Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Euryalus

  • 1 Euryalus

    1.
    Euryālus, i, m., = Euruêlos, a hill near Syracuse, Liv. 25, 25.
    2.
    Euryălus, i, m., = Eurualos.
    I.
    A friend of Nisus, Verg. A. 5, 294; 9, 179 sq.; Ov. Tr. 1, 5, 23.—
    II.
    A king of Thessaly, Ov. Ib. 289.

    Lewis & Short latin dictionary > Euryalus

  • 2 Euryalus

    ī m.
    Эвриал, троянец, убитый в ночной стычке с рутулами V

    Латинско-русский словарь > Euryalus

  • 3 Platysamia euryalus

    2. RUS
    4. DEU
    5. FRA

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Platysamia euryalus

  • 4 Platysamia euryalus

    Энтомология: ceanothus silk moth

    Универсальный англо-русский словарь > Platysamia euryalus

  • 5 Platysamia euryalus

    Универсальный русско-английский словарь > Platysamia euryalus

  • 6 Platysamia euryalus

    English-russian biological dictionary > Platysamia euryalus

  • 7 Nisus [2]

    2. Nīsus, ī, m. (Νισος), I) König in Megara, Vater der Scylla, die ihres Vaters purpurnes Haar, auf dem das Schicksal des Staates beruhte, abschnitt u. seinem Feinde Minos gab, worauf Nisus in einen Sperber, Scylla aber auch in einen Raubvogel (Ciris) verwandelt wurde, Ov. met. 8, 8 sqq. Verg. georg. 404 (als Sperber). – Dav.: A) Nīsaeus, a, um (Νίσαιος), nisäisch, canes, der Scylla, Tochter des Phorkus (also verwechselt mit der Tochter des Nisus), Ov. fast. 4, 500. – B) Nīsias, adis, f. (Νισιάς), nisiadisch, poet. = megarisch, Ov. her. 15, 54. – C) Nīsēis, ēidis, f., die Nisëide (Tochter des Nisus), d.i. Scylla; aber mit der Tochter des Phorkus verwechselt, Ov. rem. 737. – D) Nīsēius, a, um, nisëisch, virgo, Scylla, des Nisus Tochter, Ov. met. 8, 35. – II) Freund des Euryalus, Verg. Aen. 5, 294.

    lateinisch-deutsches > Nisus [2]

  • 8 ceanothus silk moth

    Энтомология: Platysamia euryalus (лат.)

    Универсальный англо-русский словарь > ceanothus silk moth

  • 9 ceanothus silk moth

    Универсальный русско-английский словарь > ceanothus silk moth

  • 10 emico

    ēmĭco, āre, emicui - intr. - [st2]1 [-] s'élancer (hors de), sortir vivement, sortir avec violence; jaillir (en parl. d'une flamme, du sang, d'une source). [st2]2 [-] sauter, bondir. [st2]3 [-] s'élever, paraître. [st2]4 [-] se montrer avec éclat, briller, luire, exceller, se distinguer.    - hostem rati, emicant, Flor. 1, 18, 4: croyant que c'était l'ennemi, ils se précipitent.    - scopulus emicat, Ov. M. 9, 225: un roc s'élève.    - emicant oculi, Sen. Ira, 1, 1, 4: les yeux lancent des éclairs.    - fulgura emicant, Curt.: des éclairs brillent.    - Themistoclis gloria emicuit, Just. 2, 9, 15: la gloire de Thémistocle se montra avec éclat.
    * * *
    ēmĭco, āre, emicui - intr. - [st2]1 [-] s'élancer (hors de), sortir vivement, sortir avec violence; jaillir (en parl. d'une flamme, du sang, d'une source). [st2]2 [-] sauter, bondir. [st2]3 [-] s'élever, paraître. [st2]4 [-] se montrer avec éclat, briller, luire, exceller, se distinguer.    - hostem rati, emicant, Flor. 1, 18, 4: croyant que c'était l'ennemi, ils se précipitent.    - scopulus emicat, Ov. M. 9, 225: un roc s'élève.    - emicant oculi, Sen. Ira, 1, 1, 4: les yeux lancent des éclairs.    - fulgura emicant, Curt.: des éclairs brillent.    - Themistoclis gloria emicuit, Just. 2, 9, 15: la gloire de Thémistocle se montra avec éclat.
    * * *
        Emico, emicas, penul. corr. emicui et emicaui, emicatum, emicare. Plaut. Reluire, Resplendir. C'est aussi Se dresser et monstrer, Lever et dresser les doigts, ou autre chose.
    \
        Emicare de. Pli. Dracones emicuisse de extis traditur. Estre soubdainement sortiz et apparuz, S'estre monstrez.
    \
        Emicare ex vna radice. Plin. Sortir, Saillir.
    \
        Emicare in iugum. Colum. S'eslever et dresser, Monter.
    \
        Continuo meum cor coepit in pectus emicare. Plaut. Sauteler, Tressaillir.
    \
        Emicat Euryalus. Virgil. Se releve et dresse vistement.
    \
        - iuuenum manus emicat ardens Littus in Hesperium. Virgil. Saulte des navires sur le rivage.
    \
        Ante oculos emicuit. Valer. Flac. S'apparut, Se monstra.
    \
        Emicuit longe ante omnes Euphranor. Plin. Fut excellent et renommé.

