Перевод: с исландского на все языки

со всех языков на исландский

(defect)

  • 1 hlaupast undan merkjum

    Íslensk-ensk orðabók > hlaupast undan merkjum

  • 2 BELLA

    I)
    (bell, ball, —), v. to hit, hurt, with dat. (ball þér nú?); ekki má ófeigum bella, one not fated to die is proof against all shots.
    (-da, -t), v. to dare, venture, with dat.; (hverr mun hafa þessu bellt?); to deal in, display (bella svikum, lygi, gleði).
    * * *
    ball, a defect. strong verb [cp. Lat. pello, Gr. πάλλω,], to hit, hurt, tell upon; with dat., ekki má ófeigum bella, i. e. one not fated to die is proof against all shots, Ísl. ii. 305; tólf berserkjum, þeim er þeir ætluðu, at ekki mundi b., Fas. iii. 140, 149; ok ætluðu sér ekki b. mundu, Ver. 10; ball þér nú, Bófi (did it strike thee?) … Ball víst, sagði hann, ok ball hvergi meir en þú hugðir, Eb. 240; þykir nú sem þeim muni ekki b., Sturl. iii. 237.

    Íslensk-ensk orðabók > BELLA

  • 3 BYSJA

    (busti), v. to gush (busti blóð á brímis eggjar).
    * * *
    [Dan. buse; Swed. busa = to gush], to gush, a defect, verb, occurs only twice or thrice, viz. in pres. sing. býss, Ó. H. (in a verse), busti (pret. sing.), gushed, of blood, Hkv. 2.8; of tears, Edda (append.) 217: the infin. never occurs, and the word is never used in prose.

    Íslensk-ensk orðabók > BYSJA

  • 4 GALLI

    * * *
    m. defect, fault, flaw.
    * * *
    a, m. [cp. Swed. gall = barren], a fault, flaw, drawback, Hm. 134, freq. in mod. usage (ár-galli, q. v.); hence galla-lauss, adj. faultless, Hom. (St.) 64, 72: gallaðr, part. vicious, guileful.
    II. a nickname, Bs. i. Laur. S.

    Íslensk-ensk orðabók > GALLI

  • 5 GYGGJA

    or gyggva, prob. an old strong verb of the 1st class, but defect. to quail, lose the heart; ef vér nú gyggjum, in a verse written on a leaf of Cod. Ups. of Edda, prob. from the lost Skáld Helga S.: impers. in the saying, sjaldan hygg ek at gyggi vörum, the wary seldom quails, Mkv.; oss gyggvir geigvænliga, er vér erum áðr óvarir, Hom. (St.) 49: part. gugginn, quailing, fainting, is still used in Icel., as also gugna, q. v.; akin perhaps is geggjask, q. v.

    Íslensk-ensk orðabók > GYGGJA

  • 6 HNÍTA

    (að), v. to weld together.
    * * *
    pres. hnít, pret. hneit, pl. hnitu, a defect. verb: [akin to hnita; A. S. hnîtan = tundere; Dan. nitte]:—to strike, wound to the death; lér ( the scythe) hneit við Hrungnis fóta-stalli ( his shield), Kormak; but chiefly used in emphatic phrases, of a heart-wound, hneit þar! við hneit þarna! Gísl. 22, 106; en er hón þreifaði um síðuna þá mælti hón, þar hneit viðna! Fms. iii. 73; hón kvað hvergi stórum við hníta, Korm. 6; hvergi þykki mér við hníta, Ísl. ii. 343; the last three passages refer to a superstition that the touch of a wise woman made one’s body ‘wound-proof;’ in Rd. ch. 5 (at end) the words ‘ok þótti henni þar við hníta,’ or the like, have been dropped by the transcriber: in poetry the allit. phrase, hjörr hneit við hjarta, the steel touched the heart, Korm. ch. 17 (in a verse); or, egg hneit við fjör seggja, Fms. vii. 71; hneit mér við hjarta hjörr Angantýs, Fas. i. 427; hvast hneit (beit MS.) hjarta ið næsta hættligt járn, Fbr. (fine); þar hneit við, sem …, it cut him to the quick, that …, Thom. 397; hnitu reyr saman, the weapons clashed together, Ísl. ii. 353 (in a verse), Fms. ii. 318 (in a verse).

