-
1 Ammianus
Ammiānus Marcellīnus, ī m. -
2 Ammianus
Христианство: (Mianus) Аммиан (Миан) (имя святого) -
3 Ammianus Marcellinus
Ammiānus Marcellīnus, ī, m., ein um die Mitte des vierten Jahrh. nach Chr. (wahrsch. zu Antiochia in Syrien) geborener Grieche, Verfasser von Rerum gestarum libri XXXI, d.h. einer Geschichte des röm. Reichs von Nerva bis zum Tode des Valens (96 bis 378 n. Chr.), von denen jedoch die 13 ersten Bücher verloren sind; vgl. Teuffel Gesch. der Röm. Literat.5 § 429.
-
4 Ammianus Marcellinus
Ammianus Marcellinus, i, m. Ammien Marcellin (historien latin). -
5 Ammianus Marcellinus
Ammiānus Marcellīnus, ī, m., ein um die Mitte des vierten Jahrh. nach Chr. (wahrsch. zu Antiochia in Syrien) geborener Grieche, Verfasser von Rerum gestarum libri XXXI, d.h. einer Geschichte des röm. Reichs von Nerva bis zum Tode des Valens (96 bis 378 n. Chr.), von denen jedoch die 13 ersten Bücher verloren sind; vgl. Teuffel Gesch. der Röm. Literat.5 § 429.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Ammianus Marcellinus
-
6 Ammianus Marcellinus
Ammĭānus Marcellīnus, i, m., a Latin historian of the 4th century. Of his work, Rerum gestarum libri XXXI., which extended from the beginning of the reign of Nerva (91 A.D.) to the death of Valens (378), the first thirteen books are lost; cf., concerning him, Bähr. Lit. Gesch. 349 sq., and Teuffel, Rom. Lit. § 421, 1-5. -
7 Ammianus (Mianus)
Христианство: Аммиан (Миан) (имя святого) -
8 Mianus (Ammianus)
Христианство: Миан (Аммиан) (имя святого) -
9 Amm
Ammianus Marcellinus 330-400 н. э. -
10 amando
ā-mando, āvī, ātum, āre, jmdm. anbefehlen, sich nach einem entfernten Orte zu begeben, jmd. wohin weisen, außer Landes schicken, entweder sicherheitshalber, Cicerones in Graeciam, Cic. ad Att. 7, 13, 3: semet abstrusius amandarunt, sie hielten sich um so strenger verborgen, Amm. 28, 1, 49. – oder um ihn aus unserer Gegenwart oder Nähe zu entfernen, jmd. wohin fortweisen, verweisen (vgl. Serv. Verg. Aen. 3, 50), alqm Lilybaeum, Cic.: alqm extra Italiam aliquo, Liv.: alqm dimittere ab se et amandare in ultimas terras, Cic.: alqm in Frisios, Tac.: filios ad nutricem aliam, Gell.: spiritu dumtaxat vivere, re quidem infra omnes mortuos amandatum esse, Cic. – dah. übtr., ut in aedificiis architecti avertunt (entfernen) ab oculis naribusque dominorum ea, quae etc. –: sic natura res similes procul amandavit (hat ihre Stelle fern angewiesen) a sensibus, Cic. de nat. deor. 2, 141: partim tamquam in ipso amandavit atque abscondit corpore, Ambros. off. 1, 18, 77. – / In guten Hdschrn. (zB. cod. M. des Tac., cod. Vat. des Amm., cod. Laur. des Oros. auch amendo geschr. Vgl. Bake Bibl. crit. 3, 222. Eyssenh. Praef. ad Amm. p. VIII, daher von Kayser u. Müller im Cicero (pro Scauro 42), von Eyssenhardt u. Gardthausen im Ammianus (zB. 16, 12. § 15 u. 58) und von Zangemeister im Orosius (6, 18, 32) aufgenommen.
