Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

AELIA

  • 1 Aelia

    2. RUS элия f
    3. ENG
    4. DEU Spitzwanze f
    5. FRA

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Aelia

  • 2 Aelia

    GER Getreidewanzen
    FRA punaise du ble

    Animal Names Latin to English > Aelia

  • 3 Aelia acuminata

    2. RUS элия f остроголовая, щитник m [клоп m] остроголовый
    3. ENG
    5. FRA punaise f acuminée

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Aelia acuminata

  • 4 Aelia furcula

    2. RUS элия f вильчатая
    3. ENG
    4. DEU
    5. FRA

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Aelia furcula

  • 5 Aelia klugi

    2. RUS
    3. ENG
    5. FRA

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Aelia klugi

  • 6 Aelia rostrata

    2. RUS элия f носатая
    3. ENG
    5. FRA

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Aelia rostrata

  • 7 Aelia sibirica

    2. RUS элия f сибирская
    3. ENG
    4. DEU
    5. FRA

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Aelia sibirica

  • 8 aelia Capitolina

    римская колония в Палестине (1. 1. § 6 1. 8. § 7 D. 50, 15).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > aelia Capitolina

  • 9 aelia Sentia

    закон, изданный в 757 году, установил различие в гражданском положении отпущенников и требовал, чтобы отпущенник а) имел 30 лет от роду;

    b) принадлежал господину на праве квиритской собственности; с) был отпущенным vindicta, censu или testamento. Сам господин должен быть не моложе 20 лет (Gaj. I. 37 seq. Ulp. I. 11 seq. tit. J. 1, 6).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > aelia Sentia

  • 10 Aelius

    Aelĭus, a.
    I. II.
    Adj., Aelian; hence,
    1.
    Lex Aelia de comitiis, named after Q. Aelius Paetus, by whom it was proposed. A. U. C. 596, Cic. Sest. 15, 33; id. Vatin. 9; id. Pis. 4; id. Att. 2, 9 al.—
    2.
    Lex Aelia Sentia, proposed by the consuls Sext. Aelius and C. Sentius, A. U. C. 757, containing regulations concerning the limitation of manumission; cf. Ulp. Fragm. tit. 1; Dig. 40, 2, 12; 15 and 10, etc.; Zimmern, Hist. of Law, 1, 81, and 761 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > Aelius

  • 11 Aelius

    a, um
    Элий, nomen римского плебейского рода
    lex Aelia (et Fufia) 158 г. до н. э. предусматривал отсрочку работ законодательных комиций в связи с данными spectio ( гадания) C

    Латинско-русский словарь > Aelius

  • 12 Petina

    Pētīna, ae f. (Aelia)
    Петина (Элия), жена императора Клавдия, с которой он развелся, чтобы жениться на Мессалине Su

    Латинско-русский словарь > Petina

  • 13 Aelius

    Aelius, a, um, Name eines plebejischen röm. Geschlechts (besonders der Familien Paeti u. Tuberones), als Adj. = älisch, lex Aelia (et Fufia) de comitiis, Cic. – Dav. Aeliānus, a, um, älianisch, des Älius, oratiunculae, des L. Älius Tubero, Cic. – ius, die von Sex. Älius zusammengestellten legis actiones, Cic.

