(at+marriage)

* * *

n. matrimony.

f. good luck.

(-pta, -ptr), v. to give away in marriage (g. e-m e-a);

refl. giptast, to marry.

* * *

u, f. [A. S. gifeðe = fatum, Beowulf], good luck, Ld. 104, Nj. 17, Fms. vi. 299, Fs. 27, 97, Stj. 198, passim; cp. auðna, hamingja.

COMPDS: giptudrjúgr, giptufátt, giptuliga, giptuligr, giptumaðr, giptumunr, gipturáð, giptusamliga, giptusamligr, giptuskortr, giptutómr, giptuvænligr.

II. marriage (rare); giptu-mál, n. a marriage, Landn. 110 (v. l. in the MS. Melabók).

t, to give a woman in marriage; fyrr skulu grónir grautardílarnir á hálsi þér, en ek muna gipta þér systur mína, Eb. 210; gipti Höskuldr Gró systur sina, Ld. 24, Nj. 17, Eg. 5, Rm. 20, 37, passim.

II. reflex, to marry, of both man and wife; in old writers the man ‘kvángask,’ i. e. takes a wife, the woman is ‘gipt,’ i. e. given away, Fms. ix. 269, Ld. 128 passim; in the course of time the primitive sense of the word was lost, and it came to mean to marry: the saying, það grær áðr en þú giptist, i. e. never mind, it will be healed before thou marriest, addressed to a boy or girl about to cry for a slight hurt.

f. marriage (of a woman).

* * *

f. marriage, in old writers only of a woman, Js. 63, Fms. ix. 269.

COMPDS: giptingardagr, giptingarmaðr, giptingarorð, giptingarveð, giptingarvitni.

II. in mod. usage marriage, applying both to man and wife, passim, and in many compds.

* * *

(gen. pl. kvenna), f.

1) woman (var hón kvenna fríðust);

2) wife (ek em kona Njáls).

* * *

u, f., kuna, Fms. vii. 106; gen. pl. kvinna, 109, 274, Hdl. 15, but usually kvenna, which form is a remains of an older obsolete kvina: [Goth. qino = γυνή; Hel. quena; O. H. G. chiona; Swed. kåna; Dan. kone; again, the forms of the Goth. quens or qveins, A. S. cwen, Engl. queen, Scot. quean = Engl. wench, Dan. kvinde answer to the obsolete kván, q. v.]:—a woman; karl ok kona, man and woman, passim; brigðr er karla hugr konum, Hm. 90; kona ok karlmaðr, Grág. i. 171; kona eða karlmaðr, Nj. 190; hón var kvinna fríðust, Fms. vii. 109; henni lézt þykkja agasamt, ok kvað þar eigi kvinna vist, 274; konor þær er óarfgengjar eru, Grág. i. 228; mun þat sannask sem mælt er til vár kvenna, Fms. iv. 132; kveðr hann vera konu níundu nótt hverja ok eiga þá viðskipti við karlmenn, N. G. L. i. 57: sayings, köld er kvenna ráð, Gísl.; meyjar orðum skyli manngi trúa, né því er kveðr kona, Hm. 83; svá er friðr kvenna, 89; hón var væn kona ok kurteis, Nj. 1; ok var hón kvenna fríðust, she was the fairest of women, 50; hón var skörungr mikill ok kvenna fríðust sýnum, hón var svá hög at fár konur vóru jafnhagar henni, hón var allra kvenna grimmust, 147; fundusk mönnum orð um at konan var enn virðuleg, Ld. 16; Unnr var vegs-kona mikil ( a stately lady), Landn. 117; konur skulu ræsta húsin ok tjalda, Nj. 175; konu-hár, -klæði, -föt, woman’s hair, attire, Fms. iii. 266, Greg. 53; konu bú, woman’s estate, Grág. ii. 47; konu-líki (liking), woman’s shape, Skálda 172, Grett. 141; konu-nám, konu-tak, eloping, abduction of a woman, Grág. i. 355, Bjarn. 17; konu-mál, rape, fornication, = kvenna-mál, Eb. 182, Fs. 62, Stj. 499: frænd-kona, a kinswoman; vin-kona, a female friend; mág-kona, a sister-in-law; álf-kona, an ‘elf-quean;’ troll-kona, a giantess; heit-kona, a spouse; brúð-kona, a bridemaid; vinnu-kona, grið-kona, a female servant; ráðs-kona, a stewardess; bú-kona, hús-kona, a house-mistress, house-wife; spá-kona, a prophetess, Scot. ‘spae-wife;’ skáld-kona, a poëtess.

II. a wife; ek em kona Njáls, Nj. 54; Evu Adams konu, Hom. 31; við hans konu Sophram, Ver. 52; af konu minni eða sonum, Nj. 65; en ef bú þeirra standa, þá munu þeir vitja þeirra ok kvenna sinna, 207; messu-djákn enginn, né kona hans né klerkr hans, N. G. L. i. 97.—The word is now almost disused in sense I, kvennmaðr being the common word, whereas in sense II. it is a household word. konu-efni, n. one’s future wife, bride: konu-fé, n. a marriage portion, Js. 80: konu-lauss, adj. wifeless, unmarried, Fs.: konu-leysi, n. the being konulauss: konu-ríki, n., see kvánríki.

