Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

Furia

  • 1 furia

    furia, ae, f. (furo), I) die Wut, Raserei (infolge heftiger Leidenschaften, wie des Zorns, der Liebe, heftiger Begierde usw.), a) der Menschen, furiae Aiacis Oilei, Verg.: furiae iustae, Verg.: furiae honestae, rühmliche Begeisterung, Stat.: muliebres furiae, die wahnsinnige Leidenschaft des Weibes, Liv.: huiusmodi furiae, tolle Ausschweifungen, Arnob.: furiis accensus et irā, Verg.: furiarum ac formidinis plena omnia ad hostes esse, Liv.: ubi concepit furias evicta dolore, in Wut geriet, Verg.: in furias runnt, Liebeswut, Verg. – m. obj. Genet., furiae auri, Wut (= Gier) nach G., Sil. 2, 500. – b) der Tiere, furiae tauri, Mart.: libidinis exstimulari furiis, Col.: furiis ardebant (equi), Verg.: cum primum mitigatā furiā laxaverint oves animum, Apul. – c) v. Lebl., ventorum furiae, Verg.: sonorae torrentum furiae, Claud.: hic vero Alcidae furiis exarserat atro felle dolor, Verg. – II) personifiziert als Gottheit, Furia, ae, f., die Furie, u. gew. Plur. Furiae, A) die Furien (Alecto, Megaera u. Tisiphone, s. Fulg. myth. 1, 6), als Plagegeister u. Rächerinnen der Übeltaten, indem sie die Übeltäter, bes. Eltern- u. Verwandtenmörder (vgl. Voß Verg. georg. 3, 551 sqq., p. 670 sqq.), durch innere Unruhe beständig peinigen u. rasend machen, das personifizierte böse Gewissen (vgl. Cic. de nat. deor. 3, 46), von röm. Dichtern dargestellt mit Fackeln, Schlangen in den Händen u. in den Haaren, Geißeln, die aus Schlangen gedreht sind, u. mit Schlangen gegürtet, eos (parricidas) agitent Furiae, Cic.: scelerum Furiis agitatus Orestes, Verg.: agitantibus Furiis sororis ac viri (interfectorum), Liv.: invocantibus Furias parentum (i.e. patris occisi), die Furien, die gleichs. von den erschlagenen Eltern zur Qual geschickt werden, Liv.: Furias fraternas concita, stachle die Furien an, daß sie das Verbrechen des Bruders strafen, Liv. – oft wurden sie auch als den schon verruchten Sinn zu immer schrecklicherer Tat verwirrend gedacht, Ov. met. 4, 471 u. Thiel Verg. Aen. 1, 41. p. 20: u. so Furiae Catilinae, der böse Geist Katilinas, der ihn zu Untaten treibt, Cic. parad. 4, 27. – B) übtr.: a) v. wütenden, unsinnigen Menschen, eine Furie, ein böser Dämon, illa Furia, v. Klodius, Cic.: ebenso illa Furia religionum, Cic. – b) v. Anstifter zu Untaten, hunc iuvenem tamquam furiam facemque huius belli odi ac detestor, Liv. 21, 10, 11.

