-
1 cognomen
cōgnōmen, minis, n. (co und gnomen = nomen), der Zuname, a) der Zuname, der Familienname, der zum Geschlechtsnamen (nomen) noch hinzukam (wie Cicero zur gens Tullia), dann auch (wie das spätere agnomen, f. d.) der Beiname, den man wegen einer großen Tat, einer besonderen Eigenschaft erlangte (zB. Africanus, Asiaticus, als Sieger in A., od. Sapiens), c. patris patriae, Suet.: alci cognomen Coriolano od. Capitoni est, Cic. u. Liv.: dare alci cognomen pingui, Hor.: c. id deferre alci, Tiber. bei Suet.: c. addere alci, Liv.: cognomen habere Sapientis, Cic.: Tarquinius, cui Superbo cognomen facta indiderunt, Liv.: inde Salinator Livio inditum cognomen, Liv.: erit c. id tibi per te partum, quod habes adhuc a nobis hereditarium, Cic.: c. imponere alci, Sen. rhet., alci ab alqo, Liv. epit.: unde frequentia Mercuriale imposuere mihi cognomen compita, Hor.: cognomen sumere od. trahere od. sibi arripere ex alqa re, Cic.: cognomen capere ex alqa re, Prisc.: complura cognomina assumere, Suet.: c. invenire torque detracto, Cic.: primum hoc c. accepisse, Plin.: qui cognomen frugalitatis, nisi accepisset, ipse peperisset, Cic.: primum hoc c. sibi vindicavisse, Suet. – Abl. cognomine mit dem Beinamen in gleichem Kasus mit der Person, Pompeium cognomine Maculam, Macr.: Peregrinum illum cognomine Protea, Amm. – b) die appellative Benennung einer Örtlichkeit, weil bei terra od. urbs od. flumen der eigentliche Name als Beiname erscheint, der spezielle Name (s. Ladewig Verg. Aen. 3, 702), zB. Hesperiam Graii cognomine dicunt, Verg. Aen. 3, 163: urbem Ascanius clari condet cognominis Albam, Verg. Aen. 8, 48: sacra diesque canam et cognomina prisca locorum, Prop. 4, 1, 69: pervenit ad fluvium (miri cognominis) Urbem, Claud. b. Get. 555. – c) = nomen adiectivum, das Adjektiv, Charis. 124, 28 K. Varro LL. 8, 17.
-
2 cognomen
cōgnōmen, minis, n. (co und gnomen = nomen), der Zuname, a) der Zuname, der Familienname, der zum Geschlechtsnamen (nomen) noch hinzukam (wie Cicero zur gens Tullia), dann auch (wie das spätere agnomen, f. d.) der Beiname, den man wegen einer großen Tat, einer besonderen Eigenschaft erlangte (zB. Africanus, Asiaticus, als Sieger in A., od. Sapiens), c. patris patriae, Suet.: alci cognomen Coriolano od. Capitoni est, Cic. u. Liv.: dare alci cognomen pingui, Hor.: c. id deferre alci, Tiber. bei Suet.: c. addere alci, Liv.: cognomen habere Sapientis, Cic.: Tarquinius, cui Superbo cognomen facta indiderunt, Liv.: inde Salinator Livio inditum cognomen, Liv.: erit c. id tibi per te partum, quod habes adhuc a nobis hereditarium, Cic.: c. imponere alci, Sen. rhet., alci ab alqo, Liv. epit.: unde frequentia Mercuriale imposuere mihi cognomen compita, Hor.: cognomen sumere od. trahere od. sibi arripere ex alqa re, Cic.: cognomen capere ex alqa re, Prisc.: complura cognomina assumere, Suet.: c. invenire torque detracto, Cic.: primum hoc c. accepisse, Plin.: qui cognomen frugalitatis, nisi accepisset, ipse peperisset, Cic.: primum hoc c. sibi vindicavisse, Suet. – Abl. cognomine mit dem Beinamen in gleichem Kasus mit der Person, Pompeium cognomine Maculam, Macr.: Peregrinum illum cognomine Protea, Amm. – b) die appellative Benennung einer————Örtlichkeit, weil bei terra od. urbs od. flumen der eigentliche Name als Beiname erscheint, der spezielle Name (s. Ladewig Verg. Aen. 3, 702), zB. Hesperiam Graii cognomine dicunt, Verg. Aen. 3, 163: urbem Ascanius clari condet cognominis Albam, Verg. Aen. 8, 48: sacra diesque canam et cognomina prisca locorum, Prop. 4, 1, 69: pervenit ad fluvium (miri cognominis) Urbem, Claud. b. Get. 555. – c) = nomen adiectivum, das Adjektiv, Charis. 124, 28 K. Varro LL. 8, 17.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cognomen
