren besetzten Leib,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Igel [3] — Igel, Dorf im Landkreise u. Regierungsbezirk Trier der preußischen Rheinprovinz; Gypsbrüche, Gypsbrennereien; 450 Ew. Dabei der Igelstein (Igelsäule, Igelthurm, La tour d Igel), altrömisches Privatdenkmal, 72 Fuß hoch, aus rothem Sandstein mit… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Igel [2] — Igel, 1) mit Drahtspitzen, Hechelzähnen od. Kratzbeschläge besetzte Walzen in der Kammwollen , Baumwollen u. Flachsspinnerei; befindet sich der I. an einer Strecke, so heißt diese Igelstrecke; 2) Schlachtordnung des Mittelalters, rund, überall… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Igel [1] — Igel (Erinaccus L.), Säugetiergattung aus der Ordnung der Insektenfresser und der Familie der I. (Erinaceidae), gedrungen gebaute Tiere mit nicht sehr langem Kopf, zu einem Rüssel ausgezogener Schnauze, mäßig großen Augen und Ohren, kurzen,… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Igel [2] — Igel, volkstümliche Bezeichnung der gevierten oder runden Haufen der Pikeniere gegen Reiterangriffe, mit nach auswärts gefällten Spießen, jedenfalls das Muster des Karrees (s. d.). In der Technik eine mit Stahlspitzen besetzte Walze bei… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»