    lateinisch-deutsches > Aelius

  • 14 Hierosolyma

    Hierosolyma (Ierosolyma), ōrum, n. (Ἱεροσόλυμα), die Hauptstadt Judäas, von Titus erobert u. zerstört, noch j. Ierusalem (vom Kaiser Hadrian Aelia Capitolina gen.), Cic. Flacc. 67. Tac. ann. 5, 9 sqq. Tac. hist. 5, 2 u. 11. Flor. 3, 5, 30. Suet. Aug. 93. Sulp. Sev. dial. 3, 18, 1. Lact. 4, 13, 24. Mart. Cap. 6. § 679: heteroklit. Hierosolyma (Ierosolyma), ae, f., Nomin., Sulp. Sev. chron. 2, 33, 4: omnis Ieros., Vulg. Matth. 2, 3: Genet. Hierosolymae, Sulp. Sev. chron. 1, 1, 3; 1, 42, 1 u. 2, 30, 2: oft Akk. Hierosolymam (Ierosolymam), Plin. 27, 15 D. Tert. adv. Marc. 5, 3. Hieron. epist. 5, 1. Vulg. 1. Mach. 1, 22; 2. Mach. 3, 9 u. ö. Sulp. Sev. chron. 1, 41, 5 u. ö. Corp. inscr. Lat. 6, 944. – Nbf. Solyma, ōrum, n., Mart. 11, 94, 5 (vgl. Solymi): und Hierusālēm ( auch Ierusālēm), bei den Eccl. (s. Obbar. Prud. psych. 811 not. cr. die Belegstellen). – Dav.: A) Hierosolymārius, scherzh. Beiname des Pompejus = der »Held von Jerusalem«, weil sich P. viel auf seine asiatischen Eroberungen einbildete, Cic. ad Att. 2, 9, 1. – B) Hierosolymīta, ae, m. (Ἱεροσολυμίτης), ein Bewohner von Jerusalem, Hieron. in Ioann. Hierosol. no. 19: Plur., Interpr. Iren. 3, 21, 2. – C) Hierosolymītānus (Ierosolymītānus), a, um, von Jerusalem, episcopus, Hieron. epist. 51, 1 lemm.: regnum, Augustin. de civ. dei 17, 21.

    lateinisch-deutsches > Hierosolyma

  • 15 murus

    mūrus, ī, m., die Mauer (vgl. moenia), I) eig. u. übtr., A) eig.: a) einer Stadt usw., murus urbis, arcis, Liv.: muri urbis, Cic.: muri pinnae, Liv.: muros instruere, Nep., aedificare, Ov.: pro diruto muro novum tumultuario opere ex ipsa ruinae strage congestis saxis exstruere, Liv.: ducere murum, Liv., muros, Verg. u. Hor.: ducere murum interiorem ab nondum capta parte urbis, Liv.: muro lapideo urbem cingere, Liv.: castellum muro circumdare, Liv.: urbem muris saepire, Nep.: praesidio murorum urbem includere, Iustin.: muros restituere, muros dirutos reficere, Nep.: reficere novum murum ab ea parte, quā patefactum oppidum ruinis erat, Liv.: interiorem iuxta validum pro diruto novum obstruere murum, Liv.: novus pro diruto murus obiciebatur, Liv.: multis locis murus decussus est, Liv. (vgl. multis simul locis aut subruti aut ariete decussi ruebant muri, Liv.): testudinibus admotis murum subruere, Liv.: subruere murum ab imo, Liv.: murum od. muros arietibus quatere, Liv.: percussit aries murum, Cic.: tribus arietibus aliquantum muri discutere, Liv.: muros ariete sternere, Liv.: pulsare ariete muros, Verg.: priusquam aries murum attigisset, Caes.: murus latius, quam quā caederetur (angebrochen wurde), ruebat, Liv.: murum ascendere, Caes.: positis scalis ascendere muros, Caes.: scalis ascendere muros, Verg.: escendere in murum, Liv.: obambulare muris, Liv.: concursus fit undique in muros, man strömte von allen Seiten auf den M. zusammen, Liv.: repetere patrios muros, Vaterstadt, Ov.: animos extra moenia, corpora intra muros habebant, Vell. – b) um Privatgebäude, Cic. u. Tac.: m. marmoreus, Erker, Calp. – B) übtr.: a) der Damm, Wall, Varro r. r. 1, 14, 3. – b) der Rand des Topfes, Iuven.: so auch cor munitum costarum et pectoris muro, Plin. – c) der hölzerne Turm auf dem Elefanten, Sil. 9, 602. – d) der Kopfschmuck der Cybele, der aus Türmen gebildet wird, m. crinalis, Claud. Eutr. 2, 284 – II) übtr., die Mauer, Vormauer, der Schutz, lex Aelia et Fufia propugnacula murique tranquillitatis, Cic.: hic murus aëneus esto etc., Hor.: v. Pers., murus Graiûm, v. Achilles, Ov. – / Über die arch. Formen moerus u. moirus s. Georges Lexik. d. Lat. Wortf. S. 439.