B. COMPDS, with the gen. plur. kvenna-: kvenna-askr, m. a kind of half measure, opp. to karlaskr, q. v.; hálfr annarr k. í karlaski, Jb. 375. kvenna-ást, f. amour, Bs. i. 282, Fms. v. 341. kvenna-búnaðr, m. a woman’s attire, Skálda 334. kvenna-far, n. love affairs, Lat. amores, Fms. i. 187. kvenna-ferð, f. a journey fit for women, Ld. 240. kvenna-fólk, n. woman-folk, Nj. 199. kvenna-friðr, m. sacredness of women, N. G. L. ii. kvenna-fylgjur, f. pl. female attendants, Grág. i. 342. kvenna-gipting, f. marriage, N. G. L. i. 343, Jb. 6. kvenna-giptir, f. pl. a giving in marriage, N. G. L. i. 27, 343. kvenna-hagr, m. woman’s condition, Rb. 414. kvenna-heiti, n. names of women, Edda (Gl.) kvenna-hjal, n. women’s gossip, Gísl. 15. kvenna-hús, n. a lady’s bower, Fas. ii. 162. kvenna-innganga, u, f. entrance of women into the church, churching, B. K. 110. kvenna-klæðnaðr, m. a female dress, Grág. i. 338. kvenna-land, n. the land of the Amazons, Rb. 348, Fms. xi. 414. kvenna-leiðir, m. ‘women-guide,’ a law term used of a child as the sole witness to lawsuit for a rape; barn þat er heitir k., N. G. L. i. 357, 367. kvenna-lið, n. woman-folk, Nj. 199, Lv. 38. kvenna-maðr, m. a woman’s man, given to women; mikill k., Hkr. i. 208, Rb. 414; lítill k., chaste, Fbr. 12. kvenna-mál, n. love matters, Orkn. 334: rape, fornication, 444, Lv. 3. kvenna-munr, m. distinction of women, Fms. x. 387. kvenna-nám, n. a rape, Grág. i. 353. kvenna-ráð, n. pl. women’s counsel, Nj. 177. kvenna-siðr, m. habits of women, Grág. i. 338. kvenna-skap, n. a woman’s temper, Nj. 68. kvenna-skáli, a, m. a woman’s apartment, Sturl. iii. 186. kvenna-skipan, f. arrangement of the ladies (at a banquet), Ld. 202. kvenna-sveit, f. a bevy of ladies, Fms. vi. 1. kvenna-vagn, m. ‘woman’s wain,’ a constellation, opp. to karlsvagn, Rb. 1812. 16. kvenna-vist, f. women’s abode, fit for women, Hkr. iii. 339.

* * *

(-ða, -ðr), v., older form byggva;

1) to settle in a place, as colonist; sumar þat, er þeir Ingólfr fóru at byggja Ísland, when I went out to settle in Iceland; Ingólfr bygði fyrstr landit, was the first settler; absol., Helgi bygði norðr í Eyjafirði, settled in E.;

2) to people (eptir Nóaflóð lifðu átta menn, er bygðu heiminn) Ísland bygðist (was peopled) ór Norvegi;

3) to inhabit, live in a country (þá er landit hafði sex tigi vetra bygt verit); þess get ek, at menn byggi húsit, that the house is inhabited; byggja bœ, to settle on a farm (hann bygði bœ þann er í Eyju heitir); absol., kona, er bygði (lived) í einum afdal; hvar byggir þú, where dwellest thou?;

4) to dwell in, occupy (byggja höll, helli); byggja eina sæng, to share the same bed (of a niarried couple; also absol., byggja með erri); bygði hann í skipuin, he dwelt (lived) in ships.

(-ða, -ðr), v.

1) to let out (konungr má byggja almenning hverjum sem hann vill); nú byggir maðr dýrra (lets out at a higher rent) en vandi hefir á verit;

2) to lend money at interest (engi skal byggja dautt fé á leigu); Hrútr bygði allt féit, H. put all the money out at interest;

3) byggja frændsemi, sifjar, to enter into a marriage with a relation or one allied by by marriage (in such or such degree); þat var bannat at byggja svá náit at frændsemi, intermarriage between so near relations was forbidden.

* * *

older form byggva, ð, [for the etymology v. búa], gener. to inhabit, settle, people, always in a transitive sense—not neut. as. búa—but often used absol. or ellipt., land being understood:

α. to settle as a colonist; Hrollaugr bygði austr á Síðu, Ketilbjörn bygði suðr at Mosfelli, Auðr bygði vestr í Breiðafirði, Helgi bygði norðr í Eyjafirði, all these instances referring to the first settlers of Icel., Íb. ch. 1. 2; en þat vas es hann tók byggva landit, id.; sumar þat er þeir Ingólfr fóru at b. Ísland, the summer before Ingolf settled in Iceland, ch. 6; Íngólfr … bygði fyrstr landit, i. e. Ingolf was the first settler, id.; so in numberless instances, esp. of the Íb. and Landn., e. g. Landn. 42, 334, Eb. 8, Hrafn. 4, Eg. 99, 100; eptir Nóa-flóð lifðu átta menn þeir er heiminn bygðu ( peopled), Edda (pref.)

β. to inhabit, live in a country; þesskonar þjóð es Vínland hefir bygt, Íb. ch. 6; þá er landit hafði sex tigi vetra bygt verit, Landn. 321; þeir b. þat hérað á Vindlandi er Ré heitir, Fms. xi. 378, H. E. i. 494, Bret. 100: allit. phrases, á bygðu bóli, i. e. among men, where men live; bygðr bólstaðr, possessed land, Grág. ii. 214: the proverb, með lögum skal land byggja, with laws shall man build land, i. e. law builds (makes) lands and home; and some add, en með ólögum eyða; eyða ( to lay waste) and byggja are thus opposed to one another, Nj. 106; b. bæ, to settle on a farm; segi ek af því fyrst hversu bærinn hefir bygzk í Skálaholti … Ketilbjörn bygði þann bæ fyrstr er í Skálaholti heitir, Bs. i. 60; hann bygði bæ þann er í Eyju heitir, Gísl. 91, where it does not mean to build houses, as in the mod. use of this phrase, but to settle, Lat. inhabitare.

