-
1 corculum
corculum corculum, i n сердечко -
2 corculum
corculum, ī, n. (Demin. v. cor), das Herzchen, Plaut. most. 986; Cas. 361. Solin. 40, 23. Apul. apol. 40 extr. – als Liebkosungswort, meum c., Plaut. Cas. 837. – Corculum Beiname des Scipio Nasica = der Verständige, der Mann von Klugheit u. Einsicht, Cic. Brut. 79 u. Tusc. 1, 18. Aur. Vict. de vir. ill. 44, 6; vgl. Paul. ex Fest. 61, 5.
-
3 corculum
corculum, ī, n. (Demin. v. cor), das Herzchen, Plaut. most. 986; Cas. 361. Solin. 40, 23. Apul. apol. 40 extr. – als Liebkosungswort, meum c., Plaut. Cas. 837. – Corculum Beiname des Scipio Nasica = der Verständige, der Mann von Klugheit u. Einsicht, Cic. Brut. 79 u. Tusc. 1, 18. Aur. Vict. de vir. ill. 44, 6; vgl. Paul. ex Fest. 61, 5.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > corculum
-
4 Corculum
Corcŭlum, i, n. dim. [cor], a little heart, Plaut. Most. 4, 2, 70;as a term of endearment,
id. Cas. 4, 4, 14.—As a surname of Scipio Nasica, on account of his sagacity, Cic. Tusc. 1, 9, 18; id. Brut. 20, 70; Aur. Vict. Vir. Ill. 44, 6; and as masc. in plur.:Corculi cognominati,
Plin. 7, 31, 31, § 118; cf. Paul. ex Fest. p. 61, 5 Müll. -
5 corculum
[st1]1 [-] corcŭlum, i, n. [cor]: - [abcl][b]a - petit coeur. --- Plaut. Most. 986. - [abcl]b - terme de caresse. --- Plaut. Cas. 837.[/b] [st1]2 [-] Corcŭlum, i, n.: Corculum (surnom de l’homme avisé que fut Nasica, cousin de Scipion l’Africain). --- cf. P. Fest. 61; Cic. Br. 79. - Corculi, ōrum, m.: les Sages (surnom romain).* * *[st1]1 [-] corcŭlum, i, n. [cor]: - [abcl][b]a - petit coeur. --- Plaut. Most. 986. - [abcl]b - terme de caresse. --- Plaut. Cas. 837.[/b] [st1]2 [-] Corcŭlum, i, n.: Corculum (surnom de l’homme avisé que fut Nasica, cousin de Scipion l’Africain). --- cf. P. Fest. 61; Cic. Br. 79. - Corculi, ōrum, m.: les Sages (surnom romain).* * *Meum corculum, Blandientis vox. Plaut. Mon petit cueur.\Corculum. Cic. Homme sage, Homme d'entendement. -
6 corculum
-
7 corculum
little heart; (seat of feelings); sweetheart (endearment); wise/shrewd person -
8 carbunculus
ī m. [demin. к carbo ]1) уголёкspirans c. Ap — тлеющий уголёк2) огорчение, душевная больamburet misero ei corculum c. Pl — горе обожжёт ему, бедняге, сердечко3) карбункул, драгоценный камень PM, PS ap. Pt, Vlg4) красноватый туф Vr, Vtr5) мед. злокачественный нарыв, карбункул CC6) повреждение молодых почек морозом или зноем Col, PM -
9 corcillum
-
10 nasica
I nāsīca, ae m. [nasus]остроносый человек EcclII Nāsīca, ae m.(«остроносый») Назика, cognomen в роде Сципионов; наиболее известны1) P. Cornelius Scipio N., успешно воевал в Испании в 193 г. до н. э., консул в 191 г. до н. э. L2) P. Cornelius Scipio N. Corculum, зять Сципиона Африканского Старшего; будучи в 155 г. до н. э. консулом, покорил далматиев L, AV3) P. Cornelius Scipio N. Serapio, консул в 138 г. до н. э., противник Тиберия Гракха, умер в 132 г. до н. э. VM -
11 amburo
