Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Aniēnsis

  • 1 Aniensis

    Aniēnsis, e и Aniēnus, a, um C, L, V adj. к Anio

    Латинско-русский словарь > Aniensis

  • 2 Aniensis

    Aniēnsis, Aniēnus (Adi. u. Subst.), s. Anio.

    lateinisch-deutsches > Aniensis

  • 3 Anĭensis

    Anĭensis, e de l'Anio.

    Dictionarium latinogallicum > Anĭensis

  • 4 Aniensis

    Aniēnsis, Aniēnus (Adi. u. Subst.), s. Anio.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Aniensis

  • 5 Aniēnsis

        Aniēnsis e (C., L.), or Aniēnus (V.), adj.    [Anio], of the Anio.

    Latin-English dictionary > Aniēnsis

  • 6 Aniensis

    Ănĭensis, e, adj. [Anio], of or pertaining to the Anio:

    tribus,

    in the Tiburtine region, through which the Anio flows, Liv. 10, 9 fin.; Cic. Planc. 22.

    Lewis & Short latin dictionary > Aniensis

  • 7 praerogativus

    praerogātīvus, a, um (praerogo), vor anderen-, zuerst um seine Meinung gefragt, I) eig., als publiz. t. t., zuerst in den Komitien abstimmend, centuria praerogativa, gew. subst. bl. praerogātīva, ae, f., die zuerst stimmende Zenturie, in den Zenturiatkomitien (deren Name, wenn er einen guten Klang hatte, wie Valeria u. dgl., als eine glückliche Vorbedeutung für den günstigen Ausgang der Komitien galt, s. unten), c. praer., Cic. Planc. 49, u. bl. praer., Cic. in Pis. 11; post red. in sen. 17; Phil. 2, 82; de div. 1, 103; 2, 74 u. 83. – Jede Klasse bestand aus centuriae seniorum u. iuniorum, dah. praer. Aniensis iuniorum, d.i. die iuniores der ersten Klasse in der tribus Aniensis, Liv. 24, 7, 12: ebenso praer. Veturia iuniorum, Liv. 26, 22, 2 u.a. – dah. der Plur. centuriae praerogativae, Fest. 249 (a), 7, u. bl. praerogativae, Liv. 10, 22, 1: valete classes populi et urbanarum tribuum praerogativae et centuriae iure vocatae, Auson. grat. act. VIII. 44. p. 25 Schenkl. – aber tribus pr., die Tribus, von der eine Zenturie als zuerst stimmende Zenturie ausgelost worden ist, Ps. Ascon. Cic. Verr. 1, 9, 26. p. 139 B. – adiecisse equitum praerogativae auctoritatem consules, Liv. 28, 9. § 20: invitis patribus P. Licinium Calvum praerogativa (die Ritterzenturien) tribunum militum creant, Liv. 5, 18, 1 (wo vielleicht praerogativae zu lesen ist; vgl. Mommsen Röm. Staatsrecht 3, 1. S. 397. Anm. 4): pro praerogativis (bei der Konsulwahl), Cic. I. Verr. 9, 26. – praerogativam referre, v. Stimmensammler (rogator), Cic. de div. 2, 74: praerogativam renuntiare, v. Herold, Cic. Phil. 2, 82. – dah. omen praerog., die zuerst stimmende Zenturie (wegen ihres Namens [s. oben] oder ihrer Stimme) als Vorbedeutung, Cic. Mur. 38; vgl. Cic. de div. 1, 103. – II) übtr., praerogātīva, ae, f., A) (weil die zuerst stimmende Zenturie vor den übrigen stimmte) die Vorwahl, pr. comitiorum militarium, Liv. 3, 51, 8: pr. militaris, Liv. 21, 3, 1 (versch. von unten no. II, C). – B) (weil die Stimme der zuerst stimmenden Zenturie, nach der sich meist die übrigen Zenturien beim Abstimmen richteten, eine Art Vorbedeutung für den Ausgang der Komitien hatte) die günstige Vorbedeutung, der Vorgeschmack, das Vorzeichen, das Merkmal, daß etwas eintreten werde, pr. triumphi, Cic. ep. 15, 5, 2: pr. suae voluntatis, Cic. I. Verr. 26: pr. fecunditatis in feminis, Plin. 7, 67. – C) der Vorrang, Vorzug, das Vorrecht, pr. decoris in gemmis, Plin. 37, 129: vetus imperatoriae domus illa pr., Eumen. pan. Const. 2, 4: militares praerogativae, Lampr. Alex. Sev. 15, 2: uti praerogativā deductionis, Ulp. dig. 26, 7, 11; u. so oft b. ICt. (auch im Plur.)

