Перевод: с исландского на все языки

со всех языков на исландский

(moral)

  • 1 siîferîilegur

    Íslensk-ensk orðabók > siîferîilegur

  • 2 EIGA

    * * *
    I)
    (á, átta, áttr), v.
    1) to own, possess (Starkaðr átti hest góðan);
    2) to have (eiga börn, föður, móður, vin);
    hann átti Gró, he was married to G.;
    hann gekk at eiga Þóru, he took Th. for his wife, he married Th.;
    enga vil ek þessa eiga, I will not marry any of these;
    eiga heima, to have a home, to live (þeir áttu heima austr í Mörk);
    eiga sér e-t = eiga e-t (Höskuldr átti sér dóttur, er Hallgerðr hét);
    eiga ván e-s, to have hope of a thing, to reckon upon;
    eiga hlut at or í e-u, to have a share in a thing, to be concerned in;
    eiga vald á e-u, to have within one’s power;
    3) to be under obligation, be obliged, have to do a thing;
    tólf menn, þeir er fylgð áttu með konungi, who were bound to attend the king’s person;
    á ek þar fyrir at sjá, I am bound (I have) to see to that;
    átti Hrútr för í Vestfjorðu, H. had to go to the V.;
    4) to have a right (claim) to, be entitled to (eiga högg ok höfn í skóginum);
    eiga mál í e-m, to have a charge against one;
    5) to keep, hold;
    eiga fund, þing, samkvámu, stefnu, to hold a meeting;
    eiga kaupstefnu, to hod a market;
    eiga orrustu við e-n, to fight a battle with one;
    eiga högg við e-n, to exchange blows with one;
    eiga illt við e-n, to quarrel with;
    eiga tal (or mál) við e-n, to speak, converse with one;
    6) as an auxiliary with pp. = hafa (þat er við áttum mælt);
    eiga skilit, to have stipulated;
    7) to have to (skal Þ. eigi at því eiga at spotta);
    eiga hendr sínar it verja, to have to act in self-defence;
    eiga um vandræði at halda, to be in a strait;
    8) eiga e-m e-t, to owe to one (mun æ, hvat þú átt þeim er veitir);
    þat muntu ætla, at ek mun eiga hinn bleika uxann, that the fawn-coloured ox means me;
    10) with preps.:
    eiga e-t at e-m, to have something due from one, to expect from one (þat vil ek eiga at þér, at þú segir mér frá ferð þinni);
    to deserve from one (ok á ek annat at þér);
    þeir er mikit þóttust at sér eiga, had much in their power;
    eiga e-t eptir, to have to do yet, to have left undone (þat áttu eptir, er erfiðast er, en þat er at deyja);
    to leave behind one (andaðist ok átti eptir tvá sonu vaxna);
    eiga e-t saman, to own in common;
    eiga skap saman, to agree well, be of one mind;
    eigi veit ek, hvárt við eigum heill saman, whether we shall live happy together;
    eiga saman, to quarrel, = eiga deild saman;
    eiga um við e-n, to have to deal with (við brögðótta áttu nú um);
    þar sem við vini mína er um at eiga, where my friends are concerned;
    eiga e-t undir e-m, to have in another’s hands;
    Njáll átti mikit fé undir Starkaði ok í Sandgili, N. had much money out at interest with St. and at Sandgil, er sá eigi vel staddr, er líf sitt á undir þinum trúnaði, whose life depends on thy good faith;
    eiga mikit (lítit) undir sér, to have much (little) in one’s power;
    far þú við marga menn, svá at þú eigir allt undir þér, that the whole matter rests in thy own hands;
    hann sá, at hann átti ekki undir sér, that he had no influence;
    eiga við e-n, to have to do with, fight with (brátt fundu þeir, at þeir áttu þar ekki við sinn maka);
    ekki á ek þetta við þik, this is no business between thee and me;
    eiga gott (illt) við e-n, to be on good (bad) terms with one;
    eiga við konu, to have intercourse with, = eiga lag (samræði) við konu;
    recipr., eigast við, to deal with one another; fight, quarrel;
    eigast við deildir, to be engaged in strife;
    áttust þeir höggvaskipti við, they exchanged blows with one another.
    f.
    kasta sinni eigu, leggja sína eigu, í e-t, to take possession of;
    * * *
    pret. átti; pret. subj. ætti, pres. eigi; pres. ind. á, 2nd pers. átt (irreg. eigr, Dipl. v. 24), pl. eigum, 3rd pers. pl. old form eigu, mod. eiga; imperat. eig and eigðu; sup. átt; with suffixed neg. pres. ind. 1st pers. á’k-at, 2nd pers. átt-attu; pret. subj. ættim-a: [Gr. ἔχω; Goth. aigan; A. S. âgan; Hel. êgan; O. H. G. eigan; Swed. äga; Dan. eje; Engl. to owe and own, of which the former etymologically answers to ‘eiga,’ the latter to ‘eigna’]:—to have, possess.
    A. ACT.
    I. denoting ownership, to possess:
    1. in a proper sense; allt þat góz sem þeir eiga eðr eigandi verða, D. N. i. 80; hann eigr hálfa jörðina, Dipl. v. 24; Björn hljóp þá á skútu er hann átti, Eb. 6; Starkaðr átti hest góðan, Nj. 89; þau áttu gnótt í búi, 257; hón á allan arf eptir mik, 3; átti hón auð fjár, Ld. 20; ef annarr maðr ferr með goðorð en sá er á, Grág. i. 159; annat vápnit, ok á þat Þorbjörn, en Þorgautr á þetta, Ísl. ii. 341; eignir þær er faðir hans hafði átt, Eb. 4; í ríki því er Dana konungar höfðu átt þar lengi, Fms. xi. 301, Rb. 494, Eb. 54, 118, 256, 328, Sturl. ii. 60, Eg. 118; e. saman, to own in common, Grág. i. 199; ef tveir menn eigo bú saman, ii. 44; e. skuld (at e-m), to be in debt, Engl. to owe; en ef hann átti engar skuldir, if he owed no debts, i. 128; þar til átti honum ( owed him) meistari Þorgeirr ok þá mörk, D. N. iv. 288 (Fr.); e. fé undir e-m, to be one’s creditor, Nj. 101; in mod. usage, e. fé hjá e-m, or ellipt., e. hjá e-m.
    2. in a special sense;
    α. eiga konu, to have her to wife; hann átti Gró, Eb. 16; hann átti Ynghvildi, 3; Þorgerðr er (acc.) átti Vigfúss, … Geirríðr er (acc.) átti Þórólfr, 18; hann gékk at eiga Þóru, he married Thora, id.; Þuríði hafði hann áðr átta, Thorida had been his first wife, 42; enga vil ek þessa e., I will not marry any of these, Nj. 22; Björn átti þá konu er Valgerðr hét, 213, 257; faðir Hróðnýjar er átti Þorsteinn, Landn. 90; Ásdísi átti síðar Skúli, S. was A.’s second husband, 88; Þorgerðr er átti Önundr sjóni, 89; Vigdís er átti Þorbjörn enn digri, 87; Árnþrúðr er átti Þórir hersir, 66; Húngerð er átti Svertingr, 6l, 86, and in numberless passages: old writers hardly ever say that the wife owns her husband—the passages in Edda 109 (vide elja) and Nj. 52 (til lítils kemr mér at eiga hinn vaskasta mann á Íslandi) are extraordinary—owing to the primitive notion of the husband’s ‘jus possessionis’ (cp. brúðkaup); but in mod. usage ‘eiga’ is used indiscriminately of both wife and husband; Icel. even say, in a recipr. sense, eigast, to own one another, to be married: þau áttust, they married; hann vildi ekki at þau ættist, hann bannaði þeim að eigast, he forbade them to marry:—to the ancients such a phrase was almost unknown, and occurs for the first time in K. Á. 114.
    β. eiga börn, to have children, of both parents; áttu þau Jófriðr tíu börn, J. and her husband had ten bairns, Eg. 708; hann átti dóttur eina er Unnr hét, Nj. 1; þau Þorsteinn ok Unnr áttu son er Steinn hét, Eb. 10, Nj. 91, 257; áttu þau Þórhildr þrjá sonu, 30; e. móður, föður, to have a mother, father, Eb. 98; vænti ek ok, at þú eigir illan föður, id.
    γ. the phrase, e. heima, to have a home; þeir áttu heima austr í Mörk, Nj. 55; því at ek tek eigi heim í kveld, þar sem ek á heima út á Íslandi, 275; in mod. usage = to live, abide, in regard to place, cp. the questions put to a stranger, hvað heitir maðrinn? hvar áttu heima? used in a wider sense than búa.
    δ. eiga sér, to have, cp. ‘havde sig’ in Dan. ballads; Höskuldr átti sér dóttur er Hallgerðr hét, Nj. 3; ef hann á sér í vá veru, Hm. 25, (freq. in mod. use.)
    3. without strict notion of possession; e. vini, óvini, to have friends, enemies, Nj. 101; hverja liðveizlu skal ek þar e. er þú ert, what help can I reckon upon from thee? 100; e. ván e-s, to have hope of a thing, to reckon upon, 210; e. til, to have left; ekki eigu it annat til ( there is nothing left for you) nema at biðja postulann. Jóh. 623. 22: in mod. usage e. til means to own, to have left; hann á ekkert til, he is void of means, needy; eiga góða kosti fjár, to be in good circumstances, Ísl. ii. 322; e. vald á e-u, to have within one’s power, Nj. 265; the phrase, e. hlut at e-u, or e. hlut í e-u, to have a share, be concerned with; eptir þat átti hann hlut at við mótstöðumenn Gunnars, 101, 120; þar er þú ættir hlut at, where thou wast concerned, 119; mik uggir at hér muni eigi gæfu-menn hlut í e., 179: hence ellipt., e. í e-u, to be engaged in, chiefly of strife, adversity, or the like; thus, e. í stríði, fátaekt, baráttu, to live, be deep in struggle, want, battle, etc.
    II. denoting duty, right, due, obligation:
    1. to be bound, etc.; þeir menn er fylgð áttu með konungi, the men who owed following to (i. e. were bound to attend) the king’s person, Fms. vii. 240; á ek þar fyrir at sjá, I am bound to see to that, Eg. 318; Tylptar-kviðr átti um at skilja, Eb. 48; þeir spurðu hvárt Njáli þætti nokkut e. at lýsa vígsök Gunnars, Nj. 117; nú áttu, Sigvaldi, now is thy turn, now ought thou, Fms. xi. 109, Fs. 121; menn eigu ( men ought) at spyrja at þingfesti, Grág. i. 19; þá á þann kvið einskis meta, that verdict ought to be void, 59; ef sá maðr á ( owns) fé út hér er ómagann á ( who ought) fram at færa, 270; nú hafa þeir menn jammarga sem þeir eigu, as many as they ought to have, ii. 270; tíunda á maðr fé sitt, … þá á hann þat at tíunda, … þá á hann at gefa sálugjafir, i. 202:—‘eiga’ and ‘skal’ are often in the law used indiscriminately, but properly ‘ought’ states the moral, ‘shall’ the legal obligation,—elska skalt þú föður þinn og móður, þú skalt ekki stela, where ‘átt’ would be misplaced; sometimes it is merely permissive, gefa á maðr vingjafir at sér lifanda, ef hann vill, a man ‘may’ whilst in life bequeath to his friends, if he will, id.; maðr á at gefa barni sínu laungetnu tólf aura, ef hann vill, fyrir ráð skaparfa sinna, en eigi meira nema erfingjar lofi, a man ‘may’ bequeath to the amount of twelve ounces to his illegitimate child without leave of the lawful heir, etc., 203; ef þat á til at vilja, if that is to happen, Fas. i. 11.
    2. denoting claim, right, to own, be entitled to, chiefly in law phrases; e. dóm, sakir, to own the case, i. e. be the lawful prosecutor; ok á sá þeirra sakir, er …, Grág. i. 10; eðr eigu þeir eigi at lögum, or if they be not entitled to it, 94; e. mál á e-m, to have a charge against one, Nj. 105; e. rétt á e-u, to own a right; sá sem rétt á á henni, who has a right to her, K. Á. 16; þeir sögðu at þeim þótti slíkr maðr mikinn rétt á sér e., such a man had a strong personal claim to redress, Nj. 105; hence the phrase, eiga öngan rétt á sér, if one cannot claim redress for personal injury; þá eigu þeir eigi rétt á sér, then they have no claim to redress whatever, Grág. i. 261; e. sök, saka-staði á e-u, to have a charge against; þat er hann átti öngva sök á, Nj. 130; saka-staði þá er hann þótti á eiga, 166; kalla Vermund eigi ( not) eiga at selja sik, said V. had no right to sell them, Eb. 116: hence in mod. usage, eiga denotes what is fit and right, þú átt ekki að göra það, you ought not; eg ætti ekki, I ought not: in old writers eiga is seldom strictly used in this sense, but denotes the legal rather than the moral right.
    β. eiga fé at e-m (mod. e. hjá e-m), to be one’s creditor, Grág. i. 90, 405, Band. 1 C: metaph. to deserve from one, ok áttu annat at mér, Nj. 113; e. gjafir at e-m, 213; in a bad sense, kváðusk mikit e. at Þráni, they had much against Thrain, 138.
    γ. the law phrase, e. útkvæmt, fært, to have the right to return, of a temporary exile, Nj. 251: at hann skyli eigi e. fært út hingat, Grág. i. 119; ok á eigi þingreitt, is not allowed to go to the parliament, ii. 17; e. vígt, Grág., etc.
    III. denoting dealings or transactions between men (in a meeting, fight, trade, or the like), to keep, hold; þætti mér ráðliga at vér ættim einn fimtardóm, Nj. 150; e. orrustu við e-n, to fight a battle, Fms. i. 5, Eg. 7; e. högg við e-n, to exchange blows, 297; e. vápna-viðskipti, id., Fms. ii. 17; eiga handsöl at e-u, to shake hands, make a bargain, x. 248; e. ráð við e-n, to consult, hold a conference with, Nj. 127; e. tal við e-n, to speak, converse with one, 129; e. mál við e-n, id., Grág. i. 10; e. fund, to hold a meeting, Nj. 158; e. þing, samkvámu, stefnu, to hold a meeting, Eg. 271; þetta haust áttu menn rétt (a kind of meeting) fjölmenna, Eb. 106; e. kaupstefnu, to hold a market, exchange, 56; e. féránsdóm, Grág. i. 94; e. gott saman, to live well together, in peace and goodwill, Ld. 38; e. illt við e-n, to deal ill with, quarrel with, Nj. 98; e. búisifjar, q. v., of intercourse with neighbours, Njarð. 366; e. drykkju við e-n, to be one’s ‘cup-mate,’ Eg. 253; e. við e-n, to deal with one; ekki á ek þetta við þik, this is no business between thee and me, Nj. 93; gott vilda ek við alla menn e., I would live in goodwill with all, 47; e. við e-n, to fight one; eigum vér ekki við þá elligar (in a hostile sense), else let us not provoke them, 42; eðr hvárt vili it Helgi e. við Lýting einn eðr bræðr hans báða, 154; brátt fundu þeir, at þeir áttu þar eigi við sinn maka, Ld. 64; Glúmr kvað hann ekki þurfa at e. við sik, G. said he had no need to meddle with him, Glúm. 338; e. um að vera, to be concerned; ekki er við menn um at e., Nj. 97; þar sem við vini mína er um at e., where my friends are concerned, 52; við færi er þá um at e., ef Kári er einn, there are fewer to deal with, to fight, if K. be alone, 254; við brögðótta áttu nú um, Fms. v. 263; ætla ek at oss mun léttara falla at e. um við Svein einn, iv. 80; Sveinn svarar, at þeir áttu við ofrefli um at e., that they had to deal with odds, 165.
    β. almost as an auxiliary verb; e. skilt (skilit), to have stipulated; hafa gripina svá sem hann átti skill, Fms. vi. 160; þat átta ek skilit við þik, ii. 93; sem Hrani átti skilt, iv. 31; e. mælt, of oral agreement; sem vit áttum mælt með okkr, xi. 40; þá vil ek þat mælt e., 124: in mod. usage e. skilit means to deserve, eg á ekki þetta skilit af hér, etc.
    γ. sometimes used much like geta; við því átti Búi eigi gert, B. could not guard against that, Fms. i. 117, cp. xi. 109:—also, e. bágt, to be in a strait, poor, sickly; e. heimilt, to have at one’s disposal, Eb. 254.
    IV. to have to do; skal Þorleifr eigi ( not) e. at því at spotta, Eb. 224; e. hendr sínar at verja, to have to defend one’s own hands, to act in self-defence, Nj. 47; e. e-m varlaunað, to stand in debt to one, 181; e. um vandræði at halda, to be in a strait, Eb. 108; e. erindi, to have an errand to run, 250; en er þeir áttu um þetta at tala, when they had to talk, were talking, of this, Stj. 391; e. ríkis at gæta, to have the care of the kingdom, Nj. 126; en þó á ek hverki at telja við þik mægðir né frændsemi, i. e. I am no relation to thee, 213; ok ætti þeir við annan at deila fyrst, 111; e. mikið at vinna, to be much engaged, hard at work, 97; e. e-t eptir, to have left a thing undone, 56; e. för, ferð, to have a journey to take, 11, 12; hann átti þar fé at heimta, 261; e. eptir mikit at mæla, 88.
    2. metaph. in the phrases, e. mikit (lítið) ‘at’ ser, or ‘undir’ sér, to have much (or little) in one’s power; margir menn, þeir er mikit þóttusk at sér e., Sturl. i. 64; far þú við marga menn, svá at þú eigir allt undir þér, go with many men, so that thou hast the whole matter in thy hands, Ld. 250; en ávalt átta ek nokkuð undir mér, Vígl. 33; kann vera at hann eigi mikit undir sér, Fas. i. 37; eigum heldr undir oss ( better keep it in our own hands), en ganga í greipar þeim mæðginum, Fs. 37; sem þeir, er ekki eigu undir sér, who are helpless and weak, Þorst. St. 55; e. þykisk hann nokkut undir sér, i. e. he bears himself very proudly, Grett. 122; þetta ráð vil ek undir sonum mínum e., I will leave the matter in my sons’ hands, Valla L. 202; e. líf sitt undir e-m, to have one’s life in another’s hands, Grett. 154; mun ek nú senda eptir mönnum, ok e. eigi undir ójöfnuði hans, and trust him not, 110: hence in mod. usage, e. undir e-u, to risk; eg þori ekki að e. undir því, I dare not risk it: e. saman, to have or own in common; the saying, það á ekki saman nema nafnið, it has nothing but the name in common; rautt gull ok bleikt gull á ekki saman nema nafn eitt, Fms. v. 346: the proverb, þeygi á saman gamalt og ungt, Úlf. 3. 44; e. skap saman, to agree well; kemr þú þér því vel við Hallgerði, at it eigit meir skap saman, you are quite of one mind, Nj. 66; eigi veit ek hvárt við eigum heill saman, I know not whether we shall have luck, i. e. whether we shall live happy, together, 3.
    β. to deal with one another (sam-eign); er vér skulum svá miklu úgæfu saman e., that we are to have so much mischief between us, Nj. 201; e. e-t yfir höfði, to have a thing hanging over one’s head, Sks. 742.
    V. to agree with, to fit, to suit one:
    1. with acc., það á ekki við mig, it suits me not, it agrees not with me.
    2. with dat., medic. to agree, heal, the sickness in dat., thus the proverb, margt á við mörgu, cp. ‘similia similibus curantur,’ Vidal. ii. 109.
    3. absol. to apply to; at hann skyldi eigi trúa lágum manni rauðskeggjuðum, því at meistarinn átti þetta, the description suited to the master, Fms. xi. 433; þat muntu ætla, at ek muna e. hinn bleika uxann, that the dun ox means me, Vápn. 21.
    B. REFLEX., in a reciprocal sense, in the phrase, eigask við, to deal with one another, chiefly to fight; en er þeir höfðu langa hríð við átzk, when they had fought a long time, Eb. 238, 74; eigask við deildir, to be engaged in strife, 246; áttusk þeir höggva-viðskipti við, they came to a close fight, Fms. i. 38; áttusk þeir fá högg við, áðr …, they had a short fight before …, Eg. 297; fátt áttusk þeir við Þjóstólfr ok Þorvaldr, Thostolf and Thorwald had little to do with one another, kept aloof from each other, Nj. 18; var nú kyrt þann dag, svá at þeir áttusk ekki við, tbat day passed quietly, so that they came not to a quarrel, 222.
    β. to marry, vide above (A. I. 2).

