Chăūci

a-scisco ( adsc-, Lachm., Baiter, Dietsch, Weissenb., K. and H., Halm in Tac.; asc-, Merk., Kayser, Rib., Halm in Nep.), īvi (in ante-class. and class. Lat. never ii), ītum, 3, v. a.

A.. Lit., to take or receive a thing with knowledge (and approbation), to approve, receive as true:

cum jussisset populus Romanus aliquid, si id ascivissent socii populi ac Latini, etc.,

Cic. Balb. 8, 20:

quas (leges) Latini voluerunt, asciverunt,

id. ib. 8, 20, §

21: quibus (scitis) adscitis susceptisque,

id. Leg. 2, 5:

tu vero ista ne adsciveris neve fueris commenticiis rebus assensus,

id. Ac. 2, 40, 125:

ne labar ad opinionem, et aliquid adsciscam et comprobem incognitum,

id. ib. 2, 45, 138.—

Of persons, to receive or admit one in some capacity ( as citizen, ally, son, etc.):

dominos acrīs adsciscunt,

Lucr. 5, 87; 6, 63:

perficiam ut hunc A. Licinium non modo non segregandum, cum sit civis, a numero civium, verum etiam, si non esset, putetis asciscendum fuisse,

Cic. Arch. 2 fin.; cf. id. Balb. 13:

[aliā (civitate) ascitā],

Nep. Att. 3, 1 Halm:

Numam Pompilium... regem alienigenam sibi ipse populus adscivit eumque ad regnandum Romam Curibus adscivit,

Cic. Rep. 2, 13:

aliquem patronum,

id. Pis. 11, 25:

socios sibi ad id bellum Osismios, etc., adsciscunt,

Caes. B. G. 3, 9, 10; so id. ib. 1, 5, 4:

socius adscitus,

Sall. C. 47, 1:

aliquem ducem, Auct. B. Alex. 59, 2: qui non asciverit ultro Dardanium Aenean generumque acceperit urbi,

Verg. A. 11, 471:

gener inde provecto annis adscitus,

Liv. 21, 2; so Tac. H. 1, 59:

ascivit te filium non vitricus, sed princeps,

Plin. Pan. 7, 4:

tribuni centurionesque adsciscebantur,

Tac. H. 2, 5 fin.:

aliquem successorem,

Suet. Tib. 23 fin. al.—In the histt. also with in (in civitatem, societatem, senatum, nomen, etc.):

adsciti simul in civitatem et patres,

Liv. 6, 40, 4:

simul in civitatem Romanam et in familias patriciorum adscitus,

Tac. A. 11, 24:

aliquem in numerum patriciorum,

id. ib. 11, 25:

inter patricios,

id. Agr. 9:

Chauci in commilitium adsciti sunt,

id. A. 1, 60:

aliquem in penates suos,

id. H. 1, 15:

aliquem in nomen,

id. A. 3, 30; Suet. Claud. 39:

aliquem in bona et nomen,

id. Galb. 17.—

Transf., in gen., to take or receive a person to one's self; of things, to appropriate to one's self, adopt (diff. from adjungere and assumere, by the accessory idea of exertion and mediation, or of personal reflection; cf. Herz. ad Caes. B. G. 3, 9, 10; Sall. C. 24, 3).

Of persons:

nemo oppressus aere alieno fuit, quem non ad hoc incredibile sceleris foedus asciverit,

Cic. Cat. 2, 4 fin.:

exsulibus omnium civitatium ascitis, receptis latronibus, etc.,

Hirt. B. G. 8, 30:

eā tempestate plurimos cujusque generis homines adscivisse dicitur,

Sall. C. 24, 3:

Veientes re secundā elati voluntarios undique ad spem praedae adsciverunt,

Liv. 4, 31, 3; Tac. H. 2, 8:

in conscientiam facinoris pauci adsciti,

id. ib. 1, 25.— Poet.: asciscere for asciscere se or ascisci, to join or unite one's self to one (cf.. Accingunt omnes operi, Verg. A. 2, 235):

ascivere tuo comites sub numine divae centum omnes nemorum,

Grat. Cyn. 16.—

Of things: Quae neque terra sibi adscivit nec maxumus aether, which neither the earth appropriates to itself nor etc., Lucr. 5, 473: Jovisque numen Mulciberi adscivit manus, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 10, 23:

sibi oppidum asciscere,

Cic. Verr. 2, 4, 10:

Ceres et Libera... quarum sacra populus Romanus a Graecis ascita et accepta tantā religione tuetur, etc.,

id. ib. 2, 5, 72; so id. Har Resp. 13, 27; Ov. M. 15, 625 Heins., where Merk. reads acciverit (cf. Web. ad Luc. 8, 831):

peregrinos ritus,

Liv. 1, 20:

Spem si quam ascitis Aetolum habuistis in armis,

Verg. A. 11, 308:

opimum quoddam et tamquam adipatae dictionis genus,

Cic. Or 8, 25: nova (verba) adsciscere, * Hor. Ep. 2, 2, 119:

quod ipsa natura adsciscat et reprobet,

Cic. Fin. 1, 7, 23 (B. and K., sciscat et probet):

adsciscere aut probare amicitiam aut justitiam,

id. ib. 3, 21, 70; id. Leg. 1, 11:

illa, quae prima sunt adscita naturā,

id. Fin. 3, 5, 17 (cf. Beier ad Cic. Off. 3, 3, 13, p. 203): hanc consuetudinem [p. 172] lubenter ascivimus, id. Brut. 57, 209. —

Sibi, like arrogo, to assume or arrogate something to one's self (very rare):

eos illius expertes esse prudentiae, quam sibi asciscerent,

Cic. de Or. 1, 19, 87:

eloquentiae laudem uni sibi,

Tac. A. 14, 52; cf. Cic. Dom. 36, 95.—

To order, decree, or approve also or further, = etiam sciscere:

alterum (genus sacerdotum) quod interpretetur fatidicorum et vatium ecfata incognita, quae eorum senatus populusque adsciverit,

Cic. Leg. 2, 8, ubi v. Moser.— ascītus, P. a. (opp. nativus, innatus, insitus), derived, assumed, foreign:

in eo nativum quemdam leporem esse, non ascitum,

Nep. Att. 4, 1 Halm:

proles,

Stat. S. 1, 1, 23;

genitos esse vos mihi, non ascitos milites credite,

Curt. 10, 3, 6:

nec petit ascitas dapes,

Ov. F. 6, 172.

a-scisco ( adsc-, Lachm., Baiter, Dietsch, Weissenb., K. and H., Halm in Tac.; asc-, Merk., Kayser, Rib., Halm in Nep.), īvi (in ante-class. and class. Lat. never ii), ītum, 3, v. a.

A.. Lit., to take or receive a thing with knowledge (and approbation), to approve, receive as true:

cum jussisset populus Romanus aliquid, si id ascivissent socii populi ac Latini, etc.,

Cic. Balb. 8, 20:

quas (leges) Latini voluerunt, asciverunt,

id. ib. 8, 20, §

21: quibus (scitis) adscitis susceptisque,

id. Leg. 2, 5:

tu vero ista ne adsciveris neve fueris commenticiis rebus assensus,

id. Ac. 2, 40, 125:

ne labar ad opinionem, et aliquid adsciscam et comprobem incognitum,

id. ib. 2, 45, 138.—

Of persons, to receive or admit one in some capacity ( as citizen, ally, son, etc.):

dominos acrīs adsciscunt,

Lucr. 5, 87; 6, 63:

perficiam ut hunc A. Licinium non modo non segregandum, cum sit civis, a numero civium, verum etiam, si non esset, putetis asciscendum fuisse,

Cic. Arch. 2 fin.; cf. id. Balb. 13:

[aliā (civitate) ascitā],

Nep. Att. 3, 1 Halm:

Numam Pompilium... regem alienigenam sibi ipse populus adscivit eumque ad regnandum Romam Curibus adscivit,

Cic. Rep. 2, 13:

aliquem patronum,

id. Pis. 11, 25:

socios sibi ad id bellum Osismios, etc., adsciscunt,

Caes. B. G. 3, 9, 10; so id. ib. 1, 5, 4:

socius adscitus,

Sall. C. 47, 1:

aliquem ducem, Auct. B. Alex. 59, 2: qui non asciverit ultro Dardanium Aenean generumque acceperit urbi,