    lateinisch-deutsches > praerogativus

  • 8 praerogativus

    praerogātīvus, a, um (praerogo), vor anderen-, zuerst um seine Meinung gefragt, I) eig., als publiz. t. t., zuerst in den Komitien abstimmend, centuria praerogativa, gew. subst. bl. praerogātīva, ae, f., die zuerst stimmende Zenturie, in den Zenturiatkomitien (deren Name, wenn er einen guten Klang hatte, wie Valeria u. dgl., als eine glückliche Vorbedeutung für den günstigen Ausgang der Komitien galt, s. unten), c. praer., Cic. Planc. 49, u. bl. praer., Cic. in Pis. 11; post red. in sen. 17; Phil. 2, 82; de div. 1, 103; 2, 74 u. 83. – Jede Klasse bestand aus centuriae seniorum u. iuniorum, dah. praer. Aniensis iuniorum, d.i. die iuniores der ersten Klasse in der tribus Aniensis, Liv. 24, 7, 12: ebenso praer. Veturia iuniorum, Liv. 26, 22, 2 u.a. – dah. der Plur. centuriae praerogativae, Fest. 249 (a), 7, u. bl. praerogativae, Liv. 10, 22, 1: valete classes populi et urbanarum tribuum praerogativae et centuriae iure vocatae, Auson. grat. act. VIII. 44. p. 25 Schenkl. – aber tribus pr., die Tribus, von der eine Zenturie als zuerst stimmende Zenturie ausgelost worden ist, Ps. Ascon. Cic. Verr. 1, 9, 26. p. 139 B. – adiecisse equitum praerogativae auctoritatem consules, Liv. 28, 9. § 20: invitis patribus P. Licinium Calvum praerogativa (die Ritterzenturien) tribunum militum creant, Liv. 5, 18, 1 (wo vielleicht praerogativae zu lesen ist; vgl.
    ————
    Mommsen Röm. Staatsrecht 3, 1. S. 397. Anm. 4): pro praerogativis (bei der Konsulwahl), Cic. I. Verr. 9, 26. – praerogativam referre, v. Stimmensammler (rogator), Cic. de div. 2, 74: praerogativam renuntiare, v. Herold, Cic. Phil. 2, 82. – dah. omen praerog., die zuerst stimmende Zenturie (wegen ihres Namens [s. oben] oder ihrer Stimme) als Vorbedeutung, Cic. Mur. 38; vgl. Cic. de div. 1, 103. – II) übtr., praerogātīva, ae, f., A) (weil die zuerst stimmende Zenturie vor den übrigen stimmte) die Vorwahl, pr. comitiorum militarium, Liv. 3, 51, 8: pr. militaris, Liv. 21, 3, 1 (versch. von unten no. II, C). – B) (weil die Stimme der zuerst stimmenden Zenturie, nach der sich meist die übrigen Zenturien beim Abstimmen richteten, eine Art Vorbedeutung für den Ausgang der Komitien hatte) die günstige Vorbedeutung, der Vorgeschmack, das Vorzeichen, das Merkmal, daß etwas eintreten werde, pr. triumphi, Cic. ep. 15, 5, 2: pr. suae voluntatis, Cic. I. Verr. 26: pr. fecunditatis in feminis, Plin. 7, 67. – C) der Vorrang, Vorzug, das Vorrecht, pr. decoris in gemmis, Plin. 37, 129: vetus imperatoriae domus illa pr., Eumen. pan. Const. 2, 4: militares praerogativae, Lampr. Alex. Sev. 15, 2: uti praerogativā deductionis, Ulp. dig. 26, 7, 11; u. so oft b. ICt. (auch im Plur.)

