310

adj. strong-built. Fas. ii. 250, Fms. iii. 124, 310, Mart. 127.

að, to hum a song in a low doleful voice; raula bögu, raula fyrir munni sér; griðkur róa og raula, Hallgr. Snót 310 (1865).

* * *

1) trial, test (S. konungr sagði, at bann vildi at vísu, at málit fœri til raunar);

2) trial, grief (ef þú vissir, hve míkla raun ek hefi af þessu);

3) trial of courage, strait, danger (ef vér komum í nökkura raun, sjáum þá, ef ek stend at baki öðrum);

4) experience;

at minni raun, to my experience;

raun verðr á e-u, it is proved by experience (hann var binn mesti fullhugi, sem opt höfðu raunir á orðit);

raun berr vitni, it turns out, proves (ei bar raun svá vitni, at hann hefði undan skotizt);

berr raun á = raun berr vitni (sagði þeim svá hugr um, sem siðarr bar raun á);

koma (komast) at raunum um, to ascertain, make sure of, get to know (nú em ek at raunum komin um þat, er mik hefir lengi grunat);

5) proof (þú mant sjálfr gefa þér raun, hverr þú ert);

6) reality;

gen. ‘raunar’ as adv. really, indeed (B. vildi gøra sætt við Knút konung, en þar bjuggu raunar svik undir).

* * *

f. [akin to rún, q. v.], a trial, experiment, experience; sem opt höfðu raunir á orðit, Bjarn. 66; sem nú verða margar raunir á, Ó. H. 30; sem raunir bar á, skipt hefi ek nú skaplyndi til þín, ok mun ek göra á því nokkura raun, Fms. vii. 113; var þá sem opt eru raunir, Ó. H. 184; prófuðum vér fyrir sjálfra vár raun, ok margra dugandis manna.; framsögn, Dipl. i. 3; biskup svarar því, at önnur raun mundi á verða en at …, Orkn. 280; sem opt bar raun á, Bs. i. 129; raunin er úlýgnust, a saying, 656 A.I. 25; látum þá hafa ena sömu raun sem fyrr (ærnar raunir, v. l.), Fms. viii. 134; raun bar vitni, Ísl. ii. 335; þú munt at raun um komask, 197, Bs. i. 83:—trial, danger, vóru þeir jafnan þar sem mest var raun, Nj. 136; röskr maðr í öllum raunum, Fms. vi. 119 því traustari sem raunin er meiri ok lengri, viii. 134; koma í nokkura raun, Fs. 120; þegar í raunirnar rekr, when it presses hard:—trial, grief mundir þú mik þess eigi biðja, ef þú vissir hve mikla raun ek hefi af þessu, if thou knewest how much pain it gives me, Ld. 232; ærin er þó raun konunnar, Fs. 76; en nú hafi þér af ena mestu raun, Nj. 139; mér er mesta raun að því, it pains me much; skap-raun, an affliction; geð-raun, the mind’s trial; hug-raun, id.:—in plur., raunir, trials, woes, misfortunes; mann-raunir:—a trial, ordeal, þá gengr hann til þessar raunar Fms. xi. 38:—investigation, konungr sagði, at hann vildi at vísu, at málit færi til raunar, vii. 136; þá skal hann stefna honum til skila ok raunar, Grág. i. 179, 226; raunar-stefna, a summons, citation, inquest, ii. 226; hann stefndi honum raunar stefnu um þat hvárt hann hefði réttar heimildir á Staðarhóls-landi ok Hvítadal, Sturl. ii. 235.

II. gen. raunar, as adverb, really, indeed; raunar mjök, much indeed, Ld. 66; ok vóru þó margir raunar mjök þrekaðir, Fms. xi. 143; hafði hann vitað raunar at þar var tó undir, Rd. 310; ek heiti raunar Víglundr, my real name is V., Vígl. 29; en þat var raunar, at þeir höldrinn höfðu sæzt á laun, i. e. that was at the bottom of it, Orkn. 298; hón skildi þó raunar, Fs. 76.

COMPDS: raunarlaust, raunarmaðr, raunamaðr, raunastafr, raunastefna, raundigr, raundrjúgr, raungóðr, rauníllr, raunlítt, raunmjök, rauntregr, raunvel, raunæfr, raunöruggr.

* * *

(-ta, -tr), v.

1) to raise (lét hann r. viðuna ok draga seglit); r. e-n upp, to raise up; r. e-n upp af dauða, to raise up from the dead; r. upp lög, to restore the laws;

2) to raise, erect, build, of ships and houses (r. bœ, kirkju, hof, skip); r. upp hús, to restore of rebuild houses;

3) to raise, start, begin; r. úfrið, to make a rising; r. ferð, to start on a journey; r. bú or búnað, to set up house.