    Íslensk-ensk orðabók > HNÍTA

  • 7 HNÚFA

    a defect. strong verb, to chop off; áðr ek hnauf (MS. wrongly hnof) höfuð af Hniflungum, Gh. 12; a απ. λεγ. In old writers and in mod. usage this verb is obsolete, but it still survives in provincial Norse, where it belongs to the 3rd class of strong verbs, nuva, nauv, see Ivar Aasen’s Grammar (1864), p. 203, l. 2; cp. also the following word.

    Íslensk-ensk orðabók > HNÚFA

  • 8 HNÖGGVA

    or hnyggja, a defect. strong verb; pres. hnyggr; pret. hnögg (hnaugg), Thom. 503; part. hnugginn; [akin to hníga]:—to humble, bring down, with dat.; hnyggr þú andskotum, Fms. vi. 175 (in a verse); með hnöggvanda fæti, with staggering feet, Thom. 337; skip nyghðo (i. e. hnuggu, 3rd pers. pl. pret.), the ship lay adrift (?), Fagrsk. 44 (in a verse):—part. hnugginn, bereft; miklu h., bereft of much, Gm. 51; sigri h., Fms. vii. 58 (in a verse); h. hverjum leik, Lex. Poët.: sad, dismal, downcast, svip-h., a sad countenance, freq. in mod. usage.

    Íslensk-ensk orðabók > HNÖGGVA

  • 9 HRJÓSA

    (hrýss, hraus, hrosit), v., only in the phrase, hrýss mér hugr við, I shudder with horror (ávalt hrýss mér hugr við, er ek sé þik).
    * * *
    hraus, hrusu. subj. hrysi, a defect. strong verb: [A. S. hreosan = to shake; Ivar Aasen rysja; Swed. rysa; akin to hrista, q. v.]:—to shudder; ok hraus þeim mjök hugr við hánum, Grett. 78 new Ed.; ávallt hrýs mér hugr við er ek sé þik, Krók. 7 new Ed. (1866).

    Íslensk-ensk orðabók > HRJÓSA

  • 10 KNÁ

    (pl. knegum; knátta), a defective verb, I can (could); knákat ek segja, I cannot say (poet.).
    * * *
    a defect. verb, for the conjugation of which see Gramm. p. xxxiii; the pres. infin. knegu nowhere occurs, whereas a pret. infin. knáttu occurs in Sighvat (Fms. vi. 40); a subj. pres. knega, knegi, knegim, Hkv. 2. 34, Fsm. 22, 25, 41, Stor. 15, N. G. L. i. 89; pret. knáði for knátti, Fms. xi. 296 (in a verse), Rekst.; with a suff. neg. kná-at, non potest, Gm. 25; knák-a, non possum, Hým. 32, Am. 52; knegu-t, plur. non possunt, Hkv. Hjörv. 13: [A. S. cnáwan; Engl. know]:—I know how to do a thing, I can, or quite paraphrastically like Engl. do; ek kná sja, I can see, i. e. I do see, freq. in poetry, always followed by an infinitive, but very rare in prose:
    I. in poetry; öllu gulli kná hann einn ráða, Fm. 34; hver er þær kná hafa óviltar, Sdm. 19; knáttu sjá mey und hjálmi, Fm. 44; melta knáttu, Akv. 36; er vörðr né verr vinna knátti, Gkv. 33; ef ek sjá knætti, 22; ef hann eiga knætti, Skv. 3. 3; ok knætta ek þér í faðmi felask, Hkv. 2. 27; knættim hefna, Gh. 5; kneguð oss fara, ye cannot confound us, Hkv. Hjörv. 13; knega ek grami fagna, Hkv. 2. 34: knegi hníga, Fsm. 25; knegi sofa, 41, 42; sá er trúa knegim, Stor. 15; skjöldu knegut þar velja, Akv. 4; knákat ek segja, I can never say, Hým. 32; knáka ek þess njóta, Am. 52; ek hykk þá knáttu (pret. infin.) kjósa, Sighvat; ginnunga-vé knáttu brinna, did burn, Haustl.; knáttu drúpa, they did droop, Eg. (in a verse); knátti svelgja, Ýt. 4; unnir knegu glymja, Gm. 7; bjöllur knegu hringjask, Ó. H. (in a verse); hann kná kjósa, he does choose, Vsp. 62; knáttu sporna, they did spur, 28, Og. 9; hann knáði velja, Rekst.; knáði lenda, Fms. xi. 296 (in a verse); hann knátti vakna, did awake, Bragi; ér knáttuð skipta, ye did share, Edda (in a verse); ek kná stýra, Landn. (in a verse); kná-at sú veig vanask, Gm. 25; kná snúa, Vsp. (Hb.)
    II. in prose; þá kná þat grafa í kirkju-garði, then it can be buried in a churchyard, N. G. L. i. 12:—I shall, in law phrases, várr kná engi blandask við búfé, N. G. L. i. 18:—I can, I do, þá skulu þingmenn veita honum vápnatak til þess at hann knegi verja jörð sína lögum at dómi, N. G. L. i. 89; hann knátti engu bergja ( he did not taste) af himneskum sætleik, Eluc. 59; þeir báðu at þeir knætti sjá líkama Clement pafa, Clem. 47.

