Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ABORIGINES

  • 1 Aborigines

    Ăbŏrīgĭnes, um, m. [ab-origo], the primeval Romans, the Aborigines, the nation which, previous to historical record, descended from the Apennines, and, advancing from Carseoli and Reate into the plain, drove out the Siculi; the ancestors of the Romans, Cato ap. Serv. ad Verg. A. 1, 6; Varr. L. L. 5, § 53 Müll.; Cic. Rep. 2, 3; Sall. C. 6; Liv. 1, 1.
    I.
    Used as an appellative, original inhabitants, Plin. 4, 21, 36, § 120: Indigenae sunt inde... geniti, quos vocant aborigines Latini, Graeci autochthonas, Serv. ad Verg. A. 8, 328.—
    II.
    Hence, ăbŏrīgĭnĕus, a, um, adj., aboriginal:

    sacellum,

    Ter. Maur. p. 2425 P.

    Lewis & Short latin dictionary > Aborigines

  • 2 Abŏrĭgĭnes

    Abŏrĭgĭnes, um, m. [ab + origo] [st2]1 [-] Aborigènes (premiers habitants d'Italie). [st2]2 [-] les aborigènes, les premiers habitants d'un pays.    - Aborigines, genus hominum agreste, sine legibus, sine imperio, Sall. C. 6, 1: les Aborigènes, des hommes agrestes, sans lois, sans gouvernement.    - Abŏrĭgĭnĕus, a, um: relatif aux Aborigènes.

    Dictionarium latinogallicum > Abŏrĭgĭnes

  • 3 Aborigines

    Aborīginēs, um m.
    1) коренные жители, аборигены PM
    2) аборигены (предки латинян, населявшие среднюю Италию до вторжения троянцев) Cato, C, Sl, L

    Латинско-русский словарь > Aborigines

  • 4 Aborigines

    Aborīginēs, um, m., die Aboriginer, das Stammvolk der Latiner, urspr. im Gebirge um Reate seßhaft, Cato orig. 1, 5. Cic. de rep. 2, 5. Sall. Cat. 6, 1. Liv. 1, 1 sq. – Appellat. = αυτόχθονες, Stammvolk, Urvolk, Ureinwohner, Plin. 4, 120. Serv. Verg. Aen. 1, 6 u. 8, 328. – Dav. Aborīgineus, a, um, aboriginisch, sacellum, Septim. Seren. bei Ter. Maur. 1906.

    lateinisch-deutsches > Aborigines

  • 5 Aborigines

    Aborīginēs, um, m., die Aboriginer, das Stammvolk der Latiner, urspr. im Gebirge um Reate seßhaft, Cato orig. 1, 5. Cic. de rep. 2, 5. Sall. Cat. 6, 1. Liv. 1, 1 sq. – Appellat. = αυτόχθονες, Stammvolk, Urvolk, Ureinwohner, Plin. 4, 120. Serv. Verg. Aen. 1, 6 u. 8, 328. – Dav. Aborīgineus, a, um, aboriginisch, sacellum, Septim. Seren. bei Ter. Maur. 1906.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Aborigines

  • 6 Aborīginēs

        Aborīginēs um, m    [ab + origo], the first ancestors of the Romans, L., S.

    Latin-English dictionary > Aborīginēs

  • 7 aborigineus

    Ăbŏrīgĭnes, um, m. [ab-origo], the primeval Romans, the Aborigines, the nation which, previous to historical record, descended from the Apennines, and, advancing from Carseoli and Reate into the plain, drove out the Siculi; the ancestors of the Romans, Cato ap. Serv. ad Verg. A. 1, 6; Varr. L. L. 5, § 53 Müll.; Cic. Rep. 2, 3; Sall. C. 6; Liv. 1, 1.
    I.
    Used as an appellative, original inhabitants, Plin. 4, 21, 36, § 120: Indigenae sunt inde... geniti, quos vocant aborigines Latini, Graeci autochthonas, Serv. ad Verg. A. 8, 328.—
    II.
    Hence, ăbŏrīgĭnĕus, a, um, adj., aboriginal:

    sacellum,

    Ter. Maur. p. 2425 P.