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > praerogativus

  • 9 Anio

    Anio, ōnis u. gew. (von der urspr. sabinischen Form Aniēn), ēnis, m., poet. Nbf. Aniēnus, ī, m., der Anio, I) eig., der berühmte Nebenfluß des Tibers, der im Hernikerlande auf dem Gebirge von Trevi (mons Trebanorum) entspringt, in wildem Laufe (dah. praeceps) durch enge Gebirgstäler Tibur zuströmt, unmittelbar unterhalb dieser Stadt die vielgepriesenen Wasserfälle bildet, in der Ebene zwischen dem Sabiner- u. Latinerlande hinfließt u. bei Antemnä in den Tiber einmündet, Nomin. (gew.) Anio, Varr. LL. 5, 28. Hor. carm. 1, 7, 13. Prop. 3, 22, 23. Plin. 3, 109: Nomin. (selten) Anien, Cato oratt. 18. fr. 3 (b. Prisc. 6, 16). Stat. silv. 1, 5, 25 u.a.: Nomin. (selten) Anienus, Prop. 4, 7, 86. Stat. silv. 1, 3, 70: Genet. gew. Anienis, Liv. 1, 37, 1; 7, 9, 6. Cic. Brut. 54 u.a.: Genet. Annionis (sic!), Corp. inscr. Lat. 6, 2344 u. 2345 (vgl. unten no. II, b.).: Akk. gew. Anienem, Cato oratt. 18. fr. 3 (wo aber Hertz Prisc. 6, 16 aquam Anienam). Cic. pro Cornel. 1. fr. 24 K. Cic. de off. 1, 112. Liv. 30, 30, 17. Verg. Aen. 7, 683 u.a.: Akk. Anionem, Enn. ann. 608: Abl. Aniene, Plin. 3, 54. Vgl. übh. Prisc. 6, 16. – Dav.: a) Aniēnicola, ae, c., Anwohner des Anio, Catilli, Sil.: Nymphae, Sil. – b) Aniēnsis, e, zum Anio gehörig, aniensisch, tribus, Tr. im tiburtischen Gebiet, durch das der Anio floß, Cic. u.a. – c) Aniēnus, a, um, zum Anio gehörig, anienisch, aqua, Cato fr. (vgl. oben): unda, Prop.: flumina, Tibull.: fluenta, Verg. – II) übtr., Anio Vetus u. Novus, zwei aus dem Wasser des Anio abgeleitete Wasserleitungen Roms, u. zwar: a) A. vetus, einer der ältesten Aquädukte Roms, 265 v. Chr. angelegt durch Man. Kurius Dentatus von dem im Kriege mit Pyrrhus gewonnenen Gelde, Frontin. aqu. 6 sq.; 90 sqq. Corp. inscr. Lat. 6, 2344 u. 2345. – b) A. novus, von Kaligula u. Klaudius angelegt, 46 n. Chr. vollendet, Front. aqu. 13, 15, 93 (der immer Genet. Anionis, Dat. Anioni sagt): Anien novus, Plin. 36, 122: Anienis novi, Suet. Claud. 20, 1. – dah. duae aquae Anionis, Frontin. aqu. 90.

