Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Desertion

  • 1 desertio

    dēsertĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] désertion. [st2]2 [-] abandon.
    * * *
    dēsertĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] désertion. [st2]2 [-] abandon.
    * * *
        Desertio, Verbale. Liu. Delaissement, Abandonnement.

    Dictionarium latinogallicum > desertio

  • 2 transfugium

    transfugĭum, ĭi, n. désertion.
    * * *
    transfugĭum, ĭi, n. désertion.
    * * *
        Transfugium, transfugii. Liu. Fuite, Quand on se rend du parti des ennemis.

    Dictionarium latinogallicum > transfugium

  • 3 transitio

    transitĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] action de franchir, passage. [st2]2 [-] passage d'un ordre dans un autre. [st2]3 [-] désertion, défection (d'un soldat). [st2]4 [-] transmission d'une maladie, contagion. [st2]5 [-] transition (t. de rhét.). [st2]6 [-] flexion grammaticale.
    * * *
    transitĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] action de franchir, passage. [st2]2 [-] passage d'un ordre dans un autre. [st2]3 [-] désertion, défection (d'un soldat). [st2]4 [-] transmission d'une maladie, contagion. [st2]5 [-] transition (t. de rhét.). [st2]6 [-] flexion grammaticale.
    * * *
        Transitio, transitionis, Verbale. Liu. Passement.
    \
        Spem transitionis praebere. Cassius Ciceroni. Donner esperance de povoir passer.
    \
        Ad plebem transitiones. Cic. Quand d'un gentil homme et noble on fait un plebee.
    \
        Transitio ad hostes. Liu. Revoltement, Quand on se met du parti des ennemis.

    Dictionarium latinogallicum > transitio

  • 4 transitus

    [st1]1 [-] transitus, a, um: part. passé de transeo. [st1]2 [-] transitŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de passer, passage, trajet; voie, conduit. - [abcl]b - passage d'un état à un autre, changement. - [abcl]c - désertion, défection. - [abcl]d - passage d'une teinte à une autre, dégradation des couleurs, nuance. - [abcl]e - passage d'une intonation à une autre. - [abcl]f - transition. - [abcl]g - action de passer légèrement sur un sujet. - [abcl]h - Varr. flexion grammaticale.[/b]    - in transitu, Tac.: chemin faisant.    - in transitu, Quint.: en passant, sans insister.    - transitus spiritus, Plin.: conduit de la respiration, trachée-artère.    - aliquem transitu arcere, Tac.: empêcher qqn de passer..
    * * *
    [st1]1 [-] transitus, a, um: part. passé de transeo. [st1]2 [-] transitŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de passer, passage, trajet; voie, conduit. - [abcl]b - passage d'un état à un autre, changement. - [abcl]c - désertion, défection. - [abcl]d - passage d'une teinte à une autre, dégradation des couleurs, nuance. - [abcl]e - passage d'une intonation à une autre. - [abcl]f - transition. - [abcl]g - action de passer légèrement sur un sujet. - [abcl]h - Varr. flexion grammaticale.[/b]    - in transitu, Tac.: chemin faisant.    - in transitu, Quint.: en passant, sans insister.    - transitus spiritus, Plin.: conduit de la respiration, trachée-artère.    - aliquem transitu arcere, Tac.: empêcher qqn de passer..
    * * *
    I.
        Transitus, pen. corr. Participium. Passé: vt Alpes transitae. Liu.
    II.
        Transitus, huius transitus, pen. corr. Plin. Passage.
    \
        Mutationes, et in alias figuras transitus. Plin. Changement de forme et de semblance.
    \
        In transitu. Quintil. En passant.
    \
        Quae libro quinto leuiter in transitu attigeram. Quintil. Legierement.

    Dictionarium latinogallicum > transitus

  • 5 dēfectiō

        dēfectiō ōnis, f    [deficio], a failing, failure, want, lack, disappearance: virium: animi mei, despondency: solis et lunae, eclipse.—A defection, desertion, rebellion, revolt: facta datis obsidibus, Cs.: in defectione esse, L.: Pompei: conscientia defectionis, Ta.: a rectā ratione. — Exhaustion: manifesta, Ta.: defectionem fugere, i. e. tedious prolongation.
    * * *
    desertion/revolt/defection; failure/deficiency; ellipsis (grammar); eclipse; weakness/faintness/despondency; swoon/faint, exaustion (L+S); disappearance