    Lewis & Short latin dictionary > aborigineus

  • 8 coalesco

    co-alēsco, coaluī, coalitum, ere (com u. alesco), zusammenwachsen, I) verwachsen, a) v. Körperteilen usw., interdum inter se palpebrae coalescunt, Cels. 7, 7, 6 in. – u. v. Steinen, saxa vides solā colescere (= coalescere) calce, durch K. allein sich verbinden, Lucr. 6, 1068: simul autem aes et ea arena ab ignis vehementia confervescendo coaluerint, sich verbinden (sich amalgamieren), Vitr. 7, 11, 1. – u. im Bilde, octingentorum annorum fortunā disciplināque haec compages coaluit, hat sich dieses Fugwerk zu einem Ganzen ineinander gefügt, Tac.: coalescentes conditiones pacis discussit ac rupit, die sich einigenden, Vell. – bes. v. Parteien, noch getrennten Gemütern u. dgl., verschmelzen, sich einigen, hi (Troiani et Aborigines) incredibile memoratu est quam facile coaluerint, Sall.: sic brevi spatio novi veteresque (milites) coaluere, Sall. – m. Ang. womit? durch cum m. Abl., ut cum patribus coalescant plebis animi, Liv. – m. Ang. in od. zu was? durch in od. (selten) ad m. Akk., multitudo coalescit in populi unius corpus, Liv.: nec exercitus linguis moribusque dissonos in hunc consensum potuisse coalescere, Tac.: disiectos ne animo quidem satis ad obsequium coaluisse, Tac. – m. Ang. wodurch? durch Abl., brevi tantā concordiā coaluerant omnium animi, ut etc., Liv. – v. Worten, Lauten, compositae (voces) e duobus quasi corporibus coalescunt, ut maleficus, Quint. 1, 5, 65. – m. Ang. in od. zu was? durch in m. Akk., quia subiecta sibi vocalis in unum sonum coalescere et confundi nequiret, Quint. 1, 7, 26. – b) v. Gewächsen (Bäumen, Pfropfreisern, Stecklingen), sowohl mit dem Stamme verwachsen, ne prius exarescat surculus quam coalescat, Varr.: id sarmentum sic depressum citius coalescit, Col.: m. Ang. womit? durch Dat., ficus coalescit olivae, Col.: m. Ang. woran? durch in m. Abl., dum novus in viridi coalescit cortice ramus, Ov. – als mit dem Boden bekleiben, Wurzel fassen, einwurzeln, palma (translata) coalescit, Suet.: m. Ang. womit? durch cum m. Abl., arbor coalescit cum terra, ICt.: m. Ang. wo? durch bl. Abl. od. durch in m. Abl., inter m. Akk., triticum sicco loco melius coalescit, Col.: plantae, quae terrā coalescunt, ICt.: in eo loco grandis ilex coaluerat inter saxa, Sall. – im Bilde, wie Wurzel fassen, einwurzeln = Festigkeit gewinnen, sich befestigen, gedeihen, erstarken, in insula tum primum novā pace coalescente, Liv.: dum Galbae auctoritas fluxa, Pisonis nondum coaluisset, Tac.: m. Ang. wodurch? durch Abl., ita rem concordiā coalescere posse, Liv.: eloquentia coalescere nequit nisi sociatā tradentis et accipientis concordiā, Quint.: coalitam libertate irreverentiam eo prorupisse, Tac. – c) v. zerrissenen Gliedern u. Wunden, sich wieder zusammenziehen, -zusammenschließen, ver wachsen, cilium vulnere aliquo diductum non coalescit, Plin.: a partu coalescit vulnus, Plin. – im Bilde, coalescentibus reipublicae membris, Vell. 2, 90, 1: vixdum coalescens foventis regnum, dessen Wunden sich kaum zu schließen anfangen, Liv. 29, 31, 3. – II) zusammenwachsen, sich gestalten, tenerum, modo coalescens corpusculum (v. Embryo), Sen. ep. 124, 10: nihil interesse putat, cuius in corpore cuiusque ex sanguine concretus homo et coalitus sit, Gell. 12, 1, 11: sphaerarum vero ingenium ex igni coalitum et fabricatum, Apul. de dogm. Plat. 1, 11. – / Partiz. coalitus zuerst bei Tac., s. Nipperd. Tac. ann. 14, 1. – zsgz. colescere, wovon colescat, Varr. r. r. 1, 41, 2: coluerunt, Lucr. 2, 1061: Infin. colescere, Lucr. 6, 1068.

