Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

(of+discord)

  • 1 discordia

    [st1]1 [-] discordĭa, ae, f.: discorde, désaccord, désunion, division, mésintelligence; agitation (des flots).    - quaerere discordias, Cic.: chercher des sujets de querelles. [st1]2 [-] Discordĭa, ae, f.: la Discorde (déesse, fille de l'Erèbe et de la Nuit).
    * * *
    [st1]1 [-] discordĭa, ae, f.: discorde, désaccord, désunion, division, mésintelligence; agitation (des flots).    - quaerere discordias, Cic.: chercher des sujets de querelles. [st1]2 [-] Discordĭa, ae, f.: la Discorde (déesse, fille de l'Erèbe et de la Nuit).
    * * *
        Discordia. Cic. Discord, Dissension, Disconvenance.
    \
        Incessit discordia duobus regibus. Virgil. Discord et debat s'est esmeu entre deux roys.
    \
        Tecum mihi discordia est. Horat. Je suis en discord avec toy, Toy et moy n'accordons point.

    Dictionarium latinogallicum > discordia

  • 2 discordia

        discordia ae, f    [discors], disunion, disagreement, dissension, variance, discord: confingis causas ad discordiam, T.: civilis, S.: facultas discordiae concitandae: duas ex unā civitate discordia fecerat, L.: perfecta tibi bello, V.: fratrum, O.: inter ipsos, L.: erga alqm, Ta.: non sedebantu<*> discordiae: tacitae: incertae mentis, inconsistency, O.: Idae et Phoebo, Eveni filia, the subject of strife, Pr.— Mutiny, rebellion, Ta.—Person., the goddess of discord, V.
    * * *
    disagreement, discord

    Latin-English dictionary > discordia

  • 3 sēditiō

        sēditiō ōnis, f    [2 sed+1 I-], a going aside, going apart, insurrectionary separation, dissension, civil discord, insurrection, mutiny, sedition: seditioni interesse, L.: seditione factā, Cs.: seditio inter belli pacisque auctores orta, L.: seditionem ac discordiam concitare: Seditione, dolis peccatur, H.: seditionibus tribuniciis res p. agitabatur, S.: seditiones ornare: Paene occupata seditionibus urbs, H.—Person., an attendant of Fama, O.— Dissension, discord, strife, quarrel: Filiam ut darem in seditionem, T.: crescit favore Turbida seditio, donec, etc., O.: si ad externum bellum domestica seditio adiciatur, L.— An insurrection, the rebels, seditious men: seditione ita stupente, L.— Fig., of things, dissension, disagreement, discord: intestina corporis, L.: iracundiam seditionem quandam ducebat.
    * * *
    sedition, riot, strife,rebellion

    Latin-English dictionary > sēditiō

  • 4 Discordia

    discordĭa, ae, f. [discors], disunion, disagreement, dissension, variance, discord (class.), Plaut. Truc. 2, 4, 66; Ter. Hec. 4, 4, 71; Cic. Tusc. 4, 9, 21; id. Lael. 7, 24; id. Off. 1, 25, 85; id. Mur. 39, 83; Sall. C. 5, 2; Liv. 2, 24 et saep.; Verg. E. 1, 72; id. A. 7, 545; Hor. Epod. 4, 2; id. S. 1, 4, 60 et saep. —In plur., Cic. Lael. 7, 23; id. Off. 1, 25, 86; id. Fin. 1, 13, 44; id. Mur. 23, 47; Suet. Calig. 26; id. Claud. 25; Vulg. Prov. 6, 19 et saep.—
    B.
    Transf.
    1.
    The subject of strife:

    Idae et Phoebo discordia Eveni filia,

    Prop. 1, 2, 17.—
    2.
    Of inanimate things:

    principiorum,

    Lucr. 5, 440:

    rerum,

    id. 6, 366:

    ponti,

    Luc. 5, 646:

    incertae mentis,

    Ov. M. 9, 630 et saep.—
    II.
    Personified: Discordia, the goddess of discord, the Greek Eris, Verg. A. 6, 280; 8, 702 Serv.; Stat. Th. 5, 74; Petr. 124, 27 sq.; Hyg. Fab. praef.—Hence, Discordiae malum, the famous apple of Eris in the fable, the apple of discord, Just. 12, 15, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Discordia

