Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

(-+criminal)

  • 1 maleficus

        maleficus adj.    [male+2 FAC-], nefarious, vicious, wicked, criminal: homines.— Hurtful, injurious, noxious: malefici generis animalia, S.: natura, unpropitious, N.
    * * *
    I
    malefica -um, maleficior -or -us, maleficentissimus -a -um ADJ
    wicked, criminal, nefarious, evil; harmful, noxious, injurious; of black magic
    II
    criminal, wrongdoer; magician, enchanter, sorcerer (L+S)

    Latin-English dictionary > maleficus

  • 2 elogium

    ē-lŏgĭum, ii, n. [logus; cf. Rost. Opusc. Plaut. I. p. 93 sq.], an utterance, short saying, sentence. —In partic.
    I.
    A short maxim, saying:

    Solonis,

    Cic. de Sen. 20, 73.—
    II.
    An inscription on a tombstone (so most freq.), Cato ap. Gell. 3, 7, 19; Cic. de Sen. 17, 61; id. Fin. 2, 35; id. Tusc. 1, 14, 31; id. Pis. 29 fin.; Suet. Claud. 1 al. (Vide old examples of such Elogia in Orell. Inscr. 534 sq.) Also on doors, Plaut. Merc. 2, 3, 74;

    on the images of ancestors,

    Suet. Galb. 3;

    on votive tablets,

    id. Calig. 24.—
    III.
    A clause in a will (especially which disinherits one), Cic. Clu. 48, 135; cf. Quint. 7, 4, 20; Dig. 28, 2, 14 fin.; 37, 10, 1, § 9; Suet. Vita Hor. sub init.; hence, in the Cod. Just., ultima elogia, for last will or testament in gen., Cod. 3, 28, 37, § 1 al.—
    IV.
    A judicial statement, record, abstract in criminal cases (respecting the criminal's offence, punishment, etc.), Suet. Calig. 27; Spart. Sever. 2; Lampr. Alex. Sever. 33; Amm. 7, 2; 19, 12:

    vertices sub uno elogio jussit occidi,

    a single warrant, id. 14, 7, 1;

    so the jurid. expression: mittere aliquem cum elogio,

    to send a criminal before the proper magistrates, with a specification of his offence, Dig. 48, 3, 11; 49, 16, 3 al.

    Lewis & Short latin dictionary > elogium

  • 3 cōnscelerātus

        cōnscelerātus adj. with sup.    [P. of conscelero], wicked, depraved <*> pirata: mens: mentes, L.: impetus: exsectio linguae: consceleratissimi filii. — Plur m. as subst, wretches, villains: in consceleratos poenae: consceleratorum manus.
    * * *
    I
    conscelerata -um, consceleratior -or -us, consceleratissimus -a -u ADJ
    wicked, depraved; criminal; (person/actions)
    II
    wicked/depraved person; criminal; villain (L+S)

    Latin-English dictionary > cōnscelerātus

  • 4 nocēns

        nocēns entis ( gen plur. nocentūm, O.), adj. with comp. and sup.    [P. of noceo], hurtful, harmful, pernicious, baneful, injurious: a pestiferis et nocentibus refugere: taxi, V.: boletus, Iu.: edit cicutis allium nocentius, H.: ne nocentiores vos faciat, Ta.— Guilty, wicked, culpable, criminal: nocens et nefarius: homines nocentissimi: nocentissima victoria.— Plur m. as subst: ne innocentes pro nocentibus poenas pendant, Cs.
    * * *
    (gen.), nocentis ADJ
    harmful; guilty; criminal

    Latin-English dictionary > nocēns

  • 5 noxius

        noxius adj.    [noxa], hurtful, harmful, injurious, noxious: civis: tela, O.: corpora, burdensome, V.— Guilty, culpable, criminal: nobilitas, S.: qui citati non adfuerant, noxios iudicavit, L.: corda, O.: eodem crimine, L.: coniurationis, Ta.
    * * *
    noxia, noxium ADJ
    harmful, noxious; guilty, criminal