γ. in more special or law phrases, to dwell in, occupy; b. sæng, to keep one’s bed, sleep, Fas. i. 314; b. eina sæng, of married people, Fms. ii. 134; b. með e-m, to cohabit, Stj. 176; b. höll, to occupy a hall, Fms. vi. 147, x. 236; b. á skipum, undir tjöldum, to live aboard ship, in tents, vii. 138; b. hálfrými, a naut. term, viii. 199: metaph., cf Guð byggvir í þeim, Eluc. 52, cp. also the references from the N. T. above under búa, where most of the Icel. Edd. use byggja.

2. to build a house, ship, or the like, [Scot. and North. E. to big; Dan. bygge; Swed. bygga]: this sense, common over all Scandinavia and North Britain, seems not to occur in Icel. writers before the 15th century or the end of the 14th, but is freq. at the present time; it occurs in the Ann. 1401, 1405, etc. Old writers always say, reisa or göra hús, skip …, not byggja.

3. reflex. to be inhabited; Ísland bygðisk fyrst ór Noregi, Íb. ch. 1; Grænland fansk ok bygðisk af Íslandi, ch. 6; hundraði ára fyrr en Ísland bygðisk af Norðmönnum, Landn. (pref.); en áðr Ísland bygðisk, id.; þá er Ísland fansk ok bygðisk af Noregi, id.

II. [Goth. bugjan, by which Ulf. renders αγοράζειν, and once πωλειν, which is elsewhere rendered by frabugjan; A. S. bycgean; Engl. buy; Hel. buggean]:—to let out, esp. land or cottage; konungr má b. almenning hverjum sem hann vill, Gþl. 453; ef umboðsmaðr konungs byggir jarðar (acc.) konungs … því at svá skal konungs jarðir b. sem um aðrar jarðir skill í lögum, 336; nú byggir maðr dýrra ( lets out at a higher rent) en vandi hefir á verit, 337; Ingimundr bygði þeim Hrolleifi bæinn í Ási, Fs. 34; er þeir bygðu lönd sín eðr tóku sér hjú, Grág. i. 445; hann tók mikit af landnámi Una, ok bygði þat ( parcelled it out) frændum sínum, Landn. 244; byggja e-m út, to expel a tenant; b. e-m inn, to settle a tenant on one’s estate.

2. more properly, to lend money at interest; þat er ok ef menn b. dautt fé, eðr krefja framar af þeim hlutum er menn ljá, en innstæða, K. Á. 204; engi skal b. dautt fé á leigu, Bs. i. 684; um okr, er menn b. dautt fé, H. E. i. 459; Rútr … bygði allt féit, R. put all the money out at interest, Nj. 11.

3. the peculiar eccl. law phrase of the forbidden degrees; b. sifjar, frændsemi, to marry into such or such degree; this phrase may refer to buying (cp. brúðkaup), or to cohabitation; þat er nýmæli, at jafn-náit skal b. sifjar ok frændsemi at fimta manni hvárt, i. e. intermarriage in the fifth degree is allowed, according to the decision of the council of Lateran, A. D. 1215, Grág. i. 304; frændsemi er eigi byggjandi, i. e. is forbidden, 307, 308, 321, N. G. L. i. 350; en þat var bannat með Ásum at b. svá náit at frændsemi, Hkr. Yngl. ch. 4.

III. part. as subst.

* * *

(dvel, dvalda, dvaldr or dvalinn), v.

1) to delay; dvelja för es, to delay one’s journey; dvelja ferð sína, to put off one’s (own) journey; dvelja dóm, to defer judgement; dvelja ráð fyrir konu, to put off a woman’s marriage; gátu þeir hann eptir dvalit, they managed to keep him back; dvelja en frá e-u, to keep one from doing a thing; absol., dvaldi þat fyrir ferð þeirra, it delayed their journey;

2) = dveljast, to tarry (ok vildu eigi dvelja ok eigi biða Ólafs konungs); dvel eigi, tarry not!, make haste!;

3) with acc. of time, to wait, stay (konungr dvaldi mestan hluta sumars á Hálogalandi); dvelja stund es, to hold one up; dvelja af stundir, to kill the time;

4) refl., dveljast, to stay, make a stay (dvaldist þar um hríð); sá dagr mun dvelja, that day will be long in coming; dvelja munu stundirnar áðr en sagt er allt þat, er ek veit, it will lake many hours, it will be a long time before all is told; ef þat delst, at ek koma eigi hingat, I should be hindered from coming; impers., dvaldist þeim þar lengi, they made a long stay there; dvaldist þeim þar at því, in (doing) that they lost much time.

* * *

dvaldi, dvalði; pres. dvel; part. dvalðr, dvalinn; sup. dvalit: [A. S. dveljan; Engl. dwell; O. H. G. tvelan; Swed. dväljas; Dan. dvæle]:—to ‘dwell,’ delay, with acc.; d. för, ferð, to keep back, delay, Grág. ii. 385, Ísl. ii. 266; því dvalða ek dauða þinn, Blas. 47; d. dóm (a law term), to defer judgment, Grág. i. 67; d. ráð fyrir konu, to put off a woman’s marriage, 307; at þat dveli garðlagit, ii. 332; gátu þeir hann eptir dvalit, they managed to keep him back, Fms. vii. 169; d. e-n frá e-u. to keep one from doing a thing, Jb. 380; dvelr mik engi hlutr, at ek geng ekki…, i. e. I will go at once, Fms. ii, 37: the proverb, mart um dvelr þann er um morgin sefr, Hm. 58: absol., dvaldi þat fyrir ferð þeirra, that caused delay, Njarð. 374.

