Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Carneadēs

  • 1 Carneades

    Carnĕădes, is, m., = Karneadês, a distinguished philosopher of Cyrene, a pupil of the Stoic Diogenes, the founder of the New Academy in Athens, Cic. Ac. 2, 6, 16; 2, 42, 131; 2, 45, 137 sq.; id. Tusc. 4, 3, 5; id. de Or. 1, 11, 49; 2, 38, 161; Gell. 17, 15, 1; 17, 21, 1; Quint. 12, 3, 35; Lact. 5, 14.—Hence,
    II.
    Carnĕădēus or - dīus, a, um, adj., of Carneades:

    sententia,

    Cic. Ac. 2, 48, 148:

    divisio,

    id. Fin. 5, 6, 16:

    finis,

    id. ib. 4, 18, 49:

    vis,

    id. de Or. 3, 19, 71 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Carneades

  • 2 Carneades

    Carneadēs, is m.
    Карнеад, греч. философ из Кирены Африканской (213129 гг. до н. э.), основатель Новой Академии в Афинах LM, C, AG

    Латинско-русский словарь > Carneades

  • 3 Carneades

    Carneadēs, is, Akk. em u. ēn, m. (Καρνεάδης), ein Philosoph aus Cyrene (geb. 214, gest. 139 v. Chr.), Nachfolger des Hegesippus in der Akademie zu Athen, Stifter u. Haupt der dritten akademischen Schule, heftiger Gegner des Zeno, Lucil. sat. 1, 12. Cic. Acad. 1, 46 u. 2, 16. Gell. 17, 15, 1 sqq. Vgl. M. Roulez Comment. de Carneade Cyr. phil. Acad. Gandavi 1825. 4. – Dav. Carneadēus u. Carneadīus, a, um, karneadisch, des Karneades, divisio, Cic.: sententia, Cic.

    lateinisch-deutsches > Carneades

  • 4 Carneades

    Carneadēs, is, Akk. em u. ēn, m. (Καρνεάδης), ein Philosoph aus Cyrene (geb. 214, gest. 139 v. Chr.), Nachfolger des Hegesippus in der Akademie zu Athen, Stifter u. Haupt der dritten akademischen Schule, heftiger Gegner des Zeno, Lucil. sat. 1, 12. Cic. Acad. 1, 46 u. 2, 16. Gell. 17, 15, 1 sqq. Vgl. M. Roulez Comment. de Carneade Cyr. phil. Acad. Gandavi 1825. 4. – Dav. Carneadēus u. Carneadīus, a, um, karneadisch, des Karneades, divisio, Cic.: sententia, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Carneades

  • 5 Carneades

    * * *

    Karnead

    English-Croatian dictionary > Carneades

  • 6 Karnead

    * * *
    • Carneades

    Hrvatski-Engleski rječnik > Karnead

  • 7 Carneadeus

    Carnĕădes, is, m., = Karneadês, a distinguished philosopher of Cyrene, a pupil of the Stoic Diogenes, the founder of the New Academy in Athens, Cic. Ac. 2, 6, 16; 2, 42, 131; 2, 45, 137 sq.; id. Tusc. 4, 3, 5; id. de Or. 1, 11, 49; 2, 38, 161; Gell. 17, 15, 1; 17, 21, 1; Quint. 12, 3, 35; Lact. 5, 14.—Hence,
    II.
    Carnĕădēus or - dīus, a, um, adj., of Carneades:

    sententia,

    Cic. Ac. 2, 48, 148:

    divisio,

    id. Fin. 5, 6, 16:

    finis,

    id. ib. 4, 18, 49:

    vis,

    id. de Or. 3, 19, 71 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Carneadeus

  • 8 Carneadius

    Carnĕădes, is, m., = Karneadês, a distinguished philosopher of Cyrene, a pupil of the Stoic Diogenes, the founder of the New Academy in Athens, Cic. Ac. 2, 6, 16; 2, 42, 131; 2, 45, 137 sq.; id. Tusc. 4, 3, 5; id. de Or. 1, 11, 49; 2, 38, 161; Gell. 17, 15, 1; 17, 21, 1; Quint. 12, 3, 35; Lact. 5, 14.—Hence,
    II.
    Carnĕădēus or - dīus, a, um, adj., of Carneades:

    sententia,

    Cic. Ac. 2, 48, 148:

    divisio,

    id. Fin. 5, 6, 16:

    finis,

    id. ib. 4, 18, 49:

    vis,

    id. de Or. 3, 19, 71 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Carneadius

  • 9 calumnia

    călumnĭa (old form kălumnĭa; v. the letter K), ae, f. [perh. for calvomnia, from calvor; cf. incīlo], trickery, artifice, chicanery, cunning device.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    per obtrectatores Lentuli calumniā extracta res est,

    Cic. Q. Fr. 2, 2, 3:

    (Lucullus) inimicorum calumniā triennio tardius quam debuerat triumphavit,

    id. Ac. 2, 1, 3:

    inpediti ne triumpharent calumniā paucorum, quibus omnia honesta atque inhonesta vendere mos erat,

    Sall. C. 30, 4:

    Metellus calumniā dicendi tempus exemit,

    Cic. Att. 4, 3, 3:

    cum omni morā, ludificatione, calumniā senatūs auctoritas impediretur,

    id. Sest. 35, 75.— Plur.:

    res ab adversariis nostris extracta est variis calumniis,

    Cic. Fam. 1, 4, 1.—
    B.
    In partic.
    1.
    A pretence, evasion, subterfuge:

    juris judicium cum erit et aequitatis, cave in istā tam frigidā, tam jejunā calumniā delitescas,

    Cic. Caecin. 21, 61:

    senatus religionis calumniam non religione, sed malevolentiā... comprobat,

    id. Fam. 1, 1, 1:

    Carneades... itaque premebat alio modo nec ullam adhibebat calumniam,

    id. Fat. 14, 31:

    calumniam stultitiamque ejus obtrivit ac contudit,

    id. Caecin. 7, 18:

    illud in primis, ne qua calumnia, ne qua fraus, ne quis dolus adhibeatur,

    id. Dom. 14, 36:

    quae major calumnia est, quam venire imberbum adulescentulum... dicere se filium senatorem sibi velle adoptare?

    id. ib. 14, 37.—
    2.
    In discourse, etc., a misrepresentation, false statement, fallacy, cavil (cf.:

    cavillatio, perfugium): haec cum uberius disputantur et fusius, facilius effugiunt Academicorum calumniam,

    Cic. Ac. 2, 7, 20:

    (Carneades) saepe optimas causas ingenii calumniā ludificari solet,

    id. Rep. 3, 5, 9:

    nec Arcesilae calumnia conferenda est cum Democriti verecundiā,

    id. Ac. 2, 5, 14:

    si in minimis rebus pertinacia reprehenditur, calumnia etiam coërcetur,

    id. ib. 2, 20, 65:

    altera est calumnia, nullam artem falsis adsentiri opinionibus,

    Quint. 2, 17, 18:

    si quis tamen... ad necessaria aliquid melius adjecerit, non erit hac calumniā reprendendus,

    id. 12, 10, 43.—
    3.
    A false accusation, malicious charge, esp. a false or malicious information, or action at law, a perversion of justice ( = sukophantia):

    jam de deorum inmortalium templis spoliatis qualem calumniam ad pontifices adtulerit?

    false report, Liv. 39, 4, 11:

    Scythae... cum confecto jam bello supervenissent, et calumniā tardius lati auxilii, mercede fraudarentur,

    an unjust charge, Just. 42, 1, 2:

    quamquam illa fuit ad calumniam singulari consilio reperta ratio... Quae res cum ad pactiones iniquissimas magnam vim habuit, tum vero ad calumnias in quas omnes inciderent, quos vellent Apronius,

    Cic. Verr. 2, 3, 15, § 38:

    causam calumniae reperire,

    id. ib. 2, 2, 8, §

    21: (Heraclius), a quo HS. C. milia per calumniam malitiamque petita sunt,

    id. ib. 2, 2, 27, §

    66: mirari improbitatem calumniae,

    id. ib. 2, 2, 15, §

    37: exsistunt etiam saepe injuriae calumniā quādam et nimis callidā juris interpretatione,

    id. Off. 1, 10, 33:

    iste amplam occasionem calumniae nactus,

    id. Verr. 2, 2, 25, § 61:

    quem iste in decumis, in rebus capitalibus, in omni calumniā praecursorem habere solebat et emissarium,

    id. ib. 2, 5, 41, § 108; 2, 2, 9, §

    25: ad rapinas convertit animum, vario et exquisitissimo calumniarum et auctionum et vectigalium genere,

    Suet. Calig. 38 init.; cf.

    the context: calumniā litium alienos fundos petere,

    Cic. Mil. 27, 74:

    adeo illis odium Romanorum incussit rapacitas proconsulum, sectio publicanorum, calumniae litium,

    Just. 38, 7, 8:

    calumniarum metum inicere alicui,

    Suet. Caes. 20:

    principes confiscatos ob tam leve ac tam inpudens calumniarum genus, ut, etc.,

    id. Tib. 49:

    calumniis rapinisque intendit animum,

    id. Ner. 32:

    creditorum turbam... nonnisi terrore calumniarum amovit,

    id. Vit. 7:

    fiscales calumnias magna calumniantium repressit,

    id. Dom. 9 fin.Plur.:

    istae calumniae,

    App. Mag. 1, p. 273, 9; cf.:

    calumnia magiae,

    id. ib. 2, p. 274, 10.—
    4.
    Hence, jurid. t. t., the bringing of an action, whether civil or criminal, in bad faith:

    actoris calumnia quoque coërcetur,

    litigiousness on the part of the plaintiff, Just. Inst. 4, 16, 1 Sandars ad loc.; Gai Inst. 4, 174: vetus calumniae actio, a prosecution for blackmail or malicious prosecution, id. ib.: calumniam jurare, to take the oath that the action is brought or defence offered in good faith, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 3: sei juraverit calumniae causā non postulare, Lex Acil. Repetund. 19; Dig. 39, 2, 7; cf.: praeter jusjurandum exigere non calumniae causā infitias ire, Gai Inst. 4, 172:

    jusjurandum exigere non calumniae causā agere,

    id. ib. 4, 176.—Hence:

    nec satis habere bello vicisse Hannibalem, nisi velut accusatores calumniam in eum jurarent ac nomen deferrent,

    Liv. 33, 37, 5 Weissenb. ad loc; so,

    de calumniā jurare,

    Dig. 39, 2, 13, § 3: jusjurandum de calumniā, Gai Inst. 4, 179; Dig. 12, 3, 34 al.: et quidem calumniae judicium adversus omnes actiones locum habet, a conviction in a cross-action for malicious prosecution, Gai Inst. 4, 175:

    turpissimam personam calumniae honestae civitati inponere,

    to fasten the vile character of a malicious prosecutor upon, Cic. Verr. 2, 2, 17, § 43:

    sine ignominiā calumniae accusationem relinquere non posse,

    id. Clu. 31, 86.— The person convicted of this charge was branded on the forehead with the letter K; v. calumniator.—
    II.
    Transf., a conviction for malicious prosecution ( = calumniae judicium, v. I. A. 4. supra):

    hic illo privato judicio, mihi credite, calumniam non effugiet,

    Cic. Clu. 59, 163: scito C. Sempronium Rufum, mel ac delicias tuas, calumniam maximo plausu tulisse, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 1:

    accusare alienae dominationis scelerisque socius propter calumniae metum non est ausus,

    Cic. Dom. 19, 49:

    perinde poenā teneri ac si publico judicio calumniae condemnatus,

    Tac. A. 14, 41:

    calumniam fictis eludere jocis,

    Phaedr. 3, prol. 37.—
    III.
    Trop.
    A.
    Of abstr. things: in hac igitur calumniā timoris et caecae suspitionis tormento, cum plurima ad alieni sensūs conjecturam, non ad suum judicium scribantur, i. e. when the writer ' s mind is made the fool of his fears, Caecil. ap. Cic. Fam. 6, 7, 4. —
    B.
    Contra se, a mistaken severity towards one ' s self:

    inveni qui Ciceroni crederent, eum (Calvum) nimiā contra se calumniā verum sanguinem perdidisse,

    Quint. 10, 1, 115 (referring to Cic. Brut. 82, 283: nimium inquirens in se atque ipse sese observans, metuensque ne vitiosum colligeret, etiam verum sanguinem deperdebat).

    Lewis & Short latin dictionary > calumnia

  • 10 kalumnia

    călumnĭa (old form kălumnĭa; v. the letter K), ae, f. [perh. for calvomnia, from calvor; cf. incīlo], trickery, artifice, chicanery, cunning device.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    per obtrectatores Lentuli calumniā extracta res est,

    Cic. Q. Fr. 2, 2, 3:

    (Lucullus) inimicorum calumniā triennio tardius quam debuerat triumphavit,

    id. Ac. 2, 1, 3:

    inpediti ne triumpharent calumniā paucorum, quibus omnia honesta atque inhonesta vendere mos erat,

    Sall. C. 30, 4:

    Metellus calumniā dicendi tempus exemit,

    Cic. Att. 4, 3, 3:

    cum omni morā, ludificatione, calumniā senatūs auctoritas impediretur,

    id. Sest. 35, 75.— Plur.:

    res ab adversariis nostris extracta est variis calumniis,

    Cic. Fam. 1, 4, 1.—
    B.
    In partic.
    1.
    A pretence, evasion, subterfuge:

    juris judicium cum erit et aequitatis, cave in istā tam frigidā, tam jejunā calumniā delitescas,