    Íslensk-ensk orðabók > EIGA

  • 3 SIÐR

    (-ar, -ir, acc. -u), m.
    1) custom, habit (þat mun hér vera s., at menn ganga vápnlausir fyrir konung);
    2) conduct, moral life (spilla ill mál góðum siðum);
    3) religion, faith; inn forni s., the ancient (heathen) faith; inn nýi s., the new (Christian) faith; kristinn s., the Christian religion; heiðinn s., heathenism; í fornum sið, in the olden, or heathen, times.
    * * *
    m., gen. siðar, dat. sið, pl. siðir, acc. siðu, mod. siði, [Ulf. sidus = ήθος; Hel. sidu; O. H. G. situ; Germ. sitte; Dan. sæd; Swed. sed]:—custom, habit, manner, Lat. mos, a word of importance and wide use; sjá, kanna annarra manna siðu, Sks. 17; sem þá var víða siðr til, Bs. i. 41; þat mun hér vera siðr, Eg. 110; sæmileikr hennar ok siðir, Str. 21; konungliga siðu, kaupmanna siðu, lærðra manna siðu, … siðu ok athæfi, Sks. 5; lands-siðr, the custom of the land; í fyrnskunni var sá siðr, at …, N. G. L. ii. 416: conversation, falla í sið með mönnum, to live sociably, Þiðr. 149 (sið-blendinn).
    2. conduct, moral life [Lat. mores]; góðir siðir, þat er upphaf allra góðra siða at elska Guð, N. G. L. ii. 419; hann tók at semja heima-manna siðu ok híbýla-háttu, Bs. i. 102; sjá ok nema góða siðu, 271; at hvergi hefði þeir séð fegri siðu, id.; siða-tjón, Sks. 352; ó-siðir, ill manners, a wicked life, Bs. i. 62, N. G. L. ii 419; það er ó-siðr, ‘tis ill-breeding.
    3. siðr (also in plur.) is the old and expressive word for religion, faith, as it appears in the life, laws, habits, and rites of a people; thus, inn Forni siðr, the ancient (heathen) faith; inn Nýi siðr, the new (Christian) faith; Kristinn siðr, the Christian religion; Heiðinn siðr, heathenism, etc.; snúa öllum til Kristins siðar, 655 iii. 3; eptir því sem mér skilsk, eru mjök sundrlausir siðir várir, Bs. i. 38; skurðgoða-blót ak allan heiðinn sið, 43; at þeir mætti sjá atferði siðar þess, er Kristnir menn höfðu, Ld. 174; er þat ok nær mínu hugborði, at þú, Kjartan, hafir betra sið þá er þú siglir af Noregi enn þá er þu komt hegat, 172; geldr at nýbreytni konungs, ok þessa ens nýja siðar er goðin hafa reiðsk … hversu ertú fúss, frændi, at taka við trú þeirri er konungr býðr?—Ekki em ek þess fúss, segir Bolli, þvíat mér lízt siðr þeirra veykligr mjök, 168, 170; kom þat ásamt með þeim, at níta sið þeim er konungr bauð, 166; Ólafr konungr boðaði siða-skipti þar í landi, Fms. ii. 26; þat spurðisk þar með at siða-skipti var orðit í Noregi, höfðu þeir kastað enum forna sið … Ok ef þeir menn koma út hingat er þann sið bjóða, þá skal ek þat vel flytja, Nj. 156; þeir hafa Ebreska tíða-görð ok alla siðu, Symb. 57; þeir biskup fóru með nýjan sið, Fs. 76; með nýjum sið ok boðorðum. 91; siðar þess er várir foreldrar hata haft, O. H. L. 23; í fornum sið, in the olden times, in the heathen times: hann var göfgastr allra herkonunga ok bezt at sér í fornum sið, Fb. i. 349. The same term was afterwards used of the Reformation (the Reformed faith as opp. to the Roman Catholic faith), [cp. Germ. die alte Sitten]; féllu þeir helzt í sið með herra Gizuri biskupi, sira Gísli Jónsson …, Bs. ii. 250; nokkuð ágrip um gömlu siðina, 247; hann tók af alla Pápista siðu, 249; vegna þeirra nýju siða, Safn i. 682.
    4. a rite, ceremonial, esp. in plur.; brúðkaups-siðir, bridal ceremonies; kirkju-siðir. church rites; hirð-siðir, court ceremonies; borð-siðir, table ceremonies.
    COMPDS: siðabót, siðamaðr, siðasamr, siðaskipti, siðavandr, siðavendni.

