Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Aristophanes

  • 1 Aristophanes

    Aristophanēs, is, Akk. em u. ēn, m. (Ἀριστοφάνης), I) der geistreichste u. witzigste Dichter der alten Komödie, »der ungezogene Liebling der Grazien«, wahrsch. von Geburt ein Athener, geb 444, gest. 380 v. Chr., Cic. de legg. 2, 37. Hor. sat. 1, 4, 1. – Dav.: a) Aristophanēus (od. - nīus), a, um, aristophanëisch, des Aristophanes, anapaestus, Cic.: metrum, Gramm. – b) Aristophanicus, a, um, aristophanisch, Hier. in lesai 15, 54, 11. – II) ein berühmter Grammatiker aus Byzanz, Schüler des Eratosthenes, Lehrer des Kritikers Aristarchus, Cic. de or. 3, 132. – III) Aristophanes Mallotes, ein Schriftsteller über Landwirtschaft, Varr. r. r. 1, 1, 8.

    lateinisch-deutsches > Aristophanes

  • 2 Aristophanes

    Aristophanēs, is, Akk. em u. ēn, m. (Ἀριστοφάνης), I) der geistreichste u. witzigste Dichter der alten Komödie, »der ungezogene Liebling der Grazien«, wahrsch. von Geburt ein Athener, geb 444, gest. 380 v. Chr., Cic. de legg. 2, 37. Hor. sat. 1, 4, 1. – Dav.: a) Aristophanēus (od. - nīus), a, um, aristophanëisch, des Aristophanes, anapaestus, Cic.: metrum, Gramm. – b) Aristophanicus, a, um, aristophanisch, Hier. in lesai 15, 54, 11. – II) ein berühmter Grammatiker aus Byzanz, Schüler des Eratosthenes, Lehrer des Kritikers Aristarchus, Cic. de or. 3, 132. – III) Aristophanes Mallotes, ein Schriftsteller über Landwirtschaft, Varr. r. r. 1, 1, 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Aristophanes

  • 3 Aristophanes

    Ăristŏphănes, is, m., = Aristophanês.
    I. B.
    Derivv.,
    1.
    Ări-stŏphănēus or - īus, a, um, adj., Aristophanean:

    anapaestus Aristophanius,

    Cic. Or. 56, 190:

    metrum,

    Serv. Centim. p. 1818 P.—
    2.
    Ăristŏphănĭcus, a, um, adj., [p. 162] the same, Hier. ad Isa. l. 15, c. 54, v. 11.—
    II.
    A distinguished grammarian of Byzantium, pupil of Eratosthenes, and teacher of the critic Aristarchus, Cic. de Or. 3, 33, 132; id. Fin. 5, 19, 50; id. Att. 16, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Aristophanes

  • 4 Aristophanes

    Aristophanēs, is m.
    1) из Афин, величайший представитель аттич. комедии (ок. 452388 гг. до н. э.) C, H
    2) из Византии, грамматик и критик, учитель Аристарха (ок. 200 г. до н. э.) C

    Латинско-русский словарь > Aristophanes

  • 5 Aristŏphănēs

    Aristŏphănēs, is, m. Aristophane. [st2]1 [-] poète comique d'Athènes. [st2]2 [-] un grammairien de Byzance.    - Aristŏphănēus, a, um: d'Aristophane, aristophanien, aristophanique.    - Aristŏphănīus, a, um: d'Aristophane, aristophanien, aristophanique.    - Aristŏphănĭcus, a, um: d'Aristophane, aristophanien, aristophanique. - voir hors site Aristophane.