amb-ūro, ussī, ustum, ere, ringsherum-, auf der ganzen Oberfläche od. wenigstens an vielen Stellen durch die sengende Glut verzehren lassen, ringsherum-, von außen-, halb (teilweise) verbrennen, versengen, braten ( während aduro = nur an einigen Stellen, dagegen comburo u. exuro = ganz verbrennen), I) eig.: 1) v. Feuer: hice torris, quem amburi vides, Acc. fr.: ambusta tigna, Liv.: Vulcani irati est filius; quaqua tangit, omne amburit; si prope astes, aestu calefacit, Plaut.: ille domi suae vivus exustus est: hic sociorum ambustus incendio, tamen ex illa flamma periculoque evolavit, Cic.: Cassium capsis esse librisque ambūstum propriis, Hor.: pulli ad cinerem ambusti, verkohlte, Plin.: u. (von der nachlässigen Verbrennung der Leiche des Klodius, die der rasende Pöbel auf einem durch herbeigeschleppte Bänke, Tische u. Register errichteten Scheiterhaufen verbrannte, damit aber auch die Kurie u. porcische Basilika einäscherte) ut (Clodius) sine funere, oblitus cruore et luto ambureretur, Cic. Mil. 86; dah. mit Anspielung auf diesen Vorgang, ambusti tribuni plebis intermortuae contiones, des versengten, halbverbrannten Tr. (des Volkstrib. Munatius Felix, dessen Rede vor der aufgebahrten Leiche des Klodius eben durch ihre Einäscherung u. den entstehenden Brand unterbrochen wurde), Cic. Mil. 12. – ambusti parietes templorum, Sall. fr.: ambusta tigna, Liv.: magna vis frumenti ambusta, Tac.: ut pars vestis ambureretur, Suet: ambūstum theatrum restituere, Suet. – vom Versengen durch den Blitz, ambustus Phaëthon, Hor.: ambusta nubila, Ov.: tot circum me iactis fulminibus quasi ambustus, durch so viele um mich niedergefallene Blitzstrahlen (den Tod. od. Verbannung vieler Freunde) gleichs. versengt, Plin. ep. 3, 11, 2. – Partic. subst., ambūstum, ī, n., der Brandschaden am Körper, die Brandwunde, inflammatio recentis ambusti, Plin.: sanat ambusta, Plin. – 2) v. andern Ggstdn., einen Körperteil rings entzünden, v. Tau, ambusta pruinis lumina, Val. Flacc. 4, 70. – öfter vom Frost, verletzen, erfrieren machen, ambusti multorum artus vi frigoris, viele erfroren die Glieder durch usw., Tac.: hostem habeo ambūstum nivosis cautibus, Sil.: dah. sanat ambusta igni vel frigore, Brand- u. Frostschäden, Plin.: sincera axungia medetur ambustis vel nive, Frostschäden, Plin. – II) übtr.: A) im allg.: amburet ei misero corculum carbunculus, frißt der Gram ihm das Herz entzwei, Plaut. most. 986. – B) insbes.: a) vom Schaden, den man am Vermögen erleidet, qui ambustas fortunarum mearum reliquias suas domos comportari iuberent, schon ziemlich abgebrannten, durch Brand u. Verwüstungen aller Art ziemlich heruntergekommenen (vgl. Cic. de har. resp. 3), Cic. de dom. 113. – b) von dem, der vor Gericht nicht verurteilt, aber auch nicht freigesprochen, d.h. nur von der Instanz entbunden (absolviert) worden ist, damnatione collegae et suā prope ambustus evaserat, kaum mit heiler Haut, noch mit einem blauen Auge, Liv. 22, 35, 3: so ambustae, von der Instanz Absolvierte, Val. Max. 8, 1. p. 380, 3 ed. Halm (Überschr.).
