-
1 absurde
absurdē, Adv. (absurdus), I) eig., das Ohr zerreißend, grell, unrein, canere, einen grellen (unreinen) Ton anschlagen (v. Musiker), Cic. Tusc. 2, 12. Amm. 21, 1, 13. – II) übtr., unpassend, ungereimt, abgeschmackt, ohne Sinn u. Verstand, agere, Plaut.: alqd absurde dicere, Plaut. u. Cic.: absurde et aspere respondere verbis vultuque, Cic.: imperite absurdeque fictus, Cic.: haud od. non absurde (nicht unwitzig) dixit m. folg. Akk. u. Infinit., Vell. u. Tac.: m. inquit u. direkt. Rede, Vell. 2, 83. – Compar. absurdius, ICt.: Superl. absurdissime, Eccl.
-
2 absurde
absurdē, Adv. (absurdus), I) eig., das Ohr zerreißend, grell, unrein, canere, einen grellen (unreinen) Ton anschlagen (v. Musiker), Cic. Tusc. 2, 12. Amm. 21, 1, 13. – II) übtr., unpassend, ungereimt, abgeschmackt, ohne Sinn u. Verstand, agere, Plaut.: alqd absurde dicere, Plaut. u. Cic.: absurde et aspere respondere verbis vultuque, Cic.: imperite absurdeque fictus, Cic.: haud od. non absurde (nicht unwitzig) dixit m. folg. Akk. u. Infinit., Vell. u. Tac.: m. inquit u. direkt. Rede, Vell. 2, 83. – Compar. absurdius, ICt.: Superl. absurdissime, Eccl. -
3 absurde
-
4 absurde Aussage
абсурдное высказывание -
5 absurd
adjectiveabsurd; (ridiculous) lächerlich* * *[əb'sə:d](unreasonable or ridiculous: These demands are absolutely absurd.) absurd- academic.ru/83931/absurdly">absurdly- absurdity
- absurdness* * *ab·surd[əbˈzɜ:d, -ˈsɜ:d, AM -ˈsɜ:rd, -ˈzɜ:rd]I. adj1. (illogical) absurd2. (foolish) törichtdon't be \absurd! sei nicht albern!3. (ridiculous) lächerlichto look \absurd lächerlich aussehenII. n▪ the \absurd das Absurdethe theatre of the \absurd das absurde Theater* * *[əb'sɜːd]adjabsurdif you think that, you're just being absurd — du bist ja nicht recht bei Trost, wenn du das glaubst
what an absurd waste of time! —
the management is being absurd again — das Management spielt mal wieder verrückt (inf)
* * *A adj (adv absurdly)1. absurd, sinnlos, widersinnig2. unsinnig, albern, lächerlich:he looks absurd in his new suit er sieht unmöglich aus in seinem neuen Anzug* * *adjectiveabsurd; (ridiculous) lächerlich* * *adj.absurd adj.albern adj.lächerlich adj.skurril adj.unsinnig adj.widersinnig adj. -
6 absurdity
nounAbsurdität, die* * *( plural absurdities) noun die Absurdität* * *ab·surd·ity[əbˈzɜ:dəti, -ˈsɜ:-, AM -ˈsɜ:rdət̬i, -ˈzɜ:r-]nthe \absurdity of the situation das Absurde an der Situationto be an \absurdity absurd sein* * *[əb'sɜːdItɪ]nAbsurde(s) nt no pl (of an +dat); (thing etc also) Absurdität f* * *1. Absurdität f (auch Handlung etc), Sinnlosigkeit f, Widersinnigkeit f: → academic.ru/60971/reduce">reduce A 92. Unsinnigkeit f, Albernheit f, Lächerlichkeit f* * *nounAbsurdität, die* * *n.Absurdität f.Albernheit f.Lächerlichkeit f.Sinnwidrigkeit f. -
7 absurd
1) ( illogical) absurd2) ( foolish) töricht;don't be \absurd! sei nicht albern!3) ( ridiculous) lächerlich;to look \absurd lächerlich aussehen nthe \absurd das Absurde;the theatre of the \absurd das absurde Theater -
8 cano
cano, cecinī, cantum, ere (vgl. griech. κανάζω, ich töne, got. hana, Hahn), Töne von sich geben, tönen, I) intr.: A) mit der Stimme, 1) v. Menschen, singen, canere voce, Cic. u. Gell.: canere ad tibicinem, Cic.: simplex canendi ratio, Quint. – u. in der Rhetor. von fehlerhafter singender Aussprache des Redners, singen, cum inclinatā ululantique voce more Asiatico canere coepisset, quis eum ferret etc., Cic. or. 27. – 2) von Tieren, a) v. Vögeln, singen, schlagen, merula canit aestate, hieme balbutit, Plin. – od. heulen, v. der Eule, Varr. LL. – krähen, v. Hahn, v. Raben, v. der Krähe, Cic. u.a.: u. so gallina cecinit, krähte wie ein