Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

Bassus

  • 1 Bassus

    Bassus, i, m., a family cognomen; e. g.
    I.
    A poet, a friend of Martial, Mart. 3, 76, 1 al.—
    II.
    Q. Caecilius Bassus, quœstor A. U. C. 695, Cic. Phil. 11, 13, 32; id. Att. 2, 9, 1; 14, 9, 3; id. Fam. 11, 1, 4; 12, 18, 1.—
    III.
    Lucilius Bassus, Cic. Att. 12, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Bassus

  • 2 bassus

    I
    bassa, bassum ADJ
    low, base
    II
    bassa, bassum ADJ
    base; (follis bassus = baseball)

    Latin-English dictionary > bassus

  • 3 Васс

    Универсальный русско-английский словарь > Васс

  • 4 Васс, Евсевий, Евтихий и Василид

    Универсальный русско-английский словарь > Васс, Евсевий, Евтихий и Василид

  • 5 membrum

        membrum ī, n    [3 MAN-], of the body, a limb, member: Membra metu debilia sunt, T.: simulacra, quorum membra, etc., Cs.: membra, id est partes corporis: fractus membra labore, H.: membra toro reponunt, bodies, V.— A part, portion, division: membra fracta ratio, O.: philosophiae, branches: congeriem in membra redegit, i. e. organized, O.—Of persons, a member, part: Ponticus, Bassus... dulcia convictūs membra fuere mei, O.— An apartment, chamber: cubicula et eiusmodi membra.—Of a sentence, a member, clause.
    * * *
    member, limb, organ; (esp.) male genital member; apartment, room; section

    Latin-English dictionary > membrum

  • 6 Betucius

    Betucĭus, ii, m., a Roman proper name, e. g. T. Betucius Bassus, an orator of Asculum, Cic. Brut. 46. 169.

    Lewis & Short latin dictionary > Betucius

  • 7 Caesius

    1.
    caesĭus, a, um, adj. [cf. caeruleus], bluish gray; very rare, and only of the eyes, cat-eyed: virgo caesia, Ter Heaut. 5, 5, 18; v. Don. in h. l. and Gell. 2, 26, 19:

    isto modo dicere licebit caesios oculos Minervae, caeruleos esse Neptuni,

    Cic. N. D. 1, 30, 83 (cf. in Gr. glaukôpis Athênê): caesia, Palladion, has she gray eyes? she is the impersonation of Pallas, * Lucr. 4, 1161:

    caesius, Ter Hec. 3, 4, 26 (glaucis oculis, quasi felis oculos habens et glaucos, Don.): hunc, judices, dico, rubrum, brevem, incurvum, canum, subcrispum, caesium,

    Auct. Her. 4, 49, 63:

    leo,

    Cat. 45, 7:

    sub septentrionibus nutriuntur gentes immanibus corporibus oculis caesiis,

    Vitr. 6, 1.— Sup. caesissimus, acc. to Varr. L. L. 8, § 76 Müll.— Comp. not in use.
    2.
    Caesĭus, i, m., a Roman cognomen.
    I.
    M. Caesius, Cic. Fam. 13, 11.—
    II.
    Another M. Caesius, Cic. Verr. 2, 1, 50, § 130.—
    III.
    P. Caesius, Cic. Balb. 22, 50.—
    IV.
    Sex. Caesius, Cic. Fl. 28, 68.—
    V.
    Caesius Bassus, the friend to whom Persius addressed his sixth satire; cf. Quint. 10, 1, 96.

    Lewis & Short latin dictionary > Caesius

  • 8 caesius

    1.
    caesĭus, a, um, adj. [cf. caeruleus], bluish gray; very rare, and only of the eyes, cat-eyed: virgo caesia, Ter Heaut. 5, 5, 18; v. Don. in h. l. and Gell. 2, 26, 19:

    isto modo dicere licebit caesios oculos Minervae, caeruleos esse Neptuni,

    Cic. N. D. 1, 30, 83 (cf. in Gr. glaukôpis Athênê): caesia, Palladion, has she gray eyes? she is the impersonation of Pallas, * Lucr. 4, 1161:

    caesius, Ter Hec. 3, 4, 26 (glaucis oculis, quasi felis oculos habens et glaucos, Don.): hunc, judices, dico, rubrum, brevem, incurvum, canum, subcrispum, caesium,

    Auct. Her. 4, 49, 63:

    leo,

    Cat. 45, 7:

    sub septentrionibus nutriuntur gentes immanibus corporibus oculis caesiis,

    Vitr. 6, 1.— Sup. caesissimus, acc. to Varr. L. L. 8, § 76 Müll.— Comp. not in use.
    2.
    Caesĭus, i, m., a Roman cognomen.
    I.
    M. Caesius, Cic. Fam. 13, 11.—
    II.
    Another M. Caesius, Cic. Verr. 2, 1, 50, § 130.—
    III.
    P. Caesius, Cic. Balb. 22, 50.—
    IV.
    Sex. Caesius, Cic. Fl. 28, 68.—
    V.
    Caesius Bassus, the friend to whom Persius addressed his sixth satire; cf. Quint. 10, 1, 96.