    lateinisch-deutsches > furia

  • 2 furia

    furia, ae, f. (furo), I) die Wut, Raserei (infolge heftiger Leidenschaften, wie des Zorns, der Liebe, heftiger Begierde usw.), a) der Menschen, furiae Aiacis Oilei, Verg.: furiae iustae, Verg.: furiae honestae, rühmliche Begeisterung, Stat.: muliebres furiae, die wahnsinnige Leidenschaft des Weibes, Liv.: huiusmodi furiae, tolle Ausschweifungen, Arnob.: furiis accensus et irā, Verg.: furiarum ac formidinis plena omnia ad hostes esse, Liv.: ubi concepit furias evicta dolore, in Wut geriet, Verg.: in furias runnt, Liebeswut, Verg. – m. obj. Genet., furiae auri, Wut (= Gier) nach G., Sil. 2, 500. – b) der Tiere, furiae tauri, Mart.: libidinis exstimulari furiis, Col.: furiis ardebant (equi), Verg.: cum primum mitigatā furiā laxaverint oves animum, Apul. – c) v. Lebl., ventorum furiae, Verg.: sonorae torrentum furiae, Claud.: hic vero Alcidae furiis exarserat atro felle dolor, Verg. – II) personifiziert als Gottheit, Furia, ae, f., die Furie, u. gew. Plur. Furiae, A) die Furien (Alecto, Megaera u. Tisiphone, s. Fulg. myth. 1, 6), als Plagegeister u. Rächerinnen der Übeltaten, indem sie die Übeltäter, bes. Eltern- u. Verwandtenmörder (vgl. Voß Verg. georg. 3, 551 sqq., p. 670 sqq.), durch innere Unruhe beständig peinigen u. rasend machen, das personifizierte böse Gewissen (vgl. Cic. de nat. deor. 3, 46), von röm. Dichtern dargestellt
    ————
    mit Fackeln, Schlangen in den Händen u. in den Haaren, Geißeln, die aus Schlangen gedreht sind, u. mit Schlangen gegürtet, eos (parricidas) agitent Furiae, Cic.: scelerum Furiis agitatus Orestes, Verg.: agitantibus Furiis sororis ac viri (interfectorum), Liv.: invocantibus Furias parentum (i.e. patris occisi), die Furien, die gleichs. von den erschlagenen Eltern zur Qual geschickt werden, Liv.: Furias fraternas concita, stachle die Furien an, daß sie das Verbrechen des Bruders strafen, Liv. – oft wurden sie auch als den schon verruchten Sinn zu immer schrecklicherer Tat verwirrend gedacht, Ov. met. 4, 471 u. Thiel Verg. Aen. 1, 41. p. 20: u. so Furiae Catilinae, der böse Geist Katilinas, der ihn zu Untaten treibt, Cic. parad. 4, 27. – B) übtr.: a) v. wütenden, unsinnigen Menschen, eine Furie, ein böser Dämon, illa Furia, v. Klodius, Cic.: ebenso illa Furia religionum, Cic. – b) v. Anstifter zu Untaten, hunc iuvenem tamquam furiam facemque huius belli odi ac detestor, Liv. 21, 10, 11.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > furia

  • 3 furia

    'furǐa
    f
    Wut f
    sustantivo femenino
    furia
    furia ['furja]
    num1num (ira) Zorn masculino
    num2num (ímpetu) Wucht femenino
    num3num (persona) Furie femenino
    num4num (familiar: energía) Eifer masculino
    num5num (auge) Höhepunkt masculino

    Diccionario Español-Alemán > furia

  • 4 furia

    furia
    furia ['fu:ria] <- ie>
      sostantivo Feminin
     1 (accesso di collera) Wut Feminin; andare su tutte le furiafuria-ie einen heiligen Zorn bekommen, auf die Palme gehen familiare
     2 (figurato: a del vento) Wüten neutro
     3 (fretta) (große) Eile Feminin; in fretta e furia in aller Eile
     4 (figurato: di sentimenti) Heftigkeit Feminin
     5 (persona) Furie Femininfamiliare
     6 (loc): a furia di... durch viel(es)...

    Dizionario italiano-tedesco > furia

  • 5 furia

    furia f ( GDL -ii; bpl) Raserei f, Wut f;
    wpaść w furię in Rage geraten;
    z furią rasend, wild

    Słownik polsko-niemiecki > furia

  • 6 furia

    furia [furja] < gen -ii> f
    1) med Raserei f, Wut f
    atak [ lub napad] furii Wutanfall m
    wpaść w furię in Wut [ lub Raserei] geraten
    2) lit Furie f, Rachegöttin f

    Nowy słownik polsko-niemiecki > furia

  • 7 fúria

    (DE) Furie {e}; Megäre {e}; (EN) fury; she-devil

    Magyar-német-angol szótár > fúria

  • 8 furia, con

    (ital.)
    mit Raserei, voller Wut; mit Eile

    Italo-Tedesco di Musica > furia, con

  • 9 su furia no es fácilmente aplacable

    su furia no es fácilmente aplacable
    sein Zorn ist nicht leicht zu besänftigen

    Diccionario Español-Alemán > su furia no es fácilmente aplacable

  • 10 a furia di

    a furia di
  • 11 in fretta e furia

    in fretta e furia
  • 12 furialis

    furiālis, e, I) v. furia no. I: a) furienmäßig, wütend, unsinnig, incessus, Liv.: arma, der Bacchantinnen, Ov.: Erichtho, bacchantisch begeistert, Ov.: vox, Cic.: dah. gräßlich, schrecklich, exitium, Val. Flacc. – furiāle, adv., Stat. Theb. 6, 429. Claud. b. Get. 326. – b) aktiv = in Wut und Raserei versetzend, vestis, Cic. poët.: aurum, Val. Flacc. – II) v. furia no. II. = zu den Furien gehörig, der Furien, membra, Verg. Aen. 7, 415.

