ὀρθόκρανος

См. также в других словарях:

• ορθόκρανος — ὀρθόκρανος, ον (Α) αυτός που έχει υψωμένη την κορυφή, ψηλός («τύμβος ὀρθόκρανος», Σοφ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < ορθ(ο) * + κρανος (< *κρᾶνον [πρβλ. κρανίον]), πρβλ. πολύ κρανος] …   Dictionary of Greek

• ὀρθόκρανον — ὀρθόκρᾱνον , ὀρθόκρανος having a high head masc/fem acc sg ὀρθόκρᾱνον , ὀρθόκρανος having a high head neut nom/voc/acc sg …   Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)

• ορθ(ο)- — (I) (ΑΜ ορθ[ο] ) α συνθετικό πολλών λ. όλων τών περιόδων τής Ελληνικής, που ανάγεται στο επίθ. ορθός και προσδίδει στο β συνθετικό τη σημ. τού όρθιου, τού ίσιου, τού ευθέος, τού κάθετου (πρβλ. ορθο κέρατος, ορθο τενής, ορθό τριχος, ορθο χαίτης) ή …   Dictionary of Greek