  • 5 discordia

    discordĭa, ae, f. [discors], disunion, disagreement, dissension, variance, discord (class.), Plaut. Truc. 2, 4, 66; Ter. Hec. 4, 4, 71; Cic. Tusc. 4, 9, 21; id. Lael. 7, 24; id. Off. 1, 25, 85; id. Mur. 39, 83; Sall. C. 5, 2; Liv. 2, 24 et saep.; Verg. E. 1, 72; id. A. 7, 545; Hor. Epod. 4, 2; id. S. 1, 4, 60 et saep. —In plur., Cic. Lael. 7, 23; id. Off. 1, 25, 86; id. Fin. 1, 13, 44; id. Mur. 23, 47; Suet. Calig. 26; id. Claud. 25; Vulg. Prov. 6, 19 et saep.—
    B.
    Transf.
    1.
    The subject of strife:

    Idae et Phoebo discordia Eveni filia,

    Prop. 1, 2, 17.—
    2.
    Of inanimate things:

    principiorum,

    Lucr. 5, 440:

    rerum,

    id. 6, 366:

    ponti,

    Luc. 5, 646:

    incertae mentis,

    Ov. M. 9, 630 et saep.—
    II.
    Personified: Discordia, the goddess of discord, the Greek Eris, Verg. A. 6, 280; 8, 702 Serv.; Stat. Th. 5, 74; Petr. 124, 27 sq.; Hyg. Fab. praef.—Hence, Discordiae malum, the famous apple of Eris in the fable, the apple of discord, Just. 12, 15, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > discordia

  • 6 discordiose

    discordĭōsus, a, um, adj. [discordia], full of discord, prone to discord (very rare; cf. discors and v. Krebs, Antibarb. p. 369): volgus seditiosum atque discordiosum, * Sall. J. 66, 2:

    domus,

    Sid. Ep. 6, 2.— Hence, adv.: discordĭōsē, in a spirit of discord, Aug. Bapt. 3, 15, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > discordiose

  • 7 discordiosus

    discordĭōsus, a, um, adj. [discordia], full of discord, prone to discord (very rare; cf. discors and v. Krebs, Antibarb. p. 369): volgus seditiosum atque discordiosum, * Sall. J. 66, 2:

    domus,

    Sid. Ep. 6, 2.— Hence, adv.: discordĭōsē, in a spirit of discord, Aug. Bapt. 3, 15, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > discordiosus

  • 8 dissidium

    dissidĭum, ĭi, n. dissentiment, discorde, division.
    * * *
    dissidĭum, ĭi, n. dissentiment, discorde, division.
    * * *
        Dissidium. Terent. Separation, Discord ou Dissension, Disconvenance.
    \
        Dissensio et dissidium. Cic. Discord, Noise.
    \
        Animae dissidium. Lucret. Separation de l'ame d'avec le corps.
    \
        Dissidium. Cic. Separation, Absence, Quand deux amis s'absentent l'un de l'autre pour quelque temps.

    Dictionarium latinogallicum > dissidium

  • 9 dīscidium

        dīscidium ī, n    [dis- + 2 SAC-], a parting, separation, disagreement, dissension, discord: inter nos, T.: nil, quod sit discidio dignum, divorce, T.: cupido Si tibi discidii est, O.: manente memoriā in discidio foederum, L.: civile, Ta.: belli. — Plur: amicorum: adfinitatum, Ta.
    * * *
    separation, divorce, discord; disagreement, quarrel; tearing apart

    Latin-English dictionary > dīscidium

  • 10 discordiōsus

        discordiōsus adj.    [discordia], full of discord, intractable, quarrelsome: volgus, S.
    * * *
    discordiosa, discordiosum ADJ
    full of discord, mutinous

    Latin-English dictionary > discordiōsus

  • 11 seditio

    sēdĭtĭo, ōnis, f. [sed, i. e. sine (v. h. v.), and itio; thus, orig., a going aside, going apart; hence],
    I.
    Lit., an insurrectionary separation (political or military); dissension, civil discord, insurrection, mutiny, sedition (very freq. and class.;

    syn.: secessio, defectus): ea dissensio civium, quod seorsum eunt alii ad alios, seditio dicitur,