    Latin-English dictionary > noxius

  • 6 quaestiō

        quaestiō ōnis, f    [QVAES-], a questioning, examination, inquiry, investigation: exploratā re quaestione captivorum, Cs.: rem in disceptationem quaestionemque vocare, to investigate: res in quaestione versatur, is under investigation: de moribus ultima fiet quaestio, Iu.— A judicial investigation, examination by torture, criminal inquiry, inquisition: cum praetor quaestionem inter sicarios exercuisset, conducted a trial for assassination: mortis paternae de servis paternis quaestionem habere: quaestionem in eum ferre, demand his prosecution: placuit quaestionem ex his haberi, L.: instituta de morte: ad quaestionem abripi, to the torture: illum in quaestionem postulavit: quaestiones severius exercere, L.: quaestioni praeesse, to sit as judge: tabellae quaestionis, records of testimony at an examination: quaestiones perpetuae, standing commissions of criminal investigation: iudex quaestionis (i. e. quaesitor): quaestiones extraordinariae, investigations by special commission, L.: dimittere eo tempore quaestionem, i. e. the court.—A question, subject of investigation, matter, case, cause, dispute, difficulty, inquiry: quae (sententia) viri simillima, magna quaestio est: perdifficilis de naturā deorum: de moribus ultima fiet Quaestio, Iu.: beatos efficiat (sapientia) necne quaestio est, may be disputed.—The record of a judicial inquiry, minutes of evidence: hanc fictam quaestionem conscripisse.
    * * *
    questioning, inquiry; investigation

    Latin-English dictionary > quaestiō

  • 7 scelerātus

        scelerātus adj. with comp. and sup.    [P. of scelero], polluted, profaned, defiled: terra, V.: limina Thracum, O.: Vicus, on the Esquiline, where Tullia drove over the corpse of her father, L.: campus, at the Colline gate, where an unchaste vestal was entombed alive, L.: sedes, the abode of the wicked in the underworld, O.— Impious, wicked, accursed, infamous, vicious, flagitious: Davos, T.: vir: stirps hominum sceleratorum, Cs.: hostis: coniunx, L.: iste multo sceleratior quam ille: ego sum sceleratior illo, O.: refertam esse Graeciam sceleratissimorum hominum.—As subst m.: tu unus, scelerate, inventus es, qui, etc., scoundrel: sceleratorum manu.— Accursed, shameful, outrageous, impious: eius preces: coniuratio, L.: insania belli, V.: amor habendi, O.: ignes, O.: a sceleratiore hastā: subit ira sceleratas sumere poenas, i. e. satisfaction for her crimes, V.: frigus, destructive, V.
    * * *
    I
    scelerata -um, sceleratior -or -us, sceleratissimus -a -um ADJ
    criminal, wicked; accursed; lying under a ban; sinful, atrocious, heinous
    II

    Latin-English dictionary > scelerātus

  • 8 (sōns)

        (sōns) sontis, adj.    [old P.; FS-], guilty, criminal: anima, V.: manus foedata sanguine sonti (i. e. sontis), O.—As subst m. and f a guilty person, offender, malefactor, criminal: vincla sontium servare: insontes, sicuti sontes, S.: <*>ullo relicto sonte, L.: poenas Sontibus imponere, O.

    Latin-English dictionary > (sōns)

  • 9 sons

    I
    (gen.), sontis ADJ
    guilty, criminal
    II

    Latin-English dictionary > sons

  • 10 maleficum

    mălĕfĭcus (in MSS. also mălĭfĭ-cus), a, um, adj. [malefacio], evil-doing, nefarious, vicious, wicked, criminal.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.):

    homo natura maleficus, et injustus,

    Cic. Tusc. 5, 20, 57:

    malefici sceleratique homines,

    id. Verr. 2, 5, 55, § 144:

    maleficentissimus,

    Suet. Galb. 15:

    mores malefici,

    Plaut. Cas. 4, 2, 4:

    malefica vita,

    Tac. A. 4, 21.—As subst.: mălĕ-fĭous, i, m., an evil-doer, criminal:

    contra istoc detrudi maleficos Aequom videlur,

    Plaut. Trin. 2, 4, 150.—
    B.
    In partic., magical:

    artes,

    Vulg. 2 Par. 33, 6.—As substt.
    1.
    mălĕfĭcus, i, m., a magician, enchanter:

    de maleficis et mathematicis,

    Cod. Just. 9, 18, 5:

    magi qui malefici vulgi consuetudine nuncupantur,

    ib. 9, 18, 7; Schol. Juv. 6, 594.—
    2.
    mălĕfĭcum, i, n., a charm, means of enchantment:

    semusti cineres aliaque malefica, quis creditur anima numinibus inferis sacrari,

    Tac. A. 2, 69 fin.
    II.
    Transf., hurtful, injurious, noxious, mischievous (only post-Aug.):

    Christiani, genus hominum superstitionis novae atque maleficae,

    Suet. Ner. 16:

    sidera,

    Plin. 7, 49, 50, § 160:

    vis,

    id. 33, 4, 25, § 84:

    bestia piscibus malefica,

    id. 9, 15, 20, § 50:

    caprae, maleficum frondibus animal,

    id. 12, 17, 37, § 73:

    natura,

    inimical, unpropitious, Nep. Ages. 8, 1:

    bestia,

    Amm. 28, 3, 4.— Hence, adv.: mălĕfĭcē, mischievously:

    aliquid agere,

    Plaut. Ps. 4, 7, 113.

