Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Grímnir

  • 1 Grímnir

    Old Norse-ensk orðabók > Grímnir

  • 2 ör-grimnir

    m. the name of a giant, Edda.

    Íslensk-ensk orðabók > ör-grimnir

  • 3 GRÍMA

    * * *
    f.
    1) a kind of covering for the face or the head, a mask or cowl (hafa grímu fyrir andliti, á höfði sér);
    2) armour covering a horse’s head and breast;
    3) beak (on a ship);
    4) night (poet.).
    * * *
    u, f. [A. S. grîma; Dan. grime = a horse’s halter], a kind of hood or cowl covering the upper part of the face, Edda (Gl.), Sks. 304, Þórð. 30; ríðr Barði at Snorra Goða ok hefir grímu á höfði sér, Ísl. ii. 378, Mirm. 58.
    β. armour covering a horse’s breast, a poitrail; en utan yfir beisli ok um allt höfuð hestsins ok um háls framan ok til söðuls þá skal vera g. gör á panzara lund, Sks. 405: the beak on a ship, gyldar grímur, Gkv. 2. 16: grímu-eiðr, m. a Norse law term, a kind of oath taken by six compurgators, an απ. λεγ., N. G. L. i. 56 (vide eiðr); the origin of the name is uncertain, perhaps the compurgators had to appear in court in cowls: grímu-maðr, m. a cowled man, a man in disguise, Fb. i. 509, Fas. iii. 321, N. G. L. i. 175.
    II. metaph. the night, poët., Alm. 31, Edda (Gl.), Lex. Poët.; óróar gríma, a night of woe, Stor. 18; so in the saying, hverf er haust-gríma, shifty is the autumn night, Hm. 73: curious is the phrase, það renna á e-n tvær grímur, one wavers, is uncertain, það runnu á mig tvær grímur; the metaphor is either derived from a horse’s halter or hood = doubly hoodwinked or from the night = in double darkness.
    Grímr and Grímnir are names of Odin from his travelling in disguise, Edda: Grímr also is freq. a masc. pr. name, and in compds, Þor-grímr, Ás-grímr, Stein-grímr, Hall-grímr, etc.; and of women Gríma, Hall-gríma, etc.; prefixed in Grím-kell, Grím-úlfr, etc.: a serpent is in poetry called grímr.