    Cic. Rep. 6, 1, 3 (ap. Serv. Verg. A. 1, 149, and Non. 25, 6):

    duobus tribunis plebis per seditionem creatis,

    id. ib. 2, 34, 59; cf. Liv. 2, 31 fin. sq.:

    si qui in seditione non alterius utrius partis fuisset,

    Cic. Att. 10, 1, 2; cf. Gell. 2, 12, 1:

    ne qua seditio oriretur,

    Caes. B. G. 7, 28 fin.; Sall. C. 34, 2:

    seditione factā,

    Caes. B. C. 1, 87, 3:

    seditionem inter Poenos et Siculos milites esse factam,

    Cic. Div. 1, 24, 50; cf.:

    seditio inter belli pacisque auctores orta,

    Liv. 2, 16:

    seditionem ac discordiam concitare,

    Cic. Mur. 39, 83:

    commovere,

    id. Att. 2, 1, 8:

    movere,

    Vell. 2, 68, 2:

    coeptare,

    Tac. A. 1, 38; 1, 45; 2, 81 et saep.:

    componere,

    id. H. 4, 14:

    magno in populo cum saepe coörta est Seditio, etc.,

    Verg. A. 1, 149; Hor. Ep. 1, 2, 15:

    seditione potens,

    Verg. A. 11, 340.— Plur.:

    cum hominem seditiosum defenderet, non dubitavit seditiones ipsas ornare,

    Cic. de Or. 2, 28, 124; 2, 48, 199; Sall. J. 37, 1; Liv. 4, 2; 5, 3; Quint. 2, 16, 2; Hor. C. 3, 3, 29; 3, 6, 13; Tac. A. 4, 68 et saep.—Seditio, personified as one of the attendants of Fama, Ov. M. 12, 61.—
    II.
    Transf., in gen., dissension, discord, strife, quarrel (very rare; mostly poet.; in Cic. only as a transl. of the Greek stasis):

    Amphitruo uxori turbas conciet...tum meus pater Eam seditionem in tranquillum conferet,

    Plaut. Am. 1, 2, 16:

    ut homini adulescentulo Filiam darem in seditionem atque in incertas nuptias,

    Ter. And. 5, 1, 11 Ruhnk.:

    cui studeat, deus omnis habet, crescitque favore Turbida seditio, donec Juppiter, etc.,

    Ov. M. 9, 426; so,

    domestica (opp. fraterna concordia),

    Liv. 45, 19:

    pantomimorum,

    Suet. Ner. 26:

    non illaudata (with magno certatur amore),

    Claud. in Rufin. 2, 226.—
    B.
    Of inanimate and abstract things:

    seditio maris,

    uproar, turbulence, Stat. Th. 9, 142:

    pelagi,

    Manil. 2, 90:

    siderum,

    id. 2, 196:

    flammasque rebelles Seditione tori (Eteoclis et Polynicis),

    Stat. Th. 1, 36:

    intestina corporis,

    Liv. 2, 32, 12.—Comically:

    seditionem facit lien, occupat praecordia,

    rebels, and takes possession of my stomach, Plaut. Merc. 1, 14:

    Archytas iracundiam, videlicet dissidentem a ratione, seditionem quandam animi vere ducebat, et eam consilio sedari volebat,

    Cic. Rep. 1, 38, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > seditio

  • 12 seditiosus

    sēdĭtĭōsus, a, um, adj. [seditio].
    I.
    Full of civil discord, factious, turbulent, mutinous, seditious (freq. and class.;

    syn.: tumnltuosus, turbulentus): adhortari adulescentes, ut turbulenti, ut seditiosi, ut perniciosi cives velint esse,

    Cic. Phil. 1, 9, 22; so,

    seditiosus et turbulentus civis,

    id. de Or. 2, 11, 48; cf. id. ib. 2, 31, 135:

    qui pro republicā seditiosum civem toties compescuisset,

    Quint. 11, 1, 40:

    seditiosi tribuni plebis,

    Cic. Leg. 3, 19, 44; cf.:

    triumviri seditiosissimi,

    id. Rep. 1, 19, 31:

    seditiosissimus quisque,

    Tac. A. 1, 44; id. H. 2, 66; 4, 34; Suet. Caes. 70.—Esp. of language:

    in summam invidiain contionibus cum cottidianis seditiosis et turbulentis adduxerat,