    lateinisch-deutsches > Anio

  • 10 Anio

    Anio, ōnis u. gew. (von der urspr. sabinischen Form Aniēn), ēnis, m., poet. Nbf. Aniēnus, ī, m., der Anio, I) eig., der berühmte Nebenfluß des Tibers, der im Hernikerlande auf dem Gebirge von Trevi (mons Trebanorum) entspringt, in wildem Laufe (dah. praeceps) durch enge Gebirgstäler Tibur zuströmt, unmittelbar unterhalb dieser Stadt die vielgepriesenen Wasserfälle bildet, in der Ebene zwischen dem Sabiner- u. Latinerlande hinfließt u. bei Antemnä in den Tiber einmündet, Nomin. (gew.) Anio, Varr. LL. 5, 28. Hor. carm. 1, 7, 13. Prop. 3, 22, 23. Plin. 3, 109: Nomin. (selten) Anien, Cato oratt. 18. fr. 3 (b. Prisc. 6, 16). Stat. silv. 1, 5, 25 u.a.: Nomin. (selten) Anienus, Prop. 4, 7, 86. Stat. silv. 1, 3, 70: Genet. gew. Anienis, Liv. 1, 37, 1; 7, 9, 6. Cic. Brut. 54 u.a.: Genet. Annionis (sic!), Corp. inscr. Lat. 6, 2344 u. 2345 (vgl. unten no. II, b.).: Akk. gew. Anienem, Cato oratt. 18. fr. 3 (wo aber Hertz Prisc. 6, 16 aquam Anienam). Cic. pro Cornel. 1. fr. 24 K. Cic. de off. 1, 112. Liv. 30, 30, 17. Verg. Aen. 7, 683 u.a.: Akk. Anionem, Enn. ann. 608: Abl. Aniene, Plin. 3, 54. Vgl. übh. Prisc. 6, 16. – Dav.: a) Aniēnicola, ae, c., Anwohner des Anio, Catilli, Sil.: Nymphae, Sil. – b) Aniēnsis, e, zum Anio gehörig, aniensisch, tribus, Tr. im tiburtischen Gebiet, durch das der Anio floß, Cic. u.a. – c) Aniēnus, a, um, zum
    ————
    Anio gehörig, anienisch, aqua, Cato fr. (vgl. oben): unda, Prop.: flumina, Tibull.: fluenta, Verg. – II) übtr., Anio Vetus u. Novus, zwei aus dem Wasser des Anio abgeleitete Wasserleitungen Roms, u. zwar: a) A. vetus, einer der ältesten Aquädukte Roms, 265 v. Chr. angelegt durch Man. Kurius Dentatus von dem im Kriege mit Pyrrhus gewonnenen Gelde, Frontin. aqu. 6 sq.; 90 sqq. Corp. inscr. Lat. 6, 2344 u. 2345. – b) A. novus, von Kaligula u. Klaudius angelegt, 46 n. Chr. vollendet, Front. aqu. 13, 15, 93 (der immer Genet. Anionis, Dat. Anioni sagt): Anien novus, Plin. 36, 122: Anienis novi, Suet. Claud. 20, 1. – dah. duae aquae Anionis, Frontin. aqu. 90.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Anio

  • 11 tribus

    trĭbus, ūs (dat. and abl. plur.:

    tribubus,

    Cic. Rep. 2, 9, 16; Liv. 5, 18, 2; 23, 12, 16, etc.; but trebibos, Ephem. Epigr. 2, 208, n. 299; never tribibus; cf. Serv. ad Verg. G. 3, 376, and v., in gen., Neue, Formenl. 1, 361 sqq.), f. [tri-; root in tres (dat. tribus) and bhū; Gr. phu- in phulê; v. Corss. Ausspr. 1, 163], orig. a third part of the Roman people; as their numbers increased it came to mean,
    I.
    Lit., a division of the people, a tribe (the number of these tribes finally increased to thirty-five, of which thirty-one were rusticae tribus or country tribes, and four urbanae tribus or city tribes; the following are the names of the tribes, the city tribes being printed in Italics, viz.: Aemilia, Aniensis, Arniensis, Claudia, Collina, Cornelia, Crustumina, Esquilina, Fabia, Falerina, Galesia, Horatia, Lemonia, Maecia, Menenia, Oufentina, Palatina, Papiria, Pollia, Pomptina, Popilia, Pupinia, Quirina, Romilia, Sabatina, Scaptia, Sergia, Stellatina, Suburana, Terentina, Tromentina, Veientina, Velina, Veturia, Voltinia. Some of these names are the same as the names of Roman gentes, and others are derived from the names of places where these tribes at first resided), Varr. L. L. 4, 9, 17; Cic. Rep. 2, 8, 14; Liv. 1, 36, 7; 8, 37, 12; 9, 46, 2 Weissenb. ad loc.; id. Epit. 19; Col. 5, 1, 7; Val. Max. 7, 1, 2; 9, 10, 1; cf. Niebuhr, Röm. Gesch. 1, p. 426 sq.;

    and see the names of these tribes in Inscr. Orell. II. pp. 11-28 and 147: inventum tamen esse fortem amicum ex eādem familia Q. Verrem Romilia,

    of the Romilian tribe, Cic. Verr. 1, 8, 23; cf.

