Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Anguitenēns

  • 1 anguĭtĕnens

    anguĭtĕnens, entis qui tient un serpent.    - Anguitenens, subst.: le Serpentaire (constellation).

    Dictionarium latinogallicum > anguĭtĕnens

  • 2 Anguitenens

    Anguitenēns, tis, m. (anguis u. teneo, Übersetzung des griech. Ὀφιοῦχος), der Schlangenträger, Cic. Arat. 76 u. 454; de nat. deor. 2, 108. Manil. 5, 384.

    lateinisch-deutsches > Anguitenens

  • 3 Anguitenens

    Anguitenēns, tis, m. (anguis u. teneo, Übersetzung des griech. Ὀφιοῦχος), der Schlangenträger, Cic. Arat. 76 u. 454; de nat. deor. 2, 108. Manil. 5, 384.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Anguitenens

  • 4 Anguitenēns

        Anguitenēns entis, m    [anguis + teneo], serpent-holder, the constellation Serpent-bearer, C.
    * * *
    I
    (gen.), anguitenentis ADJ
    II

    Latin-English dictionary > Anguitenēns

  • 5 anguitenens

    angui-tenēns, entis m. [ anguis + teneo ]

    Латинско-русский словарь > anguitenens

  • 6 anguitenens

    anguĭ-tĕnens, entis, adj. [anguis-teneo], serpent-holding; hence, subst., the constellation, = anguifer, transl. of the Gr. Ophiouchos, Serpent-bearer, Cic. N. D. 2, 42; Manil. 5, 384.

    Lewis & Short latin dictionary > anguitenens

  • 7 Ophiuchus

    Ophiūchus, ī m. (греч. ; лат. Anguitĕnens)
    Змеедержец (созвездие) C, Man

    Латинско-русский словарь > Ophiuchus

  • 8 Aesculapius

    Aesculāpius, ī, m. (Ἀσκληπιός), Sohn Apollos u. der Nymphe Koronis, Chirons Schüler in der Heilkunde u. Jagd, von der Epione Vater des Podalirius u. Machaon (s. Cels. 1. praef. § 5. Dict. 1, 4), nach seinem Tode als Schlangenträger (Ὀφιοῦχος, Ophiuchus, lat. Anguitenens, Hyg. astr. 2, 14 p. 380 [sqq.] ed. Muncker) unter die Gestirne versetzt u. wegen seiner großen medizin. Kenntnisse als Gott der Heilkunde verehrt, vornehmlich zu Epidaurus (Solin. 7, 10), von wo er während der Pest um 293 v. Ch. auf den Ausspruch der sibyllinischen Bücher hin nach Rom geholt wurde, in der Äskulap- od. Heilschlange (anguis Aesculapius, Plin. 29, 72), die bei der Landung an dem Tiber aus dem Schiffe auf die Tiberinsel sprang, wo man dann auch sogleich einen Äskulap-Tempel erbaute, in dem der Äskulapdienst und seine Heilungen ausgeübt wurden, Liv. 10, 47, 7. Val. Max. 1, 8, 2. Lact. 2, 7, 13. Ov. met. 15, 622 sqq.: Aesculapii aedes vetus, Varr. LL. 7, 57: Aesculapii fanum, Cic. Verr. 4, 93. Aur. Vict. vir. ill. 22, 3: Aesculapii templum, Tac. ann. 4, 14: Aesculapii sacellum, Solin. 7, 10. – Bes. heilig war ihm die Schlange, teils als Bild der sich verjüngenden Lebenskraft, teils als Symbol des ärztlichen Scharfblicks (Epidaurius anguis b. Hor. sat. 1, 3, 27): sein gewöhnliches Attribut ist der knotige Stab mit der Schlange und die Schale. – / Plur. tres od. plures Aesculapii, Cic. de nat. deor. 3, 57. Arnob. 4, 15. Tert. apol. 14.

