Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Cūmānus

  • 1 Cumanus

    Cūmānus, a, um, v. Cumae, II.

    Lewis & Short latin dictionary > Cumanus

  • 2 Cumanus

    I Cūmānus, ī m. [ Cumae ] II Cūmānus, a, um v. l. = Cumaeus

    Латинско-русский словарь > Cumanus

  • 3 crater

    I crātēr, ēris m. (acc. ēra, acc. pl. ēras) (греч.)
    1) кратер, большой сосуд, ваза для смешивания воды с вином Enn V, C etc.; ковш Naev; сосуд для масла V, M
    2) бассейн для воды, водоём PJ
    3) вулканический кратер Lcr , PM; вулканическая расселина, пропасть O, PM
    II Crātēr, ēris m. III Crātēr, ēris m.
    Чаша (созвездие) O, C, Vtr

    Латинско-русский словарь > crater

  • 4 Cumaeus

    Cūmaeus и Cūmānus, a, um [ Cumae ]
    кумский (Sibylla V, O)
    Cumana vates Lcn — Кумская сивилла. — см. тж. Cymaeus I

    Латинско-русский словарь > Cumaeus

  • 5 aqua

    aqua, ae, f. (vgl. got. ahwa, ahd. aha), das Wasser, I) eig.: A) Wasser in der allgemeinsten Bedeutung des Wortes (Naturelement, Regenwasser, Fluß-, Meerwasser usw.), aër, aqua, terra, vapores, quo pacto fiant, Lucr.: dulcis, dulcior, Cato u. Plin.: pluvia, Cic., od. pluvialis, Ov., od. caelestis, Hor. u. Sen., Regenwasser: fluvialis, Col.: marina, Cic.: viva, fließendes Wasser, Varr. LL.: putealis, Brunnenwasser, Suet. fr.: cisternina, Sen.: salsa, Col. u. Aur. Vict.: aqua profluens (fließendes), Cic. u. Liv.: aqua fervida, Liv.: aqua ferme genus tenus alta, Liv.: aquam foras! vinum intro! Petr.: ferre aquam pedibus, dare aquam manibus, Plaut.: os aquā implere, W. in den M. nehmen, Sen.: aquam in os suum non coniciet, Petr.: visne aquam tibi petam? Plaut.: aquam velim, Plaut.: aquam petere sacris, Liv.: aquam ad restinguendum ferre, Liv. – Plur. (s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 605), vapor aquarum, Cic.: magnitudo aquarum, Liv.: aquae dulces, marinae, Cic.: aquae longae, Wasserstrahlen, Ov.: aquae caelestes, Regenwasser, Liv.: aquae magnae bis eo anno fuerunt, Liv.: aquae ingentes, Liv.: tanta tempestas cooritur, ut numquam illis locis maiores aquas fuisse constaret, Caes.: hae permanserunt aquae (Hochwasser) dies complures, Caes. – Besondere, meist sprichw. Redensarten: a) aspergere alci aquam, Mut einflößen, neu beleben, eig. mit frischem Wasser besprengen (einen Ohnmächtigen), Plaut. truc. 366. – b) aquam praebere (zum Mischen des Weins bei Tische), zu Tische laden, bewirten, Hor. sat. 1, 4, 88. – c) aqua et ignis, für die wichtigsten Lebensbedürfnisse, non aquā, non igni, ut aiunt, locis pluribus utimur, quam amicitiā, Cic. de amic. 22: u. so erhält die Braut am Vermählungstage aqua et ignis als Symbol ihrer Vereinigung, Paul. ex Fest. 2, 15 (anders erklärt bei Varr. LL. 5, 61). – Dah. die Redensarten: α) aquā et igni interdicere alci, Cic., Caes. u.a., od. aquā et igni alqm arcere, Tac., die Gemeinschaft mit jmd. aufheben, ihn aus der bürgerlichen Gesellschaft stoßen, ihn verbannen; vgl. Ruperti Tac. ann. 3, 86, 2. – β) aquam terramque petere ab alqo od. poscere, γην καὶ ὕδωρ αἰτειν (eine persische Sitte), vom Feinde Unterwerfung fordern, Liv. 35, 17, 7. Curt. 3, 10 (25), 8. – d) sed aqua haeret, ut aiunt, da hapert es (= die Sache findet Schwierigkeiten, gerät ins Stocken), Cic. de off. 3, 117: in hac causa mihi aqua haeret, Cic. ad Q. fr. 2, 8 (6), 2. – e) in aqua scribere, etwas im Wasser, wo es sofort vergeht, ausschreiben, unser »hinter die Feueresse schreiben«, Catull. 70, 3. – f) aquas in mare fundere, Wasser ins Meer tragen, Ov. trist. 5, 6, 44. – B) Wasser im engern Sinne: 1) für Gewässer, a) = Meer, ad aquam, an der Meeresküste, Cic.: labores, quos ego sum terrā, quos ego passus aquā, Ov.: übtr., naviget hinc aliā iam mihi linter aquā, ein neues Buch mag nun in See stechen, Ov. – b) = See (lacus), Albanae aquae deductio, Cic. – c) = Fluß, in aquam caeci ruebant, Liv.: secundā aquā, stromabwärts, Liv. – 2) für Regen, aquae augur cornix, Hor.: aquarum agmen, Regenguß, Verg. – 3) Plur. aquae, a) Quellen, aquarum abundantia, Eutr.: aquae dulces, Verg. – b) Heilquelle, Gesundbrunnen, warme Bäder, aquae calidae, Liv.: aquae medicatae, Plin.: aquarum salubrium usus, Tac.: ad aquas venire, Cic. – Dah. als nom. propr. (vgl. unser: Altwasser, Salzbrunn usw.), Aquae Albulae, Calidae, Cumanae, Mattiacae, Septem, Sextiae, Statiellae u.a., s. calidus, Cumanus ( unter Cumae), Mattiacus usw. – 4) für Wasserleitung, aqua Claudia, Crabra u. dgl., s. Claudius etc.: aqua promissa, Vell.: aquam perducere (v. Appius), Liv. epit.: aquam in urbem ducere, Liv.: aquam ducere non longe a villa, Cic. – 5) das Wasser in der Wasseruhr. Von dem Gebrauch dieser Uhr bei den Vorträgen (vgl. clepsydra) entstanden die bildl. u. sprichw. Ausdrücke: α) aquam dare, Redezeit gestatten, Plin. ep. 6, 2, 7. – β) aquam perdere, die Zeit unnütz hinbringen. Quint. 11, 3, 52. – 6) aqua intercus, s. inter-cus. – 7) das Wasser in den Augen, d.i. die Tränen, illius ex oculis multa cadebat aqua, Prop. 3, 6, 10. – II) übtr., Aqua, das Wasser, ein Gestirn, griech. Ὕδωρ, Cic. Arat. 179. – / Archaist. Genet. aquai, Plaut. Poen. 432. Lucr. 1, 283 u. ö. Cic. poët. de div. 1, 15 u. 2, 63. Verg. Aen. 7, 464. Prud. apoth. 702. – Gegen die Diärese aqüa s. Ritschl opusc. 2, 604 ff.