Hahn (als Portentum), Ter. – b) v. Fröschen, quaken, Plin. 8, 227. – B) musikalisch ertönen, sich hören lassen, 1) v. Menschen, auf etw. spielen, blasen, a) übh.: c. fidibus, Cic.: nervis, Augustin.: tibiā, Quint.: conchā (v. Triton), Plin.: citharā ludicrum in modum, Tac.: harum una voce, alia tibiis, tertia lyrā canebat, Myth. Lat. 2, 101: bene, male, Plin. ep.: absurde, Cic. – b) insbes., als milit. t. t., canere receptui, zum Rückzuge blasen, s. 1. receptus. – 2) v. Instrumenten, ertönen, tubae utrimque canunt, Plaut.: tubae cornuaque cecinerunt, Liv.: signum od. classicum canit, das Zeichen zum Aufbruch, Angriff usw. ertönt Acc. fr., Liv. u.a. (s. Weißenb. Liv. 4, 31, 3. Fabri Liv. 23, 16, 12): symphonia canit, Cic.: lyra canit, Iul. Val.: m. Adv., torvum canentibus classicis, Amm. – 3) v. Örtl., ertönen, silvae canunt undique avibus, Lucr. 1, 256. – II) tr.: A) mit der Stimme singen, 1) mit homogenen Objekten, singen, od. Singbares verfertigen = in Musik setzen, komponieren, carmen, Cic.: suo ritu carmen, Curt.: versus, Cic.: neniam, Suet.: verba ad certos modos, Ov. – 2) mit besondern, bestimmten Objekten, a) v. Menschen, singen, besingen, singend verherrlichen, im Liede preisen, ad tibiam clarorum virorum laudes atque virtutes, Cic.: suas et imperatoris laudes, Liv.: laudem victorum, Phaedr.: seu deos regesve canit (Pindarus), Hor.: reges et proelia, Verg.: regum facta, Hor.: maxima bella et clarissimos duces, Quint. – dann auch preisen, verherrlichen übh. (ohne an Gesang od. Gedicht zu denken), amicitiam suam et Metrodori gratā commemoratione, Sen. ep. 79, 15. – b) v. Tieren, hören lassen, verkünden, anser Gallos adesse canebat, Verg.: et veterem in limo ranae cecinere querelam (nach alter Weise gesprochen kekinere kuerelam, Nachahmung des aristophonischen βρεκεκεκέξ), Verg. – B) auf einem musikalischen Instrumente: a) von Menschen, spielen, blasen, canere classicum, Caes., od. signum, Liv., den Soldaten mit der Trompete das Zeichen geben (zur Versammlung, zum Abmarsche usw.): so auch bellicum c., s. bellicus: intus c. omnia, alles auf der innern Seite der Cithara spielen (vom aspendischen Citharaspieler), Cic. II. Verr. 1, 53; dah. sprichw., hoc carmen hic tribunus plebis non vobis, sed sibi intus canit, d.h. denkt bei diesen Äußerungen bloß an seinen eigenen Vorteil, Cic. agr. 2, 68. – b) von der Musik, tönen, ertönen lassen, Quint. 1, 10, 24. – C) übtr., übh. (urspr. in Versen, dann auch in Prosa) verkünden, a) von Gottheiten, Sehern, Orakeln u. deren Priestern, Weissagevögeln usw. = als Weissagung, Warnung, Orakel verkünden, weissagen, vorhersagen (s. Bünem. Lact. 1, 4, 3. p. 25), ut haec quae nunc fiunt canere di immortales viderentur, Cic.: ut caneret fera fata Nereus, Hor.: quod puero canit anus, Hor. – m. folg. Acc. u. Infin., te mihi mater, veridica interpres deûm, aucturum caelestium numerum cecinit, Liv.: nec ei cornix canere potuit recte eum facere, quod etc., keine Krähe konnte ihn belehren, Cic. – b) von Lehrern (Philosophen), als Lehre verkünden, vortragen, c. praecepta, Hor.: quae diu latuere, canam, Ov.; vgl. Orelli Hor. sat. 2, 4, 11. – c) v. der Fama = ausposaunen, Fama facta atque infecta canens, Verg. Aen. 4, 190: Fama digna atque indigna canit, Val. Flacc. 2, 117. – / arch. Perf. canui, nach Serv. Verg. georg. 2, 384: canerit, Augustal. libri bei Fest. 270 (a) 32: Fut. canebo, Itala (Lugd.) iud. 7, 18. – synkop. Imperat. cante für canite, Vers. Sal. b. Varr. LL. 7, 27. – Partic. Fut. act. ungew. canitūrus, Vulg. apoc. 8, 13. – Genet. Plur. des Partic. Praes. canentum, Lucr. 4, 583 u. 5, 1383. Coripp. Iustin. 3, 42. – canīt gemessen, b. Verg. Aen. 7, 398.