    lateinisch-deutsches > Aesculapius

  • 9 anguis

    anguis, is, c. ( litauisch angis; vgl. ahd. unc), I) die Schlange jeder Gattung (sofern sie sich herumschlingt u. würgt), bes. aber die große, furchtbare, iubatus, Naev. fr., Plaut. u. Liv.: immanis, Liv.: squameus, Verg.: volucres angues, Cic.: anguis ex columna lignea elapsus, Liv.: anguis in impluvium decidit de tegulis, Ter.: factum est, ut ab infima ara subito anguis emergeret, Cic. – Sprichw., als Bild des Gefahrdrohenden, frigidus latet anguis in herba, Verg. ecl. 3, 93. – u. des Widrigen u. Verhaßten, alqm odisse aeque atque angues, Plaut. merc. 761: cane peius et angue vitare, d.i. auf das sorgfältigste, Hor. ep. 1, 17, 30. – II) übtr., als Sternbild: 1) = Draco, der Drache, zwischen beiden Bären am nördl. Himmel, Verg. georg. 1, 205 u. 244. Ov. met. 2, 138. – 2) gew. = Hydra, die Wasserschlange, Hyder, Vitr. 9, 5 (7), 2. Manil. 1, 422. – 3) die Schlange, die der Schlangenträger ( Ὀφιοῦχος, Anguitenens) in der Hand trägt, selbst von ihr umschlungen, Cic. Arat. 86; de nat. deor. 2, 109. Ov. met. 8, 182. – / Seltene Form anguen, inis, n., Iul. Val. 1, 29 (32, wo Plur. anguina). – Der Abl. gew. angue, selten (doch auch b. Cic.) angui, s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 336. – Das gramm. Geschlecht häufiger masc. als fem., s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 918 u. 919.

    lateinisch-deutsches > anguis

  • 10 Ophiuchus

    Ophiūchus, ī, m. (Ὀφιοῦχος), der Schlangenträger, ein Gestirn, rein lat. Anguitenens, Cic. poët. de nat. deor. 2, 109. Manil. 1, 331.

    lateinisch-deutsches > Ophiuchus

  • 11 serpens

    serpēns, entis, c. (serpo), das kriechende Geschöpf, I) die Schlange, A) eig.: Cic. u.a.: serp. pestifera, Sen.: serp. Epidaurius, Hor.: serpentes caeci, Plin.: serpentes mali, Sen.: serpentes parvulae, Sen.: quaedam serpentes ortae extra aquam, Cic.: serpentis ictus od. morsus, Cels.: serpentium domitor Gell.: serpentium est sibilare, Suet. fr. – B) übtr., als Sternbild: 1) der Drache, am nördlichen Himmel zwischen beiden Bären (sonst Draco u. Anguis gen.), Hyg. astr. 3, 1. Vitr. 9, 4, 5 sq. Ov. met. 2, 173. – 2) die Schlange, a) am nördlichen Himmel, die Schlange, die der Schlangenträger (Anguitenens, Ὀφιοῦχος) in der Hand trägt, selbst von ihr umschlungen, Hyg. astr. 2, 14; 3, 13. Vitr. 9, 4, 4. – b) am südl. Himmel, die Wasserschlange; dah. serpens septentrionalis austrinave, Plin. 2, 93. – II) das kriechende Insekt am menschl. Körper, wie Laus usw., Plin. 7, 172. Apul. flor. 15. p. 19, 2 Kr. – / Der Genet. Plur. in der klass. Prosa nach den besten Hdschrn. regelm. serpentium, bei Dicht. u. Spät. auch serpentum (welche Form Caper 111, 11 K. verwirft), zB. Verg. Aen. 8, 436 u. 12, 848. Manil. 5, 392. Lucan. 9, 608 u.a. Calp. ecl. 5, 92. Colum. 9, 14, 17. Amm. 22, 15, 25 (aber Sen. ep. 66, 43 Haase serpentium; ebenso Halm bei Val. Max. 1, 6, 8). Vgl. übh. Neue-Wagener Formenl.3 1, 407 u. 408.