    Lewis & Short latin dictionary > maleficum

  • 11 maleficus

    mălĕfĭcus (in MSS. also mălĭfĭ-cus), a, um, adj. [malefacio], evil-doing, nefarious, vicious, wicked, criminal.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.):

    homo natura maleficus, et injustus,

    Cic. Tusc. 5, 20, 57:

    malefici sceleratique homines,

    id. Verr. 2, 5, 55, § 144:

    maleficentissimus,

    Suet. Galb. 15:

    mores malefici,

    Plaut. Cas. 4, 2, 4:

    malefica vita,

    Tac. A. 4, 21.—As subst.: mălĕ-fĭous, i, m., an evil-doer, criminal:

    contra istoc detrudi maleficos Aequom videlur,

    Plaut. Trin. 2, 4, 150.—
    B.
    In partic., magical:

    artes,

    Vulg. 2 Par. 33, 6.—As substt.
    1.
    mălĕfĭcus, i, m., a magician, enchanter:

    de maleficis et mathematicis,

    Cod. Just. 9, 18, 5:

    magi qui malefici vulgi consuetudine nuncupantur,

    ib. 9, 18, 7; Schol. Juv. 6, 594.—
    2.
    mălĕfĭcum, i, n., a charm, means of enchantment:

    semusti cineres aliaque malefica, quis creditur anima numinibus inferis sacrari,

    Tac. A. 2, 69 fin.
    II.
    Transf., hurtful, injurious, noxious, mischievous (only post-Aug.):

    Christiani, genus hominum superstitionis novae atque maleficae,

    Suet. Ner. 16:

    sidera,

    Plin. 7, 49, 50, § 160:

    vis,

    id. 33, 4, 25, § 84:

    bestia piscibus malefica,

    id. 9, 15, 20, § 50:

    caprae, maleficum frondibus animal,

    id. 12, 17, 37, § 73:

    natura,

    inimical, unpropitious, Nep. Ages. 8, 1:

    bestia,

    Amm. 28, 3, 4.— Hence, adv.: mălĕfĭcē, mischievously:

    aliquid agere,

    Plaut. Ps. 4, 7, 113.

    Lewis & Short latin dictionary > maleficus

  • 12 malefious

    mălĕfĭcus (in MSS. also mălĭfĭ-cus), a, um, adj. [malefacio], evil-doing, nefarious, vicious, wicked, criminal.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.):

    homo natura maleficus, et injustus,

    Cic. Tusc. 5, 20, 57:

    malefici sceleratique homines,

    id. Verr. 2, 5, 55, § 144:

    maleficentissimus,

    Suet. Galb. 15:

    mores malefici,

    Plaut. Cas. 4, 2, 4:

    malefica vita,

    Tac. A. 4, 21.—As subst.: mălĕ-fĭous, i, m., an evil-doer, criminal:

    contra istoc detrudi maleficos Aequom videlur,

    Plaut. Trin. 2, 4, 150.—
    B.
    In partic., magical:

    artes,

    Vulg. 2 Par. 33, 6.—As substt.
    1.
    mălĕfĭcus, i, m., a magician, enchanter:

    de maleficis et mathematicis,

    Cod. Just. 9, 18, 5:

    magi qui malefici vulgi consuetudine nuncupantur,

    ib. 9, 18, 7; Schol. Juv. 6, 594.—
    2.
    mălĕfĭcum, i, n., a charm, means of enchantment:

    semusti cineres aliaque malefica, quis creditur anima numinibus inferis sacrari,

    Tac. A. 2, 69 fin.
    II.
    Transf., hurtful, injurious, noxious, mischievous (only post-Aug.):

    Christiani, genus hominum superstitionis novae atque maleficae,

    Suet. Ner. 16:

    sidera,

    Plin. 7, 49, 50, § 160:

    vis,

    id. 33, 4, 25, § 84:

    bestia piscibus malefica,

    id. 9, 15, 20, § 50:

    caprae, maleficum frondibus animal,

    id. 12, 17, 37, § 73:

    natura,

    inimical, unpropitious, Nep. Ages. 8, 1:

    bestia,

    Amm. 28, 3, 4.— Hence, adv.: mălĕfĭcē, mischievously:

    aliquid agere,

    Plaut. Ps. 4, 7, 113.