    Íslensk-ensk orðabók > SIÐR

  • 4 af-vega

    adv. [afvegar, Bs. ii. 92], off the way, astray, Sd. 149. Metaph. in moral sense; leiða a., to mislead; ganga a., to go astray.

    Íslensk-ensk orðabók > af-vega

  • 5 and-marki

    ann-, and an-, a, m. [and-, mark], a fault, flaw, blemish; ókostir eðr andmarkar, Grág. i. 313; ef annmarkar þeir verða á búfénu, 429; þú leyndir anmarka á honum, Nj. 8.
    β. metaph. in moral sense, trespasses; iðran annmarka, 625. 90; used as a nickname, Gísl. 32.
    COMPDS: annmarkafullr, annmarkalauss.

    Íslensk-ensk orðabók > and-marki

  • 6 BJARTR

    a.
    1) bright, shining (bjart ljós, sólskin);
    2) illustrious (með björtum sigri).
    * * *
    adj. [Ulf. bairts = δηλος; A. S. beorht; Engl. bright; Hel. berht; in Icel. per metath. bjartr; cp. birti, etc.], bright; Lat. clarus is rendered by bjartr, Clar. 128; bjart ljós, Fms. i. 96; bjart tunglskin, Nj. 118; sólskin, Fms. ii. 300; veðr, i. 128: of hue, complexion, b. líkami, Hkr. iii. 179, Nj. 208; hönd, Bb. 3. 20.
    2. metaph. illustrious; með b. sigri, Fms. x. 253; in a moral sense, Stj. 141.

    Íslensk-ensk orðabók > BJARTR

  • 7 breysk-leikr

    (- leiki), m. weakness of body, Stj. 21: in moral sense, Magn. 504, K. Á. 200.

    Íslensk-ensk orðabók > breysk-leikr

  • 8 BREYSKR

    a.
    1) brittle (breyskr leirpottr);
    2) weak, infirm.
    * * *
    adj. (akin to brjósk), properly brittle: b. leirpottr, a brittle earthen pot, Sks. 543; kerin b., Stell. 1. 72: chiefly metaph. in moral sense, weak, infirm; andinn er fús, en holdið er b.. Matth. xxvi. 41, Stj. 55, 248, Sks. 688. 13: in mod. writing often spelt with i.

    Íslensk-ensk orðabók > BREYSKR

  • 9 BREYTA

    * * *
    (-tta, -ttr), v.
    1) to change, alter (breyta átrúnaði);
    refl., breytast; hafa þau eigi breyzt síðan, they have not changed since;
    2) to vary; breyta háttum, to vary the metre; breyta hári sínu, to dress one’s hair; réttr ok breyttr, plain and artificial;
    3) absol. to condiuct oneself, do, act; munum við báðir í brott komast, ef við breytum svá, if we do so; breyta eptir em, to imitate; breyta til es, to attempt.
    * * *
    tt, [braut, via], to alter, change: bregða implies the notion of breach, breyta simply denotes change: with dat.; b. farveg (of a river), to form a new channel, Grág. i. 350, Nj. 4, Ld. 158, Fms. ii. 158, Fb. i. 292; flestar Þjóðir þurfa at b. ( transform) nafni hans til sinnar tungu, Edda 14; þá vóru snjóvar miklir ok breyttir (changed, become impassable) vegir allir, Eg. 543, Rb. 262 (where the acc. is wrong;).
    β. reflex., hafa þau ekki breyzk síðan, they have not changed since, Fms. viii. 5.
    γ. to vary; b. háttum, to vary the metre, Edda 121; b. hári sínu, to dress the hair, Greg. 45; b. málum, to speak rhetorically, dress one’s words, Fms. vi. 392; réttr ok b., plain and artificial, Edda 120; úbreyttr, plain.
    II. metaph., absol. without case, to conduct oneself, act, do, behave; ef við breytum svá, if we do so, Nj. 202, Ísl. ii. 181, Fms. i. 150; b. eptir e-m, to imitate, Symb. 15; b. til e-s, to attempt, Grág. ii. 94.
    2. in mod. use chiefly in moral sense, to behave, conduct oneself; b. vel, illa, kristilega, cp. breytni, N. T., Vidal., Pass.

    Íslensk-ensk orðabók > BREYTA

  • 10 breytni

    f. change; gera breytni á um e-t, to make an alteration in a thing; breytni í klæðnaði, fashion.
    * * *
    f. change; göra b. á um e-t, to make an alteration in a thing, Fas. iii. 155, Mag. 5, Fs. 98; b. í klæðnaði, fashion, N. G. L. iii. 262: new fashion, Grág. i. 338; ný-breytni, Snót 68; hann kvaðst eigi nenna enn um sinn at hafa þessa b., he said that he was not yet minded to, viz. to be baptized, Fs. 77, Nj. 13 (shape, nature).
    2. in mod. usage chiefly moral conduct, acting; eptir-breytni, imitation.

    Íslensk-ensk orðabók > breytni

  • 11 DUGA

    (-ða, -at), v.
    1) to help, aid, support, with dat.;
    duga e-m at or við, to succour, lend help (Gísli fór at duga þeim við);
    2) to do, suffice;
    þat er þér man duga, which will do for thee;
    hefir oss þó dugat þessi átrúnaðr, this faith has served us very well;
    fátt er svá illt at einugi dugi, few things are utterly useless;
    mun þér eigi þat duga at sofa hér, it will not do (is not safe) for thee to sleep here;
    3) absol., to show prowess, do good service;
    dugði hverr sem hann mátti, every one did his best;
    4) to suffice, be strong enough;
    ef þitt œði dugir, if thy wit suffices;
    * * *
    pret. dugði; pres. dugi; sup. dugat; imperat. dugi þú, mod. dugðu; [A. S. dugan; Scot. and North. E. to dow; O. H. G. tûgan; Germ. taugen: Dan. due; Swed. duga; Engl. do, in phrases such as, that will do]:—to help, aid, with dat.; dugi þú mér Hvíta-Kristr, Fs. 101; d. frændum sínum, Post. 658 C. 19; ok vill eigi d. henni, will not support her, Grág. i. 368; hann dugði heiðnum mönnum, 655 iii. 4: with the notion to do, suffice, þat er þér man d., which will do for thee, Nj. 13; hefir oss þó dugat þessi átrúnaðr, this faith has done well for us, Fms. i. 34; mun þat d. mínum hesti, it will do for my horse, Mag.: the proverb, fátt er svá illt at einu-gi dugi, cp. the Engl. ‘’tis an ill wind that blows nobody good,’ Al. 46, Hm. 134; mun þér eigi þat d. at sofa hér, it will not do (is not safe) for thee to sleep here, Fms. v. 307: adding prepp. við, at, til, to succour, lend help, en Gísli fór at d. þeim við, Gísl. 22; d. þeir nú at þeim mönnum er lífs var van, Finnb. 316, cp. at-dugnaðr; hón dugir eigi verr til enn einhverr karlmaðr, Fb. i. 533: impers., e-m dugir e-t, it does well, beseems, becomes; hón dugir mér illa (vel), Mar. (Fr.), Hkv. I. 45; þó myndi mér enn vel d. ( it would do well for me), ef ek fengja at drekka, Ísl. ii. 369.
    β. absol. or even neut. to shew prowess, do one’s best; dugi þú enn, help! Fms. ii. 75; dugði hverr sem mátti, every one did his best, viii. 139; dugi nú hverr sem drengr er til; mundi þá eigi nauðsyn at d. sem drengilegast, ix. 509: denoting moral force, vel siðaðir menn ok jafnan vel dugat, honest men and who have ever done well, Eg. 96; d. í þurft e-s, Hom. 47.
    γ. to suffice, be strong enough; ef þitt æði dugir, if thy wit does suffice, Vþm. 20, 22; ef vitni d., if the witnesses do, i. e. fail not, N. G. L. i. 136; dugði veðr it bezta, the weather did well.

