-
1 anima
anima, ae, f. (vgl. animus), eig. das Hauchende, Wehende; dah. die Luft, der Luftzug, Lufthauch, Wind, I) eig.: A) im allg.: aurarum leveis animae, Lucr.: impellunt animae lintea Thraciae, die Nordwinde, Hor.: quantum ignes animaeque valent, v. Blasebalg Vulkans, Verg.: anima (luftartig wehende Lichtflamme) reviviscit, Varr. sat. Men. 292.
B) insbes.: 1) die Luft, als Naturelement, im Gegensatz zum Feuer, Wasser usw., Cic. u. Verg. – 2) die eingeatmete Luft, der Atem, Hauch (in concr., dagegen spiritus, urspr. das Atmen in abstr., der Atem, der die Luft in Zügen einnimmt u. ausstößt, der Atemzug; vgl. Cic. de nat deor. 2, 54, 136), animam ducere, Cic., od. trahere, Plin., Atem holen: animam continere, Cic., od. comprimere, Plaut, fr. u. Ter., an sich halten: animam recipe, komm wieder zu dir, Ter.: anima foetida od. redolens, übelriechender Atem, Komik. u. Sen. rhet.: animae gravitas, Plin.: anima deficit, es entsteht Ohnmacht, Cels.
II) übtr.: A) das durch den Atem bedingte Lebensprinzip, der Lebenshauch, die Lebenskraft, der Lebensgeist, die Seele (u. zwar ist anima das rein tierische, animus hingegen das geistige, vernünftige, begehrende Lebensprinzip), I) eig.: a) übh., Lucr., Varr. u.a.: neque in homine inesse animum vel animam nec in bestia, weder eine geistige, noch eine physische (vom Leibe trennbare) Seele, Cic. (u. so neben animus b. Lucr. 3, 398. Iuven. 15, 149). – dah. von den abgeschiedenen Seelen, Geistern, Schatten in der Unterwelt, die Manen, b. Dichtern u. Suet. Caes. 88. – auch von Pflanzen u. andern organischen Stoffen, denen eine Seele als Grund der Selbstbewegung, des Wachsens beigelegt wird (vgl. Sen. ep. 58, 8), oft b. Plin.: anima amphorae, Weinduft, Phaedr.: scherzh., anima putei, v. Wasser, Plaut. – b) das tierische, physische Leben, sofern es durch das Vorhandensein der Seele im Leibe bedingt ist, animā se privare, Enn. fr.: anima corpus liquit, Acc. fr.: animam relinquam potius, will lieber sterben, Ter.: animam edere, Cic., od. efflare, Nep., od. exspirare od. effundere od. finire, Ov., od. dimittere, exhalare, Mart., od. deponere, Nep., od. dare, Verg., die Seele, das Leben aushauchen, -lassen = sterben: animam agere, in den letzten Zügen liegen, mit dem Tode kämpfen (s. ago no. 1, 2, a, β od. S. 262), Cic., Liv. u.a.: animam ducere (hinschmachten), Liv.: animam trahere (hinschleppen), Liv. u. Tac. (s. Weißenb. Liv. 3, 6, 8): dum anima est, solange er atmet od. lebt, Cic. – u. nach der Vorstellung, das Blut sei Sitz des Lebens, purpuream vomit animam, Verg.: sanguineae animae, Manil.; vgl. Thiel Verg. Aen. 2, 639; 9, 349. – animam debere (sprichw.), das Leben schuldig sein, von stark Verschuldeten, Ter. Phorm. 661. – 2) meton., ein mit anima versehenes Geschöpf, ein belebtes Wesen, ova parire, non animam, Enn. – v. vernünftigen Wesen, servientium animae, Tac.: imbelles animae, feige Seelen, Lucan. – u. als Liebkosungswort, Seele, vos, meae carissimae animae, Cic.: animae, quales neque candidiores terra tulit, Hor.: egregiae animae, Verg.