-
12 carbunculus
carbunculus, ī, m. (Demin. v. carbo), die kleine Kohle, das Köhlchen, I) eig.: spirans c., ein glimmendes K., Apul. met. 7, 19: carbunculos conrogare, Cornif. rhet. 4, 9. – im Bilde, v. verzehrendem Gram, amburet ei misero corculum carbunculus, so wird der Gram dem armen Mann das Herz zernagen, Plaut. most. 986. – II) übtr.: A) eine Sandart, rötlicher Tofstein, Varr., Vitr. u.a. – B) eine rötliche, Edelsteingattung (Karbunkel, Rubin, Hyazinth und ähnliche), Plin. 37, 92. Isid. 16, 14, 1. Vulg. exod. 28, 10; Ezech. 28, 13. Corp. inscr. Lat. 2, 3386. – im Bilde, v. etwas Wertvollem, probitas est carbunculus, ist ein glänzender Edelstein (fällt jedem in die Augen), Publ. Syr. com. 16. p. 304 R2. (b. Petr. 55, 6. v. 14, wo Bücheler nisi ut scintillet probitas e carbunculis). – C) eine Krankheit: a) der Menschen, ein bösartiges, an den edeln Teilen des Körpers (unter der Zunge usw.) entstehendes Geschwür, das meist tödlich wird, urspr. im narbon. Gallien heimisch, noch jetzt unter dem Namen le charbon provençal bekannt, Cels. 5, 28. no. 1; vgl. Plin. 26, 5: carbunculi oculorum, quos anthracas dicunt, Marc. Emp. 8. fol. 95 (b), 30. – b) der Bäume, das Verkohlen der Knospen durch Sonnenhitze usw., Col. u. Plin.
-
13 amburo
amb-ūro, ussī, ustum, ere, ringsherum-, auf der ganzen Oberfläche od. wenigstens an vielen Stellen durch die sengende Glut verzehren lassen, ringsherum-, von außen-, halb (teilweise) verbrennen, versengen, braten ( während aduro = nur an einigen Stellen, dagegen comburo u. exuro = ganz verbrennen), I) eig.: 1) v. Feuer: hice torris, quem amburi vides, Acc. fr.: ambusta tigna, Liv.: Vulcani irati est filius; quaqua tangit, omne amburit; si prope astes, aestu calefacit, Plaut.: ille domi suae vivus exustus est: hic sociorum ambustus incendio, tamen ex illa flamma periculoque evolavit, Cic.: Cassium capsis esse librisque ambūstum propriis, Hor.: pulli ad cinerem ambusti, verkohlte, Plin.: u. (von der nachlässigen Verbrennung der Leiche des Klodius, die der rasende Pöbel auf einem durch herbeigeschleppte Bänke, Tische u. Register errichteten Scheiterhaufen verbrannte, damit aber auch die Kurie u. porcische Basilika einäscherte) ut (Clodius) sine funere, oblitus cruore et luto ambureretur, Cic. Mil. 86; dah. mit Anspielung auf diesen Vorgang, ambusti tribuni plebis intermortuae contiones, des versengten, halbverbrannten Tr. (des Volkstrib. Munatius Felix, dessen Rede vor der aufgebahrten Leiche des Klodius eben durch ihre Einäscherung u. den entstehenden Brand unterbrochen wurde), Cic. Mil. 12. – ambusti parie-————tes templorum, Sall. fr.: ambusta tigna, Liv.: magna vis frumenti ambusta, Tac.: ut pars vestis ambureretur, Suet: ambūstum theatrum restituere, Suet. – vom Versengen durch den Blitz, ambustus Phaëthon, Hor.: ambusta nubila, Ov.: tot circum me iactis fulminibus quasi ambustus, durch so viele um mich niedergefallene Blitzstrahlen (den Tod. od. Verbannung vieler Freunde) gleichs. versengt, Plin. ep. 3, 11, 2. – Partic. subst., ambūstum, ī, n., der Brandschaden am Körper, die Brandwunde, inflammatio recentis ambusti, Plin.: sanat ambusta, Plin. – 2) v. andern Ggstdn., einen Körperteil rings entzünden, v. Tau, ambusta pruinis lumina, Val. Flacc. 