    Íslensk-ensk orðabók > DUGA

  • 12 DYGÐ

    f.
    1) probity, faithfulness: lið ok dygð (help and faithful service) góðs drengs; trúa em til dygðar um et, to trust in one’s integrity;
    2) virtue, virtuous deed (fyirir þvílíkar dygðir veitti gúð honum sína miskunn);
    3) help (biðið hann veita yðr dygð);
    4) virtue, good quality (þat tré hefir fjórar dygðir, þá fyrstu, at þat kann eigi fúna).
    * * *
    f. [A. S. duguð = doughtiness, valour; O. H. G. tugad; Germ. tugend; Swed. dygd; Dan. dyd]
    α. virtue, probity, only used in a moral metaph. sense; the original sense (from duga, q. v.) of valour, strength, which prevails in the A. S., is quite obsolete; trúa e-m til dygðar um e-t, to trwst in one’s integrity, Fs. 121 (of a judge); fyrir sakir þinnar dygðar, probity, Fms. vi. 58; lið ok d. ( help and faithful service) góðs drengs, 227; fyrir sína dygð, for his faithfulness, vii. 158.
    β. in mod. eccl. writers the Lat. virtus is rendered by dygð, Vídal., Pass., etc.; ó-dygð, wickedness,
    γ. virtue, of an inanimate thing, of a tree, Stj. 256.
    COMPDS: dygðarlauss, dygðarleysi, dygðarmaðr, dygðarverk.

    Íslensk-ensk orðabók > DYGÐ

  • 13 FAGR

    (fögr, fagrt; comp. fegri), a. fair, fine, beautiful; f. sýnum, álitum, fair to see; fagrt veðr, fair (fine) weather; f. söngr, beautiful (sweet) song; fagrt kvæði, a fine poem; talaði fagrt, en hugði flátt, spoke fair, but thought else.
    * * *
    adj., fem. fögr, neut. fagrt; compar. fagrari or better fegri, superl. fagrastr or better fegrstr; mod. fegurri, fegurstr; [Ulf. fagrs = ευθετος; A. S. fœger; Engl. fair; O. H. G. fagar; Dan. favre, in Dan. ballads favre mö = fair maid; Swed. fager]:—- fair; used very freq. and almost as in Engl., except that the Icel. does not use it in a moral sense, like Engl. fair, unfair:
    1. of persons, the body, etc.; fögr mær, a fair maid, Nj. 2, Vkv. 2; fagr sýnum, fair to see, Fms. i. 116; f. álitum, id., Edda 5, Skv. 1. 27; fögr hönd, a fair hand (hand-fögr), Fms. ix. 283; fógr augu, fair eyes (fagr-eygr); fagrt hár, fair hair, Ísl. ii; fagrar brúðir, fair brides, Sdm. 28; mær undarliga fögr, a wonderfully fair maid, Hkr. i. 40; fegra mann ( a fairer man) eðr tígurlegra, Fms. vi. 438.
    2. of places; fögr er Hlíðin svá at mér hefir hón aldri jafnfögr sýnzk, Nj. 112; fagra túna (gen.), a fair abode (‘toun’), þkv. 3; salr sólu fegri, Vsp. 63; fagrar lendur, fair fields, Ld. 96: freq. in local names, Fagra-brekka, Fagr-ey, Fagri-dalr, Fagra-nes, Fagri-skógr, etc., = Fair-brink, -isle, -dale, -ness, -wood, etc., Landn.
    3. of light, wind, weather, etc.; fagrt ljós, a bright light, Hom. 111, Fms. i. 230; skína fagrt, to shine brightly (of the sun); fagr byrr, a fair wind, Fms. ii. 182, Orkn. 356; fagrt veðr, fair weather, Ó. H. 216.
    4. as an epithet of tears; in the phrase, gráta fögrum tárum, cp. Homer’s θαλερον δάκρυ; hence grát-fagr, beautiful in tears, Edda 63.
    5. of the voice; fögr rödd, a sweet voice; fagr söngr, a sweet song, Bs. i. 168; fögr orð, a fine speech, Mork.
    6. of other things; fagrt skip, a fine ship, Eg. 173; fagr borði, Nj. 24; fagrt kvæði, a fine poem, Ísl. ii. 237.
    II. metaph., fagrt líf, a fair, goodly life, Mork. 72; lifa fagrt, to live a happy life, Hm. 53; fagrir siðir, fine manners, Sks. 279.
    β. as an epithet of victory; fagr sigr, með fögrum sigri (freq.)
    γ. mæla (tala) fagrt, to speak fair, Hm. 91, Ísl. ii. 339; talaði fagrt, en hugði flátt, spoke fair, but thought false, Fms. ii. 91; heita fögru, to promise fair, Hm. 131, Eg. (in a verse); lota öllu fögrv, cp. the Dan. ‘love guld og grönne skove’; biðja fagrt, to bid fair (with false intention), Am. 37.
    B. In COMPDS, with nouns, adjectives, fair, fine, gracious:
    I. prefixed, e. g. munn-fagr, fine-mouthed; augna-fagr, fair eyed; hand-fagr, fair-handed; gang-fagr, with a fair, gracious gait; lit-fagr, of fair hue; hár-fagr, fair-haired, etc.
    II. suffixed, e. g. fagra-hvel, n. the fair wheel or disk, the sun (poët.), Alm. 17. fagra-ræfr, n. the fair roof, the sky (poët.), Alm. 13. fagr-bláinn, m. fair blue, a shield (poët.), Lex. Poët. fagr-blár, adj. light-blue. fagr-blóm, n., botan. trientalis, Hjalt. fagr-búinn, part. ‘fair-boun’, bright-dressed, chiefly as an epithet of a lady, Eg. 77, Hkr. iii. 290, Hom. 120, Am. 29: of a ship, Hkv. 1. 31. fagr-bygg, n. the fair ‘bigg’, gold (poët.), Lex. Poët., cp. Edda 83. fagr-dæll, adj. a man from Fairdale, Sturl. iii. 181, Landn. fagr-eygr (- eygðr), adj. fair-eyed, Bs. i. 127, 178, Hkr. ii. 2, Fms. xi. 205. fagr-ferðugr, adj. graceful, virtuous, Stj. 136, v. l. fagr-flekkóttr, adj. fair-flecked (of a snake), Stj. 97. fagr-gali, a, m. a fair, enticing song, enchantment, flattery. fagr-gim, n. the fair gem, the sun (poët.), Lv. 2. fagr-glóa, adj. fair-glowing, bright (poët.), Alm. 5 (the Sun as bride). fagr-grænn, adj. light-green, Fms. xi. 335, Hkr. i. 71 (of a field or tree). fagr-gulr, adj. light-yellow. fagr-hárr (- hærðr), adj. fair-haired, Nj. 16, Fms. xi. 205. fagr-hljóðr (-hljóðandi, - hljóðaðr), adj. sweet-voiced, Grett. 159, Fms. ii. 199. fagr-kinn, f. (fögrum-kinni, m., Fms. xi), fair-cheek, soubriquet of a lady, Sd. fagr-klæddr, part. fair-clad, Greg. 24, Dropl. 25. fagr-kolla, u, f., botan. hieracium, hawkweed, Hjalt. fagr-limi, a, m. ‘fair-branch’, a wood (poët.), Alm. 29. fagr-læti, n. blandishment, Barl. 119. fagr-máll, adj. fair-spoken, Fms. vi. 52. fagr-mæli, n. fair language, Barl. 24, 117, Nj. 167. Fms. i. 74. fagr-mæltr, part. bland, Fms. vi. 52, v. 1. fagr-orðr (- yrðr), adj. fair-spoken, bland, Sks. 370, 432, Sturl. ii. 133. fagr-raddaðr, part. sweet-voiced. fagr-rauðr, adj. light-red (opp. to dökk-rauðr or dumb-rauðr, dark-red), Þiðr. 181, Fas. i. 172, Vsp. 34. fagr-rendr, part. painted with fine stripes (of a shield), Hornklofi. fagr-skapaðr, part. fair-shapen, Sks. 627. fagr-skrifaðr, part. finely drawn, painted in bright colours, Greg. 26. fagr-skygðr, part. transparent as crystal (of a shield), Lex. Poët. fagr-strykvinn, part. painted with fair streaks (of a ship), Lex. Poët. fagr-varinn, part. wearing fine clothes (of a lady), Vkv. 37. fagr-vaxinn, part. of fair stature (of a lady), Band. (in a verse). fagr-yrði, n. pl. fair words, Fms. x. 104.