2. in neut. sense = dveljask, to tarry, cp. Engl. to dwell on a thing; ok vildu eigi dvelja, ok eigi bíða Ólafs konungs, Fms. iv. 118.

3. with acc. of time, to wait, abide; konungr dvaldi mestan hluta sumars á Hálogalandi, Fms. iv. 233; d. af stundir, to kill time, Band. 8; d. stund e-s, to hold one up, Karl. 62.

II. reflex. to stop oneself, i. e. to stay, make a stay; myndi þar dveljask um hríð, Nj. 122; ok er þeir höfðu þar dvalisk til þess er …, Eg. 28; dvaldisk þar um hríð, 59; ok er konungr hafðr dvalsk þar um hríð, Fms. viii. 428: d. at e-u, to tarry over a thing, D. I. i. 223.

2. the phrase, e-dvelsk, one is kept, loses time by a thing; dvaldisk þeim þar lengi, Eg. 230; dvaldisk þeim þar at því, in ( doing) that they lost much time, Nj. 241.

3. with pass. notion; sá dagr mun dveljask, that day will not soon come, will come late, Ld. 174; dveljask munu stundirnar, the hours will be taken up, it will take many hours, it will grow late before all is told, Edda 15; ef þat dvelsk, at ek koma eigi hingat, if I should be hindered from coming, Fms. xi. 51: to tarry, er ek hefi svá lengi dvalisk at sækja yðvarn fund, Ld. 32.

1) gift (jarðligar giptir);

2) good luck (= gipta).

* * *

gift, f. [gefa], a gift, 656 C. 12, Greg. 37, Hom. 62; Heilags Anda gipt, 625. 30, 655 A. 13. 3: a gift of nature, endowment, Fms. x. 314, Eluc. 27, Edda 144 (pref.): income, N. G. L. i. 345, 347: a wedding, A. S. gifta, giptar-gáfa, u, f. a wedding gift, D. N.: giptar-jörð, f. a dowry farm, N. G. L. i. 356: giptar-kveld, n. a wedding eve, cp. brúðgjöf and bekkiargjöf, N. G. L. i. 356: giptar-mál, n. [Dan. givtermaal], a marriage, D. N.: giptar-orð, n. marriage, El. 10: giptar-vitni, n. a wedding witness, N. G. L. i. 356.

adv. from home; in some phrases the reference is to the marriage and dowry of women.

* * *

adv. from home, Hbl. 2, Nj. 11, 142, passim; cp. héðan, handan, þaðan.

β. in the phrase, henni fylgdi heiman Breiðabólstaðr, the estate B. went with her from home, i. e. was her dowry, Landn. 61, 177; gefa heiman, to give from home, i. e. give in marriage, D. N. i. 723; göra heiman, to endow; ek görða þik heiman í þá ferð sem dóttur mína, Fms. vii. 121, Band. 31 new Ed., passim.

f. taking a wife, marriage.

* * *

f. the taking a wife, marriage, Fms. x. 197.

* * *

1) lighting, illumination;

2) daybreak, dawn;

3) declaration, publication;

4) bans of marriage.

* * *

f. light, illumination, K. Á. 100.

2. the daybreak, dawn; í lysing þessa dags, Hom. 80; hann andaðisk þann sama morgun í lýsing, Fms. ii. 195: bíða lýsingar, iv. 151, ix. 46.

II. metaph. declaration, publication, Grág. i. 18, Nj. 110, Gþl. 307.

2. the bans of marriage, K. Á. 110, Bs. i. 742. COMPBS: lýsingar-skeið, n. the time of daybreak, Fms. viii. 337. lýsingar-váttr, m. a witness to a declaration, a law term, Nj. 233. lýsingar-vætti, n. an attestation to a lýsing, Nj. 87.

* * *

1) hurt, harm, injury, damage; at engum verði m. at, that it may do nobody harm; gera e-m m., to do one harm; hón kvað þat m., at, she said it was a great pity that; mikit m. var honum þat, þá er, a great loss it was to him when; láta sér e-t í m., to deny to oneself; hann lét sveininum ekki í m., he denied the lad nothing;

2) disease, sore (af því vatni þykkjast margir bót hafa fengit sinna meina);

3) impediments, hindrances (that make a marriage unlawful), = meinbugir.

* * *

n. [A. S. mân; cp. Old Engl. (Chaucer) meygned = maimed; Dan. meen], a hurt, harm; muna þeir mein er þiggja, a saying, Lv. 86; at engum verði mein at, that it may do nobody harm, Fs. 94, Al. 98; engum manni at meini verða, Fs. 131, Fms. vi. 350; e-m verðr mein at e-u, Grág. ii. 266: göra e-m mein, Fms. i. 99, Fs. 11; hón kvað þat mein ( a pity) at hón hafði eigi þá menn augum leitt, Fs. 85; mein ok úhapp, Edda 18; geysi mikit mein var honum þat, 23; láta sér í mein, to deny to oneself, Hom.; hann lét sveininum ekki í mein, ok unni mikit, i. e. he let the boy want nothing, and loved him much, Nj. 147; taka sér e-t í mein, to part with a thing one cannot well do without.

