-
1 παρα-κλίντωρ
παρα-κλίντωρ, ορος, ὁ, = παρακλίτης, Apollds. 11 (IX, 257).
-
2 πῖδαξ
πῖδαξ, ακος, ἡ, Quell, Quelle; Il. 16, 825; ὀρειᾶν πιδάκων ἐν ῥοαῖς, Eur. Andr. 284; sp. D., wie πίδακα βαιοῦ ῥαγὸς ἔχω, Apollds. 5 (VI, 238); Her. 4, 198, Quellwasser.
-
3 ζωρός
ζωρός, όν (vielleicht von ζωός, = ζωερός), rein, ungemischt, gew. vom Wein, stark, feurig, μέϑυ Ap. Rh. 1, 447, πόμα Asclpds. 9 (XII, 50); δέπας Βάκχου M. Arg. 19 (XI, 28); a. Sp.; auch ohne Zusatz ζωρόν, Hedyl. 3 ( App. 29); Apollds. 7 (VI, 105). – Compar., ζωρότερον κέραιε, mische reineren Wein, d. i. gieße weniger Wasser zu, Il. 9, 203; vgl. Her. 6, 84; Arist. aber poet. 25 erkl. ϑᾶττον, wie Hesych.; Plut. Symp. 5, 4 spricht ausführlich über die verschiedenen Erklgn der Alten; – πίνειν ζωροτέρῳ χρώμενον οἰνοχόῳ Antiphan. bei Ath. X, 423 e; τῷ ζωροτέρῳ χαίρει μάλιστα Luc. Tim. 54; ζωρότερον κισσύβιον Agath. 7 (V, 289); überall der Nebenbegriff des unmäßigeren Trinkens, Zechens darin; übertr., ζωροτάτη παίδων μανίη, heftigste, Antp. Sid. 76 (VII, 30); φάρμακον, unverfälscht, Luc. D. Mort. 7, 1. – Bei Empedocl. 148 ist es dem ἄκρητον entggstzt, gut gemischt; vgl. Ath. X, 423 d u. oben εὔζωρος.
-
4 θοινάω
θοινάω, einen Schmaus geben, bewirthen; ἐν σκηναῖσιν οὗ ϑοινᾷ φίλον Eur. Ion 982; verzehren, δελφῖνες ἐϑοίνων ἔλλοπας ἰχϑῦς Hes. So. 212. S. auch ϑοινίζω. – Gew. pass. mit fut. med.; ohne Casus, schmausen, ϑοινηϑῆναι Od. 4, 36; αἰσχρὸν παρὰ κλαίουσι ϑοινᾶσϑαι φίλοις Eur. Alc. 545; c. acc., πάντων σ' ἑταίρων ὕστατον ϑοινάσομαι Cycl. 547; τεϑοίναται 377; c. gen, ϑοινήσατο ϑήρης Apollds. 15 (IX, 244). – Vgl. Lob. zu Phryn. 204.
-
5 θήρᾱμα
θήρᾱμα, τό, das Erjagte, die Jagdbeute, Eur. Bacch. 867 u. öfter; auch Sp., ϑηράμασι πλησϑέντα δίκτυα Apollds. 7 (VI, 105); in Prosa, Plut. Lucull. 17.
-
6 ὀλισθαίνω
ὀλισθαίνω od. ὀλισθάνω, welche Form die ältere u. bessere ist, obwohl Ar. Equ. 494 die Form auf - αίνω steht; fut. ὀλισϑήσω, aor. ὤλισϑον, selten u. erst bei Sp. ὠλίσϑησα, vgl. Lob. Phryn. 742; perf. ὠλίσϑηκα; – ausgleiten, auf einem schlüpfrigen Wege fallen; ἔνϑ' Αἴας μὲν ὄλισϑε ϑέων, Il. 23, 774; κἀξ ἀντύγων ὤλισϑε, er glitt aus u. fiel herab, Soph. El. 736; so νηός, Philp. 77 (IX, 267); τοῖς ὀλισϑοῦσιν, dem voranstehenden σφαλείς entsprechend, Ar. Ran. 689; ὥςτε μὴ ὀλισϑάνειν ἡ ὕλη καὶ ἡ γῆ σχήσει, Xen. An. 3, 5, 11, herabgleiten; ὅτι ὀλισϑάνει μάλιστα ἐν τῷ λάβδα ἡ γλῶττα, Plat. Crat. 427 b; ἀμφοτέροις ἅμα τοῖς ποσί, Pol. 3, 55, 2; Sp., ὀλισϑεῖν ἐπ' ἰσχίον, Lucill. 20 (XI, 316); εἰς νοῦσον, in eine Krankheit verfallen, Apollds. 12 (VII, 233). – Darüber hingleiten, schlüpfen, Sp. – Bei Ael. u. Philostr. auch trans., ausfallen, durch Ausgleiten u. Fallen ausrenken. – Ὀλισϑεύω und ὀλισϑέω, als praes., = ὀλισϑαίνω, sind wohl schwerlich jemals im Gebrauch gewesen. – Das erst später gebildete ὄλισϑος führt wahrscheinlich auf den Stamm λεῖος, λίσπος zurück.
-
7 ὀλισθηρός
ὀλισθηρός, schlüpfrig, glatt, wo man leicht ausgleitet; οἶμος, Pind. P. 2, 95; im superl., Plat. Soph. 231 a; Xen. u. Folgde; τόπος, Plut. Pyrrh. 29; φάρυγγες, im Meere, Apollds. 23 (VII, 702); auch übertr., τὸ ὀλισϑηρὸν τῆς διανοίας αὐτῶν, Luc. Philopatr. 22; τύχη, Agath. 66 (X, 66); ἱκεσία, 4 (V, 216); – ὀλισϑηρῶς ἔχειν πρός τι, geneigt sein zu, Plut. de aud. poet. 10.
-
8 ἐπι-θραύω
ἐπι-θραύω (s. ϑραύω), dazu zerbrechen, τρύφος ἄρτου αὖον Apollds. 7 (VI, 105).
-
9 ἑσμο-τόκος
ἑσμο-τόκος, Bienenschwärme erzeugend, χορός, Apollds. 6 (VI, 239).
-
10 ἰχθυο-θηρητήρ
ἰχθυο-θηρητήρ, ῆρος, ὁ, Fischfänger, Apollds. 23 (VII, 702).
-
11 ἰχθυάζω
ἰχθυάζω, fischen, ὅτ' ἰχϑυάζετο Apollds. 26 (VII, 693).
-
12 ἱλαρός
ἱλαρός (vgl. ἵλαος), heiter, fröhlich; φέγγος, frohe Tageshelle, Ar. Ran. 455; Antiphan. Ath. VI, 238 b; ἀντὶ σκυϑρωπῶν ἱλαραὶ ἦσαν Xen. Mem. 2, 7, 12; διάλεκτος D. Hal. de vi Dem. 8; ᾄσματα Ath. XV, 697 d; oft in der Anth., ἱλαροῖς ἐλέγοισι δωρεῖσϑαί τινα Apollds. 8 (X, 19); ἱλαρὸν βλέπειν Mel. 44 (XII, 159). – Adv., ἱλαρῶς καὶ ῥᾳδίως φέρειν Plut. Ages. 2; ψυχὴν τέρψας Ep. ad. 699 ( App. 184).