    Íslensk-ensk orðabók > FAGR

  • 14 GÓÐR

    (góð, gott), a.
    1) good, morally commendable (g. ok réttlátr konungr, góð kona);
    2) good, honest (drengr g.); g. vili, good, honest intention;
    3) kind, friendly; g. e-m, kind towards one; gott gengr þér til, thou meanest well; gott var í frændsemi þeira, they were on good terms; vilja e-m gott, to wish one well;
    4) good, fine, goodly; g. hestr, fine horse; gott veðr, fine weather; með góðu föruneyti, with goodly suite; góðr beini, good cheer, verða gott til e-s, to get plenty of; var þá gott til fjár ok mannvirðingar, there was ample wealth and fame to earn; g. af e-u or e-s, good, liberal with a thing; g. af tíðendum, good at news, communicative; g. af hestinum, willing to lend the horse; g. af fé, open-handed; g. matar, free with his food.
    * * *
    adj., neut. gott with a short vowel; but that the ancients, at least in early times, said gótt is clear from the analogy with óðr neut. ótt, fróðr neut. frótt, and from rhymes such as gótt, dróttni; [Ulf. usually renders καλός by gôþs, but ἀγαθός by þiuþigs; A. S. gôd; Engl. good; O. H. G. got; Germ. gut; Dutch goed; Swed.-Dan. god]:
    1. good, righteous; góða frá íllum, Eluc. 37; góðan mann ok réttlátan, Ver. 7; góðr ok réttlátr konungr, Fms. vii. 263; góðir ok ágætir, Alex. 65; góðr maðr, Sks. 456; góð kona, 457; er hón góð kona, er þú hefir svo lofat hana? Bs. i. 799; góð verk, Hom. 97; góðr vili, good-will: allit., Góðr Guð; biðja Góðan Guð; Guð minn Góðr! and the like: also as a term of endearment, my dear! Elskan mín góð! barnið gott, good child! M. N. minn góðr!
    2. good, honest; drengr góðr, passim; góðir vinir, good friends, Ísl. ii. 393; góðir menn, good men, Grág. i. 301; aðrir góðir menn, Fms. ix. 268; Guði ok góðum mönnum, Grág. ii. 168; góðr vili, good will, honest intention, Bs. i. 746: in addressing one, góðr maðr! Sks. 303, passim; góðir hálsar!
    3. kind; góð orð, good, kind words, Fms. vii. 40; vera í góðu skapi, to be in good spirits, Sturl. ii. 178: with dat. kind towards one, þá er þú vart honum íllr þá var hann þér góðr, 655 xiii. A. 4.
    4. good, gifted; gott skáld, a good poet, Nj. 38; góðr riddari, a good knight, Fms. vii. 56; góðr þrautar, enduring, Sks. 383:—good, favourable, göra góðan róm at e-u, to applaud; gott svar, and many like phrases.
    II. good, fine, goodly, rich; góð klæði, Fms. v. 273; góðar gjafir, vii. 40; góðr mjöðr, Gm. 13; góða hluti, good things, Nj. 258; góðr hestr, a fine horse, 90; hafr forkunnar góðan, Fms. x. 224; af góðu brauði, Sks. 321; gott veðr, fine weather, Fms. v. 260; góðan kost skipa, a goodly host of ships, vii. 40; með góðu föruneyti, with a goodly suite, x. 224; fá góða höfn, to make a good harbour, Ísl. ii. 398; mikil ey ok góð, a muckle island and a good, Eg. 25; í góðri virðingu, in good renown, Fms. vi. 141; góðr sómi, Ísl. ii. 393; góð borg, a fine town, Symb. 21; góðr beini, good cheer, Fms. i. 69; góðr fengr, a good (rich) haul, Ísl. ii. 138; gott ár, a good year, good season, Eg. 39; góðir penningar, good money, Fms. vii. 319; góðr kaupeyrir, good articles of trade, vi. 356:—wholesome, medic., hvat er manni gott (bezt)? Fas. ii. 33; úgott, unwholesome.
    2. the phrases, göra sik góðan, to make oneself good, to dissemble; heyr á endemi, þú görir þik góðan, Nj. 74.
    β. in the phrase, góðr af e-u, good, liberal with a thing; góðr af griðum, merciful, Al. 71; góðr af tíðindum, good at news, communicative, Grett. 98 A; at þú mundir góðr af hestinum, that thou wast willing to part with (lend) the horse, Nj. 90 (cp. af C. VII. 2); góðr af fé, open-handed, Band. 2: with gen., góðr matar, good in meat, a good host, Hm. 38.
    III. neut. as subst.; hvárki at íllu né góðu, neither for evil nor good, Sks. 356; eiga gott við e-n, to deal well with one, stand on good terms with, Stor. 21; færa til góðs eðr ílls, to turn to good or bad account, Grág. ii. 144; fátt góðs, little of good, Hom. 38; fara með góðu, to bring good, Ísl. ii. 136; enda mundi eigi gott í móti koma, Ld. 150; gott gengr þér til, thou meanest it well, dost it for good, Nj. 260; gott var í frændsemi þeirra, good was in their kinship, i. e. they were on good terms, Hrafn. 2; vilja e-m gott, to wish one well, Fms. ix. 282; vilja hverjum manni gott, i. 21: with the notion of plenty, bountifulness, in the phrase, verða gott til e-s, to get plenty of; var þá bæði gott til fjár ok mannvirðingar, there was ample wealth and fame to earn, Eg. 4; ok varð ekki gott til fjár, they got scant booty, 78; var þar gott til sterkra manna, there was plenty of able-bodied men, 187; ok er gott um at velja, plenty to choose from, Nj. 3: the phrase, verða gott við e-t, to be well pleased with a thing, Al. 109; verði þér að góðu, be it well with thee!
    IV. compds, ey-góðr, ever good; hjarta-góðr, kind-hearted; skap-góðr, geð-góðr, good-tempered; skyn-góðr, clever; svip-góðr, engaging, well-looking; sið-góðr, moral, virtuous; hug-góðr, bold, fearless; lið-góðr, a good helper, good hand; vinnu-góðr, a good workman; sér-góðr, odd, selfish: as a surname, Hinn Góði, the Good, esp. of kings, Fms. ☞ For compar. betri and superl. beztr, vide pp. 6l, 62.

    Íslensk-ensk orðabók > GÓÐR

  • 15 hugar-far

    n. state of mind, esp. in a moral sense, Bs. i. 317, 716, ii. 33, Thom. 40, N. T., Vídal.