-
11 Britannia
Britannia (Brittania), ae, f., sowohl im weit. Sinne Großbritannien (England, Schottland u. Irland). dah. im Plur. Britanniae, Catull. 45, 22. Plin. 4, 102; 25, 21. Amm. 27, 8, 1 u. 9, 1. Corp. inscr. Lat. 3, 445, als (gew.) im engern Sinne die größere Insel England u. Schottland, Britannien, Cic. de nat. deor. 2, 88. Caes. b.G. 4, 21. Tac. Agr. 10 sq. Catull. 29, 20: meton., modo mihi date Britanniam (= Cäsars Taten in B.), quam pingam coloribus tuis, penicillo meo, Cic. ad Q. fr. 2, 13, 2 (2, 15a. § 2). – Dav.: A) Britannicus (Brittanicus), a, um, britannisch, aus-, in-, bei Britannien, litterae, Cic.: aestus maritimi, Cic.: legiones, Tac.: herba, eine Pflanze, Wasserampfer (Rumex aquaticus, L.), Plin. – u. Britannicus als Beiname der Besieger britischer Völkerschaften, wie des Sohnes des Kaisers Klaudius, Tac. u. Suet. – B) Britannus (Brittanus), a, um, britannisch, britisch, esseda, Prop.: gens, Solin.: Oceanus, litus, Claud.: rex, Stat. – subst., Britannus, ī, m., der Britannier, catenatus, Hor. epod. 7, 7: Plur. Britannī, ōrum, m., α) die Britannier, Lucr., Caes. u.a. – β) die Bretagner in Gallien, Sidon. – C) Britanniciānus, a, um, nach Britannien Geschäfte machend, negotiator, Corp. inscr. Lat. 13, 8164a. – D) Britannis, idis, f., britannisch, insulae, Prisc. perieg. 578. – / Die Schreibung Brittania, Brittanicus, Brittanus in guten Handschriften u. (wiewohl selten) auf Inschriften (z B. Corp. inscr. Lat. 7, 1194 u. 1195) und dah. jetzt in den Ausgaben des Lucretius, des Solinus, der Scriptores hist. Aug., des Ammianus Marcellinus; ebenso auch Not. Tir. 86, 34 u. 35 und Mart. Capella.
-
12 Danubius
Dānubius (Dānuvius), iī, m. (Δανούβιος, Strabo), die Donau (u. zwar die obere Hälfte ihres Laufes [von der Quelle bis zum Wasserfalle bei Orsova]; die untere [bis zum Ausfluß] Hister [Ἴστρος] gen., bei Dichtern ohne Untersch. gebraucht), Sall. hist. fr. 3, 9 (55). Caes. b. G. 6, 25, 2. Vell. 2, 110, 1. Mela 2, 1, 8; 2, 3, 13; 3, 3, 3 = 2. § 8 u. § 57 u. 3. § 30). Sen. de brev. vit. 4, 5; nat. qu. 1. prol. § 8. Plin. 3, 149; 4, 79. Plin. pan. 12, 3. Tac. ann. 2, 63; Germ. 1. Flor. 3, 4, 5. Ampel. 6, 10. Gell. 14, 1, 9. Solin. 20, 2. Amm. 17, 13, 4. Hor. carm. 4, 15, 21. Ov. trist. 2, 192; ex Pont. 4, 10, 58. Val. Flacc. 8, 293. Corp. inscr. Lat. 3, 3416 u. 5863. – Nach Fleckeisen Fünfz. Art. S. 15 u.a. ist die einzig richtige (auf die Inschriften u. auf gute Handschriften gestützte) Schreibung Danuvius; doch haben die neuesten Herausgeber des Sallustius, Vellejus, Seneka, Ampelius, des Plinius' Paneg., des Valerius Flakkus u. Ammianus Danubius nach den besten Handschrn. beibehalten; bei Cäsar wird von Kraner u. Dinter gegen die Handschrn. Danuvius geschrieben.