    lateinisch-deutsches > coalesco

  • 9 coalesco

    co-alēsco, coaluī, coalitum, ere (com u. alesco), zusammenwachsen, I) verwachsen, a) v. Körperteilen usw., interdum inter se palpebrae coalescunt, Cels. 7, 7, 6 in. – u. v. Steinen, saxa vides solā colescere (= coalescere) calce, durch K. allein sich verbinden, Lucr. 6, 1068: simul autem aes et ea arena ab ignis vehementia confervescendo coaluerint, sich verbinden (sich amalgamieren), Vitr. 7, 11, 1. – u. im Bilde, octingentorum annorum fortunā disciplināque haec compages coaluit, hat sich dieses Fugwerk zu einem Ganzen ineinander gefügt, Tac.: coalescentes conditiones pacis discussit ac rupit, die sich einigenden, Vell. – bes. v. Parteien, noch getrennten Gemütern u. dgl., verschmelzen, sich einigen, hi (Troiani et Aborigines) incredibile memoratu est quam facile coaluerint, Sall.: sic brevi spatio novi veteresque (milites) coaluere, Sall. – m. Ang. womit? durch cum m. Abl., ut cum patribus coalescant plebis animi, Liv. – m. Ang. in od. zu was? durch in od. (selten) ad m. Akk., multitudo coalescit in populi unius corpus, Liv.: nec exercitus linguis moribusque dissonos in hunc consensum potuisse coalescere, Tac.: disiectos ne animo quidem satis ad obsequium coaluisse, Tac. – m. Ang. wodurch? durch Abl., brevi tantā concordiā coaluerant omnium animi, ut etc., Liv. – v. Worten, Lauten, compositae (voces) e duobus quasi corpori-
    ————
    bus coalescunt, ut maleficus, Quint. 1, 5, 65. – m. Ang. in od. zu was? durch in m. Akk., quia subiecta sibi vocalis in unum sonum coalescere et confundi nequiret, Quint. 1, 7, 26. – b) v. Gewächsen (Bäumen, Pfropfreisern, Stecklingen), sowohl mit dem Stamme verwachsen, ne prius exarescat surculus quam coalescat, Varr.: id sarmentum sic depressum citius coalescit, Col.: m. Ang. womit? durch Dat., ficus coalescit olivae, Col.: m. Ang. woran? durch in m. Abl., dum novus in viridi coalescit cortice ramus, Ov. – als mit dem Boden bekleiben, Wurzel fassen, einwurzeln, palma (translata) coalescit, Suet.: m. Ang. womit? durch cum m. Abl., arbor coalescit cum terra, ICt.: m. Ang. wo? durch bl. Abl. od. durch in m. Abl., inter m. Akk., triticum sicco loco melius coalescit, Col.: plantae, quae terrā coalescunt, ICt.: in eo loco grandis ilex coaluerat inter saxa, Sall. – im Bilde, wie Wurzel fassen, einwurzeln = Festigkeit gewinnen, sich befestigen, gedeihen, erstarken, in insula tum primum novā pace coalescente, Liv.: dum Galbae auctoritas fluxa, Pisonis nondum coaluisset, Tac.: m. Ang. wodurch? durch Abl., ita rem concordiā coalescere posse, Liv.: eloquentia coalescere nequit nisi sociatā tradentis et accipientis concordiā, Quint.: coalitam libertate irreverentiam eo prorupisse, Tac. – c) v. zerrissenen Gliedern u. Wunden, sich wieder zusammenziehen, -zusammenschließen, ver-
    ————
    wachsen, cilium vulnere aliquo diductum non coalescit, Plin.: a partu coalescit vulnus, Plin. – im Bilde, coalescentibus reipublicae membris, Vell. 2, 90, 1: vixdum coalescens foventis regnum, dessen Wunden sich kaum zu schließen anfangen, Liv. 29, 31, 3. – II) zusammenwachsen, sich gestalten, tenerum, modo coalescens corpusculum (v. Embryo), Sen. ep. 124, 10: nihil interesse putat, cuius in corpore cuiusque ex sanguine concretus homo et coalitus sit, Gell. 12, 1, 11: sphaerarum vero ingenium ex igni coalitum et fabricatum, Apul. de dogm. Plat. 1, 11. – Partiz. coalitus zuerst bei Tac., s. Nipperd. Tac. ann. 14, 1. – zsgz. colescere, wovon colescat, Varr. r. r. 1, 41, 2: coluerunt, Lucr. 2, 1061: Infin. colescere, Lucr. 6, 1068.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > coalesco