-
9 insulse
īnsulsē, Adv. (insulsus), abgeschmackt, fade, ungereimt, albern, loqui, Cic.: non insulse interpretari, nicht ohne Witz, Cic.: multa gerere crudeliter et insulse, Eutr.: locus non minus insulse quam absurde commentus, Apul. – Compar., nihil potest dici insulsius, Gell. 16, 12, 6. – Superl., postea hoc etiam addidit insulsissime, Gell. 12, 2, 6.
-
10 inusitate
inūsitātē, Adv. (inusitatus), ungebräuchlich, gegen den Gebrauch od. die Form, absurde et inus. scriptae litterae, Cic.: inus. loqui, Cic. – inusitatius contrahere meum factum pro meorum factorum, Cic. – inusitatissime nox pro noctu dixerunt, Macr. sat. 1, 4, 19.
-
11 percontor
percontor od. percuntor (percunctor), ātus sum, ārī (per u. contus), alles ausforschen; dah. I) fragen, anfragen, sich erkundigen, forschen, eine Erklärung verlangen, a) alqd, nach etwas, perc. adventum Pamphili, Ter.: absurde quaedam, unpassende Fragen tun, Liv.: aurem, zu Rate ziehen, Gell.: ab od. ex alqo, jmd. fragen, sich bei jmd. erkundigen, Cic.: alqd ex alqo, bei jmd. nach etw. –, jmd. fragen wegen usw., Cic.: alqm ex alqo, nach einem bei jmd. sich erkundigen, Plaut. – mit folg. indir. Fragesatz, cum percontaretur ex anicula quadam, quanti aliquid venderet, Cic.: nutricem percontari, quid hoc rei sit, Liv.: percontantes, quid praetor edixisset, ubi cenaret, quo denuntiasset, Cic.: percontantibus nobis, ecquid forte Romā novi, ob es etwas Neues aus Rom gäbe, Cic.: perc., numquid ipsi velit dicere, Curt.: ut consulem percontaretur, liceretne extra ordinem pugnare, Liv.: Perum percontatur, an vera essent, quae etc., Curt. – b) alqm, jmd. fragen, sich bei jmd. erkundigen, Hor. u. Liv.: alqm de re, Cic.: alqm alqd, Plaut., Hor., Liv. u.a. (s. Weißenb. Liv. 39, 12, 1). – II) erfragen, erforschen, Apul. met. 1, 24. – / Parag. Infin. percontarier, Plaut. Bacch. 189 u.a. – Die Schreibung percunctor, oft in den besten Handschriften, ist auch von den neuesten Herausgebern Liv. 5, 32, 8; 28, 25, 5 u. 39, 34, 5 beibehalten worden.