-
13 intento
intento, āvī, ātum, āre (Intens. v. intendo), ausstrecken, hinrichten, I) im allg.: manus ad sidera, Petron.: oculos in alqm, Petron. – II) insbes., drohend u. feindselig gegen jmd. ausstrecken, -hinrichten, A) eig.: manus in alqm, Liv., od. alci, Sen., bl. manus, Tac.: alci volumen, (drohend) entgegenhalten, Cic.: sicam alci, gegen jmd. zücken, Cic. – B) übtr.: a) jmdm. mit etw. drohen, jmd. bedrohen, drohend etw. gegen jmd. wenden, jmdm. etw. (Schlimmes) zuzufügen suchen, arma Latinis, die Latiner mit Krieg bedrohen, Cic.: alci mortem, Verg.: mortem ipsam et intentatam non timere, Lact.: periculum intentatur ab alqa re, steht bevor, Quint. – b) insbes., jmd. mit einer Beschuldigung vor Gericht bedrohen, eine Beschuldigung jmdm. aufzubürden suchen, crimen invicem, Quint. 3, 10, 4. – / Die Schreibung intento ist überall von den neuesten Herausgebern (von Müller auch im Cicero) beibehalten; nur Gardthausen schreibt im Ammianus Marcellinus intempto. Vgl. dagegen tempto.
-
14 Аммиан (Миан)
Christianity: Ammianus (Mianus) (имя святого) -
15 Миан (Аммиан)
Christianity: Mianus (Ammianus) (имя святого) -
16 Mianus
Христианство: (Ammianus) Миан (Аммиан) (имя святого) -
17 Аммиан
Christianity: (Миан) Ammianus (Mianus) (имя святого) -
18 magister
[st1]1 [-] măgistĕr, tra, trum: qui enseigne, de maître. [st1]2 [-] măgistĕr, tri, m.: - [abcl][b]a - celui qui commande, maître, chef, directeur, gérant, inspecteur. - [abcl]b - maître, celui qui enseigne. - [abcl]c - pédagogue, gouverneur. - [abcl]d - auteur, conseiller, instigateur, guide.[/b] - ludi magister: maître d'école. - navis magister: capitaine d'un navire. - pecoris magister: berger. - equitum magister: commandant de la cavalerie (lieutenant du dictateur). - magister populi: dictateur.* * *[st1]1 [-] măgistĕr, tra, trum: qui enseigne, de maître. [st1]2 [-] măgistĕr, tri, m.: - [abcl][b]a - celui qui commande, maître, chef, directeur, gérant, inspecteur. - [abcl]b - maître, celui qui enseigne. - [abcl]c - pédagogue, gouverneur. - [abcl]d - auteur, conseiller, instigateur, guide.[/b] - ludi magister: maître d'école. - navis magister: capitaine d'un navire. - pecoris magister: berger. - equitum magister: commandant de la cavalerie (lieutenant du dictateur). - magister populi: dictateur.* * *Magister, magistri. Terent. Maistre, Precepteur.\Magister ludi, qui et Ludi magister vno verbo dicitur. Cic. Maistre d'eschole.\Magister morum. Cic. Qui ha la charge de regarder aux meurs, dict Censeur à Rome.\Magister nauis. Vlp. Celuy qui ha la charge et le gouvernement de toute la navire.\Magister equitum. Var. Liu. Qui avoit la charge de toute la gendarmerie: comme ha un Connestable en France.\Magister peditum. Ammianus Marcellinus. Coronal des gens de pied.\Magister scripturae. Cice. Celuy qui faisoit le train de la ferme des passages, et tenoit le registre, soit du costé des bailleurs, ou du costé des fermiers. Magister. Terent. Qui ha la charge de prendre garde à un enfant, et de le conduire, quelque lieu qu'il aille, Pedagogue.\Magister pecoris. Varro. Maistre bergier, et grand bergier.\Magister. Cic. Celuy des creanciers ou heritiers qui estoit ordonné par le Preteur pour vendre les biens du debteur ou du trespassé qui estoyent mis en criee. -