-
3 cognomen
cognōmĕn, ĭnĭs, (cognōmentum, i), n. [st2]1 [-] surnom (qui s'ajoute au nom propre d'une personne, d'une famille, d'un pays). [st2]2 [-] Virg. Claud. nom, dénomination.* * *cognōmĕn, ĭnĭs, (cognōmentum, i), n. [st2]1 [-] surnom (qui s'ajoute au nom propre d'une personne, d'une famille, d'un pays). [st2]2 [-] Virg. Claud. nom, dénomination.* * *Cognomen, penult. prod. huius cognominis, pen. corr. Cic. Surnom, et sobriquet qui se met apres le nom de la parenté et maison.\Cognomen addere alicui. Liu. Surnommer.\Asciscere cognomen alicuius rei. Sil. Prendre surnom de quelque chose.\Consenescit cum huius cognomine cognomen Crassi. Cic. S'abolist.\Dicere cognomine. Virgil. Surnommer.\Alteri Capitoni cognomen est. Cicero. L'autre est surnommé Capito.\Cognomen etiam herbae additum. Surnommee. Plin. Est et altera cyclaminos, cognomine cissenthemos. -
4 cōgnōmen
cōgnōmen inis, n [com- + GNA-], a surname, second-name, family-name (added to the name of the gens to distinguish the family): T. Manlius, qui Galli torque detracto cognomen (sc. Torquati) invenit: sapientis: Crassus cognomine Dives: Mercuriale Imposuere mihi cognomen, H.: nationis magis quam generis uti cognomine: Diocles est, Popilius cognomine: duo quorum alteri Capitoni cognomen est: cognomen cui Africano ex virtute fuit, Cs.: Tardo cognomen pingui damus, we call the slow man stupid, H.—In gen., a name: locus, Hesperiam Grai cognomine dicunt, V.: Chaonios cognomine campos a Chaone dixit, V.: prisca locorum, Pr.* * *surname, family/3rd name; name (additional/derived from a characteristic) -
5 cognomen
cognōmen, ĭnis, n. [co-nomen].I.A name added to the nomen (or name of the gens), usu. the third word in order in the full name of each citizen; sometimes followed by a fourth, the agnomen, but in the class. per. including the agnomen, a Roman surname, family name, epithet (e. g. Cicero, Scipio, etc., Africanus, Asiaticus, etc.; cf. Quint. 7, 3, 27;II.freq. and class.): T. Manlius, qui Galli torque detracto cognomen (sc. Torquati) invenit,
Cic. Off. 3, 31, 112; cf. id. Fin. 1, 7, 23:duo isti T. Roscii, quorum alteri Capitoni cognomen est,
id. Rosc. Am. 6, 17; so with dat., Liv. 2, 33, 5; 32, 2, 7; Suet. Caes. 59; id. Aug. 7; id. Vit. 18; id. Claud. 26; Hor. S. 1, 3, 58; cf. Plaut. Pers. 1, 2, 8:sapientis habere,
Cic. Lael. 2, 6:Augusti,
Suet. Aug. 7:Arabiae felicis dare,
Plin. 12, 13, 30, § 51:Felicem addere,
id. 22, 6, 6, § 12:P. Crassus cum cognomine Dives,
Cic. Off. 2, 16, 57:cognomen ex contumeliā traxerit,
id. Phil. 3, 6, 16; so,ex vero dictum cognomen,
Hor. S. 2, 2, 56:imponere alicui,
id. ib. 2, 3, 26:Aristides... cognomine Justus sit appellatus,
Nep. Arist. 1, 2:sumere ex aliquā re,
Cic. Phil. 6, 4, 11: uti, id Clu. 26, 72.—Meton., poet., or in post. Aug. prose sometimes, in gen. for nomen, a name:cognomina prisca locorum,
Prop. 4 (5), 1, 69; so Verg. A. 1, 530; 3, 133; 3, 163; 3, 334; 3, 350; 8, 48; 8, 331 al.; Claud. B. Get. 555; Gell. 10, 12, 6. -
6 cognomen
cognomen cognomen, inis n (cognomentum, i n) прозвище -
7 cognomen
-
8 cognomen
cognomen [kɒgˊnəυmen] n1) фами́лия2) про́звище -
9 cognomen
cōgnōmen, inis n. [co- + gnomen = nomen ]3) имя, названиеurbem Ascanius clari condet cognominis Albam V — Асканий оснуёт Альбу, город со (столь) славным именем4) нарицательное прозвище, кличкаc. habet sapientis C — его прозвали мудрецом -
10 cognomen
n.• apellido s.m.• apodo s.m.[kɒɡ'nǝʊmen]N frm (pl cognomens or cognomina) (=surname) apellido m ; (=nickname) apodo m -
11 cognomen
-
12 cognomen
(surname) nom m de famille; (nickname) surnom m -
13 cognomen
фамилия имя существительное: -
14 cognomen
[kɔɡˈnəumen]cognomen прозвище cognomen фамилия -
15 cognomen
kɔɡˈnəumen
1. сущ.