    Lewis & Short latin dictionary > caesius

  • 9 claresco

    clāresco, clārui, 2, v. inch. n. [clareo] ( poet. or in post-Aug. prose), to become or grow bright or clear.
    I.
    Prop.
    A.
    Of the sight, to begin to shine, become visible:

    tecta luminibus clarescunt,

    Tac. A. 15, 37:

    clarescit dies,

    Sen. Herc. Fur. 123; Val. Fl. 7, 3; cf. Claud. Nupt. Hon. et Mar. 185 al.—
    B.
    Of the hearing, to sound clear, to become audible:

    clarescunt sonitus armorum,

    Verg. A. 2, 301:

    tibiae,

    Quint. 1, 11, 7: vox, Gabius Bassus ap. Gell. 5, 7, 2.—
    II.
    Trop.
    A.
    To become clear, manifest, evident, obvious:

    alid ex alio clarescet,

    Lucr. 1, 1115; 5, 1456:

    verba ipso materiae nitore clarescunt,

    Quint. 3, 8, 61; 8, 5, 19; 6, 4, 9; Macr. Somn. Scip. 2, 12.—
    B.
    In character, to become illustrious, famous, renowned ( poet. and in post-Aug. prose):

    aliud clarescit et e contemptibus exit,

    Lucr. 5, 833 Lachm. N. cr.:

    quoquo facinore clarescere,

    Tac. A. 4, 52:

    magnis inimicitiis,

    id. H. 2, 53:

    quia facilius inter ancipitia clarescunt,

    id. G. 14; id. Or. 36; Claud. C. Mall. Theod. 3:

    ex gente Domitiā duae familiae claruerunt,

    Suet. Ner. 1; cf. id. Gram. 17; Just. 2, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > claresco

  • 10 cooperimentum

    cŏ-ŏpĕrĭmentum, i, n., a covering: personae, Bassus ap. Gell. 5, 7, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > cooperimentum

  • 11 injungo

    in-jungo, xi, ctum, 3, v. a., to join into something.
    I.
    Lit.
    A.
    To join or fasten into:

    tignos in asseres,

    Liv. 44, 5, 4: arborem scrobi, to set or plant into, Pall. Febr. 10, 1;

    so without scrobi,

    id. ib. 1, 6, 5.—
    B.
    To join with, to join, unite, attach to any thing:

    vineas et aggerem muro,

    Liv. 37, 26, 8:

    vineas moenibus,

    id. 5, 7, 2:

    area injuncta domui,

    Dig. 2, 57:

    pondus,

    to hang on, Col. 6, 2, 7: nutrienda sarmenta putator injungit, fastens on, i. e. does not cut off, Pall. 1, 6, 9.— Transf.:

    injungere marem feminae,

    Col. 6, 37, 2.—
    II.
    Trop.
    A.
    To inflict, occasion, bring upon (syn. impono):

    civitatibus aeternam servitutem,

    Caes. B. G. 7, 77:

    alicui novum laborem,

    Liv. 5, 4, 3:

    alicui onus,

    id. 26, 35, 9:

    alicui leges,

    id. 39, 37, 8:

    injuriam a nobis repulsam aliis,

    id. 3, 65, 11:

    ignominiam alicui,

    id. 8, 32, 15:

    delectus,

    Tac. Agr. 15:

    tributum,

    id. G. 25: sibi tormentum, to torment one ' s self, Plin. Pan. 86, 1.—
    B.
    To lay or impose upon as a burden; to charge, enjoin (syn. mando):

    alicui munus comitiorum habendorum,

    Liv. 3, 35, 7; cf.:

    injuncta imperii munera,

    Tac. Agr. 13:

    injuncta militia,

    Liv. 32, 3, 4:

    quid a te jucundius mihi potuit injungi, quam, etc.,

    Plin. Ep. 2, 18, 1:

    nova alicui,

    id. Pan. 94, 2:

    mihi Bassus injunxerat ut, etc.,

    id. Ep. 4, 9, 4; 4, 13, 11:

    injungo mihi ut,

    I have determined, id. ib. 10, 55:

    alicui superlationem,

    Val. Max. 6, 9, n. 12: nec sibi ullius rei moram necessitatemque injungebat, quin, etc., i. e. permitted nothing, however pressing, to hinder, etc., Auct. B. Alex. 44, 5:

    jusjurandi religionem,

    to impose the obligation of an oath, Gai. Inst. 4, 181.