    Dictionarium latinogallicum > Aristŏphănēs

  • 6 Aristophaneus

    Ăristŏphănes, is, m., = Aristophanês.
    I. B.
    Derivv.,
    1.
    Ări-stŏphănēus or - īus, a, um, adj., Aristophanean:

    anapaestus Aristophanius,

    Cic. Or. 56, 190:

    metrum,

    Serv. Centim. p. 1818 P.—
    2.
    Ăristŏphănĭcus, a, um, adj., [p. 162] the same, Hier. ad Isa. l. 15, c. 54, v. 11.—
    II.
    A distinguished grammarian of Byzantium, pupil of Eratosthenes, and teacher of the critic Aristarchus, Cic. de Or. 3, 33, 132; id. Fin. 5, 19, 50; id. Att. 16, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Aristophaneus

  • 7 Aristophanicus

    Ăristŏphănes, is, m., = Aristophanês.
    I. B.
    Derivv.,
    1.
    Ări-stŏphănēus or - īus, a, um, adj., Aristophanean:

    anapaestus Aristophanius,

    Cic. Or. 56, 190:

    metrum,

    Serv. Centim. p. 1818 P.—
    2.
    Ăristŏphănĭcus, a, um, adj., [p. 162] the same, Hier. ad Isa. l. 15, c. 54, v. 11.—
    II.
    A distinguished grammarian of Byzantium, pupil of Eratosthenes, and teacher of the critic Aristarchus, Cic. de Or. 3, 33, 132; id. Fin. 5, 19, 50; id. Att. 16, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Aristophanicus

  • 8 Aristophanius

    Ăristŏphănes, is, m., = Aristophanês.
    I. B.
    Derivv.,
    1.
    Ări-stŏphănēus or - īus, a, um, adj., Aristophanean:

    anapaestus Aristophanius,

    Cic. Or. 56, 190:

    metrum,

    Serv. Centim. p. 1818 P.—
    2.
    Ăristŏphănĭcus, a, um, adj., [p. 162] the same, Hier. ad Isa. l. 15, c. 54, v. 11.—
    II.
    A distinguished grammarian of Byzantium, pupil of Eratosthenes, and teacher of the critic Aristarchus, Cic. de Or. 3, 33, 132; id. Fin. 5, 19, 50; id. Att. 16, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Aristophanius

  • 9 Aristophaneus

    Латинско-русский словарь > Aristophaneus

  • 10 facetus

    facētus, a, um
    1) дружелюбный, приветливый
    2) тонкий, изысканный ( victus Pl)
    3) изящный, грациозный (vir Pl; meretrix Ter; pedes Brutus ap. Q)
    4) тонкий, остроумный (epos H; sermo, orator C)
    5) забавный, весёлый (cavillator Pl; Aristophănes C)

    Латинско-русский словарь > facetus

  • 11 praegrandis

    prae-grandis, e
    огромный, громадный (arbores PM; flumen Mela); великий (senex, sc. Aristophănes Pers)

    Латинско-русский словарь > praegrandis

  • 12 Cratinus

    Cratīnus, ī, m. (Κρατινος), einer der ersten Dichter der alten attischen Komödie, Zeitgenosse des Eupolis u. Aristophanes, besonderer Verehrer des Weins, Hor. ep. 1, 19, 1; sat. 1, 4, 1. Quint. 10, 1, 65.

    lateinisch-deutsches > Cratinus

  • 13 Eupolis

    Eupolis, polidis, Akk. polin, selten polidem, Abl. polī u. polide, m. (Εὔπολις), ein alter griech. Komödiendichter zu Athen, Zeitgenosse des Aristophanes, Cic. Brut. 38. Cic. ad Att. 12, 6, 3 (Abl. Eupoli). Hor. sat. 1, 4, 1; 2, 3, 12 (Akk. Eupolin). Vell. 1, 16, 4. Quint. 10, 1, 66. Pers. 1, 124 (Akk. Eupolidem).