    Dictionarium latinogallicum > emico

  • 11 Nisus

    2. Nīsus, ī, m. (Νισος), I) König in Megara, Vater der Scylla, die ihres Vaters purpurnes Haar, auf dem das Schicksal des Staates beruhte, abschnitt u. seinem Feinde Minos gab, worauf Nisus in einen Sperber, Scylla aber auch in einen Raubvogel (Ciris) verwandelt wurde, Ov. met. 8, 8 sqq. Verg. georg. 404 (als Sperber). – Dav.: A) Nīsaeus, a, um (Νίσαιος), nisäisch, canes, der Scylla, Tochter des Phorkus (also verwechselt mit der Tochter des Nisus), Ov. fast. 4, 500. – B) Nīsias, adis, f. (Νισιάς), nisiadisch, poet. = megarisch, Ov. her. 15, 54. – C) Nīsēis, ēidis, f., die Nisëide (Tochter des Nisus), d.i. Scylla; aber mit der Tochter des Phorkus verwechselt, Ov. rem. 737. – D) Nīsēius, a, um, nisëisch, virgo, Scylla, des Nisus Tochter, Ov. met. 8, 35. – II) Freund des Euryalus, Verg. Aen. 5, 294.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Nisus

  • 12 ceanothus silk moth

    English-russian biological dictionary > ceanothus silk moth

  • 13 moth, ceanothus silk

    2. RUS
    4. DEU
    5. FRA

    DICTIONARY OF ANIMAL NAMES IN FIVE LANGUAGES > moth, ceanothus silk

  • 14 Abaris

    Ăbăris, ĭdis, m.
    I.
    A Rutulian, slain by Euryalus; acc. Abarim, Verg. A. 9, 344. —
    II.
    A companion of Phineus, slain by Perseus; acc. Abarin, Ov. M. 5, 86.

    Lewis & Short latin dictionary > Abaris

  • 15 juventa

    jŭventa, ae, f. [id.], the age of youth, youth (mostly post-Aug. for the class. juventus).
    I.
    Lit.:

    membra decora juventā,

    Verg. A. 4, 559:

    prima a parte juventae, Cic. Att. poët. 2, 3, 3: Euryalus forma insignis, viridique juventa,

    Verg. A. 5, 295; Ov. M. 4, 17; 6, 719; 10, 84:

    non ita se a juventa eum gessisse,

    Liv. 35, 42:

    qua capta juventa Hippia,

    Juv. 6, 103:

    Livia, prima sua juventa ex Nerone gravida,

    Plin. 10, 55, 76, § 154:

    elephantorum juventa a sexagesimo anno incipit,

    id. 8, 10, 10, § 28:

    nitidus juventā (of the snake),

    Verg. G. 3, 437.—Of plants, Plin. 16, 23, 35, § 86.— Poet., youth, young people:

    moderator juventae,

    Mart. 2, 90, 1.—
    II.
    Personified, the goddess of youth, Ov. M. 7, 241; id. P. 1, 10, 12; cf. the foll. art.