* * *

t, a causal to rísa; pret. reisði or raisþi is freq. in the older Runic stones, see Rafn; [Goth. raisjan; Engl. raise, etc.]:—to raise; takit nú ok reisit viðuna, Fms. vii. 310; þá lét hann reisa viduna ok draga seglit, Ó. H. 170; r. niðstöng, Fs. 54; r. af dauða, Rb. 82:—reisa e-n upp, to raise up, Fms. i. 10; hann reisti hann upp ok kyssti, 148; r. upp af dauða, to raise up from the dead, 623. 22 (upp-risa, resurrection): to raise up, put up, Fms. x. 411; reisti hann upp ( restored) lög í landinu, xi. 296; upp mun Guð r. spámann mikinn, 655 xiii. B. 4:—r. dýr, to spring a deer, a hunting term, Gþl. 447: r. net, to lay a net, of a bird-net, Barl. 55.

2. to raise, erect, build, of ships and houses; Ólafr enn Helgi reisti kaupstaðinn, Ó. H. (pref.); reisa bæ, Ld. 96, Fs. 19; r. kirkju, O. H. L. 23, Bs. i. 20, MS. 63. 14; r. hof, Gullþ. 55; r. stein, to raise a stone, set up a monumsnt, is a standing phrase on the Runic stones,—N.M. raisþi, or lét raisa stain þansi, Baut.; er þeir höfðu reistan laup kirkjunnar, Fms. ii. 234: r. skip, lét hann reisa skip inn undir Hlað-hömrum … Þorbergr var höfuðsmiðr at reisa, 217, 218; lét Olafr konungr r. langskip mikit á Eyrunum við ána Níð. 50; um vetrinn reisti Þórðr ferju niðr við Miðfjarðar-ós, Þórð. 10 new Ed.: r. upp hús …, to restore, Ó. H. 37.

3. to raise, start, begin; hvernok r. skal frá upphafi þessa ráða-görð, Ó. H. 32; reisa úfrið. to raise a rebellion, make a rising, Fms. i. 84; r. ferð, to start on a journey, ix. 344; reisa bú or búnað, to set up a household, Sturl. iii. 166, Bb. 2. 19; þau vóru með freku reist, they were roused, startled by violence, Sturl. i. 105; þeim málum, er Haraldr hafði með freku reist, Fms. x. 409.

4. the phrase, reisa rönd við e-m, to raise the shield against, to withstand, Eg. 587, Al. 7, Fms. xi. 318 (in a verse).

II. reflex. to arise, be raised, or raise oneself; hón (the river) reisisk á þá leið, Stj. 69; þá reistisk hann upp, Fas. i. 346; þann er upp vildi reisask á móti honum, Sks. 681; r. móti konungi, to rebel, H. E. i. 469 (upp-reist = uprising, rebellion); reistisk hann þá upp ór rekkjunni, MS. 4. 12.

* * *

(renn; rann, runnum; runninn), v.

1) to run (rakkar þar renna);

renna í köpp við e-n, to run a race with;

hón á þann hest, er rennr lopt ok lög, that runs through the air and over the sea;

renna e-m hvarf, to run out of one’s sight;

2) to run away, flee (rennr þú nú Úlfr hinn ragi);

renna undan e-m, to run away from one (ek get þess, at þú vilir eigi renna undan þeim);

3) to run, flow (rennr þaðan lítill lœkr);

4) to melt, dissolve (ok hafði runnit málmrinn í eldsganginum);

reiði rennr e-m, anger leaves one;

5) to arise (= renna upp);

sól rennr, the sun rises;

dagr rennr, it dawns;

6) with preps.:

renna af e-m, to leave one, pass away from one (reiði rann af honum);

renna á e-n, to come over one;

svefn, svefnhöfgi rennr á e-n, one falls asleep;

reiði rennr á e-n, one gets angry;

þá rann á byrr, then a fair wind arose;

renna eptir e-m, to run after one (þá var runnit eptir þeim, er flóttann ráku);

renna frá e-m, to run away from, leave one;

renna í e-t, to run into;

e-m rennr í skap, one is much (deeply) affected (er eigi trútt, at mér hafi eigi í skap runnit sonardauðinn);

renna saman, to heal up (þá var saman runninn leggrinn);

renna undir, to assist, give support (margar stoðir runnu undir, bæði frændr ok vinir);

renna upp, to originate (var þess ván, at illr ávöxtr mundi upp renna af illri rót);

of the sun or daylight, to rise;

sól (dagr) rennr upp (cf. 5);

7) recipr., rennast at (á), to attack one another, begin a fight.

(-da, -dr), v.