    lateinisch-deutsches > serpens

  • 12 Aesculapius

    Aesculāpius, ī, m. (Ἀσκληπιός), Sohn Apollos u. der Nymphe Koronis, Chirons Schüler in der Heilkunde u. Jagd, von der Epione Vater des Podalirius u. Machaon (s. Cels. 1. praef. § 5. Dict. 1, 4), nach seinem Tode als Schlangenträger (Ὀφιοῦχος, Ophiuchus, lat. Anguitenens, Hyg. astr. 2, 14 p. 380 [sqq.] ed. Muncker) unter die Gestirne versetzt u. wegen seiner großen medizin. Kenntnisse als Gott der Heilkunde verehrt, vornehmlich zu Epidaurus (Solin. 7, 10), von wo er während der Pest um 293 v. Ch. auf den Ausspruch der sibyllinischen Bücher hin nach Rom geholt wurde, in der Äskulap- od. Heilschlange (anguis Aesculapius, Plin. 29, 72), die bei der Landung an dem Tiber aus dem Schiffe auf die Tiberinsel sprang, wo man dann auch sogleich einen Äskulap-Tempel erbaute, in dem der Äskulapdienst und seine Heilungen ausgeübt wurden, Liv. 10, 47, 7. Val. Max. 1, 8, 2. Lact. 2, 7, 13. Ov. met. 15, 622 sqq.: Aesculapii aedes vetus, Varr. LL. 7, 57: Aesculapii fanum, Cic. Verr. 4, 93. Aur. Vict. vir. ill. 22, 3: Aesculapii templum, Tac. ann. 4, 14: Aesculapii sacellum, Solin. 7, 10. – Bes. heilig war ihm die Schlange, teils als Bild der sich verjüngenden Lebenskraft, teils als Symbol des ärztlichen Scharfblicks (Epidaurius anguis b. Hor. sat. 1, 3, 27): sein gewöhnliches Attribut ist der knotige Stab mit der
    ————
    Schlange und die Schale. – Plur. tres od. plures Aesculapii, Cic. de nat. deor. 3, 57. Arnob. 4, 15. Tert. apol. 14.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Aesculapius

  • 13 anguis

    anguis, is, c. ( litauisch angis; vgl. ahd. unc), I) die Schlange jeder Gattung (sofern sie sich herumschlingt u. würgt), bes. aber die große, furchtbare, iubatus, Naev. fr., Plaut. u. Liv.: immanis, Liv.: squameus, Verg.: volucres angues, Cic.: anguis ex columna lignea elapsus, Liv.: anguis in impluvium decidit de tegulis, Ter.: factum est, ut ab infima ara subito anguis emergeret, Cic. – Sprichw., als Bild des Gefahrdrohenden, frigidus latet anguis in herba, Verg. ecl. 3, 93. – u. des Widrigen u. Verhaßten, alqm odisse aeque atque angues, Plaut. merc. 761: cane peius et angue vitare, d.i. auf das sorgfältigste, Hor. ep. 1, 17, 30. – II) übtr., als Sternbild: 1) = Draco, der Drache, zwischen beiden Bären am nördl. Himmel, Verg. georg. 1, 205 u. 244. Ov. met. 2, 138. – 2) gew. = Hydra, die Wasserschlange, Hyder, Vitr. 9, 5 (7), 2. Manil. 1, 422. – 3) die Schlange, die der Schlangenträger ( Ὀφιοῦχος, Anguitenens) in der Hand trägt, selbst von ihr umschlungen, Cic. Arat. 86; de nat. deor. 2, 109. Ov. met. 8, 182. – Seltene Form anguen, inis, n., Iul. Val. 1, 29 (32, wo Plur. anguina). – Der Abl. gew. angue, selten (doch auch b. Cic.) angui, s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 336. – Das gramm. Geschlecht häufiger masc. als fem., s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 918 u. 919.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > anguis

  • 14 Ophiuchus

    Ophiūchus, ī, m. (Ὀφιοῦχος), der Schlangenträger, ein Gestirn, rein lat. Anguitenens, Cic. poët. de nat. deor. 2, 109. Manil. 1, 331.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Ophiuchus