B) ( wie animus) die vernünftige Seele des Menschen, der Geist (vgl. Kritz Sall. Iug. 2, 1. Cic. ecl. ind. in v.), anima rationis consiliique particeps, Cic.: ingenii facinora, sicut anima, immortalia sunt, Sall.: animae morte carent, Ov. – / a) Archaist. Genet. sing. animai, Enn. u. Lucr. – b) Dat. u. Abl. plur. b. Cicero usw. regelmäßig animis; bei Spät., bes. bei den Eccl. oft auch animabus, zB. Vulg. exod. 30, 12 u. 16 u.a. Augustin. de civ. dei 19, 23. Auson. perioch. Odyss. 11. Serv. Verg. Aen. 6, 136 u.a. Iul. Val. 3, 16 p. 117 (a) ed. Paris. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 45 u. Georges, Lexik. der lat. Wortf. S. 48.
-
2 anima
anima, ae, f. (vgl. animus), eig. das Hauchende, Wehende; dah. die Luft, der Luftzug, Lufthauch, Wind, I) eig.: A) im allg.: aurarum leveis animae, Lucr.: impellunt animae lintea Thraciae, die Nordwinde, Hor.: quantum ignes animaeque valent, v. Blasebalg Vulkans, Verg.: anima (luftartig wehende Lichtflamme) reviviscit, Varr. sat. Men. 292.B) insbes.: 1) die Luft, als Naturelement, im Gegensatz zum Feuer, Wasser usw., Cic. u. Verg. – 2) die eingeatmete Luft, der Atem, Hauch (in concr., dagegen spiritus, urspr. das Atmen in abstr., der Atem, der die Luft in Zügen einnimmt u. ausstößt, der Atemzug; vgl. Cic. de nat deor. 2, 54, 136), animam ducere, Cic., od. trahere, Plin., Atem holen: animam continere, Cic., od. comprimere, Plaut, fr. u. Ter., an sich halten: animam recipe, komm wieder zu dir, Ter.: anima foetida od. redolens, übelriechender Atem, Komik. u. Sen. rhet.: animae gravitas, Plin.: anima deficit, es entsteht Ohnmacht, Cels.II) übtr.: A) das durch den Atem bedingte Lebensprinzip, der Lebenshauch, die Lebenskraft, der Lebensgeist, die Seele (u. zwar ist anima das rein tierische, animus hingegen das geistige, vernünftige, begehrende Lebensprinzip), I) eig.: a) übh., Lucr., Varr. u.a.: neque in homine inesse animum vel animam nec in bestia, weder eine geistige, noch eine————physische (vom Leibe trennbare) Seele, Cic. (u. so neben animus b. Lucr. 3, 398. Iuven. 15, 149). – dah. von den abgeschiedenen Seelen, Geistern, Schatten in der Unterwelt, die Manen, b. Dichtern u. Suet. Caes. 88. – auch von Pflanzen u. andern organischen Stoffen, denen eine Seele als Grund der Selbstbewegung, des Wachsens beigelegt wird (vgl. Sen. ep. 58, 8), oft b. Plin.: anima amphorae, Weinduft, Phaedr.: scherzh., anima putei, v. Wasser, Plaut. – b) das tierische, physische Leben, sofern es durch das Vorhandensein der Seele im Leibe bedingt ist, animā se privare, Enn. fr.: anima corpus liquit, Acc. fr.: animam relinquam potius, will lieber sterben, Ter.: animam edere, Cic., od. efflare, Nep., od. exspirare od. effundere od. finire, Ov., od. dimittere, exhalare, Mart., od. deponere, Nep., od. dare, Verg., die Seele, das Leben aushauchen, -lassen = sterben: animam agere, in den letzten Zügen liegen, mit dem Tode kämpfen (s. ago no. 1, 2, a, β od. S. 262), Cic., Liv. u.a.: animam ducere (hinschmachten), Liv.: animam trahere (hinschleppen), Liv. u. Tac. (s. Weißenb. Liv. 3, 6, 8): dum anima est, solange er atmet od. lebt, Cic. – u. nach der Vorstellung, das Blut sei Sitz des Lebens, purpuream vomit animam, Verg.: sanguineae animae, Manil.; vgl. Thiel Verg. Aen. 2, 639; 9, 349. – animam debere (sprichw.), das Leben schuldig sein, von stark Ver-————schuldeten, Ter. Phorm. 