    lateinisch-deutsches > murus

  • 16 propugnaculum

    prōpūgnāculum, ī, n. (propugno), Schutzwehr, Brustwehr, Schutz, Vormauer, Bollwerk, I) eig.: moenium, Tac.: navium, Schiffsbollwerke (mit Bollwerken versehene Schiffe), Hor.: so von der Flotte, pr. Siciliae, Cic.: v. Athen, pr. oppositum barbaris, Nep.: propugnacula imperii, Flotten u. Heere, Cic.: propugnacula statuere (anlegen), Liv.: auch vom Hause, domus ut propugnacula habeat, Cic. – II) übtr.: a) übh.: tyrannidis, Nep.: lex Aelia et Fufia, propugnacula tranquillitatis, Cic. – b) Verteidigungsgrund, pr. illud prius, Cic.: firmissimo propugnaculo uti, Liv.

    lateinisch-deutsches > propugnaculum

  • 17 Staienus

    Staiēnus, ī, m., C., ein als bestechlicher Richter verrufener Römer (um 76 v. Chr.), der sich willkürlich den Namen C. Aelius Paetus Staienus beigelegt u. so sich in die gens Aelia eingedrängt hatte, Cic. Clu. 72 u. 99; Brut. 241: Plur., Staieni, Menschen wie Staienus, Cic. Brut. 244.

    lateinisch-deutsches > Staienus

  • 18 Tubero [2]

    2. Tūbero, ōnis, m. (v. tuber, wie Cicero v. cicer; eig. der Höckerige), Name eines Zweiges der gen. Aelia. Bes. bekannt sind a) Q. Aelius Tubero, Enkel des L. Ämilius Paulus, Stoiker, Gegner des Tib. Gracchus (vgl. Seyff. Cic. Lael. 37. p. 2622), Cic. de or. 3, 87; Brut. 117; Mur. 75; de off. 3, 63; de amic. 37 u. 101. Val. Max. 7, 5, 1: Plur. Tuberones, Männer wie Tubero, Tac. ann. 16, 22. – b) L. Tubero, Legat des O. Cicero in Asien, Geschichtschreiber, Caes. b.c. 1, 31. Cic. ad Q. fr. 1, 1, 3. § 10. Gell. 7 (6), 3, 1 u. 4, 2. – c) Q. Aelius Tubero, Sohn des L. Tubero, Ankläger des Ligarius, Cic. Lig. 1 sqq.; Geschichtschreiber, Liv. 4, 23, 2 sq. Quint. 5, 13, 31; 11, 1, 80. Suet. Caes. 83, 1.

    lateinisch-deutsches > Tubero [2]