    Lewis & Short latin dictionary > juventa

  • 16 Nisus

    1.
    nīsus, a, um, Part., from nitor.
    2.
    nīsus, ūs, m. [nitor], a pressing or resting upon or against, a pressure; a striving, exertion, labor, effort (mostly poet.; nixus in good prose, v. h. v.): pedetentim et sedato nisu, a tread, step, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 48:

    pinnarum nisus inanis,

    a flight, Lucr. 6, 834; so,

    insolitos docuere nisus,

    Hor. C. 4, 4, 8:

    hic dea se primum rapido pulcherrima nisu Sistit,

    Verg. A. 11, 852:

    stat gravis Entellus nisuque immotus eodem, etc.,

    in the same posture, id. ib. 5, 437: hunc stirps Oceani maturis nisibus Aethra Edidit, pains, throes, labor of parturition (v. 2. nixus), Ov. F. 5, 171.—In prose:

    tamquam nisus evomentis adjuvaret,

    retchings, Tac. A. 12, 67:

    uti prospectus nisusque per saxa facilius foret,

    Sall. J. 94, 1 Dietsch:

    quae dubia nisu videbantur,

    id. ib. 94, 2 Dietsch:

    non pervenit nisu sed impetu,

    Quint. 8, 4, 9; 1, 12, 10.
    3.
    Nīsus, i, m., = Nisos
    I.
    A king of Megara, father of Scylla, who, in order to gain the love of Minos, cut off her father's purple hair, on which the safety of his kingdom depended, whereupon Nisus was changed into a sparrow-hawk, and Scylla into the bird ciris, Verg. G. 1, 404 sq.; Ov. M. 8, 8 sqq.; v. Scylla.—
    B.
    Hence,
    1.
    Nī-saeus, a, um, adj., of or belonging to Nisus, Nisæan:

    et vos Nisaei, naufraga monstra, canes,

    i. e. Scylla, the daughter of Phorcus, Ov. F. 4, 500; cf. id. A. A. 1, 331.—
    2.
    Nīsēis, ĭdis, f., the daughter of Nisus, Scylla (q. v.), confounded with the daughter of Phorcus:

    praeterita cautus Niseide navita gaudet,

    Ov. R. Am. 737.—
    3.
    Nī-sēĭus, a, um, adj., of or belonging to Nisus, Nisæan: per mare caeruleum trahitur Niseia virgo, Verg. Cir. 390; Ov. M. 8, 35.—
    4.
    Nīsĭas, ădis, f., Nisæan, i. e. Megarian: Nisiades matres Nisiadesque nurus, of Megaris, in Sicily (a colony of Megara, in Greece), Ov. H. 15, 54.—
    II.
    Son of Hyrtacus and friend of Euryalus, Verg. A. 5, 294; 9, 176 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > Nisus

  • 17 nisus

    1.
    nīsus, a, um, Part., from nitor.
    2.
    nīsus, ūs, m. [nitor], a pressing or resting upon or against, a pressure; a striving, exertion, labor, effort (mostly poet.; nixus in good prose, v. h. v.): pedetentim et sedato nisu, a tread, step, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 48:

    pinnarum nisus inanis,

    a flight, Lucr. 6, 834; so,

    insolitos docuere nisus,

    Hor. C. 4, 4, 8:

    hic dea se primum rapido pulcherrima nisu Sistit,

    Verg. A. 11, 852:

    stat gravis Entellus nisuque immotus eodem, etc.,

    in the same posture, id. ib. 5, 437: hunc stirps Oceani maturis nisibus Aethra Edidit, pains, throes, labor of parturition (v. 2. nixus), Ov. F. 5, 171.—In prose:

    tamquam nisus evomentis adjuvaret,

    retchings, Tac. A. 12, 67:

    uti prospectus nisusque per saxa facilius foret,

    Sall. J. 94, 1 Dietsch:

    quae dubia nisu videbantur,

    id. ib. 94, 2 Dietsch:

    non pervenit nisu sed impetu,

    Quint. 8, 4, 9; 1, 12, 10.
    3.
    Nīsus, i, m., = Nisos
    I.
    A king of Megara, father of Scylla, who, in order to gain the love of Minos, cut off her father's purple hair, on which the safety of his kingdom depended, whereupon Nisus was changed into a sparrow-hawk, and Scylla into the bird ciris, Verg. G. 1, 404 sq.; Ov. M. 8, 8 sqq.; v. Scylla.—
    B.
    Hence,
    1.
    Nī-saeus, a, um, adj., of or belonging to Nisus, Nisæan:

    et vos Nisaei, naufraga monstra, canes,

    i. e. Scylla, the daughter of Phorcus, Ov. F. 4, 500; cf. id. A. A. 1, 331.—
    2.
    Nīsēis, ĭdis, f., the daughter of Nisus, Scylla (q. v.), confounded with the daughter of Phorcus:

    praeterita cautus Niseide navita gaudet,

    Ov. R. Am. 737.—
    3.
    Nī-sēĭus, a, um, adj., of or belonging to Nisus, Nisæan: per mare caeruleum trahitur Niseia virgo, Verg. Cir. 390; Ov. M. 8, 35.—
    4.
    Nīsĭas, ădis, f., Nisæan, i. e. Megarian: Nisiades matres Nisiadesque nurus, of Megaris, in Sicily (a colony of Megara, in Greece), Ov. H. 15, 54.—
    II.
    Son of Hyrtacus and friend of Euryalus, Verg. A. 5, 294; 9, 176 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > nisus