    Cic. Clu. 37, 103:

    seditiosa atque improba oratio,

    Caes. B. G. 1, 17:

    seditiosissima oratio, Auct. B. Afr. 28, 2: seditiosae voces,

    Liv. 6, 20; Tac. H. 3, 50:

    seditiosis vocibus regem increpare,

    Curt. 9, 4, 16; 10, 2, 12:

    seditiosior contio (Q. Pompeii),

    Ascon. Cic. Mil. 17, 45, p. 49 Orell.:

    tribunatus L. Saturnini,

    Suet. Caes. 12.—
    II.
    Transf.
    a.
    In gen., quarrelsome:

    ego illam (Clodiam) odi. Ea est enim seditiosa: ea cum viro bellum gerit, etc.,

    Cic. Att. 2, 1, 5.—
    b.
    Exposed to discord, troubled:

    seditiosa ac tumultuosa vita,

    Cic. Inv. 1, 3, 4.— Adv.: sēdĭtĭōsē, seditiously (acc. to I.), Cic. Clu. 1, 2; id. Mil. 3, 8; Liv. 4, 6; Tac. A. 3, 12.— Comp., Tac. H. 5, 12.— Sup., Cic. Att. 2, 21, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > seditiosus

  • 13 amicus

    [st1]1 [-] ămīcus, a, um: - [abcl][b]a - ami (qui aime ou qui est aimé), allié, bienveillant. - [abcl]b - favorable, propice, sympathique, agréable. - [abcl]c - cher à, aimé de.[/b]    - amicus rei publicae: dévoué à la république.    - tribuni sunt nobis amici, Cic. Q. Fr. 1, 2: les tribuns me sont favorables.    - amicae civitates: cités alliées, cités confédérées.    - amicum agmen, Ov.: assemblée d'amis.    - amicum numen, Virg.: divinité propice.    - amica manus, Ov.: main secourable.    - nec dis amicum est + prop. inf. Hor. C. 2: il ne plaît pas aux dieux que...    - amicum (= amicorum) ingenio fretus, Ter.: comptant sur le talent de ses amis.    - arch. ămēcus. [st1]2 [-] ămīcus, i m.: - [abcl][b]a - ami politique, allié. - [abcl]b - ami, confident, favori, courtisan. - [abcl]c - protecteur.[/b]
    * * *
    [st1]1 [-] ămīcus, a, um: - [abcl][b]a - ami (qui aime ou qui est aimé), allié, bienveillant. - [abcl]b - favorable, propice, sympathique, agréable. - [abcl]c - cher à, aimé de.[/b]    - amicus rei publicae: dévoué à la république.    - tribuni sunt nobis amici, Cic. Q. Fr. 1, 2: les tribuns me sont favorables.    - amicae civitates: cités alliées, cités confédérées.    - amicum agmen, Ov.: assemblée d'amis.    - amicum numen, Virg.: divinité propice.    - amica manus, Ov.: main secourable.    - nec dis amicum est + prop. inf. Hor. C. 2: il ne plaît pas aux dieux que...    - amicum (= amicorum) ingenio fretus, Ter.: comptant sur le talent de ses amis.    - arch. ămēcus. [st1]2 [-] ămīcus, i m.: - [abcl][b]a - ami politique, allié. - [abcl]b - ami, confident, favori, courtisan. - [abcl]c - protecteur.[/b]
    * * *
    I.
        Amicus, substantiuum, pe. prod. ab Amando dictus est. Ami.
    \
        Certus amicus. Plaut. Feal, Ferme et constant.
    \
        Discolor amicus infido scurrae. Horat. Un ami qui ne resemble point à un plaisanteur et flatteur, ou temporiseur.
    \
        Amicus ex animo. Cic. Du bon du cueur.
    \
        Sterilis. Iuuenal. Duquel on ne peult esperer aucun bien faict.
    \
        Tenuis. Ouid. Povre.
    \
        Amicum veterem agnoscere. Virg. Recognoistre.
    \
        Amittere amicum. Plaut. Perdre.
    \
        Anquirere amicos. Cic. Cercher diligemment.
    \
        Amicos auersos componere. Horat. Mettre d'accord les amis estants en discord, Les appoincter et accorder.
    \
        Facere amicum promerendo. Senec. Faire, ou Gaigner un ami.
    \
        Facere nos amicos alicui. Cic. Faire que nous aimions aucun.
    \
        Instituere sibi amicum. Cic. Faire, ou acquerir un ami.
    \
        Parare amicos. Cic. Acquerir des amis.
    \
        Retinere amicos. Cic. Garder, et entretenir en amour.
    \
        Rodere amicum absentem. Horat. Mesdire et detracter.
    II.
        Amicae ciuitates. Caesar. Alliees par amitié.
    \
        Amicus pratis humor, amica frugibus aestas. Virg. Amie, Qui luy fait fort grand bien, Utile, Propice.
    \
        Amicum diis. Horat. Plaisant et aggreable à Dieu.
    \
        Amicum agmen. Ouid. Assemblee d'amis.
    \
        Amico animo dare. Horat. De bon cueur.
    \
        Aures amicae. Horat. Favorables.
    \
        Dictis fatur amicis. Virgil. Par parolles amiables.
    \
        Numen male amicum. Virgil. Mal favorable, Mal ami.
    \
        Quies amica. Claud. Plaisant repos et aggreable.
    \
        Tempus amicum agit sol. Horat. Quand il se couche: car alors il ameine le temps de repos aggreable aux laboureurs.
    \
        Tempus fraudibus amicum. Stat. Propice, Propre à tromperies.
    \
        Vento amico nauem ferri. Ouid. Propice.
    \
        Vultu amico promittere spem. Ouid. Visage amiable.
    \
        Amicior vndis fraxinus. Stat. Le fresne aime fort les eaues.