  • 15 serpens

    serpēns, entis, c. (serpo), das kriechende Geschöpf, I) die Schlange, A) eig.: Cic. u.a.: serp. pestifera, Sen.: serp. Epidaurius, Hor.: serpentes caeci, Plin.: serpentes mali, Sen.: serpentes parvulae, Sen.: quaedam serpentes ortae extra aquam, Cic.: serpentis ictus od. morsus, Cels.: serpentium domitor Gell.: serpentium est sibilare, Suet. fr. – B) übtr., als Sternbild: 1) der Drache, am nördlichen Himmel zwischen beiden Bären (sonst Draco u. Anguis gen.), Hyg. astr. 3, 1. Vitr. 9, 4, 5 sq. Ov. met. 2, 173. – 2) die Schlange, a) am nördlichen Himmel, die Schlange, die der Schlangenträger (Anguitenens, Ὀφιοῦχος) in der Hand trägt, selbst von ihr umschlungen, Hyg. astr. 2, 14; 3, 13. Vitr. 9, 4, 4. – b) am südl. Himmel, die Wasserschlange; dah. serpens septentrionalis austrinave, Plin. 2, 93. – II) das kriechende Insekt am menschl. Körper, wie Laus usw., Plin. 7, 172. Apul. flor. 15. p. 19, 2 Kr. – Der Genet. Plur. in der klass. Prosa nach den besten Hdschrn. regelm. serpentium, bei Dicht. u. Spät. auch serpentum (welche Form Caper 111, 11 K. verwirft), zB. Verg. Aen. 8, 436 u. 12, 848. Manil. 5, 392. Lucan. 9, 608 u.a. Calp. ecl. 5, 92. Colum. 9, 14, 17. Amm. 22, 15, 25 (aber Sen. ep. 66, 43 Haase serpentium; ebenso Halm bei Val. Max. 1, 6, 8). Vgl. übh. Neue-Wagener Formenl.3 1, 407 u. 408.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > serpens

  • 16 anguis

        anguis (disyl.), is (abl. angue; rarely anguī), m and f    [ANG-], a serpent, snake: os cinctum anguibus: tortus, O.: cane peius et angui vitare, i. e. most anxiously, H.—Esp., in fable as an emblem: of terror, the snaky head of Medusa, O.; of rage, the serpent-girdle of Tisiphone, O.; of art and wisdom, the serpent-team of Medea, O.; of Ceres, O. —Prov.: latet anguis in herbā, a snake in the grass, V.—Meton., of a constellation, of Draco, the Dragon, V., O.; of Hydra, the Hydra, waterserpent, O.; the serpent held by Anguitenens, O.
    * * *
    snake, serpent; dragon; (constellations) Draco, Serpens, Hydra

    Latin-English dictionary > anguis

  • 17 Anguifer

    anguĭfer (trisyl.), fĕra, fĕrum, adj. [anguis-fero], serpent-bearing:

    caput,

    Ov. M. 4, 741:

    Gorgo,

    Prop. 2, 2, 8.—Hence, subst.: Anguĭfer, fĕri, m. (as transl. of Ophiouchos), the serpent-bearer, the constellation Serpentarius or Ophiuchus, Col. 11, 2, 49; cf. anguitenens.

    Lewis & Short latin dictionary > Anguifer

  • 18 anguifer

    anguĭfer (trisyl.), fĕra, fĕrum, adj. [anguis-fero], serpent-bearing:

    caput,

    Ov. M. 4, 741:

    Gorgo,

    Prop. 2, 2, 8.—Hence, subst.: Anguĭfer, fĕri, m. (as transl. of Ophiouchos), the serpent-bearer, the constellation Serpentarius or Ophiuchus, Col. 11, 2, 49; cf. anguitenens.

    Lewis & Short latin dictionary > anguifer

  • 19 anguis

    anguis (dissyl.), is (rare form an-guen, like sanguen for sanguis, Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 1, 29 Mai.— Abl. angue; but angui, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, or Trag. v. 51 Vahl.; Hor. Ep. 1, 17, 30; Ov. M. 4, 483 MS.; cf. Prisc. p. 766 P.; in Cic. Div. 2, 31, 66, suspected by Schneid. Gram. II. 227, on account of angue just before; angue also, Enn. ap. Acron. ad Hor. C. 3, 11, 18, or Trag. v. 441 Vahl.; Varr. Atac. ap. Charis. p. 70; Cic. Div. 2, 30, 65; Prop. 4, 4, 40; Ov. H. 9, 94; id. Am. 3, 6, 14; id. M. 10, 349; 15, 390; Sen. Herc. Fur. 793; Stat. Th. 4, 85; cf. Neue, Formenl. I. p. 218), m. and f.; cf. Charis. p. 70 P.; Rudd. I. p. 25; Neue, Formenl. I. p. 612 [cf. enchelus; Lith. angis; old Germ. unc = adder; echis; echidna = adder; Sanscr. ahis; Germ. Aal = Engl. eel. Curtius], a serpent, a snake (syn.: serpens, coluber, draco).
    I.
    Lit.: angues jugati, Naev. ap. Non. p. 191, 18; Plaut. Am. 5, 1, 56:

    emissio feminae anguis... maris anguis,

    Cic. Div. 2, 29:

    vertatur Cadmus in anguem,

    Hor. A. P. 187 al. —As fem.: caerulea, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28:

    angues volucres vento invectae,

    Cic. N. D. 1, 36: torta, Varr. Atac. ap. Non. p. 191, 22; Tac. A. 11, 11 al.— Masc.:

    domi vectem circumjectus,

    Cic. Div. 2, 28:

    ater,

    Prop. 3, 5, 40:

    tortus,

    Ov. M. 4, 483, and id. Ib. 4, 79; Stat. Th. 4, 485.—Sometimes serpent, snake, as a hateful, odious object:

    odisse aliquem aeque atque angues,

    Plaut. Merc. 4, 4, 21:

    cane pejus et angui,

    Hor. Ep. 1, 17, 30.—
    II.
    Transf.
    A.
    In fable, an emblem.
    1.
    Of terror;

    hence the snaky head of Medusa,

    Ov. M. 4, 803.—
    2.
    Of rage;

    hence the serpent-girdle of Tisiphone,

    Ov. M. 4, 483 and 511;

    her hair of snakes,

    Tib. 1, 3, 69; Prop. 3, 5, 40.—
    3.
    Of art and wisdom;

    hence the serpent-team of Medea,

    Ov. M. 7, 223, and of the inventive Ceres, id. ib. 5, 642; cf. Voss, Mythol. Br. 2, 55.—
    B.
    As a constellation.
    1.
    = draco, the Dragon, between the Great and the Little Bear, Hyg. Astr. 2, 3; 3, 2:

    flexu sinuoso elabitur Anguis,

    Verg. G. 1, 244:

    neu te tortum declinet ad Anguem,

    Ov. M. 2, 138.—
    2.
    = hydra, the Hydra, water-serpent, which extends over the constellations Cancer, Leo, and Virgo, carries on its back the Crater, and on its tail the Corvus, Ov. F. 2, 243; Manil. 1, 422; cf. Hyg. Astr. 3, 39.—
    3.
    The Serpent, which Anguitenens (Ophiouchos) carries in his hand, Ov. M. 8, 182.—
    C.
    Prov.: Latet anguis in herbā, there's a snake in the grass, of some concealed danger, Verg. E. 3, 93.

    Lewis & Short latin dictionary > anguis

  • 20 serpo

    serpo, psi, ptum, 3 (serpsit antiqui pro serpserit usi sunt, Fest. p. 348 Müll.), v. n. [root serp, kindr. with herpô, repo], to creep, crawl (freq. and class.).
    I.
    Lit. (only of animals; while repo is also used of persons who creep or go slowly;

    v. repo, I.): serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, etc.,

    Cic. Fin. 5, 15, 42:

    alia animalia gradiendo, alia serpendo ad pastum accedunt,

    id. N. D. 2, 47, 122:

    serpentes quasdam (bestias), quasdam esse gradientes,

    id. Tusc. 5, 13, 38:

    (anguis) per humum,

    Ov. M. 15, 689:

    vipera imā humo,

    id. P. 3, 3, 102:

    draco In platanum,

    id. M. 12, 13:

    serpentia secla ferarum,

    i. e. the serpents, Lucr. 6, 766.—In late Lat. pass.:

    cum terra nullo serpatur angue,

    was crawled over, Sol. 22, 10.—
    B.
    Transf., of things, to move slowly or imperceptibly, to creep along, proceed gradually, etc. (mostly poet.):

    has (stellas) inter, torvus Draco serpit, Cic. poët. N. D. 2, 42, 106: sol serpens,