    Lewis & Short latin dictionary > malefious

  • 13 quaesitor

    quaesītor, ōris, m. [id.], a seeker, searcher (post-class.).
    I.
    In gen., as for gold, connected with scrutator, Pacat. Pan. Th. 28.—
    II.
    In partic., an investigator.
    A.
    In judicial (esp. in criminal) matters, an examiner, inquisitor:

    quid mihi opus est sapiente judice? quid aequo quaesitore?

    Cic. Font. 6, 11; id. Sull. 28, 78; id. Verr. 1, 10, 29:

    quaesitorem edere,

    id. Planc. 17, 43:

    quaesitor Minos,

    Verg. A. 6, 432:

    tres,

    Sall. J. 40, 4.—

    Of Cicero, as the investigator of the Catilinarian conspiracy,

    Cic. Cat. 4, 5, 10:

    judex desiit esse, quaesitor est,

    Sen. Brev. Vit. 17, 3.—

    Esp. of the prætor who presided in criminal trials,

    Cic. Verr. 1, 10. —
    B.
    In a scientific point of view, an inquirer, examiner, considerer, as a transl. of the Gr. skeptikos, a sceptic (post-class.), Gell. 11, 5, 2: quaesitor ille solus animaeque corporisque, Prud. Hymn. ante Somn. 89.

    Lewis & Short latin dictionary > quaesitor

  • 14 quaestio

    quaestĭo, ōnis, f. [quaero], a seeking.
    I.
    In gen. (Plautin.):

    cave, fuas mi in quaestione,

    lest you suffer yourself to be to seek, lest I have to look after you, Plaut. Pers. 1, 1, 52:

    tibi ne in quaestione essemus,

    id. Capt. 2, 2, 3; id. Ps. 2, 2, 68.—
    II.
    In partic., an inquiry, investigation, a questioning, question, subject of inquiry:

    quaestio est appetitio cognitionis, quaestionisque finis inventio,

    Cic. Ac. 2, 8, 26; 2, 36, 115:

    quae veri simillima (sententia sit), magna quaestio est,

    id. Tusc. 1, 11, 23; id. Fin. 2, 11, 34:

    rem in disceptationem quaestionemque vocare,

    to investigate, id. de Or. 3, 32, 129:

    res in quaestione versatur,

    is under investigation, id. Clu. 58, 159:

    de moribus ultima fiet quaestio,

    Juv. 3, 141:

    res in quaestionem venit,

    comes under investigation, Quint. 5, 14, 16:

    modo aliquam quaestionem poëticam ei proponeret,

    Nep. Att. 20, 2; cf. Cic. Att. 7, 19 fin.; Sen. Ben. 5, 8, 6; id. Ep. 48, 1; Suet. Tib. 56:

    quaestionem instituere,

    to institute an investigation, Quint. 7, 1, 6:

    quaestionem solvere,

    Sen. Ep. 48, 11; Quint. 5, 10, 26.—
    2.
    A public judicial investigation, examination by torture, a criminal inquiry, inquisition; the crime is usu. constr. with de:

    cum praetor quaestionem inter sicarios exercuisset,

    instituted a trial for assassination, Cic. Fin. 2, 16, 54:

    verberibus ac tormentis quaestionem habuit pecuniae publicae,

    id. Phil. 11, 2, 5:

    quaestionem mortis paternae de servis paternis habere,

    id. Rosc. Am. 28, 78:

    quaestionem fugitare,

    id. ib. 28, 78:

    servos in quaestionem polliceri,

    id. ib. 28, 77:

    quaestionem ferre in aliquem,

    to appoint, institute, make a motion for, id. de Or. 1, 53, 227:

    habere ex aliquo,

    Liv. 33, 28:

    facere alicui,

    against any one, Dig. 34, 3, 20:

    quaestionem de furto constituere,

    Cic. Clu. 64, 181:

    quaestionem instituere de morte alicujus,

    id. ib. 64, 181:

    quaestionem de morte viri habere,

    id. ib. 65, 182;