    Lewis & Short latin dictionary > injungo

  • 12 Lucilianus

    Lūcīlĭus, a, the name of a Roman gens, whose most celebrated members were,
    A.
    The poet C. Lucilius, a native of the Campanian Suessa, formerly Aurunca (hence, Auruncae alumnus, Juv. 1, 19), the father of Roman satire, Cic. de Or. 1, 16, 72; Quint. 10, 1, 92:

    vis Lucilii,

    Arn. 5, 169 (alluding to the verse of Lucilius: vis est vita, vides, vis nos facere omnia cogit, Lucil. ap. Varr. L. L. 5, § 63 Müll.); cf. Hor. S. 1, 4, 6; 1, 10, 1; 2, 1, 62; Juv. 1, 65.—
    B.
    Q. Lucilius Balbus, an eminent Stoic, Cic. N. D. 1, 6, 15; id. Div. 1, 5, 9; Lact. 2, 5, 7.—
    C.
    Lucilius Bassus, a writer of no merit, Cic. Att. 12, 5.—Hence,
    II.
    Lūcĭlĭānus, a, um, adj., Lucilian, of the poet Lucilius:

    character,

    Varr. R. R. 3, 2:

    versus,

    Plin. 36, 25, 61, § 185:

    aetas,

    Macr. S. 2, 12: fornix, prob. a satire bearing this title, Arn. 2, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > Lucilianus

  • 13 Lucilius

    Lūcīlĭus, a, the name of a Roman gens, whose most celebrated members were,
    A.
    The poet C. Lucilius, a native of the Campanian Suessa, formerly Aurunca (hence, Auruncae alumnus, Juv. 1, 19), the father of Roman satire, Cic. de Or. 1, 16, 72; Quint. 10, 1, 92:

    vis Lucilii,

    Arn. 5, 169 (alluding to the verse of Lucilius: vis est vita, vides, vis nos facere omnia cogit, Lucil. ap. Varr. L. L. 5, § 63 Müll.); cf. Hor. S. 1, 4, 6; 1, 10, 1; 2, 1, 62; Juv. 1, 65.—
    B.
    Q. Lucilius Balbus, an eminent Stoic, Cic. N. D. 1, 6, 15; id. Div. 1, 5, 9; Lact. 2, 5, 7.—
    C.
    Lucilius Bassus, a writer of no merit, Cic. Att. 12, 5.—Hence,
    II.
    Lūcĭlĭānus, a, um, adj., Lucilian, of the poet Lucilius:

    character,

    Varr. R. R. 3, 2:

    versus,

    Plin. 36, 25, 61, § 185:

    aetas,

    Macr. S. 2, 12: fornix, prob. a satire bearing this title, Arn. 2, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > Lucilius

  • 14 membrum

    membrum, i, n. [etym. dub.; perh. for mems-trum; cf. Sanscr. māmsa, flesh], a limb, member of the body (class.).
    I.
    Lit.:

    jam membrorum, id est partium corporis, alia videntur propter eorum usum a natura esse donata, ut manus, crura, pedes, etc.... alia quasi ad quendam ornatum, ut cauda pavoni, plumae versicolores columbis, viris mammae atque barba,

    Cic. Fin. 3, 5, 18; Plaut. Am. 5, 1, 66:

    defessa,

    Verg. G. 4, 438; Suet. Vesp. 20:

    hispida membra,

    Juv. 2, 11:

    membrum lacerum laesumve,

    Gell. 4, 2, 15:

    propter membrum ruptum talio,

    Gai. Inst. 3, 223.—
    B.
    In partic., = membrum virile, Auct. Priap. 70, 17. So plur. membra, Ov. Am. 3, 7, 65; cf. App. M. 5, 6, p. 161; id. ib. 10, 31, p. 254; Aus. Epigr. 120, 4.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen.
    1.
    Of inanim. and abstr. things, a part, portion, division:

    omnes philosophiae partes atque omnia membra,

    Cic. N. D. 1, 4, 9:

    solvere quassatae parcite membra ratis,

    Ov. Tr. 1, 2, 2:

    per omnia philosophiae membra prudenter disputando currere,

    Amm. 16, 5, 6: eadem sunt membra in utrāque disputatione, Cic. de Or. 3, 30, 119 —
    2.
    Of persons:

    Ponticus... Bassus... dulcia convictūs membra fuere mei,

    Ov. Tr. 4, 10, 48:

    membra et partes alienae potentiae,

    Sen. Ep. 21, 6; cf. poet.:

    fluctuantia membra Libyae,

    Sil. 2, 310.—
    B.
    Esp.
    1.
    A member of the state:

    per multa membra civitas in unum tantum corpus redigitur,

    Just. 5, 10, 10:

    membra partesque imperii,

    Suet. Aug. 48:

    reipublicae totius membra,

    Amm. 18, 5, 1:

    urbis,

    id. 15, 7, 5:

    Achaei scilicet per civitates velut per membra divisi sunt, unum tamen corpus et unum imperium habent,

    Just. 34, 1, 2: corpore sic toto ac membris Roma usa. Sil. 12, 318:

    cur ut decisa atque avulsa a corpore membra despiciar,

    id. 1, 670.—
    2.
    An apartment, chamber in a house:

    dormitorium membrum,

    a bed-chamber, Plin. Ep. 2, 17, 9:

    domūs membra,

    App. M. 3, 28, p. 141; 7, 1, p. 188:

    modus membrorum numerusque,

    Col. 6, 1, 1:

    cubicula et ejusmodi membra,

    Cic. ad Q. Fr. 3, 1, 1, § 2.—
    3.
    Of speech, a member or clause of a sentence: quae Graeci kommata et kôla nominant, nos recte incisa et membra dicimus, Cic. Or. 62, 211; cf. Auct. Her. 4, 19, 26.—
    4.
    Of the Church of Christ:

    singuli autem alter alterius membra,

    Vulg. Rom. 12, 5; cf.