  • 19 gens

    gens, gentis, f. [geno] [st1]1 [-] race, souche ; [en part. et surtout] famille [pouvant comprendre plusieurs branches].    - vir patriciae gentis, Sall. J. 95, 3: homme de race patricienne.    - gens Cornelia, Liv. 38, 58, 2: la famille (la gens) Cornélia [comprenant les Scipion, les Lentulus, etc.].    - patres majorum, minorum gentium, Cic. Rep. 2, 35, sénateurs des plus anciennes familles [du premier rang], des plus récentes familles [de second rang].    - cf. Cic. Fam. 9, 21, 2 ; Liv. 1, 47, 7.    - fig. dii majorum gentium, Cic. Tusc. 1, 29: les grands dieux.    - quasi majorum gentium Stoicus, Cic. Ac. 2, 126: un stoïcien pour ainsi dire de la grande souche. [st1]2 [-] [poét.] = descendant, rejeton.    - vigilasne, deum gens, Aenea ? Virg. En. 10, 228: veilles-tu, descendant des dieux, Enée ? [st1]3 [-] [en parl. des animaux] race, espèce.    - Virg. G. 3, 73; Col. 9, 9, 6; Ov. F. 4, 711. [st1]4 [-] race de peuple, peuple.    - [ordre décroissant gens, natio, civitas, cf. Cic. Nat. 3, 93 ; Off. 1, 53].    - nationis nomen, non gentis, Tac. G. 2: le nom de la peuplade, et non pas de la race tout entière. --- cf. Tac. G. 38.    - gens Sabina, Volsca, Cic. Rep 3, 7: le peuple sabin, volsquc [les Sabins, les Volsques].    - gens Allobrogum, Cic. Cat. 4, 12; Nerviorum Caes. BG. 2, 28, 1, le peuple des Allobroges, des Nerviens. --- cf. Caes. BG. 4, 1, 3, etc. [st1]5 [-] le peuple d'une cité.    - Caes. BC. 3, 80, 1; Nep. Dat. 4, 1; Milt. 4, 2. [st1]6 [-] pays, canton, contrée [au gén. plur.].    - ubinam gentium sumus ? Cic. Cat. 1, 9: en quel endroit de la terre sommes-nous ?    - unde haec gentium? Plaut. Cist. 668: d'où est-elle ?    - nusquam gentium, Plaut. Ps. 402: nulle part.    - abes longe gentium, Cic. Att. 6, 3, 1: tu es qq part au loin. --- cf. Cic. Fam. 12, 22, 2.    - minime gentium, Ter. Eun. 625, etc.: pas le moins du monde. [st1]7 [-] plur. gentes = les barbares [par opp. aux Romains].    - Tac. G. 33 ; B.-Hisp. 17, 4.    - mais gentes (lat. eccl.): les nations païennes, les païens, les Gentils. [st1]8 [-] c. genus.    - gens humana, Cic. Fin. 5, 65, la race humaine, le genre humain. --- cf. Lucr. 5, 219.
    * * *
    gens, gentis, f. [geno] [st1]1 [-] race, souche ; [en part. et surtout] famille [pouvant comprendre plusieurs branches].    - vir patriciae gentis, Sall. J. 95, 3: homme de race patricienne.    - gens Cornelia, Liv. 38, 58, 2: la famille (la gens) Cornélia [comprenant les Scipion, les Lentulus, etc.].    - patres majorum, minorum gentium, Cic. Rep. 2, 35, sénateurs des plus anciennes familles [du premier rang], des plus récentes familles [de second rang].    - cf. Cic. Fam. 9, 21, 2 ; Liv. 1, 47, 7.    - fig. dii majorum gentium, Cic. Tusc. 1, 29: les grands dieux.    - quasi majorum gentium Stoicus, Cic. Ac. 2, 126: un stoïcien pour ainsi dire de la grande souche. [st1]2 [-] [poét.] = descendant, rejeton.    - vigilasne, deum gens, Aenea ? Virg. En. 10, 228: veilles-tu, descendant des dieux, Enée ? [st1]3 [-] [en parl. des animaux] race, espèce.    - Virg. G. 3, 73; Col. 9, 9, 6; Ov. F. 4, 711. [st1]4 [-] race de peuple, peuple.    - [ordre décroissant gens, natio, civitas, cf. Cic. Nat. 3, 93 ; Off. 1, 53].    - nationis nomen, non gentis, Tac. G. 2: le nom de la peuplade, et non pas de la race tout entière. --- cf. Tac. G. 38.    - gens Sabina, Volsca, Cic. Rep 3, 7: le peuple sabin, volsquc [les Sabins, les Volsques].    - gens Allobrogum, Cic. Cat. 4, 12; Nerviorum Caes. BG. 2, 28, 1, le peuple des Allobroges, des Nerviens. --- cf. Caes. BG. 4, 1, 3, etc. [st1]5 [-] le peuple d'une cité.    - Caes. BC. 3, 80, 1; Nep. Dat. 4, 1; Milt. 4, 2. [st1]6 [-] pays, canton, contrée [au gén. plur.].    - ubinam gentium sumus ? Cic. Cat. 1, 9: en quel endroit de la terre sommes-nous ?    - unde haec gentium? Plaut. Cist. 668: d'où est-elle ?    - nusquam gentium, Plaut. Ps. 402: nulle part.    - abes longe gentium, Cic. Att. 6, 3, 1: tu es qq part au loin. --- cf. Cic. Fam. 12, 22, 2.    - minime gentium, Ter. Eun. 625, etc.: pas le moins du monde. [st1]7 [-] plur. gentes = les barbares [par opp. aux Romains].    - Tac. G. 33 ; B.-Hisp. 17, 4.    - mais gentes (lat. eccl.): les nations païennes, les païens, les Gentils. [st1]8 [-] c. genus.    - gens humana, Cic. Fin. 5, 65, la race humaine, le genre humain. --- cf. Lucr. 5, 219.
    * * *
        Gens, gentis, foe. gen. Virgil. Une gent et nation.
    \
        Furua gens. Iuuen. Ethiopiens.
    \
        Odorifera gens. Ouid. Les Arabes.
    \
        Togata gens. Virgil. Les Romains.
    \
        Gens AElia. Festus. La famille et race.
    \
        Gente ad eum rediit haereditas. Cic. Par droict d'agnation.
    \
        Vbicunque terrarum et gentium. Cic. Par tout, En touts pays.