4, 70. – öfter vom Frost, verletzen, erfrieren machen, ambusti multorum artus vi frigoris, viele erfroren die Glieder durch usw., Tac.: hostem habeo ambūstum nivosis cautibus, Sil.: dah. sanat ambusta igni vel frigore, Brand- u. Frostschäden, Plin.: sincera axungia medetur ambustis vel nive, Frostschäden, Plin. – II) übtr.: A) im allg.: amburet ei misero corculum carbunculus, frißt der Gram ihm das Herz entzwei, Plaut. most. 986. – B) insbes.: a) vom Schaden, den man am Vermögen erleidet, qui ambustas fortunarum mearum reliquias suas domos comportari iuberent, schon ziemlich abgebrannten, durch Brand u. Verwüstungen aller Art ziemlich heruntergekommenen (vgl. Cic. de har. resp. 3), Cic. de dom. 113. – b) von dem, der vor————Gericht nicht verurteilt, aber auch nicht freigesprochen, d.h. nur von der Instanz entbunden (absolviert) worden ist, damnatione collegae et suā prope ambustus evaserat, kaum mit heiler Haut, noch mit einem blauen Auge, Liv. 22, 35, 3: so ambustae, von der Instanz Absolvierte, Val. Max. 8, 1. p. 380, 3 ed. Halm (Überschr.). -
14 carbunculus
carbunculus, ī, m. (Demin. v. carbo), die kleine Kohle, das Köhlchen, I) eig.: spirans c., ein glimmendes K., Apul. met. 7, 19: carbunculos conrogare, Cornif. rhet. 4, 9. – im Bilde, v. verzehrendem Gram, amburet ei misero corculum carbunculus, so wird der Gram dem armen Mann das Herz zernagen, Plaut. most. 986. – II) übtr.: A) eine Sandart, rötlicher Tofstein, Varr., Vitr. u.a. – B) eine rötliche, Edelsteingattung (Karbunkel, Rubin, Hyazinth und ähnliche), Plin. 37, 92. Isid. 16, 14, 1. Vulg. exod. 28, 10; Ezech. 28, 13. Corp. inscr. Lat. 2, 3386. – im Bilde, v. etwas Wertvollem, probitas est carbunculus, ist ein glänzender Edelstein (fällt jedem in die Augen), Publ. Syr. com. 16. p. 304 R2. (b. Petr. 55, 6. v. 14, wo Bücheler nisi ut scintillet probitas e carbunculis). – C) eine Krankheit: a) der Menschen, ein bösartiges, an den edeln Teilen des Körpers (unter der Zunge usw.) entstehendes Geschwür, das meist tödlich wird, urspr. im narbon. Gallien heimisch, noch jetzt unter dem Namen le charbon provençal bekannt, Cels. 5, 28. no. 1; vgl. Plin. 26, 5: carbunculi oculorum, quos anthracas dicunt, Marc. Emp. 8. fol. 95 (b), 30. – b) der Bäume, das Verkohlen der Knospen durch Sonnenhitze usw., Col. u. Plin.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > carbunculus
-
15 adsudasso
as-sūdasso ( ads-), ĕre, v. intens. n. [from sudo, as capesso from capio, lacesso from lacio], to fall into a violent sweat, to sweat profusely:corculum adsudassit jam ex metu,
Plaut. Cas. 2, 6, 9 dub. (perh. assudescit). -
16 assudasso
as-sūdasso ( ads-), ĕre, v. intens. n. [from sudo, as capesso from capio, lacesso from lacio], to fall into a violent sweat, to sweat profusely:corculum adsudassit jam ex metu,
Plaut. Cas. 2, 6, 9 dub. (perh. assudescit). -
17 carbunculus