2. medic. a disease, sore, &c.; ein kona varð fyrir meini miklu, Bs. i. 309; til bótar hans meins, id., 377; þá er meinit hvarf frá honum (of epileptic fits), 380: also used of an internal organic disease, thus, innan-mein, internal disease, 323 (of hydatides); fingr-mein, a sore finger; handar-mein, a sore hand; fótar-mein, 321, 328: brjóst-mein, a bad chest, but brjósta-mein, abscess or cancer in the breast, of women; átu-mein, an ‘eating sore’ a cancer; tungl-mein, a kind of ‘tinea’ or woodworm.

II. plur. a drawback; þótti þat með stórum meinum um slíkan mann, Fs. 50; honum syndisk mein auðsýn á því, Ó. H. 195; ef maðr tekr sök af manni, ok verða þau mein á, at sök verðr eigi sótt. Grág. ii. 81.

2. of marriage in the eccl. law, hindrances, such as relationship or the like, that make a wedding unlawful; hann gipti Snælaugu dóttur sína Þórði Böðvarssyni með tvauföldum meinum, Bs. i. 427; sagði laungetin börn þeirra sem getin vóru upp frá því sem mein vóru vituð, 285 (see meinbugir); ef hin meiri mein eru, Grág. i. 365; ok varðar fjörbaugs-garð um in minni mein, 366.

COMPDS: meinalauss, meinsvanr.

(gen. -ar), m. the sum which the bridegroom had to pay for his bride, and which after the wedding became her own property.

* * *

m., gen. mundar, dat. mundi; [cp. O. H. G. munt, whence low Lat. mundium = tutelage in the old Teut. laws; women are said to live ‘sub mundio’ of their parents and husbands, Du Cange, s. v.; cp. also Germ. vor-mund = a guardian, and mündling = a minor or a person living under tutelage; perh. akin to mund ( hand), as hand and authority are kindred notions. So in Lat. phrases, in manu parentis, manumissio, etc., used of minors, slaves. In Norse the word is used in a special sense.]

B. In the ancient laws and customs matrimony was a bargain (brúð-kaup), hence the phrase to buy a wife, kaupa konu; the wooing was often performed by a deputy, and at the espousals (festar) a sum was agreed on, which the bridegroom was to pay for his bride. This sum was called mundr; and this transaction between the damsel’s father or guardian and the other party was called mundar-mál or mund-mál, e. g. Nj. ch. 2, Mörðr (the father) svarar, hugsað hefi ek kostinn, hón (i. e. my daughter, the damsel) skal hafa sextigi hundraða, ok skal aukask þriðjungi í þínum garði: hence the phrases, kaupa mey mundi, to buy a maid by mund; mey mundi keypt; gjalda mund, Skv. 1. 30, Fm. 41, N. G. L. i. 27, 48, Am. 93, and passim. No marriage was lawful without the payment of mund, for even if the wedding had been lawfully performed, without such previous payment of mund the sons of such a wedlock were illegitimate, and were called hornung (q. v.),—hann kallaði ykkr frillu-sonu,—Hárekr sagði at þeir mundi vitni til fá at móðir þeirra var mundi keypt, Eg. 40; the least amount of mund in Norway was twelve ounces, called the poor man’s mund (öreiga mundr), N. G. L. i. 27, 54; in Iceland it was a mark, sá maðr er eigi arfgengr er móðir hans er eigi mundi keypt, mörk eða meira fé, Grág. (Kb.) i. 222. On the wedding night the stipulated mund became the wife’s personal property, and thus bears some resemblance to the ‘morning-gift’ (morgun-gjöf) of the later legislation; þá er hjú koma í eina sæing, at þá er konu heimill mundr sinn ok svá vextir af fé því öllu er henni er mælt í mundar-málum, Grág. i. 370. The wife herself or her parents might, in case of divorce after misconduct, call on the husband to pay up the mund and the heiman-fylgja (q. v.) of which he had the charge, Grág. Festaþ. ch. 51; ella mun ek láta nefna mér vátta nú þegar, ok segja skilit við þik, ok mun ek láta föður minn heimta mund minn ok heiman-fylgju, Gísl. 16 (p. 32 in Mr. Dasent’s Gisli the Outlaw), cp. also Yngl. S. ch. 17; nefndi Mörðr (the father) sér vátta, ok lýsti fésök á hendr Rúti (the husband) um fémál dóttur sinnar ok taldi níutigi hundraða fjár, lýsti hann til gjalda ok útgreiðslu, Nj. 15 and Dasent’s Burnt Njal (l. c.), the Sagas passim, at abo Grág., esp. the section Festaþ. ch. vii. sqq. The mundr therefore was different to the dowry (heiman-fylgja), and has nothing answering to it in the modern law, nor perhaps in the old Greek or Roman customs; hence Tacitus speaks of it as something strange, dotem non uxor marito, sed maritus uxori affert. Germ. ch. 18. On the other hand, the Teutonic rites of marriage call to mind the ancient patriarchal times as described in Gen. xxiv and xxix. The etymological connection between mundium = tutelage and the Norse word is not altogether clear. In modern Icelandic usage heiman-mundr is erroneouslv used instead of heiman-fylgja, q. v.

f. affinity by marriage.

* * *

f., often used in pl. [mágr], affinity by marriage; at frændsemi ok at mægðum, Grág. (Kb.) i. 159, Am. 52, Skv. 1. 44, Ó. H. 57, Fs. 10, 116, Eg. 37, Korm. 140, Nj. 213, Gþl. 145.