    Dictionarium latinogallicum > amicus

  • 14 arma

    arma, ōrum (qqf. armūm), n. plur. [st2]1 [-] armes. [st2]2 [-] soldats armés. [st2]3 [-] outils, ustensiles, instruments.    - armis et castris rem tentare: essayer une chose par tous les moyens.    - levia arma: l’infanterie légère.    - canere arma, Virg.: chanter les exploits.    - acerrimus armis, Virg.: redoutable guerrier.    - arma alia ad tegendum, alia ad nocendum, Cic.: armes, les unes défensives, les autres offensives.    - Cerealia arma, Virg. En. 1, 177: les armes de Cérès, les outils pour faire le pain.    - arma navis, Virg.: agrès.
    * * *
    arma, ōrum (qqf. armūm), n. plur. [st2]1 [-] armes. [st2]2 [-] soldats armés. [st2]3 [-] outils, ustensiles, instruments.    - armis et castris rem tentare: essayer une chose par tous les moyens.    - levia arma: l’infanterie légère.    - canere arma, Virg.: chanter les exploits.    - acerrimus armis, Virg.: redoutable guerrier.    - arma alia ad tegendum, alia ad nocendum, Cic.: armes, les unes défensives, les autres offensives.    - Cerealia arma, Virg. En. 1, 177: les armes de Cérès, les outils pour faire le pain.    - arma navis, Virg.: agrès.
    * * *
        Arma, armorum, Pluraliter tantum. Armures, Harnois, Bastons, Armes.
    \
        Arma antiqua. Lucret. De quoy usoyent les anciens.
    \
        Inania. Stat. Inutiles.
    \
        Trunca. Stat. Brisez.
    \
        Versicoloria. Virg. De diverses couleurs.
    \
        Arma, Toutes sortes d'instrumens et outils.
    \
        Arma, pro Praelio. Virg. Combat.
    \
        Arma. Virg. Les guerres.
    \
        Armorum denuntiatio. Liu. Denoncement de guerre.
    \
        Armorum furiis flammatus. Stat. Enflambé de desir, et rage de faire la guerre.
    \
        Arma. Virgil. Faicts d'armes.
    \
        Acerrimus armis. Virgil. Vaillant en guerre, Chevaleureux.
    \
        Armis exercitus. Tacit. Exercité et usité au faict de la guerre.
    \
        Inuictus armis Annibal. Cic. Invincible par armes.
    \
        Maturus ad arma. Sil. Bon, ou De suffisant aage pour aller à la guerre.
    \
        Rudis armorum. Stat. Qui ne scait que c'est de la guerre, Ignorant.
    \
        Fraterna. Seneca. De frere contre frere.
    \
        Honesta. Ouid. Juste guerre.
    \
        Ignota. Virg. Nouvelle, Non accoustumee.
    \
        Socia. Sil. Des alliez et confederez.
    \
        Terrestria. Ouid. Guerre demenee sur la terre.
    \
        Abiicere arma. Cic. Quitter les armes.
    \
        Accingi armis. Virg. S'armer, S'embastonner.
    \
        Arma canere. Virg. Descrire les guerres.
    \
        Capere arma. Cic. Prendre les armes, Entreprendre la guerre.
    \
        Coeptare arma. Tacit. Commencer la guerre.
    \
        Deponere arma. Quintil. Laisser les armes.
    \
        Arma detrahere alicui. Seneca. Le desarmer et despouiller de ses armes.
    \
        Arma ducum dirimere. Lucan. Appoincter le discord.
    \
        Discedere ab armis. Cic. Faire apointement.
    \
        Armis vrbem excindere. Stat. Desconfire et ruiner par guerres.
    \
        Armis exuere aliquem. Virg. Le desarmer.
    \
        Facere arma. Cic. Forger armures et harnois.
    \
        Arma obuia ferre. Virgil. Aller en armes au devant, Resister par armes.
    \
        Ferre arma in medios globos. Silius. Se jecter au milieu de la presse.
    \
        Vrbes arma inter se ferrunt. Virgil. Font la guerre les uns contre les autres.
    \
        Armis fundere agmina. Ouid. Mettre en fuite, Desconfire.
    \
        Immiscere se armis imparibus. Virg. Quand le fort combat contre le foible.
    \
        Imperare arma. Cic. Commander par cri public de prendre les armes.
    \
        Iniicere arma regnis Stat. Faire la guerre.
    \
        Inspicere arma militis. Cic. Revisiter les armures.
    \
        Armis aliquem instruere. Virg. Armer.
    \
        Instructus omnibus armis. Stat. Armé de toutes pieces.
    \
        Iungere arma. Senec. Assembler deux armees en une.
    \
        In armis mori. Virg. Mourir en la guerre.
    \
        Mouere arma. Senec. Esmouvoir la guerre.
    \
        In arma mouere aliquem. Virg. Inciter aucun à faire la guerre.
    \
        In arma aliquem mittere. Virg. L'envoyer à la guerre.
    \
        Arma negare alicui. Ouid. Luy refuser aide.
    \
        Quaerere arma. Virgil. Cercher tromperies et moyens pour faire quelque chose.
    \
        Instaurata arma remoliri. Sil. Recommencer la guerre, ou le combat.
    \
        Reposcere armis aliquid. Ouid. Redemander par force d'armes.
    \
        Armis sternis. Sil. Estre desconfit.
    \
        Arma impia sumere. Virg. Entreprendre une guerre injuste.
    \
        Tractare arma. Senec. Maniere.
    \
        Venire ad arma propter aes alienum. Cic. S'entrebatre.
    \
        Vocare ad arma. Cic. Faire cri et commandement que chascun ait à prendre les armes.