1) to make (let) run, with dat. (keyrði hann hestinn sporum ok renndi honum at);

2) to put to flight (þeir renndu þeim tíu, er undan kómust);

3) to prevent, thwart (eigi má sköpunum renna);

er rennt þeim ráðahag, that match is thwarted;

4) to slip, let loose;

renna veiðarfœri, to let the fishing-line run out;

Tjörvi renndi fyrir hann törgu, T. flung a target in his way;

impers., atgeirinum renndi gegnum skjöldinn, the halberd was run through the shield;

renna e-u niðr, to swallow;

renna grunum á e-t, to suspect;

5) renna augum, to direct the eyes, to look (renna ástaraugum til e-s);

6) to pour (var gulli rennt í skurðina);

7) with acc., renna mjólk, to run millk, by pouring out the thin milk;

renna ór tunnu, to let the liquid out from a cask;

8) with acc. to turn (renna tré, spánu);

9) absol. to move quickly, slide, glide (konungsskipin renndu at þeim);

þá renndi hringrinn af hendi mér, the ring slipped off my hand;

10) refl., rennast augum til, to look to one another;

þá renndust skipin hjá, the ships passed by one another.

f. run, course;

ok nú er skírðr allr Danaherr í þessi rennu, in one run, at one sweep.

* * *

(older form rinna, Hom. 125), pres. renn and rennr; pret. raun, rannt (mod. ranst), rann, pl. runnum; subj. rynni; imper. renn, renndú; part. runninn; with neg. suff. renni-a, Hkv. 2. 30: [Ulf. rinnan = τρέχειν, Mark ix. 25, = ρειν, John vii. 38; as also bi-rinnan, and-rinnan; a word common to all Teut. languages; the Engl. run is prob. formed from the pret. 3rd pers. plur.]:— to run = Lat. currere, of any swift, even, sliding motion (for hlaupa is to leap, bound), used not only of living things, but also of streams, water, wind, light, sun; rakkar þar renna, Am. 24; freki mun renna, Vsp. 41, Gm. 32; vargar runnu á ísi milli Noregs ok Daumerkr, Ann. 1047; rennia sá marr, Hkv. 2. 30; renni und vísa vígblær hinnig, Gh. 34; renni rökn bitluð, Hkv. i. 50; Grani rann at þingi, Gkv. 2. 4; hest inn hraðfæra láttú hinnig renna, Gh.18; þann hest er renn lopt ok lög, Edda 21; renna í köpp við e-n, 31; renna skeið, to run a race, id.; þeir runnu heim, Fas. ii. 101; r. at skeið, to take a run, 111; fór hann til ok rann bergit upp at manninum, 277; hann rennr upp vegginn, Nj. 202; r. e-m hvarf, to run out of one’s sight, Sturl iii. 50; mjúkr ok léttr bæði at ríða ok rinna, Hom. 125; renna ok ríða, Gþl 411; r. eptir e-m, to run after one, Nj. 275; runnit hefir hundr þinn, Pétr postuli, til Róms tysvar ok myndi renni it þriðja sinn ef þú leyfðir, id.; þat þolir hvergi, nema renn til trés eðr staurs, 655 xxx. 5; runnu þeir upp til bæjar með alvæpni. Eg. 388; hann rann þá fram í mót Bergönundi, 378; r. á hendr e-m, to use force, K. Á. 116, 150; margar stoðir runnu undir ( supported him) bæði frændr ok vinir, Ld. 18; renna á skíðum, to run in snow-shoes.

2. to run, fly; þá spurði Kerþjálfaðr hví hann rynni eigi svá sem aðrir, Nj. 275; hvárt skal nú renna, 96, 247; ef maðr stígr öðrum fæti út um höslur, ferr hann á hæl, en rennr ef báðum stígr, Korm. 86; nú hefir þú runnit, ok beðit eigi Skútu, Glúm. 310; rennr þú nú Úlfr inn ragi, … lengra mundir þú r. …, Ó. H. 167; r. undan e-m, Nj. 95; reyndusk ílla menn Þóris ok runnu frá honum, Fms. vii. 11.