1) counsel, advice;

H. bað hann ráð á leggja, H. asked his advice;

leggja e-t til ráðs með e-m, to advise one;

bera ráð sín saman, to consult together;

hafa ráð e-s, to follow one’s advice (þá væri hann vitr, ef hann hefði yður ráð);

fara fram ráðum e-s, to act upon one’s advice (skaltu mínum ráðum fram fara);

eiga ráð við e-n, to take counsel with one (átti jarl þá ráð við menn sína);

gøra ráð fyrir e-u, to expect, look out for a thing;

leita ráða við e-n, to seek counsel from one (leitar jarl ráða við lenda menn);

gefa ráð til, to give one a counsel (hann gaf þatr ráð til, at);

2) expedient, means (hitta, kunna ráð til e-s);

sjá mun ek ráð til þess, I can see help for that;

3) resolved action, plan;

gøra ráð sitt, to form a plan;

gøra e-t at ráði, to resolve (var þetta at ráði gørt);

taka til ráðs, til ráða, to adopt a plan (hvat skulu vit nú til ráða taka);

4) wise counsel, what is advisable;

Illugi kvað þat ekki ráð, I said it was not advisable;

vera til ráðs, til ráða, to be advisable;

hvat er nú til ráða, what is now to be done?

verða at ráði, to succeed, to turn out well (varð allt at ráði, þat er hann réð mönnum);

5) consent, will, wish, agreement (var sú gjöf gör með ráði konungs);

at ráði frænda hernnar, with the consent of her kinsmen;

6) authority, command (vöru öll ráð af honum tekin);

bera e-n ráðum, to overrule one;

koma ráði við e-n, to be able to control (ek kem trautt ráði við hann);

7) state of life, condition, lot (vilda ek bróðir, at þú bœttir ráð þitt ok bœðir þér konu);

heim skaltu fara ok una vel við ráð þitt, and be content with thy lot;

breyttu þau faðir hans ok móðir ráði sínu ok fóru útan, they broke up their household and left Iceland;

8) marriage, match (unn frænda þínum góðs ráðs);

ek réð ráði hennar fyrri, I chose a husband for her before;

9) councillor (annat várt hit œzta ráð);

10) council (konungrinn ok hans ráð).

* * *

n. [Dan. raad; Old Engl. reed; Germ. rath], ‘rede’ counsel, advice; leggja ráð á, e-t, Nj. 4; hvat leggr Njáll til ráðs? 72; hvat þykki þér ráð? 23, Fas. ii. 510; stundum var hann á tali við þá menn er ráða hans þurftu, kunni hann til alls góð ráð at leggja, þvíat hann var forvitri, Eg. 4; göra ráð sitt, to form a plan, Nj. 5, 21; Njáll gékk í brott einn saman ok hugsaði ráðit, 98; ek skal leggja ráðin til, segir Valgarðr, 166; ekki er þat mitt ráð, Nj. 23; var þetta at ráði gört, resolved, Ld. 70; þar til er biskup görir annat ráð fyrir, Vm. 113; göra ráð fyrir e-u, to expect, Nj. 261; eiga ráð við e-n, to take counsel with one, 127; leita ráða, Edda 26.

2. plur. a settled plan, foresight; með ráðum ok kappi, Nj. 79, Eg. 257; köld ráð, Ld. 284; nú skulu vér fara at ráðum við þá, Eg. 582; annat hvárt með styrk eða ráðum, Ld. 178; vörn mun verða engi, ef vér förum ráðum at, Fms. ii. 11; ef þeir hefði meirum ráðum fram farit, vii. 318:—a planning, bana-ráð, fjör-ráð, land-ráð, áljóts-ráð, q. v.; þat eru ráð, ef …, Grág. ii. 127; frændr Óttars kenndu ráðin Sigurði konungi, Fms. vii. 230.

3. wise, true councel, what is advisable; varð allt at ráði ( turned to good ends) þat er hann ráð mönnum, Nj. 30; lizt mér nú hitt ráð, at …, 82; ok er eigi ráð at hafa færi, 94; oss mun ekki haustlaugt ráð at fara til Noregs, Eg. 263; mun eigi þat ná ráð at þér hverfit aptr, Boll. 348; ekki er ráð nema í tíma, sé tekit, a saying; Illugi kvað þat ekki ráð, Ísl. ii. 247; ok er nú ráð at gjalda féit ( high time), Fms. vi. 248; þat er nú ráð, at leggja at landi ok ganga upp, 260; andi ráðs ( wisdom) ok styrktar, 686 B. 13.

4. consent, will, agreement, wish: sú gjöf var gör með ráði konungs, Eg. 35; með mínu ráði, 737; án ráði e-s, Nj. 38, Fms. xi. 111, Grág. i. 334; at ráði frænda hennar, 164; hón skaut til ráða föður síns, 331; fjarri mun þat þínn ráði, Nj. 80; með ráði hinna vitrustu manna, 88, Ld. 232; hann nam land at ráði Skallagríms, Landn. 59, Grág. i. 232; við ráð frænda síns nokkors, 307; ef maðr kyssir konu á laun ok at ráði hennar, 337; eigi á at ljá … nema allra ráð fylgi, 437; fyrir ráð skaparfa síns, 202; at sínn ráði, willingly, of one’s own accord, ii. 91.