    lateinisch-deutsches > aqua

  • 6 calix

    calix, icis, m. (κύλιξ), eine tiefere Schale, u. zwar: I) als Trinkgeschirr = Becher, Pokal, Kelch (auch mit Weininhalt), calix Cumanus, Varr. fr., Tiburtinus, Sen.: fictilis inauratus, Petr.: crystallinus, Sen.: aureus, Schol. Iuven. u. Vulg.: perlucidus, Fronto: calices amariores, Catull.: calix venenatus, Sen.: calix mulsi, Varr. fr. u. Cic.: calix aquae, Vulg.: tetigit calicem clanculum, Plaut.: calix si cecidit frangitur, Sen. rhet.: calices poscere, Hor.: calices siccare, Hor. u. Iuven.: alci calicem propinare, Mart.: calicem in faciem alcis immittere, Petr. – 2) übtr., der Becher in den Wasserleitungen, ein ehernes Gemäß, das in das Gerinne eingesteckt wird, an dem dann die Röhren angebracht werden (Frontin. de aquis 36), c. signatus (gestempelter), Frontin. de aquis: circa collocandos observari debet, ut ad lineam ordinentur, ne alterius inferior calix, alterius superior ponatur, ibid. – II) als Küchengeschirr = Schüssel, Topf, Cato u. Varr. LL.: stant calices: minor inde fabas, olus alter habebat, Ov.

    lateinisch-deutsches > calix

  • 7 Cumae

    Cūmae, ārum, f. (Κύμη, dah. auch lat. Cȳmē, ēs, f., Sil. 13, 494. Stat. silv. 4, 3, 65), uralte griech. Kolonie an der Küste von Kampanien, in der Nähe von Bajä, gegründet von Kyme in Äolis in Verbindung mit Chalcis und Eretria auf Euböa, blühend durch Handel u. Manufaktur (Linnen, Töpferwaren von roter Erde), Vell. 1, 4, 1 (vgl. Liv. 8, 22, 6). Verg. Aen. 6, 2. Hor. ep. 1, 16, 11. Cael. in Cic. ep. 8, 1, 2: zu Juvenals Zeit ein menschenleerer Ort, dah. vacuae Cumae, Iuven. 3, 2. – Dav.: A) Cūmaeus (C Æmaeus), a, um (Κυμαιος), kumäisch, urbs, Kumä, Verg.: antrum, Sil.: Sibylla, Verg. u. Ov.: u. dies. vates, Prop. u. Val. Flacc., anus, Ov.: virgo, Ov.: dux (sc. Aeneae), Ov.: carmen, der Sibylle, Verg.: Cumaeos in annos vivant, sehr lange (wie die Sibylle), Ov. – B) Cūmānus, a, um, kumanisch, Cic. u.a.: calices (s. oben), Varro fr.; vgl. fictaque Cumanā lubrica terra rotā, kumanische irdene Gefäße, Tibull.: u. so Cumano orbe patinae tortae, Stat.: Cumano pulvere rubicunda testa, Mart.: Apollo, der in Kumä verehrte, Flor.: Sibylla, Varro fr.: vates, die Sibylle, Lucan.: Aquae Cumanae, das späterhin unter dem Namen Baiae (s. d.) so berühmte Bad, Liv. 41, 16, 3. – subst., a) Cūmānī, ōrum, m., die Einw. von Kumä, die Kumaner, Liv. u. Vell. – b) Cūmāna, ae, f., ein kumanisches (irdenes) Gefäß, Apic. 5, 203 u. 205. – c) Cūmānum, ī, n., α) das kumanische Gebiet, das Kumanische, in Cumano, Plin. – β) ein dem Cicero gehöriges Landgut in der Nähe von Kumä, Cic.

    lateinisch-deutsches > Cumae

  • 8 delinquo

    dē-linquo, līquī, lictum, ere, I) v. tr. zurücklassen, quem unā cum equis duobus ibidem sibi subsidiarium deliquerat, Iul. Val. 2, 27. p. 95, 27 K. – II) v. intr. ausgehen, fehlen, 1) eig.: delinquere frumentum, Sardiniam hostes tenere, Coel. Antip. fr. inc. 58 ( bei Serv. Verg. Aen. 4, 390): nam delinquat aut superet aliquid tibi, Tubero fr. 13 ( bei Serv. a. a. O.): cum subito segetes hominibus delinquerent, Schol. Caes. Germ. Arat. 336. p. 414 E.: lunae vel nascentis incrementa vel senescentis dispendia vel delinquentis obstacula, Apul. flor. 18. p. 31, 6 Kr. – 2) übtr.: a) moralisch, in seiner Pflicht fehlen, es (etwas) versehen, sich vergehen, absol. od. m. Ang. worin? durch in u. Abl.; m. Ang. gegen wen? durch in od. adversus m. Akk., auch (in bezug auf etw.) m. allg. Acc. (quid u. dgl.), absol., tu delinquis, ego arguor, Enn. scen. 225: alii simul delinquunt, censores sumus, Phaedr.: si pater aut avus deliquisset, Cic.: deliquere homines adulescentuli per ambitionem, Sall.: si cunctatione deliqui, virtute corrigam, Tac.: prout bellis externis meruerant aut domi seditione deliquerant, Tac.: quod (weil) populi priscorum Latinorum adversus populum Romanum deliquerunt, Liv. 1, 32, 13: Ggstz., melius habent mercede delinquere, quam gratis recte facere, Sall. fr.: hac quoque in re eum deliquisse, Cic.: (miles) in bello propter hostium metum deliquerat, Cic.: philosophus in vitae ratione peccans hoc turpior est, quod in officio, cuius magister esse vult, labitur artemque vitae professus delinquit in vita, Cic. – m. allg. Acc., non edepol deliqui quicquam, Plaut.: quodcumque deliquisset, ignosciturum affirmabat, Calp. Pis. fr.: si ille quid deliquerit, Plaut.: si quid deliquero, Cic.: nescio quid in vos imprudens deliqui, Curt.: paulum deliquit amicus, Hor.: si quid iracundiā deliquēre, Sall.: quae libidine deliquerant, Tac.: ut nihil a me adhuc delictum putem, Cic. – mit andern Objekten, quia maiora in defectione deliquerant, Liv. 26, 12, 6: damnatusque flagitiorum, quae duo deliquerant, Cumanus, et quies provinciae reddita, Tac. ann. 12, 54. – Partiz. subst. delinquentes, die Delinquenten, Verbrecher, Paul. ex Fest. 115, 16. – übtr. auf Lebl., quod venti et fluctus deliquerint (an den Schiffen), Tac. ann. 14, 3. – b) gramm. t. t., fehlen, in alqa re, Quint. 1, 5, 49. Gell. 5, 4, 2.

