-
1 Contumelia
con-tŭmēlĭa (post-class. access. form contŭmĭa, Mart. Cap. 4, § 424; cf.: contumia contumelia, Gloss. Isid.), ae, f. [from a root tem, whence also temno, contemno, and contumax; cf. Dig. 47, 10, 1], abuse, insult, affront, reproach, invective, contumely (cf.: injuria, hubris; very freq. and class. in sing. and plur.):* II.contumelia a contemptu dicta est, quia nemo nisi quem contempsit, tali injuriā notat,
Sen. Const. 11, 2: patior facile injuriam, si est vacua a contumeliā, Pac. ap. Non. p. 430, 16; cf.Caecil. ib.: contumeliam alteri facere,
Plaut. As. 2, 4, 82; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 79; cf. id. Eun. 5, 2, 26:contumeliam dicere alicui,
Plaut. Curc. 4, 1, 17; id. Bacch. 2, 3, 33; Ter. Phorm. 2, 3, 29; Liv. 25, 22, 13:contumeliam si dicis, audies,
Plaut. Ps. 4, 7, 77:jacere in aliquem,
Cic. Sull. 7, 23:meretricum perpeti,
Ter. Eun. 1, 1, 3; cf. Cic. Verr. 2, 3, 41, § 96:in se accipere,
Ter. Eun. 4, 7, 1; cf.:tanta contumelia accepta,
Caes. B. G. 7, 10:alicui imponere,
Sall. C. 48, 9:quibus tu privatim injurias plurimas contumeliasque imposuisti,
Cic. Verr. 2, 4, 9, § 20:indignitates contumeliasque perferre,
Caes. B. G. 2, 14: graves, severe reproaches (opp. libera consilia), Hor. Epod. 11, 26:aliquid in suam contumeliam vertere,
Caes. B. C. 1, 8:per contumeliam,
id. ib. 1, 9; Quint. 4, 1, 11:contumeliā perfugae appellari ab aliquo,
Caes. B. C. 2, 28; cf. Liv. 3, 50, 6 et saep.:in contumeliam ignominiamque nostram certare juvat,
id. 4, 4, 12:contumeliae verborum,
Cic. Phil. 11, 2, 5.—In mal. part., violation, Liv. 8, 28, 2; Auct. Har. Resp. 20, 42.—The expression facere contumeliam is censured by Cic. (Phil. 3, 9, 22) in the words of Antonius: nulla contumelia est, quam facit dignus; but it is not clear on what grounds (whether as an archaism, or because it is used after the analogy of jacturam facere, in the sense of contumelia adfici); v. Quint. 9, 3, 13, and cf. esp. Gronov. Observv. 3, 8, pp. 488-502 (pp. 241-247 Frotsch.).—Personified: Contŭmē-lĭa, like Hubris, Cic. Leg. 2, 11, 28.—Transf., injury, assault, annoyance, violence, blows, etc. ( = injuria):naves totae factae ex robore ad quamvis vim et contumeliam perferendam,
injury, violence, Caes. B. G. 3, 13; so Phaedr. 1, 2, 21:praeberi ora contumeliis,
to the blows, Tac. H. 3, 31; 3, 85:debilitatis suae,
annoyance, hardship, Plin. Ep. 8, 18, 9; cf. injuria. -
2 contumelia
con-tŭmēlĭa (post-class. access. form contŭmĭa, Mart. Cap. 4, § 424; cf.: contumia contumelia, Gloss. Isid.), ae, f. [from a root tem, whence also temno, contemno, and contumax; cf. Dig. 47, 10, 1], abuse, insult, affront, reproach, invective, contumely (cf.: injuria, hubris; very freq. and class. in sing. and plur.):* II.contumelia a contemptu dicta est, quia nemo nisi quem contempsit, tali injuriā notat,
Sen. Const. 11, 2: patior facile injuriam, si est vacua a contumeliā, Pac. ap. Non. p. 430, 16; cf.Caecil. ib.: contumeliam alteri facere,
Plaut. As. 2, 4, 82; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 79; cf. id. Eun. 5, 2, 26:contumeliam dicere alicui,
Plaut. Curc. 4, 1, 17; id. Bacch. 2, 3, 33; Ter. Phorm. 2, 3, 29; Liv. 25, 22, 13:contumeliam si dicis, audies,
Plaut. Ps. 4, 7, 77:jacere in aliquem,
Cic. Sull. 7, 23:meretricum perpeti,
Ter. Eun. 1, 1, 3; cf. Cic. Verr. 2, 3, 41, § 96:in se accipere,
Ter. Eun. 4, 7, 1; cf.:tanta contumelia accepta,
Caes. B. G. 7, 10:alicui imponere,
Sall. C. 48, 9:quibus tu privatim injurias plurimas contumeliasque imposuisti,
Cic. Verr. 2, 4, 9, § 20:indignitates contumeliasque perferre,
Caes. B. G. 2, 14: graves, severe reproaches (opp. libera consilia), Hor. Epod. 11, 26:aliquid in suam contumeliam vertere,
Caes. B. C. 1, 8:per contumeliam,
id. ib. 1, 9; Quint. 4, 1, 11:contumeliā perfugae appellari ab aliquo,
Caes. B. C. 2, 28; cf. Liv. 3, 50, 6 et saep.:in contumeliam ignominiamque nostram certare juvat,
id. 4, 4, 12:contumeliae verborum,
Cic. Phil. 11, 2, 5.—In mal. part., violation, Liv. 8, 28, 2; Auct. Har. Resp. 20, 42.—The expression facere contumeliam is censured by Cic. (Phil. 3, 9, 22) in the words of Antonius: nulla contumelia est, quam facit dignus; but it is not clear on what grounds (whether as an archaism, or because it is used after the analogy of jacturam facere, in the sense of contumelia adfici); v. Quint. 9, 3, 13, and cf. esp. Gronov. Observv. 3, 8, pp. 488-502 (pp. 241-247 Frotsch.).—Personified: Contŭmē-lĭa, like Hubris, Cic. Leg. 2, 11, 28.—Transf., injury, assault, annoyance, violence, blows, etc. ( = injuria):naves totae factae ex robore ad quamvis vim et contumeliam perferendam,
injury, violence, Caes. B. G. 3, 13; so Phaedr. 1, 2, 21:praeberi ora contumeliis,
to the blows, Tac. H. 3, 31; 3, 85:debilitatis suae,
annoyance, hardship, Plin. Ep. 8, 18, 9; cf. injuria.
Перевод: с латинского на английский
с английского на латинский- С английского на:
- Латинский
- С латинского на:
- Английский