    63, 176: quaestionem habere de servis in caput filii,

    id. ib. 63, 176:

    ad quaestionem abripi,

    to examination by torture, id. ib. 33, 89:

    alicui servum in quaestionem ferre,

    id. ib. 64, 181:

    postulare servum in quaestionem,

    id. ib. 64, 181:

    quaestiones severius exercere,

    Liv. 9, 34:

    quaestioni praeesse,

    to conduct a trial as judge, Cic. Rosc. Am. 4, 11: quaestiones perpetuae, the inquisitions concerning certain crimes (repetundarum, majestatis, de falso, de sicariis, de injuriis, etc.), conducted annually, after 605 A. U. C., by a standing commission, and presided over by the prætor, Cic. Brut. 27, 106:

    judex quaestionis,

    the director of the criminal court under the presidency of the prætor, id. Clu. 54, 148; 33, 89; id. Brut. 76, 264:

    quaestiones extraordinariae,

    trials out of the common course, held under a special commission, Liv. 39, 14; so,

    quaestio nova,

    Cic. Mil. 5, 13:

    A QVAESTIONIBVS,

    an attendant in examinations, a torturer, inquisitor, Inscr. Grut. 545, 6; 560, 1. —
    B.
    Transf.
    1.
    The court, the judges:

    dimittere eo tempore quaestionem,

    Cic. Verr. 2, 2, 30, § 74:

    totam quaestionem a severitate ad clementiam transtulit,

    Val. Max. 8, 1, 6.—
    2.
    The subject of investigation, the matter, case, question:

    perdifficilis et perobscura quaestio est de naturā deorum,

    Cic. N. D. 1, 1, 1:

    dividere totam de dis immortalibus quaestionem in partis quattuor,

    id. ib. 2, 1, 3:

    quaestio proposita,

    Quint. 9, 2, 39.—
    b.
    In partic., in rhet.
    (α).
    The rhetorical subject of debate: quaestionum duo sunt genera: alterum infinitum, alterum definitum. Definitum est, quod hupothesin Graeci, nos causam: infinitum, quod thesin illi appellant, nos propositum possumus nominare, Cic. Top. 21, 79. —
    (β).
    The main point in a disputed matter, the issue in a cause: quaestio est quae ex conflictione causarum gignitur controversia, hoc modo: Non jure fecisti: jure feci. Causarum autem haec est conflictio, in quā constitutio constat;

    ex eā igitur nascitur controversia, quam quaestionem dicimus, hoc modo: jurene fecerit,

    Cic. Inv. 1, 13, 18; cf. id. ib. 1, 6, 8.—
    (γ).
    A question, a disputed point, quaestio est, it is doubtful, may be disputed:

    sapientia efficit sapientis sola per se: beatos efficiat necne sola per se quaestio est,

    Cic. Top. 15, 60; id. Tusc. 4, 13, 29; id. Inv. 2, 20, 60:

    quaestio est, an, etc.,

    Quint. 7, 3, 22; cf.:

    nulla quaestio est,

    Aug. Retract. 1, 19, 6; cf.

    also: in quaestione est,

    Plin. 11, 17, 18, § 57; 10, 22, 27, § 52:

    quaestionis est immensae,

    id. 7, 28, 29, § 101; 28, 2, 3, § 10.

    Lewis & Short latin dictionary > quaestio

  • 15 reus

    rĕus, i, m., and rĕa, ae, f. [res], jurid. t. t.
    I.
    Originally, a party to an action (res), either plaintiff or defendant; afterwards restricted to the party accused, defendant, prisoner, etc.:

    reos appello non eos modo, qui arguuntur, sed omnes, quorum de re disceptatur. Sic enim olim loquebantur,

    Cic. de Or. 2, 43, 183; cf.:

    reos appello, quorum res est,

    id. ib. 2, 79, 321: reus nunc dicitur, qui causam dicit: et item qui quid promisit spoponditve ac debet. At Gallus Aelius, lib. II. Significationum verborum quae ad jus pertinent, ait:

    reus est qui cum altero litem contestatam habet, sive is egit, sive cum eo actum est,

    Fest. p. 273 Müll. It is found in this original signif. in the Lex XII. Tab., Fragm. ap. Fest. l. l., which Ulpian periphrases:

    si judex vel alteruter ex litigatoribus morbo sontico impediatur,

    Dig. 2, 11, 2, § 3.—
    II.
    In the stricter sense.
    A.
    A party obliged or under obligation to do or pay any thing, one answerable or responsible for any thing, a bondsman, a debtor: reus dictus est a re, quam promisit ac debet. Reus stipulando est, qui stipulatur. Reus promittendo est, qui suo nomine alteri quid pro altero promisit, Fest. pp. 135 and 227; cf. Dig. 45, 2, 1; and:

    delegare est vice suā alium reum dare creditori vel cui jusserit,

    ib. 46, 2, 11:

    pecuniae reus fieri,

    ib. 16, 1, 17:

    dotis,

    ib. 23, 3, 22, § 2:

    locationis,

    ib. 19, 2, 13, § 9.—
    2.
    Transf., in gen., one who is bound by any thing, who is answerable for any thing, a debtor (very rare): quo intentius custodiae serventur, opportuna loca dividenda praefectis esse, ut suae quisque partis tutandae reus sit, answerable or responsible for, Liv. 25, 30: voti reus, bound by my vow (sc. in having obtained my desire), Verg. A. 5, 237 (voti reus, debitor, Serv.:

    voti reus: Haec vox propria sacrorum est, ut reus vocetur, qui suscepto voto se numinibus obligat, damnatus autem, qui promissa vota non solvit,