  • 10 coalēscō

        coalēscō aluī, alitus, ere, inch.    [com- + 1 AL-], to grow firmly, strike root, increase, become strong: ilex coaluerat inter saxa, had sprung up, S.: in cortice ramus, O.—Fig., to unite, agree together, coalesce: Troiani et Aborigines facile coaluerunt, S.: cum patribus animi plebis, L.: multitudo coalescere in populi unius corpus poterat, L.: rem coalescere concordiā, be adjusted, L.: concordiā coaluerant omnium animi, L.: pace coalescente, becoming established, L.: coalescens regnum, recovering strength, L.: coalita libertate inreverentia, fostered, Ta.
    * * *
    coalescere, coalui, coalitus V INTRANS
    join/grow together; coalesce; close (wound); become unified/strong/established

    Latin-English dictionary > coalēscō

  • 11 indigena

        indigena ae, adj.    [indu+GEN-], sprung from the land, native, indigenous: miles, L.: Fauni Nymphaeque, V.: apri, O.—As subst m., a native, son of the soil: maiores eorum, L.: hoc indigenae vivebant more, aborigines, Iu.
    * * *

    Latin-English dictionary > indigena

  • 12 -que

       - que (sometimes -quē, V., O.), conj enclit.    [2 CA-].    I. Singly, affixed to a word and joining it with a preceding word in one conception, and: fames sitisque: peto quaesoque: cibus victusque, L.: divinarum humanarumque scientia: carus acceptusque, S.: ius fasque, L.: diu noctuque, S.: longe multumque: saepe diuque, H.: iam iamque moriundum esse, every moment: ipse meique, H.: vivunt vigentque, L.: ultro citroque: pace belloque, L.: tempus locusque, L.—Affixed to the last word of a series, and, and in fine: fauste, feliciter, prospereque: ab honore, famā fortunisque: pacem, tranquillitatem, otium concordiamque adferat.—Affixed to another word than that which it adds, and (poet.): si plostra ducenta Concurrantque tria funera, H.: ut cantūs referatque ludos, H.—Adding a co-ordinate clause, regularly affixed to the first word; but, when this is a monosyl. praep., usu. in prose to the following noun, and, and so, and accordingly, and in fact: Tarquini iudicium falsam videri, eumque in vinculis retinendum, S.: ad tempus non venit, metusque rem inpediebat, S.: cum in praediis esset, cumque se dedisset: oppidum deletum est, omniaque deportata: cum volnera acceperit, cumque exercitum eduxerit: fretusque his animis Aeneas, L.: de provinciāque: per vimque.—But the praep. often takes que: cumque eis Aborigines (vagabantur), S.: deque praedā honorem habitote, L.: transque proximos montīs pedites condit, L.: pro nobis proque iis, L.—Connecting alternatives, or: uxores habent deni duodenique inter se communes, Cs.: pelago dona Praecipitare, subiectisque urere flammis, V.