    the context: membra sumus corporis ejus,

    i. e. Christ's, id. Eph. 5, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > membrum

  • 15 obsecro

    ob-sĕcro ( op-sĕcro), āvi, ātum, 1 (separate, ob vos sacro, for vos obsecro, Paul. ex Fest. p. 190, Müll.), v. a. [sacro], qs. to ask on religious grounds (ob sacrum), i. e. to beseech, entreat, implore, supplicate, conjure: obsecrare est opem a sacris petere, Paul. ex Fest. p. 183 Müll. (class.; syn.: obtestor, precor, supplico).—With acc. of the pers. or thing:

    Venus alma, ambae te obsecramus, Nos in custodiam tuam ut recipias,

    Plaut. Rud. 3, 3, 32:

    advorsum quam ejus me opsecravisset pater,

    id. Trin. 1, 2, 139:

    cum eum oraret atque obsecraret,

    Cic. Verr. 2, 2, 17, § 42:

    te obsecrat obtestaturque per senectutem suam,

    conjures you, id. Quint. 30, 91; id. Sest. 69, 147: cum precibus me obsecraret, Marcell. ap. Cic. Fam. 4, 11, 1:

    cum multis lacrimis,

    Cic. Verr. 2, 2, 17, § 42; cf.

    in the foll.: pro di immortales, obsecro vostram fidem,

    Plaut. Most. 2, 2, 97; id. Poen. 5, 2, 7; id. Truc. 4, 3, 30; cf. in the foll.—
    (β).
    With a double acc. (of the pers. and thing):

    itaque te hoc obsecrat, ut,

    Cic. Quint. 31, 97:

    hoc te,

    Ter. Heaut. 4, 1, 32.—
    (γ).
    With a relative or intentional clause:

    ut huc reveniat obsecrato,

    Plaut. Truc. 2, 7, 35:

    pater, obsecro, ut mihi ignoscas,

    Ter. Heaut. 5, 5, 5: te ut omnia perscribas, Cic. Att. 3, 11 fin.; 11, 1, 1:

    ut ne,

    Ter. And. 2, 1, 27.—
    (δ).
    Absol.:

    videmus certis precationibus obsecrasse summos magistratus,

    Plin. 28, 2, 3, § 11:

    Bassus multis precibus, paene etiam lacrimis obsecrabat, implerem meum tempus,

    Plin. Ep. 4, 9, 12:

    pro aliquo,

    Vulg. Esth. 7, 3; id. Philem. 10.—
    II.
    In partic., in colloq. lang., obsecro.
    A.
    As an expression of deprecation, I beseech you, I cry you mercy, for Heaven's sake:

    tuam fidem obsecro,

    Plaut. Am. 1, 1, 217:

    periimus! Obsecro hercle,

    id. Men. 5, 7, 27: Ph. Prodi, male conciliate. Do. Obsecro, Ter. Eun. 4, 4, 2.—
    B.
    As a mere polite expression of entreaty, for the most part as an interjection, I beseech you, pray:

    quid illic, opsecro, tam diu restitisti,

    Plaut. Most. 3, 2, 100; id. Bacch. 5, 2, 12:

    dic obsecro hercle serio quod te rogem,

    id. As. 1, 1, 14; Turp. ap. Non. 132, 15:

    obsecro, an is est?

    Ter. Eun. 5, 5, 21:

    Attica mea, obsecro te, quid agit?

    Cic. Att. 13, 13, 3; id. Tusc. 1, 25, 60:

    sed obsecro te, ita venusta habeantur ista, non ut vincula virorum sint, sed, etc.,

    but I beseech you, id. Par. 5, 2, 38; Liv. 5, 6, 3; 6, 40, 10; Gell. 20, 1, 36.

    Lewis & Short latin dictionary > obsecro

  • 16 opsecro

    ob-sĕcro ( op-sĕcro), āvi, ātum, 1 (separate, ob vos sacro, for vos obsecro, Paul. ex Fest. p. 190, Müll.), v. a. [sacro], qs. to ask on religious grounds (ob sacrum), i. e. to beseech, entreat, implore, supplicate, conjure: obsecrare est opem a sacris petere, Paul. ex Fest. p. 183 Müll. (class.; syn.: obtestor, precor, supplico).—With acc. of the pers. or thing:

    Venus alma, ambae te obsecramus, Nos in custodiam tuam ut recipias,

    Plaut. Rud. 3, 3, 32:

    advorsum quam ejus me opsecravisset pater,

    id. Trin. 1, 2, 139:

    cum eum oraret atque obsecraret,

    Cic. Verr. 2, 2, 17, § 42:

    te obsecrat obtestaturque per senectutem suam,

    conjures you, id. Quint. 30, 91; id. Sest. 69, 147: cum precibus me obsecraret, Marcell. ap. Cic. Fam. 4, 11, 1:

    cum multis lacrimis,

    Cic. Verr. 2, 2, 17, § 42; cf.