    Cic. Caecin. 21, 61:

    senatus religionis calumniam non religione, sed malevolentiā... comprobat,

    id. Fam. 1, 1, 1:

    Carneades... itaque premebat alio modo nec ullam adhibebat calumniam,

    id. Fat. 14, 31:

    calumniam stultitiamque ejus obtrivit ac contudit,

    id. Caecin. 7, 18:

    illud in primis, ne qua calumnia, ne qua fraus, ne quis dolus adhibeatur,

    id. Dom. 14, 36:

    quae major calumnia est, quam venire imberbum adulescentulum... dicere se filium senatorem sibi velle adoptare?

    id. ib. 14, 37.—
    2.
    In discourse, etc., a misrepresentation, false statement, fallacy, cavil (cf.:

    cavillatio, perfugium): haec cum uberius disputantur et fusius, facilius effugiunt Academicorum calumniam,

    Cic. Ac. 2, 7, 20:

    (Carneades) saepe optimas causas ingenii calumniā ludificari solet,

    id. Rep. 3, 5, 9:

    nec Arcesilae calumnia conferenda est cum Democriti verecundiā,

    id. Ac. 2, 5, 14:

    si in minimis rebus pertinacia reprehenditur, calumnia etiam coërcetur,

    id. ib. 2, 20, 65:

    altera est calumnia, nullam artem falsis adsentiri opinionibus,

    Quint. 2, 17, 18:

    si quis tamen... ad necessaria aliquid melius adjecerit, non erit hac calumniā reprendendus,

    id. 12, 10, 43.—
    3.
    A false accusation, malicious charge, esp. a false or malicious information, or action at law, a perversion of justice ( = sukophantia):

    jam de deorum inmortalium templis spoliatis qualem calumniam ad pontifices adtulerit?

    false report, Liv. 39, 4, 11:

    Scythae... cum confecto jam bello supervenissent, et calumniā tardius lati auxilii, mercede fraudarentur,

    an unjust charge, Just. 42, 1, 2:

    quamquam illa fuit ad calumniam singulari consilio reperta ratio... Quae res cum ad pactiones iniquissimas magnam vim habuit, tum vero ad calumnias in quas omnes inciderent, quos vellent Apronius,

    Cic. Verr. 2, 3, 15, § 38:

    causam calumniae reperire,

    id. ib. 2, 2, 8, §

    21: (Heraclius), a quo HS. C. milia per calumniam malitiamque petita sunt,

    id. ib. 2, 2, 27, §

    66: mirari improbitatem calumniae,

    id. ib. 2, 2, 15, §

    37: exsistunt etiam saepe injuriae calumniā quādam et nimis callidā juris interpretatione,

    id. Off. 1, 10, 33:

    iste amplam occasionem calumniae nactus,

    id. Verr. 2, 2, 25, § 61:

    quem iste in decumis, in rebus capitalibus, in omni calumniā praecursorem habere solebat et emissarium,

    id. ib. 2, 5, 41, § 108; 2, 2, 9, §

    25: ad rapinas convertit animum, vario et exquisitissimo calumniarum et auctionum et vectigalium genere,

    Suet. Calig. 38 init.; cf.

    the context: calumniā litium alienos fundos petere,

    Cic. Mil. 27, 74:

    adeo illis odium Romanorum incussit rapacitas proconsulum, sectio publicanorum, calumniae litium,

    Just. 38, 7, 8:

    calumniarum metum inicere alicui,

    Suet. Caes. 20:

    principes confiscatos ob tam leve ac tam inpudens calumniarum genus, ut, etc.,

    id. Tib. 49:

    calumniis rapinisque intendit animum,

    id. Ner. 32:

    creditorum turbam... nonnisi terrore calumniarum amovit,

    id. Vit. 7:

    fiscales calumnias magna calumniantium repressit,

    id. Dom. 9 fin.Plur.:

    istae calumniae,

    App. Mag. 1, p. 273, 9; cf.:

    calumnia magiae,

    id. ib. 2, p. 274, 10.—
    4.
    Hence, jurid. t. t., the bringing of an action, whether civil or criminal, in bad faith:

    actoris calumnia quoque coërcetur,

    litigiousness on the part of the plaintiff, Just. Inst. 4, 16, 1 Sandars ad loc.; Gai Inst. 4, 174: vetus calumniae actio, a prosecution for blackmail or malicious prosecution, id. ib.: calumniam jurare, to take the oath that the action is brought or defence offered in good faith, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 3: sei juraverit calumniae causā non postulare, Lex Acil. Repetund. 19; Dig. 39, 2, 7; cf.: praeter jusjurandum exigere non calumniae causā infitias ire, Gai Inst. 4, 172:

    jusjurandum exigere non calumniae causā agere,

    id. ib. 4, 176.—Hence:

    nec satis habere bello vicisse Hannibalem, nisi velut accusatores calumniam in eum jurarent ac nomen deferrent,

    Liv. 33, 37, 5 Weissenb. ad loc; so,

    de calumniā jurare,

    Dig. 39, 2, 13, § 3: jusjurandum de calumniā, Gai Inst. 4, 179; Dig. 12, 3, 34 al.: et quidem calumniae judicium adversus omnes actiones locum habet, a conviction in a cross-action for malicious prosecution, Gai Inst. 4, 175:

    turpissimam personam calumniae honestae civitati inponere,

    to fasten the vile character of a malicious prosecutor upon, Cic. Verr. 2, 2, 17, § 43:

    sine ignominiā calumniae accusationem relinquere non posse,

    id. Clu. 31, 86.— The person convicted of this charge was branded on the forehead with the letter K; v. calumniator.—
    II.
    Transf., a conviction for malicious prosecution ( = calumniae judicium, v. I. A. 4. supra):

    hic illo privato judicio, mihi credite, calumniam non effugiet,

    Cic. Clu. 59, 163: scito C. Sempronium Rufum, mel ac delicias tuas, calumniam maximo plausu tulisse, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 1:

    accusare alienae dominationis scelerisque socius propter calumniae metum non est ausus,

    Cic. Dom. 19, 49:

    perinde poenā teneri ac si publico judicio calumniae condemnatus,

    Tac. A. 14, 41:

    calumniam fictis eludere jocis,

    Phaedr. 3, prol. 37.—
    III.
    Trop.
    A.
    Of abstr. things: in hac igitur calumniā timoris et caecae suspitionis tormento, cum plurima ad alieni sensūs conjecturam, non ad suum judicium scribantur, i. e. when the writer ' s mind is made the fool of his fears, Caecil. ap. Cic. Fam. 6, 7, 4. —
    B.
    Contra se, a mistaken severity towards one ' s self:

    inveni qui Ciceroni crederent, eum (Calvum) nimiā contra se calumniā verum sanguinem perdidisse,

    Quint. 10, 1, 115 (referring to Cic. Brut. 82, 283: nimium inquirens in se atque ipse sese observans, metuensque ne vitiosum colligeret, etiam verum sanguinem deperdebat).