    Dictionarium latinogallicum > arma

  • 15 concordia

    [st1]1 [-] concordĭa, ae, f. [concors]: a - concorde, accord, entente, harmonie.    - Plaut. Amp. 475 ; 962 ; Cic. Clu. 152 ; Dom. 15 ; Phil. 2, 24 ; Fin. 2, 117.    - mediis concordiam copulare, Liv. 4, 43, 11: rétablir la concorde par une transaction. b - accord, harmonie (des choses).    - accord (des voix, des sons). --- Col. 12, 2; Sen. Ep. 88, 9 ; Quint. 5, 10, 124.    - concordia quam magnes cum ferro habet, Plin. 34, 147: l'attraction que l'aimant exerce sur le fer.    - rerum concordia discors, Hor. Ep. 1, 12, 19: l'accord discordant des éléments de l'univers. --- cf. Sen. Nat. 7, 27, 4. [st1]2 [-] Concordĭa, ae, f.: la Concorde (déesse). --- Ov. F. 3, 881. [st1]3 [-] Concordĭa, ae, f.: Concordia (nom de plusieurs villes). a - ville de Vénétie. --- Plin. 3, 126 b - ville de Germanie. --- Amm. 16, 12, 58. c - Concordia Julia, f.: ville de Lusitanie. --- Plin. 3, 14.    - Concordĭenses, ĭum, m.: habitants de Concordia (en Lusitanie). --- Plin. 4, 118.
    * * *
    [st1]1 [-] concordĭa, ae, f. [concors]: a - concorde, accord, entente, harmonie.    - Plaut. Amp. 475 ; 962 ; Cic. Clu. 152 ; Dom. 15 ; Phil. 2, 24 ; Fin. 2, 117.    - mediis concordiam copulare, Liv. 4, 43, 11: rétablir la concorde par une transaction. b - accord, harmonie (des choses).    - accord (des voix, des sons). --- Col. 12, 2; Sen. Ep. 88, 9 ; Quint. 5, 10, 124.    - concordia quam magnes cum ferro habet, Plin. 34, 147: l'attraction que l'aimant exerce sur le fer.    - rerum concordia discors, Hor. Ep. 1, 12, 19: l'accord discordant des éléments de l'univers. --- cf. Sen. Nat. 7, 27, 4. [st1]2 [-] Concordĭa, ae, f.: la Concorde (déesse). --- Ov. F. 3, 881. [st1]3 [-] Concordĭa, ae, f.: Concordia (nom de plusieurs villes). a - ville de Vénétie. --- Plin. 3, 126 b - ville de Germanie. --- Amm. 16, 12, 58. c - Concordia Julia, f.: ville de Lusitanie. --- Plin. 3, 14.    - Concordĭenses, ĭum, m.: habitants de Concordia (en Lusitanie). --- Plin. 4, 118.
    * * *
        Concordia. Sallust. Concorde, Accord.
    \
        Candida concordia. Ouid. Pure et nette.
    \
        Discors concordia. Ouid. Meslange de choses naturellement discordantes.
    \
        Discors concordia. Lucan. Accord fourré et simulé, Quand deux font semblant d'estre amis, et neantmoins couvertement ils se hayent.
    \
        Foelix concordia. Propert. Heureuse, Qui fait le monde heureux.
    \