    Íslensk-ensk orðabók > KNÁ

  • 11 krysja

    (krusta), v. to crouch, linger.
    * * *
    pret. krusti, defect. [cp. Dan. kryster = a coward], to crouch, linger; þeir er krustu undir garðinum urðu eigi fyrr varir við, en …, Fms. viii. 38.

    Íslensk-ensk orðabók > krysja

  • 12 ljóðr

    I)
    m. = lýðr.
    m. blemish, defect.
    * * *
    1.
    m. = lýðr, Edda (Gl.), Hm. 134; see lýðr.
    2.
    m., á-ljóðr, Ld. 30, a corruption for áljótr, q. v.

    Íslensk-ensk orðabók > ljóðr

  • 13 MALA

    * * *
    (mel; mól, mólum; malinn), v. to grind (mala valbygg).
    * * *
    pret. mól, mólu; subj. pret. mœli, Gs. 10; part. malinn; reflex. pret. mólsk, Edda 78; a defect. strong verb supplied by weak forms, thus the strong pres. indic. sing. mel scarcely occurs; in mod. usage it is weak throughout, mala, malaði, malat, although the strong pret. may still be used in writing: [Ulf. malan = ἀγήθειν, Luke xvii. 35, and so through other Teut. languages; cp. Lat. mola, molere; Gr. μύλη; derived are Icel. mylja and melja, q. v.]:—to grind; en sú náttúra fylgði kvernunum, at þat mólsk á kverninni er sá mælti fyrir er mól, … Fróði konungr bað þær mala gull ok frið ok sælu Fróða … þær mólu litla hríð áðr niðr sukku skipin, Edda 78, 79 (the tale of Fróði and the power-mill, cp. 221); auð mölum Fróða (dat.) mölum alsælan, Gs. 5; né mœli svá mær bergrisa … malit hefi ek fyrir mik …, mól míns föður mær rammliga, … mölum enn framar, … mólu meyjar megins kostuðu, … malit höfum, Fróði, sem munum heita, 10 sqq.; frá ek at Fróða meyjar fullgóliga mólu, Edda 81 (in a verse); hann tók klæði ambáttar ok gékk at mala, Sæm. 110; mala valbygg, Hkv. 2. 2; konungr heyrði í hús nokkut kveðandi svá fagra, at honum fannsk mikit um, hann reið til hússins ok sá inn at þar sat kona við kvern, ok kvað for- knnnar fagrt við er hón mól, Fms. vii. 233; á þeim kvörnum mólu tólf konur byggkorn ok hveiti-korn til mannfæðis, höfðu hinar konurnar þá malat sitt hveiti, Od. xx. 106; at mala þeim korn eðr baka þeim brauð, H. E. i. 503; þær er mólu ból Amlóða (q. v.), Edda 67 (in a verse): metaph., stýri mól, of a rudder in the sea, Rekst.
    II. metaph. to purr, of a cat, Germ. spinnen, freq. in mod. usage.
    III. part. malit gull (cp. malmr), ground gold, pure gold; roðinn gulli mölnu, Sighvat.