    Latin-English dictionary > dēfectiō

  • 6 dēstitūtiō

        dēstitūtiō ōnis, f    [destituo], an abandonment, desertion, disappointment: destitutione irati.
    * * *
    desertion; letting down; betrayal; forsaking (L+S); failure; letting down

    Latin-English dictionary > dēstitūtiō

  • 7 trānsfugium

        trānsfugium ī, n    [trans+2 FVG-], a going over to the enemy, desertion, L.
    * * *

    Latin-English dictionary > trānsfugium

  • 8 trānsitiō

        trānsitiō ōnis, f    [trans+1 I-], a going across, going over, passing over, passage: ut similitudine et transitione cernatur, i. e. by the passing by of atoms: visionum.— A going over, desertion: ad plebem transitiones: nocturna transitio proditione, L.— A passage, entrance: transitiones perviae iani nominantur.—Poet.: Multaque corporibus transitione nocent, i. e. by contagion, O.
    * * *
    passing over, passage; desertion; infection, contagion

    Latin-English dictionary > trānsitiō

  • 9 desertio

    dēsertio, ōnis, f. (2. desero), das »Verlassen, Im-Stich-Lassen«, I) eig., als milit. t. t., die Desertion, ICt. – II) übtr.: a) als mediz. t. t., das Ausbleiben, nutrimenti desertio, quam Graeci atrophian vocant, Cael. Aur. chron. 2, 1, 7. – b) als jurist. t. t., α) Nichterfüllung eines Versprechens, ICt. – β) das Abstehen von einer Anklage, ICt. – / Bei Liv. 41, 24, 10 falsche Lesart.

    lateinisch-deutsches > desertio

  • 10 perduellio

    perduellio, ōnis, f. (perduellis), die feindselige Handlung, I) gegen Auswärtige, mit denen man Krieg führt; dah. meton. perduelliones = perduelles, Feinde, als schwülstig angeführt bei Cornif. rhet. 4, 15; vgl. Placid. gloss. V, 38, 8 ›perduelliones‹ rebelliones, per quos bella oriuntur. – II) gegen das Vaterland, der Hochverrat, sowohl Gewalttat gegen den Staat, seine Einrichtungen, sein Oberhaupt, seine Bürger, als Verbindung mit dem auswärtigen Feind, Desertion, erlittene Niederlage u. dgl., Liv. u.a. Vgl. Mommsen Röm. Strafrecht S. 537 ff.

    lateinisch-deutsches > perduellio

  • 11 eremodicium

    ĕrēmŏdĭcĭum, ĭi, n. défaut (en t. de droit), contumace, condamnation par défaut.    - [gr]gr. ἐρημοδικίον.
    * * *
    ĕrēmŏdĭcĭum, ĭi, n. défaut (en t. de droit), contumace, condamnation par défaut.    - [gr]gr. ἐρημοδικίον.
    * * *
        Eremodicium, eremodicii. Vlpianus. Desertion de cause.

    Dictionarium latinogallicum > eremodicium

  • 12 desertio

    dēsertio, ōnis, f. (2. desero), das »Verlassen, Im- Stich-Lassen«, I) eig., als milit. t. t., die Desertion, ICt. – II) übtr.: a) als mediz. t. t., das Ausbleiben, nutrimenti desertio, quam Graeci atrophian vocant, Cael. Aur. chron. 2, 1, 7. – b) als jurist. t. t., α) Nichterfüllung eines Versprechens, ICt. – β) das Abstehen von einer Anklage, ICt. – Bei Liv. 41, 24, 10 falsche Lesart.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > desertio

  • 13 perduellio

    perduellio, ōnis, f. (perduellis), die feindselige Handlung, I) gegen Auswärtige, mit denen man Krieg führt; dah. meton. perduelliones = perduelles, Feinde, als schwülstig angeführt bei Cornif. rhet. 4, 15; vgl. Placid. gloss. V, 38, 8 ›perduelliones‹ rebelliones, per quos bella oriuntur. – II) gegen das Vaterland, der Hochverrat, sowohl Gewalttat gegen den Staat, seine Einrichtungen, sein Oberhaupt, seine Bürger, als Verbindung mit dem auswärtigen Feind, Desertion, erlittene Niederlage u. dgl., Liv. u.a. Vgl. Mommsen Röm. Strafrecht S. 537 ff.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > perduellio

  • 14 aliēnātiō

        aliēnātiō ōnis, f    [alieno], of property, a transfer, surrender: sacrorum, i. e. a transfer of the sacred rites to another gens.—Fig., a separation, alienation, breach: consulum: patrui, Ta.: amicitiae: tua a me.— Desertion: exercitūs, Cs.
    * * *
    transference of ownership, the right to; aversion, dislike; numbness, stupor