    Lewis & Short latin dictionary > kalumnia

  • 11 Carneadeus

    Carneadēus (-ius), a, um [ Carneades ]

    Латинско-русский словарь > Carneadeus

  • 12 miles

    mīles, itis, c. (viell. zu griech. ὅ-μῑλος, Haufe), der Soldat, I) im allg.: a) eig. (Sing. oft kollektiv, s. Mützell Curt. 3, 1. § 1): tribuni militum, Caes.: militum introitus (Einzug), Caes.: milites Antoniani, Caes., Romani, Sullani, Iugurthini, Sall.: milites argentati, aurati, Liv.: miles auxiliarius (Ggstz. legionarius), Asin. Poll. in Cic. ep.: milites auxiliarii, Liv.: milites gregarii, Cic.: milites legionarii decimae legionis, Caes.: milites maritimi, Plaut.: miles mercennarius, Liv.: milites mercennarii, Nep.: milites novi, Sall. u. Liv., veteres, Sall.: miles tumultuarius, Sen.: segnes atque inutiles rei publicae milites, Liv.: miles statarius, Liv.: miles vernaculus, miles vernaculae legionis, Auct. b. Alex.: milites veterani, Caes.: vetus miles, Ggstz. tiro, Liv.: milites voluntarii, Liv. – milites armari (ins Gewehr treten) iubet, Caes.: iis (armis) censeo armetis milites, Pompeius in Cic. ep.: avocare milites a signis, Traian. in Plin. ep.: colligere milites Pachyno e terrestri praesidio, Cic.: conducere milites in unum, Sall.: conducere mercede milites, Liv.: conscribere voluntarios paucos milites, Liv.: conscribere milites ex Asia, Lentul. in Cic. ep., in Epiro atque Aetolia, Caes.: contrahere dispersos milites in unum, Sall. (u. so quodcumque militum contrahere poteritis, Pompeius in Cic. ep.): dare (stellen) milites, Liv.: deligere ex legionibus plurimorum stipendiorum milites, Liv.: dimittere milites, Cic., veteranos milites, Caes.: disponere milites certis spatiis intermissis, Caes.: legere milites, Pompeius in Cic. ep. u. Liv.: legere militem, verb. legere militem exercitumque conscribere, Iustin.: voluntarios milites ordinare centuriareque, in die verschiedenen Waffengattungen einreihen u. in Zenturien abteilen, Liv.: scribere (ausheben) milites, Sall. u. Liv.: scribere milites in snpplementum, Liv. – v. Offizier, Plaut. u. Ter. – u. (= miles gregarius) v. gemeinen Soldaten (im Ggstz. zu den Offizieren), Liv. (s. Fabri Liv. 22, 14, 15). – zur Kaiserzeit auch von niederen kaiserl. Beamten, die Waffen trugen u. zum Militäretat gehörten, spät. ICt. – b) übtr.: α) v. Pers.: rudis ad partus et nova miles eram, Neuling, Ov.: miles erat Phoebes, war gleichs. die Trabantin (v. einer Nymphe), Ov.: Carneades laboriosus et diuturnus sapientiae miles, Kämpfer, Streiter für d. W., Val. Max. 8, 7. ext. 5. – β) der Stein im Brett- od. Kriegsspiel, Ov. trist. 2, 477. – II) insbes., milites oft = Fußsoldaten, Fußgänger (im Ggstz. zu equites, das gew. dabeisteht od. vorhergeht), Caes., Liv. u.a. – ebenso Sing. miles kollektiv im Ggstz. zu eques, Liv. u.a. Vgl. Drak. u. Fabri Liv. 22, 37, 7. – / Archaist. Nbf. meiles, Plur. meilites, Corp. inscr. Lat. 1. no. 204. lin. 7 u. 10 sqq. – Spät. Nbf. a) milex, Gromat. vet. 246, 19. Corp. inscr. Lat. 6, 3637. – b) milis, Corp. inscr. Lat. 14, 241; vgl. Prob. inst. 126, 36 u. app. 197, 28.

    lateinisch-deutsches > miles

  • 13 oppono

    oppōno, posuī, positum, ere (ob u. pono), gegen od. vor od. an etw. hinsetzen, -stellen, -legen, -halten, I) eig.: A) im allg.: fores, die Türflügel vorsetzen, die Tür verschließen, Ov.: auriculas, Hor.: manus oculis od. ante oculos, Ov., manum ad oculos, Suet.: foramini oculos, Petron.: alci pedem, Petron. – refl., calculus intus se opposuit, Cels.: medial, luna subiecta atque opposita soli, der S. gegenübergetreten, Cic. – B) insbes.: 1) zum Schutze, zur Abwehr usw. gegen od. vor etw. hinstellen, a) vor das zu Beschützende: turrim ad introitum portus, Caes. – armatos ad omnes introitus, Caes.: gallinae se opponunt, stellen sich vor (vor ihre Jungen), Cic.: u. so Pompeium persequi Caesar dicitur, ut interficiat, et non omnes corpora nostra opponimus, decken ihn (den P.) mit unseren Leibern, Cic.: u. so coniuges quoque et liberi sequuntur hanc aciem, parata hostibus praeda, nisi pro carissimis pignoribus corpora opponimus, wenn wir diese t. Pf. nicht mit unseren Leibern schützen, Curt. – b) gegen das Andrängende, ihm entgegenstellen, -setzen, moles oppositae fluctibus, Cic.: propugnaculum istis nationibus oppositum et obiectum, Cic.: lana opponitur ossi, wird vor den Kn. vorgelegt (damit er nicht vorfalle), Cels.: opp. castra ante moenia, Liv.: munitiones, Liv. – urgenti hosti fratrem cum classe, Nep.: alci equites, Caes.: se alci, Caes. u.a. – 2) als t. t. des Würfelspiels, beim Spiel als Gegengewinn dagegensetzen, pono pallium: ille suum anulum opposivit, Plaut. Curc. 356. – 3) als t. t. der Wagenrenner, obliquum opp. currum u. bl. opp., mit dem Wagen quervor (quer in den Weg)fahren (um den folgenden durch den Anprall zu Falle zu bringen), opp. curr., Sil. 16, 395 u. 407: bl. opp., Plin. 8, 160. – II) übtr.: 1) als jurist. t. t., als Pfand-, zum Pfande gegen etw. einsetzen, verpfänden, vix hercle opino, etsi me opponam pignori, Plaut.: ager oppositus est pignori ob decem minas, Ter.: opp. res suas ad securitatem creditoris, Sen.: domos nostras, Vulg.: animam suam tibi, Vulg. (vgl. II, 2 aus Catull.). – 2) einer üblen Einwirkung, Gefahr usw. aussetzen, alqm ad ictus solis, Gell.: nudatas radices hiberno frigori, Plin. – se periculis, Cic.: ad omne periculum atque ad omnem invidiam solus opponitur, Cic. – im Doppelsinn mit opp. = verpfänden, villula nostra non ad austri flatus opposita est,... verum ad milia quindecim et ducentos, Catull. 26, 1 sqq. – 3) mit Worten entgegensetzen, a) als Schreckbild vorhalten, vor Augen halten, alci formidines, Cic.: terrorem, Cic., vgl. Halm Cic. Sest. 42. p. 155. – b) als Gegengrund usw. entgegensetzen, dagegen anführen, -vorbringen, -geltend machen, -einwenden, non minorem suam auctoritatem, Cic.: alci nomen, Cic.: valetudinem alcis, Cic.: causam muri, Cic.: quid habes quod mihi opponas? Cic.: quae nostris opponuntur refutare, Quint. – m. folg. Acc. u. Inf., introducebat Carneades, non quo probaret, sed ut opponeret Stoicis, summum bonum esse frui rebus iis, quas primas natura conciliavisset, um den St. einzuwenden, den St. zum Trotz, Cic. Acad. 2, 131. – c) vergleichend entgegen-, gegenüberstellen, multis secundis proeliis unum adversum, Caes.: plures Graeciae, Phaedr. – d) als Gegensatz entgegen-, gegenüberstellen, im Passiv entgegen-, gegenüberstehen, nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur, steht als Gegensatz gegenüber, Cic.: quid ergo opponitur clementiae? crudelitas, Sen.: voluptatem et dolorem duo mala dicunt esse opposita inter se, Gell. – / Archaist. Pers. opposivit, Plaut. Curc. 356: Partiz. Perf. synk. oppostus, Lucr. 4, 148.