    Íslensk-ensk orðabók > MALA

  • 14 mál-laki

    a, m. a defect, of the speech organs; var mikill m. á ráði hennar, hón hafði ekki mál, ok var með því alin, Fb. i. 250.

    Íslensk-ensk orðabók > mál-laki

  • 15 SMELLA

    * * *
    smell, pret. small, defect.; [Swed. smälla; Ivar Aasen smella; Dan. smælde]:—to smack, crack, as a whip; the word is freq. in mod. usage, but not found in old writers.

    Íslensk-ensk orðabók > SMELLA

  • 16 snugga

    (pres. snuggir), v. ? to look (horfa ok snugga heljar til); snæliga snuggir, kváðu Finnar, it looks like snow, quoth the Finns.
    * * *
    pres. snuggir, defect. in other forms, [Swed. snugga = Icel. sníkja]:—to hanker after; snæliga snuggir kváðu Finnar, it snuffs of snow, quoth the Finns, Fms. vii. 20; horfa ok snugga heljar til, to throw a hankering look towards Hel, Skm. 27; Judæi skyldi eigi þurfa til þess at snugga, at nokkurn tím komi undir þá konungdómrinn, they need not hanker after that, Stj. (MS.)

    Íslensk-ensk orðabók > snugga

  • 17 STÚPA

    v. to stick up (rare).
    * * *
    a defect, obsolete strong verb, [Ivar Aasen stûpa, staup; Swed. stupa; Engl. stoop; mid. H. G. stieben]:—to stoop; létu upp stjölu stúpa, stungu í kjöl höfðum, Hkr. (Hornklofi): the word is thus a απ. λεγ., and is now obsolete in Icel.

    Íslensk-ensk orðabók > STÚPA

  • 18 SÝSA

    t, a defect. verb, of which only the pret. and the past part. remain; [this is the root word from which sýsla (q.v,) is a derivative, cp. also sús and sús-breki]:—to be busy with a thing, give effect to it; either with dat. (s. e-u), or s. at e-u; or used absolutely, to be busy; hón sýsti um þörf gesta. Am. 6; sýsti hann svá mikit at á lítilli stundu, Barl. 177; at vér fáim ekki at sýst, Fms. v. 155; ér sýstuð suðr, ye went busily, hastened, southwards, vi. (in a verse); ef Magnúss konungr yrði víss hvat sýst væri, 13; þá er því var sýst, Hom. 117; þá er hann hefir sýst eyrendum sínum, when he had done his errand, Fms. ix. 345, v. l.; því er sýst, that is done, Geisli 12; þeim er þar sýst saman, there they are busied together, Hornklofi (Fagrsk. rather to be taken as a part. than as a fem. subst., see, however, Lex. Poët. s. v. sýst); fara brottu með svá sýstu eyrendi, Stj.; hvat hann hefir at sýst á þeirri stundu, Rd. 304; hvat þeir höfðu at sýst meðan, Fms. xi. 41; þeir sýstu þat eitt, at þeir sættusk á víg Snorra, Sturl. 186 C; höggva ísinn, ok var þat sýst á tveim dögum, Fms. ix. 400; Eysteinn konungr hafði mart sýst í landinu þat er nytsemd var á, vii. 100; bauð ok sagði, ok var þegar sýst allt á einu auga-bragði, Barl. 22; ef hann mætti nökkum þann mann fá sýst honum ( if he could get him a man) er þessa mætti honum bætr ráða, 16; ef hón hefir eigi þann riddara nú sýstan, MS. 4. 30; var svá til sýst, at …, Fms. vi. 38; ef þetta sýstisk fremr en aðrir höfðu sýst, x. 7, v. l.; þá hefir þú vel sýst, well done, ix. 366; þeir gátu alls engi at sýst, could procure none, Str. 12; var svá til sýst (it was so arranged that …) at Sighvatr skáld hlaut …, Fms. vi. 38; ef hón gæti nokkut at sýst, Str. 13; leituðu margir við at bera hana, er alls ekki gátu at sýst, 54; sem víst er at vér fáim ekki at sýst, Fms. vi. 155, Hkr. iii. 162.