1) фамилия
2) кличка, прозвание, прозвище Syn: nickname,. title
3) а) третье имя, родовое имя или фамилия римского гражданина (напр., Caesar - Цезарь в Caius Julius Caesar - Кай Юлий Цезарь) б) дополнительное имя или эпитет( присваивалось отдельной личности;
напр., Africanus - Африканец, Felix - Счастливый) Syn: agnomen
2. гл. давать прозвище Syn: nickname фамилия прозвище (историческое) патроним (родовое или фамильное имя римского гражданина) cognomen прозвище ~ фамилияБольшой англо-русский и русско-английский словарь > cognomen
-
16 cognomen
cog·no·men[kɒgˈnəʊmen, AM kɑ:gˈnoʊ-]n* * *1. Familien-, Zuname m2. Spitz-, Beiname m* * *n.Spitzname m. -
17 cognomen
{kag'noumen}
1. прякор
2. фамилио име, презиме* * *{kag'noumen} n 1. прякор; 2. фамилио име, презиме.* * *презиме; прякор; прозвище;* * *1. прякор 2. фамилио име, презиме* * *cognomen[kɔg´noumen] n книж. фамилно име, презиме; прякор; прозвище. -
18 COGNOMEN
[N]COGNOMEN (-INIS) (N)COGNOMENTUM (-I) (N)CHILO (-ONIS) (M)CILO (-ONIS) (M)CIVICA (-AE) (F) -
19 cognomen
[kɒgʹnəʋmın] n (pl тж. -mina)1. 1) фамилия2) прозвище2. ист. патроним ( родовое или фамильное имя римского гражданина) -
20 cognomen
[kɒg'nəʊmɪn]3) юр.Н.П. фамилия (English)
См. также в других словарях:
cognomen — COGNÓMEN s. v. nume, poreclă, supranume. Trimis de siveco, 18.11.2008. Sursa: Sinonime cognómen s. n., pl. cognómene Trimis de siveco, 21.01.2008. Sursa: Dicţionar ortografic COGNÓMEN s.n. Al treilea nume al unei persoane, care arată familia … Dicționar Român
cognomen — ● cognomen nom masculin (latin cognomen) Chez les Romains, surnom donné à l origine à un individu, en souvenir d une action d éclat, ou à cause d une particularité généralement physique (le cognomen est ensuite devenu héréditaire) … Encyclopédie Universelle
Cognomen — das, s/...mina, im lateinischen Namenssystem der dritte Bestandteil des Gesamtnamens (z. B. Gaius Iulius »Caesar«). Zunächst der Benennung einzelner Personen dienend, wurde das Cognomen später erblich und bezeichnete einzelne Zweige einer… … Universal-Lexikon
cognomen — (Del lat. cognōmen, ĭnis). m. Sobrenombre usado en la antigua Roma para destacar rasgos físicos o acciones de una persona, que se extendía a su familia o gentes afines … Diccionario de la lengua española
Cognomen — Cog*no men, n. [L.: co + (g)nomen name.] 1. The last of the three names of a person among the ancient Romans, denoting his house or family. [1913 Webster] 2. (Eng. Law) A surname. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
Cognōmen — (lat.), Zu od. Beiname, s. u. Name; daher Cognominiren, Einem einen Zunamen geben, u. Cognomination, die Ertheilung eines Zu od. Beinamen … Pierer's Universal-Lexikon
Cognōmen — (lat.), Zuname, s. Name … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Cognomen — Cognōmen (lat.), Familienname, s. Name … Kleines Konversations-Lexikon
Cognomen — Cognomen, Beiname, bei den Römern der Familienname zum Unterschiede von dem Geschlechte (gens); z.B. in L. Junius Brutus ist Lucius der Personenname, Junius der Name des Geschlechts, Brutus der der Familie; so M. Portius Cato etc … Herders Conversations-Lexikon
Cognomen — • Cognōmen, см. Nomen, Имя, II … Реальный словарь классических древностей
cognomen — I noun appelation, appellative, byname, byword, denomination, designation, name, nickname, sobriquet, style II index call (title), sobriquet, term (expression) … Law dictionary