    Dictionarium latinogallicum > gens

  • 20 Aelĭus

    Aelĭus, ĭi, m. Elius (nom d'homme).    - lex Aelia: loi Elia.

    Dictionarium latinogallicum > Aelĭus

См. также в других словарях:

  • Aelia — Aelia …   Wikipédia en Français

  • Aelia — ? Aelia Aelia acuminata …   Википедия

  • Aelia — (Áyios Pétros,Греция) Категория отеля: Адрес: Agios Petros, Áyios Pétros, 84501, Греция …   Каталог отелей

  • Aelia — acuminata …   Wikipédia en Français

  • Aelia — Aelius (weibliche Form Aelia) war das Nomen der gens Aelia, einer plebejischen Familie im Römischen Reich. Sie wird zuerst im 4. Jahrhundert v. Chr. erwähnt. Der Name kam bis zur Spätantike vor, besonders verbreitet dadurch, dass er ab dem 2.… …   Deutsch Wikipedia

  • AELIA — I. AELIA nomen urbium haud paucarum, quas Aelias hadrianas appellavit Adrianus Imperator, quorum et in scriptis veter. et in saxis adhuc memoria durat. Imo etiam non defuêre aliae, quae per ambitiosam levitatem Hadrianopoles aut Aelias sese ultro …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Aelia acuminata — Aelia acuminata …   Wikipédia en Français

  • Aelia Capitolina — (Jerusalem) 130 CE–324 325 CE Jerusalem in the Roman empire under Hadrian showing the location of the Roman legions Preceded by   Jerusalem during the Early Roman period Followed by   Jeru …   Wikipedia

  • AELIA CAPITOLINA — AELIA CAPITOLINA, name given to the rebuilt city of Jerusalem by the Romans in 135 C.E. Following the destruction of Jerusalem by the Romans in 70 C.E. the city remained in ruins except for the camp (castrum) of the Tenth Legion (Fretensis),… …   Encyclopedia of Judaism

  • Aelia Flacila — Saltar a navegación, búsqueda As de Aelia Flacila. Aelia Flavia Flacila (? 385), primera esposa del emperador romano Teodosio I el Grande. Sus hijos eran Arcadio y Honorio, su hija Pulcheria …   Wikipedia Español

  • Aelia Flaccilla — Aelia Flacilla Aelia Flaccilla. Aelia Flavia Flacilla (ou Aelia Flaccilla, morte en 385 ou 386), fut la première femme de l empereur de Rome Théodose Ier. Née en Espagne, elle était la sœur d un consul de 382, Flavius Claudius Antonius ou plutôt… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»