    Íslensk-ensk orðabók > hugar-far

  • 16 ÍLLR

    (compar. verri, superl. verstr), a.
    1) ill, evil, bad; illr maðr, a bad man; ill ráð, evil counsel; illum huga, with evil intent; illu feginn ver þú aldregi, never rejoice at evil; illar álögur, evil, oppressive burden;
    2) hard, difficult, with gen.; illr viðr-eignar, ill to deal with;
    3) close, mean, stingy (illr af mat).
    * * *
    adj., compar. verri (q. v.), superl. verstr; íllr is still often pronounced with a long vowel, esp. in the forms íllt, ílls, as also íllr and illr, although it is usually in mod. books spelt with i; the long vowel is a remains of the contraction which in the Scandin. languages has taken place in this word: [Ulf. ubils; A. S. yfel; Engl. ill, evil; Hel. ubil; O. H. G. ubil; Germ. übel; Dan. ild; Swed. ill-; in mod. Engl. ill is of Scandin., evil of Saxon origin]:—ill, evil, bad, in a bodily and moral sense: in sayings, íllt er at eiga þræl at einga-vin, Grett. 154; íllt er at eggja óbilgjarnan, or íllt er at eggja íllt skap = πυρ μαχαίρα μη σκαλευειν; erat maðr svá íllr at einugi dugi, Hm. 134; fátt er svo fyrir öllu íllt, að ekki boði nokkuð gott, = ‘tis an ill wind that blows nobody any good; ílla gefask íll ráð, Nj. 20; opt stendr íllt af kvenna tali, Gísl. 15; opt hlýtr íllt af íllum (or íllt má af íllum hljóta), Ísl. ii. 151; frest eru ílls bezt, Fms. v. 294.
    2. ill, bad, of quality, capacity; íllr búþegn, a bad farmer, Fms. i. 69; íllr hestr, a bad horse, Þiðr. 191; íllt skáld, a poetaster.
    3. evil, wicked; góða frá íllum, Eluc. 37; íllr maðr, Hm. (íll-menni); íll ráð, evil counsel, 9; til góðs ok ílls, for good or evil, Grág. ii. 144; sjá við íllu, beware of evil, Sdm. 39; íllt eitt, all wickedness, as a nickname, Fms. ix. 419 (423 sqq.)
    4. bad; íllum huga, an evil mind, spite, Hbl. 21; ílls hugar, Hým. 9; íllt skap, ill humour; vera í íllu skapi, to be in an ill mood; það er íllt í mér, to be angry; mæla íllt, to use foul language, Bjarn. 32; íll orð, evil words, Skm. 2; varð honum íllt til liðs, Fms. i. 22; íll öld, evil times, vi. 96; íllt veðr, ill weather, v. 295; íllar álögur, evil, oppressive burdens, vii. 75, v. l.; íll heilsa, ill health; íllt, unwholesome; er þat íllt manni, Eg. 604; medic., e-m er íllt (mér er íllt), to be ill; íllt er (‘tis a pity) at eiga dáðlausa sonu, Ld. 236; honum þótti íllt ( he was sorry) at heyra læti þeirra, Fms. iv. 368: denoting harm, hurt, grunaði at mikit íllt mundi af þér hljótask, Ísl. ii. 151; verðr hann þeim stórhöggr, ok fá þeir íllt af honum, Fms. xi. 135.
    5. with gen. ill, difficult; íllr viðr-eignar, ill to deal with, Nj. 18, Eg. 147; íllir heimsóknar, Fms. vii. 299; flestir verða íllir aptrhvarfs, 315: with dat. ill to one, íllr e-m, (cp. Scot. ‘ill to his friend, waur to his foe’), 655 A. 4.
    6. close, stingy, cp. góðr (II. β); íllr af aurum, Jd. 35; íllir af mat, Hkr. i. 140; hinn matar-ílli, a nickname, Hkr.
    COMPDS: íllbrigði, íllbýli, ílldeildir, ílldýri, íllfelli, íllfengr, íllferli, íllfúss, íllfygli, íllfýstr, íllgengr, íllgeta, íllgirnd, íllgjarn, íllgjarnligr, íllgresi, íllgrunaðr, íllgæfa, íllgæti, íllgörð, íllgörðaflokkr, íllgörðamaðr, íllgörðasamr, íllhreysingr, íllhveli, íllkvikendi, íllkvittinn, íllkvittni, íllkyndugr, íllkyngi, íllleikni, ílllifnaðr, ílllifnaðarmaðr, ílllífl, ílllífr, ílllyndi, ílllyndr, ílllæti, íllmannliga, íllmannligr, íllmáligr, íllmenni, íllmennska, íllmæla, íllmælgi, íllmæli, íllorðr, íllráðigr, íllráðr, íllræða, íllræði, íllræðismaðr, íllræmdr, íllsakar, íllskái, íllskárri, íllskárst, íllskeptr, íllskælda, íllspár, íllsvipligr, ílltíðindi, ílltyngdir, Íllugi, íllúð, íllúðigr, íllúðligr, íllverk, íllviðri, íllviðrisklakkar, íllviðriskráka, íllvili, íllvilja, íllviljafullr, íllviljamaðr, íllviljaðr, íllvirki, íllvirki, íllviti, íllvært, íllyrða, íllyrði, íllyrmi, íllyrmislegr, íllýðgi, íllþolandi, íllþræli, íllþýði, íllþýðisfólk, illþýðismaðr.

    Íslensk-ensk orðabók > ÍLLR

  • 17 lasta-lauss

    adj. faultless, guileless, in a physical and moral sense, Stor. 3, Grág. i. 501; lastalauss hestr, Vm. 65.