Verg. A. 11, 471:

gener inde provecto annis adscitus,

Liv. 21, 2; so Tac. H. 1, 59:

ascivit te filium non vitricus, sed princeps,

Plin. Pan. 7, 4:

tribuni centurionesque adsciscebantur,

Tac. H. 2, 5 fin.:

aliquem successorem,

Suet. Tib. 23 fin. al.—In the histt. also with in (in civitatem, societatem, senatum, nomen, etc.):

adsciti simul in civitatem et patres,

Liv. 6, 40, 4:

simul in civitatem Romanam et in familias patriciorum adscitus,

Tac. A. 11, 24:

aliquem in numerum patriciorum,

id. ib. 11, 25:

inter patricios,

id. Agr. 9:

Chauci in commilitium adsciti sunt,

id. A. 1, 60:

aliquem in penates suos,

id. H. 1, 15:

aliquem in nomen,

id. A. 3, 30; Suet. Claud. 39:

aliquem in bona et nomen,

id. Galb. 17.—

Transf., in gen., to take or receive a person to one's self; of things, to appropriate to one's self, adopt (diff. from adjungere and assumere, by the accessory idea of exertion and mediation, or of personal reflection; cf. Herz. ad Caes. B. G. 3, 9, 10; Sall. C. 24, 3).

Of persons:

nemo oppressus aere alieno fuit, quem non ad hoc incredibile sceleris foedus asciverit,

Cic. Cat. 2, 4 fin.:

exsulibus omnium civitatium ascitis, receptis latronibus, etc.,

Hirt. B. G. 8, 30:

eā tempestate plurimos cujusque generis homines adscivisse dicitur,

Sall. C. 24, 3:

Veientes re secundā elati voluntarios undique ad spem praedae adsciverunt,

Liv. 4, 31, 3; Tac. H. 2, 8:

in conscientiam facinoris pauci adsciti,

id. ib. 1, 25.— Poet.: asciscere for asciscere se or ascisci, to join or unite one's self to one (cf.. Accingunt omnes operi, Verg. A. 2, 235):

ascivere tuo comites sub numine divae centum omnes nemorum,

Grat. Cyn. 16.—

Of things: Quae neque terra sibi adscivit nec maxumus aether, which neither the earth appropriates to itself nor etc., Lucr. 5, 473: Jovisque numen Mulciberi adscivit manus, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 10, 23:

sibi oppidum asciscere,

Cic. Verr. 2, 4, 10:

Ceres et Libera... quarum sacra populus Romanus a Graecis ascita et accepta tantā religione tuetur, etc.,

id. ib. 2, 5, 72; so id. Har Resp. 13, 27; Ov. M. 15, 625 Heins., where Merk. reads acciverit (cf. Web. ad Luc. 8, 831):

peregrinos ritus,

Liv. 1, 20:

Spem si quam ascitis Aetolum habuistis in armis,

Verg. A. 11, 308:

opimum quoddam et tamquam adipatae dictionis genus,

Cic. Or 8, 25: nova (verba) adsciscere, * Hor. Ep. 2, 2, 119:

quod ipsa natura adsciscat et reprobet,

Cic. Fin. 1, 7, 23 (B. and K., sciscat et probet):

adsciscere aut probare amicitiam aut justitiam,

id. ib. 3, 21, 70; id. Leg. 1, 11:

illa, quae prima sunt adscita naturā,

id. Fin. 3, 5, 17 (cf. Beier ad Cic. Off. 3, 3, 13, p. 203): hanc consuetudinem [p. 172] lubenter ascivimus, id. Brut. 57, 209. —

Sibi, like arrogo, to assume or arrogate something to one's self (very rare):

eos illius expertes esse prudentiae, quam sibi asciscerent,

Cic. de Or. 1, 19, 87:

eloquentiae laudem uni sibi,

Tac. A. 14, 52; cf. Cic. Dom. 36, 95.—

To order, decree, or approve also or further, = etiam sciscere:

alterum (genus sacerdotum) quod interpretetur fatidicorum et vatium ecfata incognita, quae eorum senatus populusque adsciverit,

Cic. Leg. 2, 8, ubi v. Moser.— ascītus, P. a. (opp. nativus, innatus, insitus), derived, assumed, foreign:

in eo nativum quemdam leporem esse, non ascitum,

Nep. Att. 4, 1 Halm:

proles,

Stat. S. 1, 1, 23;

genitos esse vos mihi, non ascitos milites credite,

Curt. 10, 3, 6:

nec petit ascitas dapes,

Ov. F. 6, 172.