    lateinisch-deutsches > oppono

  • 14 επικλιβανιος

        2
        печной, охраняющий печь ( эпитет Артемиды) Carneades ap. Sext.

    Древнегреческо-русский словарь > επικλιβανιος

  • 15 obtineo

    obtinĕo (optinĕo), ēre, obtinŭi, obtentum A. - tr. [st1]1 [-] tenir dans les mains.    - obtinere aures, Plaut.: tenir par les oreilles. [st1]2 [-] tenir, occuper (un lieu), avoir en soi, posséder (une qualité); être en possession (d'un emploi).    - obtinere agros umbris, Plin.: couvrir les champs de son ombre, ombrager les champs.    - obtinere vada, Caes.: occuper un gué.    - obtinere oppidum, Tac.: tenir la ville (avec une garnison).    - proverbii locum obtinere, Cic. Tusc. 4, 16, 36: être passé en proverbe.    - criminis locum obtinere, Cic.: être regardé comme un crime.    - obtinere numerum caesorum, Cic.: être compté parmi les morts.    - caedes omnia obtinuit, Liv.: le massacre fut général.    - summam opinionem obtinere, Quint. 10, 5, 18: jouir de la plus haute réputation.    - regnum obtinere, Caes.: occuper le trône.    - curam obtinere, Tac.: occuper une charge.    - obtinere partes accusatoris, Cic.: être chargé du rôle d'accusateur.    - obtinere Academiam, Cic.: dominer dans l'Académie.    - obtinere provinciam, Liv.: administrer une province.    - obtinere Britannos, Tac.: gouverner la Bretagne.    - me obtinente, Cic. Att. 5, 21, 7: sous mon administration. [st1]3 [-] garder, conserver, maintenir, retenir; qqf. persévérer.    - obtinere iter ad... Stat.: poursuivre sa route vers...    - obtinere silentium, Liv.: garder le silence.    - obtinendis quae percurrerat, Tac.: pour s'assurer des pays qu'il avait parcourus.    - obtinere colorem, Plaut.: ne pas changer de couleur.    - obtinere venustatem, Ter.: conserver son attrait.    - obtinere famam: conserver son honneur.    - obtinere fortunas suas, Cic.: sauver sa fortune.    - obtinere necessitudinem, Cic. Q. Fr. 1, 1, 12, § 35: continuer des relations.    - obtinere auctoritatem suam, Cic.: faire respecter son autorité.    - obtinere jus suum contra aliquem, Cic. Quint. 9.34: maintenir son droit contre qqn.    - obtine antiquam rationem, Ter.: n'oublie pas le vieux précepte.    - lex quae obtinebatur, Cic.: usage qui s'observait.    - obtinuit colere, Plaut.: il a persisté à pratiquer. [st1]4 [-] obtenir, gagner, acquérir.    - obtenta non sunt quae voluimus, Cic.: nous n'avons pas obtenu ce que nous voulions.    - rem obtinere, Caes. B. G. 7.85: remporter un succès, remporter la victoire.    - si minus id obtinebis, Cic.: si tu n'y réussis pas.    - obtinuit admitti, Just.: il obtint la faveur d'être admis.    - ab eo aegre obtentum est, ut... Just.: on eut de la peine à obtenir de lui que...    - obtinere sapientiam, Cic.: acquérir la sagesse.    - obtinere litem: gagner un procès.    - malas causas obtinere, Cic. Att. 7, 25, 1: gagner de mauvaises causes. [st1]5 [-] soutenir, défendre, démontrer, prouver, ratifier.    - contrarias sententias obtinere, Cic. Fin. 4, 28, 78: soutenir des propositions contraires.    - obtinere quod dicimus, Cic.: prouver ce que nous avançons.    - pugnare in iis, quae obtinere non possis, Quint. 6, 4, 15: s'acharner à soutenir ce qu'on ne peut démontrer.    - quod fama obtinuit, Liv. 21, 46, 10: l'opinion que la renommée a consacrée.    - obtinetur testamentum, Cic.: le testament est ratifié, le testament est valable. B. - intr. [st1]6 [-] se maintenir, se perpétuer, être admis, être établi, être tenu pour certain, être constant, être dominant, prévaloir.    - obtinuit regula, Petr.: cette règle a prévalu.    - obtinet (tournure impers.): il est reconnu.    - pro vero obtinebat, Sall. (tournure impers.): c'était une idée reçue.    - si vera obtinere non possunt, Quint.: si la vérité ne peut triompher.    - non ipsos quoque fuisse obtinebit...? Varr. R. R. 2, 1, 9: ne reconnaîtra-t-on pas qu'eux aussi furent...?    - obtinuit sententia, Cic.: son avis prévalut.
    * * *
    obtinĕo (optinĕo), ēre, obtinŭi, obtentum A. - tr. [st1]1 [-] tenir dans les mains.    - obtinere aures, Plaut.: tenir par les oreilles. [st1]2 [-] tenir, occuper (un lieu), avoir en soi, posséder (une qualité); être en possession (d'un emploi).    - obtinere agros umbris, Plin.: couvrir les champs de son ombre, ombrager les champs.    - obtinere vada, Caes.: occuper un gué.    - obtinere oppidum, Tac.: tenir la ville (avec une garnison).    - proverbii locum obtinere, Cic. Tusc. 4, 16, 36: être passé en proverbe.    - criminis locum obtinere, Cic.: être regardé comme un crime.    - obtinere numerum caesorum, Cic.: être compté parmi les morts.    - caedes omnia obtinuit, Liv.: le massacre fut général.    - summam opinionem obtinere, Quint. 10, 5, 18: jouir de la plus haute réputation.    - regnum obtinere, Caes.: occuper le trône.    - curam obtinere, Tac.: occuper une charge.    - obtinere partes accusatoris, Cic.: être chargé du rôle d'accusateur.    - obtinere Academiam, Cic.: dominer dans l'Académie.    - obtinere provinciam, Liv.: administrer une province.    - obtinere Britannos, Tac.: gouverner la Bretagne.    - me obtinente, Cic. Att. 5, 21, 7: sous mon administration. [st1]3 [-] garder, conserver, maintenir, retenir; qqf. persévérer.    - obtinere iter ad... Stat.: poursuivre sa route vers...    - obtinere silentium, Liv.: garder le silence.    - obtinendis quae percurrerat, Tac.: pour s'assurer des pays qu'il avait parcourus.    - obtinere colorem, Plaut.: ne pas changer de couleur.    - obtinere venustatem, Ter.: conserver son attrait.    - obtinere famam: conserver son honneur.    - obtinere fortunas suas, Cic.: sauver sa fortune.    - obtinere necessitudinem, Cic. Q. Fr. 1, 1, 12, § 35: continuer des relations.    - obtinere auctoritatem suam, Cic.: faire respecter son autorité.    - obtinere jus suum contra aliquem, Cic. Quint. 9.34: maintenir son droit contre qqn.    - obtine antiquam rationem, Ter.: n'oublie pas le vieux précepte.    - lex quae obtinebatur, Cic.: usage qui s'observait.    - obtinuit colere, Plaut.: il a persisté à pratiquer. [st1]4 [-] obtenir, gagner, acquérir.    - obtenta non sunt quae voluimus, Cic.: nous n'avons pas obtenu ce que nous voulions.    - rem obtinere, Caes. B. G. 7.85: remporter un succès, remporter la victoire.    - si minus id obtinebis, Cic.: si tu n'y réussis pas.    - obtinuit admitti, Just.: il obtint la faveur d'être admis.    - ab eo aegre obtentum est, ut... Just.: on eut de la peine à obtenir de lui que...    - obtinere sapientiam, Cic.: acquérir la sagesse.    - obtinere litem: gagner un procès.    - malas causas obtinere, Cic. Att. 7, 25, 1: gagner de mauvaises causes. [st1]5 [-] soutenir, défendre, démontrer, prouver, ratifier.    - contrarias sententias obtinere, Cic. Fin. 4, 28, 78: soutenir des propositions contraires.    - obtinere quod dicimus, Cic.: prouver ce que nous avançons.    - pugnare in iis, quae obtinere non possis, Quint. 6, 4, 15: s'acharner à soutenir ce qu'on ne peut démontrer.    - quod fama obtinuit, Liv. 21, 46, 10: l'opinion que la renommée a consacrée.    - obtinetur testamentum, Cic.: le testament est ratifié, le testament est valable. B. - intr. [st1]6 [-] se maintenir, se perpétuer, être admis, être établi, être tenu pour certain, être constant, être dominant, prévaloir.    - obtinuit regula, Petr.: cette règle a prévalu.    - obtinet (tournure impers.): il est reconnu.    - pro vero obtinebat, Sall. (tournure impers.): c'était une idée reçue.    - si vera obtinere non possunt, Quint.: si la vérité ne peut triompher.    - non ipsos quoque fuisse obtinebit...? Varr. R. R. 2, 1, 9: ne reconnaîtra-t-on pas qu'eux aussi furent...?    - obtinuit sententia, Cic.: son avis prévalut.
    * * *
        Obtineo, obtines, pen. corr. obtinui, obtentum, obtinere. Cic. Obtenir et impetrer ce qu'on demandoit.
    \
        Academiam Carneades et Clitomachus obtinebant. Cic. Tenoyent, etc. Regnoyent en, etc.
    \
        Admirationem obtinere. Plin. Estre en admiration, Estre fort estimé.
    \
        Semper isthanc, quam habes, aetatulam obtinebis. Plaut. Tu garderas et entretiendras, etc. Tu retiendras, etc.
    \
        Causam. Cic. Gaigner sa cause.
    \
        Vt causam certissimam obtineret. Cic. Pour gaigner sa cause toute clere. Cic.
    \
        Dignitatem obtinere, pro Retinere et conseruare. Cic. Garder et maintenir.
    \
        Famam obtinere per aliquem. Cic. Garder sa renommee.
    \
        Fama obtinet. Liu. Le plus commun bruit l'emporte.
    \
        Firmitudinem animi obtinere. Plaut. Estre ferme et constant.
    \
        Obtinere summum atque altissimum gradum ciuitatis. Cic. Estre un des plus grands en honneur de la ville, Tenir le plus hault lieu.
    \
        Obtinemus ipsius Caesaris summam erga nos humanitatem. Cic. Il nous est doulx et debonnaire.
    \
        Haec apud te ne hoc quidem iuris obtinuit, vt, etc. Cic. Il n'a pas peu impetrer envers toy qu'il, etc.
    \
        Litem obtinere et Amittere, contraria. Cic. Gaigner ou perdre son proces.
    \
        Locum infimum seruitutis obtinere. Cic. Estre des moins estimez, et estre du dernier rang.
    \
        Tertium locum Milesiae oues obtinent. Plin. Apres ces deux là, les brebis de Milese sont les plus estimees.
    \
        Locum prouerbii obtinere. Cic. Servir de proverbe.
    \
        Obtinet magnum locum in medicaminibus haec herba. Plin. Est fort receue et estimee.
    \
        Secundum locum obtinet Cyprius, tertium Phoenicius. Plin. Apres ceste là on estime fort, etc.
    \
        Cuius legationis Numeius et Verodontinus principem locum obtinebant. Caes. Estoyent les principaulx de l'embassade.
    \
        Praecipuam obtinent nobilitatem syagri. Plin. Sont plus en bruit que tous les autres, et les plus estimez.
    \
        Noctem insequentem eadem caligo obtinuit. Liu. La nuict ensuyvant il feit pareille obscurité.
    \
        Patriae nomen obtinent. De ficubus. Plin. Elles ont le nom du pays, On les nomme du pays.
    \
        Nomen sapientia obtinere. Cic. Estre nommee sapience.
    \
        Noxiam veneni obtinere. Plin. Nuire comme venin.
    \
        Numerum obtinere iure caesorum. Cic. Estre nombré entre ceulx qui ont esté tuez à juste cause.
    \
        Ordinem suum obtinere. Col. Garder son ordre et son rang.
    \
        Partes accusatoris obtinere. Cic. Plaider pour l'accusateur.
    \
        Primatum obtinere apud regem. Plin. Estre des plus grands et des principaulx envers le roy.
    \
        Principatum. Plin. Estre le plus estimé.
    \
        Qui principatum in ciuitate multis annis obtinuerat. Caes. Qui avoit esté des principaulx de la ville, Qui avoit tenu et gardé le premier lieu.
    \
        In frigidis humidisque principatum obtinent. Plin. Sont les plus estimees et plus excellentes.
    \
        Prouinciam obtinere. Cic. Avoir la charge et gouvernement d'une province.
    \
        Hispaniam obtinere cum imperio. Cic. Avoir le gouvernement d'Espaigne, avec empire et souveraine puissance.
    \
        Regnum in Sequanis obtinere. Caes. Estre roy, etc.
    \
        Sententias contrarias obtinere. Cic. Soustenir et gaigner.
    \
        Sanguinis vicem obtinet. Plin. Est au lieu de sang.
    \
        Vim medicamenti obtinet. Plin. Ha la force, et sert de medicament.
    \
        Vitam et famam obtinere per aliquem. Cic. Tenir sa vie de luy, Quand il est cause qu'on est en vie.
    \
        Vrbem aliquam armis obtinere. Liu. Occuper par force et violence.
    \
        Obtinere. Tenir, ou Contenir et occuper le long de quelque place. Plin. Arbor agros longis obtinens vmbris.