II. of things; snara rennr at hálsi e-m, of a loop, Mar.; þat skal maðr eigi ábyrgjask at kýr renni eigi kálfi, ef hann hefir öxn í nautum sínum, N. G. L. i. 25:—of a weapon, hyrnan rann (= renndi) í brjóstið ok gékk á hol, Nj. 245:—of the sun, daylight, and the like, to arise, er sól rennr á fjöll Páska-dag, K. Þ. K. 124; sem leið móti degi ok sólin rann, Bév. 20; rennr dagr, rökkrið þrýtr, Úlf. 9. 83; renna upp, to rise; um mörguninn er sól rann upp ok var lítt farin, Fms. viii. 146; þat var allt senn, at dagrinn rann upp, ok konungr kom til eldanna, ix. 353; þá rann söl upp, ok litu allir bændr til sölarinnar, Ó. H. 109; en er hann vaknaði þa rann dagr upp, 207; dýr og fagr austri í upp er dagr renninn, a ditty; stjörnur renna upp ok setjask, Rb. 466; rennr ljós þat upp, 625. 66: less correctly of the setting sun, as, sólin rann, ljós leið, in a mod. hymn, (the Norsemen call the sunset sol-renning):—to run up, of plants, var þess ok ván, at íllr ávöxtr mundi upp renna af íllri rót, Fms. ii. 48; þar renna eigi upp þyrnar né íllgresi, 656 A. ii. 14; eru vér ok svá gamlir ok runnir bitar (?) upp, Fms. viii. 325, v. l.: the phrase, renna upp sem fífill í brekku (see fífill): to originate, æðar renna þar upp ok nætask, … renn ok rödd upp fyrir hverju orði, Skálda 169, Stj. 198, (upp-runi, origin):—of a stream, river, water, to flow, opin renna hón skal um aldrdaga, Vþm, 16; á hugða ek hér inn renna, Am. 25; rennr þaðan lítill lækr, Fms. i. 232; rennanda vatn, a running water, Bs. ii. 18; rennandi ár, Hom. 45: blóð rennr ór sári, a running sore, wound; þar rann blóð svá mjök at eigi varð stöðvat, Fms. i. 46; vatn, sjór rennr ór klæðum, etc.:—to run, lead, trend. þjóðvegir, er renna eptir endilöngum bygðum, ok þeir er renna frá fjalli ok til fjörn, Gþl. 413:—to run, melt, dissolve, ok hefði runnit málmrinn í eldsganginum, Orkn. 368; málmr rennr saman, Blas. 47; þat renn saman, blends together, 655, xxx. 5:—of wind, to arise, byrr rann á af landi, Eg. 389; þá rann á byrr, Nj. 135; en er Björn var albúinn ok byrr rann á, Eg. 158: hvergi var á runnit á klaæeth;i hans, his clothes were untouched, Fms. xi. 38:—of sleep or mental motion, rann á hann höfgi móti deginum, Ó. H. 207; þá rann á hann svemn, 240; rennr á hann svefnhöfgi, ok dreymir hann, Gísl. 67; þá rann á hann þegar reiði ok öfund, Sks. 154 new Ed.; rann þá úmegin á hann, he swooned, Fms. viii. 332: þá rann af Gretti úmegit, he recovered his senses, Grett. 114; lét hann r. af sér reiðina, Fms. i. 15, iii. 73; rann nú af konunginum reiði við mág sinn, xi. 13: e-m rennr í skap, to be affected to tears; er eigi trautt at mér hafi í skap runnit sonar-dauðinn, Þorst. Stang. 55 (cp. Gísl. 39, allt í skap ‘komit’): to be angry, var nú svá komit at honum rann í skap ok reiddisk hann, Fms. vi. 212, and so in mod. usage.

III. recipr., rennask at (á), to attack one another, run together, fight; síðan rennask at hestarnir, … þá er á rynnisk hestarnir, Nj. 91; þeir runnusk á allsterkliga, of wrestlers, Ld. 158.

m. [Ivar Aasen rosmaal; Engl. wal-rus and A. S. bors-hwæl are prob. corrupt forms of the same word: it is not known how the former part of the compd is to be explained]:—a walrus, Jb. 310, K. Þ. K. 112, Bs. i. 641; and in local names, Rosmhvala-nes, in Icel., whence Rosm-hvelingar, m. pl. the men from R., Sturl. i. 224: rosm-hvalr and rostungr are synonymous, so that in the Jb. some MSS. have the one word, some the other.

bauð, to be equal to, Fb. i. 310; samboðit e-m, worthy of one.

n. a fleet sailing together, Fms. vii. 286, 310.

2. a sailing together; hafa, halda s., Fms. i. 153. viii. 213, Eg. 126, Landn. 34.

n. a lying together, fellowship, partnership; binda, göra s. sitt, Eg. 9, Fms. i. 214, Stj. 107; s. fjár, Grág. i. 236; taka e-n til samlags, Fms. vi. 183: a share, jöfn samlög, an equal share, Dipl. ii. 1; jörð með öllum gæðum, samlögum ok ítölum, id.

2. cohabitation, matrimony, Fms. xi. 310, Stj. 36; eiga s. við konu, Fms. xi. 385; sauruligt s., vi. 123; hón hafnaði samlagi bónda síns, 656 B. 8, Fas. iii. 61; nauðga henni til samlags, Fms. i. 225; hjúskapar s., Stj. 426.