661. – 2) meton., ein mit anima versehenes Geschöpf, ein belebtes Wesen, ova parire, non animam, Enn. – v. vernünftigen Wesen, servientium animae, Tac.: imbelles animae, feige Seelen, Lucan. – u. als Liebkosungswort, Seele, vos, meae carissimae animae, Cic.: animae, quales neque candidiores terra tulit, Hor.: egregiae animae, Verg.B) ( wie animus) die vernünftige Seele des Menschen, der Geist (vgl. Kritz Sall. Iug. 2, 1. Cic. ecl. ind. in v.), anima rationis consiliique particeps, Cic.: ingenii facinora, sicut anima, immortalia sunt, Sall.: animae morte carent, Ov. – ⇒ a) Archaist. Genet. sing. animai, Enn. u. Lucr. – b) Dat. u. Abl. plur. b. Cicero usw. regelmäßig animis; bei Spät., bes. bei den Eccl. oft auch animabus, zB. Vulg. exod. 30, 12 u. 16 u.a. Augustin. de civ. dei 19, 23. Auson. perioch. Odyss. 11. Serv. Verg. Aen. 6, 136 u.a. Iul. Val. 3, 16 p. 117 (a) ed. Paris. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 45 u. Georges, Lexik. der lat. Wortf. S. 48. -
3 anima
animaanima ['a:nima]sostantivo Feminin1 anche figurato Seele Feminin; non c'era anima viva es war keine Menschenseele da; dedicarsi anima e corpo a qualcosa sich einer Sache dativo mit Leib und Seele hingeben; essere l'anima gemella di qualcuno mit jemandem seelenverwandt sein; romper l'anima a qualcuno familiare jdm auf die Nerven gehen; la buon'anima di mia madre meine selige Mutter2 (nucleo centrale a) Innere(s) neutro3 tecnica, tecnologia Kern MaskulinDizionario italiano-tedesco > anima
4 ánima
5 anima
6 anima e corpo
anima e corpo(mit) Leib und SeeleDizionario italiano-tedesco > anima e corpo
7 anima della bobina
Anima f della bobina, mandrino mSpulenkern m, spundIl dizionario italiano-tedesco per macchinari e attrezzature per l'imballaggio > anima della bobina
8 anima di una bobina
1.Mandrino m di una bobina, anima f di una bobinaRollenkern m2.Mandrino m di una bobina, anima f di una bobinaRollenkern mIl dizionario italiano-tedesco per macchinari e attrezzature per l'imballaggio > anima di una bobina
9 anima d'avvolgimento
Mandrino m (anima f) d'avvolgimentoAufwickelhülse fIl dizionario italiano-tedesco per macchinari e attrezzature per l'imballaggio > anima d'avvolgimento
10 ánima bendita
11 dannarsi l'anima per qualcosa
dannarsi l'anima per qualcosasich wegen etwas aufzehrenDizionario italiano-tedesco > dannarsi l'anima per qualcosa
12 dedicarsi anima e corpo a qualcosa
dedicarsi anima e corpo a qualcosasich einer Sache dativo mit Leib und Seele hingebenDizionario italiano-tedesco > dedicarsi anima e corpo a qualcosa
13 essere l'anima gemella di qualcuno
essere l'anima gemella di qualcunomit jemandem seelenverwandt seinDizionario italiano-tedesco > essere l'anima gemella di qualcuno
14 giocarsi l'anima [oder l'osso del collo]
giocarsi l'anima [oder l'osso del collo]Kopf und Kragen riskierenDizionario italiano-tedesco > giocarsi l'anima [oder l'osso del collo]
15 il cibo dell'anima
il cibo dell'animafigurato SeelennahrungDizionario italiano-tedesco > il cibo dell'anima
16 la buon'anima di mia madre
la buon'anima di mia madremeine selige MutterDizionario italiano-tedesco > la buon'anima di mia madre
17 non c'era anima viva
non c'era anima vivaes war keine Menschenseele daDizionario italiano-tedesco > non c'era anima viva
18 romper l'anima a qualcuno
romper l'anima a qualcunofamiliare jdm auf die Nerven gehenDizionario italiano-tedesco > romper l'anima a qualcuno