    Íslensk-ensk orðabók > SÝSA

  • 19 TREFJA

    * * *
    trafði, trafiðr, to tear into fringes; a defect. verb, of which there only remains the part. trafiðr, Pr. 329.

    Íslensk-ensk orðabók > TREFJA

  • 20 VAN-

    a prefixed particle denoting lacking, under-, un-.
    * * *
    a particle prefixed to nouns and adverbs, [cp. vanr; Goth. and A. S. wan-, deficient; O. H. G. wana-]:—lacking, wanting: only used as a compd except in the phrase, of og van, or það er of sem van, now too much, now too little.
    B. In COMPDS van- is freq. as a prefixed particle, mostly denoting lacking, slowly, short, not sufficient, under-, but also simply as a negative, much like Gr. δυσ-: van-afla, -afli, adj. weak, waning in strength, Al. 5. Fms. vi. 107, Sks. 590. van-alinn, part. under-fed, Grág. i. 455. van-brúka. ð, to misuse; mod. van-brúkun, f. a misuse. van-burða, adj. born prematurely; v. eldi. 656 B. 7. van-búinn, part. unprepared, Korm. 202, Ld. 324, Fms. vi. 214, vii. 127, viii. 288. van-drengr, m. a bad man, Fs. 166. van-dæmt, part. under-judging, i. e. too leniently: hafa v. eða ofdæmt, Grág. (pref.) van-efni, n. pl. lack of means, Grág. i. 257, Band. 31 new Ed., Fms. viii. 23. van-erð, f.(?). inferiority, N. G. L. i. 212. van-farinn, part. in a strait, Fas. i. 518 (see also the verse); vér erum vanfarnir hjá honum, we are much short of him, Orkn. 332. van-ferli, n. things going wrong, Fms. x. 131. van-festr, part. badly fastened, MS. 4. 8. van-fylgt, n. part.; hafa v. e-m, to back one slowly, Bs. i. 739. van-færi, n. disability, Stj. 1. van-færr, adj. disabled, infirm, Fms. ii. 146, x. 354, xi. 325, Fas. i. 532, Bs. i. 393; vanærr ok ílla heill, Hom. 122. van-gá, f. lack of care. van-gefinn, see vargefinn. van-gerðing, f. a defective fencing, Gpl. 382. van-geymsla, u, f. = vangá, Ld. 128, Jb. 42, Dipl. v. 26. van-geymt, n. part.; hafa v. e-s, to neglect, H. E. ii. 110. van-giptr, part. married beneath one, Nj. 17, v. l. van-goldit, part. n. underpaid, Ó. H. 87. van-gætt, n. part. = vangeymt, Gþl. 463. van-gæzla, u, f. = vangeymsla, Grág. ii. 341, Fms. viii. 364. van-görr, part. defective, imperfect, imperfectly done, half done, Fms. vi. 13, x. 318, Bs. i. 59; ung Kristni ok mjök vangör, Fbr. 7; mér sýndisk vangört, faulty, Fms. x. 320. van-haft, n. part.; hafa v., not to get one’s due, Grág. i. 265. van-haga, að; impers., mig vanhagar um e-t, to miss a thing, want. van-hagr, m. dismay, disadvantage, Grág. ii. 49, Fms. xi. 245, Fær. 7: misconduct, Bs. i. 687. van-hald, n. a damage, loss; bíða vanhald af e-m, Fms. x. 421: in plur. ill-luck, thriftlessness, Band. 37 new Ed. van-haldinn, part. getting less than one’s due, wronged, H. E. ii. 126; ef þú þykkisk v., Ld. 108, Slurl. i. 77 C, Fas. ii. 297. van-hefnt, n. part. (better var-hefnt), Nj. 280, v. l. van-heiðr, m. dishonour, H. E. i. 562, Fas. ii. 289. van-heila, u, f. = vanheilsa, Bs. i. 353. van-heilagr, adj. profane. van-heilindi, n. failing health, illness, Fms. vii. 208, viii. 280, H. E. i. 12. van-heill, adj. [A. S. wanhâl], not