3. communion; í samlagi Kristinna manna, Fms. x. 242; veitir Guð þeim s. engla sinna ok allra heilagra, 656 C. 34; í samlagi góðra manna, Fs. 54; biðja samlags, 120; eðr hvert s. hefir ljósið við myrkrin, 2 Cor. vi. 14.

n. joint authority, rule, Fms. x. 310, 311, xi. 312, Rb. 400, Stj. 314, Fas. i., 190, Sks. 340.

part. working together, Stj. 198, 467, K. Á. 228, Fms. xi. 310.

(-ar, -ir), m. sheep.

* * *

m., gen. sauðar, dat. sauð, pl. sauðir; the gen. sauðs, Barl. 47, 101, is unusual; [Ulf. sauþs or sauds = θυσία or sacrifice, which is thus shewn to be the original sense; sjóða and seyðir are kindred words; Ivar Aasen sau or saud, ‘sauden er daud’]:—a sheep; sauði eða búfé, Grág. i. 148, 414, ii. 306, Js. 78, Stj. 171, Grett. 134, 137, Fs. 25, 71, Nj. 26, Bs. i. 315, 646, 647; henda skjarra sauði, 330; svín hans gengu á Svínanesi, en sauðir á Hjarðarnesi, Landn. 124: sing. collect., reka saudinn í réttir, Sti. 171; þat þótti honum útal hve margr sauðr þar var í dalnum, Grett. 136; hrút eðr hafra … þótt sá sauðrinn verði dauðr, Grág. ii. 310: eccl., Clem. 58, Fms. x. 318, cp. John x. 1–16.

2. in mod. usage, a wether.

COMPDS: sauðabeit, sauðadunr, sauðaferð, sauðaflokkr, sauðagangr, sauðageymsla, sauðargæra, sauðahirðir, sauðahús, sauðahústún, sauðahvarf, sauðarhöfuð, sauðarjarmr, sauðakjöt, sauðaklippari, sauðakví, sauðakvöð, sauðaleit, sauðamaðr, sauðamjólk, sauðarekstr, sauðarétt, sauðarreyfi, sauðaslitr, sauðasveinn, sauðatað, sauðataka, auðarull, sauðaþjófnaðr, sauðaþjófr.

f. the covenant-booth, Tabernacle, Stj. 310.

adj. fit for sacrifice; s. fórn, Stj. 310.

(gen. pl. selja), n. shed on a mountain pasture (where the milk-cows are kept in the summer months).

* * *

n., gen. pl. selja, dat. seljum, [sel stands for an obsolete ‘sali,’ and the word is akin to salr, q. v.; A. S. sele]:— a shed on a mountain pasture, but within the landmarks of each farm (not in the almenningar), where the milch-kine are kept in the summer months (it answers to Germ. senn-hütte). An Icel. word; in Norway such huts are called setr (or sætr), q. v.; sel skal hverr göra sér í almenningi er vill ok sitja í sumar-setri ef hann vill, N. G. L. i. 251 (in Icel. this was not allowed, eigi skal sel göra í afrétt, Grág. ii. 302); tvá stöðla ok sel (sæll), D. N. i. 81; ek á sel skamt héðan, vertú þar í nótt, Fs. 59; þá snéru þeir til selja Gríss, Fms. ii. 247; Víga-kolr fór frá seli áðan, Nj. 55; fara í sel, fara til sels, Grág. ii. 277; færa í sel, to bring the kine to the sel (in June); fara, flytja úr seli, to bring them back, in the autumn; spurði konungr ef nokkur sel væri þar, er þeir mætti í búa, Ó. H. 187; sels-dyrr, -gluggr, -hurð, -veggr, -tópt, Rd. 310, Ld. 244, 278, 280, Þorst. S. hvíta 43, cp. Ld. ch. 55, 62, 63, Vd. ch. 40, 41, Þorst. S. hvíta 42, 43, Vápn. 24, Hallfr. S. ch. 9, Grett. 139.

II. freq. in Icel. local names, Sel, Seljar, Selja-land (whence Seljalands-múli), Sel-tungur, Sels-hagi, Sel-á, Selár-dalr (whence Sel-dælir, the men from S.), Sel-fors, Heiðar-sel, Landn., Dipl., map of Icel.

B. COMPDS: Selbúar, selbyggr, selfangi, selflutningr, selför, selgresi, selgörð, selhestr, selland, selmánuðr, selsetr, selstaða.

(gen. Sifjar), f. the wife of Thor.

* * *

f., pl. sifjar; [Ulf. sibja. Gal. iv. s. Rom. ix. 4; A. S. and Scot. sib; Engl. gos-sip = god-sib; Hel. sibbia; O. H. G. sibba; Germ. sippe]:—affinity.

2. in sing. the word is only used as a pr. name ot the goddess Sif, gen. sifjar (dat. sifju, Edda i. 340). Sif, the golden-haired goddess, wife of Thor, betokens mother earth with her golden sheaves of grain; she was the goddess of the sanctity of the family and wedlock, whence her name, see Edda and the old poems passim.