carbuncŭlus, i, m. dim. [1. carbo].I.A small coal, Auct. Her. 4, 6, 9.—b.Trop., a burning or devouring sorrow: amburet ei misero corculum carbunculus. Plaut. Most. 4, 2, 70 Lorenz ad loc.—II.Meton.A.A kind of sandstone, red toph-stone, Varr. R. R. 1, 9, 2 Schneid.; Vitr. 2, 4; 2, 6; 8, 1; Plin. 17, 4, 3, § 29; Pall. 1, 10, 1.—B.A reddish, bright kind of precious stone (prob. comprising the ruby, carbuncle, hyacinth, garnet, etc.), Plin. 37, 7, 25, § 92 sq.; Isid. Orig. 16, 14, 1; Vulg. Exod. 28, 18; id. Ezech. 28, 13; Inscr. Orell. 2510.—Hence, ut scintillet probitas e carbunculis, i. e. be adorned with jewels, Publ. Syr. ap. Petr. 55 Bücheler. —C.A disease.1.Of men, a kind of tumor, a carbuncle, Cels. 5, 28, 1; 6, 18, 1; a disease in Gallia Narbonensis, le charbon provençal, Plin. 26, 1, 4, § 5.—2.Of plants, a disease caused by hoar-frost, Col. 3, 2, 4; Plin. 18, 28, 68, § 272; 18, 29, 70, § 293. -
18 cor
cor (ŏ, e. g. Ov. Tr. 5, 8, 28; id. P. 1, 3, 32), cordis ( gen. plur. cordium, Vulg. Jer. 4, 4, and 1 Cor. 4, 5; acc. to Fragm. Bob. Nom. et Pron. p. 132, also cordum, but without example), n. [kindr. with Sanscr. hrid; Gr. kardia; Germ. Herz; Engl. heart], the heart (very freq. in all periods and species of composition).I.Lit., the heart, as the chief source of the circulation of the blood, and so of life, Cels. 4, 1; cf. Plin. 11, 37, 69. §§B.181 and 182: cor tineosum, opinor, habeo,
Plaut. Cas. 2, 6, 62:num igitur censes, ullum animal, quod sanguinem habeat, sine corde esse posse?
Cic. Div. 1, 52, 119:cordis globus aut oculi,
Lucr. 4, 119 et saep.— Also for the Greek kardia, the cardiac extremity of the stomach, Lucr. 6, 1150; Hor. S. 2, 3, 28; cf. id. ib. 2, 3, 161.—Meton. (pars pro toto; cf. caput, II.), a person:II.lecti juvenes, fortissima corda,
Verg. A. 5, 729:aspera,
id. ib. 10, 87.—Of animals:canum,
Lucr. 5, 864.—A term of endearment, Plaut. Poen. 1, 2, 154 (cf. corculum).—Trop.A.The heart, as the seat of feeling, emotion, etc., heart, soul, feeling ( poet.):b.videas corde amare inter se,
from the heart, cordially, Plaut. Capt. 2, 3, 60:aliquem amare corde atque animo suo,
id. Truc. 1, 2, 75:facinus magnum timido cordi credere,
id. Ps. 2, 1, 3:neque meo Cordi quomquam esse cariorem hoc Phaedriā,
Ter. Eun. 1, 2, 121:corde tremit,
Hor. C. 1, 23, 8:cura ex corde excessit,
Ter. Hec. 3, 2, 12:cor meum spes laudis percussit,
Lucr. 1, 922:spectantis tangere querelā,
Hor. A. P. 98:nequeunt expleri corda tuendo Terribilis oculos,
Verg. A. 8, 265; cf. id. ib. 9, 55:curis acuere mortalia corda,
id. G. 1, 123; 1, 330; id. A. 1, 302.—Cordi est alicui, it lies at one's heart, it pleases, is pleasing, agreeable, or dear: quod tibi magnopere cordi est, mihi vehementer displicet, Lucil. ap. Non. p. 88, 32; 89, 1:c.utut erga me est meritus, mihi cordi est tamen,
Plaut. Cist. 1, 1, 110; Ter. And. 2, 1, 28:uterque utriquest cordi,
id. Phorm. 5, 3, 17:idque eo mihi magis est cordi, quod, etc.,
Cic. Lael. 4, 15; id. Quint. 30, 93; id. Or. 16, 53; Liv. 1, 39, 4; 8, 7, 6; Hor. C. 1, 17, 14 al.; Cato ap. Macr. S. 3, 5 fin. —With inf.:facere aliquid,
Plaut. Most. 1, 4, 10:exstinguere vestigia urbis, etc.,