    Macr. S. 3, 2). —
    B.
    One who is accused or arraigned, a defendant, prisoner, a criminal, culprit (the predominant signif. at all periods and in all styles; cf.:

    nocens, sons): quis erat petitor? Fannius. Quis reus? Flavius. Quis judex? Cluvius,

    Cic. Rosc. Com. 14, 42:

    inopia reorum... aliquos ad columnam Maeniam reos reperire,

    id. Div. in Caecil. 16, 50:

    privato Milone et reo ad populum accusante P. Clodio,

    id. Mil. 15, 40:

    reus Milonis lege Plotiā fuit Clodius quoad vixit,

    id. ib. 13 fin.:

    facere aliquem reum,

    to accuse one, Nep. Alcib. 4, 3.—

    Persons under criminal charges usually put on mourning: rei ad populum Furius et Manlius circumeunt sordidati,

    Liv. 2, 54, 3 (cf. id. 2, 61; 3, 58; Cic. Verr. 2, 1, 58, § 152). — In fem.:

    ut socrus adulescentis rea ne fiat,

    Cic. Fam. 13, 54:

    tota rea citaretur Etruria,

    id. Mil. 19, 50:

    rea es,

    Sen. Contr. 4, 29. —
    (β).
    With a statement of the crime or the punishment, one guilty of any crime, one condemned to any punishment:

    facti reus,

    Plaut. Cist. 1, 3, 16:

    aliquem rei capitalis reum facere,

    Cic. Verr. 2, 2, 38, § 94; cf.

    capitis,

    Quint. 12, 10, 70:

    avaritiae,

    Cic. Fl. 3, 7:

    lenocinii,

    Quint. 5, 10, 47:

    parricidii,

    id. 7, 2, 17:

    manifesti peculatūs,

    id. 12, 1, 43 et saep.:

    Sestius, qui est de vi reus,

    Cic. Sest. 35, 75; so,

    de vi,

    id. Vatin. 17, 41; Quint. 11, 1, 51:

    de ambitu,

    Cic. Q. Fr. 3, 3, 2:

    de moribus,

    Quint. 4, 2, 3:

    est enim reus uterque ob eandem causam et eodem crimine,

    Cic. Vatin. 17, 41:

    mortis reus,

    Vulg. Matt. 26, 66:

    cum equester ordo reus a consulibus citaretur,

    Cic. Sest. 15, 35. — For the expressions reum facere, agere, peragere, postulare, inter reos referre, etc., v. h. vv.—
    2.
    Transf., in gen.:

    judex sim Reusque ad eam rem,

    Plaut. Trin. 2, 1, 12:

    reus fortunae,

    that was to be blamed for a misfortune, Liv. 6, 24; 9, 8:

    facinoris,

    Tac. A. 2, 66:

    reus agor,

    Ov. H. 20, 91.— In fem.:

    fortuna una accusatur, una agitur rea,

    Plin. 2, 7, 5, § 22:

    cum rea laudis agar,

    Ov. H. 14, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > reus

  • 16 sons

    sons, sontis, adj. ( nom. sing., Fest. p. 297; Aus. Idyll. 12) [Part. from root as-, es-; Sanscr. as-mi; Gr. eimi; Lat. esum, sum; cf. Gr. eteos, etêtumos; prop. he who was it, the real person, the guilty one].
    I.
    Guilty, criminal; subst., a guilty person, an offender, malefactor, criminal (freq. and class., esp. as subst.; syn.:

    reus, nocens): anima,

    Verg. A. 10, 854; Ov. M. 6, 618:

    ulni,

    id. ib. 7, 847:

    di,

    Stat. Th. 5, 610: manus foedata sanguine sonti ( poet. for sontis), Ov. M. 13, 563:

    morae ab igne supremo,

    Stat. Th. 4, 641.— Subst.: sontes condemnant reos, * Plaut. Capt. 3, 1, 16:

    (minores magistratus) vincla sontium servanto,

    Cic. Leg. 3, 3, 6:

    punire sontes,

    id. Off. 1, 24, 82:

    insontes, sicuti sontes,

    Sall. C. 16, 3:

    manes Virginiae nullo relicto sonte tandem quieverunt,

    Liv. 3, 58 fin.; Cic. Phil. 2, 8, 18; id. Fam. 4, 13, 3; Ov. M. 2, 522; 10, 697; 11, 268.— Gen. plur.:

    sontum,

    Stat. Th. 4, 475.—
    II.
    Hurtful, noxious, acc. to Fest. p. 297, 22 (but no example is preserved).—
    III.
    Neutr. sing., sin, offence (eccl. Lat.), Aldh. Ep. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > sons

  • 17 criminalis

    (adi.) criminaliter (adv.) относящийся к преступлению, уголовный: crim. causa, actio, accusatio, прот. pecuniaria s. civilis causa, civilis actio (1. 1 § 1 D. 22, 5. 1. un. C. 9, 31. 1. 15 C. 9, 41);

    criminal. agere, experiri, requiri, appeti, прот. civil. agere etc. (1. 94 D. 47, 2. 1. 2. C. 1, 9. 1. 23. 24. C 9, 22).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > criminalis

  • 18 accūsābilis (ad-c-)

        accūsābilis (ad-c-) e, adj.    [accuso], that may be prosecuted, criminal: turpitudo (once).

    Latin-English dictionary > accūsābilis (ad-c-)

  • 19 aestimō (older aestumō)

       aestimō (older aestumō) āvī, ātus, āre,    to determine the value of, estimate, value, rate, appraise: argentum: quanti haec signa aestimentur?: mancipia tanto pluris, L.: tritici modios singulos ternis denariis: haec aestimate pecuniā, estimate in money: aliquid tenuissime, at the lowest figure: sestertium ad triciens litem: Catoni sestertium octo milibus lis aestimata est, damages are assessed against: ea lis L. talentis aestimata est, N.: arbitri, qui litem aestument, Cs. — In criminal law: litem aestimare, to assess a penalty: in litibus aestimandis: de pecuniis repetundis litem; also, to commute a fine: ut lis haec capitis aestimaretur, that this capital charge be commuted: lites maiestatis. — Fig., to estimate, value, rate, weigh, hold, esteem: expendunt et aestimant voluptates, they weigh and rate their pleasures: sicut ego existimo, according to my estimate, S.: Volgus ex veritate pauca aestimant, value according to truth: aliquem ex artificio comico, according to his art as a comedian: amicitias non ex re, sed ex commodo, S.: virtutem annis, according to age, H.: aliquid per se, according to its own importance, L.: aliquos pro sociis, non pro hostibus, to regard as, Cu.: quanti est aestimanda virtus? valued: magni pecuniam, attach great value to: alqd parvi, L.: alqd minoris, N.: maximi alqd: sapientiam non magno: aestimare aliquid vitā, as dear as life, Cu.: illa multo gravius, Cs.: levius tempestates, Cs.: iuste aliquem, Cu.

    Latin-English dictionary > aestimō (older aestumō)

  • 20 com - mittō (conm-)