3. plur. ‘sib’, affinity, connection, by marriage; the word is used in ancient poems and in the law, and in compds; byggja sifjar, to marry; jafnnáit skal byggja sifjar ok frændsemi, Grág. i. 308; eigi skulu vera skyldri sifjar með þeim enn fimmta manni, i. e. no marriage nearer than the fifth degree, 310; sifjar ( affinity) is opp. to frændsemi ( blood relationship), flest stórmenni var bundit í frændsemi eða sifjum við hann, Fms. vii. 299, v. l.; spilla sifjum, to commit adultery; munu systrungar sifjum spilla, cousins will ‘spoil the sib,’ referring to adulterous intercourse with near relations in law, Vsp.; slíta sifjum = spilla sifjum, Merl. 154: again, þyrma sifjum, to hold the sifjar holy, Skv. 3. 28: hence sifja-slit and sifja-spell, n. pl. violation of the law of affinity, adultery; frændsemis-spell ok sifja-spell, Grág. i. 341, Sks. 338 B; þat eru sifjaslit en meiri, er maðr liggr með systrungum tveim, Grág. i. 358; í manndrápum ok í sifjasliti, Edda. The word sifjar also remains in bú-sifjar (q. v.), Landn. 147, Eg. 750, Fs. 31; guð-sifjar (q. v.), as also guð-sefi, guð-sifja (q. v.), a gossip, sponsor: in karl-sift, kvenn-sift, q. v.; cp. also barna sifjar, the bond or unity arising from having had children together, or = adoption (?), cp. Ulf. suniwe-sibja = υἱοθεσία, Gal. iv. 5, Ls. 16: lastly, the phrase, blanda sifjum, to blend sifjar together, to blend souls together (?), Hm. 125 (akin to sefi, q. v.)

m. poet. follower, companion.

1) journey, walk; vera á sinnum, to be on the way; heill þú á sinnum sér, be happy on thy way; dagr var á sinnum, the day was passing by;

2) fellowship, company; ríða í sinni e-m, to ride in one’s company;

3) help, support (V. þakkar honum sitt s.); vera e-m í s., to side with one, help one (þú vildir, at allir væri þér í s.);

4) time, = sinn; annat s., a second time, = annat sinn; þat s., that time.

* * *

and sinn, n., Vtkv. 5, Fas. i. 73, ii. 542; sinni is the truer form, but the word is mostly used in dat.; [A. S. síð; Ulf. sinþ]:—prop. a walk; er mér hefir aukið ervitt sinni, a heavy walk, Vtkv. 5.

II. fellowship, company; nú skal brúðr snúask heim í sinni með mér, in my company, Alm. 1; ríða í sinni e-m, Skv. 3. 3; látum son fara feðr í sinni, 12; hrafn flýgr austan … ok eptir honum örn í sinni, Fas. i. 428 (in a verse); manngi er mér í sinni, i. e. I am alone, no one in my company, 247 (in a verse); vilja e-n sér í sinni, iii. 483 (in a verse): langt er at leita lýða sinnis, Akv. 17; þjóða sinni erumka þokkt, the fellowship of men is not to my liking, i. e. men shun me, Stor.

2. concrete, a company; Vinda sinni, the company of the Wends, Lex. Poët.

3. in plur., á sinnuin, on the way; heill þú á sinnum sér, be hale on the journey! Vþm. 4; dagr var á sinnum, the day was far on its way, was passing, Rm. 29; guðr var á sinnum, the battle drew to a close, Hkr. i. 95, Hornklofi (in a verse).

III. metaph. help, support, backing; in prose it remains in the phrases, vera e-m í sinni, to ‘follow,’ side with one, help one; ifanarlaust er Guð í sinni með þeim manni, Barl. 93; mun ek heldr vera þér í sinni, Fb. i. 529; vóru þar margir menn með jarli um þetta mál ok honum í sinni, Fms. iv. 290; þú vildir at allir væri þér í sinni, Sturl. i. 36; þeir dýrka fjallaguðin, ok því hafa þau verit þeim í sinni, Stj. 598; leiðir Víðförull Jólf út ok þakkar honum sitt sinni, Fas. ii. 542; leggja í sinni við e-n, to back one, Bs. i. 882; hann þekkir sinni þeirra, at þeir vinna konunginum mikinn sigr, he knows (appreciates) their help, Fas. i. 73: in compds, fá-sinni (q. v.), solitude; sam-s., society; víl-s., q. v.