    lateinisch-deutsches > delinquo

  • 9 Lucrinus

    Lucrīnus, ī, m. (mit u. ohne lacus), der Lukriner See an der Küste Kampaniens, eig. der innerste, nordwestlichste Teil des zwischen dem Vorgebirge Misenum u. Puteoli sich tief ins Innere Kampaniens hineinziehenden sinus Cumanus od. Puteolanus, durch einen 1,6 km langen Damm, der sich von Bajä aus nordöstlich bis zur gegenüberliegenden Küste zog, vom übrigen Meere getrennt, so daß er, sein vortreffliche Austern enthaltendes Seewasser abgerechnet, ganz den Charakter eines Landsees angenommen hatte (jetzt ist der Damm verschwunden und der See bildet mit dem Golf von Pozzuoli ein Ganzes); von den Badegästen des nahegelegenen Bajä oft befahren, dh. auch Baianus lacus genannt, Cic. ad Att. 14, 16, 1. Hor. carm. 2, 15, 3. Verg. georg. 2, 161. Suet. Aug. 16, 1. Tac. ann. 14, 5. Mart. 1, 62, 3: wegen seiner Stille auch Lucrinum stagnum, Mart. 3, 20, 20, u. mollis Lucrinus, Mart. 6, 43, 5: berühmt durch vortreffliche Austern, s. Plin. 9, 168 sqq. – Dav.: a) Lucrīnus, a, um, lukrinisch, ostrea, Plin., conchylia, Hor., u. subst., Lucrīna, ōrum, n., Mart.: aber Lucrina tacita, die Gegend um den Lukriner See, Symm. epist. 1, 8. – b) Lucrīnēnsis, e, lukrinensisch, res (= Austern), Cic. ad Att. 4, 10, 1.

    lateinisch-deutsches > Lucrinus

  • 10 sudo

    sūdo, āvi, ātum, āre (vgl. altind. svēdatē, schwitzt, svēda-h, Schweiß, griech. ἱδρώς = σϝιδρως, ahd. sweiz), I) intr. schwitzen, 1) eig.: puer sudavit et alsit, Hor.: cum Cumis Apollo (die Apollobildsäule) sudavit, Cic. (u. so deorum sudasse simulacra, Cic.): si sudare corpus coepit, Cels.: cum sudare inceperunt boves, Varro: sudare desiit bos, Colum.: sudare in balneo, Cels.: multum sudare maximeque frigido sudore, Cels.: in montem sudantes conscendimus, Petron. – 2) übtr.: a) von etw. schwitzen = von etw. dunsten, triefen, scuta duo sanguine sudasse, Liv.: sudarit sanguine litus, Verg.: cavae tepido sudant umore lacunae, Verg.: cum umore continuo Cumanus Apollo sudaret, Flor. – b) hervorschwitzen, herausschwitzen, per agros iam sponte sudent irriguae spirantia balsama venae, Claud.: balsama odorato sudantia ligno, Verg.: dulcis odoratis umor sudavit ab uvis, Sil. – 3) schwitzen = es sich sauer werden lassen, sich abmühen, sich abarbeiten, sudabis satis, si etc., Ter.: vides, sudare me iam dudum laborantem, quo modo ea tuear, quae etc., Cic.: sudandum est his pro communibus commodis, Cic.: ipsi sudabant (es soll ihnen die Hölle heiß werden), si di volunt, Cic.: se sine causa sudare, im Doppelsinn (eig. u. bildl.), Cic. de or. 2, 223: poet., mit folg. Infin., claustra remoliri, Stat. silv. 10, 526. – impers., ad supervacua sudatur, Sen. ep. 4, 11. – II) tr.: A) schwitzen, schwitzend von sich geben, ausschwitzen, 1) eig. (s. Bünem. Lact. 7, 24, 7. Muncker Fulg. myth. 3, 8. p. 123), durae quercus sudabunt mella, Verg.: arbores balsamum sudant, Iustin.: ut viles virgulae balsama pretiosa sudarent, Hieron.: ut iam nobis latissimi colles balsama sudent, Solin.: et (Iesus) sudavit sanguinem, Augustin.: in Sicilia scuta duo sanguinem sudasse, Val. Max.: ubi tura balsamaque sudantur, Tac. – 2) bildl., gleichs. im Schweiße seines Angesichts-, mühevoll bereiten, -verfertigen, -verrichten, proelium, Prud. – Öfter im Partiz., multo labore Cyclopum sudatus thorax, Sil.: zona manibus sudata Serenae, Claud.: sudatus labor, Stat. – B) beschwitzen, durch Schweiß benetzen, vestis sudata, Quint. 11, 3, 23. – C) schwitzend verbringen, durchschwitzen, aestates inter bella sudatae, Pacat. pan. 8, 3.