        In pristinam concordiam reducere aliquos. Balbus Ciceroni. Raccorder ceulx qui estoyent en discord.

    Dictionarium latinogallicum > concordia

  • 16 discerno

    discerno, ĕre, crēvi, crētum - tr. - [st2]1 [-] séparer, diviser. [st2]2 [-] discerner, distinguer, reconnaître, juger.    - aliquid ab re discernere: distinguer une chose d’une autre.    - pantheras a pardis discernere, Plin. 8, 17, 23, § 63: distinguer les panthères des léopards.    - pecuniae an famae minus parceret haud facile discerneres, Sall. C. 25, 3: il n'aurait pas été facile de discerner si elle ménageait le moins son argent ou sa renommée.    - alba et atra discernere, Cic. Tusc. 5, 39, 114: distinguer le blanc du noir.    - fas atque nefas discernere, Hor. C. 1.18.11: distinguer le bien du mal.    - suos discernere, Caes. B. G. 7.75: reconnaître ses soldats.    - non satis discernitur an... Plin.: on ne voit pas clairement si...
    * * *
    discerno, ĕre, crēvi, crētum - tr. - [st2]1 [-] séparer, diviser. [st2]2 [-] discerner, distinguer, reconnaître, juger.    - aliquid ab re discernere: distinguer une chose d’une autre.    - pantheras a pardis discernere, Plin. 8, 17, 23, § 63: distinguer les panthères des léopards.    - pecuniae an famae minus parceret haud facile discerneres, Sall. C. 25, 3: il n'aurait pas été facile de discerner si elle ménageait le moins son argent ou sa renommée.    - alba et atra discernere, Cic. Tusc. 5, 39, 114: distinguer le blanc du noir.    - fas atque nefas discernere, Hor. C. 1.18.11: distinguer le bien du mal.    - suos discernere, Caes. B. G. 7.75: reconnaître ses soldats.    - non satis discernitur an... Plin.: on ne voit pas clairement si...
    * * *
        Discerno, discernis, discreui, discretum, pen. prod. discernere. Plin. Diviser, Separer.
    \
        Litem discernere. Virgil. Appoincter et appaiser un debat et different.
    \
        Tumultum veterem discreuit. Claud. Il a appaisé un ancien discord.
    \
        Discernere. Caesar. Cic. Distinguer ou discerner et congnoistre vrayement l'un d'avec l'autre.
    \
        Discernere stultum a sapiente. Cic. Avoir congnoissance et mettre difference entre le fol et le sage.

    Dictionarium latinogallicum > discerno

  • 17 discordialis

    discordiālis, e qui fait naître la discorde.
    * * *
    discordiālis, e qui fait naître la discorde.
    * * *
        Discordialis, pen. prod. Plin. Discordant, Mal accordant, Qui engendre discord.