B. sinn and sinni, as an adverb of time, in adverbial phrases, the latter form being rare and less correct, but occurring in a few instances in the accusative, as fyrsta sinni, N. G. L. i. 74; annat sinni, 340, Fms. vii. 325, Sks. 205; hvert sinni, Sks. 16, K. Þ. K. 10; í þat sinni, Sturl. iii. 217: [Ulf. sinþ, e. g. ainamma sinþa, = ἄπαχ, twaim sinþam = δίς, þrim sinþam = τρίς; Dan. sinde]:—a time, with numerals = Germ. mal; in acc, and dat. sing., eitt sinn, einu sinni, and dat. pl. tveim sinnum, etc.:

α. acc. sing.; þat var eitt hvert sinn, one time it happened, Nj. 26, Fær. 242; annat sinn, the second time; í annat sinn, K. Þ. K. 14; hit þriðja sinn, the third time, 10; í hvárt sinnit, each time, id.; í hvárt sinn, 12; þat sinn, that time, then, Fms. i. 264; í þat sinn, Hkr. ii. 15, Grág. ii. 167; ekki sinn, at no time, not once, never, Skálda 167; aldri sinn síðan, never a time since, never more, Nj. 261; sitt sinn við hvert orð, K. Þ. K. 11: um sinn, once; eigi optarr enn um sinn, Grág. i. 57, 133; hann skal drepa barninu í vatn um sinn, K. Þ. K. 10, 12; eigi meirr enn um sinn, Nj. 85; ganga til skripta it minnsta um sinn á tólf mánuðum, K. Á. 192: for this one time, ek mun leysa þik ór vandræði þessu um sinn, Ísl. ii. 133; fyrst um sinn, for the present, Þórð. 69 (paper MS.), and so in mod. usage; um sinn-sakir, for this once, Ld. 184, 196, 310.

β. dat. sing. upon a time; enu þriðja sinni, the third time, Blas. 40: eiuhverju sinni, a time, a certain time, Nj. 2, 216; einu sinni, once, in an indefinite sense, Hðm. 14 (Bugge, see the foot-note); er þá kostr at kveða einu sinni (= mod. einhvern tíma) skáldskap þann, Grág. ii. 151; in mod. usage einu sinni means once, for the old ‘um sinn’ is now obsolete: því sinni, for that time, for that occasion, Fms. vii. 129; at því sinni, Sks. 258; þessu sinni, this time, Fms. i. 126: at sinni, for this time, at present, Nj. 216, Ld. 202, Fms. i. 3, 159: sinni sjaldnar, once less, Rb. 450.

γ. dat. plur.; sjau sinnum, seven times, Alg. 262; hundrað sinnum, Flóv. 33; þeim sinnum, er …, when, Sks. 211 B; endr ok sinnum, now and then, from time to time, Sks. 208 B.

δ. gen. p!ur.; fimmtán tigum sinna, a hundred and fifty times, Dipl. ii. 14; sétta tigi sinna, Rb. 90; þúsundum sinna, a thousand times, Greg. 37.

* * *

n. beard (honum. óx eigi s.).

* * *

n. [Engl. shaggy is akin, but in the sense of the beard the word is peculiar to the Scandin. languages, which use barð (q. v.) in a different sense; Dan. skæg; Swed. skägg]:—a beard, prop. originally = shagginess, Þkv. 1, Rm. 15; honum óx eigi skegg, Nj. 30, Fms. ii. 59; stutt skegg ok snöggvan kaup, … jaðar-skegg, Sks. 288; kanpa ok skegg, K. Þ. K.; hón sér undir skegg Hagbarði, Korm. 12: phrases, Úlfarr vatt við skegginu, Eb. 164; skríða undir skegg e-m, to hide behind another’s beard, Fs. 31; konu skegg, a woman’s beard, Germ. Kaisers-bart, cp. Edda 19; höggva skeggi niðr, to bite the dust, Fms. xi. (in a verse); meðan upp heldr skeggi, as long as we can stand upright, Orkn. (in a verse); höggvask til skeggjum, to put beards together, Grett. (in a verse).

II. = barð (q. v.), the cutwater, beak, of a ship; var skegg á ofanverðu barðinu, Fms. ii. 310; flaugar-skegg.

III. in pr. names, Skeggi, Járn-skeggi, Skegg-broddi, Landn., Ó. H.; Skegg-bragi, Skegg-ávaldi or Ávaldi skegg, Fs.

B. COMPDS: skeggbarn, skeggbroddr, skeggbrúsi, skegghvítr, skeggkarl, skegglauss, skeggmaðr, skeggsíðr, skeggstaðr, skeggstæði.

(pl. -ir), f.

1) war-ship, galley (snekkjur ok skeiðir);

2) a weaver’s reed, sley;

3) pl. sheath (tók hann kníf sinn ór skeiðum).