—Adversatively, but: studio ad rem p. latus sum, ibique multa mihi advorsa fuere, S.: nec iudicibus supplex fuit, adhibuitque liberam contumaciam.—    II. Correlat., with - que, repeated, both... and, as well... as (in prose only where the first -que is affixed to a pron.): qui seque remque p. perditum irent, S.: omnes, quique Romae quique in exercitu erant, L.: risūsque iocosque, H.: mittuntque feruntque, O.: O terque quaterque beati, V.—Often connecting clauses, or words within a clause which is itself appended by -que: singulasque res definimus circumscripteque complectimur: statuam statui, circumque eam locum ludis gladiatoribusque liberos posteresque eius habere.—More than twice (poet.): Quod mihique eraeque filiaeque erilist, T.: Aspice mundum, Terrasque tractūsque maris caelumque, V. —Followed by et or atque, both... and, as well... as, not only... but also: seque et oppidum tradat, S.: signaque et ordines, L.: seque et arma et equos, Ta.: posuitque domos atque horrea fecit, V.: satisque ac super, O.: minusque ac minus, L. —After et (rare; but -que often connects words in a clause introduced by et), both... and: et Epaminondas Themistoclesque: id et singulis universisque semper honori fuisse, L.

    Latin-English dictionary > -que

  • 13 agrestis

    ā̆grestis, e, adj. [id.].
    I.
    Lit., pertaining to land, fields, or the country, country, rural, rustic, wild, agrios:

    Musa,

    Lucr. 5, 1397:

    te in Arpinati videbimus et hospitio agresti accipiemus,

    Cic. Att. 2, 16 fin.:

    vestitus,

    Nep. Pel. 2, 5:

    falx,

    Tib. 2, 5, 28 al.:

    poma,

    Verg. A. 7, 111:

    cum lactucis agrestibus,

    Vulg. Exod. 12, 8:

    ligna non sunt pomifera, sed agrestia,

    ib. Deut. 20, 20:

    herbas agrestes,

    ib. 4 Reg. 4, 39.— Subst.: ā̆grestis, is ( gen. plur. agrestūm, Ov. M. 14, 635), a countryman, rustic, farmer, peasant, Lucr. 5, 1382:

    non est haec oratio habenda aut cum imperitā multitudine aut in aliquo conventu agrestium,

    Cic. Mur. 29:

    collectos armat agrestes,

    Verg. A. 9, 11:

    Fictilia antiquus primum sibi fecit agrestis Pocula,

    Tib. 1, 1, 39:

    facinus admissum a quodam agresti,

    Tac. A. 4, 45:

    inopes agrestes,

    id. H. 2, 13; 4, 50.—
    II.
    Transf., and in mal. part.
    A.
    Rustic, in opp. to the refined citizen ( urbanus, as agrios is opp. to asteios), boorish, clownish, rude, uncultivated, coarse, wild, savage, barbarous, of persons and things:

    sunt quidam vultu motuque corporis vasti atque agrestes,

    Cic. de Or. 1, 25, 115:

    O rem dignam, in quā non modo docti, verum etiam agrestes erubescant,

    id. Leg. 1, 14, 41:

    aborigines, genus hominum agreste,

    Sall. C. 6, 1:

    Ego ille agrestis, saevos, tristis, parcus, truculentus, tenax Duxi uxorem,

    Ter. Ad. 5, 4, 12:

    quis nostrūm tam animo agresti ac duro fuit, ut, etc.,

    Cic. Arch. 8:

    dominus agrestis et furiosus,

    id. Sen. 14:

    exculto animo nihil agreste, nihil inhumanum est,

    id. Att. 13, 45; so Ov. M. 11, 767:

    rustica vox et agrestis,

    Cic. de Or. 2, 11; 2, 3. —Hence, agrestiores Musae, ruder, of the language of the bar, in opp. to more refined and polished eloquence, Cic. Or. 3, 11.—
    B.
    Wild, brutish:

    vultus,

    Ov. M. 9, 96:

    agrestem detraxit ab ore figuram Juppiter (of Io),

    Prop. 3, 31, 13.— Comp., v. above.—
    * Sup. agrestissimus, Cassiod. Ep. 7, 4.—
    * Adv. comp. neutr. agrestius, Spart. Hadr. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > agrestis

  • 14 Amiternini

    Ămĭternum, i, n. [acc. to Varr. L. L. 5, 5, 12, from am- = amb- and Aternus], = Amiternon, a very ancient town built by the Aborigines, in the Sabine country, now San Vettorino; cf. Mann. Ital. 1, 509; the birthplace of the historian Sallust.—Derivv.
    A.
    Ămĭternīnus, a, um, adj., belonging to Amiternum, Col. 10, 422.— Ămĭ-ternīni, ōrum, m. subst., its inhabitants, Varr. L. L. 5, 28, p. 11 Müll.; Liv. 28, 45, 19; Plin. 3, 12, 17, § 107.—
    B.
    Ămĭternus, a, um, adj., poet. for Amiterninus:

    cohors,

    Verg. A. 7, 710:

    ager,

    Mart. 13, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > Amiternini

  • 15 Amiterninus

    Ămĭternum, i, n. [acc. to Varr. L. L. 5, 5, 12, from am- = amb- and Aternus], = Amiternon, a very ancient town built by the Aborigines, in the Sabine country, now San Vettorino; cf. Mann. Ital. 1, 509; the birthplace of the historian Sallust.—Derivv.
    A.
    Ămĭternīnus, a, um, adj., belonging to Amiternum, Col. 10, 422.— Ămĭ-ternīni, ōrum, m. subst., its inhabitants, Varr. L. L. 5, 28, p. 11 Müll.; Liv. 28, 45, 19; Plin. 3, 12, 17, § 107.—
    B.
    Ămĭternus, a, um, adj., poet. for Amiterninus:

    cohors,

    Verg. A. 7, 710:

    ager,

    Mart. 13, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > Amiterninus

  • 16 Amiternum

    Ămĭternum, i, n. [acc. to Varr. L. L. 5, 5, 12, from am- = amb- and Aternus], = Amiternon, a very ancient town built by the Aborigines, in the Sabine country, now San Vettorino; cf. Mann. Ital. 1, 509; the birthplace of the historian Sallust.—Derivv.
    A.
    Ămĭternīnus, a, um, adj., belonging to Amiternum, Col. 10, 422.— Ămĭ-ternīni, ōrum, m. subst., its inhabitants, Varr. L. L. 5, 28, p. 11 Müll.; Liv. 28, 45, 19; Plin. 3, 12, 17, § 107.—
    B.
    Ămĭternus, a, um, adj., poet. for Amiterninus:

    cohors,

    Verg. A. 7, 710:

    ager,

    Mart. 13, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > Amiternum

  • 17 Amiternus

    Ămĭternum, i, n. [acc. to Varr. L. L. 5, 5, 12, from am- = amb- and Aternus], = Amiternon, a very ancient town built by the Aborigines, in the Sabine country, now San Vettorino; cf. Mann. Ital. 1, 509; the birthplace of the historian Sallust.—Derivv.
    A.
    Ămĭternīnus, a, um, adj., belonging to Amiternum, Col. 10, 422.— Ămĭ-ternīni, ōrum, m. subst., its inhabitants, Varr. L. L. 5, 28, p. 11 Müll.; Liv. 28, 45, 19; Plin. 3, 12, 17, § 107.—
    B.
    Ămĭternus, a, um, adj., poet. for Amiterninus:

    cohors,

    Verg. A. 7, 710:

    ager,

    Mart. 13, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > Amiternus

  • 18 autochthones

    autochthŏnes, um, m., = autochthones, aborigines, = indigenae, App. M. 11, p. 259.

    Lewis & Short latin dictionary > autochthones

  • 19 coalesco

    cŏ-ălesco, ălŭi, ălĭtum ( part. perf. only in Tac. and subseq. writers;

    contr. form colescat,

    Varr. R. R. 1, 41, 2:

    colescere,

    Lucr. 6, 1068:

    coluerunt,

    id. 2, 1061 Lachm. N. cr.), v. inch. n. (most freq. since the Aug. per.; never in Cic.).
    I. A.
    Prop., Lucr. 2, 1061:

    saxa vides solā colescere calce,

    id. 6, 1068: ne prius exarescat surculus quam colescat, is united, sc. with the tree into which it is inserted, Varr. R. R. 1, 41, 2:

    gramen,

    Col. 2, 18, 5:

    semen,

    id. 3, 5, 2:

    triticum,

    id. 2, 6 fin.:

    sarmentum,

    id. 3, 18, 5 and 6; Dig. 41, 1, 9:

    arbor cum terra mea coaluit,

    ib. 39, 2, 9, § 2:

    cilium vulnere aliquo diductum non coalescit,

    Plin. 11, 37, 57, § 157; cf.

    vulnus,

    id. 9, 51, 76, § 166, and v. II. A. infra.—In part. perf.: cujus ex sanguine concretus homo et coalitus sit, is formed or composed, Gell. 12, 1, 11; App. Dogm. Plat. 1, p. 171, 38.—
    B.
    Trop., to unite, agree together, coalesce (so in the histt., esp. Liv. and Tac., very freq.); absol.:

    Trojani et Aborigines facile coaluerunt,

    Sall. C. 6, 2; id. J. 87, 3:

    solidā fide,

    Tac. H. 2, 7:

    ut cum Patribus coalescerent animi plebis,

    Liv. 2, 48, 1: animi coalescentium in dies magis duorum populorum, id, 1, 2, 5.—With in and acc.:

    multitudo coalescere in populi unius corpus poterat,

    Liv. 1, 8, 1:

    in unum sonum,

    Quint. 1, 7, 26:

    in bellum atrox,

    Tac. A. 3, 38:

    in nomen nostrum,

    id. ib. 11, 24:

    in hunc consensum,

    id. H. 2, 37; cf.:

    coalesce-re ad obsequium,

    id. A. 6, 44:

    brevi tantā concordiā coaluerant omnium animi, ut, etc.,

    Liv. 23, 35, 9; cf. id. 1, 11, 2; 26, 40, 18:

    vixdum coalescens foventis regnum (the figure taken from the growing together of a wound),

    id. 29, 31, 4; cf.:

    bellis civilibus sepultis coalescentibusque reipublicae membris,

    Vell. 2, 90, 1; 4, 8, 5:

    (voces) e duobus quasi corporibus coalescunt, ut maleficus,

    Quint. 1, 5, 65; id. 2, 9, 3 (v. the passage in connection):

    quieti coaliti homines,

    i. e. united in a peaceful manner, Amm. 14, 5, 7.—
    II. A.
    Prop.. forte in eo loco grandis ilex coaluerat inter saxa, had sprung up, Sall. J. 93, 4; * Suet. Aug. 92:

    dum novus in viridi coalescit cortice ramus,

    Ov. A. A. 2, 649.—
    B.
    Trop., to grow firm, take root, be consolidated:

    dum Galbae auctoritas fluxa, Pisonis nondum coaluisset,

    Tac. H. 1, 21.—In part. perf.: [p. 357] coalitam libertate irreverentiam eo prorupisse, strengthened, Tac. A. 13, 26; so id. 14, 1:

    libertas,

    confirmed, id. H. 4, 55:

    coalito more asper,

    i. e. by inveterate habit, Amm. 14, 10, 4:

    pravitas,

    id. 15, 3, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > coalesco

  • 20 Eleutherocilices

    Eleuthĕrŏcĭlĭces, um, m. (free Cilicians), a people (probably the aborigines) in the mountains of Cilicia, Cic. Att. 5, 20, 5; id. Fam. 15, 4, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > Eleutherocilices

См. также в других словарях:

  • ABORIGINES — Italiae populi qui in Siculotum agros successerunt, Nomen eorum unde originem coeperit, ostendere voluit Festus Pompeius his verbis: Aborigines appellati sunt, quod errantes convenerint in agrum, qui nunc est populi Romani; fuit enim gens… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Aborigines — Ab o*rig i*nes ( r[i^]j [i^]*n[=e]z), n. pl. [L. Aborigines; ab + origo, especially the first inhabitants of Latium, those who originally (ab origine) inhabited Latium or Italy. See {Origin}.] 1. The earliest known inhabitants of a country;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Aborigines —   [æbə rɪdʒɪni:z, englisch, zu lateinisch Aborigines, Aboriginer], Aboriginals [æbə rɪdʒɪnlz] Plural, die Ureinwohner, besonders in Australien (Schwarzaustralier; Australier) …   Universal-Lexikon

  • Aborigĭnes — (lat.), 1) überhaupt so v.w. Urbewohner eines Landes, im Gegensatz der Eingewanderten; bes. 2) eins der ältesten Völker Mittelitaliens, s. Italien (Gesch.) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Aborigines — er et fremmedord for indfødte eller urbeboere …   Danske encyklopædi

  • aborigines — This Latinate word, specifically applied since the 16c to the inhabitants of a country ab origine (from the beginning) has largely given way to aboriginals in the plural. For the singular, the etymologically indefensible form Aborigine has become …   Modern English usage

  • Aborigines — Flagge der Aborigines Die Aborigines (englisch [ˌæbəˈɹɪdʒɪniːz], „Ureinwohner“) sind die Ureinwohner Australiens. Sie besiedelten vor etwa 40.000 bis 50.000 Jahren den Kontinent. Aborigines sind kein einheitliches Volk, sondern bestehen au …   Deutsch Wikipedia

  • Aborigines —    Australia ’s indigenous peoples, thought to have first migrated to the continent 50,000 years ago. Before the arrival of Europeans in 1788, Aborigines arranged themselves into approximately 500 language and territorial groupings later dubbed… …   Encyclopedia of the Age of Imperialism, 1800–1914

  • Aborigines' Rights Protection Society — (ARPS) was an association critical of colonial rule, formed in 1897 in the Gold Coast, as Ghana was known.Originally formed by traditional leaders and the educated elite to protest the Crown Lands Bill of 1896 and the Lands Bill of 1897 that… …   Wikipedia

  • Aborigines in White Australia — is a book by Sharman Stone. It is a documentary history of the changing attitudes of white Australians towards the indigenous peoples of Australia and covers the period from convict settlement (1697) to 1973. The documents are drawn from… …   Wikipedia

  • Aborigines-Missionsstation — Behausung der Aborigines auf der Cape Bedford Mission in den 1920er Jahren Aborigines Missionsstationen wurden in allen Kolonien und Bundesländern von Australien aufgebaut. Ziel der Missionsstationen war es, Aborigines zu christianisieren. Die… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»