hale, disabled, ill, Grág. i. 50, Fms. x. 420; e-m verðr vanheilt, to be taken ill, Grág. i. 277: = pregnant, Bret. 10. van-heilligr, adj. ill, wretched, Fms. vii. 30. van-heilsa, u, f. failing health, illness, Bs. i. 83, 84, 353 (v. l.), Grág. i. 226, Fms. vii. 157, passim. van-helga, að, to profane. van-helti, f., better vammhelti, q. v., Jb. 366 A. van-henta, t, to stand in need of, to want; hann kvað sér v. annat, he said it was not that he wanted, Ld. 212. van-hentr, adj.; e-m er e-t vanhent, it suits one not well, Fms. x. 260. van-herðr, part. not pushed up to one’s mettle, Fas. iii. 487. van-hirða, t; v. um e-t, to neglect. van-hirðing, f. = vangeymsla. van-hirzla, u, f. = vanhirðing, Sks. 446. van-hluta, adj. unfairly dealt with; verða v., to be worsted, Bjarn. 56, Ísl. ii. 255, Grág. i. 157, ii. 92, Fms. i. 306; rétta þeirra hlut er áðr eru v., Eb. 156. van-hlutr, m. an unfair share, Sturl. i. 47 C. van-hugaðr, n. part. [? A. S. vanhygig]; e-t er v. í máli, it was not well considered, Lv. 30. van-hyggja, u, f. a lack of forethought, Ld. 152; bæta fyrir vanhyggju mína, Valla L. 209. van-kunnandi, part. wanting in knowledge, ignorant, ill-informed, Gþl. van-kunnigr, adj. ignorant. van-kunnindi, f. ignorance, Gþl. (pref.) van-kunnusta (mod. van-kunnátta), u, f. want of knowledge, ignorance, H. E. i. 479. van-leitað, n. part.; e-s er v., examined imperfectly, Bs. i. 329. van-lofaðr, part. under-praised, Fms. vi. 196. van-lokinn, part. half paid, of debt; vanloknar skuldir, Grág. i. 93. van-luktr, part. half finished; ganga frá mörgu vanluktu, Sturl. iii. 279. van-lykta, að, to leave unfinished, H. E. i. 409. van-lyktir, f. pl.; með vanlyktum, unfinished, half done, Fms. vi. 13; ok var at vanlykðum nökkut, er hón þó höfuð hans, Ísl. ii. 333; hvárigar vanlykðir ( faults) er þær koma á goðans hendi, Grág. i. 94. van-mátta, adj. weak, sick, sore; í tána þá er v. var, a sore toe, Hrafn. 15. van-máttigr, adj. failing in strength, weak, impotent, Fms. v. 163. van-máttr, m. failing strength, illness, Eg. 565, Vápn. 17, Fms. ii. 12, Bs. i. 84. van-megin, n. weakness, Fms. vii. 156: a swoon, fainting, sló yfir mik hræzlu ok vanmegni, 108. van-meginn (van-megn, Stj. 20), adj. weak, feeble, Fms. i. 305, Stj. 20, v. l.; v. af megri, Fb. iii. 447; höndina þá má vanmegnu, an infirm hand, Sturl. i. 189. van-megna, adj. = vanmeginn. van-megna, að, to weaken; v. sterkjan hug, Al. 6: reflex., vanmegnast, to faint, sink down, Vídal. passim. van-menni, n. (van-menna, u, f., Lv. 30; vanmennur þær, Fms. xi. 257), a worthless person, Gísl. 149, Vápn. 15, Fms. iii. 149. van-meta, adj. in a weak, bad condition; var fótrinn v., of a sick leg. Bs. i. 344; vanmeta skepna, an ill-favoured creature. van-metnaðr, m. a disgrace, Grett. 