    Latin-English dictionary > aliēnātiō

  • 15 dēfectus

        dēfectus ūs, m    [deficio], a falling away, desertion, revolt: Spartanorum, Cu. — A diminution, failure: aquarum, L. — An obscuration, eclipse: solis, V.— Plur: eius (lunae).
    * * *
    I
    defecta -um, defectior -or -us, defectissimus -a -um ADJ
    tired, enfeebled, worn out; faulty, defective; reduced in size, smaller
    II
    the_weak (pl.)
    III
    failure/lack; absence/disappearance; weakness/failing; defection/revolt; diminution, growing less, becoming ineffective, cessation; eclipse; fading

    Latin-English dictionary > dēfectus

  • 16 fūstuārium

        fūstuārium ī, n    [fustis], a cudgelling to death (for desertion, etc.): fustuarium merere: fustuarium mereri. L.
    * * *

    Latin-English dictionary > fūstuārium

  • 17 trānsitus

        trānsitus —, acc. um, abl. ū, m    [trans+ 1 I-], a going over, passing over, passage: fossae: Tencterorum, Cs.: per agros transitum dare, L.— A passing over, desertion: transitūs mora, Ta.— Fig., a passing over, passing away: tempestatis. —Of shaded colors, a gradual passing, transition: Transitus lumina fallit, O.
    * * *
    passage; crossing

    Latin-English dictionary > trānsitus

  • 18 desertio

    desertion; deserting (from army); forsaking (L+S); desolation (4 Ezra 3:2)

    Latin-English dictionary > desertio

  • 19 alienatio

    ălĭēnātĭo, ōnis, f. [alieno].
    I.
    Act., the transferring of the possession of a thing to another, so as to make it his property:

    Alienatio tum fit, cum dominium ad alium transferimus,

    Dig. 18, 1, 67; Sen. Ben. 5, 10. So, alienatio sacrorum, a transfer of the sacred rites (sacra) of one family (gens) to another, Cic. Or. 42, 144; so id. Leg. 3, 20, 48.—
    II.
    Neutr., the transferring of one's self, i. e. the going over to another; hence,
    A.
    Trop., a separation, desertion, aversion, dislike, alienation (the internal separating or withdrawing of the feeling of good-will, friendship, and the like; while disjunctio designates merely an external separation):

    tuam a me alienationem commendationem tibi ad impios cives fore,

    Cic. Phil. 2. 1:

    alienatio consulum,

    id. Q. Fr. 1, 4:

    alienatio disjunctioque amicitiae,

    id. Lael. 21, 76:

    alienatio exercitūs (opp. benevolentia),

    Caes. B. C. 2, 31:

    in Vitellium alienatio,

    Tac. H. 2, 60:

    alienatio patrui,

    id. A. 2, 43:

    Numquid non perditio est iniquo, et alienatio operantibus injustitiam,

    Vulg. Job, 31, 3.—
    B.
    In medic. lang.:

    alienatio mentis,

    aberration of mind, loss of reason, delirium, Cels. 4, 2; so Plin. 21, 21, 89, § 155:

    continua,

    Dig. 1, 18, 14; also without mentis:

    alienatio saporque,

    Sen. Ep. 78: alienationis in commoda, Firm. 4, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > alienatio

  • 20 defectio

    dēfectĭo, ōnis, f. [deficio].
    I.
    Defection, desertion, rebellion, revolt.
    A.
    Lit.:

    rebellio facta post deditionem, defectio datis obsidibus,

    Caes. B. G. 3, 10; 5, 26; 6, 3, 4; Liv. 7, 42; 23, 12: Ampsivariorum a tergo, in the rear (of Caesar), Tac. A. 2, 8; 4, 24 et saep.:

    subita defectio Pompeii,

    Cic. Q. Fr. 1, 4, 4 al.:

    imperii,

    from the empire, Just. 41, 2, 1.—
    * B.
    Trop.:

    intemperantia, quae est a tota mente et a recta ratione defectio,

    Cic. Tusc. 4, 9, 22.—
    II.
    (Acc. to deficio, no. III.) A failing, failure, deficiency, want, disappearance.
    a.
    Lit. (so most freq.):

    ista ipsa defectio virium adolescentiae vitiis efficitur saepius quam senectutis,