    Ser. Sulpicius, Q. F. Lemonia, Rufus,

    id. Phil. 9, 7, 15:

    L. AVRELIVS L. FIL. CAMILIA FIRMVS, etc.,

    Inscr. Orell. 3070:

    Africanus censor tribu movebat eum centurionem, qui in Pauli pugna non affuerat,

    removed, expelled from the tribe, Cic. de Or. 2, 67, 272; so,

    tribu movere aliquem,

    id. Clu. 43, 122; Liv. 45, 15, 4; 4, 24, 7; 24, 18, 6; 45, 15, 4; Val. Max. 2, 4, 4:

    urbanae (tribus) in quas transferri ignominia esset, desidiae probro,

    Plin. 18, 3, 3, § 13:

    populus in tribus convocatus,

    Cic. Leg. 3, 19, 44:

    ea multitudo tribus circuit, genibus se omnium advolvens,

    Liv. 8, 37, 9.—
    B.
    Trop., comicè:

    grammaticas ambire tribus,

    to canvass the Grammarian tribe, Hor. Ep. 1, 19, 40.—
    II.
    Transf.
    1.
    Of Macedonians:

    satellites illi ex tribu suā legunt,

    Just. 13, 3, 1 (al. turbā).—
    2.
    In gen., the commonalty, the mass, mob, poor people, Mart. 8, 15, 4; Plin. 19, 4, 19, § 54:

    equitem imitatae tribus,

    Flor. 2, 6, 25. — Prov.: sine tribu, without rank or position:

    homo sine tribu, sine nomine,

    Flor. 3, 13, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > tribus

См. также в других словарях:

  • Aniensis tribus — (röm. Ant.), römische Tribus, s.d …   Pierer's Universal-Lexikon

  • ANIENSIS Juniorum — apud Livium l. 24. c. 7. ubi de Comitiis Consularibus secundis a Q. Fabio Maximo post Cannensem pugnam habitis, Eo die cum sors proerogativoe Aniensi Iuniorum exisset, eaque T. Otacilium et M. Aemilium Regillum Consules diceret, tum etc. uti… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ANIESIS — Aniensis …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • ANIL — Aniensis libenter …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • Bertrand Capmartin de Chaupy — L abbé Bertrand Capmartin de Chaupy, né le 14 septembre 1720 à Grenade sur Garonne et décédé en 1798 à Paris, est un écrivain et archéologue français, connu pour avoir découvert la maison de campagne d Horace. Sommaire 1 Biographie 2… …   Wikipédia en Français

  • TRIBUS — aut a numero, quia tres primitus apud Romanos erant, aut tributo quod pendebant, (teste Fazellô) dictae sunt partes in quas populus vel civitas dividitur, ab aliquibus ortum ducentes. Veluti tribus Israel a filiis Iacob originem traheutes; quibus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • List of classical abbreviations — The following list contains a selection from the Latin abbreviations that occur in the writings and inscriptions of the Romans. NOTOC A*A. Absolvo, Actum, Aedilis, Aes, Aedilis, Ager, Ago, Aio, Amicus, Annus, Antiquo, Auctor, Auditor, Augustus,… …   Wikipedia

  • List of Roman tribes — History= This article is a list of the historical tribes of Rome, as used for voting. For information on the history of Roman names in general, see the article Roman naming conventions.Tribes as of 242 BCIn 242 BC, the official number of tribes… …   Wikipedia

  • Publius Sempronius Sophus (Konsul 304 v. Chr.) — Publius Sempronius Sophus ist das älteste bekannte Mitglied des seither nur als plebejisch bezeugten römischen Geschlechts der Sempronier. Er wurde 304 v. Chr. Konsul und 300 v. Chr. Zensor. Inhaltsverzeichnis 1 Abstammung und frühe Laufbahn 2… …   Deutsch Wikipedia

  • Tribus (Rom) — Die Tribus (Plural: Tribūs, femininum) war eine Abteilung der Bürgerschaft in der römischen Königszeit und römischen Republik. Der antiken Überlieferung nach gab es zuerst drei gentilizisch organisierte Tribus (Tities, Ramnes und Luceres), die… …   Deutsch Wikipedia

  • Arelate — Histoire d Arles à l époque romaine Carte de la Gaule en 58 av. J. C. : les peuples de la Narbonnaise En récompense de son soutien à Jules César contre Marseille en 49 av. J. C., Arles (ou Arelate, selon le toponyme de l époque), devient une …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»