160 A. van-mettr, part. hungry, Sól. 3. van-mælt, n. part.; eiga e-t vanmælt, if thou hast anything unsaid, anything to say, Bs. i. 668; hvárt mér verðr ofmælt eðr vanmælt, Nj. 232. van-mætti, n. an infirmity. van-refsaðr, part. not duly punished, Sturl. ii. 10. van-refst, n. part. = refsað; ef v. er af dómarans hendi, Gþl. 172. van-rekstr, m. = vanréttr, Fms. xi. 253, v. l. van-rétti, n. loss of right, Ls. 40; þola v., Ó. H. 238: a defeat, Ísl. ii. 367. van-réttr, m. = vanrétti, Fms. xi. 253. van-rækiliga, adv. carelessly, slovenly, Bs. i. (Laur. S.) van-rækja, t, to disregard, Stj. 157, Fms. xi. 423, K. Á. 72: reflex., vanrækjask e-n, Fms. viii. 252. van-rækt, f. lack of care, Gþl. 332, H. E. i. 251, Dipl. ii. 14. van-rætt, n. part. not fully discussed; v. er um e-t, Sks. 271 B. van-samit, part. unsettled, Stj. van-semd, f. a disgrace, offence, Bjarn. 67. van-signaðr, part. cursed, Stj., MS. 655 xx. 3. van-skörungr, m. = vandrengr, Fs. 4, Eg. 730. van-spurt, n. part. left unasked, Sks. 52, 191. van-stilli, n. lack of moderation, intemperance, Al. 45, 71; gefa svá kappsamliga mat, er á þessu mikit vanstilli, no measure, Ísl. ii. 337, Fms. vii. 162 (of a fit of insanity); v. lopts, Al. 55; þurfa menn ekki hér at lýsa v. ( men need not shew ill temper) fyrir þessa sök, Sturl. i. 101 C. van-stilling, f. = vanstilli. Hom. 25. van-stilltr, part. wanting in tempcr, rash, Fms. i. 207, x. 264; marglyndr, vandlyndr ok v., wanting in temper, 420; v. í orðum, vi. 324: excessive, Stj. 142. van-svarat, n. part. insufficiently answered, of a question; hafa v., H. E. ii. 93; vanspurt eða v., Sks. 270. van-svefta, adj. having too little sleep. van-sæmd, f. dishonour, contumely, Fms. ii. 291, vi. 109. van-sætti, n. discord, Sturl. i. 101, v. l. van-sök, f. a fault, offence, Magn. 524. van-talað, n. part. = vanmælt; er enn mart vantalað, Lv. 20; á ek við hvárigan ykkarn vantalað, I want to speak to neither of you, Fms. v. 327. van-talit ( van-talt), n. part. not full accounted for, short in the tally, Glúm. 385; oftalt, vantalt, Gþl. 478. van-tekit, n. part. pulled insufficiently, Eb. 242. van-traust, n. a lack of trust. van-trú, f. unbelief [Dan. vantro]; villa ok v., K. Á. 218, H. E. i. 390, Vídal. van-trúaðr, part. unbelieving, N. T., Vídal. van-trúnaðr, m. distrust, Fms. i. x. 398. van-unninn, part. unfinished; vanunnin verk, Grág. i. 157; lítið vas eptir vanunnit ( undone) í víngarðinum, Greg. 57. van-virða, t, to disregard, dishonour, put to shame, Ísl. ii. 238; affæra ok v., Bs. i. (Laur. S.): part. vanvirðr, Fms. ii. 67, Fs. 183; vanvirt, Fms. v. 326. van-virða, u, f. a disgrace, Fs. 60, 159, Eb. 128. van-virðing, f. = vanvirða, Fms. ix. 278, 289, Gþl. 157, 181. vanvirðu-lauss, adj. not disgracing, Grett. 118. van-virkja, u, f. a defect, fault, Stj. 158, Ísl. ii. 201, v. l. van-vit, n. [Dan. van-vid = insanity], want of thought, Nj. 135, v. l. van-vita, adj. insane, N. G. L. i. 213, Js. 79. van-vitað, n. part. not quite known; enn er v. nökkut um sættina, Bjarn. 56. van-vizka, u. f. foolishness, Al. 115. van-þakkað, n. part. not duly thanked; eiga e-m e-t v. van-þakklátr, adj. ungrateful. van-þakklæti, n. ingratitude. van-þekking, f. lack of knowledge. van-þyrmsla, u, f. violation; v. hátiða, Hom. 146. van-þökk, f. unthankfulness.