  • 18 Opheltes

    Ŏpheltes, ae, m., = Opheltês, a proper name.
    I.
    Son of Lycurgus, king of Thrace, Stat. Th. 5, 538.—
    II.
    A Trojan warrior, father of Euryalus, Verg. A. 9, 201.—
    III.
    One of the Etruscan seamen, Ov. M. 3, 605.—
    IV.
    A Cyzicene, Val. Fl. 3, 198.

    Lewis & Short latin dictionary > Opheltes

  • 19 viridis

    vĭrĭdis, e ( gen. plur. viridum, Stat. Th. 2, 279), adj. [vireo], green.
    I.
    Lit. (as the most general designation for every shade of that color).
    A.
    Adj.:

    color,

    Ov. M. 10, 137; Plin. Ep. 8, 20, 4:

    smaragdi,

    Lucr. 2, 805:

    collis,

    id. 2, 322; cf.:

    colles nitidissimi viridissimique,

    Cic. Verr. 2, 3, 18, § 47:

    viridis opacaque ripa,

    id. Leg. 1, 5, 15:

    gramen,

    Verg. G. 2, 219:

    viridiores herbae,

    Plin. 6, 29, 35, § 185:

    viridia atque umida ligna,

    Cic. Verr. 2, 1, 17, § 45:

    colubrae,

    Hor. C. 1, 17, 8:

    Nereidum comae,

    id. ib. 3, 28, 10; cf.

    dei,

    Ov. Tr. 1, 2, 59: caelum, bluish green (when it is clear), Plin. 17, 10, 14, § 74.—
    B.
    Subst.: vĭrĭde, is, n.
    1.
    Green color, greenness, verdure (post-Aug.):

    bacis e viridi rubentibus,

    reddish green, Plin. 15, 30, 39, § 127; so,

    e viridi pallens (gemma),

    id. 37, 8, 33, § 110.—
    2.
    A green thing, of plants, trees, etc. (late Lat.), Vulg. Ecclus. 43, 23; id. Apoc. 9, 4:

    omne viride agri,

    Ambros. in Luc. 7, 16.—More freq. plur.: vĭrĭdĭa, ĭum, n., green plants, herbs, or trees (postAug.), Col. 8, 15, 4; Sen. Ep. 86, 3; Plin. Ep. 5, 6, 17; Vitr. 5, 9, 5; Phaedr. 2, 5, 14. —
    II.
    Transf., green, young, youthful, fresh, blooming, lively, vigorous:

    viridiora praemiorum genera (opp. arescentes laureae),

    Cic. Rep. 6, 8, 8:

    caseus,

    Col. 7, 8, 1:

    limus,

    Pers. 3, 22:

    viridis et adhuc dulcis fructus studiorum,

    Quint. 12 6, 3:

    indignantium, tam viridem et in flore aetatis ereptum esse rebus humanis,

    Curt. 10, 5, 10:

    sonus earum (litterarum) viridior vegetiorque,

    livelier and stronger, Gell. 2, 3, 1: firmior et viridior sonus, id. 13, 20, 13:

    Euryalus formā insignis viridique juventā,

    Verg. A. 5, 295:

    aevum,

    Ov. Tr. 4, 10, 17:

    senectus,

    Verg. A. 6, 304; cf. Sil. 1, 187;

    Col. praef. § 12: usque ad novissimam valetudinem viridis,

    Plin. Ep. 7, 24, 1:

    leo,

    Stat. Th. 11, 742:

    senex, sed mehercule viridis animo ac vigens,

    Sen. Ep. 66, 1:

    consilio viridis, sed belli serus,

    Sil. 3, 255.— With gen.:

    viridissimus irae,

    Sil. 5, 569.— Adv.: vĭrĭdĕ, greenly, verdantly:

    nihil omnino viridius comparatum illis (smaragdis) viret,

    Plin. 37, 5, 16, § 62.