    Íslensk-ensk orðabók > GRÍMA

  • 4 HEITA

    I)
    (heit; hét, hétum; heitinn), v.
    Grímni mik hétu, they called me G.;
    heitinn eptir e-m, called (named) after one;
    heita e-n á brott, to call on one to be gone, bid one go (heitit mik héðan);
    heita á e-n, to exhort one (in battle);
    to invoke (heita á hinn heilaga Ólaf);
    heita á e-n til e-s, to invoke (appeal to) one for a thing (hann hét á Þór til fulltings);
    3) intrans., the pres. ‘heiti’ (not ‘heit’), to be hight, be called;
    Óðinn ek, nú heiti, now I am called Odin;
    Ólafr heiti ek, my name is O.;
    Úlfr hét maðr, there was a man, whose name was U.;
    bœr heitir á Bakka (at búrfelli), there is a farm called B.;
    heita (to be reckoned) frjáls maðr, hvers manns níðingr;
    4) with dat. to promise (heita e-m e-u);
    mantu, hverju þú hézt mér, do you remember what you promised me?
    heita e-m hörðu, to threaten one;
    Bárði var heitit meyjunni, the maid was promised to B.;
    5) refl., heitast, to vow, plight one’s faith (þeir hétust reka Hákon ór landi);
    heitast e-m, to vow one’s person to one (heitast hinum heilaga Ólafi konungi);
    (heitta, heittr), v.
    1) to heat (heita spjót í eldi);
    2) to brew (heita mungát, heita öl).
    f. brewing (cf. ölheita).
    * * *
    pres. heit, heitr, and in A. II. heiti, heitir (bisyllabic), in mod. usage heiti through all significations; pret. hét, hétu, 2nd pers. hézt; part. heitinn.
    A. [Ulf. haitan = καλειν; A. S. hâtan; Old Engl. hight, pret. hot; O. H. G. haizan; Germ. heissen; Swed. heta; Dan. hede]:
    I. trans. with acc. to call, give name to; hve þik hétu hjú? Fsm. 47; Urð hétu eina, Vsp. 20; Heiði hana hétu, 25; Grímni mik hétu, Gm. 49; hve þik heitir halr, Hkv. Hjörv. 14; Hnikar hétu mik, Skv. 2. 18; hétu Þræl, Rm. 8; hétu Erna (Ernu?), 36: the naming of infants was in the heathen age accompanied by a kind of baptism (ausa vatni), vide ausa, p. 35.
    2. metaph. to call on one; in the phrase, heita e-n á brott, to turn one out, call on one to be gone; þá er maðr á brott heitinn ef honum er eigi deildr matr at málum, Grág. i. 149; Vermundr hét hann á brott ok kvað hann eigi þar lengr vera skyldu, Sturl. ii. 230; so also, ef bóndi heitr griðmann sinn af vist foráttalaust, Grág. i. 157; eða heitið mik héðan, Ls. 7; ek var heitinn út ( turned out) fjórum sinnum, Sighvat:—with prep., heita á e-n, to call upon one (for help); hón hét á konur at skilja þá, Landn. 49: to exhort one (in battle), hét á Hólmrygi, Hkm. 2; Úlfr hét á oss, Hkr. iii. (in a verse); Gísli spratt upp skjótt ok heitr á menn sína, at skýli, Gísl. 22: to invoke one (a god, saint), hann trúði á Krist, en hét á Þór til sjófara ok harðræða, Landn. 206; hann heitr nú á fulltrúa sína Þorgerði ok Irpu, Fb. i. 213; ef ek heit á guð minn, Mar.; á Guð skal heita til góðra hluta, Sól. 4.
    3. part. pass. hight, called; sú gjöf var heitin gulli betri, Ad. 9; löskr mun hann æ heitinn, Am. 57, Fms. vi. 39 (in a verse); sá maðr mun eigi ílla heitinn ( will not get a bad report) í atferð sinni, Sks. 55 new Ed.
    β. heitinn, the late, of one dead; eptir Odd heitinn föður sinn, Dipl. iv. 13; Salgerðr h., the late S., Vm. 37: very freq. in mod. usage, hann Jón heitinn, hún Guðrún heitin, etc.
    II. absol. or intrans., in which case pres. bisyllabic heiti (not heit), to be hight, be called, as in Goth. the pass. of haitan; Andvari ek heiti, A. am í hight, Skv. 2. 2; Ólafr heiti ek, Fms. x. 226; ek heiti Ari, Íb. (fine); Jósu vatni, Jarl létu heita, Rm. 31; Óðinn ek nú heiti, Yggr ek áðan hét, Gm. 54; Gangráðr ek heiti, Vþm. 8; Ask veit ek standa, heitir Yggdrasill, Vsp. 19: esp. freq. in an hist. style in introducing a person for the first time, Mörðr hét maðr, hann átti dóttur eina er Unnr hét, móðir hennar hét Þorgerðr, Rútr hét bróðir hans, Nj. 1, 2; þau áttu eptir dóttur er Þuríðr hét, hinn elzti son Bjarnar hét Grímkell, Ísl. ii. 4; Oddr hét maðr, son Önundar breiðskeggs, hann átti þá konu er Jórunn hét; annarr son þeirra hét Þóroddr en annarr Þorvaldr, Þuriðr hét dóttir Odds en önnur Jófriðr, 121, 122; Þorsteinn hét maðr, hann var Egilsson, en Ásgerðr hét móðir Þorsteins, 189; þau gátu son, ok var vatni ausinn ok hét Þórólfr, 146, etc.; and in endless instances answering to Engl. there was a man, and his name was ( he was hight) so and so. The ancients said, hve (or hversu) heitir þú, ‘how’ art thou named? Germ. wie heisst du? thus, hve þú heitir? hve þik kalla konir? answer, Atli ek heiti, and hve þú heitir, hála nágráðug? Hrímgerðr ek heiti, Hkv. Hjörv. 