1) race, run;

renna skeið við e-n, to run a race with one;

ríða á skeið, to ride at full speed;

hlaupa á skeið, to set off running (hann kastar niðr verkfœrum ok hleypr á skeið heim til bœjar);

gera (or renna) skeið at e-u, to make a run at a thing;

skapa (or skopa) skeið, to take a run;

taka e-t á skeiði, to catch it on the move (G. tók knöttinn á skeiði);

2) race-course (var þar gott skeið at renna eptir sléttum velli);

3) a piece of way;

skammt, langt skeið, a short, long way;

4) space of time (þat var eitt skeið, at);

nökkut skeið, for some time (Njáll þagnaði nökkut skeið);

um skeið, for a while;

annat skeið, after a while, every now and then (hann hafði niðri aðra höndina at jörðu ok bregðr henni annat skeið at nösum);

vera á œsku skeiði, á léttasta skeiði aldrs, to be in the prime of life;

vera af œsku skeiði, to be no longer a young man.

* * *

f., pl. skeiðr, Fb. i. 532. l. 1, ii. 42. l. 4, Fms. iv. 135, vi. 78, x. 54 (in a verse); the form skeiðar (see Lex. Poët.) seems to be erroneous: [akin to skíð and skeið, n.]:—a kind of swift-sailing ship of war of the class langskip, but distinguished from dreki, freq. in the Sagas; Erlingr átti skeið mikla, hón var tvau rúm ok þrjátigi, Fms. iii. 41, Ó. H. passim, cp. Fms. i. 46, vi. 308; tuttugu langskip, tvær skeiðr ok tvá knörru, v. 169, cp. snekkja.

II. the slay or weaver’s rod, with which in former times the weft was beaten; sverð var fyrir skeið (cp. skulum slá sverðum sigrvef þenna), Nj. 275; vind-skeið, q. v.

2. a spoon, Dan. skee, freq. in mod. usage; a spoon made of silver is skeið of horn spónn, of wood sleif; the word is mod., but occurs in D. N. i. 895, ii. 627 (of the begin, of the 15th century).

COMPDS: skeiðar-kinn, skeiðar-nef, a nickname, from the beaks of swift ships, Landn. skeiðar-kylfi, n. a club or beak on the skeið, Ó. H. 40 (Fb. ii. 44, where kylfa, f., as also in Sighvat’s verse).

n. a race; renna skeið við e-n, to run a race with one, Edda 31; ríða á skeið, to ride at full speed, Ísl. ii. 252; hleypa (hesti) á skeið, id.; renna at í einu skeiði, in one run, one bound, Glúm. 386; taka e-n á skeiði, to overtake, Karl. 431; þeir tóku þá skeið ( gallopped) ofan eptir ánni, Sturl. iii. 23; skapa skeið (or skopa skeið, Fas. ii. 283, Gísl. 69, FS. 51), to take a run, Fas. ii. 553, Al. 169, Edda 31; renna skeið at kastala vegginum, Sturl. ii. 144, Fær. 110; göra skeið at vegginum, Eb. 310; hann görði skeið at dyrunum, Sturl. i. 143; hlaupa á skeið, to take a run, Njarð. 370; taka skeið, Orkn. 416; reyna skeið, Fms. vii. 170.

II. a course, of space; var þar gott skeið at renna eptir sléttum velli, … til skeiðs enda … á mitt skeiðit, Edda 31; er þeir kómu á skeið þat er síðan er kallað Dúfuness-skeið, … á miðju skeiði, Landn. 194; skamt skeið, a short way, Fms. viii. 34; fór hann nökkuð skeið með Rafni, Bs. i. 766: langt skeið, Edda 54: = Lat. stadium, Stj., Rb., Eluc.

2. of a space of time; þat var eitt skeið, it was one space of time that …, Fas. ii. 408; Njáll þagnaði nokkut skeið, a while, Nj. 65; um skeið, for a while, Fms. vii. 339; hann hafði niðri aðra hendina á jörðu, ok bregðr henni annat skeið ( every now and then) at nösum sér, Fær. 170; hann lagði sverðit um kné sér ok dró annat skeið til hálfs, Eg. 304: of the time of day, um sólar upprásar-skeið, dagmála-skeið, lýsingar-skeið, miðmunda-skeið, nón-skeið, náttmála-skeið, sólarfalls-skeið, dagsetrs-skeið, miðnættis-skeið, passim; see dagmál, nón, miðmundi, etc.: of the seasons, miðsumars-skeið, vetrnátta-skeið, Leiðar-skeið, see miðsumar, etc.: of life, vera á æsku skeiði, in the prime of life; á léttasta skeiði aldrs, id., Eg. 536.

III. in local names, Skeið, Skeiðar-á, Landn. Skeiða-menn, m. pl. the men of S., Sturl.

m. a shipwrecked person, Hkr. i. 310.