    lateinisch-deutsches > sudo

  • 11 aqua

    aqua, ae, f. (vgl. got. ahwa, ahd. aha), das Wasser, I) eig.: A) Wasser in der allgemeinsten Bedeutung des Wortes (Naturelement, Regenwasser, Fluß-, Meerwasser usw.), aër, aqua, terra, vapores, quo pacto fiant, Lucr.: dulcis, dulcior, Cato u. Plin.: pluvia, Cic., od. pluvialis, Ov., od. caelestis, Hor. u. Sen., Regenwasser: fluvialis, Col.: marina, Cic.: viva, fließendes Wasser, Varr. LL.: putealis, Brunnenwasser, Suet. fr.: cisternina, Sen.: salsa, Col. u. Aur. Vict.: aqua profluens (fließendes), Cic. u. Liv.: aqua fervida, Liv.: aqua ferme genus tenus alta, Liv.: aquam foras! vinum intro! Petr.: ferre aquam pedibus, dare aquam manibus, Plaut.: os aquā implere, W. in den M. nehmen, Sen.: aquam in os suum non coniciet, Petr.: visne aquam tibi petam? Plaut.: aquam velim, Plaut.: aquam petere sacris, Liv.: aquam ad restinguendum ferre, Liv. – Plur. (s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 605), vapor aquarum, Cic.: magnitudo aquarum, Liv.: aquae dulces, marinae, Cic.: aquae longae, Wasserstrahlen, Ov.: aquae caelestes, Regenwasser, Liv.: aquae magnae bis eo anno fuerunt, Liv.: aquae ingentes, Liv.: tanta tempestas cooritur, ut numquam illis locis maiores aquas fuisse constaret, Caes.: hae permanserunt aquae (Hochwasser) dies complures, Caes. – Besondere, meist sprichw. Redensarten: a) aspergere alci aquam, Mut
    ————
    einflößen, neu beleben, eig. mit frischem Wasser besprengen (einen Ohnmächtigen), Plaut. truc. 366. – b) aquam praebere (zum Mischen des Weins bei Tische), zu Tische laden, bewirten, Hor. sat. 1, 4, 88. – c) aqua et ignis, für die wichtigsten Lebensbedürfnisse, non aquā, non igni, ut aiunt, locis pluribus utimur, quam amicitiā, Cic. de amic. 22: u. so erhält die Braut am Vermählungstage aqua et ignis als Symbol ihrer Vereinigung, Paul. ex Fest. 2, 15 (anders erklärt bei Varr. LL. 5, 61). – Dah. die Redensarten: α) aquā et igni interdicere alci, Cic., Caes. u.a., od. aquā et igni alqm arcere, Tac., die Gemeinschaft mit jmd. aufheben, ihn aus der bürgerlichen Gesellschaft stoßen, ihn verbannen; vgl. Ruperti Tac. ann. 3, 86, 2. – β) aquam terramque petere ab alqo od. poscere, γην καὶ δωρ αἰτειν (eine persische Sitte), vom Feinde Unterwerfung fordern, Liv. 35, 17, 7. Curt. 3, 10 (25), 8. – d) sed aqua haeret, ut aiunt, da hapert es (= die Sache findet Schwierigkeiten, gerät ins Stocken), Cic. de off. 3, 117: in hac causa mihi aqua haeret, Cic. ad Q. fr. 2, 8 (6), 2. – e) in aqua scribere, etwas im Wasser, wo es sofort vergeht, ausschreiben, unser »hinter die Feueresse schreiben«, Catull. 70, 3. – f) aquas in mare fundere, Wasser ins Meer tragen, Ov. trist. 5, 6, 44. – B) Wasser im engern Sinne: 1) für Gewässer, a) = Meer, ad aquam, an der Meeresküste, Cic.: labores,
    ————
    quos ego sum terrā, quos ego passus aquā, Ov.: übtr., naviget hinc aliā iam mihi linter aquā, ein neues Buch mag nun in See stechen, Ov. – b) = See (lacus), Albanae aquae deductio, Cic. – c) = Fluß, in aquam caeci ruebant, Liv.: secundā aquā, stromabwärts, Liv. – 2) für Regen, aquae augur cornix, Hor.: aquarum agmen, Regenguß, Verg. – 3) Plur. aquae, a) Quellen, aquarum abundantia, Eutr.: aquae dulces, Verg. – b) Heilquelle, Gesundbrunnen, warme Bäder, aquae calidae, Liv.: aquae medicatae, Plin.: aquarum salubrium usus, Tac.: ad aquas venire, Cic. – Dah. als nom. propr. (vgl. unser: Altwasser, Salzbrunn usw.), Aquae Albulae, Calidae, Cumanae, Mattiacae, Septem, Sextiae, Statiellae u.a., s. calidus, Cumanus ( unter Cumae), Mattiacus usw. – 4) für Wasserleitung, aqua Claudia, Crabra u. dgl., s. Claudius etc.: aqua promissa, Vell.: aquam perducere (v. Appius), Liv. epit.: aquam in urbem ducere, Liv.: aquam ducere non longe a villa, Cic. – 5) das Wasser in der Wasseruhr. Von dem Gebrauch dieser Uhr bei den Vorträgen (vgl. clepsydra) entstanden die bildl. u. sprichw. Ausdrücke: α) aquam dare, Redezeit gestatten, Plin. ep. 6, 2, 7. – β) aquam perdere, die Zeit unnütz hinbringen. Quint. 11, 3, 52. – 6) aqua intercus, s. intercus. – 7) das Wasser in den Augen, d.i. die Tränen, illius ex oculis multa cadebat aqua, Prop. 3, 6, 10. – II) übtr., Aqua, das Wasser,
    ————
    ein Gestirn, griech. Ὕδωρ, Cic. Arat. 179. – Archaist. Genet. aquai, Plaut. Poen. 432. Lucr. 1, 283 u. ö. Cic. poët. de div. 1, 15 u. 2, 63. Verg. Aen. 7, 464. Prud. apoth. 702. – Gegen die Diärese aqüa s. Ritschl opusc. 2, 604 ff.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aqua