    in the foll.: pro di immortales, obsecro vostram fidem,

    Plaut. Most. 2, 2, 97; id. Poen. 5, 2, 7; id. Truc. 4, 3, 30; cf. in the foll.—
    (β).
    With a double acc. (of the pers. and thing):

    itaque te hoc obsecrat, ut,

    Cic. Quint. 31, 97:

    hoc te,

    Ter. Heaut. 4, 1, 32.—
    (γ).
    With a relative or intentional clause:

    ut huc reveniat obsecrato,

    Plaut. Truc. 2, 7, 35:

    pater, obsecro, ut mihi ignoscas,

    Ter. Heaut. 5, 5, 5: te ut omnia perscribas, Cic. Att. 3, 11 fin.; 11, 1, 1:

    ut ne,

    Ter. And. 2, 1, 27.—
    (δ).
    Absol.:

    videmus certis precationibus obsecrasse summos magistratus,

    Plin. 28, 2, 3, § 11:

    Bassus multis precibus, paene etiam lacrimis obsecrabat, implerem meum tempus,

    Plin. Ep. 4, 9, 12:

    pro aliquo,

    Vulg. Esth. 7, 3; id. Philem. 10.—
    II.
    In partic., in colloq. lang., obsecro.
    A.
    As an expression of deprecation, I beseech you, I cry you mercy, for Heaven's sake:

    tuam fidem obsecro,

    Plaut. Am. 1, 1, 217:

    periimus! Obsecro hercle,

    id. Men. 5, 7, 27: Ph. Prodi, male conciliate. Do. Obsecro, Ter. Eun. 4, 4, 2.—
    B.
    As a mere polite expression of entreaty, for the most part as an interjection, I beseech you, pray:

    quid illic, opsecro, tam diu restitisti,

    Plaut. Most. 3, 2, 100; id. Bacch. 5, 2, 12:

    dic obsecro hercle serio quod te rogem,

    id. As. 1, 1, 14; Turp. ap. Non. 132, 15:

    obsecro, an is est?

    Ter. Eun. 5, 5, 21:

    Attica mea, obsecro te, quid agit?

    Cic. Att. 13, 13, 3; id. Tusc. 1, 25, 60:

    sed obsecro te, ita venusta habeantur ista, non ut vincula virorum sint, sed, etc.,

    but I beseech you, id. Par. 5, 2, 38; Liv. 5, 6, 3; 6, 40, 10; Gell. 20, 1, 36.

    Lewis & Short latin dictionary > opsecro

  • 17 Pacorus

    Păcŏrus, i, m.
    I.
    A son of Orodes, king of Parthia, the conqueror of Crassus; he was afterwards conquered by Ventidius Bassus, the legate of Antony, Cic. Att. 5, 18, 1; id. Fam. 15, 1, 2; Just. 42, 4, 6; 16.—
    II.
    Pacorus II., a king of the Parthians in the time of Domitian, Plin. Ep. 10, 16, 2; Mart. 9, 36, 3.—
    III.
    A Roman surname, Inscr. Grut. 39, 4; 102, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Pacorus

  • 18 persona

    persōna, ae, f [acc. to Gabius Bassus ap. Gell. 5, 7, 1 sq., from per-sŏno, to sound through, with the second syllable lengthened].
    I.
    A mask, esp. that used by players, which covered the whole head, and was varied according to the different characters to be represented (syn. larva), Gell. 5, 7, 1:

    personam tragicam forte vulpis viderat,

    Phaedr. 1, 7, 1:

    personam capiti detrahere,

    Mart. 3, 43, 4:

    persona adicitur capiti,

    Plin. 12, 14, 32, § 59. The masks were usually made of clay:

    cretea persona,

    Lucr. 4, 297, cf. Mart. 14, 176, 1. And sometimes of the bark of wood:

    oraque corticibus sumunt horrenda cavatis,

    Verg. G. 2, 387: ut tragicus cantor ligno tegit ora cavato, Prud. adv Symm. 2, 646. The opening for the mouth was very large:

    personae pallentis hiatum formidat infans,

    Juv. 3, 175:

    personis uti primus coepit Roscius Gallus praecipuus histrio, quod oculis obversis erat, nec satis decorus in personis nisi parasitus pronunciabat,

    Diom. p. 486 P. Heads with such masks were used as ornaments for water-spouts, fountains, etc.:

    Butades figulus primus personas tegularum extremis imbricibus imposuit, quae inter initia prostypa vocavit,

    Plin. 35, 12, 43, § 152:

    personae, e quarum rostris aqua salire solet,

    Dig. 19, 1, 17 fin.: mulier nempe ipsa videtur, non personā loqui, a mask, a masked person, Juv 3, 96.—
    II.
    Transf., a personage, character, part, represented by an actor:

    parasiti persona,

    Ter. Eun. prol. 26 sq.:

    sub personā militis,

    Gell. 13, 22, 11:

    (tragici) nihil ex personā poëtae dixerunt,

    Vell. 1, 3, 2.—Hence,
    B.
    Also, transf. beyond the scenic lang., in gen., the part or character which any one sustains in the world (class.):

    (ego), qui non heroum veteres casus fictosque luctus velim imitari atque adumbrare dicendo, neque actor sim alienae personae, sed auctor meae,

    Cic. de Or. 2, 47, 194:

    quam magnum est personam in re publicā tueri principis,

    id. Phil. 8, 10, 29:

    personam sustinere,

    id. Pis. 11, 24:

    personam, quam mihi tempus et res publica imposuit,

    imposed upon me, id. Sull. 3, 8; cf.:

    agenda est persona quam mihi miles imposuit,

    Vop. Prob. 10, 7; Macr. S. 2, 7, 17:

    partes lenitatis et misericordiae semper egi libenter: illam vero gravitatis severitatisque personam non appetivi, sed a re publicā mihi impositam sustinui,

    Cic. Mur. 3, 6:

    petitoris personam capere, accusatoris deponere,

    id. Quint. 13, 46:

    personam suscipere,

    id. de Or. 1, 37, 169:

    gravissimam personam sustinere,

    id. Pis. 29, 71:

    personam tenere,

    id. de Or. 3, 14, 54:

    personam gerere,

    id. Off. 1, 32, 115:

    abjectā quaestoriā personā comitisque assumptā,

    id. Planc. 41, 100:

    fateantur in Maeandrii personā esse expressam speciem civitatis,

    id. Fl. 22, 53:

    id Cicero suā ipsā personā frequentissime praecipit,

    in his own name, Quint. 10, 5, 2:

    cetera quae sunt a me in secundo libro de Oratore per Antonii personam disputata,

    Cic. Fam 7, 32, 2 B. and K. (dub.;

    al. ex personā): ex tuā personā enumerare possis, ut, etc.,

    id. Inv. 1, 52, 99:

    nihil ex personā poëtae disserunt,

    Vell. 1, 3, 2; 1, 3, 3; so Col. 12, 3, 5; Gell. 10, 22, 1; Lact. Epit. 48, 7:

    sub personā Paridis,

    Suet. Dom. 10: so Gell. 10, 22, 24; 13, 22, 11:

    alienam personam ferre,

    Liv. 3, 36: non hominibus tantum, [p. 1356] sed et rebus persona demenda est et reddenda facies sua, Sen. Ep. 24, 13:

    hanc personam induisti: agenda est,

    Sen. Ben. 2, 17, 2.—Hence,
    2.
    A human being who performs any function, plays any part, a person, personage:

    ut mea persona semper aliquid videretur habere populare,

    Cic. Att. 8, 11, D, §

    7: ecquae pacifica persona desideretur,

    id. ib. 8, 12, 4:

    hujus Staleni persona, populo jam nota atque perspecta,

    id. Clu. 29, 78; id. Fam. 6, 6, 10:

    induxi senem disputantem, quia nulla videbatur aptior persona,

    id. Lael. 1, 4:

    Laelii persona,

    id. ib. 1, 4:

    certis personis et aetatibus,

    to people of a certain standing and of a certain age, Suet. Caes. 43:

    minoribus quoque et personis et rebus,

    to persons and things of less importance, id. Tib. 32; id. Aug. 27:

    nulla distantia personarum,

    Vulg. Deut. 1, 17:

    personarum acceptio,

    id. 2 Par. 19, 7; cf. id. Gal. 2, 6 al.:

    ipse suā lege damnatus, cum, substituta filii personā, amplius quingentorum jugerum possideret,

    Plin. 18, 3, 4, § 17:

    denique haec fuit altera persona Thebis, sed tamen secunda, ita ut proxima esset Epaminondae,

    the second chief personage, Nep. Pelop. 4, 3.—
    (β).
    So of persons, opp. to things and actions:

    ut rerum, ut personarum dignitates ferunt,

    Cic. de Or. 3, 14, 53.—
    (γ).
    Law t. t., a being having legal rights and obligations (including the state, etc.; not including slaves; cf. Sandars ad Just. Inst. introd. § 37;

    1, 3 prooem.): omne jus quo utimur, vel ad personas pertinet vel ad res vel ad actiones,

    Dig. 1, 5, 1; Just. Inst. 1, 3 prooem.—
    (δ).
    A human being in gen., a person (post-Aug. and rare):

    continuantes unum quodque (praenomen) per trinas personas,

    Suet. Ner. 1:

    cum dira et foedior omni Crimine persona est,

    Juv. 4, 15.—
    3.
    In the grammarians, a person:

    quom item personarum natura triplex esset, qui loqueretur, ad quem, de quo,

    Varr. L. L. 8, § 20 Müll.; so id. ib. 9, 24, § 32 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > persona

  • 19 prosequor

    prō-sĕquor, cūtus (quūtus), 3, v. dep. a., to follow (in a friendly or hostile manner), to accompany, attend; to follow after, pursue (class.; cf.: comitor, stipo).
    I.
    Lit.:

    novum maritum volo rus prosequi,

    Plaut. Cas. 4, 2, 3:

    eum milites electi circiter CXX. sunt prosecuti,

    Caes. B. C. 3, 91:

    Dianam ture odoribusque incensis prosecutae sunt,

    Cic. Verr. 2, 4, 35, § 77; id. Att. 6, 3, 6:

    unum omnes illum prosequebantur,

    Nep. Alc. 6, 3:

    aliquem in domum,

    Gell. 18, 1, 16:

    exsequias,

    to attend a funeral, Ov. Tr. 1, 8, 14; so,

    defunctum in conditorium,

    Petr. 111; cf.:

    Bassus noster videtur mihi prosequi se,

    to attend his own funeral, Sen. Ep. 30, 5:

    lacrimis ad saevas prosequor usque fores,

    Ov. Am. 1, 4, 62; Cic. Planc. 10, 26:

    Aeneas Prosequitur lacrimans longe,

    Verg. A. 6, 476; 12, 72.—In a hostile sense, to follow after, pursue:

    fugientes prosequi,

    Caes. B. C. 2, 41:

    hostem,

    id. ib. 2, 8:

    novissimos multa millia passuum prosecuti,

    id. B. G. 2, 11; 5, 9:

    iste iratus hominem verbis vehementioribus prosequitur,

    i. e. assailed, attacked, Cic. Verr. 2, 2, 29, § 73:

    aliquem contumeliosis vocibus,

    Caes. B. C. 1, 69:

    speculatores, qui prosequerentur agmen, missi,

    Liv. 27, 15; 30, 29:

    armati qui eos prosequebantur,

    Curt. 3, 13, 9:

    aliquem lapidibus,

    Petr. 90.—Of animals:

    eādem cane anxie prosequente,

    Just. 1, 4, 11; Sil. 4, 615.—With abl., of following with the eyes:

    oculis abeuntem prosequor udis,

    Ov. H. 12, 55; 5, 55:

    aliquos visu,

    Stat. Th. 5, 483.—
    B.
    Transf., of inanim. and abstr. subjects, to follow, pursue; to accompany, attend:

    prosequitur surgens a puppi ventus euntes,

    Verg. A. 3, 130:

    naves mitterent quae se prosequerentur,

    Liv. 30, 25; cf.

    exercitus,

    id. 7, 33; Curt. 3, 3, 24:

    datae duae triremes ad prosequendum,

    Tac. H. 2, 9:

    Cattos suos saltus Hercynius prosequitur simul atque deponit,

    goes as far as their territory extends, and then ceases, id. G. 30:

    eadem (existimatio Quintum) usque ad rogum prosequatur,

    Cic. Quint. 31, 99; cf.:

    (amici) mortui vivunt: tantus eos honos prosequitur amicorum,

    id. Lael. 7, 23.—
    II.
    Trop.
    A.
    To honor, adorn, or present one with a thing, to bestow any thing upon one; constr. with abl., rarely with cum and abl.:

    benevolentiā, aut misericordiā prosequi aliquem,

    Cic. Brut. 1, 4:

    aliquem honorificis verbis,

    id. Tusc. 2, 25, 61:

    virtutem alicujus gratā memoriā,

    id. Phil. 14, 11, 30:

    nomen alicujus grato animo,

    id. ib. 4, 1, 3:

    memoriam cujuspiam clamore et plausu,

    id. ib. 10, 4, 8:

    aliquem laudibus,

    Liv. 9, 8:

    aliquem beneficiis ac liberalitate,

    Cic. Verr. 2, 3, 41, § 94:

    cum me in illo tristi et acerbo luctu atque discessu non lacrimis solum tuis, sed animo, corpore, copiis prosecutus esses,

    id. Planc. 30, 73; cf.:

    reliquum est ut tuam profectionem amore prosequar, reditum spe exspectem,

    id. Fam. 15, 21, 5:

    delictum veniā,

    Tac. A. 13, 35:

    Maximum libenter apud te testimonio prosequar,

    Plin. Ep. 10, 85 (17):

    prosecuti cum donis legatos sunt,

    Liv. 39, 55, 4:

    decedentem domum cum favore ac laudibus prosecuti sunt,

    id. 2, 31, 11:

    Senatus gratias egit Caesari, quod et ipse cum summo honore mentionem ejus prosecutus esset,

    Plin. Ep. 8, 6, 5; cf.:

    aliquem uberrimo congiario,

    Suet. Caes. 27:

    milites,

    id. Aug. 49.—
    B.
    To pursue, continue, follow up, to go on or proceed with an idea or theme:

    si (rem) non ad extremum, sed usque eo, quo opus erit, prosequemur,

    Auct. Her. 1, 9, 14:

    non prosequar longius,

    Cic. Rosc. Am. 30, 83:

    illius vero mortis opportunitatem benevolentiā prosequamur,

    id. Brut. 1, 4:

    pascua versu,

    to describe at length, Verg. G. 3, 340:

    stilo munificentiae rationem,

    Plin. Ep. 1, 8, 8:

    ut latius, quae cujusque adfectus natura sit, prosequamur,

    Quint. 5, 8, 2; 2, 6, 1: uno libello carissimam mihi memoriam prosequi, Plin. Ep. 3, 10, 3: ex ordine domesticos motus, to pursue, go through with, describe in order, Flor 3, 12, 14:

    similitudinem,

    to follow up, Sen. Ep. 13, 3.— Absol., to proceed with one's speaking ( poet.):

    prosequitur pavitans, et ficto pectore fatur,

    Verg. A. 2, 107.