    lateinisch-deutsches > furialis

  • 13 furialis

    furiālis, e, I) v. furia no. I: a) furienmäßig, wütend, unsinnig, incessus, Liv.: arma, der Bacchantinnen, Ov.: Erichtho, bacchantisch begeistert, Ov.: vox, Cic.: dah. gräßlich, schrecklich, exitium, Val. Flacc. – furiāle, adv., Stat. Theb. 6, 429. Claud. b. Get. 326. – b) aktiv = in Wut und Raserei versetzend, vestis, Cic. poët.: aurum, Val. Flacc. – II) v. furia no. II. = zu den Furien gehörig, der Furien, membra, Verg. Aen. 7, 415.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > furialis

  • 14 furio

    1. furio, āvī, ātum, āre (furia), wütend-, rasend-, unsinnig machen, begeistern, matres equorum, Hor.: vulgum, Sil.: matres, Stat. – furiātus, a, um, wütend, rasend, unsinnig, mens, Verg.: ignes, Ov.: mentes malis incursibus furiatae, Lact. 4, 27, 2.
    ————————
    2. furio, īre (furia), wütend-, rasend-, unsinnig sein, ut furiat, Sidon. carm. 22, 94: ludunt quippe ibi, non furiunt, Augustin. de civ. dei 6, 9, 1. p. 263, 18 D.2

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > furio

  • 15 Camillus [2]

    2. Camillus, ī, m., Beiname mehrerer Personen der gens Furia; am berühmtesten M. Furius Camillus, der Besieger Vejis u. Befreier Roms von gallischer Herrschaft, Liv. 5, 19 sq. Cic. de rep. 1, 6. – oft Plur. Camilli = Leute (Männer) wie Kamillus, Cic. Sest. 143 u. Pis. 58. Verg. georg. 2, 169. Hor. ep. 1, 1, 64. Claud. Prob. et Ol. cons. 149. – appell. = Retter des Vaterlandes, alter C., ein zweiter K., Claud. laud. Stil. 2, 390: u. so novus C., Liv. 22, 14, 19.

    lateinisch-deutsches > Camillus [2]

  • 16 dirus

    dīrus, a, um (verwandt mit δεινός v. δείδω), grausig, grauenhaft, grausen-, grauenvoll, unheilvoll, I) als t.t. der Religionsspr., v. ominösen Vorfällen usw., omen, Ov.: alites, Plin.: aves, Tac.: cometae, Verg.: tempus, Poëta b. Cic. – alci dirum est mit folg. Acc. u. Infin. (Ggstz. laetum est), Plin. 32, 17. – subst., dīrae, ārum, f., unglückliche Anzeichen, inter diras haberi, Plin.: obnuntiatio dirarum, Cic.: u. so auch dīra, ōrum, n., Cic. de legg. 2, 21; de div. 1, 28 (29). – II) übtr., grauenvoll, gräßlich, schrecklich, a) v. Lebl.: exsecratio, Verg.: detestatio, Hor.: preces, Verwünschungen, Tac.: religio loci, ehrfurchtsvolles Grauen erregende Heiligkeit, Verg.: nefas, Verg.: facies, Ov.: venena, Hor.: odor, Plin.: funus, zur Schande gereichend, Verg.: grando, Hor. – poet., wie δεινός, mit folg. Infin., dira vel portas quassare trabs, Sil. 4, 284. – subst., dīrae, ārum, f. (Sing. dira, Serv. Verg. Aen. 5, 7), Verwünschungen, diris agam vos, Hor.: contingere funebribus diris signa tela arma hostium, mit Vernichtung drohenden V. berühren = durch Fluchformeln der Vernichtung anheimgeben, Liv.: compositas meditatasque diras imprecari, Tac. – u. so auch dīra, ōrum, n., zB. dira alci precari, Verwünschungen gegen jmd. ausstoßen, Tibull. 2, 6, 17.: u. adv., dira fremens, furchtbar knirschend, Verg. Aen. 10, 572. – b) v. leb. Wesen, grausig, gräßlich, schrecklich, grausam, unheilvoll, dea, Circe, Ov.: Hannibal, Hor.: hydra, Hor.: serpens, Ov. – subst., personif., Dīra, ae, f. = Furia, die Rachegöttin, Verg. Aen. 12, 869: gew. Plur., oft mit dem Beinamen ultrices, Verg. Aen. 4, 473 u. 610; 8, 701; 12, 845. Lucan. 10, 337. Val. Flacc. 5, 445. Sen. Med. 13. Pacat. pan. 42, 3: Dirarum insectatio, quae non immerito ultrices vocantur, Aur. Vict. epit. 21, 3.