  • 12 calix

    calix, icis, m. (κύλιξ), eine tiefere Schale, u. zwar: I) als Trinkgeschirr = Becher, Pokal, Kelch (auch mit Weininhalt), calix Cumanus, Varr. fr., Tiburtinus, Sen.: fictilis inauratus, Petr.: crystallinus, Sen.: aureus, Schol. Iuven. u. Vulg.: perlucidus, Fronto: calices amariores, Catull.: calix venenatus, Sen.: calix mulsi, Varr. fr. u. Cic.: calix aquae, Vulg.: tetigit calicem clanculum, Plaut.: calix si cecidit frangitur, Sen. rhet.: calices poscere, Hor.: calices siccare, Hor. u. Iuven.: alci calicem propinare, Mart.: calicem in faciem alcis immittere, Petr. – 2) übtr., der Becher in den Wasserleitungen, ein ehernes Gemäß, das in das Gerinne eingesteckt wird, an dem dann die Röhren angebracht werden (Frontin. de aquis 36), c. signatus (gestempelter), Frontin. de aquis: circa collocandos observari debet, ut ad lineam ordinentur, ne alterius inferior calix, alterius superior ponatur, ibid. – II) als Küchengeschirr = Schüssel, Topf, Cato u. Varr. LL.: stant calices: minor inde fabas, olus alter habebat, Ov.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > calix

  • 13 Cumae

    Cūmae, ārum, f. (Κύμη, dah. auch lat. Cȳmē, ēs, f., Sil. 13, 494. Stat. silv. 4, 3, 65), uralte griech. Kolonie an der Küste von Kampanien, in der Nähe von Bajä, gegründet von Kyme in Äolis in Verbindung mit Chalcis und Eretria auf Euböa, blühend durch Handel u. Manufaktur (Linnen, Töpferwaren von roter Erde), Vell. 1, 4, 1 (vgl. Liv. 8, 22, 6). Verg. Aen. 6, 2. Hor. ep. 1, 16, 11. Cael. in Cic. ep. 8, 1, 2: zu Juvenals Zeit ein menschenleerer Ort, dah. vacuae Cumae, Iuven. 3, 2. – Dav.: A) Cūmaeus (Cv̄maeus), a, um (Κυμαιος), kumäisch, urbs, Kumä, Verg.: antrum, Sil.: Sibylla, Verg. u. Ov.: u. dies. vates, Prop. u. Val. Flacc., anus, Ov.: virgo, Ov.: dux (sc. Aeneae), Ov.: carmen, der Sibylle, Verg.: Cumaeos in annos vivant, sehr lange (wie die Sibylle), Ov. – B) Cūmānus, a, um, kumanisch, Cic. u.a.: calices (s. oben), Varro fr.; vgl. fictaque Cumanā lubrica terra rotā, kumanische irdene Gefäße, Tibull.: u. so Cumano orbe patinae tortae, Stat.: Cumano pulvere rubicunda testa, Mart.: Apollo, der in Kumä verehrte, Flor.: Sibylla, Varro fr.: vates, die Sibylle, Lucan.: Aquae Cumanae, das späterhin unter dem Namen Baiae (s. d.) so berühmte Bad, Liv. 41, 16, 3. – subst., a) Cūmānī, ōrum, m., die Einw. von Kumä, die Kumaner, Liv. u. Vell. – b) Cūmāna, ae, f., ein kumanisches (irdenes) Gefäß, Apic. 5, 203 u.
    ————
    205. – c) Cūmānum, ī, n., α) das kumanische Gebiet, das Kumanische, in Cumano, Plin. – β) ein dem Cicero gehöriges Landgut in der Nähe von Kumä, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Cumae

  • 14 delinquo

    dē-linquo, līquī, lictum, ere, I) v. tr. zurücklassen, quem unā cum equis duobus ibidem sibi subsidiarium deliquerat, Iul. Val. 2, 27. p. 95, 27 K. – II) v. intr. ausgehen, fehlen, 1) eig.: delinquere frumentum, Sardiniam hostes tenere, Coel. Antip. fr. inc. 58 ( bei Serv. Verg. Aen. 4, 390): nam delinquat aut superet aliquid tibi, Tubero fr. 13 ( bei Serv. a. a. O.): cum subito segetes hominibus delinquerent, Schol. Caes. Germ. Arat. 336. p. 414 E.: lunae vel nascentis incrementa vel senescentis dispendia vel delinquentis obstacula, Apul. flor. 18. p. 31, 6 Kr. – 2) übtr.: a) moralisch, in seiner Pflicht fehlen, es (etwas) versehen, sich vergehen, absol. od. m. Ang. worin? durch in u. Abl.; m. Ang. gegen wen? durch in od. adversus m. Akk., auch (in bezug auf etw.) m. allg. Acc. (quid u. dgl.), absol., tu delinquis, ego arguor, Enn. scen. 225: alii simul delinquunt, censores sumus, Phaedr.: si pater aut avus deliquisset, Cic.: deliquere homines adulescentuli per ambitionem, Sall.: si cunctatione deliqui, virtute corrigam, Tac.: prout bellis externis meruerant aut domi seditione deliquerant, Tac.: quod (weil) populi priscorum Latinorum adversus populum Romanum deliquerunt, Liv. 1, 32, 13: Ggstz., melius habent mercede delinquere, quam gratis recte facere, Sall. fr.: hac quoque in re eum deliquisse, Cic.: (miles) in bello propter hostium metum deliquerat,
    ————
    Cic.: philosophus in vitae ratione peccans hoc turpior est, quod in officio, cuius magister esse vult, labitur artemque vitae professus delinquit in vita, Cic. – m. allg. Acc., non edepol deliqui quicquam, Plaut.: quodcumque deliquisset, ignosciturum affirmabat, Calp. Pis. fr.: si ille quid deliquerit, Plaut.: si quid deliquero, Cic.: nescio quid in vos imprudens deliqui, Curt.: paulum deliquit amicus, Hor.: si quid iracundiā deliquēre, Sall.: quae libidine deliquerant, Tac.: ut nihil a me adhuc delictum putem, Cic. – mit andern Objekten, quia maiora in defectione deliquerant, Liv. 26, 12, 6: damnatusque flagitiorum, quae duo deliquerant, Cumanus, et quies provinciae reddita, Tac. ann. 12, 54. – Partiz. subst. delinquentes, die Delinquenten, Verbrecher, Paul. ex Fest. 115, 16. – übtr. auf Lebl., quod venti et fluctus deliquerint (an den Schiffen), Tac. ann. 14, 3. – b) gramm. t. t., fehlen, in alqa re, Quint. 1, 5, 49. Gell. 5, 4, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > delinquo