    lateinisch-deutsches > Eupolis

  • 14 facetus

    facētus, a, um, Adi. (wohl zu fax, also glänzend), wohlgestaltet, zierlich, f ein, nett, I) eig.: pedes faceti, Brut. b. Quint. 6, 3, 20: victus faceti, Plaut. most. 45. – II) übtr.: A) fein, elegant, voll Anmut, voll Grazie, ansprechend, nett, vir, Plaut.: meretrix, Ter. – est qui inguen ad obscaenum subductis (tunicis) usque facetus, Hor. sat. 1, 2, 26. – bes. v. Redner u. v. der Rede, orator, Cic.: sermo, Cic.: uberior oratio Crassi nec minus faceta, Cic.: quo facetior videare, Lucil. 963: illa facetissima verborum attenuatio, Cornif. rhet.: Aristophanes, facetissimus poëta veteris comoediae, Cic.: dah. subst., facētum, ī, n., die Grazie, Anmut (im Liede), Hor. sat. 1, 10, 44. – B) insbes.: a) launig, launig witzig, drollig, Cic. u.a.: Bromius, qui facetior est deorum, Mart. Cap.: argutiae facetissimi salis, Plin.: u. neutr. subst., nonnulla eius facetissima exstant, einige vortreffliche Witzworte, Suet. Vesp. 22. – b) freundlich, nett gegen andere, quemque facetus (mit Artigkeit) adopta, Hor. ep. 1, 6, 55.

    lateinisch-deutsches > facetus

  • 15 praecipuus

    praecipuus, a, um (prae u. capio), vor anderen vorausgenommen (s. Paul. ex Fest. 80, 3); dah. I) besonder, eigentümlich, ausschließlich (Ggstz. communis, par), a) übh.: hanccine ego partem capio ob pietatem praecipuam? Plaut.: unam hanc rem me habere praeter ceteros praecipuam, Ter.: non debes aut propriam fortunam et praecipuam postulare aut communem recusare, Cic.: tum communibus tum praecipuis patris tui periculis commovebatur, Cic.: muros Atheniensium restituit praecipuo suo periculo, Nep.: in communibus miseriis praecipuo quodam dolore angi, Cic.: non praecipuam, sed parem cum ceteris fortunae condicionem subire, Cic.: duobus regulis haec praecipua (munera mitti censuerunt), Liv.: praecipuam sortem periculi petere, Liv.: ut nemo unus inde praecipuum quicquam gloriae domum invidiaeque ferret, Liv.: quod vir talis etiam praecipuum (eine besonders empfindliche) apud hostes supplicium passurus esset, Liv. – subst., praecipuum, ī, n., das Besondere, besondere Recht, Vorrecht, ut enim cetera paria Tuberoni cum Varrone fuissent, hoc certe praecipuum Tuberonis, quod etc., Cic. – b) insbes., vom Erbteil, vorauserhalten, besonder, praec. dos, Ulp. dig. 33, 4, 2. § 1: peculium castrense inter legitimos heredes praecipuum retinere, Papin. dig. 40, 5, 23. § 2. – subst., praecipuum, ī, n., das Vorausver machte, Vorausgeerbte, Suet. Galb. 5, 2. – II) prägn., sich von anderen derselben Art unterscheidend, besonder = außerordentlich, vorzüglich, 1) übh.: natura ingenerat praecipuum quendam amorem in eos, qui procreati sunt, Cic.: artis praecipuae opus, Ov.: praecipuo iure esse, ein Vorzugsrecht, eine bevorzugte Stellung haben, Cic.: praecipuum veniae ius habet ille liber, hat vor allem auf Nachsicht ein Recht, Ov.: eo proelio praecipua