        com - mittō (conm-) mīsī, missus, ere.    I. To bring together, join, combine, put together, connect, unite: commissis operibus, L.: fidibusque commissa Moenia, O.: domus plumbo commissa, patched, In.: commissa inter se munimenta, L.: viam a Placentiā Flaminiae, L.: quā naris fronti committitur, is joined, O.: manum Teucris, to attack, V.: commissa in unum crura, O. — To bring together in fight, match, set together, set on: Aenean Rutulumque, make them fight, i. e. describe their contest, Iu.: eunucho Bromium, Iu.—To join, commit, enter on, fight, engage in, begin: proelii committendi signum dare, Cs.: proelium statim, N.: pugnam caestu, V.: ut proelium committi posset, S.: commisso proelio, when the fighting began, Cs.: cum equitatu proelium, Cs.: rixae committendae causā, L. — Of contests in the games: nondum commisso spectaculo, L.: quo die ludi committebantur: ludos, V.—Of a criminal trial: iudicium inter sicarios hoc primum committitur.—To fight, carry on, wage: pugnam navalem: proelia per quatriduum, L. —    II. To deliver, intrust, consign, place, commit, yield, resign, trust, expose, abandon: me tuae fide (dat.), T.: suos alcui liberos, T.: honor creditus ac commissus: alcui calceandos pedes, Ph.: quibus tota commissa est res p.: quia commissi sunt eis magistratūs: imperium alicui, N.: caput tonsori, H.: sulcis semina, V.: verba tabellis, O.: se theatro: se pugnae, L.: pelago ratem, H.: se mortis periculo: se civilibus fluctibus, N.: tergum meum Tuam in fidem, T.: se in id conclave: rem in casum, L.: cum senatus ei commiserit, ut videret, ne, etc.: de existimatione suā alcui: ei commisi et credidi, T.: universo populo neque ipse committit neque, etc.: venti, quibus necessario committendum existimabat, Cs.— Prov.: ovem lupo commisti, T. — To practise, commit, perpetrate, do, be guilty of: qui nihil commiserint: quod mox mutare laboret, H.: facinus: delictum, Cs.: nil nefandum, O.: nefarias res: fraudem, H.: multa in deos impie: quidquid contra leges: aliquid adversus populum, L.: quasi committeret contra legem, offend: cum veri simile erit aliquem commississe.—With ut (rarely cur or quā re), to be in fault, give occasion, be guilty, incur (usu. with neg.): non committet hodie iterum ut vapulet, T.: civem committere, ut morte multandus sit, incur: committendum non putabat, ut dici posset, etc., that he ought not to incur the reproach, etc., Cs.: negare se commissurum, cur sibi quisquam imperium finiret, L.: neque commissum a se, quā re timeret, Cs.—Poet., with inf: infelix committit saepe repelli, incurs repulse, O. — To incur, become liable to: multam: devotionem capitis, incurred.—Hence, commissus, forfeited, confiscated (as a penalty): hereditas Veneri Erycinae commissa: civitas obligata sponsione commissā, a broken covenant, L.

    Latin-English dictionary > com - mittō (conm-)

См. также в других словарях:

  • criminal — crim·i·nal 1 / kri mə nəl/ adj 1: relating to, involving, or being a crime criminal neglect criminal conduct 2: relating to crime or its prosecution brought a criminal action criminal co …   Law dictionary

  • Criminal — «Criminal» Сингл Бритни Спирс из альбом …   Википедия

  • Criminal — Single par Britney Spears extrait de l’album Femme Fatale Enregistrement Maratone Studios, Stockholm Durée 3:45 Genre Soft rock Musique Électroacoustique Format …   Wikipédia en Français

  • criminal — adjetivo 1. Del crimen, o cualquier delito o acción reprobable aunque no esté castigada por las leyes: conducta criminal. El bombardeo de objetivos civiles es un acto criminal. 2. [Ley, organismo, acción] que está destinado a perseguir y castigar …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Criminal — Crim i*nal (kr?m ? nal), a. [L. criminalis, fr. crimen: cf. F. criminel. See {Crime}.] 1. Guilty of crime or sin. [1913 Webster] The neglect of any of the relative duties renders us criminal in the sight of God. Rogers. [1913 Webster] 2.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • criminal — n Criminal, felon, convict, malefactor, culprit, delinquent mean, in common, one guilty of a transgression or an offense especially against the law. Criminal designates one who commits some serious violation of the law, of public trust, or of… …   New Dictionary of Synonyms

  • criminal — (Del lat. criminālis). 1. adj. Perteneciente o relativo al crimen o que de él toma origen. 2. Dicho de una ley, de un instituto o de una acción: Destinado a perseguir y castigar los crímenes o delitos. 3. Que ha cometido o procurado cometer un… …   Diccionario de la lengua española

  • Criminal — Crimināl, adj. et adv. aus dem Lat. criminalis, welches aber nur in einigen Zusammensetzungen üblich ist. Das Criminal Gericht, ein Gericht, welches die Verbrechen der Übelthäter untersucht, im Gegensatze der Civil oder bürgerlichen Gerichte, das …   Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart

  • criminal — early 15c. (adj.), from M.Fr. criminel (11c.), from L. criminalis pertaining to crime, from crimen (gen. criminis); see CRIME (Cf. crime). Preserves the Latin n . As a noun, from 1620s. Criminal law (or criminal justice) distinguished from civil… …   Etymology dictionary

  • criminal — adj. 2 g. 1. De crime ou a ele relativo. • s. m. 2. Processo criminal. 3. Jurisdição ou tribunal criminal.   ‣ Etimologia: latim criminalis, e …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • criminal — [adj] lawless, felonious bent, caught, corrupt, crooked, culpable, deplorable, dirty, heavy, hung up*, illegal, illegitimate, illicit, immoral, indictable, iniquitous, nefarious, off base*, out of line*, peccant, racket, scandalous, senseless,… …   New thesaurus

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»