    Íslensk-ensk orðabók > VAN-

См. также в других словарях:

  • defect — de·fect / dē ˌfekt, di fekt/ n: something or a lack of something that results in incompleteness, inadequacy, or imperfection: as a: a flaw in something (as a product) esp. that creates an unreasonable risk of harm in its normal use see also… …   Law dictionary

  • defect — DEFÉCT, Ă, defecţi, te, s.n., adj. 1. s.n. Lipsă, scădere, imperfecţiune materială, fizică sau morală; cusur, meteahnă, neajuns, beteşug, hibă. ♦ Deranjament, stricăciune care împiedică funcţionarea unei maşini, a unui aparat. ♦ Ceea ce nu este… …   Dicționar Român

  • Defect — Defect, defects, or defected may refer to: Geometry and physical sciences Defect (geometry), a characteristic of a polyhedron Topological defect Isoperimetric defect Crystallographic defect, a structural imperfection in a crystal Biology and… …   Wikipedia

  • Defect — De*fect , n. [L. defectus, fr. deficere, defectum, to desert, fail, be wanting; de + facere to make, do. See {Fact}, {Feat}, and cf. {Deficit}.] 1. Want or absence of something necessary for completeness or perfection; deficiency; opposed to… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • defect — Ⅰ. defect [1] ► NOUN ▪ a shortcoming, imperfection, or lack. ORIGIN Latin defectus, from deficere desert or fail . Ⅱ. defect [2] ► VERB ▪ abandon one s country or cause in favour of an opposing one …   English terms dictionary

  • defect — [dē′fekt΄; ] also, and for v. always [, dē fekt′, difekt′] n. [ME < L defectus < deficere, to undo, fail < de , from + facere, to DO1] 1. lack of something necessary for completeness; deficiency; shortcoming 2. an imperfection or… …   English World dictionary

  • Defect — De*fect , v. t. To injure; to damage. None can my life defect. [R.] Troubles of Q. Elizabeth (1639). [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Defect — Defect, lat., mangelhaft; als Hauptwort D., Mangel, Gebrechen; defectiren, eine Rechnung untersuchen in Beziehung auf Rechnungsfehler; defectiv, was defect. – Defectbogen, im Buchhandel ein nachverlangter Bogen. – Defecte, in der Buchdruckerei… …   Herders Conversations-Lexikon

  • defect — (n.) early 15c., from M.Fr. defect and directly from L. defectus failure, revolt, falling away, from pp. of deficere to fail, desert (see DEFICIENT (Cf. deficient)). As a verb, from 1570s. Related: Defected; defecting …   Etymology dictionary

  • defect — [n] blemish, imperfection birthmark, blot, blotch, break, bug, catch, check, crack, deficiency, deformity, discoloration, drawback, error, failing, fault, flaw, foible, frailty, gap, glitch, gremlin, hole, infirmity, injury, irregularity, kink,… …   New thesaurus

  • Defect — De*fect , v. i. To fail; to become deficient. [Obs.] Defected honor. Warner. [1913 Webster] 2. to abandon one country or faction, and join another. [PJC] …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»