    Lewis & Short latin dictionary > prosequor

  • 20 psallo

    psallo, i, 3, v. n., = psallô.
    I.
    In gen., to play upon a stringed instrument; esp., to play upon the cithara, to sing to the cithara:

    psallere saltare elegantius,

    Sall. C. 25, 2 (but in Cic. Cat. 2, 10, 23 the correct read. is saltare et cantare;

    v. Halm ad h. l.): qui canerent voce et qui psallerent,

    Gell. 19, 9, 3; cf.:

    cantare et psallere jucunde,

    Suet. Tit. 3; Aur. Vict. Epit. 14:

    docta psallere Chia,

    Hor. C. 4, 13, 7; id. Ep. 2, 1, 33. —Of singing to the cithara: Calliope princeps sapienti psallerat ore, Caesius Bassus ap. Prisc. p. 897 P.; Aur. Vict. Caes. 5; Prud. steph. 10, 837.— Impers.:

    in caelo cantatur et psallitur,

    Arn. 3, 21.—
    II.
    In partic., in eccl. Lat., to sing the Psalms of David, Hier. Ep. 107, 10; Aug. in Psa. 46; 65; Vulg. 1 Cor. 14, 15 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > psallo

См. также в других словарях:

  • Bassus — may refer to:* Aufidius Bassus * Caesius Bassus * Cassianus Bassus * Lucilius Bassus * Publius Ventidius Bassus * Saleius Bassus …   Wikipedia

  • Bassus [1] — Bassus (B. Gr.), Wespengattung aus der Familie der Schlupfwespen mit sitzendem, kurzem zugespitztem Hinterleibe, dessen erster Abschnitt gleich breit u. flach ist, Legestachel sehr kurz, Areola dreieckig od. fehlend; Arten häufig, z.B. B.… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Bassus [2] — Bassus, 1) P. Ventidius B., Picentiner, kam als Kind, im Bundesgenossenkrieg 89 v. Chr. gefangen, nach Rom. Erwachsen nährte er sich als Pferde u. Mauleselverleiher, ging mit Cäsar nach Gallien u. machte sich hier durch Pünktlichkeit bei Cäsar so …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Bassus — Den Namen (bzw. das Cognomen) Bassus trugen mehrere römische Personen, siehe etwa: Aufidius Bassus, römischer Historiker Caesonius Bassus, Konsul 317 Lucius Flavius Silva Nonius Bassus, Statthalter in Judaea 73/74–81 Gaius Iulius Quadratus Bassus …   Deutsch Wikipedia

  • Bassus — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Bassus est un nom propre d origine latine qui peut désigner : Sommaire 1 Prénom ou patronyme 2 Sain …   Wikipédia en Français

  • BASSUS — I. BASSUS Consul, Gentiani collega an. Urb. Cond. 963. Alius Aemiliani collega an. Urb. Cond. 1011. Alius Quintiliani collega an. Urb. Cond. 1041. Alius Ablabii collega an. Urb. Cond. 1083. Alius Philippi collega an. Urb. Urb. Cond. 1161. Alius… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Bassus, SS. (2) — 2SS. Bassus et 17 Soc. MM. (14. Febr.) Die hhl. Bassus, Antonius, Protolicus, dann Cyrion (ein Priester), Bassianus (ein Lector), Agathon (ein Exorciste) und Moyses; ferner Dionysius, Ammonius, Armata, Arbasus, Dionysius (ein Bischof), Paulus,… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Bassus, SS. (3) — 3SS. Bassus (Bassius) et Soc. MM. (19. März). Die hhl. Bassus (oder Bassius) und zwanzig Andere, dann Lucellus, Fiscianus, Pomenus, Josserus (oder Josippus), Apollonius, Ammonius, Saturninus, Basilia und noch sieben Andere sterben als Martyrer in …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Bassus, SS. (9) — 9SS. Bassus, Dionysius et alii 40 MM. (20. Nov.) Die hhl. Bassus, Dionysius, Agapitus und vierzig Andere, dann Orion und Dassus waren Martyrer zu Heraklea in Thrakien. Die ersten drei mit ihren 40 Gefährten kommen auch im Mart. Rom. an diesem… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Bassus, S. (10) — 10S. Bassus, (5. Dec.), ein Bischof und Martyrer zu Nizza am Var in Piemont, der unter Decius und Valerian vom Statthalter Perennius außerordentliche Qualen zu erdulden hatte, und am Ende, mit zwei Nägeln an den Füßen angenagelt, seinen Geist… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Bassus, S. (11) — 11S. Bassus, Bischof und Martyrer, wird vom hl. Johannes Chrysostomus rühmlich erwähnt. (Mg.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»