Liv. 28, 20, 7:subigi nos,
id. 9, 1, 4 al. —Cordi habere aliquid, to have at heart, to lay great stress upon, to value (post-class.), Gell. 2, 29, 20; 17, 19, 6; 18, 7, 3.—B.Acc. to the ancients (cf. Cic. Tusc. 1, 9, 18) as the seat of wisdom, understanding, heart, mind, judgment, etc. (most freq. in ante-class. poets): quem (Hannibalem) esse meum cor Suasorem summum et studiosum robore belli, Enn. ap. Gell. 7, 2, 9 (Ann. 374 Vahl.):Ego atque in meo corde, si est quod mihi cor, Eam rem volutavi,
Plaut. Most. 1, 2, 3 dub. (bracketed by Ritschl):quantum ego nunc corde conspicio meo,
id. Ps. 3, 1, 3:quicquam sapere corde,
id. Mil. 2, 3, 65; Ter. Phorm. 2, 2, 7; Lucr. 1, 737; 5, 1107:nec enim sequitur, ut cui cor sapiat, ei non sapiat palatus,
Cic. Fin. 2, 8, 24 Madv.; cf. id. ib. 2, 28, 91:stupor cordis,
id. Phil. 3, 6, 16: cor Zenodoti, Fur. Bib. ap. Suet. Gram. 11; cf.:cor Enni,
Pers. 6, 10; cf., in a play on the meaning, I. A.: si pecudi cor defuisset, Caes. ap. Suet. Caes. 77 fin. -
19 corcillum
corcillum, i, n. dim. [corculum], a little heart:corcillum est quod homines facit, cetera quisquilia omnia,
Petr. 75. -
20 Corculus
Corcŭlus, i, v. Corculum.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Corculum — cardissa Scientific classification Kingdom … Wikipedia
Corcŭlum — (Bot.), der Keim … Pierer's Universal-Lexikon
Corculum cardissa — Scientific classification Kingdom: Animalia … Wikipedia
Corculum inexpectatum — Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Mollusca Class: Bivalvia … Wikipedia
Corculum leptopum (Hook. & Arn.) Stuntz — Symbol ANLE4 Synonym Symbol COLE5 Botanical Family Polygonaceae … Scientific plant list
Corculum leptopum (Hook. & Arn.) Stuntz — Symbol ANLE4 Synonym Symbol COLE5 Botanical Family Polygonaceae … Scientific plant list
Publius Cornelius Scipio Nasica Corculum — (d. 141 BC) was a Roman statesman and member of the gens Cornelia.Corculum was the son of Publius Cornelius Scipio Nasica (himself consul in 191 BC), and was thus a first cousin once removed of the Roman general Scipio Africanus. His mother is… … Wikipedia
Publio Cornelio Escipión Nasica Corculum — Saltar a navegación, búsqueda Publio Cornelio Escipión Nasica Corculum, muerto en 141 a. C., hijo de Publio Cornelio Escipión Nasica, fue un político y militar romano de la época de la República. En 169 a. C. participa en la… … Wikipedia Español
Publius Cornelius Scipio Nasica Corculum — I : (205 avant j c à Rome – 141 avant j c ? ) Fils de Publius Cornelius Scipio Nasica (consul en 191) et neveu de Scipion l Africain. Sa mère est inconnue, mais selon quelques sources serait Caecilia Metella, probablement fille de… … Wikipédia en Français
Publius Cornelius Scipio Nasica Corculum — war ein römischer Politiker und Senator. Scipio war Sohn des Nasica. Nachdem er 169 v. Chr. das Amt des kurulischen Ädilen bekleidet hatte[1], wurde er 165 v. Chr. Prätor.[2] Er war 162 und 155 v. Chr. Konsul, 159 v. Chr. Censor, 150 v. Chr.… … Deutsch Wikipedia
Delminium — Tomislavgrad Томиславград Hilfe zu Wappen … Deutsch Wikipedia