  • 15 Lucrinus

    Lucrīnus, ī, m. (mit u. ohne lacus), der Lukriner See an der Küste Kampaniens, eig. der innerste, nordwestlichste Teil des zwischen dem Vorgebirge Misenum u. Puteoli sich tief ins Innere Kampaniens hineinziehenden sinus Cumanus od. Puteolanus, durch einen 1,6 km langen Damm, der sich von Bajä aus nordöstlich bis zur gegenüberliegenden Küste zog, vom übrigen Meere getrennt, so daß er, sein vortreffliche Austern enthaltendes Seewasser abgerechnet, ganz den Charakter eines Landsees angenommen hatte (jetzt ist der Damm verschwunden und der See bildet mit dem Golf von Pozzuoli ein Ganzes); von den Badegästen des nahegelegenen Bajä oft befahren, dh. auch Baianus lacus genannt, Cic. ad Att. 14, 16, 1. Hor. carm. 2, 15, 3. Verg. georg. 2, 161. Suet. Aug. 16, 1. Tac. ann. 14, 5. Mart. 1, 62, 3: wegen seiner Stille auch Lucrinum stagnum, Mart. 3, 20, 20, u. mollis Lucrinus, Mart. 6, 43, 5: berühmt durch vortreffliche Austern, s. Plin. 9, 168 sqq. – Dav.: a) Lucrīnus, a, um, lukrinisch, ostrea, Plin., conchylia, Hor., u. subst., Lucrīna, ōrum, n., Mart.: aber Lucrina tacita, die Gegend um den Lukriner See, Symm. epist. 1, 8. – b) Lucrīnēnsis, e, lukrinensisch, res (= Austern), Cic. ad Att. 4, 10, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Lucrinus

  • 16 sudo

    sūdo, āvi, ātum, āre (vgl. altind. svēdatē, schwitzt, svēda-h, Schweiß, griech. ἱδρώς = σιδρως, ahd. sweiz), I) intr. schwitzen, 1) eig.: puer sudavit et alsit, Hor.: cum Cumis Apollo (die Apollobildsäule) sudavit, Cic. (u. so deorum sudasse simulacra, Cic.): si sudare corpus coepit, Cels.: cum sudare inceperunt boves, Varro: sudare desiit bos, Colum.: sudare in balneo, Cels.: multum sudare maximeque frigido sudore, Cels.: in montem sudantes conscendimus, Petron. – 2) übtr.: a) von etw. schwitzen = von etw. dunsten, triefen, scuta duo sanguine sudasse, Liv.: sudarit sanguine litus, Verg.: cavae tepido sudant umore lacunae, Verg.: cum umore continuo Cumanus Apollo sudaret, Flor. – b) hervorschwitzen, herausschwitzen, per agros iam sponte sudent irriguae spirantia balsama venae, Claud.: balsama odorato sudantia ligno, Verg.: dulcis odoratis umor sudavit ab uvis, Sil. – 3) schwitzen = es sich sauer werden lassen, sich abmühen, sich abarbeiten, sudabis satis, si etc., Ter.: vides, sudare me iam dudum laborantem, quo modo ea tuear, quae etc., Cic.: sudandum est his pro communibus commodis, Cic.: ipsi sudabant (es soll ihnen die Hölle heiß werden), si di volunt, Cic.: se sine causa sudare, im Doppelsinn (eig. u. bildl.), Cic. de or. 2, 223: poet., mit folg. Infin., claustra remoliri, Stat. silv. 10, 526. – impers., ad supervacua sudatur,
    ————
    Sen. ep. 4, 11. – II) tr.: A) schwitzen, schwitzend von sich geben, ausschwitzen, 1) eig. (s. Bünem. Lact. 7, 24, 7. Muncker Fulg. myth. 3, 8. p. 123), durae quercus sudabunt mella, Verg.: arbores balsamum sudant, Iustin.: ut viles virgulae balsama pretiosa sudarent, Hieron.: ut iam nobis latissimi colles balsama sudent, Solin.: et (Iesus) sudavit sanguinem, Augustin.: in Sicilia scuta duo sanguinem sudasse, Val. Max.: ubi tura balsamaque sudantur, Tac. – 2) bildl., gleichs. im Schweiße seines Angesichts-, mühevoll bereiten, -verfertigen, -verrichten, proelium, Prud. – Öfter im Partiz., multo labore Cyclopum sudatus thorax, Sil.: zona manibus sudata Serenae, Claud.: sudatus labor, Stat. – B) beschwitzen, durch Schweiß benetzen, vestis sudata, Quint. 11, 3, 23. – C) schwitzend verbringen, durchschwitzen, aestates inter bella sudatae, Pacat. pan. 8, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sudo

  • 17 Cumae

    Cūmae, ārum ( Cymē, Stat. S. 4, 3, 65; gen. Cymes, Sil. 13, 494), f., = Kumê, an ancient colony of the Chalcidians, in Campania, on the sea-coast, renowned on account of its Sibyl, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 61; Lucr. 6, 748; Cic. Div. 1, 43, 98; id. Tusc. 3, 12, 27; Verg. A. 6, 2; Hor. Ep. 1, 15, 11; Ov. M. 14, 104; Vell. 1, 4, 1; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 2; Juv. 3, 2 et saep.— Hence,
    II.
    Cūmānus, a, um, adj., of Cumæ, Cumæan.
    1.
    Adj.:

    ager,

    Cic. Agr. 2, 25, 66:

    litora,

    Tac. A. 15, 46:

    linum,

    Plin. 19, 1, 2, §§

    10 and 11: caementum,

    id. 35, 13, 47, § 166: calices, made in Cumæ, Varr. ap. Non. p. 146, 11; cf.:

    fictaque Cumanā lubrica terra rotā,

    i. e. Cumæan vessels, Tib. 2, 3, 48:

    orbe patinae tortae,

    Stat. S. 4, 9, 43:

    pulvere rubicunda testa,

    Mart. 14, 114:

    Apollo,

    i. e. who was worshipped at Cumæ, Flor. 2, 8, 3; cf. Cic. Div. 1, 43, 98:

    vates,

    i. e. the Sibyl, Luc. 5, 183.—
    2.
    Subst.
    a.
    Cūmāni, ōrum, m., the inhabitants of Cumæ, Liv. 40, 42, 13.—
    b.
    Cūmānum, i, n.
    (α).
    The Cumæan region:

    in Cumano,

    Plin. 17, 25, 38, § 243.—
    (β).
    An estate of Cicero near Cumæ, Cic. Fam. 4, 2, 1; id. Att. 4, 10, 2; 14, 10, 3; id. Ac. 1, 1, 1.—
    * c.
    Cūmāna, ae, f., a vessel made of Cumæan clay, Apic. 4, 2; 6, 9.—
    B.
    Cūmaeus, a, um, adj., Cumæan ( poet.):

    urbs,

    Verg. A. 3, 441:

    antrum,

    Sil. 13, 498:

    Sibylla,

    Verg. A. 6, 98; Ov. M. 15, 712; cf.

    of the same: virgo,

    id. ib. 14, 135:

    dux (sc. Aeneae),

    id. ib. 14, 121:

    vates,

    Val. Fl. 1, 5:

    carmen,

    i. e. of the Sibyl, Verg. E. 4, 4: in annos Cumaeos vivant, i. e. very long (as the Sibyl was called longaeva sacerdos, Verg. A. 6, 321), Ov. P. 2, 8, 41; cf. Prop. 2, 2, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Cumae

  • 18 Cumaeus

    Cūmae, ārum ( Cymē, Stat. S. 4, 3, 65; gen. Cymes, Sil. 13, 494), f., = Kumê, an ancient colony of the Chalcidians, in Campania, on the sea-coast, renowned on account of its Sibyl, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 61; Lucr. 6, 748; Cic. Div. 1, 43, 98; id. Tusc. 3, 12, 27; Verg. A. 6, 2; Hor. Ep. 1, 15, 11; Ov. M. 14, 104; Vell. 1, 4, 1; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 2; Juv. 3, 2 et saep.— Hence,
    II.
    Cūmānus, a, um, adj., of Cumæ, Cumæan.
    1.
    Adj.:

    ager,

    Cic. Agr. 2, 25, 66:

    litora,

    Tac. A. 15, 46:

    linum,

    Plin. 19, 1, 2, §§

    10 and 11: caementum,

    id. 35, 13, 47, § 166: calices, made in Cumæ, Varr. ap. Non. p. 146, 11; cf.:

    fictaque Cumanā lubrica terra rotā,

    i. e. Cumæan vessels, Tib. 2, 3, 48:

    orbe patinae tortae,

    Stat. S. 4, 9, 43:

    pulvere rubicunda testa,

    Mart. 14, 114:

    Apollo,

    i. e. who was worshipped at Cumæ, Flor. 2, 8, 3; cf. Cic. Div. 1, 43, 98:

    vates,

    i. e. the Sibyl, Luc. 5, 183.—
    2.
    Subst.
    a.
    Cūmāni, ōrum, m., the inhabitants of Cumæ, Liv. 40, 42, 13.—
    b.
    Cūmānum, i, n.
    (α).
    The Cumæan region:

    in Cumano,

    Plin. 17, 25, 38, § 243.—
    (β).
    An estate of Cicero near Cumæ, Cic. Fam. 4, 2, 1; id. Att. 4, 10, 2; 14, 10, 3; id. Ac. 1, 1, 1.—
    * c.
    Cūmāna, ae, f., a vessel made of Cumæan clay, Apic. 4, 2; 6, 9.—
    B.
    Cūmaeus, a, um, adj., Cumæan ( poet.):

    urbs,

    Verg. A. 3, 441:

    antrum,

    Sil. 13, 498:

    Sibylla,

    Verg. A. 6, 98; Ov. M. 15, 712; cf.

    of the same: virgo,

    id. ib. 14, 135:

    dux (sc. Aeneae),

    id. ib. 14, 121:

    vates,

    Val. Fl. 1, 5:

    carmen,

    i. e. of the Sibyl, Verg. E. 4, 4: in annos Cumaeos vivant, i. e. very long (as the Sibyl was called longaeva sacerdos, Verg. A. 6, 321), Ov. P. 2, 8, 41; cf. Prop. 2, 2, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Cumaeus

  • 19 Cumana

    Cūmae, ārum ( Cymē, Stat. S. 4, 3, 65; gen. Cymes, Sil. 13, 494), f., = Kumê, an ancient colony of the Chalcidians, in Campania, on the sea-coast, renowned on account of its Sibyl, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 61; Lucr. 6, 748; Cic. Div. 1, 43, 98; id. Tusc. 3, 12, 27; Verg. A. 6, 2; Hor. Ep. 1, 15, 11; Ov. M. 14, 104; Vell. 1, 4, 1; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 2; Juv. 3, 2 et saep.— Hence,
    II.
    Cūmānus, a, um, adj., of Cumæ, Cumæan.
    1.
    Adj.:

    ager,

    Cic. Agr. 2, 25, 66:

    litora,

    Tac. A. 15, 46:

    linum,

    Plin. 19, 1, 2, §§

    10 and 11: caementum,

    id. 35, 13, 47, § 166: calices, made in Cumæ, Varr. ap. Non. p. 146, 11; cf.:

    fictaque Cumanā lubrica terra rotā,

    i. e. Cumæan vessels, Tib. 2, 3, 48:

    orbe patinae tortae,

    Stat. S. 4, 9, 43:

    pulvere rubicunda testa,

    Mart. 14, 114:

    Apollo,

    i. e. who was worshipped at Cumæ, Flor. 2, 8, 3; cf. Cic. Div. 1, 43, 98:

    vates,

    i. e. the Sibyl, Luc. 5, 183.—
    2.
    Subst.
    a.
    Cūmāni, ōrum, m., the inhabitants of Cumæ, Liv. 40, 42, 13.—
    b.
    Cūmānum, i, n.
    (α).
    The Cumæan region:

    in Cumano,

    Plin. 17, 25, 38, § 243.—
    (β).
    An estate of Cicero near Cumæ, Cic. Fam. 4, 2, 1; id. Att. 4, 10, 2; 14, 10, 3; id. Ac. 1, 1, 1.—
    * c.
    Cūmāna, ae, f., a vessel made of Cumæan clay, Apic. 4, 2; 6, 9.—
    B.
    Cūmaeus, a, um, adj., Cumæan ( poet.):

    urbs,

    Verg. A. 3, 441:

    antrum,

    Sil. 13, 498:

    Sibylla,

    Verg. A. 6, 98; Ov. M. 15, 712; cf.

    of the same: virgo,

    id. ib. 14, 135:

    dux (sc. Aeneae),

    id. ib. 14, 121:

    vates,

    Val. Fl. 1, 5:

    carmen,

    i. e. of the Sibyl, Verg. E. 4, 4: in annos Cumaeos vivant, i. e. very long (as the Sibyl was called longaeva sacerdos, Verg. A. 6, 321), Ov. P. 2, 8, 41; cf. Prop. 2, 2, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Cumana

  • 20 Cumani

    Cūmae, ārum ( Cymē, Stat. S. 4, 3, 65; gen. Cymes, Sil. 13, 494), f., = Kumê, an ancient colony of the Chalcidians, in Campania, on the sea-coast, renowned on account of its Sibyl, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 61; Lucr. 6, 748; Cic. Div. 1, 43, 98; id. Tusc. 3, 12, 27; Verg. A. 6, 2; Hor. Ep. 1, 15, 11; Ov. M. 14, 104; Vell. 1, 4, 1; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 2; Juv. 3, 2 et saep.— Hence,
    II.
    Cūmānus, a, um, adj., of Cumæ, Cumæan.
    1.
    Adj.:

    ager,

    Cic. Agr. 2, 25, 66:

    litora,

    Tac. A. 15, 46:

    linum,

    Plin. 19, 1, 2, §§

    10 and 11: caementum,

    id. 35, 13, 47, § 166: calices, made in Cumæ, Varr. ap. Non. p. 146, 11; cf.:

    fictaque Cumanā lubrica terra rotā,

    i. e. Cumæan vessels, Tib. 2, 3, 48:

    orbe patinae tortae,

    Stat. S. 4, 9, 43:

    pulvere rubicunda testa,

    Mart. 14, 114:

    Apollo,

    i. e. who was worshipped at Cumæ, Flor. 2, 8, 3; cf. Cic. Div. 1, 43, 98:

    vates,

    i. e. the Sibyl, Luc. 5, 183.—
    2.
    Subst.
    a.
    Cūmāni, ōrum, m., the inhabitants of Cumæ, Liv. 40, 42, 13.—
    b.
    Cūmānum, i, n.
    (α).
    The Cumæan region:

    in Cumano,

    Plin. 17, 25, 38, § 243.—
    (β).
    An estate of Cicero near Cumæ, Cic. Fam. 4, 2, 1; id. Att. 4, 10, 2; 14, 10, 3; id. Ac. 1, 1, 1.—
    * c.
    Cūmāna, ae, f., a vessel made of Cumæan clay, Apic. 4, 2; 6, 9.—
    B.
    Cūmaeus, a, um, adj., Cumæan ( poet.):

    urbs,

    Verg. A. 3, 441:

    antrum,

    Sil. 13, 498:

    Sibylla,

    Verg. A. 6, 98; Ov. M. 15, 712; cf.

    of the same: virgo,

    id. ib. 14, 135:

    dux (sc. Aeneae),

    id. ib. 14, 121:

    vates,

    Val. Fl. 1, 5:

    carmen,

    i. e. of the Sibyl, Verg. E. 4, 4: in annos Cumaeos vivant, i. e. very long (as the Sibyl was called longaeva sacerdos, Verg. A. 6, 321), Ov. P. 2, 8, 41; cf. Prop. 2, 2, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Cumani

См. также в других словарях:

  • CUMANUS — Iudaeae procurator, atmô Salutis 51. Vide et Ventidius …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CUMANUS VENTIDIUS° — CUMANUS VENTIDIUS°, Roman procurator of Judea from 48 to 52 C.E. He held office at a time of increasing unrest. The zealots , who were already active in the time of his predecessor tiberius julius alexander , extended their activities during his… …   Encyclopedia of Judaism

  • Cumānus sinus — (a. Geogr.), so v.w. Puteolanus sinus …   Pierer's Universal-Lexikon

  • CUMANUS Raphael — vide Raphael …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Ventidius Cumanus — 3rd Procurator of Iudaea In office 48 – c. 52 Appointed by Claudius Preceded by Tiberius Julius Alexander Succeeded by …   Wikipedia

  • Ventidius Cumanus — Die Provinz Judäa im 1 Jahrhundert n. Chr. Ventidius Cumanus war ein römischer Ritter, der von 48 bis 52 n. Chr. die Befehlsgewalt in Judäa innehatte. Umstritten ist, ob Cumanus als praefectus noch dem Statthalter von Syrien unterstellt war, oder …   Deutsch Wikipedia

  • RAPHAEL Cumanus — ICtus insignis scriptis celebris. Floruit Patavii, A. C. 1419 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • VENTIDIUS Cumanus — Galilaeae Procurator, quia seditionem provinciae aluerat, a Quadrato Syriae Praeside, damnatus est. Tacitus, l. 12. Annal. c. 54 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Gaius Ummidius Durmius Quadratus — (c. 12 BCE c. 60 CE) was the Roman governor of Syria from c. 50 until his death.BiographyEarly lifeGaius Ummidius Durmius Quadratus was born c. 12 BCE.cite journal |last=Syme |first=Ronald |authorlink=Ronald Syme |year=1968 |title=The Ummidii… …   Wikipedia

  • Judée (province romaine) — 32° 30′ N 34° 54′ E / 32.5, 34.9 …   Wikipédia en Français

  • SAMARITANS — This article is arranged according to the following outline: history samaritan origins samaritans in the time of nehemiah the samaritans in the second temple period samaritans in the graeco roman diaspora excavations on mt. gerizim late roman to… …   Encyclopedia of Judaism

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»