equitum gloria fuit, Liv.: quos praecipuo semper honore Caesar habuit, Caes.: praecipuum praemium ferre, den besten Preis (Teil) davontragen, Curt.: decreta accusatoribus praecipua praemia, Suet.: praecipuum in aula locum tenuit, nahm eine hervorragende Stellung ein, Suet.: mit Genet., praecipua cenationum rotunda, der Hauptspeisesaal war ein Rundbau, Suet. – von Pers., praecipuus suorum temporum orator, Quint.: praecipuus vir Cineas nomine, Eutr.: Aristophanes tamen et Eupolis Cratinusque praecipui, Quint.: praecipui erant inter coniuratos duo Bruti, Eutr.: quem vel praecipuum adiutorem speraverat, auf dessen Beistand er gerade hauptsächlich gehofft hatte, Suet. – m. Genet. subst., Glitius Gallus praecipuus amicorum, sein bester Freund, Tac.: philosophorum, ex quibus plurimum se traxisse eloquentiae M. Tullius confitetur, quis dubitet Platonem esse praecipuum, unter den Ph.... die erste Stelle einnimmt, Quint. – m. Genet. Gerund., Latiaris praecipuus olim circumveniendi Titii Sabini, das Hauptwerkzeug bei der Umgarnung des usw., Tac. ann. 6, 4. – m. Abl. wodurch? od. m. in u. Abl. = ausgezeichnet, hervorragend, philosophorum Plato est praecipuus (ragt hervor) acumine disserendi, Quint.: Asclepiodotus magnitudine opum praecipuus inter Bithynos, Tac.: praecipuus toro (ausgezeichnet durch einen Ehrensitz) Aeneas, Verg.: rex fraude praecipuus, der überlistige K., Flor.: praecipuus in eloquentia vir (v. Cicero), Quint.: Euripides in affectibus, qui miseratione constant, facile praecipuus, Quint. – m. folg. Relativsatz, mox praecipuus (der erste), cui secreta imperatorum inniterentur, Tac. ann. 3, 30. – subst., a) praecipuī, ōrum, m., die Vorzüglichsten, ponendus inter praecipuos foret, Quint. 10, 1, 116. – b) praecipuum, ī, n., das Vorzügliche, der Vorzug, homini praecipui a natura nihil datum esse, Cic. de fin. 2, 110 (Müller liest praecipue). – Plur. praecipua, ōrum, n., α) im allg.: duo statim praecipua (wichtige Handlungen) ex imperatoria mente monstravit, Vopisc. Aur. 23, 1: m. Genet., principum diversam esse sortem, quibus praecipua rerum (das Wichtigste) ad famam derigenda, Tac. ann. 4, 40. – β) Vorzüge (Ggstz. delicta, Mängel), aurigarum equorumque praecipua vel delicta, Amm. 14, 6, 25. – γ) = προηγμένα (bei den Stoikern), vorzügliche Dinge, Vorzügliches = solche Dinge, die zwar nicht an sich gut, aber doch dem Guten zunächststehend und nicht zu verwerfen sind (Ggstz. reiecta, verwerfliche Dinge, Verwerfliches), Cic. de fin. 3, 52. – 2) m. ad od. adversus u. Akk. od. mit bl. Dat. = besonders geeignet zu etw., von Lebl., opes eius praecipuae ad eliciendam cupidinem, Tac.: herba ad serpentium ictus praecipua, Plin.: herba dentibus praecipua, Plin.: praecipuus adversus anginas sucus, Plin. – von Pers., praecipuus ad pericula (zum Bestehen von G. bes. geeignet = G. besonders ausgesetzt), Tac.: praecipui ad scelera, große Missetäter, Tac.