    Lucr. 5, 690.—

    Of streams: an te, Cydne, canam, qui leniter... placidis per vada serpis aquis,

    creepest, windest along, Tib. 1, 7, 14:

    in freta vicina Numicius,

    Ov. M. 14, 598: Ister tectis [p. 1681] in mare serpit aquis, id. Tr. 3, 10, 30:

    in sicco serpentem pulvere rivum,

    Luc. 9, 974:

    lacrimae serpunt per vulnera,

    Stat. Th. 11, 608:

    exsistit sacer ignis et urit corpore serpens,

    slowly spreading, Lucr. 6, 660; so,

    flamma per continua,

    Liv. 30, 6:

    aestus aetheris,

    Lucr. 5, 523; 6, 1120 (with repere):

    fallacem patriae serpere dixit equum (Trojanum),

    was creeping along, Prop. 3, 13 (4, 12), 64.—Of plants:

    vitis serpens multiplici lapsu et erratico,

    Cic. Sen. 15, 52; cf.:

    lithospermos (herba) jacet atque serpit humi,

    Plin. 27, 11, 74, § 99; so,

    chamaeleon,

    id. 22, 18, 21, § 45; cf.:

    liber per colla,

    Ov. M. 9, 389:

    caules per terram,

    Plin. 21, 16, 59, § 99:

    rami in terram,

    id. 27, 9, 58, § 82:

    radices inter se,

    id. 17, 20, 33, § 144:

    sine tempora circum Inter victrices hederam tibi serpere lauros,

    Verg. E. 8, 13; Laber. ap Macr. S. 2, 7; Col. 10, 119.—Of the growth of the hair:

    per tua lanugo cum serpere coeperit ora,

    Claud. IV. Cons. Hon. 641.—Of fire:

    dein per continua serpens (flamma) omnia incendio hausit,

    Liv. 30, 6:

    sive ipsi (ignes) serpere possunt quo cibus vocat,

    Lucr. 5, 523; cf. id. 6, 660.—Of disease, etc.:

    si ulcus latius atque altius serpit,

    gradually spreads, Cels. 6, 18, 2 med.:

    dira contagia per vulgus,

    Verg. G. 3, 469:

    cancer,

    Ov. M. 2, 826:

    carcinoma,

    Plin. 29, 2, 10, § 37:

    atra lues in vultus,

    Mart. 1, 79, 2 al.:

    per membra senectus,

    Lucr. 1, 415:

    quies,

    Verg. A. 2, 269:

    somnus,

    Plin. 7, 24, 24, § 90.—
    II.
    Trop., to creep, crawl; to extend gradually or imperceptibly; to spread abroad, increase, prevail (a favorite trope of Cic.):

    neque enim serpit, sed volat in optimum statum res publica,

    Cic. Rep. 2, 18, 33:

    serpere occulte coepisti nihil dum aliis suspicantibus,

    id. de Or. 2, 50, 203:

    (hoc malum) obscure serpens multas jam provincias occupavit,

    id. Cat. 4, 3, 6:

    malum longius,

    id. Rab. Post. 6, 15; id. Phil. 1, 2, 5; id. Att. 1, 13, 3; id. de Or. 3, 24, 94:

    serpit deinde res,

    id. Lael. 12, 41; cf.:

    ne latius serperet res,

    Liv. 28, 15 fin.; so,

    latius,

    id. 40, 19 fin.; cf. Plin. Ep. 5, 4, 3:

    serpit nescio quo modo per omnium vitas amicitia,

    Cic. Lael. 23, 87:

    si semel suscipimus genus hoc argumenti, attende quo serpat,

    id. N. D. 1, 35, 98; 3, 20, 52:

    quam facile serpat injuria et peccandi consuetudo,

    id. Verr. 2, 2, 22, § 53; cf. id. Div. in Caecil. 21, 68:

    serpit hic rumor,

    id. Mur. 21, 45:

    fama per coloniam,

    Plin. Ep. 9, 33, 5:

    per agmina murmur,

    Verg. A. 12, 239:

    murmura plebis,

    Stat. Th. 1, 168:

    cura altius,

    Plin. 14, 11, 13, § 87:

    serpente latius bello,

    Flor. 2, 2, 15; 2, 9, 4.—Of a low, grovelling poetic style:

    (poëta) Serpit humi tutus,

    crawls along the earth, Hor. A. P. 28 (cf.:

    sermones Repentes per humum,

    id. Ep. 2, 1, 251).—Hence, serpens, entis ( gen. plur. serpentium, Vitr. 8, 4; 9, 6; Nep. Hann. 11, 5; Hor. Epod. 1, 20; Cels. 5, 27, 3; but also, mostly poet. and later, serpentum, Verg. A. 8, 436; 12, 848; Ov. M. 7, 534; Luc. 9, 608 al.), f. (sc. bestia); less freq. and mostly poet. and eccl. Lat., m. (sc. draco), a creeping thing, a creeper, crawler (cf. reptilis).
    A.
    Kat exochên, i. e. a snake, serpent (syn.: anguis, coluber); fem.:

    quaedam serpentes ortae extra aquam, etc.,

    Cic. N. D. 2, 48, 124; Lucr. 4, 60; 4, 638; Ov. M. 1, 447; 1, 454; 2, 652; id. Am. 2, 13, 13; Hor. C. 1, 37, 27; Luc. 9, 397; Nep. Hann. 10, 4 al.— Masc., Lucr. 5, 33; Verg. A. 2, 214; 5, 273; 11, 753; Ov. M. 3, 38; 3, 325; 4, 570; Hor. S. 1, 3, 27; Luc. 9, 324; cf. Sall. J. 89, 5, and Quint. 2, 4, 19:

    igniti,

    Vulg. Num. 21, 6.—

    In apposition with draco,

    Suet. Tib. 72.— Also neutr. plur. serpentia, Vulg. Act. 10, 12. —
    2.
    Transf., the Serpent, as a constellation.
    a.
    Between the Great and the Little Bear, = anguis and draco, Ov. M. 2, 173; Hyg. Astr. 3, 1.—
    b.
    In the hand of Ophiuchus (Anguitenens, Anguifer), = anguis, Vitr. 9, 6; Hyg. Astr. 2, 14; 3, 13; cf. Plin. 2, 25, 23, § 93.—
    B.
    A creeping insect on the human body, a louse, Plin. 7, 51, 52, § 172; App. Flor. p. 354, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > serpo

См. также в других словарях:

  • ANGUIFER et ANGUITENENS — ANGUIFER, et ANGUITENENS sidus caeleste, de quo sic Columella l. 11. c. 2. Anguifer, qui a Graecis Ο᾿φιοῦχος (vide infra Ophiuchus) dicitur: mane occidit, tempestatem significat. Et ante eum Tullius l. 2. de Nat. Deorum c. 42. Atque haec quidem a …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Ophiuchus — For other uses, see Ophiuchus (disambiguation). Ophiuchus Constellation …   Wikipedia

  • Carnabon — CARNĂBON, ontis, König der Geten, nahm den Triptolemus gar gütig auf, als er auf der Ceres Befehl den Menschen die Art, das Getraide zu bauen, weisen mußte, hernach aber stellete er ihm listiglich nach dem Leben; und damit er ihm nicht entfliehen …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • OPHIUCHUS — inter Numina Gentilium. It. sidus caeleste, stellis 16. constans, quod Poetae Latini verbum verbo redden es, Anguitenentem appellârunt. Qui Astronomicum Poeticum conscripserunt, Herculem esse putant, qui adhuc in cunis vagiens, angues a Iunone… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • STELLA — I. STELLA Navarrae urbs; Estella, A. C. 1094. condita, intet Pompelonem et Logronium 8. leuc. Item, mons Galatiae, apud Ancyram urb. Almadag Turcis. Hîc Baiazetes a Tamerlane victus est, A. C. 1399. Georg. Phraan. l. 1. c. 18. 21. 22. etc. II.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ՕՁԱԿԱԼ — (ի.) NBH 2 1026 Chronological Sequence: 6c ա. ὁφιούχος anguitenens. Որ կալեալ ունի զօձ. մի յաստեղատանց. որպէս եւ օձնջրային. *օձակալ ասի գոլ ասկղեպիոս՝ վերատեսուչ բժշկականին ... փոխանակ պատկերի (արձականգնելոյ), ʼի ձեռն աստեղաց սրբազնեցին յերկինս.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»