14–17; hve sú jörð heitir, hve sá himinn heitir, hversu máni heitir, hve sjá sól heitir, etc., Alm. 10, 12, 14, 16, 18, 20, 22, 24, 26, 28, 30, 32, 34, Vþm. 11, 13, 15, 17; the northern Icelanders still say, hvers’ (i. e. hversu) heitir maðrinn, sælir verið þér, hvörs’ heitir maðrinn? answer, Hrólfr heitir hann, Asgrímsson að norðan, Sig. Pétr. in Hrólfr (a play), p. 4: in mod. usage, hvat ( what) heitir þú? hvað heitir þú? Eg heiti Jón, Stef. Ól.: the same phrase occurs now and then in old writers, hvat heitir bær sjá? Ld. 234; hvat heitir hón? Helga heitir hón, Ísl. ii. 201 (Cod. Holm. hvart = hversu?): as also in the poem Fsm. (but only preserved in paper MSS.) 9, 11, 13, 19, 23, 31, 35, 37; but hve, 46, 47.
    β. of places, often with dat. and prep. of the place; á þeim bæ er á Brjámslæk heitir, Bs. i. 379; land pat er í Hvammi heitir, Gísl. 121; bær hans hét á Stokkum, Fb. iii. 324; á þeim bæ er at Hóli heitir, Hrafn. 5; ok því heitir þat síðan í Geitdal, 3; bær heitir á Bakka, á Meðalhúsum, at Búrfelli, á Auðúlfsstöðum, at Svínavatni, í Vestrhópi, í Sléttadal, Ísl. ii. 322–325.
    2. to be called, reckoned so and so; þá heitir hón sönn at sök, then she stands convicted, N. G. L. i. 351; þú skalt frá þessum degi frjáls maðr heita, Ld. 50; heit hvers manns níðingr ella, Nj. 176; heldr en h. kotkarl, eigi er þat nafn fyrir-lítanda, at heita húskarlar konungs, Sks. 270; sá er vill heitinn horskr, Hm. 61.
    3. reflex., hétomc, to name oneself or to be called; hétomc Grímnir, hétomc Gangleri, einu nafni hétomc aldregi, hétomc Þundr fyrir þat, Gm. 46, 48, 54.
    B. With dat., [cp. Goth. fauraga heitan; A. S. hâtan, pret. het; Germ. verheissen]:—to promise, with dat. both of the person and thing, or the thing in infin., or absol.; heita hörðu, to threaten, Am. 78; h. góðu, Sól.; h. bölvi, Hdl. 49; afarkostum, Fms. i. 75; hann heitr þeim þar í mót fornum lögum, Ó. H. 35; engu heit ek um þat, 167; mantú nokkut hverju þú hézt mér í fyrra, Anal. 190; at lítið mark sé at, hverju þú heitr, Fms. vii. 120; fyrir þau hin fögru fyrirheit er þú hézt þeim manni, er bana-maðr hans yrði—þat skal ek efna sem ek hét þar um, i. 217; kom Þorsteinn þar, sem hann hafði heitið, as he had promised, 72; þú munt göra okkr slíka sæmd sem þú hefir heitið, Nj. 5; Njáll hét at fara, 49.
    II. to make a vow, the vow in dat., the god or person invoked with prep. and acc. (h. á e-n), cp. A. above; þat sýndisk mönnum ráð á samkomunni, at h. til verðr-bata, en um þat urðu menn varla ásáttir hverju heita skyldi, vill Ljótr því láta h. at gefa til hofs, en bera út börn en drepa gamal-menni, Rd. 248; þá heitr Ingimundr prestr at bóka-kista hans skyldi á land koma ok bækr, Bs. i. 424; ok skyldu menn taka at heita, þeir hétu at gefa …, 483; hét Haraldr því til sigrs sér, at hann skyldi taka skírn, Fms. i. 107; eptir þat hét hón miklum fégjöfum á hinn helga Jón biskup, Bs. i. 201 and passim, esp. in the Miracle-books.
    III. reflex. and pass. to plight oneself, be betrothed; þá sá hón þat at ráði ok með henni vinir hennar at heitask Þórólfi, Eg. 36; þeim hétumk þá þjóðkonungi, Skv. 3. 36: to betroth, varkat ek heima þá er (hón) þér heitin var, when she (the bride) was given to thee, Alm. 4; kom svá, at Bárði var heitið meyjunni, that the maid was betrothed to B., Eg. 26.
    2. to vow, plight one’s faith; þeir hétusk reka Hákon ór landi, Jd.: to vow one’s person to one, at hann heitisk hinum heilaga Ólafi konungi, Hkr. iii. 288: to bind oneself, þá menn er honum höfðu heitisk til föruneytis, Fms. vii. 204.