    lateinisch-deutsches > dirus

  • 17 Erinys

    Erīnys (Erinnys), yos. Akk. yn, f. (Ερινύς, Εριννύς), I) die Furie, Rachegöttin, die das Unrecht u. den Frevel der Menschen straft, gew. im Plur., lat. Furia, Sing. bei Verg. Aen. 7, 447 u.a.: Plur. bei Prop. 2, 20, 29 u.a.: Akk. Erinyas, Stat. Theb. 11, 345. – II) übtr.: A) die Furie, Geißel, Verg. Aen. 2, 573. – B) die Wut, Verg. Aen. 2, 337: civilis, Bürgerkrieg, Lucan. 4, 187. – / Die Schreibart Erinys (Ερινύς) ist durch die Analogie und die besten Handschriften beglaubigt, s. Wagner Verg. Aen. 2, 337 not. cr. (tom. II. p. 316). Passow-Rosts Griech. Handwörterb. unter Ερινύς.

    lateinisch-deutsches > Erinys

  • 18 furiatilis

    furiātilis, e (furia), wütend, cornu, der wütenden Kuh, Ven. Fort. vit. S. Mart. 3, 306 (wo Abl. -e).

    lateinisch-deutsches > furiatilis

  • 19 furio [1]

    1. furio, āvī, ātum, āre (furia), wütend-, rasend-, unsinnig machen, begeistern, matres equorum, Hor.: vulgum, Sil.: matres, Stat. – furiātus, a, um, wütend, rasend, unsinnig, mens, Verg.: ignes, Ov.: mentes malis incursibus furiatae, Lact. 4, 27, 2.

    lateinisch-deutsches > furio [1]

  • 20 furio [2]

    2. furio, īre (furia), wütend-, rasend-, unsinnig sein, ut furiat, Sidon. carm. 22, 94: ludunt quippe ibi, non furiunt, Augustin. de civ. dei 6, 9, 1. p. 263, 18 D.2

    lateinisch-deutsches > furio [2]

См. также в других словарях:

  • furia — furia …   Dictionnaire des rimes

  • furia — [ fyrja ] n. f. • 1867; mot it., dans des expr. comme furia francese ♦ Emportement enthousiaste, impétuosité. « La furia gauchiste » ( L Express, 1969). ● furia nom féminin (italien furia francese, furie française) Littéraire. Impétuosité, élan… …   Encyclopédie Universelle

  • furia — sustantivo femenino 1. (no contable) Enfado violento contra una persona o una cosa: Desahogó su furia golpeando los muebles. Aquella respuesta desencadenó la furia del director. Sinónimo: ira. 2. Persona muy irritada y colérica: El coronel se… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Furia — (homonymie) Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Furia, un groupe de rock John Furia, scénariste et producteur américain Furia, film de 2000 d Alexandre Aja Furia, la bande originale de ce… …   Wikipédia en Français

  • furia — / furja/ s.f. [dal lat. furia, der. di furĕre infuriare ]. 1. [stato di grande agitazione, provocato da un violento risentimento] ▶◀ e ◀▶ [➨ furore (1)]. ● Espressioni: fam., andare (o montare) su tutte le furie ▶◀ (fam …   Enciclopedia Italiana

  • Furia — bezeichnet: den Familiennamen folgender Personen: Giacomo Furia (* 1925), italienischer Schauspieler John Furia (1929–2009), US amerikanischer Drehbuchautor und Produzent Philip Furia (* 1943), US amerikanischer Autor und Literaturwissenschaftler …   Deutsch Wikipedia

  • furia — furia, hecho una furia expr. muy enfadado. ❙ «La chica se fue hecha una furia.» Juan Madrid, Las apariencias no engañan. ❙ «...se puso hecho una furia...» J. Jiménez Martín, Ligar no es pecado. ❙ «Se va a poner hecha una furia.» Andreu Martín, El …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • Furia — puede referirse a: Furia grupo musical de hard rock de Argentina. Un estado mental alterado de ira o demencia. En la mitología romana, las Furias son las tres deidades vengadoras. Se llaman Erinias o Euménides en la mitología griega. Furia,… …   Wikipedia Español

  • furia — (Del lat. furĭa). 1. f. Ira exaltada. 2. Acceso de demencia. 3. Persona muy irritada y colérica. 4. Actividad y violenta agitación de las cosas inanimadas. La furia del viento, del mar. 5. Prisa, velocidad y vehemencia con que se ejecuta algo. 6 …   Diccionario de la lengua española

  • furia — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IIb, blm {{/stl 8}}{{stl 7}} gwałtowny, niedający się opanować gniew; szał, wściekłość : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dzika furia. Wpaść w furię. Robić coś z furią. <łac.> {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • fúria — s. f. 1. Manifestação de furor. 2. O máximo grau da agitação do ânimo irado. 3. Ímpeto de cólera, de raiva. 4. Ataque de loucura furiosa. 5. Mulher desgrenhada. 6. Pessoa furiosa. 7. Pessoa horrenda. 8. Violência (das coisas insensíveis). 9. … …   Dicionário da Língua Portuguesa

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»