    Íslensk-ensk orðabók > lasta-lauss

  • 18 LIFA

    * * *
    (lifl, lifða, lifat), v.
    1) to be left (er þriðjungr lifði nætr); meðan öld lifir, while the world stands;
    2) to live; meðan hann lifði, while he lived; at sér lifanda, in his life-time; lifa eptir e-n, to survive one (verðr maðr eptir annan at l.); l. við e-t, to live on, feed on (þeir lifðu nú við reka ok smádýri);
    3) to burn, of fire (lifði þar eldr í skála).
    * * *
    pres. lifi; pret. lifði; imperat. lif, lifðú, an older form lifi, 655 iv. 1, Stj. 445; neut. part. lifat, masc. lifðr, Hm. 69: there was a strong verb lifa, leif, lifu, lifinn, of which leifa is the causal, but of this word nothing now remains except the part. acc. lifna ( vivos), Hkv. 2. 27, and dat. lifnum ( vivo), 45: [Ulf. lifan = ζην; A. S. lifan; Engl. live; O. H. G. leban; Germ. leben; Swed. lefva; Dan. leve; a word common to all Teut. languages, the original sense of which was to be left, and so akin to leifa, = Lat. superstes esse, which sense still remains in some Icel. phrases; cp. also lifna.]
    A. To be left; þóat einn hleifr lifi eptir, although one loaf ‘lives’ behind, i. e. is left, N. G. L. i. 349; skal þat atkvæði þeirra vera í hverju máli sem þá lifir nafnsins eptir, er ór er tekinn raddar-stafr ór nafninu, Skálda (Thorodd); þá er þat atkvæði hans í hverju máli sem eptir lifir nafnsins, er ór er tekinn raddar-stafr ór nafni hans, id.
    2. of the day, night, or season; þá er þriðjungr lifir dags, when a third of the day is left, N. G. L. i. 9; þá er ellefu nætr lifðu eptir Aprilis mánaðar, 655 iii. 3; laugar-daginn áðr lifa átta vikur sumars, Grág. i. 122, K. Þ. K. 70; er mánuðr lifir vetrar, Grág. (Kb.) ii. 186; fóru þeir brott er mikit lifði nætr, Fms. i. 99; en er þriðjungr lifir nætr, mun hringt at Bura-kirkju, Fb. i. 204; en er þriðjungr lifði nætr, vakti Þorsteinn upp gesti sína, Fms. i. 70.
    3. in old sayings this sense is still perceptible, to remain, endure; atkvæði lifa lengst, Ísl. ii. (in a verse); lifa orð lengst eptir hvern, Fms. viii. 16: as also in old poems, hvat lifir manna (what of men will be left?), er hinn mæra fimbul-vetr líðr? Vþm. 44; meðan öld lifir, while the world stands, Vsp. 16; lifit einir ér, ye alone are left to me, Hðm. 4; otherwise this sense has become obsolete.
    B. To live; this sense has almost entirely superseded the old. The primitive word denoting life or to live in the Teut. languages was from the root of kvikr (q. v.), of which the verbal form has been replaced by lifa; meðan lifir, whilst he lives, Hm. 9, 53; meðan hann lifði, while he lived, Nj. 45; hann hélt vel trú meðan hann lifði, Fms. xi. 418; meðan þeir lifði (subj.) báðir, vi. 27; ek hefi lifat ok verit kallaðr bóndi nokkurra konunga æfi, 192; at sér lifanda, Lat. se vivo, Íb. 18, Grág. i. 202; lifa langan aldr, Nj. 62; the saying, þeir lifa langan aldr (mod. lengst) sem með orðum eru vegnir, = Engl. words break no bones, 252: lifi konungr, long live the king! (cp. Lat. vivat rex), Stj. 445; lifi heill þú, konungr! 655 iv. 1.
    2. lifa við, to live on, feed on; lifa við vín, Gm. 19; þat eina er vér megim lifa við, Al. 133; ok lifðu nú viðr reka, smádýri ok íkorna, Fs. 177: mod., lifa á e-u, to feed on, live on.
    3. in a moral sense, to live, conduct one’s life; hafði hann ok lifat svá hreinliga sem þeir Kristnir menn er bezt eru siðaðir, Landn. 38; lifa dýrligu lifi, Hom. 147; lifa vel, ílla, to live a good, bad life, passim: lifa eptir e-m, to indulge a person, 656 C. 37, 42.
    4. also used of fire, to live, be quick; svá at þar mátti lifa eldr, Fas. ii. 517, freq. in mod. usage, the Icel. say, eldrinn lifir, ljósið lifir; (cp. also, drepa ljósit, to kill, quench a fire, a light; eldrinn er dauðr, ljósit er dautt, the fire, the light is dead; eldrinn lifnar, is kindled;) for this interesting usage cp. also kvikr and kveykja, denoting life and fire.
    II. part. lifandi and lifandis, indecl. living; lifandis maðr, Mar.; lifandis sálar, Stj. 31; lifandis manna, 39; lifandis skepnu, 57; lifandis hlut, 75; but better, lifandi, pl. lifendr, alive, as also the living; í lifanda lifi, in one’s living life, opp. to a deyjanda degi (on one’s dying day) at vér sém dauðir heimi en lifendr Guði, Hom. 79; lifendra (mod. gen. pl.) og dauðra, the living and the dead; dæma lifendr og dauða (‘the quick and the dead,’ in the Creed).
    2. part. lifðr; betra er lifðum en sé úlifðum, better to be living than lifeless, i. e. while there is life there is hope, Hm. 69; úlifðan, deceased, Hkv. 2.

    Íslensk-ensk orðabók > LIFA

  • 19 LÖSKR

    (acc. -van), a. weak, good-for-nothing (l. mun hann æ heitinn).
    * * *
    adj., acc. löskvan, [cp. Engl. lazy; in early Swed. loska-mader = a bachelor, loska-kona = a spinster, loska-læghe = stuprum; cp. Swed. losk, Dan. luske, and Icel. lið-leskja]:—weak, idle; löskvan láð-mann, Fas. ii. (in a verse); löskr mun hann æ heitinn, Am. 57; löskvan þátt, the weak side (in a moral sense), Harms. 13.

    Íslensk-ensk orðabók > LÖSKR

  • 20 LÖSTR

    (gen. lastar, dat. lesti; pl. lestir, acc. löstu), m.
    1) fault, flaw; segja kost ok löst á e-u, to tell fairly the good and bad of a thing;
    3) vice (l. ofdrykkjunnar).
    * * *
    m., gen. lastar, Ó. H, 176, line 3; mod. lösts; dat. lesti, pl. lestir; acc. löstu:—a fault, flaw; en ef lestir eru á, Gþl. 499; sá löstr er vér köllum nykrat eðr finngálknat, Skálda 187; brag-löstr, a metrical fault, Sighvat: allit., kost ok löst, Nj. 23, see kostr; löstu ok kostu, Hm. 134; skap-löstr, fault of temper, Ó. H. 176:—a blunder, af lesti pentarans, Mar.
    II. metaph. in a moral sense, misbehaviour; hann skal bæta kirkjunni löstinn ( his misdemeanour) tólf aurum, K. Þ. K. 26; ekki nema lestir þeir sé at þeim at þau verði at verri, Grág. i. 275.
    2. a vice; löstr ofdrykkjunnar, Fms. viii. 251; ek skal finna löstinn, Ó. H. 175, freq. in mod. usage, N. T., Vídal., Pass.
    COMPDS: lastafullr, lastalauss.

    Íslensk-ensk orðabók > LÖSTR

Страницы
  • 1
  • 2

См. также в других словарях:

  • Moral — Moral …   Deutsch Wörterbuch

  • moral — moral, ale, aux [ mɔral, o ] adj. et n. m. • 1270; n. m. 1212; lat. moralis, de mores « mœurs » I ♦ Adj. 1 ♦ Qui concerne les mœurs, les habitudes et surtout les règles de conduite admises et pratiquées dans une société. Conscience morale. Sens… …   Encyclopédie Universelle

  • Moral — bezeichnet zumeist die faktischen Handlungsmuster, konventionen, regeln oder prinzipien bestimmter Individuen, Gruppen oder Kulturen. So verstanden, sind die Ausdrücke Moral, Ethos oder Sitte weitgehend gleichbedeutend und werden beschreibend… …   Deutsch Wikipedia

  • Moral — Mor al, a. [F., fr. It. moralis, fr. mos, moris, manner, custom, habit, way of life, conduct.] 1. Relating to duty or obligation; pertaining to those intentions and actions of which right and wrong, virtue and vice, are predicated, or to the… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • moral — moral, ale (mo ral, ra l ) adj. 1°   Qui concerne les moeurs. Préceptes moraux. Réflexions morales. Les oeuvres morales de Plutarque. Sens, instinct moral.    Contes moraux, contes où l auteur a l intention de faire ressortir une leçon de morale …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • moral — adj Moral, ethical, virtuous, righteous, noble are comparable when they mean conforming to a standard of what is right and good. Moral is the most comprehensive term of the group; in all of its pertinent senses it implies a relationship to… …   New Dictionary of Synonyms

  • moral — MORÁL, Ă, morali, e, adj., s.n. I. adj. 1. Care aparţine moralei, conduitei admise şi practicate într o societate, care se referă la morală; etic; care este conform cu morala; cinstit, bun; moralicesc. ♦ Care conţine o învăţătură; moralizator. 2 …   Dicționar Român

  • moral — mòrāl m <G morála> DEFINICIJA 1. shvaćanje odnosa prema dobru i zlu u najširem smislu; ukupnost nepisanih društvenih načela, normi, ideala, običaja o ponašanju i odnosima među ljudima koji se nameću savjesti pojedinca i zajednice, u skladu… …   Hrvatski jezični portal

  • moral — adjetivo 1. De las costumbres o formas de comportamiento humanas: valor moral, reglas morales, superioridad moral. 2. Que no se funda en pruebas objetivas, sino en la conciencia de cada individuo: Tenías la obligación moral de pagar. 3.… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • moral — [môr′əl, mär′əl; ] for n.4 [, mə ral′] adj. [ME < L moralis, of manners or customs < mos (gen. moris), pl. mores, manners, morals (see MOOD1): used by CICERO2 as transl. of Gr ēthikos] 1. relating to, dealing with, or capable of making the… …   English World dictionary

  • moral — I adjective aboveboard, bene moratus, bound by duty, commendable, conscientious, correct, creditable, decent, deserving, duteous, dutiful, estimable, ethical, exemplary, good, high minded, high principled, honest, honestus, honorable, idealistic …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»