    Íslensk-ensk orðabók > HEITA

  • 5 VAGN

    m.
    1) vehicle, sledge, wagon, carriage;
    2) Charles’s Wain.
    * * *
    m. [from vega; A. S. wægn; Engl. wagon, wain; Dan. vogn; Germ. wagen]:—prop. a vehicle, such as a hand-barrow, sledge, but also a chariot, carriage, as used in foreign countries, for the ancient Scandinavians hardly knew such, yet hvel-vagn, q. v.; með sleða, vagn eða vagir, Grág. ii. 295; hón bjó sér vagn ok beitti hest fyrir (called sledge below), Fms. x. 373; tóku þau líkit ok lögðu í vagninn, Nj. 153 (v. l. vagarnar, vagirnar); hann hafði tvá hreina ok vagn, Fas. ii. 118; vigg at söðla vagn at beita, Gkv. 2. 18; hafið í vagna, 34; freista ef þeir mætti koma vögnum yfir urðina, Ó. H. 187; er hón sett í einn virðilegan vagn, Fms. xi. 25; skyldi þau Freyr ok kona hans sitja í vagni … fylgja vagninum ok leiða eykinn, ii. 75: a chariot, vi. 146, Stj. (referring to foreign countries): the saying, gott er heilum vagni heim at aka = all is well that ends well, Eg. 182, Ó. H. 166: poët., kjalar vagn, a ‘keel wain,’ i. e. a ship, Lex. Poët:
    2. astron. the Wain or Charles’ wain, Ursa Major, Magn. 470; birnur, vagn, kvenna-vagn, Rb. 1812. 16; in the heathen time called Óðins vagn: Odin is called vagna verr by the poets, Alm. 3; vagna runni, Stor. 21; vagna grimnir, Fms. xi. (in a verse),—prob. from the constellation, unless it refer to the legend mentioned in Gm. 49 (er ek kjálka dró): the heaven is vagns-höll, vagn-ræfr, vagn-braut, the hall, roof, road of the Wain, Geisli, Edda i. 316.
    II. Vagn, a pr. name, Fms. xi, Jómsv. S.
    COMPDS: vagnaborg, vagnahvel, vagnalið, vagnameistari, vagnhestr, vagnhlass, vagnkarl, vagnsleði, vagnslóð.

    Íslensk-ensk orðabók > VAGN

См. также в других словарях:

  • Grimnir — ( der Maskierte ) ist in der nordischen Mythologie ein Beiname Odins. Er wird von ihm benutzt, um die Gastfreundschaft des Königs Geirrödr zu prüfen. Aufgrund der Vermutung, dass es sich bei Grimnir um einen finsteren Zauberer handelt, verhält… …   Deutsch Wikipedia

  • Grímnir — Grimnir ( der Maskierte ) ist in der germanischen Mythologie ein Beiname Odins. Er wird von ihm benutzt, um die Gastfreundschaft des Königs Geirrödr zu prüfen. Aufgrund der Vermutung, dass es sich bei Grimnir um einen finsteren Zauberer handelt,… …   Deutsch Wikipedia

  • Grimnir — is:*One of Odin s names, the one he uses in Grímnismál *an Ancestor God of the Dwarfs in the Warhammer Fantasy …   Wikipedia

  • Grimnir —    Grimnis Mal in the Edda tells how Odin disguised himself as Grimnir, ‘the Hooded One’, and went to visit his foster son Geirrod. He is harshly treated on his arrival and then while awaiting the dawn he tells Geirrod the story of the gods.… …   Who’s Who in non-classical mythology

  • Grimnir — (Masque) L’un des noms que se donne le Dieu Odin …   Mythologie nordique

  • Lied von Grimnir — Die Grímnismál (Gmr), das Lied von Grímnir, ist ein Götterlied der Lieder Edda, das zur mythologischen Wissensdichtung gehört. Es besteht aus 54 Strophen im Ljóðaháttr, dem für Wissens , Lehr und Zauberdichtung charakteristischen Versmaß. Das… …   Deutsch Wikipedia

  • Lied von Grímnir — Die Grímnismál (Gmr), das Lied von Grímnir, ist ein Götterlied der Lieder Edda, das zur mythologischen Wissensdichtung gehört. Es besteht aus 54 Strophen im Ljóðaháttr, dem für Wissens , Lehr und Zauberdichtung charakteristischen Versmaß. Das… …   Deutsch Wikipedia

  • Grímnismál — ( Sayings of Grímnir ) is one of the mythological poems of the Poetic Edda. It is preserved in the Codex Regius manuscript and the AM 748 I 4to fragment. It is spoken through the voice of Grímnir , one of the many guises of the god Odin, who is… …   Wikipedia

  • Dwarf (Warhammer) — This article is about dwarfs in Warhammer Fantasy. For other uses of the term, see dwarf (disambiguation). In Games Workshop s Warhammer Fantasy fictional universe, The Dwarfs are a race of short, stout humanoids very similar to the dwarves of… …   Wikipedia

  • List of Front Mission 5 characters — Articleissues cleanup = July 2007 context = April 2008 fiction = April 2008 histinfo = y notable = April 2008 onesource = April 2008The following is a list of the main characters from the strategy role playing game by Square Enix for the… …   Wikipedia

  • Geirroðr — Die Grímnismál (Gmr), das Lied von Grímnir, ist ein Götterlied der Lieder Edda, das zur mythologischen Wissensdichtung gehört. Es besteht aus 54 Strophen im Ljóðaháttr, dem für Wissens , Lehr und Zauberdichtung charakteristischen Versmaß. Das… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»