19 un'anima buona
un'anima buonaeine Seele von MenschDizionario italiano-tedesco > un'anima buona
20 mandrino (anima) d'avvolgimento
Mandrino m (anima f) d'avvolgimentoAufwickelhülse fIl dizionario italiano-tedesco per macchinari e attrezzature per l'imballaggio > mandrino (anima) d'avvolgimento
См. также в других словарях:
+ANIMA — プラスアニマ (Purasu Anima) Type Shōnen Genre aventure, fantasy Manga Auteur Natsumi Mukai Éditeur … Wikipédia en Français
+Anima — プラスアニマ (Purasu Anima) Type Shōnen Genre aventure, fantasy Manga Auteur Natsumi Mukai Éditeur … Wikipédia en Français
+anima — プラスアニマ (Purasu Anima) Type Shōnen Genre aventure, fantasy Manga Auteur Natsumi Mukai Éditeur … Wikipédia en Français
anima — / anima/ s.f. [lat. anĭma, come anĭmus, dal gr. ánemos soffio, vento ]. 1. a. (filos., relig.) [principio vitale dell uomo di cui costituisce la parte immateriale e, quindi, distinto dal corpo] ▶◀ animo, coscienza, mente, pensiero, psiche,… … Enciclopedia Italiana
anima — ANIMÁ, aním, vb. I. tranz. şi refl. A (se) face mai activ sau mai expresiv, a da sau a căpăta (mai multă viaţă; a (se) însufleţi. [prez. ind. şi: animez] – Din fr. animer, lat. animare. Trimis de ana zecheru, 25.10.2004. Sursa: DEX 98 ANIMÁ … Dicționar Român
ánima — (Del lat. anĭma, y este del gr. ἄνεμος, soplo). 1. f. alma (ǁ del hombre). 2. Alma que pena en el purgatorio antes de ir a la gloria. 3. alma (ǁ cosa que se mete en el hueco de algunas piezas para darles solidez). 4. En las piezas de artillería y … Diccionario de la lengua española
+Anima — (jap. プラスアニマ Purasu Anima) ist eine abgeschlossene Manga Serie der japanischen Zeichnerin Natsumi Mukai (迎夏生, Mukai Natsumi). Sie erschien erstmals 2000 und umfasst über 1.900 Seiten. Der Manga, der sich dem Shōnen Genre zuordnen lässt, erzählt… … Deutsch Wikipedia
Anima — bezeichnet: einen psychologischen Begriff aus Carl Gustav Jungs Archetypenlehre, siehe Animus und Anima auf lateinisch die Seele ebenfalls auf lateinisch den Atem, vgl. auch Atemseele bis ins 19. Jhd die Lebenskraft welche die Umwandlung von… … Deutsch Wikipedia
+Anima — プラスアニマ (Purasu Anima) Жанр Приключения, Фэнтези Манга «+Anima» Автор Natsumi Mukai Издатель MediaWorks Публикаци … Википедия
anima — ● anima nom masculin (mot latin signifiant âme) Chez C. G. Jung, archétype caractérisant la fraction féminine de l âme du sujet, par opposition à animus. ● anima (citations) nom masculin (mot latin signifiant âme) Gaston Bachelard Bar sur Aube… … Encyclopédie Universelle
ánima — sustantivo masculino 1. Uso/registro: elevado. Alma de una persona: Roguemos por el ánima del difunto. ánima del purgatorio Entre los católicos, los difuntos que están purgando temporalmente la pena que merecieron por sus pecados, antes de entrar … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
Перевод: со всех языков на немецкий
с немецкого на все языки- С немецкого на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Все языки
- Аймара
- Албанский
- Английский
- Арабский
- Болгарский
- Иврит
- Испанский
- Итальянский
- Йоруба
- Каталанский
- Корейский
- Латинский
- Латышский
- Майя
- Немецкий
- Нидерландский
- Норвежский
- Португальский
- Румынский, Молдавский
- Русский
- Суахили
- Тамильский
- Турецкий
- Узбекский
- Украинский
- Финский
- Французский
- Хорватский
- Чешский
- Шведский
- Эстонский