19 amando
ā-mando, āvī, ātum, āre, jmdm. anbefehlen, sich nach einem entfernten Orte zu begeben, jmd. wohin weisen, außer Landes schicken, entweder sicherheitshalber, Cicerones in Graeciam, Cic. ad Att. 7, 13, 3: semet abstrusius amandarunt, sie hielten sich um so strenger verborgen, Amm. 28, 1, 49. – oder um ihn aus unserer Gegenwart oder Nähe zu entfernen, jmd. wohin fortweisen, verweisen (vgl. Serv. Verg. Aen. 3, 50), alqm Lilybaeum, Cic.: alqm extra Italiam aliquo, Liv.: alqm dimittere ab se et amandare in ultimas terras, Cic.: alqm in Frisios, Tac.: filios ad nutricem aliam, Gell.: spiritu dumtaxat vivere, re quidem infra omnes mortuos amandatum esse, Cic. – dah. übtr., ut in aedificiis architecti avertunt (entfernen) ab oculis naribusque dominorum ea, quae etc. –: sic natura res similes procul amandavit (hat ihre Stelle fern angewiesen) a sensibus, Cic. de nat. deor. 2, 141: partim tamquam in ipso amandavit atque abscondit corpore, Ambros. off. 1, 18, 77. – ⇒ In guten Hdschrn. (zB. cod. M. des Tac., cod. Vat. des Amm., cod. Laur. des Oros. auch amendo geschr. Vgl. Bake Bibl. crit. 3, 222. Eyssenh. Praef. ad Amm. p. VIII, daher von Kayser u. Müller im Cicero (pro Scauro 42), von Eyssenhardt u. Gardthausen im Ammianus (zB. 16, 12. § 15 u. 58) und von Zangemeister im Orosius (6, 18, 32) aufgenommen. -
20 Britannia
Britannia (Brittania), ae, f., sowohl im weit. Sinne Großbritannien (England, Schottland u. Irland). dah. im Plur. Britanniae, Catull. 45, 22. Plin. 4, 102; 25, 21. Amm. 27, 8, 1 u. 9, 1. Corp. inscr. Lat. 3, 445, als (gew.) im engern Sinne die größere Insel England u. Schottland, Britannien, Cic. de nat. deor. 2, 88. Caes. b.G. 4, 21. Tac. Agr. 10 sq. Catull. 29, 20: meton., modo mihi date Britanniam (= Cäsars Taten in B.), quam pingam coloribus tuis, penicillo meo, Cic. ad Q. fr. 2, 13, 2 (2, 15a. § 2). – Dav.: A) Britannicus (Brittanicus), a, um, britannisch, aus-, in-, bei Britannien, litterae, Cic.: aestus maritimi, Cic.: legiones, Tac.: herba, eine Pflanze, Wasserampfer (Rumex aquaticus, L.), Plin. – u. Britannicus als Beiname der Besieger britischer Völkerschaften, wie des Sohnes des Kaisers Klaudius, Tac. u. Suet. – B) Britannus (Brittanus), a, um, britannisch, britisch, esseda, Prop.: gens, Solin.: Oceanus, litus, Claud.: rex, Stat. – subst., Britannus, ī, m., der Britannier, catenatus, Hor. epod. 7, 7: Plur. Britannī, ōrum, m., α) die Britannier, Lucr., Caes. u.a. – β) die Bretagner in Gallien, Sidon. – C) Britanniciānus, a, um, nach Britannien Geschäfte machend, negotiator, Corp. inscr. Lat. 13, 8164a. – D) Britannis, idis, f., britannisch, insulae, Prisc. perieg. 578. – ⇒ Die Schreibung Brittania, Brittanicus, Brittanus in guten————Handschriften u. (wiewohl selten) auf Inschriften (z B. Corp. inscr. Lat. 7, 1194 u. 1195) und dah. jetzt in den Ausgaben des Lucretius, des Solinus, der Scriptores hist. Aug., des Ammianus Marcellinus; ebenso auch Not. Tir. 86, 34 u. 35 und Mart. Capella.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Britannia
- 1
- 2
См. также в других словарях:
AMMIANUS — Poeta quidam celebris, cuius meminit Cael. Rhodig. l. 17. c. 11. refertque ex eo distichon quoddam, cuius hic sensus est, Facilius multo esse, corvos reperisse albos, volantesque testudines, quam Rhetorem ex Cappadocia vitae probiors. Graecum… … Hofmann J. Lexicon universale
Ammianus — Titelseite der Ammianus Ausgabe des Accursius (Augsburg 1533) Ammianus Marcellinus (* um 330 in Antiochia am Orontes, Syrien; † um 395 [spätestens um 400] wahrscheinlich in Rom) war ein römischer Historiker. Er ist neben Prokopios von Caesarea… … Deutsch Wikipedia
Ammianus — Ammien Marcellin Ammien Marcellin (Ammianus Marcellinus, né vers 330 335 à Antioche mort autour de 395 (et avant 400) probablement à Rome) fut l un des plus importants historiens de l Antiquité tardive. Bien que d origine grecque, il a écrit en… … Wikipédia en Français
Ammianus, S. — S. Ammianus, (4. Sept.), ein Martyrer, der mit den hhl. Theodorus, Oceanus und Julianus unter dem Kaiser Maximianus Galerius um Christi willen gemartert wurde. S. S. Theodorus … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Ammianus Marcellinus — (English /ˌæmi eɪnəs ˌmɑ(r)sɛl aɪnəs/) (325/330–after 391) was a fourth century Roman historian. He wrote the penultimate major historical account surviving from Antiquity (the last was written by Procopius). His work chronicled in Latin the… … Wikipedia
Ammianus Marcellinus — Ammianus Marcellinus, römischer Geschichtsschreiber, * Antiochia (Syrien) um 330, ✝ um 395; Offizier und Anhänger von Kaiser Julian; schrieb Ende des 4. Jahrhunderts, zeitlich an Tacitus anknüpfend, in 31 Büchern eine Geschichte des Römischen… … Universal-Lexikon
Ammiānus Marcellīnus — Ammiānus Marcellīnus, aus Antiochia, lebte im 4. Jahrh. nach Chr., machte unter der kaiserlichen Leibwache einen Feldzug nach Gallien u. Germanien, dann unter Kaiser Julian gegen die Perser mit, lebte später in Rom u. st. nach 390 daselbst. Er… … Pierer's Universal-Lexikon
Ammiānus Marcellīnus — Ammiānus Marcellīnus, röm. Geschichtschreiber, um 330–400 n. Chr., ein Grieche von Antiochia in Syrien, nahm Kriegsdienste, focht unter Julian gegen die Alemannen und Perser, verfaßte in Rom um 390 seine lateinisch geschriebene Fortsetzung des… … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Ammianus Marcellinus — Ammiānus Marcellīnus, röm. Geschichtschreiber, geb. um 330 zu Antiochia, gest. um 400 zu Rom; schrieb eine Geschichte des röm. Staates (Fortsetzung des Tacitus) von 96 378 n. Chr. in 31 Büchern, von denen die 13 ersten (bis 352) verloren sind; hg … Kleines Konversations-Lexikon
Ammianus Marcellinus — Ammianus Marcellinus, aus Antiochia, gest. um 400 v. Chr., studirte zuerst, that dann unter Constantius und Julian gegen Perser und Germanen Kriegsdienste u. zog sich später nach Rom zurück. Hier schrieb er die röm. Geschichte von Nerva bis… … Herders Conversations-Lexikon
AMMIANUS Alexandrinus — baiulus primo, inde Graecis Σάκκας cognommatus, quasi Sacctgerulus; postea sub Clemente Alecandrino literis dedit operam, tantô successu, ut eius postmodum in Cathedra successor et Origenis Magister evaserit; Theodoretus de Provid. l. 6. Macer.… … Hofmann J. Lexicon universale