    Dictionarium latinogallicum > obtineo

  • 16 miles

    mīles, itis, c. (viell. zu griech. ὅ-μῑλος, Haufe), der Soldat, I) im allg.: a) eig. (Sing. oft kollektiv, s. Mützell Curt. 3, 1. § 1): tribuni militum, Caes.: militum introitus (Einzug), Caes.: milites Antoniani, Caes., Romani, Sullani, Iugurthini, Sall.: milites argentati, aurati, Liv.: miles auxiliarius (Ggstz. legionarius), Asin. Poll. in Cic. ep.: milites auxiliarii, Liv.: milites gregarii, Cic.: milites legionarii decimae legionis, Caes.: milites maritimi, Plaut.: miles mercennarius, Liv.: milites mercennarii, Nep.: milites novi, Sall. u. Liv., veteres, Sall.: miles tumultuarius, Sen.: segnes atque inutiles rei publicae milites, Liv.: miles statarius, Liv.: miles vernaculus, miles vernaculae legionis, Auct. b. Alex.: milites veterani, Caes.: vetus miles, Ggstz. tiro, Liv.: milites voluntarii, Liv. – milites armari (ins Gewehr treten) iubet, Caes.: iis (armis) censeo armetis milites, Pompeius in Cic. ep.: avocare milites a signis, Traian. in Plin. ep.: colligere milites Pachyno e terrestri praesidio, Cic.: conducere milites in unum, Sall.: conducere mercede milites, Liv.: conscribere voluntarios paucos milites, Liv.: conscribere milites ex Asia, Lentul. in Cic. ep., in Epiro atque Aetolia, Caes.: contrahere dispersos milites in unum, Sall. (u. so quodcumque militum contrahere poteritis, Pompeius in Cic. ep.): dare (stellen) milites, Liv.: deligere ex legionibus plurimorum stipendiorum milites,
    ————
    Liv.: dimittere milites, Cic., veteranos milites, Caes.: disponere milites certis spatiis intermissis, Caes.: legere milites, Pompeius in Cic. ep. u. Liv.: legere militem, verb. legere militem exercitumque conscribere, Iustin.: voluntarios milites ordinare centuriareque, in die verschiedenen Waffengattungen einreihen u. in Zenturien abteilen, Liv.: scribere (ausheben) milites, Sall. u. Liv.: scribere milites in snpplementum, Liv. – v. Offizier, Plaut. u. Ter. – u. (= miles gregarius) v. gemeinen Soldaten (im Ggstz. zu den Offizieren), Liv. (s. Fabri Liv. 22, 14, 15). – zur Kaiserzeit auch von niederen kaiserl. Beamten, die Waffen trugen u. zum Militäretat gehörten, spät. ICt. – b) übtr.: α) v. Pers.: rudis ad partus et nova miles eram, Neuling, Ov.: miles erat Phoebes, war gleichs. die Trabantin (v. einer Nymphe), Ov.: Carneades laboriosus et diuturnus sapientiae miles, Kämpfer, Streiter für d. W., Val. Max. 8, 7. ext. 5. – β) der Stein im Brett- od. Kriegsspiel, Ov. trist. 2, 477. – II) insbes., milites oft = Fußsoldaten, Fußgänger (im Ggstz. zu equites, das gew. dabeisteht od. vorhergeht), Caes., Liv. u.a. – ebenso Sing. miles kollektiv im Ggstz. zu eques, Liv. u.a. Vgl. Drak. u. Fabri Liv. 22, 37, 7. – Archaist. Nbf. meiles, Plur. meilites, Corp. inscr. Lat. 1. no. 204. lin. 7 u. 10 sqq. – Spät. Nbf. a) milex, Gromat. vet. 246, 19. Corp. inscr. Lat. 6, 3637. – b) milis, Corp. inscr. Lat. 14, 241; vgl. Prob.
    ————
    inst. 126, 36 u. app. 197, 28.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > miles