    lateinisch-deutsches > praecipuus

  • 16 praegrandis

    prae-grandis, e, überaus groß, riesenhaft, gradus, Pacuv. tr. 37: arbores, Plin.: locusta, membra, oculi, Suet.: flumina, Mela. – übtr., gewaltig, senex, v. Aristophanes, Pers. 1, 124.

    lateinisch-deutsches > praegrandis

  • 17 rudis [1]

    1. rudis, e, unbearbeitet, ungebildet, kunstlos, roh, wild, I) eig.: a) von Lebl.: terra, Varro: ager, Colum.: r. atque infecta materies, Petron.: r. indigestaque moles (v. Chaos), Ov.: marmor, saxum, Quint.: aes (Ggstz. aes signatum), Plin.: hasta, Verg.: novacula ( neben retusa), Petron.: caementum ( neben informes tegulae), Tac. dial. – lana, rohe (noch ungesponnene), Ov. u. Stat.: textum, rohes, grobes, Ov.: so vestis, Ov. ( aber vestes rudes, noch ungetragene, Edict. Diocl. 7, 54 sqq.): capilli, ungeordnetes, Sen. poët.: herba, rohes, wildes, Mart.: uva, harte, unreife, Mart. – neutr. pl. subst., detrahit doctrina aliquid, ut lima rudibus (rohen Gegenständen) et cotes habetibus, Quint. 2, 12, 8. – b) poet. v. leb. Wesen, jung, neu, Amphitrite, ungewohnte, Catull.: agna, Mart.: nati rudes, neugeborene Kinder, Val. Flacc. – II) übtr., roh, unausgebildet, naturwüchsig, kunstlos, ungebildet, ungeschickt, unkundig, unerfahren, a) absol.: forma quaedam ingenii admodum impolita et plane rudis, Cic.: quae pueris nobis ex commentariolis nostris inchoata ac rudia excĭderunt, Cic.: quae rudia atque imperfecta adhuc erant, Quint.: esse illa rudibus et incompositis similia, Quint. – vox r., rohe, Quint.: vox incondita ac rudis (kunstlose), Tac.: r. modulatio, Quint.: modus (tibicinis), Ov.: r. in militari homine lingua, rohe, ungeübte Sprache, Liv. – stilus ( neben confusus), Quint.: rudia prope primordia ac velut futurae mox artis (picturae), Quint.: animi ( neben agrestes), Quint. u. (= noch unerfahrene in der Liebe) Prop.: ingenium, Quint. u. Hor.: r. vita priscorum et sine litteris, Plin.: saeculum, Quint. u. Tac.: anni, junge, frühe, Quint.: r. adhuc aetas, Quint. – v. Pers., r. et integer discipulus, Cic.: tam eram rudis? tam ignarus rerum? tam expers consilii? etc., Cic.: illi rudes ac bellicosi, Quint.: nescit equo rudis haerere ingenuus puer, Hor.: filia r., die noch in der Liebe unerfahrene, die unschuldige, Mart. – b) m. in u. Abl. od. (selten) m. bl. Abl.: alii in disputationibus perpoliti, alii in disserendo rudes, Cic.: nulla in re tironem ac rudem esse, Cic.: in communi vita et vulgari hominum consuetudine nec hebetem nec rudem esse, Cic.: rudis in re navali erat, Liv.: sive in amore rudis sive peritus erit, Prop.: r. in re publica, in causa, in iure civili, Cic.: r. omnino in nostris poëtis, Cic.: rudis in plerisque et incompositus, steif u. ungelenk (v. Aristophanes), Quint.: r. sermo nulla in re, Cic. – m. bl. Abl., Ennius ingenio maximus, arte rudis, Ov.: r. studiis, Vell. – c) mit ad u. Akk.: r. ad pedestria bella gens, Liv.: r. natio ad voluptates, Curt.: r. ad partus, Ov.; vgl. Fabri u. Wölffl. Liv. 21, 25, 6. Weißenb. Liv. 35, 26, 3. Drak. Liv. 45, 32, 10. – d) m. Dat.: fontes rudes puellis, den M. fremd, von M. unbesucht, Mart. 6, 42, 4. – e) m. Genet.: imperiti homines rerum omnium rudes ignarique, Cic.: dicat se non imperitum foederis, non rudem exemplorum, non ignarum belli fuisse, Cic.: (Verres) non provinciae rudis erat et tiro, sed Siciliae, Cic.: non modo Graecarum litterarum rudes, sed etiam docti aliquantum, Cic.: r. rei militaris, Cic.: r. artium, Liv.: r. bonarum artium, Tac.: r. bellorum, v. Elefanten, Flor.: r. somni, schlaflos, Ov.: r. dicendi, Tac.: tractandi animos, Curt. – f) m. Infin., Sil. 6, 90; 8, 260.

    lateinisch-deutsches > rudis [1]

  • 18 Timon

    Tīmōn, ōnis, m. (Τίμων), ein griech. Männername, unter dem bes. bekannt ist Timon aus Athen, ein Zeitgenosse des Aristophanes, berüchtigt durch seinen Menschenhaß, Cic. de amic. 87; Tusc. 4, 25 u. 27. – Dav. Tīmōneus, a, um, timonisch, cenae, einsame, Sen. ep. 18, 7.