-
12 доведённый до абсурда
adjgener. bis ins Absurde gesteigertУниверсальный русско-немецкий словарь > доведённый до абсурда
-
13 переходить в абсурд
vgener. ins Absurde abgleiten -
14 absurdité
-
15 Catch-22
[ˌkætʃtwentiˈtu:, AM -t̬iˈ-]it's \catch-22 es ist eine absurde Situation* * *it’s a case of catch-22, it’s a catch-22 situation das ist ein Teufelskreis -
16 catch-22
[ˌkætʃtwentiˈtu:, AM -t̬iˈ-]it's \catch-22 es ist eine absurde Situation* * *it’s a case of catch-22, it’s a catch-22 situation das ist ein Teufelskreis -
17 grotesqueness
[grəU'tesknIs]nthe grotesqueness of the shape/this answer/his appearance — das Groteske an der Form/dieser Antwort/seiner Erscheinung
2) (= distortion) Verzerrtheit f* * *2. Absurdität f* * *n.Groteske -en n. -
18 absurdo
1. ab'surđo adjsinnlos, absurd, unsinnig2. ab'surđo mUnsinn m, Absurdität f, Sinnlosigkeit f————————sustantivo masculinoabsurdo1absurdo1 [aβ'surðo]Absurdität femenino; reducir algo al absurdo etw ad absurdum führen————————absurdo2absurdo2 , -a [aβ'surðo, -a]absurd -
19 cano
cano, cecinī, cantum, ere (vgl. griech. κανάζω, ich töne, got. hana, Hahn), Töne von sich geben, tönen, I) intr.: A) mit der Stimme, 1) v. Menschen, singen, canere voce, Cic. u. Gell.: canere ad tibicinem, Cic.: simplex canendi ratio, Quint. – u. in der Rhetor. von fehlerhafter singender Aussprache des Redners, singen, cum inclinatā ululantique voce more Asiatico canere coepisset, quis eum ferret etc., Cic. or. 27. – 2) von Tieren, a) v. Vögeln, singen, schlagen, merula canit aestate, hieme balbutit, Plin. – od. heulen, v. der Eule, Varr. LL. – krähen, v. Hahn, v. Raben, v. der Krähe, Cic. u.a.: u. so gallina cecinit, krähte wie ein Hahn (als Portentum), Ter. – b) v. Fröschen, quaken, Plin. 8, 227. – B) musikalisch ertönen, sich hören lassen, 1) v. Menschen, auf etw. spielen, blasen, a) übh.: c. fidibus, Cic.: nervis, Augustin.: tibiā, Quint.: conchā (v. Triton), Plin.: citharā ludicrum in modum, Tac.: harum una voce, alia tibiis, tertia lyrā canebat, Myth. Lat. 2, 101: bene, male, Plin. ep.: absurde, Cic. – b) insbes., als milit. t. t., canere receptui, zum Rückzuge blasen, s. receptus. – 2) v. Instrumenten, ertönen, tubae utrimque canunt, Plaut.: tubae cornuaque cecinerunt, Liv.: signum od. classicum canit, das Zeichen zum Aufbruch, Angriff usw. ertönt Acc. fr., Liv. u.a. (s. Weißenb. Liv. 4, 31, 3. Fabri Liv. 23, 16, 12): symphonia canit, Cic.: lyra canit,————Iul. Val.: m. Adv., torvum canentibus classicis, Amm. – 3) v. Örtl., ertönen, silvae canunt undique avibus, Lucr. 1, 256. – II) tr.: A) mit der Stimme singen, 1) mit homogenen Objekten, singen, od. Singbares verfertigen = in Musik setzen, komponieren, carmen, Cic.: suo ritu carmen, Curt.: versus, Cic.: neniam, Suet.: verba ad certos modos, Ov. – 2) mit besondern, bestimmten Objekten, a) v. Menschen, singen, besingen, singend verherrlichen, im Liede preisen, ad tibiam clarorum virorum laudes atque virtutes, Cic.: suas et imperatoris laudes, Liv.: laudem victorum, Phaedr.: seu deos regesve canit (Pindarus), Hor.: reges et proelia, Verg.: regum facta, Hor.: maxima bella et clarissimos duces, Quint. – dann auch preisen, verherrlichen übh. (ohne an Gesang od. Gedicht zu denken), amicitiam suam et Metrodori gratā commemoratione, Sen. ep. 79, 15. – b) v. Tieren, hören lassen, verkünden, anser Gallos adesse canebat, Verg.: et veterem in limo ranae cecinere querelam (nach alter Weise gesprochen kekinere kuerelam, Nachahmung des aristophonischen βρεκεκεκέξ), Verg. – B) auf einem musikalischen Instrumente: a) von Menschen, spielen, blasen, canere classicum, Caes., od. signum, Liv., den Soldaten mit der Trompete das Zeichen geben (zur Versammlung, zum Abmarsche usw.): so auch bellicum c., s. bellicus: intus c. omnia, alles auf der innern Seite der Ci-————thara spielen (vom aspendischen Citharaspieler), Cic. II. Verr. 1, 53; dah. sprichw., hoc carmen hic tribunus plebis non vobis, sed sibi intus canit, d.h. denkt bei diesen Äußerungen bloß an seinen eigenen Vorteil, Cic. agr. 2, 68. – b) von der Musik, tönen, ertönen lassen, Quint. 