    Dictionarium latinogallicum > discordialis

  • 18 discordo

    discordo, āre, āvi, ātum - intr. - [st2]1 [-] être en désaccord, être en mésintelligence, être en différend; être divisé. [st2]2 [-] être différent, différer.
    * * *
    discordo, āre, āvi, ātum - intr. - [st2]1 [-] être en désaccord, être en mésintelligence, être en différend; être divisé. [st2]2 [-] être différent, différer.
    * * *
        Discordo, discordas, discordare. Plaut. Colum. Discorder, Mal accorder, Estre en discord.
    \
        Parcus discordat auaro. Horat. Il y a difference entre un espargneur et un avaricieux.

    Dictionarium latinogallicum > discordo

  • 19 dissensio

    dissensĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] dissentiment, divergence d’idées, désaccord; dissension, discorde. [st2]2 [-] opposition (entre les choses).
    * * *
    dissensĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] dissentiment, divergence d’idées, désaccord; dissension, discorde. [st2]2 [-] opposition (entre les choses).
    * * *
        Dissensio, dissensionis. Cic. Discord, Dissension.

    Dictionarium latinogallicum > dissensio

  • 20 dissensus

    [st1]1 [-] dissensus, a, um: part. passé de dissentio. [st1]2 [-] dissensŭs, ūs, m.: dissentiment.
    * * *
    [st1]1 [-] dissensus, a, um: part. passé de dissentio. [st1]2 [-] dissensŭs, ūs, m.: dissentiment.
    * * *
        Dissensus, huius dissensus, Verbale. Discord, Dissension.

    Dictionarium latinogallicum > dissensus

См. также в других словарях:

  • discord — 1. (di skor ; le d ne se lie jamais : un di skor éclatant ; au pluriel, l s ne se lie pas : des di skor éclatants ; cependant quelques uns la lient : des di skor z éclatants) s. m. 1°   État de ceux qui ne s accordent pas. •   Qui sache, en… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • Discord — Dis cord , n. [OE. discord, descord, OF. discorde, descorde, F. discorde, from L. discordia, fr. discors, cordis, discordant, disagreeable; dis + cor, cordis, heart; cf. F. discord, n., and OF. descorder, discorder, F. discorder, to discord, L.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • discord — n Discord, strife, conflict, contention, dissension, difference, variance mean a state or condition marked by disagreement and lack of harmony or the acts or circumstances which manifest such a state or condition. Discord implies not only a want… …   New Dictionary of Synonyms

  • Discord — may refer to: Dissonance (music) Discord may also refer to: Discord (album), an album and single released by the punk rock band Bomb Factory Dischord Records, a punk and alternative record label Discordia, a Roman goddess equivalent to the Greek… …   Wikipedia

  • Discord (album) — Discord Compilation album by Bomb Factory Released …   Wikipedia

  • Discord and Harmony — Directed by Allan Dwan Written by Arthur Rosson Starring Murdock MacQuarrie Pauline Bush D …   Wikipedia

  • Discord (song) — Discord Single by Bomb Factory Released August 20, 2003 Genre …   Wikipedia

  • discord — DISCÓRD, Ă adj. Care nu este acordat, discordat. ♦ Care nu are armonie, nearmonios. [< fr. discord]. Trimis de LauraGellner, 22.02.2005. Sursa: DN  DISCÓRD s.n. Poezie lirică medievală de origine provensală, cu o structură neregulată prin… …   Dicționar Român

  • discord — Discord, m. acut. Dissension, Discordia. Dont il est fait. Qui engendre discord, Discordialis. Mettre en discord, Seditionem concitare, Dissidium serere. Il y a grand discord entre eux, Grauiter dissentiunt inter se, Dissident …   Thresor de la langue françoyse

  • Discord (film) — Discord is a 1933 British drama film directed by Henry Edwards and starring Owen Nares, Benita Hume and Harold Huth.[1] Its plot involves a struggling composer who has to be supported financially by his wealthier wife. It was based on the play A… …   Wikipedia

  • Discord — Dis*cord , v. i. [OE. discorden, descorden, from the French. See {Discord}, n.] To disagree; to be discordant; to jar; to clash; not to suit. [Obs.] [1913 Webster] The one discording with the other. Bacon. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»