  • 17 oppono

    oppōno, posuī, positum, ere (ob u. pono), gegen od. vor od. an etw. hinsetzen, -stellen, -legen, -halten, I) eig.: A) im allg.: fores, die Türflügel vorsetzen, die Tür verschließen, Ov.: auriculas, Hor.: manus oculis od. ante oculos, Ov., manum ad oculos, Suet.: foramini oculos, Petron.: alci pedem, Petron. – refl., calculus intus se opposuit, Cels.: medial, luna subiecta atque opposita soli, der S. gegenübergetreten, Cic. – B) insbes.: 1) zum Schutze, zur Abwehr usw. gegen od. vor etw. hinstellen, a) vor das zu Beschützende: turrim ad introitum portus, Caes. – armatos ad omnes introitus, Caes.: gallinae se opponunt, stellen sich vor (vor ihre Jungen), Cic.: u. so Pompeium persequi Caesar dicitur, ut interficiat, et non omnes corpora nostra opponimus, decken ihn (den P.) mit unseren Leibern, Cic.: u. so coniuges quoque et liberi sequuntur hanc aciem, parata hostibus praeda, nisi pro carissimis pignoribus corpora opponimus, wenn wir diese t. Pf. nicht mit unseren Leibern schützen, Curt. – b) gegen das Andrängende, ihm entgegenstellen, -setzen, moles oppositae fluctibus, Cic.: propugnaculum istis nationibus oppositum et obiectum, Cic.: lana opponitur ossi, wird vor den Kn. vorgelegt (damit er nicht vorfalle), Cels.: opp. castra ante moenia, Liv.: munitiones, Liv. – urgenti hosti fratrem cum classe, Nep.: alci equites, Caes.: se alci, Caes. u.a.
    ————
    2) als t. t. des Würfelspiels, beim Spiel als Gegengewinn dagegensetzen, pono pallium: ille suum anulum opposivit, Plaut. Curc. 356. – 3) als t. t. der Wagenrenner, obliquum opp. currum u. bl. opp., mit dem Wagen quervor (quer in den Weg)fahren (um den folgenden durch den Anprall zu Falle zu bringen), opp. curr., Sil. 16, 395 u. 407: bl. opp., Plin. 8, 160. – II) übtr.: 1) als jurist. t. t., als Pfand-, zum Pfande gegen etw. einsetzen, verpfänden, vix hercle opino, etsi me opponam pignori, Plaut.: ager oppositus est pignori ob decem minas, Ter.: opp. res suas ad securitatem creditoris, Sen.: domos nostras, Vulg.: animam suam tibi, Vulg. (vgl. II, 2 aus Catull.). – 2) einer üblen Einwirkung, Gefahr usw. aussetzen, alqm ad ictus solis, Gell.: nudatas radices hiberno frigori, Plin. – se periculis, Cic.: ad omne periculum atque ad omnem invidiam solus opponitur, Cic. – im Doppelsinn mit opp. = verpfänden, villula nostra non ad austri flatus opposita est,... verum ad milia quindecim et ducentos, Catull. 26, 1 sqq. – 3) mit Worten entgegensetzen, a) als Schreckbild vorhalten, vor Augen halten, alci formidines, Cic.: terrorem, Cic., vgl. Halm Cic. Sest. 42. p. 155. – b) als Gegengrund usw. entgegensetzen, dagegen anführen, -vorbringen, -geltend machen, -einwenden, non minorem suam auctoritatem, Cic.: alci nomen, Cic.: valetudinem alcis, Cic.: causam muri, Cic.: quid habes quod
    ————
    mihi opponas? Cic.: quae nostris opponuntur refutare, Quint. – m. folg. Acc. u. Inf., introducebat Carneades, non quo probaret, sed ut opponeret Stoicis, summum bonum esse frui rebus iis, quas primas natura conciliavisset, um den St. einzuwenden, den St. zum Trotz, Cic. Acad. 2, 131. – c) vergleichend entgegen-, gegenüberstellen, multis secundis proeliis unum adversum, Caes.: plures Graeciae, Phaedr. – d) als Gegensatz entgegen-, gegenüberstellen, im Passiv entgegen-, gegenüberstehen, nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur, steht als Gegensatz gegenüber, Cic.: quid ergo opponitur clementiae? crudelitas, Sen.: voluptatem et dolorem duo mala dicunt esse opposita inter se, Gell. – Archaist. Pers. opposivit, Plaut. Curc. 356: Partiz. Perf. synk. oppostus, Lucr. 4, 148.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > oppono

  • 18 Charmadas

    Charmădas, ae, m., = Charmadas.
    I.
    An Academic philosopher, pupil of Carneades, Cic. Ac. 2, 6, 16; id. de Or. 1, 11, 45; id. Tusc. 1, 24, 59; Quint. 11, 2, 26.—
    II.
    A Greek painter, Plin. 35, 8, 34, § 56.

    Lewis & Short latin dictionary > Charmadas

  • 19 Clitomachus

    Clītŏmăchus, i, m., = Kleitsmachos, an Academic philosopher of Carthage, a disciple and follower of Carneades, Cic. Ac. 2, 4, 11 sq.; id. Tusc. 3, 22, 54; 5, 37, 107; id. de Or. 1, 11, 45; id. Or. 16, 51.

    Lewis & Short latin dictionary > Clitomachus

  • 20 Critolaus

    Crĭtŏlāus, i, m.
    I.
    A peripatetic philosopher, who was sent with Carneades and the Stoic Diogenes as an ambassador to Rome, Cic. de Or. 1, 11, 45; 2, 37, 155; id. Tusc. 5, 17, 51; id. Fin. 5, 5, 14; Gell. 6 (7), 14, 9; 17, 21, 48; Tert. Anim. 5.—
    II.
    A leader of the Achaians, in a war with the Romans, Cic. N. D. 3, 38, 91; Flor. 2, 16, 2.—
    III.
    A Sicilian at Henna, Cic. Verr. 2, 4, 26, § 59.

    Lewis & Short latin dictionary > Critolaus

См. также в других словарях:

  • Carnéades — Saltar a navegación, búsqueda Carnéades Carnéades, copia romana de la estatua sentada exhibida en el Ágora de Atenas, ca. 150 a. C., Gliptoteca de Múnich …   Wikipedia Español

  • Carneades — Infobox Philosopher region = Western Philosophy era = Ancient philosophy color = #B0C4DE image caption = Carneades, Roman copy after the sit statue exhibited on the agora of Athens, ca. 150 BC, Glyptothek name = Carneades birth = ca. 214 BC,… …   Wikipedia

  • Carneades — /kahr nee euh deez /, n. 214? 129? B.C., Greek philosopher. * * * ▪ Greek philosopher born 214?, BC died 129?       Greek philosopher who headed the New Academy at Athens when antidogmatic Skepticism reached its greatest strength.       A native… …   Universalium

  • Carneades — (c. 214–129 BC) The most prominent member of the later Academy after Arcesilaus . Carneades was a distinguished sceptic, famous (especially through the report by Cicero ) for impressive speeches at Rome on two successive days in either 155 or 156 …   Philosophy dictionary

  • CARNEADES — I. CARNEADES Cyrenaeus, novae seu tertiae Academiae princeps, Chrysippi maxime studiosus, de quo Gellius, itemque Plin. l. 25. c. 5. ait, scripturum adversus Zenonis Stoici libros superiora capitis helleborô candidô pur gâsse, ne quid ex… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Carnéades de Cirene — Carnéades (en griego Καρνεάδης ο Κυρηναίος) (n. ca. 214 adC m. ca. 129 adC) filósofo y orador griego. Nació en la colonia griega de Cirene, convirtiéndose más tarde en ciudadano ateniense. Fue director de la Academia desde ca. 160 adC hasta ca.… …   Enciclopedia Universal

  • Carneades — See Sceptics ( …   History of philosophy

  • Carnéades — (Karneádēs) ► (214 129 a C) Filósofo griego de Cirene. Dirigió sus teorías contra los epicúreos y los estoicos …   Enciclopedia Universal

  • CARNEADES —    a Greek philosopher, born at Cyrene; his whole philosophy a polemic against the dogmatism of the Stoics, on the alleged ground of the absence of any criterion of certainty in matters of either science or morality; conceded that truth and… …   The Nuttall Encyclopaedia

  • Carneades — /kahr nee euh deez /, n. 214? 129? B.C., Greek philosopher …   Useful english dictionary

  • Plank of Carneades — In ethics, the plank of Carneades is a thought experiment first proposed by Carneades of Cyrene; it explores the concept of self defense in relation to murder.In the thought experiment, there are two shipwrecked sailors, A and B. They both see a… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»