II. denoting action:

1. household affairs, management, business, usually in plur.; hann hafði selt í hendr öll ráð syni sínum, Eg. 22; er Þórólfr var eigi heima, hafði Þorgils þá þar ráð, 53; hón var at ráðum með syni sínum, höfðu þau rausnar-bú mikit, 478; Rútr fékk henni öll ráð í hendr fyrir innan stokk, Nj. 11; þeirrar einnar konu ætla ek at fé at sú ræni þik hvárki fé né ráðum, Ld. 14; engi ráð skalt þú taka af mér, ok fara hvergi fyrr en ek vil, Ísl. ii. 205, Bs. i. 819; telja hann af ráðunum fjárins ella, Grág. i. 202; en ef hón veit at bóndi hennar mundi eigi ljá vilja, þá á hón eigi ráð, then she has no right to do it, 382; bera e-n ráðum, (cp. taka ráðin af e-m, to overrule), Nj. 198; hón tók við fé ok ráðum eptir föður sinn, Fs. 126.

2. a state of life, condition; vilda ek bróðir, at þú bættir ráð þitt ok bæðir þér konu, Nj. 2; rausnar ráð, Þorf. Karl. 364; breyttu þau faðir hans ok móðir ráði sínu ( they broke up the household) ok fóru útan, Bs. i. 152; ráða-breytni (q.v), change, Þorf. Karl. 370; er þér sá til at staðfesta ráð þitt ok kvangask, Grett. 5 new Ed.; heim skaltu fara, ok una vel við ráð þitt, Nj. 11; ok fór yðvart ráð þá betr fram, 198; áljótr mikill er um ráð konunnar, Ld. 30; þar sem þér hafit allt ráð várt í hendi, 174; kippa undan þeirri stóð er áðr hélt mest upp ráði hennar, Glúm. 341: sómasamligt ráð, Fs. 21; segja at þar liggi honum við náliga allt ráð ok líf, Fms. xi. 101; nema vér kynnim þeim allt várt ráð, 655 xi. 3; at þú þegir skjótt ok fle prir ekki um mitt ráð, Fas. ii. 507; Vali sagði gott frá hans ráði, Band. 4: þú hefir mikit at ráði, 12; hann sagði þá henni hvat títt var um ráð Elisabeth, 625. 85; Jóseph varðveitti ráð Máriu festar-konu sinnar hreinliga, Post.; kona hét Þórdís, et léttari skyldi verða, ok horfði ráð hennar heldr seinliga, ok til mikils háska, Bs. i. 195; gör svá vel ok unn frænda þínum góðs ráðs, a good match, Ld. 198.

3. marriage; láta þat standa fyrir ráðum, Nj. 23; lýkr svá með þeim at ráðin skyldi takask, ok skyldi boð vera at hálfs-mánaðar fresti at Mosfelli, 99; þau ráð tókusk ok fékk Þórðr Ísríðar, Fb. ii. 251; en ef þá takask ráðin eigi. Grág. (Kb.) ii. 32; engi latti ok tókusk ráðin. Fas. ii. 347; hón er kvenna friðust ok með miklu fé, þvi ráði mun ok þér í hendr koma, Fs. 21; ráð hefi ek hugat fyrir þér, þú skalt biðja Kolfinnu, 88; ráð þau skyldu takask at öðru sunni, Eg. 26; þar er Ásgerðr frændkona þin, þar vilda ek hafa fullting þitt at ek næða því ráði 331; hann á dóttur er Ólöf heitir, þar þætti mér vaxa þinn heiðr ef þú fengir þat ráð, Fas. ii. 433; þá vóru skil ð ráð þeirra Sigriðar Stórráðu, Fms. x. 219; þá, reiddisk drottning mjök … engi ráð vil ek við hann eiga, 285; þat it göfugliga ráð, 324; lézt Sigvaldi nú kominn til ráða við Ástríði, xi. 104; eigi skal faðir neyða dóttur sina til ráða, Grág. i. 307; gipta honum dóttur þina er hann þess ráðs maklegr, Glúm. 360: biskup rauf þau ráð öll sem hann vissi at úlögum ráðin vera, Bs. i. 107.

4. in a pers. sense, a counsellor, a council, Stj. 510; annat várt hit æðsta ráð, Fms. vi. 59; er konungr var á tali við ráð sitt, ix. 279: a senate, þat köllu vér ráð, er lögmaðr ok ráðsmenn sitja á málum manna ok skipa, N. G. L. ii. 244; konungrinn ok hans ráð, Bs. i. 719; konungs ráð, the king’s council, 758; Dixin ok öll hennar ráð, D. and all the queen’s councils, Fb. i. 92.

B. COMPDS: ráðsandi, ráðabið, ráðabreytni, ráðabrot, ráðafar, ráðafátt, ráðagörð, ráðagerðarmaðr, ráðagörstr, ráðahagr, ráðakensl, ráðakona, ráðskona, ráðakostr, ráðalauss, ráðaleitan, ráðamaðr, ráðsmaðr, ráðsmannsdæmi, ráðsmennska, ráðanautr, raðaneyti, ráðarúm, ráðaskortr, ráðaskot, ráðastofnan, ráðaætlan.

(gen. Sifjar), f. the wife of Thor.

* * *

f., pl. sifjar; [Ulf. sibja. Gal. iv. s. Rom. ix. 4; A. S. and Scot. sib; Engl. gos-sip = god-sib; Hel. sibbia; O. H. G. sibba; Germ. sippe]:—affinity.

2. in sing. the word is only used as a pr. name ot the goddess Sif, gen. sifjar (dat. sifju, Edda i. 340). Sif, the golden-haired goddess, wife of Thor, betokens mother earth with her golden sheaves of grain; she was the goddess of the sanctity of the family and wedlock, whence her name, see Edda and the old poems passim.