    Lewis & Short latin dictionary > viridis

  • 20 volvo

    volvo, volvi, vŏlūtum, 3 ( inf. pass. volvier, Lucr. 5, 714), v. a. [Sanscr. varas, circumference; Gr. eluô, to wrap; root Wel-], to roll, turn about, turn round, tumble any thing.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    (amnis) volvit sub undis Grandia saxa,

    Lucr. 1, 288; Verg. A. 11, 529; Ov. Ib. 173:

    flumen lapides volvens,

    Hor. C. 3, 29, 38:

    beluas cum fluctibus (procellae),

    Plin. 9, 3, 2, § 5:

    vortices (flumen),

    Hor. C. 2, 9, 22:

    fumum caligine (ventus),

    Lucr. 6, 691:

    oculos huc illuc,

    Verg. A. 4, 363:

    oculos per singula,

    id. ib. 8, 618:

    filum,

    Varr. L. L. 5, § 114 Müll. volvendi sunt libri, to unroll, i. e. open, Cic. Brut. 87, 298:

    Tyrrhena carmina retro,

    Lucr. 6, 381 (hence, volumen, in the signif. of roll, book, volume, v. h. v. I.):

    semineces volvit multos,

    rolls in the dust, fells to the ground, Verg. A. 12, 329 et saep.—
    B.
    In partic.
    1.
    To roll up or together, form by rolling:

    pilas,

    Plin. 30, 11, 30, § 99; cf.:

    qui terga dederant, conversi in hostem volventesque orbem, etc.,

    forming a circle, Liv. 22, 29, 5:

    jam orbem volventes suos increpans,

    id. 4, 28, 3.—
    2.
    To breathe, exhale, etc. ( poet.):

    vitalis aëris auras Volvere in ore,

    Lucr. 6, 1225:

    (equus) Collectumque fremens volvit sub naribus ignem,

    Verg. G. 3, 85.—
    3.
    Mid., to turn or roll itself round about, to turn or roll along:

    nobis caenum teterrima quom sit Spurcities, eadem subus haec jucunda videtur, Insatiabiliter toti ut volvantur ibidem,

    Lucr. 6, 978:

    ille (anguis) inter vestes et levia pectora lapsus Volvitur,

    Verg. A. 7, 349:

    cylindrum volvi et versari turbinem putant,

    Cic. Fat. 18, 42:

    illi qui volvuntur stellarum cursus sempiterni,

    id. Rep. 6, 17, 17:

    excussus curru moribundus volvitur arvis,

    rolls, Verg. A. 10, 590:

    volvi humi,

    id. ib. 11, 640:

    volvitur Euryalus leto,

    id. ib. 9, 433:

    lacrimae volvuntur inanes,

    roll, flow, id. ib. 4, 449.— Part.:

    volventia plaustra,

    Verg. G. 1, 163.—
    II. A.
    In gen.:

    volvere curarum tristes in pectore fluctus,

    Lucr. 6, 34:

    magnos fluctus irarum,

    id. 6, 74:

    ingentes iras in pectore,

    Liv. 35, 18, 6:

    tot volvere casus Insignem pietate virum,

    i. e. to undergo so many misfortunes, Verg. A. 1, 9; cf.:

    satis diu saxum hoc volvo,

    Ter. Eun. 5, 9 (8), 55:

    (lunam) celerem pronos Volvere menses,

    in rolling on, Hor. C. 4, 6, 40; cf.:

    volvendis mensibus,

    Verg. A. 1, 269:

    has omnis (animas) ubi mille rotam volvere per annos,

    i. e. completed the cycle, id. ib. 6, 748; and neutr.:

    volventibus annis,

    with revolving years, after the lapse of years, id. ib. 1, 234; cf.:

    volventia lustra,

    Lucr. 5, 928:

    volvens annus,

    Ov. M. 5, 565:

    sic fata deum rex Sortitur volvitque vices,

    fixes the series of revolving events, Verg. A. 3, 376; cf.:

    sic volvere Parcas,

    id. ib. 1, 22:

    M. Pontidius celeriter sane verba volvens,

    rolling off, Cic. Brut. 70, 246:

    sententias facile verbis,

    id. ib. 81, 280 longissima est complexio verborum, quae volvi uno spiritu potest, id. de Or. 3, 47, 182:

    ne verba traic amus aperte, quo melius aut cadat aut volvatur oratio,

    be rounded, form periods, id. Or. 69, 229.—
    B.
    In partic., to turn over or revolve in the mind; to ponder, meditate, or reflect upon, consider (cf. verso):

    multa cum animo suo volvebat,

    Sall. J. 6, 2; 108, 3:

    multa secum,

    id. C. 32, 1; id. J. 113, 1; Liv. 26, 7, 3:

    immensa omnia animo,

    id. 2, 49, 5; Tac. H. 1, 30; Suet. Vesp. 5:

    bellum in animo,

    Liv. 42, 5, 1:

    in pectore,

    id. 35, 18, 6:

    has inanium rerum inanes ipsas volventes cogitationes,

    id. 6, 28, 7; 34, 60, 2; 32, 20, 2; Curt. 10, 5, 15:

    incerta consilia,

    id. 10, 8, 7; 5, 9, 3:

    bellum adversus nos,

    Tac. A. 3, 38:

    Fauni sub pectore sortem,

    Verg. A. 7, 254: haec illis volventibus tandem vicit fortuna [p. 2014] reipublicae, Sall. C. 41, 3:

    subinde hoc in animo volve,

    Sen. Ep. 13, 13:

    secretas cogitationes intra se,

    Curt. 10, 8, 9:

    adeo ut plerumque intra me ipsum volvam,

    Tac. A. 14, 53:

    regna tecum volvis,

    Val. Max. 7, 2, ext. 1:

    mente aliquid,

    Lact. Epit. 60, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > volvo

См. также в других словарях:

  • Euryalus — refers to two different characters from classical literature:#In the Aeneid by Virgil, Nisus and Euryalus are ideal friends (V.294), who died during a raid on the Rutulians (IX.179 431). #In Greek mythology, Euryalus was the son of Mecisteus. He… …   Wikipedia

  • EURYALUS — unus ex principibus Peloponnesiacis qui Argos, et propinquas urbes incolebant, et ad Troiam cum 80. navibus venerunt. Hom. Catal. Fuit etiam hoc nomine Troianus quidam, arctissimo amicitiae vinculo cum Niso coniunctus, qui noctu Rutulorum castra… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Euryalus — Euryalus, myth., griech. Held vor Troja; dann ein Trojaner, von Virgil durch eine Episode verewigt (Nisus u. E.) …   Herders Conversations-Lexikon

  • Euryalus (Юриалус) — «Euryalus» («Юриалус») крейсер (Великобритания) Тип: крейсер (Великобритания). Водоизмещение: 3995 тонн. Размеры: 85,3 м х 13,8 м х 7 м. Силовая установка: одновальная, горизонтальный паровой двигатель двойного расширения. Максимальная скорость:… …   Энциклопедия кораблей

  • Euryalus (Юриалус) — «Euryalus» («Юриалус») крейсер (Великобритания) Тип: крейсер (Великобритания). Водоизмещение: 3175 тонн. Размеры: 61 м х 15,8 м х 6,7 м. Силовая установка: одновальная, простой паровой двигатель двойного расширения. Максимальная скорость:… …   Энциклопедия кораблей

  • HMS Euryalus (42) — HMS Euryalus was a Dido class cruiser of the Royal Navy. She was built at Chatham Dockyard UK), with the keel being laid down on 21 October 1937. She was launched on 6 June 1939, and commissioned 30 June 1941. Euryalus was the last cruiser that… …   Wikipedia

  • HMS Euryalus (F15) — was a Leander class frigate of the Royal Navy (RN). Like the rest of the class, Euryalus was named after a figure of mythology. Euryalus was built by Scotts Shipbuilders of Greenock. Euryalus was launched on the 6th June 1963 and commissioned on… …   Wikipedia

  • Nisus and Euryalus — (1827) by Jean Baptiste Roman (Louvre Museum) Nisus and Euryalus are a pair of friends serving under Aeneas in the Aeneid, the Augustan epic by Vergil. Their foray among the enemy, narrated in Book 9, demonstrates their stealth and prowess as… …   Wikipedia

  • HMS Euryalus (1803) — HMS Euryalus was a Royal Navy frigate of 36 guns, which saw service in the Battle of Trafalgar and the War of 1812. She was named for one of Argonauts the mythical band of heroes who accompanied Jason in his search for the Golden Fleece. Battle… …   Wikipedia

  • HMS Euryalus (1901) — HMS Euryalus was a Cressy class armoured cruiser in the Royal Navy. Though the class was already obsolete by the outbreak of the First World War, the Euryalus and her sisters Aboukir , Bacchante , Hogue and Cressy were assigned to patrol the… …   Wikipedia

  • HMS Euryalus — Several ships of the Royal Navy have been named HMS Euryalus after Euryalus, the character from Greek mythology, one of the Argonauts.* Euryalus , launched 1803, was a frigate. Captained by Henry Blackwood, she was at the Battle of Trafalgar,… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»