    Cic. de Sen. 9, 29:

    aquarum, Frontin. Aquaed. 91: pecuniae,

    Macr. Sat. 2, 5:

    rerum,

    Sen. Q. N. 4, 2.—
    b.
    Esp. of the obscuration of the heavenly bodies, an eclipse:

    solis defectiones itemque lunae praedicuntur in multos annos,

    Cic. Div. 2, 6, 17; 1, 49 fin.; id. N. D. 2, 61; id. Rep. 1, 14 fin.; Sen. Q. N. 1, 12; Quint. 1, 10, 47; Tac. A. 1, 28 et saep.—
    c.
    Also (sc. virium), exhaustion, faintness, swooning, fainting (post-Aug. prose), Plin. 23, praef. §

    4: animae,

    a swoon, Cels. 7, 33; Suet. Cal. 50:

    alvo usque ad defectionem soluta,

    id. Vesp. 24; cf. id. Tib. 73:

    recreandae defectioni cibum adferre,

    Tac. A. 6, 56 (50); cf.: defectione perire, by exhaustion, i. e. by disease, Sen. N. Q. 2, 59, 11:

    in cunctis renibus,

    Vulg. Nahum 2, 10.—
    d.
    In the later grammarians, an ellipsis:

    dicere aliquid per defectionem,

    by ellipsis, elliptically, Gell. 5, 8, 3; 12, 14, 3; Macr. Sat. 6, 8 al.—
    * B.
    Trop.:

    Quintus frater omnia mittit spei plena, metuens credo defectionem animi mei,

    my want of courage, despondency, Cic. Att. 3, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > defectio

См. также в других словарях:

  • désertion — [ dezɛrsjɔ̃ ] n. f. • 1361 « abandon »; lat. desertio 1 ♦ (XVIIe) Action de déserter, de quitter l armée sans autorisation (⇒ insoumission). Désertion en temps de paix, en temps de guerre. Désertion à l étranger (en quittant le pays); désertion… …   Encyclopédie Universelle

  • desertion — de·ser·tion n: the forsaking of a person, post, or relationship: as a: permanent withdrawal from living with one s spouse without the spouse s consent and without cause or justification ◇ Desertion is a ground for divorce in many states. b:… …   Law dictionary

  • Desertion — Désertion La désertion est l acte d abandonner ou de retirer l appui à une entité à laquelle quelqu un avait prêté serment ou avait prétendu devoir allégeance, responsabilité ou loyauté. Dans une unité militaire, la désertion est l acte de… …   Wikipédia en Français

  • Desertion — • Brief explanation of the different situations to which this concept applies in canon law Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Desertion     Desertion      …   Catholic encyclopedia

  • désertion — DÉSERTION. s. fém. Abandonnement. Il se dit principalem. Des soldats qui abandonnent le service sans congé. Le crime de désertion est puni par les Ordonnanses militaires. La désertion des soldats avoit affoibli l armée. Il y a une grande… …   Dictionnaire de l'Académie Française 1798

  • desertion — de cause, Eremodicium. Desertion acquise, Eremodicium commissum. B. L appelant est tombé en desertion, Appellator appellatione cecidit, et tempore exclusus est. B. Pourveu que l appelant ne soit adjourné en desertion d appel, Nisi prouocatus… …   Thresor de la langue françoyse

  • Desertion — De*ser tion (d[ e]*z[ e]r sh[u^]n), n. [L. desertio: cf. F. d[ e]sertion.] 1. The act of deserting or forsaking; abandonment of a service, a cause, a party, a friend, or any post of duty; the quitting of one s duties willfully and without right;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • desertion — Desertion. s. f. v. Abandonnement. Il se dit principalement des soldats qui abandonnent le service sans congé. Le crime de desertion est puny de mort par les ordonnances militaires. la desertion des soldats avoit affoibli l armée. Desertion d… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • desertion — 1590s, from M.Fr. désertion (early 15c.), from L.L. desertionem (nom. desertio) a forsaking, abandoning, noun of action from pp. stem of L. deserere (see DESERT (Cf. desert) (v.)) …   Etymology dictionary

  • desertion — [di zʉr′shən] n. [ME desercioun < OFr desertion < L desertio] 1. a deserting or being deserted 2. Law the willful abandonment of one s spouse, children, etc …   English World dictionary

  • Desertĭon — (v. lat. Desertio), 1) (Criminalr.), das Verbrechen eines Soldaten, der ohne Erlaubniß seine Heeresabtheilung verläßt, um nicht zurückzukehren (Desertor, Deserteur). Bei den Griechen wurde der Deserteur (Automolos, Leipotaketes) meist am Leben… …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»