    lateinisch-deutsches > Timon

  • 19 Cratinus

    Cratīnus, ī, m. (Κρατινος), einer der ersten Dichter der alten attischen Komödie, Zeitgenosse des Eupolis u. Aristophanes, besonderer Verehrer des Weins, Hor. ep. 1, 19, 1; sat. 1, 4, 1. Quint. 10, 1, 65.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Cratinus

  • 20 Eupolis

    Eupolis, polidis, Akk. polin, selten polidem, Abl. polī u. polide, m. (Εὔπολις), ein alter griech. Komödiendichter zu Athen, Zeitgenosse des Aristophanes, Cic. Brut. 38. Cic. ad Att. 12, 6, 3 (Abl. Eupoli). Hor. sat. 1, 4, 1; 2, 3, 12 (Akk. Eupolin). Vell. 1, 16, 4. Quint. 10, 1, 66. Pers. 1, 124 (Akk. Eupolidem).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Eupolis

См. также в других словарях:

  • Aristophanes — (Unicode|Ἀριστοφάνης, pronEng|ˌærɪˈstɒfəniːz in English, ca. 446 BC – ca. 386 BC), son of Philippus, was a Greek Old Comic dramatist. He is also known as the Father of Comedy and the Prince of Ancient Comedy . [… …   Wikipedia

  • Aristophanes — in einer modernen Darstellung Aristophanes (deutsche …   Deutsch Wikipedia

  • Aristophanes — Aristophanes. Dieser »ungezogene Liebling der Grazien« (wie ihn Goethe geistreich bezeichnet) trat um s Jahr 428 v. Chr. als Bühnendichter auf, um mit der Fülle attischen Salzes die Augen Athens, welche zuletzt selbst bei den rührenden Sentenzen… …   Damen Conversations Lexikon

  • Aristophănes — (a. Lit.), 1) Sohn des Philippos, aus Athen, blühte zur Zeit des Peloponnesischen Krieges u. lebte noch 338 v. Chr.; der geistreichste u. witzigste Dichter der alten u. (im Plutos) der mittleren Komödie u. der einzige griechische Komiker, von dem …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Aristophānes — Aristophānes, 1) A. von Athen, der geist und witzreichste griech. Lustspieldichter, um 450–385 v. Chr. Von seinem Leben ist nur wenig bekannt. Auf welchen Grund hin der bekannte Demagog Kleon den Versuch machte, seine Zugehörigkeit zur… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Aristophanes — Aristophănes, der größte griech. Lustspieldichter, geb. um 450 v. Chr., gest. zwischen 387 und 380 zu Athen, Hauptvertreter der attischen alten (polit.) Komödie. Von seinen 44 Lustspielen sind 11 auf uns gekommen: Acharner, Ritter, Wolken, Wespen …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Aristophanes [2] — Aristophănes von Byzanz, alexandrinischer Grammatiker und Kritiker, geb. um 260 v. Chr., gest. gegen 180, mit seinem Schüler Aristarch Begründer des Kanons der griech. Dichter; von seinen Schriften nur Fragmente …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Aristophanes — Aristophanes, aus Athen geb. umʼs J. 452, ist als Komödiendichter der erste Meister des alten Griechenlands. Die Natur hatte ihm eine unerschöpfliche Ader des Witzes verliehen und die Kunst ihn gelehrt, mit wenigen treffenden Zügen die Charaktere …   Herders Conversations-Lexikon

  • Aristophanes — [ar΄i stäf′ə nēz΄] 450? 388? B.C.; Gr. writer of satirical comic dramas …   English World dictionary

  • Aristophanes — Aristophanic /euh ris teuh fan ik/, adj. /ar euh stof euh neez /, n. 448? 385? B.C., Athenian comic dramatist. * * * born с 450 died с 388 BC Greek playwright. An Athenian, he began his career as a comic dramatist in 427. He wrote approximately… …   Universalium

  • Aristophanes — I Aristophanes,   griechisch Aristophạnes, griechischer Komödiendichter, * um 445 v. Chr., ✝ Athen um 385 v. Chr.; Vollender und bedeutendster Repräsentant der alten attischen Komödie. Von seinen etwa 40 Stücken sind elf erhalten, davon neun aus …   Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»