3. plur. ‘sib’, affinity, connection, by marriage; the word is used in ancient poems and in the law, and in compds; byggja sifjar, to marry; jafnnáit skal byggja sifjar ok frændsemi, Grág. i. 308; eigi skulu vera skyldri sifjar með þeim enn fimmta manni, i. e. no marriage nearer than the fifth degree, 310; sifjar ( affinity) is opp. to frændsemi ( blood relationship), flest stórmenni var bundit í frændsemi eða sifjum við hann, Fms. vii. 299, v. l.; spilla sifjum, to commit adultery; munu systrungar sifjum spilla, cousins will ‘spoil the sib,’ referring to adulterous intercourse with near relations in law, Vsp.; slíta sifjum = spilla sifjum, Merl. 154: again, þyrma sifjum, to hold the sifjar holy, Skv. 3. 28: hence sifja-slit and sifja-spell, n. pl. violation of the law of affinity, adultery; frændsemis-spell ok sifja-spell, Grág. i. 341, Sks. 338 B; þat eru sifjaslit en meiri, er maðr liggr með systrungum tveim, Grág. i. 358; í manndrápum ok í sifjasliti, Edda. The word sifjar also remains in bú-sifjar (q. v.), Landn. 147, Eg. 750, Fs. 31; guð-sifjar (q. v.), as also guð-sefi, guð-sifja (q. v.), a gossip, sponsor: in karl-sift, kvenn-sift, q. v.; cp. also barna sifjar, the bond or unity arising from having had children together, or = adoption (?), cp. Ulf. suniwe-sibja = υἱοθεσία, Gal. iv. 5, Ls. 16: lastly, the phrase, blanda sifjum, to blend sifjar together, to blend souls together (?), Hm. 125 (akin to sefi, q. v.)

adj. [for the numbers twenty to seventy the Icel, say tvítugr, … sjautugr; but for eighty to one hundred and twenty, áttræðr, níræðr, tíræðr, tólfræðr].

1. temp, numbering eighty years of age, (hálfáttræðr, that of seventy-six to eighty): á. karl, an octogenarian, Ld. 150. Eighty years of age is the terminus ultimus in the eyes of the law; an octogenarian is no lawful witness; he cannot dispose of land or priesthood (goðorð) without the consent of his heir; if he marries without the consent of his lawful heir, children begotten of that marriage are not to inherit his property, etc.; ef maðr kvángast er á. er eðr ellri, etc., Grág. i. 178; á. maðr né ellri skal hvárki selja land né gorðorð undan erfingja sinum, nema hann megi eigi eiga fyrir skuld, 224; ef maðr nefnir vátta … mann tólf vetra gamlan eðr ellra … áttröðan eðr yngra, ii. 20.

2. loc. measuring eighty fathoms ( ells …) in height, breadth, depth …: also of a ship with eighty oars [cp. Germ, ruder], Eg. 599, Vm. 108; vide áttærr.

* * *

1) the act of binding or settling, opp. to lausn;

fig., lausn ok band allra vandamála, the decision in all difficult cases;

2) band, cord (mjótt band);

3) in pl.:

a) bonds, fetters (hafa e-n í böndum);

b) bond, confederacy (ganga í bönd ok eið);

c) poet., the gods, cf. höpt;

blóta bönd, to worship the gods;

at mun banda, at the will of the gods.

* * *

n. pl. bönd, [binda; Ulf. bandi, f. δεσμός; O. H. G. pfand, whence the mod. Dan. pant; N. H. G. band; Engl. band and bond; Dan. baand.]

I. prop. in sing. any kind of band; mjótt band, a thin cord, Edda 20, Grág. ii. 119.

β. a yarn of wool, v. bandvetlingar.

γ. metaph. a bond, obligation; lausn ok b. allra vandamála, Fms. v. 248, Bs. i. 689.

II. in pl. also,

1. bonds, fetters, Lat. vincula; í böndum, in vinculis, Bs. i. 190, Fms. ii. 87, 625. 95: theol., synda bönd, 656 A; líkams bönd, Blas. 40.

2. a bond, confederacy; ganga í bönd ok eið, to enter into a bond and oath, Band. 22; cp. hjónaband, marriage; handaband, a shaking of hands, etc.

3. poët. the gods, cp. hapt; of providence ruling and uniting the world, Hkm. 10; banda vé, the temples, Hkr. i. 204; at mun banda, at the will of the gods, 210; vera manu bönd í landi, the gods (i. e. lares tutelares) are present in the land, Bs. i. 10; gram reki bönd af löndum, Eg. (in a verse); blóta bönd, to worship the gods; vinr banda, the friend of the gods; bönd ollu því, the gods ruled it, Haustl.; vide Lex. Poët., all the instances being taken from heathen poems. Egilsson suggests a reference to the imprisoning of the three gods, Odin, Hænir, and Loki, mentioned Edda 72; but bönd is that which binds, not is bound; (band means vinculum not vinctus.)

4. metric. a kind of intricate intercalary burden (klofastef). This seems to be the meaning in the word Banda-drápa, where the burden consists of five intercalary lines occurring in sets of three verses | Dregr land at mun banda || Eiríkr und sik geira | veðrmildr ok semr hildi || gunnblíðr ok réð síðan | jarl goðvörðu hjarli; but as this metrical term is nowhere else recorded, the name of the poem may have come from the word ‘banda’ (gen. pl. deorum), Hkr. i. 210 sqq.

COMPDS: bandadagr, bandamenn, bandaríki, bandaþing.