1, 10, 24. – C) übtr., übh. (urspr. in Versen, dann auch in Prosa) verkünden, a) von Gottheiten, Sehern, Orakeln u. deren Priestern, Weissagevögeln usw. = als Weissagung, Warnung, Orakel verkünden, weissagen, vorhersagen (s. Bünem. Lact. 1, 4, 3. p. 25), ut haec quae nunc fiunt canere di immortales viderentur, Cic.: ut caneret fera fata Nereus, Hor.: quod puero canit anus, Hor. – m. folg. Acc. u. Infin., te mihi mater, veridica interpres deûm, aucturum caelestium numerum cecinit, Liv.: nec ei cornix canere potuit recte eum facere, quod etc., keine Krähe konnte ihn belehren, Cic. – b) von Lehrern (Philosophen), als Lehre verkünden, vortragen, c. praecepta, Hor.: quae diu latuere, canam, Ov.; vgl. Orelli Hor. sat. 2, 4, 11. – c) v. der Fama = ausposaunen, Fama facta atque infecta canens, Verg. Aen. 4, 190: Fama digna atque indigna canit, Val. Flacc. 2, 117. – ⇒ arch. Perf. canui, nach Serv. Verg. georg. 2, 384: canerit, Augustal. libri bei Fest. 270 (a) 32: Fut. canebo, Itala (Lugd.) iud. 7, 18. – synkop. Imperat. cante für canite, Vers. Sal. b. Varr. LL. 7, 27. – Partic. Fut. act. ungew. canitūrus,————Vulg. apoc. 8, 13. – Genet. Plur. des Partic. Praes. canentum, Lucr. 4, 583 u. 5, 1383. Coripp. Iustin. 3, 42. – canīt gemessen, b. Verg. Aen. 7, 398. -
20 insulse
īnsulsē, Adv. (insulsus), abgeschmackt, fade, ungereimt, albern, loqui, Cic.: non insulse interpretari, nicht ohne Witz, Cic.: multa gerere crudeliter et insulse, Eutr.: locus non minus insulse quam absurde commentus, Apul. – Compar., nihil potest dici insulsius, Gell. 16, 12, 6. – Superl., postea hoc etiam addidit insulsissime, Gell. 12, 2, 6.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
ABSURDE — Les philosophies existentielles, les cataclysmes de l’histoire moderne, le sentiment qu’a l’individu d’être jeté dans un monde incompréhensible et dont la représentation échoue par l’inadéquation du langage, telles sont les sources de la vision… … Encyclopédie Universelle
absurde — ABSURDE. Adj. de tout genre, Qui est évidemment contre la raison, & contre le sens commun. Cela est absurde! voilà un raisonnement bien absurde. il dit des choses absurdes. La consequence d une proposition absurde est toûjours absurde … Dictionnaire de l'Académie française
absurde — Absurde, com. penac. Est pur Latin. Absurdus, absurda, adjectif, et quelquefois substantif, et se prend in extracto, et alors est neutre, comme, Ce seroit un trop grand absurde. Nimia haec quidem esset absurditas … Thresor de la langue françoyse
absurde — (ab sur d , ou, suivant la prononciation réelle, ap sur d ) adj. 1° Qui est contre le sens commun. Peut on rien dire de plus absurde ? Une hypothèse étrangement absurde. Un absurde de croire que.... Une opinion absurde. Un absurde raisonnement … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
Absurde — L absurde est un degré de comique très élevé et aux caractéristiques spécifiques. Il a pour père Alfred Jarry avec sa pièce Ubu Roi. Sommaire 1 Étymologie 2 Définition 2.1 Littérature 2.2 … Wikipédia en Français
ABSURDE — adj. des deux genres Qui est évidemment contre la raison, contre le sens commun. Cela est absurde. Voilà un raisonnement absurde. Dire des choses absurdes. Proposition absurde. Conséquence absurde. Conduite absurde. Il se dit aussi De la… … Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)
ABSURDE — adj. des deux genres Qui est contre le sens commun. Cela est absurde. Il serait absurde de dire... Voilà un raisonnement absurde. Conduite absurde. Il se dit aussi de la Personne qui parle ou agit absurdement. Un raisonneur absurde. Vous êtes… … Dictionnaire de l'Academie Francaise, 8eme edition (1935)
absurde — adj., illogique : k tin pa dêpî <qui ne tient pas debout> (Albanais.001) ; absurdo, a, e (Villards Thônes). E. : Vrai. Fra. C est absurde : é tin pa dêpî <ça ne tient pas debout> (001) … Dictionnaire Français-Savoyard
Absurde (Album) — Absurde Album par Candie Prune Sortie 1998 Enregistrement 1998 Durée 42:41 Genre(s) rock, power pop Producteur(s) … Wikipédia en Français
Absurde (album) — Absurde Album par Candie Prune Sortie 1998 Enregistrement 1998 Durée 42:41 Genre rock, power pop Producteur … Wikipédia en Français
Absurde — см. Абсурд … Философский словарь Спонвиля